คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ศึกชิงนาง!? [2]
8 : ศึกชิงนาง!? [2]
Tar :
นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!?? โอ้ววววววว ม่ายยยยย.... มีหวังพี่บลูต้องฆ่าผมแหงๆ ไปๆ มาๆ ผมชักอยากจะสมัครใจขอตายเองซะแล้ว จะได้ไม่โดนพี่บลูทรมาน T^T
‘เสียจัย แค่ไหน... ถ้าอยากรู้ บอกเทอได้คำเดียว อยาก... ตาย’ นั่นแหละ ที่ผมว้อนท์ที่สุด - -“
“ฮัลโหล” แว้กกก... เสียงโทรศัพท์ราสหรอเนี่ย
“พี่บลูหรอคะ? ค่ะๆ ราสอยู่กับต้าค่ะ... อ๊ะ!” ผมรีบแย่งโทรศัพท์มาจากราสอย่างรวดเร็วแล้วเอามาแนบหูอย่างมาดมั่น จากนั้นก็กรอกเสียงลงไป
“ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...” แล้วผมก็กดวางสายโดยไม่สนใจเสียงโวยวายในโทรศัพท์ ที่พี่บลูตะโกนคาดโทษผมซะดังลั่น เอาเหอะ... จะโดนหนักจะโดนเบา ผมก็ต้องโดนอยู่ดีแหละ ผมหันไปหาราส ที่ตอนนี้กำลังทำหน้า แบบว่า งงกับการกระทำของผมมาก (- -“) อ่า... อย่าเพิ่งเครียดดิ ผมยังสงสัยเลยว่าตัวเองทำไปได้ไง ป่านนี้ พี่บลูคงโมโห แล้วพาลใส่พวกสารวัตรนักเรียนจนเละไปทั้งกองแล้วล่ะมั้ง...
“ต้าๆ นั่นร้านอะไรอ่ะ” ราสชี้ไปที่ร้านทำผมเล็กๆ ร้านหนึ่ง
“ราสรับแกะทุเรียนมั้งราส” -*- ไม่ต้องมาทำหน้าเครียดเลย เห็นๆกันอยู่ว่าร้านทำผม ยังจะถามอีกทำไมล่ะ
“ชิ... ถ้าไม่บอกนี่ ราสคงคิดว่ามันเป็นร้านขายอาหารปลานะ” แหงะ... ยังจะมาประชดกันอีก...
“ว่าแต่... ราสถามไปทำไมหรอ??” ผมเริ่มสงบจิตสงบใจ ถามราสดีๆ แทนที่จะกวนแบบเดิม เพราะคาดว่า ถ้ายังมัวแต่เถียงกันไปเถียงกันมามีหวัง พี่บลูคงเจอเราในเร็วๆนี้
“คือ... ราสอยากไปซอยผมออกอ่ะ มันร้อน” ราสตอบโดยถือโอกาสบ่นไปในตัว พอสิ้นเสียงบ่นของราส ผมก็เอื้อมมือไปจับผมสีอัลมอนด์ของเทออย่างเบามือ แล้วเงยหน้ามาพูดกับราสว่า
“ผมยาวๆแบบนี้ ก็สวยดีออก ราสไม่เสียดายมั่งหรอ” ราสหันหน้ามามองผมอย่างสงสัย แล้วจู่ๆ หน้าราสก็ขึ้นสีระเรื่อ อย่างไม่รู้สาเหตุ แต่สักพักผมก็ได้รู้เหตุผล ก็ตอนนี้น่ะ หน้าของผมกับราสห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ แบบว่า ถ้ามีใครมาเห็นสภาพนี้คงคิดว่าผมกับราส กำลัง...
คนน่ารัก ใครๆก็คงอยากรัก
ถ้ามันไม่ผิดมากนัก ฉันขอรักเทอไดั้ม้ย?
เทอไม่รู้ ไม่เป็นไร แค่มีเทอในใจก็พอ..
- แค่อยากมีคนน่ารักไว้รักสักคน –
(คนน่ารัก : I- Zax)
“เฮ้ย !! ไอ้ต้า” แหงะ มีคนมาขัดจังหวะซะได้ แต่เสียงคุ้นๆนะเหมือนว่าจะเป็น...
“พี่บลู พี่สตรอ พี่เคตะ แล้วก็ ไอ้... เอ๊ย ! พี่คีย์” รู้สึกคำหลังจะไม่ค่อยต็มใจนะราส - -“
“มานี่เลยราส อย่าไปอยู่ใกล้ไอ้ต้ามัน ไอ้นี่มันพวกมือไวใจเร็ว” -*- ถ้าคิดว่าคนที่พูดประโยคนี้คือ พี่บลูล่ะก็ คิดใหม่ได้เลยครับ เพราะคนที่พูด คือ ไอ้คีย์ แถมมันยังด่าผมซะเละเลย โหยย เซ็งเลย แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าที่มันด่าผม มันก็มีส่วนจริงอยู่บ้าง (เน้นนะ อยู่บ้าง ไม่ใช่ทั้งหมด) เพราะชีวิตผมได้พบผู้หญิงมากหน้าหลายตา วันนี้ควงคนโน้น อีกวันก็ควงคนนี้ จึงทำให้ใครหลายๆ คนคิดว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ ทั้งๆ ที่ ความจริงนั้นเป็นแค่ภาพที่คนอื่นๆ มองกัน.... แค่นั้น... สักพักเสียงของพี่บลูก็ดังขึ้น
“ไอ้คีย์ !!! นั่นมันหน้าที่กรูนะเฟ้ย เมิงหลบไปเลย” และแล้ว ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ปฏิบัติภารกิจตัวจริงก็ได้ลงมาจุติแล้ว และชีวิตของผมก็ใกล้จะหมดลงแล้ว T^T ทางออกสุดท้าย... หนีดีกว่า...
“จะไปไหน !!!” แง้ว... เลิกประสานเสียงกันซักทีได้มะ ผมเดินคอตกกลับมาที่เดิม โดยมีพี่บลู พี่เคตะ ไอ้คีย์ และพี่สตรอ กำลังยืดเส้นยืดสายกัน ดัง กรอบ... แกรบ... อึ๋ย เลิกหักมือเถอะครับ ผมกลัวววว... ผมหันไปมองราสที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากผมนัก สีหน้าของราส ซีดดดด... ซีด แบบไม่รู้ว่าจะซีดยังไงแล้ว ไก่ต้มเห็นยังอายอ่ะนะ แล้วคิดดูนะ คนที่ยืนดูยังขนาดนี้ แล้วคนที่ถูกกระทำล่ะคร้าบ แม่คร้าบบบบ ช่วยผมด้วยยยย... ผมส่งสายตาไปให้ราส ที่แปลได้ว่า ‘ขอกระเพาะปลานะ ราส ถ้าไม่ขัดข้อง ช่วยเป็นเจ้าภาพของงานให้ด้วย’
“เดี๋ยววววววววว!!!!!!” อู๊ย... จะตะโกนก็ไม่บอกกันก่อนหูจะแตก
“มี’ไรราส / พี่จะตื้บมัน / เงียบไปเลยราส / ยืนดูไปเงียบๆเหอะ” 4 พยัคฆ์พิทักษ์น้องสาวหันกลับไปตอบราสคนละประโยค แต่ความหมายเดียวกันคือ กรูจะตื้บมัน
“คือ... ราสอย่างไปตัดผมอ่ะค่ะ”
“เห... ตัดผมหรอ??”
************************************************
Raz :
“จะเอาทรงไหนดีฮ้า~” เสียงพนักงานแต๋วแตกดังขึ้น ฉันก็ระแวงนิดๆ เหมือนกัน ก็ยัยนี่น่ะถือกรรไกรน่ากลัวมักเรยอ่า มันจะตัดหัวฉันมั้ยยยย T^T พี่สตรอช่วยที
“ราส จะตัดทรงไหนล่ะ” ฉันหันไปหาต้นเสียงด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอแล้วกระซิบกระซาบเบาๆ ให้ได้ยินกัน 2 คน
“พี่สตรอ ราสว่าไปร้านอื่นเหอะ ราสกลัวมันจะเอากรรไกรเฉาะหัวราสอ่ะ”
“แต่ร้านนี้คุณภาพดีนะ ใครมาทำผมก็สวยขึ้นทุกรายเลยนะ”
“ราสขอโทรมอย่างงี้ดีกว่าค่ะ”
“เหอะน่า อย่ามาลีลาสิราส เอ่อ... พี่คะ ช่วยซอยปลายๆให้น้องเค้าหน่อยนะคะ”
“อ๋อ... ได้เลยฮ้า~ สระด้วยมั้ยฮ้า~” พี่สตรอหันไปพยักหน้าเบาๆเป็นอันตกลง นี่... จะไม่ปรึกษาเจ้าของหัวหน่อยหรอ? ตกลงกันเองซะงั้น -*-
“เชิญด้านหลังร้านเลยฮ้า~” ฉันเดินตามพนักงานแต๋วแตกไปด้านหลังร้านเพื่อสระผม ฉันฮัมเพลงอยู่ในคอเบาๆ อย่างปลงๆ สักพักฉันก็ได้ยินเสียงแว่วๆ มาจากข้างนอก ฉันจึงหยุดฮัมเพลง แล้วพยายามเงี่ยหูฟังอย่างคนมีมารยาท...
“เมิงทำอะไรราส” เสียงแข็งกระด้างอย่างนี้ ไม่มีทางเป็นคนอื่นนอกจากคีย์ได้หรอก
“เปล่า” ต้าตอบอย่างหนักแน่น ก็มันเป็นความจริงนี่นา ฉันกับเค้าย่อมรู้ความจริงดีที่สุด
“ไอ้ต้า เมื่อกี้เมิงจะทำอะไรน้องกรู”
“เปล่านะคับ พี่บลู ผมไม่ได้ทำอะไรราสเลย ให้ผมสาบานก้อได้นะครับ”
“แต่เราเห็นนะต้า” “สตรอ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานไม่รู้เลยหรอว่าเราเป็นคนยังงัย”
“ก็เพราะคบกับแกมานานจนรู้นิสัยแกดีถึงต้องถามไงล่ะ”
“อ้าว เป็นงั้นไป ผมเปล่าจริงๆ นะ พี่คิน ไม่ต้องถามเลยนะ จะถามกันอีกกี่รอบผมก็ตอบเหมือนเดิมล่ะ ว่าเปล่า” เอ๋... ฟังถึงตอนนี้ชั้นชักสงสัย... คัยหว่า ‘คิน’ ที่ว่าน่ะ
“ไอ้ต้า ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามพูดว่า ‘คิน’ ที่นี่!!” งง แฮะ นี่มันอะไรกันเนี่ย แต่ประโยคนี้ ก็เป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน เพราะว่า...
“คุณน้องฮ้า~ อยากสระผม หรืออยากให้ดั๊นตัดหัวให้ฮ้า~” ส่งผลให้หัวที่เคยกระดกขึ้นมาเพื่อแอบฟังของฉันนอนลงเช่นเดิม - -“
“อย่างแรกดีกว่าค่ะ” ชิ... มาตัดหงตัดหัว อะไรเนี่ยยยยย ชาติที่แล้วเกิดเป็นเปาบุ้นจิ้นรึไงยะหล่อน... -----* เวลาผ่านไปสักพัก นังเปา (บุ้นจิ้น) ก็ให้ฉันลุกแล้วไปนั่งรอที่เก้าอี้ ระหว่างที่ฉันเดินออกไป พวกฟี่ๆ ก็ทำหน้าตาแปลกๆ กันหมดเลย แถมวงสนทนายังแตกกระจายอีกต่างหาก เฮ้อ~ ขอโทดด้วยนะคะพวกพี่ๆ แบบว่าจะปิดบังไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ เพราะฉัน ได้ยินหมดแล้วแม้กระทั่ง ความลับเรื่อง ‘คิน’ อะไรนั่นด้วย...
To be continue >>
ความคิดเห็น