คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นกหวีดมหาภัย
5 : นกหวีดมหาภัย
Key :
ผมนั่งฟังเพลงที่ราสร้องอย่างเคลิบเคลิ้ม เนื้อเพลงๆนี้ช่างโดนใจผมซะเหลือเกิน จะอีกนานเท่าไร จะแอบมองเทอไกลๆอย่างนี้ ซึ้งคับซึ้ง ผมห้าวใจแทบแย่ว่าไม่ให้หันไปมองแต่พอได้ฟังเพลงที่ราสร้องแล้วผมก็หันไปมองจนได้ พอจะหันหลังกลับก็กลับไม่ได้ซะแล้ว
ตอนนี้พวกเรา 5 คน(พี่บลู สตรอ ราส ต้า และผม) กำลังนั่งพิงโคนต้นซากุระอย่างสบายใจ หลับตาโยนเรื่องที่หนักหัวทิ้งไป บรรยากาศสบายๆเสียงใสๆของราสคลอไปกับเสียงของสายลม ที่ๆอยู่แล้วโล่งใจอย่างนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากอยู่ที่นี่นานๆ
ปรี๊ดดดดดดดดด แต่คงจะไม่ได้ซะแล้ว
"เผ่นนนนนนนนนนน"
ในระหว่างความชุลมุนวุ่นวายนั้น ผมรีบคว้าข้อมือราสที่เห็นอยู่ไวไวมาทันที แล้วรีบลากไปอย่างรวดเร็ว อิอิ เขิลล์
"ไอ้คีย์ เมิงจะปล่อยกุได้ยังเนี่ย ลากอยู่ได้ กุจำได้เฟ้ยว่าหอไปทางไหน อ่าว ยังไม่ปล่อยอีก กุไม่ใช่เกย์นะเฟ้ยยย"
เฮ้ยยยย
"โธ่เว้ย กุกะจะพาราสไปด้วยซะหน่อย พอจะยื่นมือไปจับแขนราสเท่านั้นแหละ เมิงก็มาคว้าแขนกุไปเฉยเลย เมิงจะเอายังไงกับกุฟะเนี่ย"
อ่าว ไอ้ต้า เพื่อนกันรึเปล่าเนี่ย ราสน่ะของผมนะ อย่าบอกนะว่าต้ามันก็ ชอบราสอ่ะ
"แล้วราสอยู่ไหนล่ะ" ผมถามพลางเอามือเช็ดกับกางเกงของผม ยังไม่หายขยะแขยงอ่ะคับ ขนลุกเฟ้ยยยยย
"ไม่รุดิ ว่าแต่แกอ่ะไอ้คีย์ รุจักกับราสได้ไงหรอ รุอะไรเกี่ยวกับราสมั่งอ่ะ บอกกุหน่อยดิ...."
ปรี๊ดดดดดด.... เอาอีกแหละ ไอ้นกหวีดบ้านี่อีกและ แต่ครั้งนี้ผมบอกได้เลยว่าผมดีใจมากที่มีเสียงนกหวีดดังขึ้น ไม่งั้นผมอาจจะต่อยไอ้ต้าก็ได้ ราสของผมนะ คนเค้าอุตส่ารักมาตั้งนาน 4 ปีนะ 4 ปีเต็มๆ ที่ผมแอบชอบราส ราสไุม่มีทางรู้หรอก ไม่รู้จักผมด้วยซั้ำ เพราะผมรุจักราสจากที่ไอ้สตรอ แนะนำคนในครอบครัวมันให้รู้จัก (มันเอารูปมาชี้ๆๆๆ) ผมเห็นราสตอนแรกผมก็เริ่มชอบแล้ว ผมดูรูปนั้นอยุนาน นานจนสตรอมันแซวว่า แอบชอบน้องมันรึไง ผมก็เงียบรุสึกเหมือนมีอะไรแทงฉึกอย่างบอกไม่ถูกพอสตรอเห็นผมเงียบก็เลยทำท่าอึ้งๆ แล้วถามว่าจิงหรอ ผมตอบมันไปว่าประมาณนั้นมั้ง
หลังจากนั้น พอมันเล่นเอ็มกับราส มันก็ให้ผมคุยแทนมั่งล่ะ เล่นเกมกับราสแทนมั่งล่ะ ยิ่งได้คุยผมก็ยิ่งชอบ
เอ้าต่อๆ นอกเรื่องไปซะนาน ผมกับไอ้ต้าวิ่งกันไปเรื่อยๆจนถึงหน้าหอพักของพวกเรา รอกันได้สักพัก ก็เห็น สามเบอร์รี่ (พี่บลู สตรอ ราส) กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ผมรีบเปิดประตูหอพอทุกคนเข้าไปในเขตหอแล้วผมก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว
"เร็วๆดิคีย์ พวกนั้นวิ่งตามมาแล้วนะ" หันกลับมาตะโกนเรียกผม โถ... ตัวเองยังเอาไม่รอดยังจะมาเรียกคนอื่นอีก
แล้วพวกเราก็วิ่งเข้าไปในหอ จุดมุ่งหมายคือ ช็อป*!!!!!
*ช็อป คือ โซนของร้านขายของทั้งหลายในหอพัก มีทั้งร้านขายอาหาร เครื่องใช้และมีสหกรณ์ด้วย
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
Raz :
นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!! ทำไม อยู่สารวัตรนักเรียนถึงมาวิ่งตามพวกเราได้ล่ะเนี่ย งง งง งง งง ?? เราไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย และที่แน่ๆนะ นี่มันยังไม่เปิดเทอมเรยนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! แล้วพวกพี่ๆก็วิ่งกันไม่สนใจฉันเลยอ่ะ อธิบายซักนิดก็ไม่ได้ว่าหนีกันทำไม แล้วนี่เราจะไปไหนล่ะเนี่ย!?
“พี่สตรอคะ นี่เราจะไปไหนอีกอ่ะค่ะ แฮ่กๆ” ฉันรีบหันไปถามพี่สตรอทันที พ่วงท้ายด้วยเสียงหอบ -*-
“ไปสหกรณ์ไง แฮ่กๆ จะไป.. ซื้อ ... เครื่องแบบ ให้ แฮ่กๆ ราสนั่น... แหละ” โห หอบหนักกว่าตูอีก - -“
วิ่งไปสักพัก พวกเราก็หยุดกันที่หน้าตึกใหญ่ๆ ตึกหนึ่ง ใหญ่จริงๆนะ แบบว่าถ้าจะมองชั้นบนสุดต้องแหงนจนเมื่อยคอเลยอ่ะ แล้วพี่บลูก็ให้เข้าไปทีละคน แต่ฉันเห็นเค้าเอาบัตรไปรูดด้วยอ่ะ มันคืออะไร!?
“ใช้บัตรอะไรอ่ะ แล้วรูดบัตรไปทำไมอ่ะพี่บลู”
“ใช้บัตรนักเรียนไง ที่ต้องรูดบัตรก่อนเข้าทุกครั้งก็เพื่อยืนยันว่าเป็นนักเรียนที่นี่จริง เพราะที่นี่จะไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าเด็ดขาด”
อ๋ออออ อย่างนี้นี่เอง โรงเรียนไฮเทคสุดๆเลย ทีร.ร. เก่าของฉันนะ ไม่เห็นมีรูดบงรูดบัตรกะเค้ามั่งเลยมีแต่ จดชื่อใส่สมุด นอกจากเน่าแล้วยังเมื่อยอีกต่างหาก
ติ๊ดด... ติ๊ดดด
‘ยินดีต้อนรับคุณรสิตาเข้าสู่ช็อปของเรานะคะ’
อาการเหวอสะท้านกลับมาอีกแล้ว คราวนี้รุนแรงกว่าเก่าอีกอ่ะค้า เหอๆ อย่าหาว่าฉันบ้านนอกเลย ยังไง ฉันก็รู้ตัวเองอยู่แล้วไม่ต้องมาว่าซ้ำเติมหรอกนะ T^T
“เข้าไปข้างในเหอะ ราส” ฉันพยักหน้ารับ พลางสาวเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อฉันเห็นภาพข้างหน้า เท้าของฉันก็หยุดลงทันที ก็ดูยังไงก็ตรอกไดแอกอนในแฮร์รี่ พอตเตอร์ชัดๆ ตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของแฮร์รี่ตอนไปตรอกไดแอกอนครั้งแรกแล้ว อ๊ากกกก ตื่นเต้นๆ จะซื้อให้แหลกเลยคอยดู!!! ^ ^ (ถ้ามีตังค์อ่ะนะ)
ความคิดเห็น