คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ซากุระ
Raz : ^^V
“อีกไกลมั้ยคะพี่สตรอ?”
“ไกลอ่ะจ้า”
“ห้องธุรการของ โรงเรียนนี้มันอยุที่ไหนกันแน่เนี่ย”
“ผ่านโซนตึกเรียนนี่ไปก็ถึงแล้ว”
ความจริง ฉันก็ไม่อยากจะบ่นหรอกนะ เพราะฉันไม่ใช่คนขี้บ่นเท่าไร แต่ ถ้าคุณลองมาเดินแบบฉันดู คุณคงจะบ่นเหมือนๆกับฉันเนี่ยแหละ คิดดูนะ เท่าที่เดินๆมา รู้สึกว่า โรงเรียนนี้จะมีตึกเรียนโคดเยอะเลย ประมาณ 7 – 8 ตึกได้ (ยังไม่รวมตึกที่เป็นหอพักนะจ๊ะ) แล้วลองนึกภาพเวลาที่เค้าสั่งให้เราเปลี่ยนตึกเรียนบ่อยๆอ่ะ บรื๋อออ~
“พี่สตรอคะ โรงเรียนนี้มีห้องพยาบาลกี่ห้องคะ แล้วห้องนึงจะมีเตียงกี่เตียงคะ” ฉันถามอย่างสงสัยอย่างแรง
“เยอะจ้ะ เพราะมีคนต้องไปนอนห้องพยาบาลบ่อยเค้าเลยค่อยๆสร้างเพิ่มขึ้นอีก” พี่สตรอพูดพลางหัวเราะเบาๆอย่างโรคจิต เง้อ ฉันเริ่มจะกลัวพี่สาวตัวเองแร้วอ่ะ T^T
หลังจากนั้นฉันก็พยายามเดินเงียบๆ ไม่กล้าถามอะไรอีก ระหว่างทางท่านชายทั้งสองก็พยายามทำตัวติงต๊องให้เห็นด้วยการ ใช้วิชา อายส์ เลเซอร์ ปล่อยแสงจากตามาปะทะกันอยู่ -*- เฮ้อ~ คิดไปคิดมา ดีแล้วล่ะ ที่สองคนนี้ไม่ต้องนั่งด้วยกันอ่ะ ลองนึกภาพ 2 คนนี้นั่งด้วยกันดิ สยองวุ้ยย! แต่ เอ... พี่สตรอนั่งข้างคีย์ ฉันนั่งข้างต้า พี่สตรอนั่งหลังฉันงั้น คีย์ก้อนั่งหลัง
ท่านต้าหัวสี!!!!!! ท่านช่างโชคร้ายอะไรเช่นนี้ T^T
เย้! ถึงซะทีห้องธุรการ พี่สตรอบอกให้ฉันรีบเข้าไปเอาของกับบัตรนักเรียนมาเร็วๆ ถึงฉันจะงงๆ ว่าพี่สตรอจะรีบไปไล่ ควา- ที่ไหน แต่ฉันก็รีบเข้าไปถามที่พี่สตรอบอกทันที พอเดินออกมาจากห้องธุรการ ก็เห็นทั้ง 3 คนกำลังแสดงความปัญญาอ่อนอยู่ที่ใต้ต้นซากุระ ที่แนเคยไปเล่นมิวสิคแล้วหนังสือหล่นใส่หัวนั่นเอง - -“
คุณอยากรู้มั้ยว่าทั้ง 3 เล่นอะไรกัน เด็ก ม.4 3 คน กำลังเอามือรองกลีบซากุระที่ร่วงลงมาแล้วเอามาเป่าใส่กัน ฉันมองพลางถอนหายใจ (โถ่ พี่ฉัน T T ปัญญาอ่อนกว่าฉันเองซะอีก ฉันมองพลางถอนหายใจ สักพักทุกคนก็ต้องสะดุ้งพร้อมกัน!!
ปรี๊ดดด.....
พอได้ยินเสียงนกหวีดเรา 4 คน ก็เลยหันหน้าไปมองทางต้นเสียง พลางเพ่งมอง หน้าตาของผู้ที่เดินมาอย่างช้าๆ พอฉันได้เห็น ‘เขา’ ชัดขึ้น รอยยิ้มก็ผุอพรายขึ้นบนใบหน้า
“พี่บลู!!!!!!!” ฉันวิ่งไปกอดพี่บลูอย่างเต็มเหนี่ยว เอ๊ย เต็มแรง
“โอ๊ย ยัยตัวเล็กกอดเบาๆ หน่อยสิ ระบมไปหมดแล้ว” พี่บลูพูดแกมหัวเราะ พลางขยี้หัวฉันเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว หนอยยยยย กว่าจะทำผมทรงนี้ได้ ตั้ง 2 ชม. เชียวนะ ฮึ่มมมๆๆๆๆ
“โหย ตกใจหมด คิดว่า สารวัตร นักเรียนมาจริงๆซะอีก” อีตาคีย์บ่นพลางเป่ากลีบซากุระในมือใส่ต้า แต่มันไปไม่ถึงเลยตกที่ฉันแทน เป็นความซวยของฉันเองที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างท่านชาย 2 ท่านนี้
“ฮ่ะฮ่ะ พี่ก็แค่ไปขโมยนกหวีดของไอ้เคตะมาเล่น เฉยๆ”
“โห พี่เล่นได้น่ากลัว ชิบ -*- ” ต้าเอ่ยเสียงเครียดๆ แต่การกระทำของแกมันไม่เครียดเลยนะไอ้ต้า เพราะพอมันบ่นเสร็จ มันก็ยกมือที่เต็มไปด้วยกลีบดอกซากุระเป่ากลับไปหาไอ้คีย์ แต่ผลก็เหมือนเดิม คือตกมาที่ฉัน - - *
ต้ากับคีย์ต่างมองหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วรีบโกยกลีบซากุระกำใหญ่ขึ้นมา ส่งผลให้เส้นเลือดของฉันตึงเปรี๊ยะ อย่างรุนแรง ><*
“พวกแกนั่นแหละเล่นอะไรน่ากลัว เป่าไปเป่ามาอยู่นั่นแหละ” ฉันตวาดแว้ดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จึงทำให้ สองหนุ่ม เอ๋อไปชั่วขณะ แต่ฉันก็ไม่สนใจเอาแต่เดินดุ่มๆไปตรงโคนต้นซากุระต้นเดิมอย่างค่อนข้างจะหงุดหงิด - -* แล้วทุกคนก็เดินมานั่งตามฉัน ฉันหันไปมองเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ แต่ก็ต้องงง เมื่อ พี่บลูบอกว่า
“ราส ร้องเพลงหน่อยสิ”
เห? ทามมายอ่ะพี่บลู เค้าไม่อยากร้องต่อหน้าไอ้ 2 ตัวนั้นนะ แงงงงงงงงงง ดูสิมันมองใหญ่เลย ><* เอาเหอะ ร้องก้อร้อง
ไม่รู้ว่าเมื่อไร เทอจะมาสนใจ
จะอีกนานเท่าไร
จะแอบมองเทอไกลๆอย่างนี้
ไม่เปลี่ยนใจ ไม่เปลี่ยนไป
(รักเธอ... ไม่เปลี่ยนไป : Mardi)
พอฉันร้องจบก็รู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องฉันอยู่จึงหันกลับไปมอง ก็ได้พบว่า คีย์กำลังจ้องฉันอยู่ หน้าฉันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่คีย์ก็ยังไม่เบี่ยงสายตาไปไหน เค้ายังจ้องมาที่ฉันเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเค้าต้องการจะสื่ออะไร กับฉัน
ความคิดเห็น