คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักครั้งแรกของคีย์ (คือใคร?)
Key - -“ :
สวัสดีครับ ผมชื่อภาคิน วงศ์ธนวัติ ชื่อเล่นว่า คีย์ ใครอ่านตอนแรกแล้วคงจะรู้จักผม ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครซักเท่าไร จึงทำให้ผมไม่ค่อยมีเพื่อน ที่ยังคบผมเป็นเพื่อนอยู่ก็คงมีแต่ไอ้สตรอล่ะมั้ง?
ผมกับสตรอน่ะเหมือนอยู่ต่างกันคนละขั้ว ผมๆไม่ค่อยพูดแต่สตรอน่ะพูดมาก ผมไม่มีเพื่อน แต่มันมีเพื่อนเยอะ สตรอมักปลอบใจผมด้วยการพูดอยู่เสมอว่า ‘เพื่อนสนิทของฉันมีแต่แกเท่านั้นนะเฟ้ย’ มันทำให้ผมมีความสุขมาก และทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่เดียวดายอีกต่อไป
ถ้าถามเรื่องความรักของผมตอนนี้ ผมเริ่มจะรู้สึกว่า พระเจ้าเข้าข้างผมมากขึ้นแล้ว เพราะจาก ‘รักครั้งแรก’ ที่ไม่มีวันเป็นไปได้ ตอนนี้เริ่มใกล้ขึ้นมาอีกนิดแล้วล่ะ คุณพอจะเดาออกมั้ยว่าคัย -^^-
ครืดดดด...
“Good morning teacher.”
“Good morning students.”
“Thank you teacher.”
“เอาล่ะ วันนี้เราจะไม่มีชั่วโมงเรียนอะไรทั้งนั้น มีเพียงแค่การรายงานตัวเท่านั้น” พออาจารย์
“กิจกรรมแรกที่เราต้องทำคือ การแนะนำตัว!!”
‘รุจักกันทั้งห้องแล้วยังต้องแนะนำตัวอีกหรอเนี่ย’ ผมคิดในใจ ส่วนปากก็ตะโกนไปกับเพื่อนๆในห้องที่ใกล้เริ่มจะคล้ายการประท้วงขึ้นทุกที
“ไม่เอา!!!! ไม่เอา!!!!! ไม่เอา!!!!”
“โอเค พอๆ เงียบๆๆ -*- งั้นก่อนจะกลับไปหอพัก Teacher ขอแนะนำนักเรียนใหม่ก่อนนะ พวกเธอต้องดูแลและต้อนรับเค้าดีๆนะ เอ้า รสิตา เข้ามาสิจ๊ะ”
ผมยกขาขึ้นพาดโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ พลางมองไปที่สตรอ ที่นั่งข้างหน้าผม ซึ่งตอนนี้กำลังเม้าท์อยู่ - -“ แล้วผมก็นั่งคิด ว่าถึงแม้จะมีนักเรียนในห้องเพิ่มขึ้น มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะมีเพื่อนเพิ่มมากขึ้นหรอก แต่ความคิดของผมก็ต้องเปลี่ยนไป ขาที่เคยพาดโต๊ะอยู่ก็ตกลงไปบนพื้น เพราะเด็กใหม่ห้องผมคือ...
“สวัสดีค่ะ ชื่อ รสิตา ศิริสัมพันธ์ นะคะ ชื่อเล่นชื่อ ราส อายุ 14 ปีค่ะ อาจจะเด็กกว่าคนอื่นแต่ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ”
“เอ้า มีใครจะตั้งคำถามอะไรมั้ย?” สักพักมือก็ชูสลอนเต็มห้อง
“ทำไมราส นามสกุลเหมือนสตรอ กับ พี่บลูเลยอ่ะ”
“ก็ ราส เป็นน้องของ พี่สตรอ กับ พี่บลูอ่าค่ะ”
“ราสอายุ 14 นี่ แล้วทำไมมาอยู่ ม.4 ล่ะ”
“ความลับจ้า หุหุ”
และคำถามอีกมากมาย ไร้สาระทั้งนั้น มันต้องถามว่า
“ราส มีแฟนรึยังอ่ะ”
ช่ายๆ คำถามนั้นแหละ อ้าว เฮ้ย!! ใครบังอาจถามอย่างนี้กับราสของ ‘ผม’ เนี่ย
“ง่า ยังค่ะ”
ไอ้ต้านี่เอง แก๊ บังอาจนักนะ ฮึ่มๆๆๆ
“เอาล่ะ พอๆได้แล้ว รสิตา เธอไปนั่งข้างภาคินนะ” หา!! ให้ราสมานั่งข้างผมหรอคับ ทำไมไม่บอกกันก่อนเลยอ่ะ /// - - ///
“แล้ว ภาคิน เนี่ย คนไหนคะ แหะๆ” ราส ยืนเก้ๆ กังๆ อย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง ผมถอนหายใจแล้วจึงกวักมือเรียก ให้ราสมาทางนี้
“ทางนี้ยัยราสปัญญาอ่อน มัวแต่ยืนความจำเสื่อมอยู่นั่นแหละ” เอาแล้วไงล่ะ โรคปากไม่ตรงกับใจของผมกำเริบอีกและ -*- เซ็งเลย แล้วราสจะคิดยังไงกับผมล่ะเนี่ยยยย - -
ความคิดเห็น