ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : มันคือ...วิถีชีวิต
ตอนที่ 4
มันคือ...วิถีชีวิต
กลางทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดลูกหูลูกตา วาแกนหนุ่มน้อยผู้น่าสงสารกำลังเตะฟุตบอลอยู่กับเพื่อนๆด้วยสีหน้าของคนที่จะเรียกได้ว่าเป็นใบหน้าของคนที่มีความสุขที่สุดในโลก ใช่!! เพื่อน!! มิตรภาพแบบที่เค้าต้องการมาตลอดชีวิต ตอนนี้เค้าได้สัมผัสมันด้วยตัวของเค้าเองแล้ว สุดยอดความปรารถนา 2 สิ่งของวาแกนก็คือ การมีเพื่อนร่วมชีวิต เพื่อนที่จะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและให้คำปรึกษากันและกันในฐานะเพื่อนสนิท เพื่อนที่คอยร่วมเป็นร่วมตายกับเค้าตอนนี้เค้ามีมันแล้ว และความปรารถนาอีกอย่างของเค้าก็คือการมีแม่บังเกิดเกล้าไว้คอยให้ความอบอุ่น คอยปลอบโยนเวลาที่เค้าถูกพ่อที่แสนโหดร้ายของเค้าดุด่า คอยปลอบใจเวลาที่เค้าต้องนั่งร้องไห้เช็ดน้ำตา ณ ทุ่งหญ้าแห่งนี้วาแกนได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าปรารถนามาตลอดชีวิต เพราะไม่ไกลมากจากสนามบอลที่บรรดาเพื่อนพ้องของวาแกนอุปโลกน์ขึ้นมามากนัก ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ เมราดีน-แม่ของวาแกนยืนโบกไม้โบกมือให้กำลังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยสายตาที่สุดแสนจะอบอุ่น ทุกครั้งที่แม่มองดูวาแกน เค้ารู้สึกว่าสายตาที่อ่อนโยนคู่นี้เปรียบเสมือนกับแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องมาอาบร่างของเค้าท่ามกลางอากาศที่สุดแสนจะหนาวเหน็บ เวลานี้มันช่างเป็นเหมือนความฝันที่เค้าต้องการมาตลอดชีวิต...ใช่!! มันเป็นแค่ความฝัน ความฝันที่วาแกนไม่อยากจะตื่น ความฝันที่เค้าจะมีความสุขตลอดไป ความฝันที่เค้าจะมีแม่ มีเพื่อนที่รักเค้าอย่างสุดหัวใจ ใช่แล้ว!! เพราะในความเป็นจริงแล้วตอนนี้วาแกนยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มในบ้านของเค้า ใบหน้าขณะหลับฝันตอนนี้ของเค้าดูมีความสุข อิ่มเอมใจแบบที่สุด แต่ทำไมที่หางตาของเค้าทั้งสองข้างถึงมีคราบน้ำตาไหลเป็นทาง มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจหรือเศร้าโศกกันแน่มีคนๆเดียวที่รู้ นั่นก็คือตัวเค้าเองเท่านั้น
“ร็อบ!!ๆๆ!!” เสียงเชียร์จากคนดูส่งเสียงเรียกสุดยอดแชมเปี้ยนราวกับคนบ้าคลั่งที่ถูกมอมเมาด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น
“ตาแก่!!จะทำไรก็รีบทำซะ คนจะหลับจะนอน เคยได้ยินมั๊ยนอนดึกหน้าจะย่น ตีนกาจะขึ้น ดูหน้าแกสิ มันย่นซะจนไม่รู้จะเรียกว่าหน้าหรือกระดาษทิชชู่แล้ว ยังจะนอนดึกอีก เนี่ย!!ถ้าหน้าชั้นย่นแล้วไม่มีหนุ่มๆมาจีบนะ ชั้นจะเอาไขควงฟาดหัวให้ซะป๊าบสองป๊าบเลยคอยดูซิ” โดมีน สาวใหญ่ขี้บ่นยังคงบ่นงึมงำอยู่คนเดียวต่อไป ดูท่าในโลกนี้สิ่งที่จะทำให้เธอสงบปากสงบคำได้คงจะไม่เคยมีปรากฏให้เห็นแหงๆ
“เอาล่ะ เจ้าหนู !! ไว้ลายหน่อยนะแก อย่าทำให้ตระกูลทิฟฟี่เสียชื่อล่ะ” โรแบร์ พูดกับร็อบ
“เอาล่ะครับ!!ต่อไปนี้..จะเป็นการต่อสู้ในคู่สุดท้าย คู่เอกประจำคืนนี้!! พร้อมกันรึยังขอเสียงหน่อย!!” เสียงโฆษกประกาศกร้าว
“เฮ!!!!” เสียงเชียร์ตอบรับ
ขณะเดียวกันที่มุมของ ไบชิ แห่งอารอนด้า คู่ต่อสู้ของร็อบและโรแบร์ ปราฏกว่ามีสัตว์รูปร่างท่าทางน่ากลัว ดุดัน ยืนรอคำสั่งอยู่ข้างๆ ชื่อของมันคือโนราน-หมียักษ์ขนสีแดงเพลิง น้ำลายเยิ้มเหนียวเต็มปากขนาดใหญ่ น้ำหนักราว 300 กิโล เขี้ยวทั้งสองข้างยาวขนาดน้องๆงาช้าง ที่มือทั้งสองข้างมีเล็บคมๆของมันโผล่ออกมาดูแล้วชวนขนลุก เจ้าของสถิตชนะ 3 ครั้งรวด ดูจากท่าทางของมันตอนนี้แล้ว บอกได้คำเดียวว่ามันกำลังคึกสุดๆ และมันพร้อมแล้วที่จะลงสนามไปต่อสู้กับเจ้าของฉายาสุดยอดแห่งแชมเปี้ยน แต่เอ๊ะ!!หุ่นยนต์ผู้รับใช้ชองไบชิหายไปไหนซะแล้ว ใช่ๆๆ!! มันไม่ได้หายไปไหน หมียักษ์ตัวนี้มันก็คือร่างแปลงของหุ่นยนต์ผู้รับใช้ของไบชิที่ได้รับพลังจากผลึกปริศนาทำให้มันกลายเป็นสัตว์ร้ายเจ้าแห่งการทำลายล้างเช่นเดียวกับร็อบนั่นเอง
“เมื่อทั้งคู่พร้อมกันแล้ว ก็ถึงเวลา Rock & Roll….!!!!!!!” โฆษกสนามประกาศเรียกเสียงเชียร์
และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น!!!!!!
“เจ้าร็อบ!! ค่อยๆมองท่าทีของมันไปก่อน อย่าผลีผลาม ตัวเราเล็กกว่ามัน เสียเปรียบ..บ” โรแบร์เทรนเนอร์รุ่นใหญ่สั่งหุ่นยนต์รับใช้ของเค้า
“ฮว๊าก...กก!!”ยังไม่ทันสิ้นเสียงสั่งของโรแบร์ กรงเล็บข้างขวาขนาดเท่าหัวร็อบก็แหวกอากาศฟาดเข้าใส่ ความรุนแรงของมันสามารถตะปบให้ร็อบตายได้ในทีเดียวแบบไม่ต้องสงสัย เสียงคนดูร้องฮือ ตกใจ ทุกสายตาจับจ้องมองยังการต่อสู่ครั้งนี้แบบไม่ละสายตาแม้แต่วินาที
“ตูม...ม.มมม !!” เสียงดังสนั่นกลบเสียงเฮจากหมู่คนนับพัน ปรากฏภาพ กรงเล็บของโนรานฝังอยู่กลางเวที ผืนดินถูกทุบจนเป็นหลุม มีเลือดไหลซึมๆออกมา รึจะเป็นจุดจบอันแสนสั้นของสุดยอดแชมเปี้ยนในตำนาน
“เฮ!!!!” เสียงฮือฮากู่ร้องของผู้ชมดังสนั่นเมื่อเห็นผลการทำลายล้างของเจ้าโนราน
แต่แล้วท่ามกลางความมืดก็ปรากฏแสงเงาสีแดงวาบพุ่งเข้าที่กลางหลังของเจ้าหมียักษ์ ทำเอาเจ้าหมียักษ์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ใช่แล้วเจ้าร็อบนั่นเอง มันสามารถหลบการโจมตีของโนรานได้อย่างเหลือเชื่อแถมยังสามารถโจมตีกลับจนคู่ต่อสู้ตัวใหญ่กว่าหลายเท่าร้องเสียงหลง
“หนอยแน่ะ !!เก่งนักนะ เจ้าเปี๊ยก แต่วันนี้แกจะกลายเป็นซากกลับไปพร้อมกับไอ้แก่เจ้าของของแก” โนราน ขู่พร้อมคำรามใส่
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญ..!! ไอ้อ้วน!!” ร็อบ พูดโต้ตอบ ก่อนจะพุ่งเข้าจู่โจมเจ้าหมียักษ์อีกครั้ง
การจู่โจมครั้งนี้ของร็อบ เป็นการจู่โจมด้วยกรงเล็บที่รวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน เล็บทุกเล็บจากขาหน้าและขาหลังค่อยๆกรีดเอาเนื้อของเจ้าหมียักษ์ออกทีละนิดทีละน้อย ทำเอาร่างใหญ่ๆของโนราน เต็มไปด้วยบาดแผล เลือดเริ่มไหลออกจากบาดแผล แม้แผลจะไม่ฉกรรจ์แต่มันก็สามารถสร้างความเจ็บปวดทุกครั้งเวลาที่มันขยับตัว
“หนอย แก !! ตาย!!” เจ้าหมียักษ์ไม่ยอมแพ้ง่ายๆมันยังคงใช้กรงเล็บข้างขวาเป็นอาวุธหลักของมันเช่นเดิม และผลลัพธ์ที่ออกมาก็ยังคงเหมือนเดิม ความเร็วของเจ้าร็อบยังคงเป็นอุปสรรคชิ้นโตที่เจ้าหมียักษ์ยังคงแก้ปัญหาไม่ตก มันยังคงทุ่มกำลังทั้งหมดในการโจมตีแค่ครั้งเดียว ทำให้ร็อบสามารถมองเห็นการโจมตีและสามารถหลบกรงเล็บของเจ้าโนรานได้ทุกครั้ง นี่แหละประสบการณ์ความเจนสนามของแชมเปี้ยนตัวจริง
“ไอ้โง่!! หัดใช้สมองหน่อยสิวะ ใช้แต่กำลังอยู่ได้ ใจเย็นๆหน่อย ไอ้หมีโง่ เจ้านี่มันไม่เหมือนคู่ต่อสู้ตัวอื่นๆของแกนะ ” เสียงด่าทอจากไบชิ เจ้าของ ช่วยเตือนสติหมียักษ์ได้ชะงัก
ดูแล้ว ไบชิคงทนไม่ไหวที่ลูกทีมของเค้ากลายร่างจากหมีเป็นหมาจนตรอก เป็นรอง เจ้าร็อบมากขนาดนี้
“ฮว๊ากก...ก” เสียงคำรามจากหมียักษ์ ดูท่ามันจะได้ยินเสียงเตือนจากนายของมันอย่างชัดเจน
หลังจากสิ้นเสียงของ ไบชิ เจ้าโนราน เริ่มตั้งสติได้ การโจมตีของมันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ใช้สมองในการโจมตีมากขึ้น ท่าทีดุดัน โหดร้ายก็เริ่มสงบลง ดูท่าศึกนี้จะไม่ง่ายเสียแล้วสำหรับ เจ้าร๊อบ สิงโตเพลิง แห่งตระกูลทิฟฟี่
“เข้ามา เจ้าเปี๊ยก!! ข้ารับประกันคราวนี้แกไม่รอดแน่ แกมันก็ไอ้ขี้ขลาด รุ่นเก่าเข้ากรุเหมือนเจ้าของแกนั่นแหละ” โนรานยังคงท้าทายไม่เลิก
“…..” ร็อบ คิดหนัก ไม่กล้า ผลีผลามเข้าจู่โจมเหมือนช่วงแรกๆ ในหัวของร็อบ คำสอนก่อนสู้ของโรแบร์ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท แม้เสียงเชียร์จะปลุกเร้าเค้ามากแค่ไหนก็ตาม
“ดีมาก !!ร็อบ ใจเย็นๆ อย่าวู่วาม” โรแบร์ตะโกนเตือนลูกทีมอย่างเต็มที่
“ถ้าแกไม่เข้ามา งั้นข้าจะเริ่มเอง.!!!” โนรานเริ่มเสียงสติอีกครั้ง
หมีร่างยักษ์ขนาด 300 กิโล พุ่งทะยานเข้าโจมตีอีกครั้งอย่างรวดเร็วรุนแรงเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้การโจมตีของมันใช้ขาหน้าซ้ายเป็นหลัก ไม่เหมือนที่ผ่านมา และครั้งนี้ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างจากเดิมร็อบมองการโจมตีของโนรานออกแบบทะลุปรุโปรง ร็อบกระโดดหลบตามสไตล์เหมือนที่แล้วๆมา วินาทีที่ร็อบฉากหลบเค้ากางเล็บทั้งสองข้างเตรียมโจมตีกลับแบบตายกันไปข้าง การปะทะกันครั้งนี้ อาจจะเป็นการสิ้นสุดการต่อสู้ครั้งนี้ก็เป็นได้
“เฮ!!!” เสียงเชียร์ของคนดูดังพร้อมกันสายเลือดที่สาดออกมาเป็นวงกว้าง
การต่อสู้จบลงอย่างง่ายดาย ทุกสายตาจับจ้องไปยังกองเลือด จุดมุ่งหมายของทุกคนเพ่งเล็งไปยังผู้แพ้ มือทุกมือกำตั๋วพนันเต็มไปด้วยเหงื่อ ใช่แล้วมันคือการพนัน!! มิน่าละการต่อสู้อันโหดร้ายทารุณ เลือดสาดที่ดูแล้วน่าสะอิดสะเอียนสำหรับคนดูทั่วไป กลับไม่สะทกสะท้านสายตาของผู้คนเหล่านี้แม้แต่น้อย....แม้โลกจะถูกทำลาย แม้กาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คนจะล้มจะตายมากน้อยเพียงใด สัตว์จะเป็นยังไง การพนันก็ยังคงอยู่คู่โลก มันคือยาเสพติดที่ไม่มีวันถูกทำลายอย่างแท้จริง
“ร็อบ ร็อบ ร็อบ!!!!!!!!!!!! สุดยอด...ด.ด.ด.ด” เสียงเชียร์ดังสนั่น ดูท่าวันนี้ผีพนันทั้งหลายจะสมหวังได้เงินเข้ากระเป๋ากลับบ้านไปนอนกอดท่ามกลางแสงจันทร์เต็มดวงเสียแล้ว
“เฮ้ย !! หยุด!!! พวกแก เงียบหน่อย!! การแข่งยังไม่จบเว้ย ดูนั่นตรงนั้น แหกตาดูซะ” เสียงตะคอกของโรแบร์เล่นเอาผีพนันนิ่งสนิทยังกับโดนน้ำมนต์ของหมอผี
ที่ๆโรแบร์เอ่ยถึงนั่นก็คือกองเลือดสีแดงสด ณ กองเลือดปรากฏร่างสีแดงเพลิงของร็อบนอนฟุ่บอยู่ สีแดงของเลือดมันช่างกลมกลืนเหลือเกินกับขนสีแดงเพลิงของเค้า ใช่แล้วมันพลาด!! ร็อบบาดเจ็บ ที่ขามีรอยแผลฉีกเป็นรอยกรงเล็บ ดูท่าสถิติไม่เคยแพ้ใครจะจบลงตรงนี้เสียแล้ว
“555 ไหนว่ะ สุดยอดแชมป์ สุดท้ายก็เสร็จไอ้โนรานของข้าจนได้ 555”ไบชิหัวเราะสะใจ
“ว๊าย!! อกอีแป้นจะแตก ร็อบของป้า โธ่ ไอ้หมีบ้า เคยเห็นมั๊ยเกมแพ้คนไม่แพ้ ใครก้ได้ไปเอาปังตอมาดิ ฉันจะเจี๋ยนเอาอุ้งตีนมาอบน้ำฝึ้งกินแก้แค้นซะเลย” ป้าแก่โดมีน ขี้บ่นคนเดิมยังอยู่
“จะบ้าเหรอ !!ยายแก่ แก่แล้วยังทำเป็นนักเลงไม่เข้าเรื่อง ไม่เจียมตัวเล็ย ผับผ่าสิ เก็บปากเก็บคำแล้วดูโน่นซะ ร็อบมันยังไม่แพ้สักหน่อย แกนี่จริงๆเล้ย ยายบ้า” โรแบร์พูดพร้อมกับชี้มือไปยังร็อบ
จริงอย่างที่ตาเฒ่าโรแบร์พูดไม่ผิดเพี้ยน ร็อบในสภาพเลือดอาบเต็มขา กำลังลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล สภาพของมันตอนนี้แค่จะเดินยังแทบไม่ไหว เลือดไหลออกมาเยอะมาก คนรอบข้างเริ่มหมดหวัง จากเสียงเชียร์เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงโห่ไล่ กระทืบเท้าข่มขู่ เพราะถ้าเจ้าร็อบแพ้ หมายถึงว่าพวกผีพนันบางคนอาจจะต้องหมดตัวกับผลการแข่งขันในวันนี้ ทุกสายตาที่มองเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ยกเว้นสายตาของโรแบร์และโดมีนเม่านั้นที่ยังคงเชื่อมั่นในตัวร็อบอย่างเต็มที่ ในใจของโรแบร์เต็มไปด้วยเสียงเชียร์ให้กำลังใจเจ้าสิงโตเพลิงของเค้าอย่างเต็มที่ มือกำแน่น ลุ้นตัวโก่ง เค้ายังคงเชื่อมั่นในตัวของร็อบแบบที่สุด เค้าได้แต่หวังว่าร็อบจะสู่ต่อได้อีกครั้ง
“ฮว๊าก..ก.ก.ก.”เสียงคำรามจากโนราน มันมั่นใจว่ามันคือผู้ชนะ
โฆษกสนามหยิบไมค์ประกาศ “เอาล่ะครับ!! การแข่งขันสิ้น...ส...”
ตาเฒ่าโรแบร์สิ้นหวัง หลับตาสงบจิตใจยอมรับความพ่ายแพ้ หลังสิ้นเสียงประกาศเค้าและร็อบจะแพ้เป็นครั้งแรก มือที่กำแน่นเริ่มคลายลง แต่ทันใดนั้นเอง...
“ดูนั่นๆ ลุกแล้วเว้ย!!” เสียงจากผีพนันคนนึงดังขึ้นแทรก
ภาพที่เห็นคือ ภาพร็อบลุกขึ้นยืนในสภาพพร้อมสู้ คำรามด้วยเสียงอันน่าเกรงขาม มันกลับมาได้ มันสู้ต่อได้ มันคือสุดยอมแชมเปี้ยน !!!!
“เอาล่ะ ร็อบ แกแน่มาก ” โรแบร์กล่าวชมในความทรหดอดทน มือกำแน่นอีกครั้ง
“ชั้นเป็นเจ้านายแกแท้ๆ ดันถอดใจ แกนี่มันเหลือเกินจริงๆ ใจสู้มาก” โรแบร์ยังชมไม่เลิก
ความหวังกำลังกลับมา แต่...โฆษกสนาม กำลังจะประกาศอะไรบางอย่าง คนทั้งสนามเงียบกริบ ลมจากช่องปากค่อยๆผ่านเปลี่ยนเป็นกระแสเสียงออกทางลำโพงว่า...............
“สู้ต่อ!! ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะ เริ่มได้”
เสียงเฮดังลั่น ทุกคนในสนามกระโดดตัวลอย แต่สำหรับโนรานมันคือวินาทีทอง มันพุ่งเข้าใส่แบบไม่คิดชีวิต มันจู่โจมแบบกะฆ่าให้ตาย
“ตายซะ อึดนัก !! ไอ้เปี๊ยก” โนรานคำรามพร้อมกับพุ่งตัวเข้าอย่างแรง
“ร็อบ!!! ได้เวลาแล้ว” เสียงโรแบร์ตะโกนทำเอาร็อบสะดุ้ง
“....!!! ”
ทันใดนั้นร็อบกระโดดขึ้นฟ้า ก่อนเวลากว่าทุกครั้งที่หลบการโจมตีของโนราน ร็อบอาศัยความเร็วพุ่งเข้ากัดบริเวณกลางหลัง ขาที่เจ็บทำให้มันไม่สามารถโดดไปถึงจุดที่มันต้องการได้อย่างแม่นยำ แต่ด้วยความคมของเขี้ยวมันสามารถฝังเขี้ยวเข้าไปในเนื้อของโนรานได้อย่างเหนียวแน่น แต่การที่มันเสี่ยงขนาดนี้ทำให้ลำตัวของมันโดนปลายเล็บอันแหลมคมของโนรานเข้าอีกแผลจนเลือดหยดไหลไปตามตัวของโนราน
มันจะทำอะไรกันแน่!! ขาก็เจ็บตัวก็เล็กกว่า แค่โนรานสะบัดตัวทีสองทีขี้คร้านจะกระเด็นตกมาไม่รู้ตัว และโนรานก็กำลังทำอย่างนั้นจริงๆเสียด้วย
“เอาล่ะน่ะ!! ไอ้หมียักษ์ รู้แพ้ชนะกันไปเลยทีนี้!!” ร็อบบ่นพึมพำขณะเขี้ยวฝังอยู่บนตัวของโนราน
“เก่งจริงสู้ซึ่งหน้าดิวะ ลงมาข้าจะกัดให้ตัวขาดเลย คอยดู” โนรานพูดพลางสะบัดตัวพลาง
“ร็อบ !! ใช้ไอ้นั่นเลย อย่าชักช้า ร่างกายแกกำลังจะแย่นะ ถ้าแกไม่รีบจะไม่ได้ใช้อีกเลยนะ” โรแบร์สั่ง
“ไอ้นั่น???” ไบชิ ได้ยินเต็มสองหู เค้ายังงงกับความหมายของมัน แต่ไม่วายที่จะบอกให้หมียักษ์ของเค้าระวังตัวได้ดี
“อ๊ากก.ก.ก.ก.ก.ก.” เสียงร้องโหยหวนของโนราน ก่อนที่มันจะล้มลง ดูท่าคำเตือนของไบชิจะไม่ทันเสียแล้ว
หมียักษ์โนรานล้มลง ตาเหลือก เลือดกระอักออกจากปากเป็นจำนวนมาก มันหมดลมหายใจ ท่ามกลางความตื่นตะลึงของเหล่าคนดูนับพัน ว่าทำไมจู่ๆหมียักษ์ที่กำลังได้เปรียบถึงตายอย่างไร้สาเหตุ ร็อบทำอะไร เกิดอะไรขึ้นระหว่างชุลมุนกันแน่ ทุกคนยังคงสงสัย แต่สิ่งหนึ่งที่แปลกตาไปก็คือ เลือดของโนรานกลับไม่ใช่สีแดงสด มันเป็นสีดำ หรือว่า..เขี้ยวฝังยาพิษ ทุกคนยิ่งสงสัยหนักขึ้นเพราะการทายาพิษในส่วนต่างๆของร่างกายของนักสู้ถือเป็นการผิดกฎการต่อสู่ ซึ่งกฎนี้เป็นกฎเพียงข้อเดียวของการแข่งขันอันป่าเถื่อนเช่นนี้
“เฮ้ย...ไอ้แก่ขี้โกงนี่หว่า เอ็งกับไอ้สัตว์ตัวนั้นทำอะไรกันวะ บอกมาซะดีๆ ” ไบชิ โวยทันที
“โกงเกงบ้าไรของแก ไม่มีคำว่าโกงในสารบัญนักรบของตระกูลข้าเว้ย ในมันน้อยๆหน่อยแพ้ก็ต้องรับว่าแพ้ นี่มันแพ้แล้วพาลนี่หว่า!!” โรแบร์ด่ากลับ
“ขี้โกงๆๆๆๆ!!!” เสียงเชียร์ดังสนั่นอีกครั้ง เพราะตามฏกคนเหล่านี้จะไม่เงินแม้แต่นิดเดียวถ้ามีการใช้ยาพิษในการต่อสู้
ระหว่างเสียงโห่ โฆษกสนามและกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ ผู้รอบรู้ เดินไปยังซากศพของเจ้าหมียักษ์ โดยข้างๆร็อบยืนดูผลงานด้วยท่าทางอ้อนล้าแบบที่สุด
“โหสินะเพื่อน แกเก่งจริงๆ เก่งมากจนชั้นต้องใช้ไอ้นั่น อันที่จริงเราไม่น่าต้องมาสู้กันเลย ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน เป็นมิตรกัน เรื่องแย่ๆคงไม่มีแน่นอน” ร็อบพูดในใจ
โฆษกสนามผู้ช่ำชองและคณะกรรมการกำลังตรวจสอบสาเหตุการตาย พวกเค้าเอามือแตะไปยังกองเลือดสีดำก่อนเอาขึ้นมาดม กลิ่นเลือดที่ดมมันต่างจากที่เค้าเคยได้กลิ่น มันไม่มีกลิ่นเหม็นคาวแม้แต่นิดเดียว ณ ตอนนี้พวกเค้าเองก็ยังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่สิ่งเดียวที่พวกเค้ารู้ก็คือมันไม่ใช้ยาพิษเท่านั้นเอง และแน่นอนเมื่อมันไม่ใช่ยาพิษชัยชนะก็ต้องตกเป็นของ
“ผู้ชนะคือ ร็อบ.บ.บ.บ.บ.!!!!! ” เสียงโฆษกประกาศชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่
“เฮ !!! ร็อบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง
“เดี๋ยว!! ได้ไงเนี่ยไอ้กรรมการเฮงซวย มันชนะได้ไง อธิบายดิ ไอ้พวกบ้า มันโกงเห็นๆยังให้มันชนะอีก” ไบชิยังคงไม่ยอมรับผลการตัดสิน
“โอเคครับ ผมจะอธิบายให้ฟัง การตัดสินครั้งนี้มาจากกฏที่ว่าห้ามใช้ยาพิษทุกชนิดในการต่อสู้ และทางร็อบหรือโรแบร์ก็ไม่ได้ใช้ยาพิษแต่อย่างใด จากการพิสูจน์ของกรรมการและผม มันไม่ใช่ยาพิษแน่นอน แต่สาเหตุที่แท้จริงผมขอยอมรับตามตรงว่าผมก็ยังไม่รู้แน่ชัด แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ยาพิษ ชัยชนะก็ตกเป็นของร็อบโดยปริยาย ” โฆษกสนามอธิบาย
“ไอ้พวกบ้า ตัดสินยังงี้ แก!!!” ไบชิเถียงพร้อมกับเงื้อมือชกโฆษก
...แต่แทนที่หมัดของไบชิจะซัดเข้าสู่ใบหน้าของโฆษกสนาม ทันใดนั้นเค้ากลับโดนสหบาทาจากกลุ่มคนดูรุมเข้าตามลำตัว โทษฐานแพ้ไม่ยอมรับว่าแพ้ หรือจะว่าง่ายๆก็คือ ถ้าเถียงมากจนไบชิชนะหรือกรรมการกลับคำตัดสิน พวกคนดูก็จะไม่ได้เงินนั่นเอง
“เอาล่ะครับ เรามาพูดคุยกับผู้ชนะกันดีกว่า ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” โฆษกสนามเริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง
เค้ายื่นไมค์ไปจ่อยังโรแบร์ เพื่อต้องการคำตอบ
“ผมไม่ขอตอบครับว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยืนยันว่าไม่มีการใช้ยาพิษแน่นอน เสียชื่อตระกูลผม ขอตอบแค่นี้นะ” โรแบร์ตอบคำถามแบบกวนๆตามสไตล์
“ถามชั้นๆๆๆ ชั้นรู้!!” โดมีนแทรก
โป๊ก!!!!!!
ท่าเดียวที่จะหลุดความชี้คุย ขี้บ่นของโดมีน นั่นคือ มะเหงก ที่มีโรแบร์คนเดียวเท่านั้นที่รู้ และครั้งนี้มันก็ยังได้ผล
“ถ้าไม่มีอะไร ผมกลับล่ะ หุ่นยนต์ของผมอาการไม่ค่อยดี” โรแบร์ตัดบท
พอพูดจบโรแบร์หันไป ร็อบกำลังหมดสติ เค้ากับโดมีนจึงรีบนำผลึกออกจากร่างกายของร็อบ จากสิงโตเพลิงสุดสง่า กลับกลายเป็นหุ่นยนต์เศษเหล็กอีกครั้ง ก่อนะที่โรแบร์จะอุ้มร่างไร้สติของร็อบหายไปกับความมืด ณ เวลานั้นเค้าไม่รู้เลยว่าทุกความเคลื่อนไหวในคืนวันนี้ได้ดูจับจ้องโดยสายตาปริศนาคู่นึง
หลังการต่อสู้คู่เอกและคู่สุดท้าย ร็อบ-โนราน ฟ้าเริ่มสาง ตะวันเริ่มขึ้นจากขอบฟ้า ฝูงคนเริ่มทยอยกลับ ความเงียบเริ่มคืบคลาน ลานต่อสู่กลับกลายเป็นลานเงียบๆตามเดิม ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นราวกับเรื่องโกหก มีเพียงเสียงลือเสียงเล่าถึงการพ่ายแพ้ปริศนาของหมียักษ์เท่านั้นที่พอจะยืนยันว่าเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นจริงๆ
ณ กระท่อมตระกูลทิฟฟี่ วาแกน ตื่นขึ้น เพราะเค้าได้ยินเสียงก๊อกๆแก๊กๆอยู่ข้างนอกห้อง เวลาที่นาฬิกาบอกเวลา 6 โมงเช้า เค้าแอบแง้มประตูห้อง เห็นแผ่นหลังของพ่อจอมโหดและร่างของร็อบที่ถูกปิดสวิซ พ่อเค้ากำลังซ่อมเจ้าร็อบเหมือนทุกที เค้าจึงคลายกังวลเดินสะลึมสะลือกลับไปนอนต่อ หวังเพียงแต่ว่าจะฝันดีแบบเมื่อคืนอีกครั้ง ....เป็นคำขอก่อนล้มตัวลงนอนของ วาแกน
มันคือ...วิถีชีวิต
กลางทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดลูกหูลูกตา วาแกนหนุ่มน้อยผู้น่าสงสารกำลังเตะฟุตบอลอยู่กับเพื่อนๆด้วยสีหน้าของคนที่จะเรียกได้ว่าเป็นใบหน้าของคนที่มีความสุขที่สุดในโลก ใช่!! เพื่อน!! มิตรภาพแบบที่เค้าต้องการมาตลอดชีวิต ตอนนี้เค้าได้สัมผัสมันด้วยตัวของเค้าเองแล้ว สุดยอดความปรารถนา 2 สิ่งของวาแกนก็คือ การมีเพื่อนร่วมชีวิต เพื่อนที่จะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและให้คำปรึกษากันและกันในฐานะเพื่อนสนิท เพื่อนที่คอยร่วมเป็นร่วมตายกับเค้าตอนนี้เค้ามีมันแล้ว และความปรารถนาอีกอย่างของเค้าก็คือการมีแม่บังเกิดเกล้าไว้คอยให้ความอบอุ่น คอยปลอบโยนเวลาที่เค้าถูกพ่อที่แสนโหดร้ายของเค้าดุด่า คอยปลอบใจเวลาที่เค้าต้องนั่งร้องไห้เช็ดน้ำตา ณ ทุ่งหญ้าแห่งนี้วาแกนได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าปรารถนามาตลอดชีวิต เพราะไม่ไกลมากจากสนามบอลที่บรรดาเพื่อนพ้องของวาแกนอุปโลกน์ขึ้นมามากนัก ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ เมราดีน-แม่ของวาแกนยืนโบกไม้โบกมือให้กำลังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยสายตาที่สุดแสนจะอบอุ่น ทุกครั้งที่แม่มองดูวาแกน เค้ารู้สึกว่าสายตาที่อ่อนโยนคู่นี้เปรียบเสมือนกับแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องมาอาบร่างของเค้าท่ามกลางอากาศที่สุดแสนจะหนาวเหน็บ เวลานี้มันช่างเป็นเหมือนความฝันที่เค้าต้องการมาตลอดชีวิต...ใช่!! มันเป็นแค่ความฝัน ความฝันที่วาแกนไม่อยากจะตื่น ความฝันที่เค้าจะมีความสุขตลอดไป ความฝันที่เค้าจะมีแม่ มีเพื่อนที่รักเค้าอย่างสุดหัวใจ ใช่แล้ว!! เพราะในความเป็นจริงแล้วตอนนี้วาแกนยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มในบ้านของเค้า ใบหน้าขณะหลับฝันตอนนี้ของเค้าดูมีความสุข อิ่มเอมใจแบบที่สุด แต่ทำไมที่หางตาของเค้าทั้งสองข้างถึงมีคราบน้ำตาไหลเป็นทาง มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจหรือเศร้าโศกกันแน่มีคนๆเดียวที่รู้ นั่นก็คือตัวเค้าเองเท่านั้น
“ร็อบ!!ๆๆ!!” เสียงเชียร์จากคนดูส่งเสียงเรียกสุดยอดแชมเปี้ยนราวกับคนบ้าคลั่งที่ถูกมอมเมาด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น
“ตาแก่!!จะทำไรก็รีบทำซะ คนจะหลับจะนอน เคยได้ยินมั๊ยนอนดึกหน้าจะย่น ตีนกาจะขึ้น ดูหน้าแกสิ มันย่นซะจนไม่รู้จะเรียกว่าหน้าหรือกระดาษทิชชู่แล้ว ยังจะนอนดึกอีก เนี่ย!!ถ้าหน้าชั้นย่นแล้วไม่มีหนุ่มๆมาจีบนะ ชั้นจะเอาไขควงฟาดหัวให้ซะป๊าบสองป๊าบเลยคอยดูซิ” โดมีน สาวใหญ่ขี้บ่นยังคงบ่นงึมงำอยู่คนเดียวต่อไป ดูท่าในโลกนี้สิ่งที่จะทำให้เธอสงบปากสงบคำได้คงจะไม่เคยมีปรากฏให้เห็นแหงๆ
“เอาล่ะ เจ้าหนู !! ไว้ลายหน่อยนะแก อย่าทำให้ตระกูลทิฟฟี่เสียชื่อล่ะ” โรแบร์ พูดกับร็อบ
“เอาล่ะครับ!!ต่อไปนี้..จะเป็นการต่อสู้ในคู่สุดท้าย คู่เอกประจำคืนนี้!! พร้อมกันรึยังขอเสียงหน่อย!!” เสียงโฆษกประกาศกร้าว
“เฮ!!!!” เสียงเชียร์ตอบรับ
ขณะเดียวกันที่มุมของ ไบชิ แห่งอารอนด้า คู่ต่อสู้ของร็อบและโรแบร์ ปราฏกว่ามีสัตว์รูปร่างท่าทางน่ากลัว ดุดัน ยืนรอคำสั่งอยู่ข้างๆ ชื่อของมันคือโนราน-หมียักษ์ขนสีแดงเพลิง น้ำลายเยิ้มเหนียวเต็มปากขนาดใหญ่ น้ำหนักราว 300 กิโล เขี้ยวทั้งสองข้างยาวขนาดน้องๆงาช้าง ที่มือทั้งสองข้างมีเล็บคมๆของมันโผล่ออกมาดูแล้วชวนขนลุก เจ้าของสถิตชนะ 3 ครั้งรวด ดูจากท่าทางของมันตอนนี้แล้ว บอกได้คำเดียวว่ามันกำลังคึกสุดๆ และมันพร้อมแล้วที่จะลงสนามไปต่อสู้กับเจ้าของฉายาสุดยอดแห่งแชมเปี้ยน แต่เอ๊ะ!!หุ่นยนต์ผู้รับใช้ชองไบชิหายไปไหนซะแล้ว ใช่ๆๆ!! มันไม่ได้หายไปไหน หมียักษ์ตัวนี้มันก็คือร่างแปลงของหุ่นยนต์ผู้รับใช้ของไบชิที่ได้รับพลังจากผลึกปริศนาทำให้มันกลายเป็นสัตว์ร้ายเจ้าแห่งการทำลายล้างเช่นเดียวกับร็อบนั่นเอง
“เมื่อทั้งคู่พร้อมกันแล้ว ก็ถึงเวลา Rock & Roll….!!!!!!!” โฆษกสนามประกาศเรียกเสียงเชียร์
และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น!!!!!!
“เจ้าร็อบ!! ค่อยๆมองท่าทีของมันไปก่อน อย่าผลีผลาม ตัวเราเล็กกว่ามัน เสียเปรียบ..บ” โรแบร์เทรนเนอร์รุ่นใหญ่สั่งหุ่นยนต์รับใช้ของเค้า
“ฮว๊าก...กก!!”ยังไม่ทันสิ้นเสียงสั่งของโรแบร์ กรงเล็บข้างขวาขนาดเท่าหัวร็อบก็แหวกอากาศฟาดเข้าใส่ ความรุนแรงของมันสามารถตะปบให้ร็อบตายได้ในทีเดียวแบบไม่ต้องสงสัย เสียงคนดูร้องฮือ ตกใจ ทุกสายตาจับจ้องมองยังการต่อสู่ครั้งนี้แบบไม่ละสายตาแม้แต่วินาที
“ตูม...ม.มมม !!” เสียงดังสนั่นกลบเสียงเฮจากหมู่คนนับพัน ปรากฏภาพ กรงเล็บของโนรานฝังอยู่กลางเวที ผืนดินถูกทุบจนเป็นหลุม มีเลือดไหลซึมๆออกมา รึจะเป็นจุดจบอันแสนสั้นของสุดยอดแชมเปี้ยนในตำนาน
“เฮ!!!!” เสียงฮือฮากู่ร้องของผู้ชมดังสนั่นเมื่อเห็นผลการทำลายล้างของเจ้าโนราน
แต่แล้วท่ามกลางความมืดก็ปรากฏแสงเงาสีแดงวาบพุ่งเข้าที่กลางหลังของเจ้าหมียักษ์ ทำเอาเจ้าหมียักษ์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ใช่แล้วเจ้าร็อบนั่นเอง มันสามารถหลบการโจมตีของโนรานได้อย่างเหลือเชื่อแถมยังสามารถโจมตีกลับจนคู่ต่อสู้ตัวใหญ่กว่าหลายเท่าร้องเสียงหลง
“หนอยแน่ะ !!เก่งนักนะ เจ้าเปี๊ยก แต่วันนี้แกจะกลายเป็นซากกลับไปพร้อมกับไอ้แก่เจ้าของของแก” โนราน ขู่พร้อมคำรามใส่
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญ..!! ไอ้อ้วน!!” ร็อบ พูดโต้ตอบ ก่อนจะพุ่งเข้าจู่โจมเจ้าหมียักษ์อีกครั้ง
การจู่โจมครั้งนี้ของร็อบ เป็นการจู่โจมด้วยกรงเล็บที่รวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน เล็บทุกเล็บจากขาหน้าและขาหลังค่อยๆกรีดเอาเนื้อของเจ้าหมียักษ์ออกทีละนิดทีละน้อย ทำเอาร่างใหญ่ๆของโนราน เต็มไปด้วยบาดแผล เลือดเริ่มไหลออกจากบาดแผล แม้แผลจะไม่ฉกรรจ์แต่มันก็สามารถสร้างความเจ็บปวดทุกครั้งเวลาที่มันขยับตัว
“หนอย แก !! ตาย!!” เจ้าหมียักษ์ไม่ยอมแพ้ง่ายๆมันยังคงใช้กรงเล็บข้างขวาเป็นอาวุธหลักของมันเช่นเดิม และผลลัพธ์ที่ออกมาก็ยังคงเหมือนเดิม ความเร็วของเจ้าร็อบยังคงเป็นอุปสรรคชิ้นโตที่เจ้าหมียักษ์ยังคงแก้ปัญหาไม่ตก มันยังคงทุ่มกำลังทั้งหมดในการโจมตีแค่ครั้งเดียว ทำให้ร็อบสามารถมองเห็นการโจมตีและสามารถหลบกรงเล็บของเจ้าโนรานได้ทุกครั้ง นี่แหละประสบการณ์ความเจนสนามของแชมเปี้ยนตัวจริง
“ไอ้โง่!! หัดใช้สมองหน่อยสิวะ ใช้แต่กำลังอยู่ได้ ใจเย็นๆหน่อย ไอ้หมีโง่ เจ้านี่มันไม่เหมือนคู่ต่อสู้ตัวอื่นๆของแกนะ ” เสียงด่าทอจากไบชิ เจ้าของ ช่วยเตือนสติหมียักษ์ได้ชะงัก
ดูแล้ว ไบชิคงทนไม่ไหวที่ลูกทีมของเค้ากลายร่างจากหมีเป็นหมาจนตรอก เป็นรอง เจ้าร็อบมากขนาดนี้
“ฮว๊ากก...ก” เสียงคำรามจากหมียักษ์ ดูท่ามันจะได้ยินเสียงเตือนจากนายของมันอย่างชัดเจน
หลังจากสิ้นเสียงของ ไบชิ เจ้าโนราน เริ่มตั้งสติได้ การโจมตีของมันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ใช้สมองในการโจมตีมากขึ้น ท่าทีดุดัน โหดร้ายก็เริ่มสงบลง ดูท่าศึกนี้จะไม่ง่ายเสียแล้วสำหรับ เจ้าร๊อบ สิงโตเพลิง แห่งตระกูลทิฟฟี่
“เข้ามา เจ้าเปี๊ยก!! ข้ารับประกันคราวนี้แกไม่รอดแน่ แกมันก็ไอ้ขี้ขลาด รุ่นเก่าเข้ากรุเหมือนเจ้าของแกนั่นแหละ” โนรานยังคงท้าทายไม่เลิก
“…..” ร็อบ คิดหนัก ไม่กล้า ผลีผลามเข้าจู่โจมเหมือนช่วงแรกๆ ในหัวของร็อบ คำสอนก่อนสู้ของโรแบร์ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท แม้เสียงเชียร์จะปลุกเร้าเค้ามากแค่ไหนก็ตาม
“ดีมาก !!ร็อบ ใจเย็นๆ อย่าวู่วาม” โรแบร์ตะโกนเตือนลูกทีมอย่างเต็มที่
“ถ้าแกไม่เข้ามา งั้นข้าจะเริ่มเอง.!!!” โนรานเริ่มเสียงสติอีกครั้ง
หมีร่างยักษ์ขนาด 300 กิโล พุ่งทะยานเข้าโจมตีอีกครั้งอย่างรวดเร็วรุนแรงเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้การโจมตีของมันใช้ขาหน้าซ้ายเป็นหลัก ไม่เหมือนที่ผ่านมา และครั้งนี้ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างจากเดิมร็อบมองการโจมตีของโนรานออกแบบทะลุปรุโปรง ร็อบกระโดดหลบตามสไตล์เหมือนที่แล้วๆมา วินาทีที่ร็อบฉากหลบเค้ากางเล็บทั้งสองข้างเตรียมโจมตีกลับแบบตายกันไปข้าง การปะทะกันครั้งนี้ อาจจะเป็นการสิ้นสุดการต่อสู้ครั้งนี้ก็เป็นได้
“เฮ!!!” เสียงเชียร์ของคนดูดังพร้อมกันสายเลือดที่สาดออกมาเป็นวงกว้าง
การต่อสู้จบลงอย่างง่ายดาย ทุกสายตาจับจ้องไปยังกองเลือด จุดมุ่งหมายของทุกคนเพ่งเล็งไปยังผู้แพ้ มือทุกมือกำตั๋วพนันเต็มไปด้วยเหงื่อ ใช่แล้วมันคือการพนัน!! มิน่าละการต่อสู้อันโหดร้ายทารุณ เลือดสาดที่ดูแล้วน่าสะอิดสะเอียนสำหรับคนดูทั่วไป กลับไม่สะทกสะท้านสายตาของผู้คนเหล่านี้แม้แต่น้อย....แม้โลกจะถูกทำลาย แม้กาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คนจะล้มจะตายมากน้อยเพียงใด สัตว์จะเป็นยังไง การพนันก็ยังคงอยู่คู่โลก มันคือยาเสพติดที่ไม่มีวันถูกทำลายอย่างแท้จริง
“ร็อบ ร็อบ ร็อบ!!!!!!!!!!!! สุดยอด...ด.ด.ด.ด” เสียงเชียร์ดังสนั่น ดูท่าวันนี้ผีพนันทั้งหลายจะสมหวังได้เงินเข้ากระเป๋ากลับบ้านไปนอนกอดท่ามกลางแสงจันทร์เต็มดวงเสียแล้ว
“เฮ้ย !! หยุด!!! พวกแก เงียบหน่อย!! การแข่งยังไม่จบเว้ย ดูนั่นตรงนั้น แหกตาดูซะ” เสียงตะคอกของโรแบร์เล่นเอาผีพนันนิ่งสนิทยังกับโดนน้ำมนต์ของหมอผี
ที่ๆโรแบร์เอ่ยถึงนั่นก็คือกองเลือดสีแดงสด ณ กองเลือดปรากฏร่างสีแดงเพลิงของร็อบนอนฟุ่บอยู่ สีแดงของเลือดมันช่างกลมกลืนเหลือเกินกับขนสีแดงเพลิงของเค้า ใช่แล้วมันพลาด!! ร็อบบาดเจ็บ ที่ขามีรอยแผลฉีกเป็นรอยกรงเล็บ ดูท่าสถิติไม่เคยแพ้ใครจะจบลงตรงนี้เสียแล้ว
“555 ไหนว่ะ สุดยอดแชมป์ สุดท้ายก็เสร็จไอ้โนรานของข้าจนได้ 555”ไบชิหัวเราะสะใจ
“ว๊าย!! อกอีแป้นจะแตก ร็อบของป้า โธ่ ไอ้หมีบ้า เคยเห็นมั๊ยเกมแพ้คนไม่แพ้ ใครก้ได้ไปเอาปังตอมาดิ ฉันจะเจี๋ยนเอาอุ้งตีนมาอบน้ำฝึ้งกินแก้แค้นซะเลย” ป้าแก่โดมีน ขี้บ่นคนเดิมยังอยู่
“จะบ้าเหรอ !!ยายแก่ แก่แล้วยังทำเป็นนักเลงไม่เข้าเรื่อง ไม่เจียมตัวเล็ย ผับผ่าสิ เก็บปากเก็บคำแล้วดูโน่นซะ ร็อบมันยังไม่แพ้สักหน่อย แกนี่จริงๆเล้ย ยายบ้า” โรแบร์พูดพร้อมกับชี้มือไปยังร็อบ
จริงอย่างที่ตาเฒ่าโรแบร์พูดไม่ผิดเพี้ยน ร็อบในสภาพเลือดอาบเต็มขา กำลังลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล สภาพของมันตอนนี้แค่จะเดินยังแทบไม่ไหว เลือดไหลออกมาเยอะมาก คนรอบข้างเริ่มหมดหวัง จากเสียงเชียร์เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงโห่ไล่ กระทืบเท้าข่มขู่ เพราะถ้าเจ้าร็อบแพ้ หมายถึงว่าพวกผีพนันบางคนอาจจะต้องหมดตัวกับผลการแข่งขันในวันนี้ ทุกสายตาที่มองเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ยกเว้นสายตาของโรแบร์และโดมีนเม่านั้นที่ยังคงเชื่อมั่นในตัวร็อบอย่างเต็มที่ ในใจของโรแบร์เต็มไปด้วยเสียงเชียร์ให้กำลังใจเจ้าสิงโตเพลิงของเค้าอย่างเต็มที่ มือกำแน่น ลุ้นตัวโก่ง เค้ายังคงเชื่อมั่นในตัวของร็อบแบบที่สุด เค้าได้แต่หวังว่าร็อบจะสู่ต่อได้อีกครั้ง
“ฮว๊าก..ก.ก.ก.”เสียงคำรามจากโนราน มันมั่นใจว่ามันคือผู้ชนะ
โฆษกสนามหยิบไมค์ประกาศ “เอาล่ะครับ!! การแข่งขันสิ้น...ส...”
ตาเฒ่าโรแบร์สิ้นหวัง หลับตาสงบจิตใจยอมรับความพ่ายแพ้ หลังสิ้นเสียงประกาศเค้าและร็อบจะแพ้เป็นครั้งแรก มือที่กำแน่นเริ่มคลายลง แต่ทันใดนั้นเอง...
“ดูนั่นๆ ลุกแล้วเว้ย!!” เสียงจากผีพนันคนนึงดังขึ้นแทรก
ภาพที่เห็นคือ ภาพร็อบลุกขึ้นยืนในสภาพพร้อมสู้ คำรามด้วยเสียงอันน่าเกรงขาม มันกลับมาได้ มันสู้ต่อได้ มันคือสุดยอมแชมเปี้ยน !!!!
“เอาล่ะ ร็อบ แกแน่มาก ” โรแบร์กล่าวชมในความทรหดอดทน มือกำแน่นอีกครั้ง
“ชั้นเป็นเจ้านายแกแท้ๆ ดันถอดใจ แกนี่มันเหลือเกินจริงๆ ใจสู้มาก” โรแบร์ยังชมไม่เลิก
ความหวังกำลังกลับมา แต่...โฆษกสนาม กำลังจะประกาศอะไรบางอย่าง คนทั้งสนามเงียบกริบ ลมจากช่องปากค่อยๆผ่านเปลี่ยนเป็นกระแสเสียงออกทางลำโพงว่า...............
“สู้ต่อ!! ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะ เริ่มได้”
เสียงเฮดังลั่น ทุกคนในสนามกระโดดตัวลอย แต่สำหรับโนรานมันคือวินาทีทอง มันพุ่งเข้าใส่แบบไม่คิดชีวิต มันจู่โจมแบบกะฆ่าให้ตาย
“ตายซะ อึดนัก !! ไอ้เปี๊ยก” โนรานคำรามพร้อมกับพุ่งตัวเข้าอย่างแรง
“ร็อบ!!! ได้เวลาแล้ว” เสียงโรแบร์ตะโกนทำเอาร็อบสะดุ้ง
“....!!! ”
ทันใดนั้นร็อบกระโดดขึ้นฟ้า ก่อนเวลากว่าทุกครั้งที่หลบการโจมตีของโนราน ร็อบอาศัยความเร็วพุ่งเข้ากัดบริเวณกลางหลัง ขาที่เจ็บทำให้มันไม่สามารถโดดไปถึงจุดที่มันต้องการได้อย่างแม่นยำ แต่ด้วยความคมของเขี้ยวมันสามารถฝังเขี้ยวเข้าไปในเนื้อของโนรานได้อย่างเหนียวแน่น แต่การที่มันเสี่ยงขนาดนี้ทำให้ลำตัวของมันโดนปลายเล็บอันแหลมคมของโนรานเข้าอีกแผลจนเลือดหยดไหลไปตามตัวของโนราน
มันจะทำอะไรกันแน่!! ขาก็เจ็บตัวก็เล็กกว่า แค่โนรานสะบัดตัวทีสองทีขี้คร้านจะกระเด็นตกมาไม่รู้ตัว และโนรานก็กำลังทำอย่างนั้นจริงๆเสียด้วย
“เอาล่ะน่ะ!! ไอ้หมียักษ์ รู้แพ้ชนะกันไปเลยทีนี้!!” ร็อบบ่นพึมพำขณะเขี้ยวฝังอยู่บนตัวของโนราน
“เก่งจริงสู้ซึ่งหน้าดิวะ ลงมาข้าจะกัดให้ตัวขาดเลย คอยดู” โนรานพูดพลางสะบัดตัวพลาง
“ร็อบ !! ใช้ไอ้นั่นเลย อย่าชักช้า ร่างกายแกกำลังจะแย่นะ ถ้าแกไม่รีบจะไม่ได้ใช้อีกเลยนะ” โรแบร์สั่ง
“ไอ้นั่น???” ไบชิ ได้ยินเต็มสองหู เค้ายังงงกับความหมายของมัน แต่ไม่วายที่จะบอกให้หมียักษ์ของเค้าระวังตัวได้ดี
“อ๊ากก.ก.ก.ก.ก.ก.” เสียงร้องโหยหวนของโนราน ก่อนที่มันจะล้มลง ดูท่าคำเตือนของไบชิจะไม่ทันเสียแล้ว
หมียักษ์โนรานล้มลง ตาเหลือก เลือดกระอักออกจากปากเป็นจำนวนมาก มันหมดลมหายใจ ท่ามกลางความตื่นตะลึงของเหล่าคนดูนับพัน ว่าทำไมจู่ๆหมียักษ์ที่กำลังได้เปรียบถึงตายอย่างไร้สาเหตุ ร็อบทำอะไร เกิดอะไรขึ้นระหว่างชุลมุนกันแน่ ทุกคนยังคงสงสัย แต่สิ่งหนึ่งที่แปลกตาไปก็คือ เลือดของโนรานกลับไม่ใช่สีแดงสด มันเป็นสีดำ หรือว่า..เขี้ยวฝังยาพิษ ทุกคนยิ่งสงสัยหนักขึ้นเพราะการทายาพิษในส่วนต่างๆของร่างกายของนักสู้ถือเป็นการผิดกฎการต่อสู่ ซึ่งกฎนี้เป็นกฎเพียงข้อเดียวของการแข่งขันอันป่าเถื่อนเช่นนี้
“เฮ้ย...ไอ้แก่ขี้โกงนี่หว่า เอ็งกับไอ้สัตว์ตัวนั้นทำอะไรกันวะ บอกมาซะดีๆ ” ไบชิ โวยทันที
“โกงเกงบ้าไรของแก ไม่มีคำว่าโกงในสารบัญนักรบของตระกูลข้าเว้ย ในมันน้อยๆหน่อยแพ้ก็ต้องรับว่าแพ้ นี่มันแพ้แล้วพาลนี่หว่า!!” โรแบร์ด่ากลับ
“ขี้โกงๆๆๆๆ!!!” เสียงเชียร์ดังสนั่นอีกครั้ง เพราะตามฏกคนเหล่านี้จะไม่เงินแม้แต่นิดเดียวถ้ามีการใช้ยาพิษในการต่อสู้
ระหว่างเสียงโห่ โฆษกสนามและกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ ผู้รอบรู้ เดินไปยังซากศพของเจ้าหมียักษ์ โดยข้างๆร็อบยืนดูผลงานด้วยท่าทางอ้อนล้าแบบที่สุด
“โหสินะเพื่อน แกเก่งจริงๆ เก่งมากจนชั้นต้องใช้ไอ้นั่น อันที่จริงเราไม่น่าต้องมาสู้กันเลย ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน เป็นมิตรกัน เรื่องแย่ๆคงไม่มีแน่นอน” ร็อบพูดในใจ
โฆษกสนามผู้ช่ำชองและคณะกรรมการกำลังตรวจสอบสาเหตุการตาย พวกเค้าเอามือแตะไปยังกองเลือดสีดำก่อนเอาขึ้นมาดม กลิ่นเลือดที่ดมมันต่างจากที่เค้าเคยได้กลิ่น มันไม่มีกลิ่นเหม็นคาวแม้แต่นิดเดียว ณ ตอนนี้พวกเค้าเองก็ยังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่สิ่งเดียวที่พวกเค้ารู้ก็คือมันไม่ใช้ยาพิษเท่านั้นเอง และแน่นอนเมื่อมันไม่ใช่ยาพิษชัยชนะก็ต้องตกเป็นของ
“ผู้ชนะคือ ร็อบ.บ.บ.บ.บ.!!!!! ” เสียงโฆษกประกาศชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่
“เฮ !!! ร็อบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง
“เดี๋ยว!! ได้ไงเนี่ยไอ้กรรมการเฮงซวย มันชนะได้ไง อธิบายดิ ไอ้พวกบ้า มันโกงเห็นๆยังให้มันชนะอีก” ไบชิยังคงไม่ยอมรับผลการตัดสิน
“โอเคครับ ผมจะอธิบายให้ฟัง การตัดสินครั้งนี้มาจากกฏที่ว่าห้ามใช้ยาพิษทุกชนิดในการต่อสู้ และทางร็อบหรือโรแบร์ก็ไม่ได้ใช้ยาพิษแต่อย่างใด จากการพิสูจน์ของกรรมการและผม มันไม่ใช่ยาพิษแน่นอน แต่สาเหตุที่แท้จริงผมขอยอมรับตามตรงว่าผมก็ยังไม่รู้แน่ชัด แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ยาพิษ ชัยชนะก็ตกเป็นของร็อบโดยปริยาย ” โฆษกสนามอธิบาย
“ไอ้พวกบ้า ตัดสินยังงี้ แก!!!” ไบชิเถียงพร้อมกับเงื้อมือชกโฆษก
...แต่แทนที่หมัดของไบชิจะซัดเข้าสู่ใบหน้าของโฆษกสนาม ทันใดนั้นเค้ากลับโดนสหบาทาจากกลุ่มคนดูรุมเข้าตามลำตัว โทษฐานแพ้ไม่ยอมรับว่าแพ้ หรือจะว่าง่ายๆก็คือ ถ้าเถียงมากจนไบชิชนะหรือกรรมการกลับคำตัดสิน พวกคนดูก็จะไม่ได้เงินนั่นเอง
“เอาล่ะครับ เรามาพูดคุยกับผู้ชนะกันดีกว่า ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” โฆษกสนามเริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง
เค้ายื่นไมค์ไปจ่อยังโรแบร์ เพื่อต้องการคำตอบ
“ผมไม่ขอตอบครับว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยืนยันว่าไม่มีการใช้ยาพิษแน่นอน เสียชื่อตระกูลผม ขอตอบแค่นี้นะ” โรแบร์ตอบคำถามแบบกวนๆตามสไตล์
“ถามชั้นๆๆๆ ชั้นรู้!!” โดมีนแทรก
โป๊ก!!!!!!
ท่าเดียวที่จะหลุดความชี้คุย ขี้บ่นของโดมีน นั่นคือ มะเหงก ที่มีโรแบร์คนเดียวเท่านั้นที่รู้ และครั้งนี้มันก็ยังได้ผล
“ถ้าไม่มีอะไร ผมกลับล่ะ หุ่นยนต์ของผมอาการไม่ค่อยดี” โรแบร์ตัดบท
พอพูดจบโรแบร์หันไป ร็อบกำลังหมดสติ เค้ากับโดมีนจึงรีบนำผลึกออกจากร่างกายของร็อบ จากสิงโตเพลิงสุดสง่า กลับกลายเป็นหุ่นยนต์เศษเหล็กอีกครั้ง ก่อนะที่โรแบร์จะอุ้มร่างไร้สติของร็อบหายไปกับความมืด ณ เวลานั้นเค้าไม่รู้เลยว่าทุกความเคลื่อนไหวในคืนวันนี้ได้ดูจับจ้องโดยสายตาปริศนาคู่นึง
หลังการต่อสู้คู่เอกและคู่สุดท้าย ร็อบ-โนราน ฟ้าเริ่มสาง ตะวันเริ่มขึ้นจากขอบฟ้า ฝูงคนเริ่มทยอยกลับ ความเงียบเริ่มคืบคลาน ลานต่อสู่กลับกลายเป็นลานเงียบๆตามเดิม ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นราวกับเรื่องโกหก มีเพียงเสียงลือเสียงเล่าถึงการพ่ายแพ้ปริศนาของหมียักษ์เท่านั้นที่พอจะยืนยันว่าเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นจริงๆ
ณ กระท่อมตระกูลทิฟฟี่ วาแกน ตื่นขึ้น เพราะเค้าได้ยินเสียงก๊อกๆแก๊กๆอยู่ข้างนอกห้อง เวลาที่นาฬิกาบอกเวลา 6 โมงเช้า เค้าแอบแง้มประตูห้อง เห็นแผ่นหลังของพ่อจอมโหดและร่างของร็อบที่ถูกปิดสวิซ พ่อเค้ากำลังซ่อมเจ้าร็อบเหมือนทุกที เค้าจึงคลายกังวลเดินสะลึมสะลือกลับไปนอนต่อ หวังเพียงแต่ว่าจะฝันดีแบบเมื่อคืนอีกครั้ง ....เป็นคำขอก่อนล้มตัวลงนอนของ วาแกน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น