ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 คืนพระจันทร์เต็มดวง
ตอนที่ 2
คืนพระจันทร์เต็มดวง
ในขณะที่หนุ่มน้อยผู้โชคร้าย วาแกน กำลังนอนหลับสนิทบนเตียงหินอ่อนภายในกระท่อมนรกของเค้า เวลาเดียวกันนั้นเองได้เกิดเหตุการณ์อีกเหตุการณ์หนึ่งขึ้น หน้าบริเวณลานกว้างของรูปปั้น The King of robot ที่ๆวาแกนและร็อบจะมานั่งทอดอารมณ์ ระบายความเครียดจากลิขิตชีวิตที่เด็กวัย 17 อย่างเค้าต้องเผชิญเป็นประจำ ในคืนนี้ที่นี่กำลังจะเกิดบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งสิ่งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของวาแกนจากหน้ามือเป็นหลังมือต่อไปในอนาคต…แบบที่เจ้าตัวก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ !!
แสงจันทร์สาดส่อง ไร้ซึ่งการบดบังจากก้อนเมฆ เงาของกลุ่มคนจำนวนนับพันก็ปรากฏขึ้นสะท้อนทอดลงบนพื้นทรายกลายเป็นเงาดำทมิฬกลางลานอันว่างเปล่า คนทุกคนบนลานต่างกำลังเมามันส์ ตะโกนแหกปากส่งเสียงเชียร์กับอะไรบางสิ่งที่พวกเค้าล้อมวงกันมาดู แล้วสิ่งนั้นมันคืออะไรกันล่ะ อะไรที่ทำให้คนจำนวนมากขนาดนี้มารวมตัวกันในยามดึกสงัดเช่นนี้ได้ มันต้องเป็นอะไรที่น่าสนใจแน่ๆ
“เฮๆๆ!! เอาเลย!! ฆ่ามัน!!” เสียงเชียร์จากกลุ่มคนจำนวนมากดังสนั่นจนกลบความเงียบสงบภายในลานกว้างหน้ารูปปั้น ซึ่งถ้าหากในเวลาปกติธรรมดาทั่วไปแล้วลานแห่งนี้จะเป็นลานร้างปราศจากผู้คน จนกลายเป็นที่รวมตัวของนกน้อยนกใหญ่บินมาทำรัง พักผ่อนนอนหลับจากการขยับปีกเอาชีวิตรอดจากโลกแห่งการเอาเปรียบทั้งวัน จนชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า “ลานนกหลับ” แต่ในคืนนี้ลานนกหลับ กลับกลายสภาพเปลี่ยนเป็นสังเวียนเลือดไปซะแล้ว กลายเป็นเวทีของความป่าเถื่อน เวทีต่อสู้เอาชีวิตกันของสัตว์ป่า 2 ตัว โดยที่มีมนุษย์คอยส่งเสียงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง ช่างเป็นภาพที่ไม่น่าจะเกิดกับสิ่งมีชีวิตที่มีอารยธรรมมานานกว่า 1,000 พันปีอย่างมนุษย์
“อัดมันเลย!!เทมป์ กัดมัน ฆ่ามันให้ตาย อย่าให้เหลือซาก” เสียงตะโกนสั่งสิงโตเผือกสัตว์เลี้ยงของบราซิลหนุ่มร่างยักษ์ที่อุตส่าห์เดินทางข้ามเขามาจากหมู่บ้านเปาโล ซึ่งห่างไกลจากลานเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร
กลางเวทีที่ห้อมล้อมตีวงเป็นเวทีวงกลมขนาดใหญ่ มีขอบเวทีเป็นมนุษย์นับพัน การต่อสู้กันระหว่าง เทมป์—สิงโตเผือกขนาดใหญ่ของบราซิลกับเสือดำของคาลบี้กำลังจะถึงจุดไคลแม๊กซ์ สถานการณ์ในตอนนี้สิงโตเผือกกำลังเป็นฝ่ายได้เปรียบ กำลังไล่ต้อนเสือดำอย่างหนัก เล็บอันแหลมคมเตรียมพร้อมที่จะตะปบเสือดำให้ตายคาที่ได้ทุกขณะหากแต่เสือดำประมาทหรือละสมาธิไปจากสายตาอันดุดันคู่นี้ของมัน ประเมินดูคร่าวๆแล้วมันคงจะผ่านการต่อสู้แบบถึงเป็นถึงตายมาแล้วแทบนับครั้งไม่ถ้วน ผิดกับคู่ต่อสู้ของมันที่ตอนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล อาบไปด้วยเลือด สายตาของเสือดำที่เคยดุร้ายแข็งกร้าวก็กลายเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และทันใดนั้นเองเล็บอันคมกริบจากอุ้งตีนข้างขวาของเทมป์ก็พุ่งเข้าไปตะปบที่กลางกระหม่อมของเสือดำอย่างรุนแรง จนทำให้เลือดสาดกระจายเต็มพื้น ก่อนที่เสือดำคู่ต่อสู้จะล้มฟุบลงอย่างหมดทางสู้ ลมหายใจเริ่มแผ่วเบา แต่เทมป์ก็ยังไม่หยุดการโจมตีเพียงเท่านั้น มันกระโดดสี่เท้าทิ้งน้ำหนักตัวทับลงบนตัวของเสือดำ จนลิ่มเลือดกระอักออกจากปากของเสือดำที่กำลังสิ้นลาย เลือดกระเซ็นย้อมพื้นทรายให้กลายเป็นสีแดงสดท่ามกลางเสียงเฮลั่นของผู้ชมนับพัน เทมป์คำรามด้วยความสะใจ ตรงกันข้ามกับเสือดำที่ไม่มีแรงแม้แต่จะส่งเสียง ก่อนที่มันหมดลมหายใจท่ามกลายสายตาอันเย็นชาจากหมู่มนุษย์ที่แห่มาดูการต่อสู้อันดุร้ายครั้งนี้
“ผู้ชนะก็คือ เทมป์ แห่ง เปาโล!!” เสียงประกาศชัยชนะจากโฆษกสนาม
“และตอนนี้เราจะมาพูดคุยกับผู้ดูแลเจ้าเทมป์ นั่นก็คือ บราซิล !!” โฆษกสนามประกาศเรียกบราซิล พร้อมกับเสียงเชียร์ที่ดังกึกก้องขึ้นมาอีกครั้งนึง
หนุ่มร่างใหญ่ท่าทางอวดดี น้ำหนักตัวราว 120 กิโล ถือธงประจำหมู่บ้านเปาโลขนาดใหญ่ เดินแหวกฝูงชนเข้ามากลางเวที มือลูบหัวเจ้าสิงโตเผือกสัตว์เลี้ยงคู่ใจที่ยืนตะหง่าน คำรามสะใจกับชัยชนะ
“เป็นยังไงบ้างครับ!! ขอถามความรู้สึก ในการต่อสู้วันนี้หน่อย” โฆษกสนามยิงคำถามทันที
“ก็สบายๆครับ วันนี้ไม่มีอะไรต้องหนักใจ เจ้าเทมป์ก็ทำหน้าที่ของมันได้อย่างยอดเยี่ยม คู่ต่อสู้วันนี้อ่อนแอเกินไปสำหรับมัน ก็ยังงี้แหละคนแข็งแกร่งมีอำนาจมหาศาลอย่างชั้นต้องเป็นผู้ชนะเสมอนั่นแหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!! ” บราซิล ตอบคำถามอย่างโอ้อวด
“ตอนนี้สถิติการต่อสู้ของคุณก็เป็นชนะ 15 ครั้งยังไม่เคยแพ้ใคร บราซิลคุณคิดว่าสถิติไม่แพ้ใครเนี่ยจะยืนยาวไปอีกนานเท่าไหร่ครับ” โฆษกสนามยังคงทำหน้าที่ จากคำถามแสดงาวาการต่อสู่แบบนี้ได้ถูกจัดขึ้นมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
“นี่คุณโฆษก!! ท่านถามผิดคนแล้วมั้ง มีรึที่เจ้าเทมป์มันจะแพ้ใคร อย่างเจ้าเทมป์เนี่ยนะต่อให้ 2 รุม 1 มันยังเอาชนะได้แบบสบายๆเลย ถามอะไรถามมาได้ เดี๋ยวปั๊ด..!!” หนุ่มร่างใหญ่ตอบคำถามแบบไม่พอใจอย่างแรง ความโอ้อวดของเค้าไม่มีสิ้นสุดจริงๆ
“ระดับเจ้าเทมป์เนี่ยนะ ชั้นว่าสงสัยจากนี้ต้องต่อให้คู่ต่อสู้สักหน่อยแล้ว ชนะสบายๆแบบนี้มาเรื่อย มันน่าเบื่อ มีใครคิดว่าเจ๋งเชิญเลย ชั้นกับเทมป์รออยู่ ใครแน่จริงก็เข้ามา 555 แต่ชั้นว่าแถวนี้คงไม่มีมั้งไอ้พวกเจ๋งจริงอ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!” บราซิลยังทำตัวน่ารังเกียจไม่เลิก
“ไปเทมป์ ไปพักผ่อน!!” หมูอ้วนจอมโวสั่งสัตว์คู่ใจเดินแหวกฝูงชนออกไป
หลังจบการสัมภาษณ์เสียงเชียร์เริ่มกลายเป็นเสียงโห่จากฝูงชนที่ไม่พอใจในคำพูดท้าทาย ดูถูกของบราซิล แต่ทุกคนก็ทำได้แค่นั้น เพราะถึงแม้กาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ โลกจะเจออะไรมาสารพัด แต่สันดานของคนก็ยังคงเหมือนเดิม คนมีอำนาจเท่านั้นที่จะเป็นผู้ชนะ ใครจะกล้าต่อกรกับอำนาจไม่มีใครอยากเอาตัวเข้าแลกเพื่อคนอื่นอยู่แล้ว....จริงอย่างที่บราซิลพูดจริงๆ
อีกด้าน ห่างจากเวทีต่อสู้ไม่ไกลในเงามืดของต้นไม้ขนาดใหญ่ โดมีน สาวใหญ่วัย 50 แต่งตัวดูภูมิฐาน เดินกระสับกระส่ายอยู่คนเดียว ท่าทีเหมือนกันรอใครบางคนอย่างลับๆล่อๆ ปากก็บ่นพึมพำๆอยู่คนเดียว ทำไมสาววัยไม้ใกล้ฝั่งอย่างหล่อนถึงต้องมาทำอะไรลับๆล่อๆแบบนี้ ในคืนที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ ไม่มีใครรู้เว้นเสียแต่ว่าตัวเธอคนเดียวเท่านั้น
“เอ๊ะ!!ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย ให้รอจนยุงจะดูดเอาเลือดชั้นไปหมดตัวแล้วนะ” โดมีนยืนบ่น มือก็กำลังปัดป้องร่างกายจากการจู่โจมของกองทัพยุง
“ไหนบอกจะรีบๆ สุดท้ายก็สายอีกจนได้ เดี๋ยวถ้ามานะแม่จะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลยคอยดู” สาวใหญ่ ยังบ่นไม่เลิก ดูท่าเจ้าหล่อนคงจะบ่นสู้กับฝูงยุงที่คอยกัดดูดเลือดเจ้าหล่อนซะละมั้ง
“นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้วด้วย คนอะไรนัดแล้วไม่เป็นนัด ตาเฒ่านะตาเฒ่า!! ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย ให้ตายซิ” สาวใหญ่ยังคงบ่นไม่เลิกมือก็ยังคงกวัดแกว่งต่อสู่กับฝูงยุงเช่นเดิม
ใช่แล้ว...!!คนที่ โดมีน มาตากยุงรอคอยค่อนคืนก็คือตาเฒ่าวัย 70 กับหุ่นยนต์ตัวนึง โรแบร์กับร็อบนั่นเอง เอ๊ะ!!...แล้วทำไมโดมีนต้องมานัดกับโรแบร์กลางดึกในคืนแบบนี้ หรือว่าสถานที่อันป่าเถื่อนแห่งนี้ตาเฒ่าโรแบร์กำลังทำในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ ตาเฒ่าวัย 70 ปี กำลังหาแม่ใหม่ให้วาแกนด้วยความสัมพันธ์อย่างลับๆกับโดมีนงั้นรึ แล้วทำไมโรแบร์ถึงต้องพาร็อบมาด้วย เค้าเอามันมาเป็นพยานรัก เพื่อให้มันนำเรื่องราวไปบอกกับวาแกนแทนที่จะต้องเอ่ยปากพูดกับลูกชายด้วยตัวเองงั้นรึ
ท่ามกลางความมืด แสงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง สาดส่องไปยังทางเดินที่ทอดยาวจากรูปปั้น The King of robot ปรากฏร่างของชายแก่กับหุ่นยนต์ร่างสันทัด ซึ่งก็ไม่ใช่ใครนั่นก็คือ โรแบร์ กับ ร็อบนั่นเอง หรือว่าสิ่งที่คาดไว้จะเป็นความจริง หนุ่มน้อยวาแกนผู้น่าสงสาร กำลังหลับสนิทไม่รู้เรื่อง ว่าตัวเองกำลังจะมีแม่คนใหม่ แม่ที่พ่อจอมโหดของเค้าปิดบังเค้าด้วยคำสั่งให้เข้านอนแต่เช้า คิดๆแล้วก็น่าสงสารยิ่งนักกับโชคชะตาชีวิตของ วาแกน ทิฟฟี่ หนุ่มน้อยวัย 17 แห่งหมู่บ้านโทราปิค.....
คืนพระจันทร์เต็มดวง
ในขณะที่หนุ่มน้อยผู้โชคร้าย วาแกน กำลังนอนหลับสนิทบนเตียงหินอ่อนภายในกระท่อมนรกของเค้า เวลาเดียวกันนั้นเองได้เกิดเหตุการณ์อีกเหตุการณ์หนึ่งขึ้น หน้าบริเวณลานกว้างของรูปปั้น The King of robot ที่ๆวาแกนและร็อบจะมานั่งทอดอารมณ์ ระบายความเครียดจากลิขิตชีวิตที่เด็กวัย 17 อย่างเค้าต้องเผชิญเป็นประจำ ในคืนนี้ที่นี่กำลังจะเกิดบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งสิ่งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของวาแกนจากหน้ามือเป็นหลังมือต่อไปในอนาคต…แบบที่เจ้าตัวก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ !!
แสงจันทร์สาดส่อง ไร้ซึ่งการบดบังจากก้อนเมฆ เงาของกลุ่มคนจำนวนนับพันก็ปรากฏขึ้นสะท้อนทอดลงบนพื้นทรายกลายเป็นเงาดำทมิฬกลางลานอันว่างเปล่า คนทุกคนบนลานต่างกำลังเมามันส์ ตะโกนแหกปากส่งเสียงเชียร์กับอะไรบางสิ่งที่พวกเค้าล้อมวงกันมาดู แล้วสิ่งนั้นมันคืออะไรกันล่ะ อะไรที่ทำให้คนจำนวนมากขนาดนี้มารวมตัวกันในยามดึกสงัดเช่นนี้ได้ มันต้องเป็นอะไรที่น่าสนใจแน่ๆ
“เฮๆๆ!! เอาเลย!! ฆ่ามัน!!” เสียงเชียร์จากกลุ่มคนจำนวนมากดังสนั่นจนกลบความเงียบสงบภายในลานกว้างหน้ารูปปั้น ซึ่งถ้าหากในเวลาปกติธรรมดาทั่วไปแล้วลานแห่งนี้จะเป็นลานร้างปราศจากผู้คน จนกลายเป็นที่รวมตัวของนกน้อยนกใหญ่บินมาทำรัง พักผ่อนนอนหลับจากการขยับปีกเอาชีวิตรอดจากโลกแห่งการเอาเปรียบทั้งวัน จนชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า “ลานนกหลับ” แต่ในคืนนี้ลานนกหลับ กลับกลายสภาพเปลี่ยนเป็นสังเวียนเลือดไปซะแล้ว กลายเป็นเวทีของความป่าเถื่อน เวทีต่อสู้เอาชีวิตกันของสัตว์ป่า 2 ตัว โดยที่มีมนุษย์คอยส่งเสียงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง ช่างเป็นภาพที่ไม่น่าจะเกิดกับสิ่งมีชีวิตที่มีอารยธรรมมานานกว่า 1,000 พันปีอย่างมนุษย์
“อัดมันเลย!!เทมป์ กัดมัน ฆ่ามันให้ตาย อย่าให้เหลือซาก” เสียงตะโกนสั่งสิงโตเผือกสัตว์เลี้ยงของบราซิลหนุ่มร่างยักษ์ที่อุตส่าห์เดินทางข้ามเขามาจากหมู่บ้านเปาโล ซึ่งห่างไกลจากลานเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร
กลางเวทีที่ห้อมล้อมตีวงเป็นเวทีวงกลมขนาดใหญ่ มีขอบเวทีเป็นมนุษย์นับพัน การต่อสู้กันระหว่าง เทมป์—สิงโตเผือกขนาดใหญ่ของบราซิลกับเสือดำของคาลบี้กำลังจะถึงจุดไคลแม๊กซ์ สถานการณ์ในตอนนี้สิงโตเผือกกำลังเป็นฝ่ายได้เปรียบ กำลังไล่ต้อนเสือดำอย่างหนัก เล็บอันแหลมคมเตรียมพร้อมที่จะตะปบเสือดำให้ตายคาที่ได้ทุกขณะหากแต่เสือดำประมาทหรือละสมาธิไปจากสายตาอันดุดันคู่นี้ของมัน ประเมินดูคร่าวๆแล้วมันคงจะผ่านการต่อสู้แบบถึงเป็นถึงตายมาแล้วแทบนับครั้งไม่ถ้วน ผิดกับคู่ต่อสู้ของมันที่ตอนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล อาบไปด้วยเลือด สายตาของเสือดำที่เคยดุร้ายแข็งกร้าวก็กลายเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และทันใดนั้นเองเล็บอันคมกริบจากอุ้งตีนข้างขวาของเทมป์ก็พุ่งเข้าไปตะปบที่กลางกระหม่อมของเสือดำอย่างรุนแรง จนทำให้เลือดสาดกระจายเต็มพื้น ก่อนที่เสือดำคู่ต่อสู้จะล้มฟุบลงอย่างหมดทางสู้ ลมหายใจเริ่มแผ่วเบา แต่เทมป์ก็ยังไม่หยุดการโจมตีเพียงเท่านั้น มันกระโดดสี่เท้าทิ้งน้ำหนักตัวทับลงบนตัวของเสือดำ จนลิ่มเลือดกระอักออกจากปากของเสือดำที่กำลังสิ้นลาย เลือดกระเซ็นย้อมพื้นทรายให้กลายเป็นสีแดงสดท่ามกลางเสียงเฮลั่นของผู้ชมนับพัน เทมป์คำรามด้วยความสะใจ ตรงกันข้ามกับเสือดำที่ไม่มีแรงแม้แต่จะส่งเสียง ก่อนที่มันหมดลมหายใจท่ามกลายสายตาอันเย็นชาจากหมู่มนุษย์ที่แห่มาดูการต่อสู้อันดุร้ายครั้งนี้
“ผู้ชนะก็คือ เทมป์ แห่ง เปาโล!!” เสียงประกาศชัยชนะจากโฆษกสนาม
“และตอนนี้เราจะมาพูดคุยกับผู้ดูแลเจ้าเทมป์ นั่นก็คือ บราซิล !!” โฆษกสนามประกาศเรียกบราซิล พร้อมกับเสียงเชียร์ที่ดังกึกก้องขึ้นมาอีกครั้งนึง
หนุ่มร่างใหญ่ท่าทางอวดดี น้ำหนักตัวราว 120 กิโล ถือธงประจำหมู่บ้านเปาโลขนาดใหญ่ เดินแหวกฝูงชนเข้ามากลางเวที มือลูบหัวเจ้าสิงโตเผือกสัตว์เลี้ยงคู่ใจที่ยืนตะหง่าน คำรามสะใจกับชัยชนะ
“เป็นยังไงบ้างครับ!! ขอถามความรู้สึก ในการต่อสู้วันนี้หน่อย” โฆษกสนามยิงคำถามทันที
“ก็สบายๆครับ วันนี้ไม่มีอะไรต้องหนักใจ เจ้าเทมป์ก็ทำหน้าที่ของมันได้อย่างยอดเยี่ยม คู่ต่อสู้วันนี้อ่อนแอเกินไปสำหรับมัน ก็ยังงี้แหละคนแข็งแกร่งมีอำนาจมหาศาลอย่างชั้นต้องเป็นผู้ชนะเสมอนั่นแหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!! ” บราซิล ตอบคำถามอย่างโอ้อวด
“ตอนนี้สถิติการต่อสู้ของคุณก็เป็นชนะ 15 ครั้งยังไม่เคยแพ้ใคร บราซิลคุณคิดว่าสถิติไม่แพ้ใครเนี่ยจะยืนยาวไปอีกนานเท่าไหร่ครับ” โฆษกสนามยังคงทำหน้าที่ จากคำถามแสดงาวาการต่อสู่แบบนี้ได้ถูกจัดขึ้นมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
“นี่คุณโฆษก!! ท่านถามผิดคนแล้วมั้ง มีรึที่เจ้าเทมป์มันจะแพ้ใคร อย่างเจ้าเทมป์เนี่ยนะต่อให้ 2 รุม 1 มันยังเอาชนะได้แบบสบายๆเลย ถามอะไรถามมาได้ เดี๋ยวปั๊ด..!!” หนุ่มร่างใหญ่ตอบคำถามแบบไม่พอใจอย่างแรง ความโอ้อวดของเค้าไม่มีสิ้นสุดจริงๆ
“ระดับเจ้าเทมป์เนี่ยนะ ชั้นว่าสงสัยจากนี้ต้องต่อให้คู่ต่อสู้สักหน่อยแล้ว ชนะสบายๆแบบนี้มาเรื่อย มันน่าเบื่อ มีใครคิดว่าเจ๋งเชิญเลย ชั้นกับเทมป์รออยู่ ใครแน่จริงก็เข้ามา 555 แต่ชั้นว่าแถวนี้คงไม่มีมั้งไอ้พวกเจ๋งจริงอ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!” บราซิลยังทำตัวน่ารังเกียจไม่เลิก
“ไปเทมป์ ไปพักผ่อน!!” หมูอ้วนจอมโวสั่งสัตว์คู่ใจเดินแหวกฝูงชนออกไป
หลังจบการสัมภาษณ์เสียงเชียร์เริ่มกลายเป็นเสียงโห่จากฝูงชนที่ไม่พอใจในคำพูดท้าทาย ดูถูกของบราซิล แต่ทุกคนก็ทำได้แค่นั้น เพราะถึงแม้กาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ โลกจะเจออะไรมาสารพัด แต่สันดานของคนก็ยังคงเหมือนเดิม คนมีอำนาจเท่านั้นที่จะเป็นผู้ชนะ ใครจะกล้าต่อกรกับอำนาจไม่มีใครอยากเอาตัวเข้าแลกเพื่อคนอื่นอยู่แล้ว....จริงอย่างที่บราซิลพูดจริงๆ
อีกด้าน ห่างจากเวทีต่อสู้ไม่ไกลในเงามืดของต้นไม้ขนาดใหญ่ โดมีน สาวใหญ่วัย 50 แต่งตัวดูภูมิฐาน เดินกระสับกระส่ายอยู่คนเดียว ท่าทีเหมือนกันรอใครบางคนอย่างลับๆล่อๆ ปากก็บ่นพึมพำๆอยู่คนเดียว ทำไมสาววัยไม้ใกล้ฝั่งอย่างหล่อนถึงต้องมาทำอะไรลับๆล่อๆแบบนี้ ในคืนที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ ไม่มีใครรู้เว้นเสียแต่ว่าตัวเธอคนเดียวเท่านั้น
“เอ๊ะ!!ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย ให้รอจนยุงจะดูดเอาเลือดชั้นไปหมดตัวแล้วนะ” โดมีนยืนบ่น มือก็กำลังปัดป้องร่างกายจากการจู่โจมของกองทัพยุง
“ไหนบอกจะรีบๆ สุดท้ายก็สายอีกจนได้ เดี๋ยวถ้ามานะแม่จะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลยคอยดู” สาวใหญ่ ยังบ่นไม่เลิก ดูท่าเจ้าหล่อนคงจะบ่นสู้กับฝูงยุงที่คอยกัดดูดเลือดเจ้าหล่อนซะละมั้ง
“นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้วด้วย คนอะไรนัดแล้วไม่เป็นนัด ตาเฒ่านะตาเฒ่า!! ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย ให้ตายซิ” สาวใหญ่ยังคงบ่นไม่เลิกมือก็ยังคงกวัดแกว่งต่อสู่กับฝูงยุงเช่นเดิม
ใช่แล้ว...!!คนที่ โดมีน มาตากยุงรอคอยค่อนคืนก็คือตาเฒ่าวัย 70 กับหุ่นยนต์ตัวนึง โรแบร์กับร็อบนั่นเอง เอ๊ะ!!...แล้วทำไมโดมีนต้องมานัดกับโรแบร์กลางดึกในคืนแบบนี้ หรือว่าสถานที่อันป่าเถื่อนแห่งนี้ตาเฒ่าโรแบร์กำลังทำในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ ตาเฒ่าวัย 70 ปี กำลังหาแม่ใหม่ให้วาแกนด้วยความสัมพันธ์อย่างลับๆกับโดมีนงั้นรึ แล้วทำไมโรแบร์ถึงต้องพาร็อบมาด้วย เค้าเอามันมาเป็นพยานรัก เพื่อให้มันนำเรื่องราวไปบอกกับวาแกนแทนที่จะต้องเอ่ยปากพูดกับลูกชายด้วยตัวเองงั้นรึ
ท่ามกลางความมืด แสงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง สาดส่องไปยังทางเดินที่ทอดยาวจากรูปปั้น The King of robot ปรากฏร่างของชายแก่กับหุ่นยนต์ร่างสันทัด ซึ่งก็ไม่ใช่ใครนั่นก็คือ โรแบร์ กับ ร็อบนั่นเอง หรือว่าสิ่งที่คาดไว้จะเป็นความจริง หนุ่มน้อยวาแกนผู้น่าสงสาร กำลังหลับสนิทไม่รู้เรื่อง ว่าตัวเองกำลังจะมีแม่คนใหม่ แม่ที่พ่อจอมโหดของเค้าปิดบังเค้าด้วยคำสั่งให้เข้านอนแต่เช้า คิดๆแล้วก็น่าสงสารยิ่งนักกับโชคชะตาชีวิตของ วาแกน ทิฟฟี่ หนุ่มน้อยวัย 17 แห่งหมู่บ้านโทราปิค.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น