เรื่องราวสุดวุ่นวายของเซนเซจะถูกเปิดแล้ว

ลำดับตอนที่ #1 : การสอนครั้งที่ 1

ในโลกที่เทคโนโลยีพลังพิเศษและเผ่าพันธ์ต่างๆที่นอกเหนือจากมนุษย์ได้พัฒนาไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เช้าวันธรรมดา ณ บ้านหรูในห้องนอนของสาวเจ้าของบ้าน

ก๊อกๆเสียงเคาะประตูได้ดังขึ้นมา

“เซนเซตื่นแล้วรึยังคะ”เสียงเรียกของหญิงสาวดังขึ้นมาจากหน้าประตูห้องของเจ้าของบ้าน

“มีอะไรรึป่าวคะมิกะถึงได้มาปลุกคะ”สาวเจ้าของบ้านได้เปิดประตูออกมาโดยนุ่งผ้าขนหนูออกมา

“พะ..พะ..พอดีมันจะถึงเวลาไปเรียนแล้วนะคะเลยมาปลุกนะคะเซนเซ”มิกะพูดออกมาด้วยเสียงติดๆขัดๆพร้อมอาการหน้าแดงที่เห็นเซนเซของตนเดินออกมาโดยนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว

“งั้นมิกะลงไปรอข้างล่างก่อนนะคะเดี๋ยวครูของตัวแต่งตัวก่อนน่า”

หลังตอบกับมิกะเสร็จ มิซึกิได้กับเข้าไปในห้องนอนเพื่อแต่งตัวที่จะไปโรงเรียน

เอาหล่ะถึงเวลาที่ต้องแนะนำแล้วเธอผู้ถูกเรียกว่าเซนเซมีชื่อว่ากฤษณา ปุณณารา หรืออีกชื่อคือหลิงเหลียน และชื่อในฐานะของเซนเซคืออคาเลียมผู้ที่มีประตูมิติไปมาระหว่างโลกและคิวโวทอสถึงแม้เรื่องวุ่นวายนะหมดไปแล้วแต่คิวโวทอสก็ยังเป็นคิวโวทอสเหมือนเดิมไม่ต่างจากเดิมมากนะแต่ฉันก็ยังกลับไปทำหน้าที่ของเซนเซอยู่ และฉันได้บอกเรื่องประตูมิติให้นักเรียนเกือบทั้งหมดเหลือแค่พวกตัวแสบทั้งหลายนะ ทำให้นักเรียนสามารถไปมาด้วยห้องใต้บันไดของที่บ้านแนะนำตัวกันแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ

ตอนนี้มิซึกิได้แต่งตัวเสร็จแล้วเดินลงมาบันไดมาที่ห้องครัวเจอกับสองสาวจากเซมิน่า ยูกะ โนอา มิกะจากสภานํ้าชา และคนที่ไม่คิดว่าจะมาคืออุมิกะ เด็กจากชมรมเทศการกับนำอาหารของเช้านี้มาว่างไว้บนโต๊ะอาหาร

“อ่ะ เซนเซอรุณสวัสดิ์ตอนเช้านะคะ ข้าวเช้าวันนี้เป็นเฝอนะคะ อาจจะไม่ถูกเซนเซก็ต้องของโทษด้วยนะคะ พอพึ่งทำนะคะ”

“อรุณสวัสดิ์เช่นกันนะคะอุมิกะ วันนี้เป็นคนทำอาหารสินะ”

“ค่ะ พอดีวันนี้ที่ร้านปิดพอดีนะคะ”

“อืมม์งี้เอง งั้นทานแล้วนะคะ”พูดจบฉันนั้งกินเฝอที่อุมิกะเป็นคนทำอย่างไม่รีบนะ เพราะยังไงก็ไปโรงเรียนทันอยู่แล้ว

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่า เฝอยังไม่ดีมากแต่ครูเชื่อว่าครั้งต่อไปดีขึ้นแน่นอน”ฉันยิ้มให้อุมิกะก่อนที่จะลุกไปเก็บถ้วยที่อ่างล้างจาน และใช้ตอนที่ยิ้มให้อุมิกะยิ้มตอบกับมาให้

หลังจากกินเฝอเสร็จฉันก็เดินไปโรงเรียน มาจนถึงห้องเรียนแล้วเดินไปที่โต๊ะประจำพร้อมหยิบหนังสือที่ชิมิโกะแนะนํามาเหมือนทุกวัน

“อรุณสวัสดิ์นะหลิง”ได้มีเสียงของหญิงสาวดังขึ้นมา

“ว่าไงหลิง สบายดีไหม”

“อ่า…รุณหวัดน่ามิกังกับคามาย”คนที่มาทักฉันหัวโจกของห้องมิกัง มิซิเม มิกัง  ส่วนอีกคนคือ คามาย วิวเจม แม่สาวนรแลกเปลี่ยน พวกเธอเป็นคนที่ฉันสนิดที่ในห้องแล้วรึป่าวนะ เพราะไม่ว่าจะทำงานกลุ่มหรืองานคู่ครูจะจับพวกเราสองคนมาอยู่กลุ่มเดียวกันตลอดเลยล่ะจนกล่าวเป็นเรื่องปกติของห้องไปแล้ว แต่มันมีน้อยมากที่จะโดนจับแยกกลุ่มกัน

พอทักเสร็จยัยพวกนั้นก็กลับไปนั้งที่โต๊ะของตัวเองเหมือนทุกวัน แต่วันนี้มันกับไม่เหมือนเดิมนะสิเพราะเมื่อใกล้ถึงวิชาแรกเสียงประกาศของผอได้ดังขึ้น

“อา อา เทสๆ ถึงนักเรียนทุกระดับชั้นขอให้มาที่หอประชุมเพื่อมาใช้เครื่องอ่านความทรงจำ วันนี้ไม่การเรียนการสอนแต่อย่างใดและเราจะทำการสุ่มตัวแทนขึ้นมา ขอเย้าอีกทั้งถึงนักเรียนทุกระดับชั้นขอให้มาที่หอประชุมเพื่อมาใช้เครื่องอ่านความทรงจำ วันนี้ไม่การเรียนการสอนแต่อย่างใดและเราจะทำการสุ่มตัวแทนขึ้นมา”

หลังจบสิ่งของผอจบลง แทนด้วยเสียงของนักเรียนที่แต่เดิมก็ดังอยู่แล้ว ยิ่งดังมากกว่าเดิมขึ้นไปอีกคงไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าเรื่องอะไร

“หลิงรีบไหม ถ้ารีบฉันได้ไปด้วยเลย”

“รีบไปก็เท่านั้นแหละเพราะยังไงฉันนั้งตรงไหนก็ได้อยู่แล้ว แล้วคามายล่ะ”

“ฉันไม่รีบอยู่แล้ว”

.

.

.

งั้นตัดมาตอนอยู่ที่หอประชุมที่เต็มไปด้วยบันดานักเรียนทุกระดับชั้น คณะอาจารย์และเหล่านักข่าวที่มาเพื่อดูการถ่ายทอดสดผอก็ได้ขึ้นมากล่าวออกมา แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรนักหรอกนะเพราะยังไงก็เป็นการสุ่มหยิบชื่อของนักเรียนเพื่อมาเข้าเครื่องอ่านความทรงจำที่มีการถ่ายทอดสดไปทั่วโลกแถมยังมีการแปลแบบทุกภาษาเลยด้วย หลังจากนี้คงต้องของให้พ่อแก้วแม่ช่วยลูกช้างด้วยนะคะ

“ต่อไปนี้จะเป็นการสุ่มชื่อนักเรียนที่จะมีทดสอบเครื่องอ่านความทรจำ”

“คนต่อไป มิซิเม มิกัง”แล้วใช้หลังผอพูดชื่อมิกังออกมา คนในห้องต่างหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียวเลย

“ต่อไปต้องทสึแน่นอน”ตปกชาย1

“ช่ายเห็นด้วยเลยล่ะ”ตปกหญิง1

“นั้นสิ ดวงมาด้วยกันขนาดนี้คบกันไปสักทีเถอะ”ตปกชาย2

“วันนี้ฉันกับทสึไม่ได้คู่กันก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ”มิกังตอบคนในห้องไป

“และคนสุดท้ายคือ ยูคิ ทสึกิโกะ ” ไอ้สัส เย็ดแม่ ชิบหาย!! ชิบหายแล้ว!!!

“ทำไมคามายไม่โดนด้วยอ่ะ”

“โทษทีพอดีวันนี้ฉันพกดวงมาเยอะนะน่ะ”

“แย่ว่ะคามาย งอนมาง้อด้วย”

“ขอเป็นหลังจบกิจกรรมนี้ คนดี”

“เอาล่ะขอนักเรียนที่มีชื่อต่อไปนี้ มารวมกันที่หลังเวทีด้วยนะ”

“ไปได้แล้วทสึ”

||[คิวโวทอส]||

อคาเลียม: SOS SOS รหัสแดง

ยูกะ:เกิดอะไรขึ้นคะเซนเซ

โฮชิโนะ:ลุงคนนี้พลาดอะไรไปรึป่าว

อากาเนะ:นายท่านเกิดอะไรขึ้นคะ

ฮินะ:มีใครก่อเหตุอะไรรึป่าวคะเซนเซ

รูมิ:เป็นอะไรรึป่าวเซนเซ

อคาเลียม:คือที่โรงเรียนเค้ามีการลองเครื่อนอ่านความทรงจำ แล้วเซนเซโดนสุ่มไปด้วยนะสิ

ยูกะ:ห้า!!!

ฮินะ:ฉันคงนอนน้อยไปสินะ

อาสึนะ:นายท่านดวงซวยสุดๆไปเลย

อุตะทะ:ฉันเปิดมาเจออะไรเนี่ย

สุมีเระ:ฉันคงออกกำลังมากไปสินะ

โยชิมิ:แล้วไปทำยังให้มันโดยได้ล่ะห๊ะ

โฮฮารุ:ทำไมมันโดนเซนเซด้วยล่ะ

อาโกะ:ทำไมไม่รู้จักระวังตัวห๊ะ!!

อคาเลียม:ก็บอกว่าโดนสุ่มไง

อคาเลียม:แถมมันยังถ่ายทอสสอไปทั่วโลกด้วยนะ

มิกะ:ฉันลองเปิดคอมของเซนเซแล้วมีจริงด้วยค่ะ

โนอา:มีในโทรทัศน์ด้วยค่ะ

ในขณะที่ทสึกิโกะกำลังคุยกัยเหล่านักเรียนอยู่อย่างนั้น คนที่ถูกสุ่มชื่อมาในตอนแรกนั้นได้ขึ้นไปคนแล้วคนเล่าจนมาถึงคนที่8พึ่งจบไปไม่กี่นาทีนี้เอง

"หลิงไหวรึป่าวเห็นทำหน้าไม่ค่อยดี"

"ฉันสบายดีนะมิกังไม่มีอะไรมาก"

"งั้นฉันขึ้นไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวไม่ใช้ว่า มิกังคนที่9เหรอ"

"พูดอะไรนะทสึ มันผ่านมา8คนแล้วนะ"

“ห๊ะ!!! 8คนแล้วเหรอ”

"ก็ใช่นะสิ จะตกใจทำไม"

"งั้นฉันไปก่อนนะทสึ"

"ขอให้โชดดีนะมิกัง"

||[คิวโวทอส]||

อคาเลียม:นักเรียนที่อยู่ที่บ้านตรวมตัวให้พร้อมนะ

ยูกะ:ได้ค่ะ

โฮชิโนะ:เดี๋ยวลุงกับเด็กอะบิดอสตามไปช้วย

ฮินะ:ตอนนี้ฉันไม่ว่าง แต่จะส่งชินะสึไปนะคะ

อคาเลียม:ได้ทุกคนที่เหลือใครจะมาก็ได้ส่วนคนที่ไม่ว่างไม่ต้องมานะจัดการธุระตัวเองให้เสร็จนะ

หลังคุยกับมิกังฉันก็กลับไปคุยกับนักเรียนต่อ เพื่อสั่งการให้ทุกคนเตรียวตัว

(ความทรงจำของเด็กคนนี่จะเป็นยังไงอยากรู้จัง)

(เป็นเด็กที่สวยนะ)

(นั้นหัวโจกห้องฉันเอง)

(มีคนมาขิงด้วยว่ะ)

ความทรงจำของมิกังที่ฉายออกมาคือ ตอนที่กำลังไปทศนักศึกษาที่ทะเล

(โฮก!! เด็กใส่ชุดว่ายนํ้า)

(ใครก็ได้มาพวกเป!!ที)

(ไหนๆมันอยู่ไหน)

ความทรงจำที่ฉายของมิกังเป็นตอนที่ มิกังกำลังเดินออกมาหลังจากเปลื่ยนเป็นชุดว่ายนํ้าแรชการ์ดแขนยาวแล้วเดินออกจากห้องไปที่ชายหาด

“ขอโทษที่ทำให้รอนะหลิง”

“ไม่เป็นมิกัง ฉันพึ่งคุยกับที่บ้านเสร็จนะ”

“ไงจ๊ะสุดสวยมานั่งทำอะไร ตรงนี้จ๊ะ”

“คามายเลิกพูดอะไรใส่ฉันซักทีจะได้ไหม”

“จ้าๆ เลิกแล้วจ้า”

“ไม่ชินเลยแหะที่เห็นเธอใส่ชุดแบบนี้แล้วก็รอยสักด้วย”

“เห็นด้วยกับมิกังเลยล่ะ”

“งั้นเหรอ เอาจริงอย่างว่าแต่มิกังเลยฉันก็ไม่ชินเหมือนกันนะ”

เดี๋ยวไรท์แปะรูปไว้ท้ายตอนนะคะ

(คนที่ชื่อหลิงหุ่นสวยมาก)

(เย็นไว้ไอ้น้องชายอย่าพึ่งตื่น)

(ว่าแต่คนชื่อหลิงเนื่ยเป็นอะไรกับมิกังและคามายนะ)

(เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังเอง หลินนะเป็นคนที่ดวงสมกับมิกังและคามาย ไม่ว่าจะงานกลุ่มหรืองานอะไรครูจะจับสามคนนี้มาอยู่ด้วยกันตลอดเลยล่ะนะ)

(ยูริว่าดีแล้ว ยูริ3pดีกว่าอีก!!!!)

||[คิวโวทอส]||

สุมีเระ:ก็รู้แหละว่าเซนเซหุ่นดีแต่ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้

สุมีเระ:หน้าจับไปออกเพิ่มจังเลย

ซายะ:ดูเหมือนว่าหลังเซนเซกลับที่คิวโวทอสฉันขอจองตัวนะ

อคาเลียม:ไม่เอาด้วยหรอกนะ!!!

โนอา:ใครอยากได้รูปเซนเซทักมาขอได้นะคะ

อคาเลียม:โนอา!! ทำกับครูแบบนี้ได้ไง

โนอา:โอกาศแบบนี่ไม่ได้มีบ่อยนะคะเซนเซ

ฮินะ:งั้นฉันด้วยแล้วกันนะโนอา

อคาเลียม:ฮินะก็เอาด้วยเหรอ!!

อคาเลียม:งอน มาทำงานง้อครูเลย

ฮินะ:ก็ได้ค่ะ

หลิง,มิกัง,คามาย เดินเล่นที่ชายหาดด้วยบรรยากาศที่มีทุ่งลิลลี่เต็มไปหมดโดยเฉพาะคามายกับหลิงที่เรียกได้เลยว่า ถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนกันคงมีคนเชื่อว่าเป็นแฟนกันไปแล้ว

(แหมชั่งเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน)

(เห็นด้วยกับเม้นบนเลยล่ะ ยูรินะของดี)

(อ้าาา นี้มันชั่งงดงามเหลือเกิน)

---

ชุดว่ายนํ้าหลิง

 

รอยสัก

เอาเป็นว่านิยายเรื่องนี้ จะอับเดือนล่ะตอนหรือสองเดือนตอน

เอาเป็นว่าเจอกันเดือนหน้านะทุกคน