คุณกับผมมันคือ รักใช่ไหม - นิยาย คุณกับผมมันคือ รักใช่ไหม : Dek-D.com - Writer
×

    คุณกับผมมันคือ รักใช่ไหม

    บาสเด็กหนุ่มจากต่างจังหวัดกับเพื่อนอีก 2 คนเข้ามาศึกษาต่อในกรุงเทพฯ ได้พบกับ ฟิวส์ รุ่นพี่ใน คณะเดียวกันซึ่งเขาทั้งคู่ ไม่ลงรอยกันตั้งแต่แรกเจอ

    ผู้เข้าชมรวม

    120

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    6

    ผู้เข้าชมรวม


    120

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  3 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  4 ต.ค. 67 / 19:28 น.
    e-receipt e-receipt
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมันทำให้มันทำให้บาสสะดุ้งตื่น

    " พวกมึงตื่นๆเช้าแล้ว วันนี้มีเรียนนะช้าอยู่ได้"... บาสปลุกเพื่อนทั้งสองคนให้ตื่นและบอกให้เพื่อนไปอาบน้ำ

    หลังจากที่พวกเขาเรียนเสร็จแล้วก็เที่ยงพอดีเลยพากันออกมาหาอะไรกินที่โรงอาหาร

    " อ้าว..บาสกินข้าวหรอมึง"... ไอ้เจมส์มันถามบาสขึ้นมาด้วยเสียงที่ดังและมันก็เดินเข้ามาตบที่ใหล่ของบาส

    " ป่ะไปนั่งกับกู ที่นั่งมันเต็มหมดแล้ว

    " ครับพี่" พี่มันชวนบาสและเพื่อนๆไปนั่งด้วยเพราะที่นั่งมันเต็ม ก็อย่างที่พี่มันบอกนั้นแหละที่นั่งมันเต็มจริงๆบาสกับเพื่อนอีก 2 คนซื้ออาหารเสร็จก็เดินตามพี่มันมาที่โต๊ะ แต่โต๊ะที่พี่เจมส์มันนั่งนั้น ไม่ได้มีแค่พี่มันคนเดียว ซึ่งมี พี่ ฟิวส์ เพื่อนสนิทของพี่มัน บาสเดินตามพี่ เจมส์ มาติดๆ แล้วมาหยุดอยู่ที่โต๊ะ มองอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้าแล้วพี่มันเงยหน้าขึ้นมองบาสด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ และออกจะดูหงุดหงิด ที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะ กับคนที่พี่มันไม่ชอบขี้หน้า พี่มันจ้องหน้า ของบาส อย่างไม่ละสายตา จนทำให้คนที่ถูกมอง รู้สึกชาไปทั้งตัว กับสายตาของพี่มัน

    แล้วบาสก็วางจานข้าวลงพร้อมกับนั่งลง ซึ่งบาสเองนั่งตรงข้าม กับพี่ฟิวส์แต่นั่งข้างพี่เจมส์ส่วนเพื่อนอีก 2 คนนั่งอยู่ข้างข้างพี่ฟิวส์ เด็กทั้ง 3 ยกมือไหว้พี่มันตามมารยาท

    " สวัสดีครับพี่ฟิว"... ก่อนกับ เดียร์ กล่าวทักทายแต่บาสกับนิ่งไม่พูดแค่ยกมือไหว้พี่มันเฉยๆส่วนพี่มันก็ยกมือรับไหว้ของรุ่นน้องแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรทุกคนนั่งกินข้าวแบบเงียบๆไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่ง

    " บาส ตอนบ่ายมีเรียนไหม"... เสียงที่ฟิวมันถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ

    " มีครับผมเรียนอีกวิชาก็เสร็จแล้วครับพี่ พี่เจมส์ มีอะไรหรือเปล่าครับ

    " เปล่าเปล่า ไม่มีอะไร แค่กูถามดูพอดีตอนบ่ายกูไม่มีเรียนก็เลยว่าจะชวนมึงไปที่ห้องพอดีกูมี ชีส จะให้มึง"

    " ครับผมเรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวผมไปหานะครับ

    " เออ"... พี่มันตอบแค่เออคำเดียว พร้อมกับพยักหน้าให้รุ่นน้อง

    แต่ รุ่นพี่อีกคนกับจ้องคนข้างหน้าแบบตาไม่กระพริบ ทำให้บาสคนที่กำลังสนทนาอยู่กับพี่ เจมส์ หันกลับมาสบตากับพี่มัน จนทำให้คนที่ถูก จ้อง นั้นต้องหลบสายตา พี่มันแบบอัตโนมัติ บาสได้แต่คิดในใจ กูไปทำเหี้ยอะไรให้พี่มันวะเนี่ย พี่มันถึงมองหน้ากูแบบไม่พอใจทุกครั้งที่เจอกัน หลังจากที่ทานข้าวเสร็จพวกเราก็แยกย้าย ไปทำหน้าที่ของตัวเอง

    " ก๊อกๆๆ เออๆ รอแป๊บ" เสียงคนในห้องพูดขึ้นมาบอกให้คนที่อยู่ตรงหน้าประตูให้รู้ว่าเขากำลังจะไปเปิดประตูให้เมื่อประตูเปิดออกมันก็ทำให้คนทั้งสองเผชิญหน้ากันอย่างจังและใกล้กันพอสมควร

    " มึงมีอะไร"... เสียงพี่ฟิวส์ถามบาสด้วยเสียงที่ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

    " ผมมาหาพี่ เจมส์ ครับพี่เจมส์นัดผมไว้.. บาสตอบพี่มันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มแต่ก็ยังมองหน้าพี่มันอยู่

    " มันไม่อยู่เพิ่งออกไปเมื่อตะกี้นี้เอง"

    " อ้าวแล้วพี่เขาจะกลับมาตอนไหนครับ"

    " กูไม่รู้ มันบอกแค่ว่าต้องกลับบ้านด่วนมีธุระแต่มันไม่ได้บอกว่ามันจะกลับมาตอนไหน"

    " ครับ..ไม่เป็นไรครับขอบคุณครับขอโทษที่รบกวนครับ"... บาสพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็หมุนตัวกำลังจะเดินกลับห้องแต่กลับมีมืออุ่นๆยื้นมาที่แตะ ไหล่ ด้านซ้าย

    " เดี๋ยว! ไอ้ เจมส์ มันฝาก ชีสไว้ให้มึงรอแป๊บ"... แล้วพี่มันก็เดินเข้าไปในห้องและหยิบชีทเดินกลับมาตรงประตูซึ่งมีบาสยืนรออยู่

    " อะ ไอ้เจมส์มันฝากเอาไว้ให้กูเอาให้มึง"... พี่มันพูดขึ้นพร้อมกับยื่นชีสให้บาส บาสรับ ชีส จากพี่มันมา แล้วก็หมุนตัวเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง

    ตืด... ตื๊ด... ตื๊ด...

    " ฮัลโหลครับพี่เจมส์มีอะไรครับ" บาสเอยถามคนปลายสาย

    " บาสมึงอยู่ไหน "... คนปลายสายถามกลับมา ด้วยน้ำเสียงเหมือนมีความกังวลและห่วงอะไรสักอย่าง

    " ผมอยู่ห้องครับพี่พี่เจมมีอะไรหรือเปล่าครับ"

    " บาสมึงไปดูไอ้ฟิวให้กูหน่อยกูโทรหามันมันรับสายกูแต่เสียงมันเหมือนคนไม่สบายเลยมึงไปดูมันให้กูหน่อยนะกูเป็นห่วงมัน

    " แต่พี่เจมส์ครับผมกับไอ้พี่ฟิวส์..มัน..กับ..ผม พี่ก็รู้นี่ครับ

    " กูรู้ว่ามึงสองคนไม่กินเส้นนกันแต่มึงไปดูมันให้กูหน่อยนะ เพราะมันไม่มีใครอยู่ใกล้แล้วนอกจากมึงส่วนเพื่อนมึงอีก 2 คนก็กลับบ้านไม่ใช่หรอ แค่นี้นะขอบใจมึงล่ะ

    " ครับ.. ทำไงได้ล่ะบาสคงต้องไปดูพี่มันแหละเพราะมันไม่มีใครแล้วนี่หว่าส่วน ไอ้กรกับไอ้เดียร์ ก็กลับบ้านก็เหลือมึงคนเดียวนี่แหละที่จะต้องไปดูพี่มัน โอ๊ยเซ็งจริงๆเลยเว้ย ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ... บาสบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

    ก๊อกๆก๊อกๆ!

    " พี่ฟิวส์ พี่ฟิวส์ เปิดประตูให้ผมหน่อย"... บาสร้องเรียกชื่อพี่มันพร้อมกับเคาะประตูรัวๆ สักพักประตูก็ถูกเปิดออก ..แอ..ด

    " มีอะไร?"... พี่มันพูดยังไม่จบ มันก็ทำท่าเหมือนจะล้มแต่พอดีบาสมาช้อนตัวพี่มันไว้ทันก่อนที่พี่มันจะลงไปกองอยู่กับพื้น

    " พี่ฟิวส์ ! ทำไมพี่ตัวร้อนขนาดนี้เนี่ย"... บาสเรียกชื่อพี่มันพร้อมกับบ่นพึมพำในลำคอแล้วก็พยุงพี่มันมาที่เตียงเอาพี่มันขึ้นเตียงและห่มผ้าให้โดยที่พี่มันไม่ขัดขืนหรือปัดป้องอะไรเลยบาส ได้แต่คิดในใจพี่มันป่วยแบบนี้ก็ดีนะ มันทำให้บาสไม่ต้องถูกพี่มันมองแบบหมั่นไส้และไม่ต้องทะเลาะกับพี่มันไม่ต้องเถียงกันบาสไปเตรียมน้ำและ ผ้าขนหนูผืนเล็กๆเพื่อที่จะมาเช็ดตัวให้พี่มัน

    " พี่ฟิวครับถอดเสื้อครับ ผมจะเช็ดตัวให้"..บาส บอกพี่มันหลังจากวางกะละมังน้ำ ลงด้านข้างของหัวเตียงพี่มันหันมามองบาสแต่ไม่พูดอะไร แล้วก็พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งโดยมี บาส ช่วยประคองแล้วพี่มันก็ถอดเสื้อยืดสีขาวที่พี่มันใส่ออกทำเอาคนที่อยู่ข้างมันเห็นแล้วถึงกับเบือนหน้าหลบ ทันทีเพราะภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นมันทำให้ อีกฝ่าย ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย กล้ามเนื้อแน่นๆบวกกับผิวขาวๆหน้าท้องที่แบนราบแต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นดูดีแบบไม่มีที่ติ บาส ถึงกับต้องถามตัวเองในใจมึงเป็นบ้าหรอไอ้ บาส พี่มันก็ผู้ชายเหมือนกันแล้วมึงจะอายพี่มันทำไมวะแล้วบาสก็หันมาบิดผ้าที่เตรียมมาแล้วเช็ดตัวให้พี่มัน โดยเริ่มเช็คจากหน้าก่อนค่อยๆเช็ดลงมาที่คอแล้วก็แผ่นอกกว้างๆของพี่มันจนเสร็จโดยที่พี่มันไม่งอแงไม่ขัดขืนหรือตอบโต้ บาส เลย เสร็จแล้วบาสก็เอาผ้ากับน้ำไปเก็บแล้วก็เอาโจ๊กที่ซื้อมาด้วย ตอนที่มาหาพี่มันเท ใส่ถ้วย พร้อมกับยก น้ำและยามาให้พี่มันที่เตียง

    " พี่ฟิว กินข้าวก่อนนะครับจะได้กินยา"..บาสบอกพร้อมกับยื่น ชามโจ๊กให้

    พี่มันรับชามโจ๊กไปและทานได้ 4-5 คำมันก็ไม่กินต่อแล้วก็ยื่นชามโจ๊กคืนกลับมาที่ บาส

    " ทำไมกินน้อยจังครับ"... บาสถามด้วยความเป็นห่วง

    " กูกินไม่ลงกูจะนอนแล้ว กู เพลีย"... แล้วพี่มันก็ขยับตัวเพื่อ ลดตัวลงนอน แต่ บาส มาดึงตัวพี่มันไว้เสียก่อน

    " เดี๋ยวพี่"... บาส ร้องบอกพร้อมกับจับพี่มันไว้ไม่ให้พี่มันนอน

    " อะไรของมึงอีกเนี่ยกูจะนอน"... พี่มันขึ้นเสียงและลากเสียงยาวๆใส่ บาส แบบไม่สบอารมร์

    "กินยาก่อนครับแล้วค่อยนอน"... บาสบอกพี่มันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มแล้วพี่มันก็รับยาจากมือบาสไปกินจากนั้นก็นอนลงแล้วก็หลับตาส่วนบาสก็เก็บชาม โจ๊ก แล้วก็ทำความสะอาดในห้องครัวจากนั้นก็เดินกลับมาที่เตียงเห็นพี่มันนอนอยู่แบบหลับเป็นตายเลยดึงผ้าห่มมาห่มให้แล้วบาสก็มานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาข้างๆเตียงพี่มันจนเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว ฟิวส์ตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะอาการดีขึ้นมากแล้ว มองไปเห็นรุ่นน้อง ที่ดูแลเขาตอนหัวค่ำหลับอยู่ที่โซฟาขดตัวบอกให้รู้ว่าคนที่นอนอยู่ตรงนั้น น่าจะหนาว เขาจึงเดินไปหยิบผ้าห่มที่อยู่ในตู้มาห่มให้

    พรึบ......!

    " เฮ้ย! กูขอโทษ"... พี่มันสะดุดปลายผ้าห่มที่มันถือมาจะเอามาห่มให้บาส ทำให้ตัวมันล้มไปทับกับบาส ที่นอนอยู่บนโซฟา บาส สะดุ้งสุดตัวและลืมตาขึ้นมองพี่มันด้วยความตกใจ เพราะหน้าพี่มันกับบาสใกล้กันจนแทบปากของทั้งคู่จะโดนกันอยู่แล้วพี่มันก็พยายามดึงตัวเองขึ้นแบบทุลักทุเลแต่สายตามันก็ยังมองคนที่มันล้มทับเมื่อสักครู่อยู่แบบไม่มีทีท่าว่าจะหลบตาเลยสักนิด

    " เออ ไม่เป็นไรครับ"

    " เอานี่ผ้าห่มห่มซะก่อนที่จะหนาวตายขอบใจมึงด้วย ที่ดูแลกู

    " ไม่เป็นไรครับขอบคุณสำหรับผ้าห่มครับ

    " งั้นมึงนอนต่อเถอะกูไม่กวนแล้ว"... แล้วพี่มันก็เอาผ้าห่มยื่นให้บาสจากนั้นก็เดินกลับไปที่เตียง

    แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาภายในห้อง

    เสียง LINE โทรศัพท์ดังขึ้นแบบถี่ๆ ทำให้ บาส ที่กำลังหลับอยู่ต้องตื่นขึ้นมาด้วยเสียงของมัน แล้วเปิดดู Line ที่ถูกส่งมาแบบถี่ๆนั้นทันที

    ข้อความจาก line ที่เปิดดูนั้นมันเป็นของพี่เจมส์

    * ไอ้บาสไอ้ฟิวส์เป็นไงบ้าง

    * พี่ฟิวส์ยังหลับอยู่ครับ แต่ก็ดีขึ้นแล้วครับ

    * อ้าวมึงยังอยู่กับไอ้ฟิวส์อีกหรอ

    * ครับ

    * ขอบใจนะที่มึงช่วยดูแลมันน่ะ

    * ไม่เป็นไรครับ

    * เค งั้นแค่นี้นะเสร็จธุระแล้วกูจะรีบกลับ

    * ครับ

    บาส วางโทรศัพท์แล้วลงมาซื้อข้าวให้ฟิวส์แล้วก็ตัวเองโดยที่เอากุญแจห้องของพี่มันลงมาด้วยเพราะกลัวว่าพี่มันจะไม่เปิดประตูให้ บาสกลับขึ้นมาบนห้องพร้อมกับอาหารเช้าของพี่ฟิวส์และตัวเอง บาสเอาอาหารเช้าใส่จานแล้วก็วางไว้ที่โต๊ะ จากนั้นก็เดินไปปลูกที่มันที่ยังนอนหลับอยู่ บนเตียง

    " พี่ฟิวส์ครับ ตื่นมากินข้าวก่อนนะครับเดี๋ยวจะได้กินยา"... พี่มันลืมตาขึ้นด้วยเสียงปลุกของคนที่ดูแลมันตลอดทั้งคืน

    " อ้าวนี่มึงยังไม่กลับไปอีกหรอ"... เสียงนั้นถามขึ้นแบบไม่สบอารมณ์ เท่าไหร่นัก เพราะ คนที่ดูแลมัน ตลอดทั้งคืนจนยันเช้า ก็คือคนที่มัน ไม่ชอบขี้หน้าและไม่กินเส้นกันมาตลอด พอมีแรงขึ้นมาหน่อยก็ปากกล้าใส่ รุ่น น้องทันที ผิดกับตอนที่ป่วยแทบจะเป็นคนละคนเลย

    " ผมซื้อข้าวมาให้นะครับ ไปกินตอนที่มันยังร้อนๆอยู่ เถอะครับ เดี๋ยวเย็นแล้วมันจะไม่อร่อย กินเสร็จจะได้กินยา"... บาสบอกพี่มันแล้วก็ยืนดูพี่มันที่กำลังลุกจากเตียง

    " เฮ้ย..ระวัง ! พี่"... พี่มันเชและจะล้มเพราะลุกจากเตียงเร็วเกินไปและทำให้หน้ามืดบาสเข้าไปรับพี่มันไว้ทันพอดีก่อนที่พี่มันจะล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ทันทีที่บาสเข้าไปรับพี่มัน ก็ทำให้คนทั้งคู่ ถลา เข้าไป อยู่ใกล้กันมากจนจมูกพี่มันกระทบกับแก้มของ บาส โดยไม่ทันตั้งตัว ทำเอาทั้งคู่ยืนสบตากันนิ่ง ราวกับต้องมนต์สะกด อยู่นาน หลาย วินาที ได้โดยที่มือของ บาส ยัง ประคอง ร่างพี่มันไว้ในอ้อมกอดของตัวเองก่อนที่ ทั้งสองจะผละตัวออกจากกัน และเดินไปที่โต๊ะอาหารโดยที่ไม่มีบทสนทนาอะไรกันเลยจนกินข้าวเสร็จ

    " นี่ครับยา"... บาส ยื่นยาให้พี่มันหลังจากที่พี่มันกินข้าวอิ่มแล้ว

    " ขอบใจ" ... พี่มันรับยาจาก บาส มากินอย่างว่าง่าย บาส มองหน้าพี่มันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

    " พี่ดีขึ้นแล้วงั้นผมกลับห้องก่อนนะครับ"

    " อืม"... พี่มันพูด เพียงเบาๆพร้อมกับพยักหน้าแล้วบาสก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง ส่วนพี่ฟิวส์ก็เดินกลับไปนอนพักต่อที่เตียง

    *คืนนั้นทั้งคืนจนเช้าเขาสองคนสัมผัสตัวกันบ่อยมากแต่มันกลับไม่ทำให้สองคนนั้นลดทิฐิการไม่ชอบขี้หน้ากันลงเลยแม้แต่น้อยถึงแม้บางครั้งมันจะมีความรู้สึกแบบแปลกๆ แทรก ขึ้นระหว่างเขาสองคนในขณะที่เขาสองคนอยู่ใกล้กัน ก็ตาม

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น