คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Year 4 (100%) (rewrite)
Years 4
Someone has asked me, what does that makes Lestrange really like a brat, because he beat a Muggleborn?
WelI, I don't know.
-Avery-
Tom Riddle's diary
No date
เลเลิร์เป็นนสอบุลิ ผมมอออ ไม่ใ่เพราะเาลา แ่เพราะเราเหมือนัน.. ผมไม่ิว่านนหนึ่ะรัและเลียไ้อย่าเท่าเทียมเ่นที่เาเลียัมเบิลอร์...เาอยานะ เาอยาให้ัมเบิลอร์เห็นสิ่ที่ถู้อ เห็นว่าารเสียสละเพื่อส่วนรวมที่ถู้อริๆมันเป็นอย่าไร
ารรับใ้รินเลวัล์เปรียบเสมือนาบสอม เาปูทาผมสู่อำนา และในเวลาเียวัน เาใ้อำนานั้นับผม ผมเ้าใแล้วว่าทำไมเาถึเลือะให้ผมอยู่ใล้เา...ไม่ใ่เพราะเารัใร่เอ็นูผม...แ่เพราะเราเหมือนัน ‘เินไป’่าหา
เ้าทำนอ ‘เ็บเพื่อนไว้ใล้ัวเ็บศัรูไว้ใล้ว่า’
ะไล่ให้ทันเา เรา้อิ
สิ่ที่เาเรียร้อให้ผมทำไม่ใ่แ่ารที่เาแสให้ผมเห็นถึวามเื่อใที่เามี่อผม แ่เพื่อให้ผมประัษ์วิถีอเา่าหา...รอบรัวอร์เนลเป็นเพียารเือไ่ให้ลิูเท่านั้น และผม็พบว่ามันไม่ใ่เรื่อ่ายเลยที่ะทำใหุ้นายอร์เนลหยุแหปาระหว่าอลิาเบธแล่เนื้อเธอ
อย่าน้อยๆ ผม็ไม่เยทรมานเหยื่อแบบนั้นมา่อน...
ึ่แน่นอนว่า...ารสัหารไม่ไ้เป็นปัหาสำหรับผม ผมเย่ามาแล้ว...
สุสาน้านหลัสถานรับเลี้ยเ็มีศพหนึ่เป็นอผม แ่พยานปาเออย่าเนนิสับเอมี่...ไม่มีวามน่าเื่อถือพอ ะนั้น มันไม่แปลอะไรหรอที่ผมะไร้วามรู้สึรู้สา...
หรือบาทีผมอาะเป็นพว่อ้านสัม...พวโริ- อาไม่ไ้ถึั้นวิปริ ...หรือบาที ผมอาิไปเอ...
แ่ แววาอเฮเลนทำให้ทุๆอย่ามืมัวล ราวับอาาศมีลิ่นอวามโสมม...
เธอทำให้ผมรู้สึว่านเอสปร...
ผมรู้ัวีว่าำลัไม่มีเหุผล ผมรู้ี...และไม่สนว่าพวเาะิอย่าไร...อบราัส เลสแสร์- พระเ้า
เธอ-เป็น-อ-ผม ผมบอเอ็มอน์ไปแบบนั้น และเาไม่อบใเอามาๆ
อาเป็นแ่อารม์ั่ววูบ ผมยอมรับ ล้ายลึับ สัาา ยามที่เรา้อารปป้ออาาเอนเอ
เหมือน ‘สัว์ป่า’
บารัู้เหมือนผมะฝืนมันไม่อยู่้วย้ำ..
ล้ายผมไ้ยิน...ล้ายารเรียหา ...ริอยู่ ผมั้ำแพเอาไว้เพื่อปปิสิ่ที่อยู่ในหัว แ่ผมปิั้นวามรู้สึเสมอไปไม่ไ้...
ผมไ้ยินเธอ...
ถ้า ‘มัน’ รุนแรมาพอผมะไ้ยินในระยะไล...แ่เธออาไม่รู้ เสียอเธอัเ้ามาในโลอันเียบสั และมันึูผมในืนนั้น...ล้ายลึับุมพิในห้อสมุ
เธอสั่นลอนวามมั่นใอผม
มันไม่ใ่แ่วามหลใหลทั่วๆไป เพราะผมแทบบัับมันไม่ไ้...ูบเธอเหมือนยาเสพิ ลิ่นเธอเหมือนเรื่อมอมเมา ลอแล้ว็อยาไ้อี ไม่มีอะไรวิเศษไปว่าริมฝีปาอเธอ - สัมผัสาร่าเธอ ผมำไ้ทุอู ทุวามรู้สึอผิวที่เสียสี วามรู้สึยามแนบิับเธอเป็นอารม์ที่วิเศษที่สุในโล มันทำให้ผมอยาเป็นบ้า และในเวลาเียวัน็ยัมีสิอยู่
แ่ผมไม่ปิ และเธอเป็นเศษเสี้ยวอวามปิเียวเท่านั้นท่ามลาสิ่วิลริในีวิผม
และเธอ็ทำให้ผมเป็นบ้าโยสมบูร์เ่นัน
เฮเลนอารู้ัผมีว่าที่ผมิ และนั่นือสิ่ที่ผม้อหาำอบาเธอให้ไ้ว่าเพราะอะไร แ่ผมมั่นใว่าเธอไม่ระหนัถึบาอย่า...
ผมเย เือบ ่า มาแล้วเพราะเธอ และผมรู้ว่าผมะทำอีแน่นอนถ้ามันำเป็น
ผมอาทำร้าย โห และหลอใ้ใร็าม แ่สิ่หนึ่ที่ผม้อารมาว่าทุๆอย่าือรัษาเธอเอาไว้ับผม
พวเามืะอบหรือไม่ไม่สำั
เธอเป็นอผม
ทอม ริเิ้ล ไม่อบแร์...
......................
สอวัน่อนรถไฟ่วนฮอวอส์
“อาาศเย็นลอีแล้ว เอ็มอน์” อบราัสเินยิ้มแ่เปิประูห้อส่วนัวเ้ามา ่อนที่รอยยิ้มอเาะเลือนหายไป
ฤหาสน์เลสแสร์ประอบไป้วยห้อเือบร้อยว่าห้อ เอ็มอน์เป็นเ้าอห้อส่วนัวสำหรับทำานวิัยเล็ๆน้อยๆอเาอยู่ประมาสอสามห้อ หนึ่ในห้อที่เอ็มอน์และอบราัสอบนัเอันมาที่สุือห้อมร ทาปีะวันออ โทนอห้อเป็นสีเียวรึ้มให้บรรยาาศล้ายลึับหอพัสลิธีรินที่ฮอวอส์ มีโฟาสีำัวยาว เรื่อเรือนส่วนให่ทำาไม้มะฮอะนี เลือบสีเป็นโทนทึบ เาผิหรูหรามีร่อรอยอเถ้าที่เพิ่มอไป เลสแสร์ำลัยืนหน้าเม้นอยู่เบื้อหน้าโ๊ะไม้ัวยาวริมหน้า่า มือทั้สอ้าอเาสวมถุมือยาสีาวสะอา
อบราัสลืนน้ำลายัเอื๊อ เามอูหนูายาึ่ถูรึ้วยหมุเล็ๆบนผ้ารอหนัลูวัว
เ็หนุ่มทำหน้าอยาอ้ว “เอ่อ เอ็มอน์ ัวนี้ัวที่เท่าไหร่แล้ว”
“สิบแป” อีฝ่ายอบเสียหุหิ “เรื่อในหายไป ไม่รู้ัวอะไรแทะินหรือเปล่า ันว่าัน็เ็บอย่าีละนะ”
เอ็มอน์มัอบสะสมอลเล็ั่นแปลๆเสมอ แ่หนูนาเป็นอเล่นล่าสุอเา และมันมีลิ่นน่าอ้วว่าสาปแมวเสียอี อบราัสหายใหายอไม่่อยสะวเลยเวลาเห็นสหายำลัมืออาบเลือเ่นนี้ เาเินเลี่ยไปนั่รโฟา พลาพยายามไม่สนใเสียอมีที่ำลัรีลบนหนัสัว์
“หนูน้อยริเิ้ลเป็นอย่าไรบ้า”
“็ไม่มีอะไร ...เามีิวิาอนั่า” เลสแสร์เปรยเบาๆเาเริ่มแหวเอาระูาอหนูออมาทีละิ้นอย่าใเย็น เิเสียสยอวัเบาๆลอไป้วย “มายลอร์่อน้าพอใับผลานเลยทีเียว”
อบราัสเอ่ยเสียเบา “แล้วเาไปไหนล่ะ พ่อบอว่าเาโนััวอยู่ที่นี่”
“ัเพื่อฝึฝน แ่อนนี้เราปล่อยเาลับไปแล้ว นายท่านเห็นสมวรที่ะให้เามีเวลาเป็นอนเอบ้า” เลสแสร์อบ น้ำเสียอเาล้ายไม่ใร่เห็น้วยับวามินี้นั
โทนเสียอเาไม่ไ้รอาวาม่าสัเออบราัส “นายไม่อบหรือไ ันัะเริ่มิว่านายเป็นเย์นะ”
“ไม่เอาน่าอบราัส เราเอ็รู้ีว่าพอเอร์เป็นอะไรับัมเบิลอร์”
“เราเอ็รู้ีว่าเฮนรี่ พอเอร์่าหาที่เป็น” อบราัสเอ่ยเสียรึม “เาิะออหมาย้นบ้านันไปรอบหนึ่แลเว ไม่เ้าใเลยริๆ ระูลอร์แนลเยแส่เรื่ออมัลฟอยไม่ี่รั้เอ เราไม่ลทุน่าเาหรอ” เสียหลั เาูอุบอิบอบล..“ไม่แน่ว่าพ่อนาย็อยู่ในรายื่อวินเ็นาร์ม็อ้วยเหมือนัน ีอุรร์เลยนะราวนี้”
เลสแสร์พยัหน้า “นั่นแหละปัหา พวพอเอร์ไว้ใไม่ไ้” เาปัมีลบนหัวใหนูนโลหิทะลั เิเสียัั๊วะเบาๆ พลาย่าสามุมมาเบื้อหน้าอบราัส เ็หนุ่มแทบะถอยหลัไปอี้านอโฟา
“ปัหาอเราืออะไร นายมอไม่เห็นหรือไอบราัส ทอมไม่ใ่นมีวามรู้สึ เราเอ็อยู่ับเามานานน่าะรู้ี มันไม่ใ่เรื่อปิเลยที่อยู่เยๆเาะลุึ้นมาระเบิอารม์ไ้่ายๆเหมือนรอบแ่วิิอนนั้น มันรบวนันมานานมาแล้วอบราัส พอเอร์ทำให้ทอมเว ถ้าเาออนอเส้นทาที่วระเป็น รินเลวัล์ะไม่ไว้ีวิเา และันรู้สึว่ามันลาไม่ีเอามาๆ”
อบราัสยับอเสื้อไปมา “เราทำอะไรไม่ไ้หรอเอ็มอน์ นายไม่พอใ ันไม่พอใ เราส่สัาเือนเาแล้วแ่เา็เมินเรา เาไม่สนอะไรทั้นั้น”
“ถูอนาย” เอ็มอน์ถอนหายใ “เาไม่อบให้เรายุ่ับีวิเา ัน็ไม่อยาโนลาเ้าไปในเรื่อน่าปวหัวเหมือนัน”
อบราัสทำเสียเหอะเบาๆ “นายปล่อยเาไป่อนสิ เี๋ยวเาไ้สิเา็ลับมาเอ”
อบราัสเหลือบมอหนูายาบนโ๊ะ “ว่าแ่ นายะเอาอลเล็ั่นพวนี้ไปทำอะไร”
เลสแสร์ะั เาส่ยิ้มหวานให้อบราัส “ันอบสะสม นาย็รู้” เาหุบยิ้มล “และถ้าเฮเลน พอเอร์เป็นปัหาเรา่อไปในอนาล่ะ็ ันะเ็บหล่อนมาเป็นอสะสม้วยเหมือนัน”
อบราัสรู้ว่าเอ็มอน์ไม่ไ้พูเล่น เพราะเา่อน้าะเป็นนอบวาแผนระยะยาว
และในแผนระยะยาวที่พวเาำลัเินไปนั้น ระูลพอเอร์เป็น้าิ้นให่ที่ไม่วรมอ้าม
ถ้าทอมัารเป็น็แล้วไป
แ่เาันมีลาสัหร์ว่า..หายนะเิแน่
"ว่าแ่ อบราัส" เอ็มอน์หมุนายลับมา เาแสสีหน้าสสัย "่อนะมาหาัน ลุไฮเพอเรียนพูอะไรับนายหรือเปล่า"
เอ็มอน์พยายามหลีเลี่ยไม่เอ่ยถึริส์มาสรั้ที่แล้ว เพราะอบราัสโนลโทษอย่าหนัหลัาารพ่ายแพ้อันน่าเวทนาอเา...เรื่อนี้เป็นแผลเหวอะไปอีนาน
อบราัสพ่นลมออมาทามู "นายเยไ้ยินเรื่อแผนวิัยประูมิิไหม"
... "ไม่" เามวิ้ว
"ไม่รู้เลยหรือไ นี่เป็นโรารใหม่ออปริศนาเียวนะ" มัลฟอยแสยะยิ้ม วามริเา็ยัไม่รู้อะไรสัอย่า....รู้แ่ว่า้อไปสืบเพิ่มเท่านั้น
.
.
.
.
.
“รูเบอัส รูเบอัส” ฟลีมอนท์วิ่ผลุบๆโผล่ๆมาามทาเินู้รถไฟ ร้อเท้าบูทสีน้ำาลระทบพื้นเป็นัหวะัึ ึ ระหว่าเ็ายำลัห้อหน้าั้พลาะโนเรียหาสหายร่ายัษ์ไป้วย
“เฮเลน!!” ฟลีมอน์แทบะระาแนเสื้อพี่นเอ เฮเลนหันมาทำหน้าเหลอใส่เา เธอเาะประูู้เอาไว้แน่น ออัส้าำลัยหีบึ้นไปเ็บ สะุ้ใเือบปล่อยมือาที่ับ ทัู้่หันมาทำาุ่นใส่ฟลีมอนท์
“เห็นรูเบอัสไหม”
“แฮริน่ะหรือ” อับบอยื่นหน้าออมาใ้วแนเฮเลน เธอทำท่าทาเบื่อหน่าย “เห็นเินอุ้ยอ้ายไปหลัโบี้นู่นแน่ะ”
ฟลีมอนท์พ่นลมหายใออมาัพรื เฮเลนมอูเหื่อโทรมหน้าน้อาย” ามหาทำไม มีอะไรันหรือเปล่า”
“็เ้า-” ใบหน้าอฟลีมอนท์ปราแววสยอวัออมา “ลัที่เายมา้วยน่ะ มันิ้นยุยิๆไปมาไม่หยุเลยน่ะสิ แถมมีน้ำระอออมา้วย เราลัวมันะหลออมาเลยเสาถาเอาไว้ แ่็เอาไม่่อยอยู่แล้ว”
“ายล่ะ” เฮเลนเป็นอีนหนึ่ที่เาใรสนิยมเลี้ยสัว์แปลๆอแฮริี “เี๋ยวันเสำับให้อีทีหนึ่”
“ฟลีมอนท์! รูเบอัสมาแล้ว มา่วยันหน่อยเร็ว”
ฟลีมอนท์แสอาารโล่ใออมา “อยู่นี่แหละเฮเลน เี๋ยวันะไป่วยแฮริ่อนนะ” เ็ายหันหลัวิ่สวนลับไป เาเือบนยูเฟเมียระเ็น แ่็ไม่สนใะอโทษเท่าไรนั นอาวิ่หน้าั้่อ อับบอทำเสียไม่เห็น้วยนัระหว่าที่เฮเลน็ไ้แ่เพียถอนหายใออมา
“อยารู้ัว่าเาพอะไรมาอี”
“สัว์เลี้ยอแฮริน่ะหรือ” ออัส้าร้อเสียหล เธอนั่แหมะล้าๆเฮเลน เ็สาวหยิบสารานุรมพฤษาศาสร์ึ้นมาเปิอ่าน่อ ออัส้ายัพล่ามไปเรื่อยถึแมร์รี่ท้อ์และวิาป้อันัวาศาสร์มือหล่อนปีนี้ “ันไ้ยินว่าหล่อนทำบ็อาร์หลุออมาาู้เป็นโหลๆเลยล่ะ ออ่าวัอยู่นะว่าปราสาทวุ่นวายไปหมเลย ิว่าลับไปเราะเผลอเอมันรไหนสัแห่ไหม”
“เรื่อที่ไม่เ้าใที่สุเลยนะ ือเลี่พรอเฟ็ุ้นเินไปแล้ว” อับบอทำเสียหุหิ เฮเลนมอออไป้านนอประูู้ เธอไ้ยินเสียหัวเราะออบราัสมัลฟอยแว่วเ้ามา...ทอมอยู่แถวนี้ เฮเลนลุึ้นไปเปิประู เป็นัหวะเียวับที่รถเ็นนเพิ่ผ่านมาพอี เธอเห็นหลัอทอมเินห่าออไปเรื่อยๆ เาหันมาแวบหนึ่ ใบหน้าเรียบนิ่อ่านไม่ออ เธอเห็นเลสแสร์ึแนเสื้อทอมเบาๆ เาละสายาาเธอแล้วหายเ้าไปในู้โยสารทันที
“เอาอะไรไหมหนู๋า” นายนมถามเสียหวาน
เฮเลนยิ้มแ่พลาวัหาเหรียเป็นพัลวัน ใเฮเลนหวนนึไปถึสิ่ที่่อนอยู่ใ้้นหีบเสื้อผ้าอเธอ
เธอยัไม่ไ้ืนผ้าลุมล่อหนให้ับาร์ล...ส่วนหนึ่เป็นเพราะเธอิว่ามันำเป็นแล้วอนนี้ แ่็ไม่แน่ในัว่าะ้อใ้มันริๆเมื่อใ...นี่ือปีารศึษาที่สี่..เหลืออีปีเียวเท่านั้น ถ้า่อรับเรื่อที่ะเิึ้นไม่ไ้...เธอ้อหาทายับยั้้วยวิธีอื่น และทอมะไม่อบใแน่นอน
.
.
บรรยาาศภายในู้เ็มไป้วยบทสนทนาอันเร่เรียอเอ็มอน์และทอม เอเวอรี่ับอัลฟาร์อยู่ถัไปอีู้หนึ่ับอบราัส ทิ้ให้ทัู้่มีเวลาหารือแบบส่วนัว
เลสแสร์หยิบแผนที่ฮอวอส์นาย่อมออมาาใหู้ะๆ “นายเห็นปัหาไหมริเิ้ล นี่ือโรสร้าหลัอปราสาท แ่ทาเิน้านในย้ายทุๆรึ่ั่วโม โยเพาะใ้ิน ทาเียวสู่ห้อลับเท่านั้นที่ะไม่ย้ายที่ นายหาแ่ั้นสอยัไม่พอหรอ ถ้าเป็นแบบนี้ เรา้อไล่ลมายัุใ้ินทุๆห้อ”
“เยบอแล้วใ่ไหมว่ามันไม่ไ้ผล ปราสาทเลื่อนที่อยู่้านใน แผนที่่วยอะไรไม่ไ้”
“่วยไ้สิ มันะเป็นเหมือนในแผนที่สั่วใ่วหนึ่ในเวลาหนึ่วัน แล้วนายะสามารถหาทาหลัสู่ห้อลับไ้” เลสแสร์ยืนยัน “ันิว่านายศึษาประวัิศาสร์ฮอวอส์มาีแล้วเสียอี”
“เราำลัพูถึเวทมนร์ เลสแสร์ ไม่ใ่ประวัิศาสร์” ทอมเอ่ยเสียเย็น “ันรู้ว่ามันมีบาอย่าในำแพั้นสอ แ่้อให้มั่นใ่อนว่าเราะเปิถูประู”
เลสแร์พับแผนที่โยนล้าๆ “นายมีเวลาแ่สิ้นปีนี้เท่านั้นที่ะรายานผล ริเิ้ล ถ้านายทำไม่สำเร็ลอร์รินเลวัล์ผิหวัมา”
ทอมหัวเราะ “สนใปัหานเอีว่าไหม ป่า้อห้ามไม่ใ่ะเินเ้าไปไ้่ายๆนะ ลืมแล้วหรือว่ามันมีัวอะไรอยู่ในนั้นบ้า”
เลสแสร์ทำเสียพึมพำในลำอ “ฟันะ มันมีทาเสมอ แ่ัน็ยัไม่รู้เหมือนันว่าเราะ่อมมันยัไ”
“นาย้ออาศัยิ้นส่วนาู้อันรธาน โยนเ้าไปเลย”
“ว่าไนะ”
“โยนู้อันรธานเ้าไป เวทมนร์ับเวทมนร์เอันมันะเิปิิริยา แล้วเราะรู้ว่าปัหาที่ทวารป่าเสียืออะไร”
“นายหมายถึู้อันรธานน่ะหรือ มีในฮอวอส์ใ่ไหม...แล้วเราะนมันออมายัไ”
“นายเรียนาถาั้นสูะเปล่า นึไม่ออหรือไ”
เอ็มอน์นิ่ไปสัพั “ริ้วย”
เสียแร๊อันแผ่วเบาเรียสายาอทอมไปยัประู “นายปิประูไม่สนิทหรือ”
เอ็มอน์ลุพรวเินไปยัสลั เาเหล่สายาลับมายัทอม “ันิว่าันปิแล้วนะ”
ทอมลุึ้นยืน เาเปิประูออะโหน้าออไปยัโถทาเิน ...เสียหัวเราะอนัเรียนปีสอหายลไปในลำอพอปะทะับใบหน้าอันมู่ทู่อทอม และ เลสแสร์
“ไปเล่นไลๆเลย เ็เวร” เอ็มอน์วา เ็ๆลุ่มนั้นรีบเผ่นไปไลลิบทันที
“เราน่าะลับไปสมทบับมัลฟอยไ้แล้ว” ทอมบอ
.
.
.
ประูู้ที่ยัว่าอยู่ถูันเปิออ้าๆ เฮเลนึผ้าลุมล่อหนออ เธอยมือึ้นเสยผมไป้านหลั “ู้อันรธาน” วามทรำรไหนสัแห่บอเธอว่าแอนนา พอเอร์เยไ้ยินเรื่อนี้มา่อน แ่เธอนึไม่ออ ...บ้าริ! พวเาไม่ไ้วาแผนะใ้มันในฮอวอส์ แ่ะใู้้ับอะไรสัอย่าในป่า้อห้าม
พวเาพูว่าโยนลไป? หลุมหรือ...หรือเป็นโพร
ป่า้อห้ามไม่ใ่เอฮอวอส์โยสมบูร์ และมัน้อมีบาอย่าอยู่ที่นั่น เฮเลนปวหัว เธอเาไม่ผิเลย ทอมับเอ็มอน์เลสแสร์อยู่ทีมเียวัน และพวเาำลัวาแผนสู่หน้าประวัิศาสร์บทใหม่ที่เป็นเหมือนบาแผลในใเธอมาแล้ว
แม้เธอะรัทอม ...ใ่เธอรัทอม ไม่มีสิ่ใเปลี่ยนแปลเรื่อนี้ไ้ ่อให้เาั่วไปว่านี้เธอ็ยัรัเา แ่เธอะยอมให้เาเลือเส้นทาเิม ้วยวิธีเิมๆไม่ไ้...ปล่อยไว้แบบนี้มีแ่แย่ลเรื่อยๆ เอ็มอน์ เลสแสร์เป็นวามเสียสิในีวิทอม เหมือนับหลายๆนที่เธอประสบมา ทอมหลวมัวลไปเยอะเท่าใเธอไม่อารู้ไ้
แ่เธอเหลือทาเียว แววาอเฮเลนายประายมุ่มั่น...
เห็นทีเธอะื่อมือสะอา่อไปไม่ไหว ถ้าเาิว่าเามี้อลับทอม็ปล่อยให้เาถือมันไป เธอไม่มีอำนามาพอะเปลี่ยนมัน...ยัไม่มี
แ่เธอยื่นอเสนอไ้
และเมนี้ะสปรึ้นเรื่อยๆ
ถ้าเอ็มอน์มี้อลับทอม ั้นเธอ็มี้อเสนอที่ะรั้เาไว้เหมือนัน
เมนี้สปร!
ความคิดเห็น