คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Hold on (100%)
Hold on
บาทหลวะโน เสียอเาสะท้อน้ออยู่ในห้อ เปลวเทียนสั่นไหวระริ เ็ำพร้าวัยรุ่นสอนับาเาเอาไว้นละ้า มือถูมัิอยู่ับเสาเีย
เาำลัสว สว
้าแ่พระเ้า โปรับไล่ปีศาร้าย-
้าแ่พระเ้า- ผู้ทรสถิอยู่เหนือ-
ผู้ทรเปี่ยมไป้วยเมา
-ำัผีร้าย-
ปัเป่า ปัเป่า
ลิ่นเลือ ้อมืออเาถลอ เือรัแน่นเินไป ทอมเ็บอ หายใไม่ออ ผ้าในปาทำให้เาแสบ
เปลวเทียน เปลวเทียน มันมาอีแล้ว
ออไป
ออไป
้าแ่พระเ้า-ับไล่วามั่วร้าย
ไม่ หยุมัน!
หยุมัน!
เาไม่ไ้รีร้ออนื่น ทอมัริมฝีปาล่านเลือิบ รสมปร่าเหมือนเหล็ที่เารับรู้พาสิทั้หมลับมา เานอนหายอยู่บนเีย เหื่อาฬไหลอาบทั่วใบหน้า ทอมยันัวลุึ้น อาาศเย็นยะเยืออยามเ้าึมทะลุเ้าผิวหนั มืออันาวีลำไปหาแ้วน้ำ้าหัวเีย เาื่มมันรวเียวนหม ่อนะเหลือบาไปยันาฬิา
หโม
ทอมปัม่านลุมเียออ เสียรนอเอเวอรี่ัลั่นห้อ เลสแสร์ยัหลับลึอยู่เ่นัน
เาไม่ไ้บอเอเวอรี่หรือเลสแสร์ว่าวันนี้ะไม่อยู่เฝ้าปราสาท (อี)
ทอมแอบย่อ...ใ่เาย่อ เาไม่รู้เาทำไปทำไม แ่เา็ทำ เาย่ออย่าเียบริบลาเีย แ่ัว้วยุธรรมา านั้น็ไหลออาห้อเหมือนปลาที่ำลัลอผ่าน่อแบ
.
.
.
ฮอมี้ส์ในฤูใบไม้ผลิอบอุ่นไป้วยลิ่นอไม้อันหอมหวาน เฮเลนับทอมเินลอผ่านุ้มทาเ้าอหมู่บ้าน บรรยาาศลอาัยนะยัไม่เือาไปไหน เพราะมันเพิ่มีึ้นเมื่อวานนี้เอ แ่เฮเลนเลิื่นเ้นแล้วเธอให้วามสำัับสถานาร์อนนี้มาว่า
ทอมมอูเยลลี่แหยะๆในโถที่ั้โว์อยู่บนั้นนมอร้านฮันนีุ่ส์ เาไม่ใ่พวโปรลูอมเลย ริๆแล้ว ถ้าหาเป็นอัลฟาร์นี่็ว่าไปอย่า ฝ่ายนั้น่อน้าะลั่อะไรหนึบๆ
แ่เฮเลน็ทำท่าอยาะให้เาลอิมมันมา
“มันเหมือนหอยทา”
“เยลลี่ทา่าหาทอม” เ็หิบอ
ทอมส่ายหัวิๆ เฮเลนเลิิ้วึ้น “ไม่เอาหรือ”
“แหยๆ” ทอมว่า
“ิมนีู่ไหม” เธอยื่นลูอมสีำมา่อใส่ปาเา
“ันไ้ลิ่นเผ็ๆ” ทอมัทันวัน เาผลัมือเธอออาห่าาปา เพื่อวามปลอภัยอระเพาะและลิ้น
เฮเลนหัวเราะลั่นเธอโยนนมลโหลามเิม พวเาเบียเสียับนัเรียนนอื่นๆไปยัั้นที่น่ามอว่า ทอมสนใเปปเปอร์มิ้นส์ับ็อโแลมา ทั้ทอฟฟฟี่สี่น้ำผึ้อวบหนาูน่าินนั่น็้วย
ในเวลาเียวันเายั้ออยหลบนมอันพิลึพิสารที่เฮเลนมัะื้อแล้วเอามา่อใส่ปาอย่ายัเยียันเลยทีเียว แ่ทอมไม่ใ่ว่าไม่สนหรอ...เาสนมันอยู่ แ่ไม่ิว่าะื้อไปินเอ
เ็ายยื่นหน้าเ้าไปใล้แถบ ‘รสาิไม่ธรรมา’ ลูอมสีสันแสบาในโหลใล้ๆับถาอมยิ้มเลือ
มันูน่ารัทีเียว ทอมว้ามาำนวนหนึ่ไปที่เาร์เอร์ท่ามลาสายาสสัยใร่รู้อเฮเลน
“ฝาเพื่อนหรือทอม ันิมไ้ไหม” เธอยื่นหน้าเ้ามาใล้
“อือฮึ แ่อย่าีว่า มันเป็นอวัพิเศษที่ันะให้มัลฟอย ับเพื่อนๆ” เาบอ้วยรอยยิ้มว้าที่แทบะีไปถึใบหู
้ออร่อยแน่ๆ
เาน่าะหาสัสอสามรสไปฝา เอเวอรี่...เผื่อเลสแสร์้วยะีมา..
หลัาไ้นมมาพอเธอึูมือเาออไปที่อื่น่อ เฮเลนูเี่ยวาทาในฮอส์มี้ส์มาว่าทอมที่ไม่่อยใส่ในั (็เามาไม่บ่อยนี่) แ่เธอรู้ประวัิศาสร์อที่นั่น...รู้มาเสีย้วย สามารถเล่ายาวให้เาฟัไปลอทาเลย แ่เธอูะไม่สัเนัว่าเธอไม่ไ้ปล่อยมือาเา แถมยัเินนิิันอี ถ้าเป็นนอื่นทอมะผลัออ...แ่ับเฮเลน ล้ายับมันเป็นธรรมาิระหว่าทัู้่ไปแล้ว...
ทอมอบสัมผัสอเธอ เาไม่เยับมือผู้หิที่นุ่มนานี้มา่อน...ไม่-เาไม่เยับมือเ็ผู้หิ- เ็สาววัยแรรุ่นเลย่าหา
เา็เลยปล่อยให้เธอลาเาามใอบโยไม่อออาารบ่นหรือเบื่อหน่ายเลยสันิ ยิ่เห็นรอยยิ้มอเธอว้านานั้นเายิ่เิอาาร ไม่อยาัใ
อันที่ริือ ไม่อยาัใัวเอ้วย... มันน่าสยสยอมาที่นายิแบบนั้น ทอมสลึ้นมา
มีรั้หนึ่เธอพยายามพาเาเ้าร้านอมาามสาวฟุี้ฟุ แ่พอทอมเห็นสีมพูหวานเอียนอร้านแล้ว เา็ัเริ่มสสัยวามเป็น เพื่อน อเธอมาึ้นทุทีและ็ิว่าเธอ็น่าะเอะใไ้แล้วนะ
“เราเ้าร้านนี้ไม่ไ้ ไปโทมส์แอน์โสรลเหอะ ันไม่หิวแล้ว” ทอมว่า ทัู้่ยื้อยุุระาันอยู่หน้าร้านปานเมัะเย่อ เฮเลนทำหน้าบึ้ใส่ทอม “ใรเา็เ้าัน เธอบอว่าอยาลอเรื่อื่มอร่อยๆนี่”
“ไม่เอาที่นี่” ทอมประท้ว เาเห็นภาพใบหน้าออบราัสลอยเ้าสมอมาแล้ว...พนันไ้เลยว่าเ้านั่นะ้ออยู่ในนั้น
“ทำไมล่ะ ใรๆเา็มาัน เพื่อนันยัเยวนมาเลย” เฮเลนึมือเาไปที่ประู
“แ่เธอไม่-” ทอมะั เาำมือเธอแน่นึ้น“เธอว่าเพื่อนวนหรือ”
ทำไมเาอารม์เสียแล้วล่ะ เฮเลนพูอะไรผิรไหนัน เ็หิสสัย ็ปิเธอ็มาับเพื่อนออะบ่อย ไม่เห็นมีอะไรเลย
“เพื่อนนี่ใร” ทอมเ้นเสียลอไรฟันออมาโยไม่รู้ัว วาอเามีประายไฟโนแสออมา...มันเหมือนาร่มู่...ล้ายสัว์หวอาาเ
เธอียิ้มให้เา ราวับไม่รับรู้ว่าเิอะไรึ้น
“ออัส้าไ เธออบร้านนี้”
ทอมหรี่าล “อ๋อ” เาปล่อยมือเล็น้อย
“เธอไม่อบมานานั้นเลยหรือ?” เฮเลนถาม
เามอประูร้านสีมพู แล้วพู้วยใบหน้านิ่สนิท “ันิว่าเราไปร้านไม้วายัะีว่า”
เธอไม่่อยะผิหวันั าไว้แล้วว่า้อเป็นแบบนี้ “ามใเธอละัน” เฮเลนว่า
เธอมอแผ่นหลัใ้เสื้อโ๊อเา วามปรารถนาอันไม่วรมีไ้บัเิึ้น...เธออยาเ้าถึมาว่าแ่อารม์อเา ...แ่อยาสัมผัสสิ่ที่เาิในหัวอนนี้เหลือเิน
อนนี้เธอเริ่มสสัยวามรู้สึอเามาึ้นทุที...เธออยาไ้ำยืนยัน ...อะไรสัอย่าหนึ่ที่ะบอไ้ว่าเธอไม่ไ้ิไปเอหรือาหวัสูเินไป
.
.
.
พวเาเิน้ามถนนไปที่ร้านไม้วาสามอันอันเลื่อื่อ แล้ว็สั่เรื่อื่มเย็นๆับระหาย ่อนที่เฮเลนะลาทอมไปที่โทมส์แอน์สโรลสมใอยา ที่นั่นเป็นร้านหนัสือนาให่พอๆับแถวรอไแออน เฮเลนิว่าทอมะมาหาำราที่นี่ แ่ปราว่าเาลับนั่อ่านบีเิลยอวีแทน
“เธออบหรือ บีเิลยอวีน่ะ” เ็หิถาม
“อ่านออ้วย?” ทอมเลิิ้วเป็นเิล้อเลียน “ันนึว่าเธอเลิเรียนอัษรรูนไปแล้วเสียอี”
“เปล่าสัหน่อย ็...็ยัเรียนอยู่ แ่สลับวันเท่านั้นเอ” เฮเลนว่า เธอ้อระวัไม่ให้ารา้อนทับับวิาอีวิา ึไม่ไ้เรียนเวลาเียวับทอม
“แสว่าเธออ่านออหม” ทอมเผลอหัวเราะออมา “อ่านออริๆหรือ”
เ็หิเาะลิ้น เอื้อมมือไปีแนเาโยไม่รู้ัว แวบหนึ่ันนึึ้นไ้ว่าไม่วรทำแบบนั้น ทว่า ทอมลับหัวเราะิ
“ันอ่านออหมทุัวแหละ” เธอแหวใส่ แล้วเิศีรษะ่อนะลุึ้นออ “นั่อ่านในร้านแบบนี้เมื่อยะาย ถ้าะเอา็ื้อเถอะ”
ทอมเห็น้วยับเธอ เาึวัเอาเหรียำนวนหนึ่ที่พมาไม่มานัออาระเป๋า แล้วื้อหนัสือนิทานลับไป
เฮเลนอยาะพาทอมแวะไปที่ร้านายอเล่น่อ านั้น็เินหาปาา้ามใหม่สวยๆัน แ่พอเห็นฝูสลิธีรินที่เริ่มโผล่มาาไหน็ไม่ทราบเ็มไปหม ทอม็เิอาารลืนไม่เ้าายไม่ออ เฮเลนเห็นท่าทาที่เริ่มะหมวามสุอเาเธอ็ไม่รู้ว่าะอยู่ที่นี่่อให้ไ้อะไรึ้นมา เที่ยวแบบหลบๆ่อนๆน่าสนุรไหน
พวเาใ้เวลาใ้แสอาทิย์อ่อนหลัานั้นอยู่ที่ใ้้นบี้นโปรอทอม (ที่เาลับหน้าีลทันวันเมื่อเธอเอ่ยถึมัน) เฮเลนรู้แล้วว่าทำไมเาถึื้อบีเิลยอวีมา...เา็แ่อยาลอีับเธอเท่านั้น
น่าผิหวั เพราะเธอันอ่านออ ...อ่านเ่เสีย้วย แปลไม่ผิเลยสันิเียว...ะให้เธอแปลผิไ้อย่าไร ุย่าอเธอเป็นนัแปลอัษรรูน เฮเลนแอบหัวเราะเยาะอยู่ในใ ระหว่าที่เธออ่านหัวใึ้นนอผู้วิเศษ้วยน้ำเสียอันัฟัั
ทอมเอนศีรษะพิโน้นไม้ เสียอเธอนุ่มนวล วนให้เลิบเลิ้มอย่าน่าประหลา มันมีลิ่นหอมโยมาามลม...แ่ไม่ใ่ลิ่นอใบห้าหรือลิ่นทะเลสาบเท่านั้น มันมีอีลิ่นหนึ่ หอม...หวานๆ้วย เหมือนนมหวาน ทอมรู้สึหิว แ่หนัาอเาบออีอย่า มันหนัึ้นเรื่อยๆ...เาฝืนไม่ไ้
...
.....................
สบาย...เบาหวิวเหมือนปุยนั่นเลย
เาไม่เยหลับลึนานี้มา่อน ลิ่นหอมหวานไหลผ่านเ้ามู มันรุนแรึ้นเรื่อยๆ เส้นผมอเาถูปัไป้านหลั สัมผัสอันอ่อนโยนแะลบนหน้าผาทอม เาระหนัไ้ว่าเป็นเธอ ทอมยัไม่ลุึ้น เาำไม่ไ้ว่านอนอยู่หนุัเธอั้แ่เมื่อไร แ่มัน่าผ่อนลายนั เาเยิว่าอบับมือเธอ แ่วามริแล้ว เา็อบ้วยเวลาที่เธอไล้นิ้วอันเรียวยาวนั่นผ่านเส้นผมอเา
ใ่ แบบนั้นแหละ ทอมสูมูเล็น้อย เาำลัถูเอาใเหมือนลูแมวัวหนึ่
“ทอม”
มันสบายเินไป เาน่าะแล้หลับอีสันิ
“ทอม เย็นแล้วนะ เรา้อลับปราสาท”
เธอรู้ว่าเาื่นอยู่ ทอมับมือเธอออาศีรษะอเา เาลืมาโพล ลุึ้นนั่อีรั้ พลาระหนัไ้ว่าท้อฟ้ามืลเร็วมา
“เราไปันเถอะเธอหิวแล้วล่ะ” เฮเลนว่า
ทัู้่เินลับไปยัทิศทาเิมที่ผ่านมา ทอมอาศัยไม้ายสิทธิ์เสาถาเป็นแสไฟนำทาให้พวเา มันสว่ามานเินพอ เฮเลนึไม่ำเป็น้อใ้ไม้อเธอ ทั้สอเินเีย้าันไปเียบๆ ้อนิ้วอเาปัผ่านเธอไปมา ระยะประิเ่นนี้ำลัะทำให้ทอมินมาึ้นทุที...นเาเริ่มไม่มั่นใในอำนาอนเอึ้นเรื่อยๆ
“วันนี้อบใมานะ”
เธอส่ยิ้มัๆให้เาะเสมอไปทาอื่นพลายมือเา้าแ้มเบาๆ “อนแรันนึว่าเธอะวิ่หนีลับมาเสียอีอนเราอยู่ที่ร้านน้ำา”
“หา” ทอมหัวเราะ แ่เสียอเาแหบพร่า “ันไม่ทำเรื่อโ่ๆแบบนั้นหรอ”
เฮเลนเหลือบสายาึ้น เธอหยุฝีเท้าล แล้วหันมาสบาับเา ทอมไม่ยับหนี แม้ว่าระยะห่าับเธอะสั้นลอี เธอเอียศีรษะเล็น้อย ใบหน้าีหนึ่อเธอสะท้อนแสไฟาาถาลูมอส วาอเธอายแววัวลนิๆ ในะที่ทอม-เปล่าเาไม่ไ้ัวล เารู้สึ...ไลว่าำว่าัวลโเลย
“อนันวนออมา็ไม่ไ้นึถึผลลัพธ์เท่าไรเลย แ่ถ้าเราะเอ๋ับเพื่อนๆสลิธีรินอเธอะ...เอ่อ ไม่ีเท่าไรนั แ่นี้ัน็ทำเธอเป็นเป้าสายาะแย่แล้ว บาทีันน่าะหา้อแ้ัวอะไรไว้หน่อยีว่า” เธอบอเสียเบา
...เาเพิ่รับรู้ว่าเธออยู่ใล้ว่าที่ิ....มา
นัยน์าสีเียววนฝันั้อมน์ พาอารม์เาโหมระพือ ำว่า ไม่เป็นไร ึลืนหายลไปในลำอ
...
่วเวลาอันเียบสัแผ่ระาย มืออทอมยัยไม้ายสิทธิ์้าอยู่อย่านั้น วามเียบั้นลาระหว่าทัู้่ มันยาวนานว่ารั้ไหนๆที่ผ่านมา...โยไม่มีใรล้ายับ อาาศที่เธอหายใเ้าสัมผัสถึลมอุ่นึ่ไหลเวียนอยู่รอบๆ เสียลมหายใอเธอและอเา-มันล้ายำแพำลัสั่นสะเทือน รุนแรึ้นเรื่อยๆ
ถอยหลั ทอม ถอยหลั เสียในหัวอเาะโน้อ แ่เ้าปีศาร้ายมันสมริเินไป มันทำให้เายับไปไหนไม่ไ้ ...เาไม่ยอมถอยหลั-เาไม่-
เมอร์ลิน ทอมลืนน้ำลาย “เธอทำอะไรับัน"
"เธออยาไ้อะไร” เสียอเาแหบล มันแพร่า ฟัเหมือนวามสิ้นหวั่อยๆืบลานเ้ามา หัวใอเฮเลนเ้นระหน่ำอยู่ในทรวอ
“เปล่า” เธออบ เธอ็ไม่รู้ เธอไม่ไ้ทำ... เธอไม่ไ้อยาไ้ เธอ...และเธอ็ไม่หลบาเา เธอหลบไปไหนไม่ไ้
“แล้วเธอล่ะ เธออยาไ้อะไร” เฮเลนถาม
โอ ใ่..ถู้อ ...เา่าหา...
เท้าอเามีอารม์อมันเอ มันเินไป้าหน้า...เามอเธอ วาู่นั้นบ่บอถึสัาอันราย
สีเียวปะทะสีำ...มันลึล้ำเหมือนห้วอวาศ ำมืลเรื่อยๆ...ผิปิ-แ่ไม่สำัอีแล้ว เธอระหนัีถึธรรมาิอมัน นับั้แ่วินาทีที่นัยน์าอเาเ้มึ้น
เฮเลนับแนเาเอาไว้
"ันทำไม่ไ้” เาบอเธอเสีย่ำ สั่นอย่าน่าประหลา ลมหายใอเาปะทะับัหวะหายใอเธอ ริมฝีปาอเา มันลระยะลเหมือนับ่อว่าระหว่าทัู้่ เธอึเาเ้ามา ...และทอม็ทำอะไรไม่ไ้สัอย่า
ทำไม่ไ้...หนีสิ
หนี
วิ่เร็ว
ผลัเธอ ผลัเธอ
แบบนี้ไม่ี แบบนี้ไม่ไ้ อย่าปล่อยให้เธอวบุม
ไม่มีผลใๆ... มือที่ถือไม้ายสิทธิ์่อยๆลล
เธอไม่ยอมปล่อยแนเา มืออี้าอเธอุมมือที่ถือไม้อเาเอาไว้ เธอับมัน ึมันออามือเา แสไฟับล... ทอมมอเห็นเธอในเามื เป็นภาพเลือนรา ...แ่ยััเนในเวลาเียวัน
“ทอม” เสียระิบอเธอ...เปรียบเสมือนพรายล่อลว
เธอล่อเาิับ เธอไม่ยอมให้เา่อน เาวรหนี ไปารนี้...ไปาไฟที่ำลัะลุไหม้ แ่-
เาไม่ทำ
ริมฝีปาอเธอปัผ่านเา ลมหายใอุ่นๆลอเ้ามา ลิ่นอเา...ลิ่นเธอ หลอมรวมผสมปนเปัน มืออเาสั่น มันเลื่อนผ่านไปยัเอวอเธอ ราวับไม่แน่ใ-ไม่รู้ว่า้อทำอย่าไร ...เายอมให้เธอเ้ามาใล้อีนิ เาึเธอเ้ามา ลมหายใร้อนๆรลวริมฝีปาเธอ ...สะเ็ไฟ มีสะเ็ไฟอยู่ในอาาศ อยู่ในลมหายใอเา
เฮเลนหลับาล เธอสูลมหายใเาลึๆ หาิัอยู่ในที มืออเา ปาอเา ร่าอเา เาไม่อ่อนนุ่ม แ่แ็เหมือนเหล็ มีลิ่นอเพศายอันหนัแน่น มันไม่ใ่โลโลน์ แ่มันีว่านั้นมา สื่นยามเมื่อแะปลายมู บอเป็นนัยถึบาอย่าที่ไม่วรมอ้าม และเธอ้อารมัน ...เธออยาไ้...เา้อเ้ามาใล้อี...มาว่านี้
มาว่านี้
เสียหายใอเาลายเป็นเสียำรามแหบ่ำสั่นสะท้าน วบุมไม่อยู่ ฝ่ามืออเาเลื่อนไปที่แผ่นหลั เธอเ้าหา
ทอมหมสิ้นหนทาไปไหนไ้อี.... รสอเธอหอมหวานเหมือนลิ่นาย
ัเาไว้้วยปรารถนา
รสอวานิลลา รสอวามอบอุ่น เหมือนที่อันปลอภัย เหมือนที่ไหนสัแห่ที่เาเยเฝ้าฝันถึ
เหมือนบ้าน
“ทอม นายอยู่ไหนน่ะ”
เสียอเอเวอรี่ระแทเ้าโสประสาท สมอส่วนหน้า้านเหุและผลลับมาทำานอีรั้ เาผละออาเธอ ทัู้่หอบหายใหนัหน่ว แสไฟาไม้ายสิทธิ์อเอเวอรี่ส่อสว่า้า เฮเลนถอยหลั แ่ทอมับมือเธอเอาไว้ เาสั่นศีรษะ
“ทอมอยู่รนั้นหรือเปล่าน่ะ เลสแสร์บอันว่านายไม่วรหลับอยู่ใ้้นบีนะถ้าไม่อยาโนปลาหมึยัษ์ลาไปิน”
“หุบปาเอเวอรี่ นายำลัปลุสัว์ื่นทั้ป่าแล้ว” ทอมวา
“อ๋อ อยู่นี่-“ เาพูอเาหายไปับอาาศ เมื่อเห็นว่าทอมไม่ไ้อยู่นเียว เา้อมอเฮเลนราวับเธอมีหัวอออมาอีหัว านั้น็เหล่าไปทาทอม
“เธอมาามันเหมือนัน” ทอมบอ เาล้าพนันไ้เลยว่าเอเวอรี่ไม่ั่อหรอ
“อ้อ โอเ ลับันเถอะ” เอเวอรี่หันหลัให้ทัู้่
ทอมปล่อยมือออาเฮเลน พยายามที่ะไม่มอลับไปที่เธอ
ริมฝีปาแห้ผา
เารู้สึระหายน้ำ
ความคิดเห็น