คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : His heart (100%)
Like Neptune, distant from the sun -
relationships he chose to shun.
He thought the search for love was done.
He has no one; he has no one.
Now love’s allure has come his way.
What will he do? What will he say?
Will he grab hold, beg love to stay,
or let it stray? Or let it stray?
A tale of Ice and Fire: Part 1 'Ice'
By Andrea Dietrich
His heart
ใเา
Tom riddle’s diary
31st December, 1941
สำหรับผม...มันเหมือนเมแมวไล่ับหนู
วไปวนมา ลับมาหาุเริ่ม้น เป็นเ่นนี้ไม่สิ้นสุ ไม่มีทาออ ไม่มีทาแ้...หนีไปไหน็ไม่ไ้
เธอเป็นหนามยออผม เลสแสร์้อาระบอแบบนี้ แ่เาไม่ล้าพู ไม่มีใรล้าพูวามริ...แม้แ่อบราัส็ยัไม่ล้าถึั้นนี้
แ่น่าทุเรศว่า ือผมไม่ล้าบอวามริับนเอ ผมอยาแสร้ทำเหมือนมันไม่มีอะไร แ่ริๆแล้วมันมี...มันมีเสมอ
...มาร์ธามาหาผมในเ้าวันเิ เธอั้ใะบอว่านเอื้ออวัมาให้ผม แ่ผมับไ๋เธอไ้เสีย่อน...
ริๆแล้วไม่ใ่เธอ...ผมับเฮเลนไ้่าหา
ับำพูโห พลม วามไม่ริใที่ะเปิเผยัวนออมาอเธอไ้
อันที่ริเธอแนบเนียนมา เธอทำให้ผมไม่เอะใสันิว่าเป็นใร...เธอเียนมันมาหามาร์ธา และนั่นอาไม่ใ่บับแร บับนี้ืออวัวันเิอผม เธอบอเสร็สรรพว่าื้อมาาไหน บอทุรายละเอียเพื่อให้มาร์ธามาอ้าให้ถู้อ แ่มัน้อมีบับอื่นแน่ แ่มันหายไปหมแล้ว
ผมำลายมือเธอไ้ เราเยนั่เรียน้าัน และ- พระเ้า
เมอร์ลิน-เ็นนั้น...็ือเธอ ใ่เธอแน่ๆ ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึุ้นหน้าเธอนั..ทุๆอย่ามันลัวนานี้
เหมาะสมและไม่มีส่วนไหนที่วรแ้ไ าำอธิบายอมาร์ธา...เ็นั่นไม่มีทาเป็นใรไปไ้
นอาเฮเลน พอเอร์
ึ่นี่็น่าำสิ้นี ผู้อุปถัมภ์อผมับเ็หินมปัเป็นนๆเียวัน...ลมา
...
...้อมีอะไรบาอย่าเี่ยวับเธอที่เธอไม่ยอมบอผม เธอถึปิเรื่อนี้มาลอ...หรือบาที เธออาแ่เห็นใผม ...เ็หิลูนรวยที่พยายามทำัวเป็นแม่พระ-ฟัูไม่เาท่าเลย
ไม่หรอ มันไม่ใ่วามเห็นใ สายสัมพันธ์อเรามีอิทธิพลับเธอมาว่าผมมาั้แ่้น ไม่ใ่ว่าผมูไม่ออ...แ่มันแปลมา...แปล แ่ใ่...และมันัะล้ำอบเมาึ้นทุที...
...ผมะทำอย่าไรี
ถ้าถามว่าผมะทำอย่าไรับรินเลวัล์...ับพวเลสแสร์ ...แน่นอน ผมมีทาออ
แ่ผมะทำอย่าไรับเธอี?
ผมพยายามิ แ่ยิ่ิ...วามิอผม...มันปลุอี้านหนึ่ออมา... ออมาาเามื ัวผมอีนที่ผมมันเอาไว้ มันำลัลิโลลำพอใ มันบอผมว่าให้ผมยอมแพ้ มันบอผม มันรู้ว่าผม้อารอะไร-
บ้าริ! ไม่ ผมไม่รู้้วย้ำว่าผมทำอะไรอยู่
วามริามาร์ธาทำให้ผมไม่สามารถ-ผมเสแสร้ไม่ไ้อี่อไปแล้ว และเลสแสร์พูถู ผม้อเลือสัทา...เลือทาที่ผมวรเลือ
เฮเลน... เธอเป็นนามารร้าย เธอพยายามรอบำวามิผม
และผมไม่ไ้โ่ ผมรู้ว่ามันเิอะไรึ้น ผมวิ่หนีอยู่ลอ็เพราะผมิว่าผมะหลุออาารรอบำนี้...หนีไปาเธอ...
แ่มันไม่เหมือนารสัหารศัรู ไม่เหมือนารทรมานน อพวนั้นไม่เยรบวนผม
ส่วนเธอใ่
...เธอแ่า...เป็น ‘เนื้อู่’
‘ู่ะา’
และมันไม่ใ่าถา เรื่อระหว่าเราเป็นวามพิเศษอธรรมาิ เวทมนร์อันบริสุทธิ์หรืออะไร็ามแ่ที่พวผู้วิเศษหรือมัเิ้ลินนาาร...
แ่ไอ้เ้าวามพิเศษนี่มันไม่ใ่เรื่อหวานแหววโรแมนิเลยสันิ
ันั้นผมะให้วามหมาย’ู่ะา’เ่นนี้
ล่อลว รอบำ บีบบัับ ัทาเลือ ปรารถนาไม่สิ้นสุ
เพราะมันเป็นแบบนั้น...ระหว่าผมับเฮเลน...ผมแ้ไสิ่ที่ับ้อนนา ‘นี้’ ไม่ไหว
...ยิ่เราพัวพันันมาึ้นเท่าไหร่ ยิ่ยาเินถอนัว
เี๋ยว่อนนะ
ผมฟัูเหมือน ‘พวั่’ เ้าไปทุทีแล้ว... ้อใร่รวีๆ
ใ่...ผมะทำสิ่ที่ผมวรทำ...
โอ...เมอร์ลิน วามินี้บ้าสิ้นี...แ่ผมบอไ้เลยว่าัวนอันำมือผมำลัู่ร้ออย่ามีัย ...มันอบ
และผม็อบ้วย
เธอเป็นวามลับที่ผมบอนอื่นไม่ไ้...อย่าน้อย็บอแบบหมเปลือไม่ไ้...ใ่ไหม
ถ้าอย่านั้นผมเ็บเธอไว้สิ...เ็บไว้ับัว...ไม่ให้ใรเ้ามายุ่...
..ผม้อเ็บเธอเอาไว้...
ผมอยาเ็บเธอเอาไว้
3rd January, 1941
พ่อบอว่า เธอะ้อพยายามเ้มวับฟลีมอนท์ให้มาว่านี้...
แ่วามริ นั่นเป็นสิ่ที่เาพยายามย้ำับนเอมาว่า
“เฮเลน นี่มันเ๋ะมั” ฟลีมอนท์ระโโลเ้นไปรอบๆห้อนั่เล่น โยมีแ่หัวที่โผล่ออมาาผ้าลุมล่อหน เ็หินั่หน้าละเหี่ยใอยู่บนพื้นพรมใล้ับ้นริส์มาส เอลฟ์ประำบ้านอพวเธอำลัย้าย้าวอแ่ออาห้อ
เมื่อนานมาแล้ว เฮเลนิว่าัวเธอในาิ่อน็เป็นแบบฟลีมอนท์นี่แหละ
...แ่มัน็นานเินไปที่เธอะำทุอย่าไ้หม รู้แ่ว่า มันะถูทอผ่านสู่มือบุรนโเท่านั้น...แ่าร์ลไม่ไ้สนุสนานับมันเท่าฟลีมอนท์หรอ...เฮเลนรู้ว่าน้อายะทำอะไรไ้บ้าถ้ามีเ้าผ้าลุมนั่น (เธอรู้สึปวหัวหน่อยๆ)
าร์ลนั่อยู่บนเ้าอี้หน้าเาผิ ผมสีำอเาูยุ่เหยิเพราะลูายวัยหนึ่วบผู้ำลัุลมุนอยู่ับหัวอพ่อ ั้แ่แยบ้านออไป เา็ูแ่ึ้นเยอะ บาทีอาเป็นเพราะานหนั หรือไม่็เป็นเพราะเลน้อยัวอ้วน้ำม่ำ...หรือบาทีอาะทั้สออย่า
“ฟลีมอนท์” าร์ลถอนหายใ “เลิเล่นบ้าๆแล้วืนผ้าลุมให้เฮเลนะ ันให้เธอไม่ไ้ให้นาย”
ฟลีมอนท์ทำหน้าบึ้ “อเล่นหน่อย็ไม่ไ้” เาบ่นอุบอิบแล้วึผ้าลุมออาัว
เฮเลนหยิบผ้าำมะหยี่ึ้นมาวาบนั เธอลูบมันแผ่วเบาแล้วลุึ้น าร์ลเหลือบสายามอน้อสาวผู้เียบันอเา เฮเลนรึ้นบันไลับที่ห้อนอน เธอวาผ้าลุมลในหีบสำหรับ้าวอเรียมลับฮอวอส์ พลา้อมอออไปนอหน้า่า...นฮูสีาวร่อนลบนานริมหน้า่า
“ไ สาวสวย” เฮเลนพูสียหวาน เธอเินเ้าไปหามัน ่อยๆแะม้วนหมายออ่อนรไปที่โ๊ะหนัสือ้าหน้า่า
อสีาวในมือเย็นเียบ แ่้อวาม้าในทำให้เธอหัวเธอเือปุๆ
“ริอส์ี่เ่าเอ๊ย ันะพาเาไปอย่าไรล่ะเนี่ย” เฮเลนพึมพำับนเอ เธอหลับาลอย่าเหนื่อยอ่อน พลานวเมับ
...เาะยัุยับเธออยู่ไหมนะ
.
.
.
และแล้ว วันที่เฮเลนัวลนั็มาเยือน...เธอะ้อลับไปโรเรียนแล้ว
ารที่ไ้รู้ว่านี่ือปี 1941 ทำให้เฮเลนื่นระหนหน่อยๆ...เธอรู้สึเหมือนมีเวลาไม่เพียพอที่ะัารเรื่อ่าๆ แถมวามสัมพันธ์ระหว่าเธอับทอม็่า่อนแ่นเสียเหลือเิน เฮเลนัะัวลึ้นเรื่อยๆแล้ว ถ้าเธอเอหน้าเาอีะพูอะไรี
หรือเาะเินหนีเธอไป
“เฮเลนลู ทาเ้าอยู่รนี้้ะ ะนล่อรับั๋วอยู่แล้ว” มาราหัวเราะ พลาแะ้อแนบุรสาว เฮเลนหน้าแ “อโทษ่ะแม่”
รอบรัวพอเอร์ทะลุผ่านำแพเ้าไป ไอน้ำาหัวรถัรพ่นวันสีาวลอยลุ้ออมา เฮนรี่ ผู้เป็นพ่อระแอมเสียั เาใ้สายาอันเ้มว้อฟลีมอนท์ “นี่ะเป็นำเือนรั้สุท้ายาพ่อ”
“ลูห้ามท้าวล” ฟลีมอนท์อบเสียเบื่อหน่าย
“ห้าม-”
“เอาผ้าลุมาเฮเลนไปโยไม่ออนุา”
“อู้ว นายำไ้” าร์ลที่แวะมาส่้วยเหมือนันอทำเสียล้อเลียนไม่ไ้ ฟลีมอนท์เบะปาใส่เา
“ถ้าลูำไ้ พ่อไม่้อบ่นยาวนั” เฮนรี่พอใึ้นมาบ้า เายืัวรพลาัปเสื้อ้านหน้าอฟลีมอนท์ “อเรสวยๆนะฟลีมอนท์ แล้วพ่อะื้อไม้วาให้ใหม่” เายิบาับลูนเล็ ฟลีมอนท์ยิ้มแ่ “ไ้เลยพ่อ เอาที่หนึ่็ไ้ แ่แถมให้ผมสัสามสิบแลเลียนนะ”
“ไ้ืบเอาศอ”มารา่าลับ เธอูบระหม่อมเฮเลนับฟลีมอนท์นละที (อย่านะแม่ อายเา!) เมื่อพวพอเอร์อำลาันแล้ว เฮเลนับฟลีมอนท์ึลาระเป๋าไปเ็บไว้ทีู่้รถไฟอน ฟลีมอนท์ยืนยันะนัู่้เียวับเธอ...อนแร แ่พอเารู้ว่ายูเฟเมียับเพื่อนาบ้านเรเวนลอะนั่อยู่ทีู่้นี้้วย เา็รีบเผ่นลับไปหาฝาแฝเทรเวอร์ับแฮริทันที ราวับเห็นผี็ไม่ปาน
“ผู้ายอะไร็ไม่รู้ ไร้วามเป็นสุภาพบุรุษ” อับบอบ่น “เธอ้อหั้มสมบัิผู้ีให้น้อินบ้าแล้วล่ะเฮเลน”
ว่าฟลีมอนท์หยาบาย...อืม ทอมอเธอเป็นอะไรที่เ้า่ายว่ามา เฮเลนไ้แ่ิอยู่ในใ
“อย่าเสียัไ้ไหม” ออัส้าำหนิเพื่อนสาว เธอลหนัสือ สมุนไพรเพื่อารรัษา ลเล็น้อย ยูเฟเมียับเพื่อนปีหนึ่อีนไ้แ่ยิ้มแหยๆ พวหล่อนมาอาศัยู้เ็ปีสามนั่ เลยไม่ล้าเ้าร่วมวัแย้
“ไม่้อห่วหรอ สอนนั้น็แ่ปาัเท่านั้นเอ” เฮเลนยิบาให้ทั้สอ เธอมอยูเฟเมีย้วยวามเอ็นู...
อืม...เฮเลนิว่าเยไ้ยินื่อยูเฟเมียมา่อน...แ่ไม่แน่ใว่าวามทรำอันาๆหายๆอเธอะถูหรือเปล่า...ถ้าถู้อ ฟลีมอนท์ไม่ไ้เลียแม่หนูน้อยนี่หรอ
รถไฟเลื่อนที่ออาสถานี พาร่าอรอบรัวพอเอร์ลับาสายา ออัส้าวาหนัสือลในท่ส เธอเริ่มวนอับบอุยเรื่อยเปื่อนถึริส์มาสที่ผ่านมาอย่าสนุสนาน รอบรัวลอบัท่อมมาเยี่ยมพวพอเอร์ในวันริส์มาสเ่นัน ออัส้าบออับบอว่าอาหารฝีมือเฮเลนอร่อยมานนถูมเอยัอภูมิในิๆไม่ไ้ แม้แ่อับบอยัทำท่าะลึ
“ริหรือนี่ นาบมันฝรั่ันยัทำไม่เ่เลย เฮเลน เธอ้อเป็นศรีภรรยาที่ีแน่ๆ” อับบอหัวเราะิั
แ้มอเฮเลนสุปลั่เหมือนมะเือเทศ “ะ..็พอใ้แหละ ันยั้อเรียนรู้อีเยอะ” เธอบออุบอิบ
“ันเห็นเธอทำเ้้วยนี่ เอาไปให้ใรหรือ “
“เพื่อนน่ะ”
“วอลเบอร์้าแน่ๆ ทำไม้อเอาใเ้าหล่อนหนัหนา็ไม่รู้”
“วอลเบอร์้าเป็นาิสนิทอัน แล้วเธอ็เป็นนีมา” เฮเลนยัไหล่ “อย่าน้อย็ูีว่าพวแบล็นอื่นๆ”
ออัส้าทำมูย่น “ถ้าเธอเห็นว่าีัน็ไม่ว่าหรอ”
รถไฟมุ่หน้าึ้นเหนือ สอเส้นทาเริ่มเปลี่ยนเป็นป่าทึบ ระหว่านั้นออัส้า็เริ่มวนวาแผนที่ะไปเที่ยวฮอมี้ส์่อในสุสัปาห์ที่ำลัะถึ พวเธอูไม่เยเบื่อฮอมี้ส์เลยสัรั้ เอาแ่ลาเฮเลนไปนู่นมานี่ไม่เลิ มีเพียเฮเลนที่อยาะนั่เปื่อยอยู่ับที่เสียริๆ
แ่ะไม่ให้เธอเปื่อยไ้อย่าไร ในเมื่อพวหล่อนเอาแ่รี๊สนั่นันลอ...
รำาหูสุๆ
เฮเลนัิถึเฮอร์ไม่โอนี่ับรอนแล้ว...วามทรำบาส่วนอเธอยัแ่มั และมันไม่ไ้ถูีวิในาินี้ลบหายไป เธอำเสียหัวเราะอทัู้่ไ้ และรู้ว่าพวเาะ้อมีีวิที่มีวามสุแน่นอน
แม้เธอะบอลา่วเวลาเหล่านั้นมานานมาแล้ว็าม
เฮเลนมอออไปนอหน้า่า ทิวเาเียวอุ่มถูหิมะลบนาว ในะที่้อนเมเริ่มับัวหนาเป็นสีเทาทึบ ทิวทัศน์้านนอหน้า่าล้ายับภาพาวำ ทันในั้น เสียรถเ็นอาหาร็ัึ้น
“ันะออไปื้อนม ใระเอาอะไรไหม”
อับบอับออัส้าส่ายศีรษะ ส่วนยูเฟเมียับเพื่อนเรเวนลอหลับสนิทไปนานแล้ว
สุท้ายเฮเลน็ออมานเียว เธอปิประูล ่อนะเินไปยัท้ายบวน แ่่อนที่เธอะไปถึรถเ็น-
“นี่”
มีนิ้วี้สะเ็ที่ไหล่
ทอมสวมเรื่อแบบนัเรียนแล้ว เาำลัยืนเอียศีรษะเล็น้อยแล้วมอเธอ อาาศที่หนาวเย็นอุ่นึ้นเล็น้อย เธอยิ้มอย่าเบิบาน ่อนะห่อเหี่ยวลหลัานึอะไรออ
“เป็นอะไรไป” ทอมถาม เาเห็นเธอทำท่าีใยัไม่ถึสามวิ้วย้ำ
“็...ันิว่าเธอะไมุ่ยับัน”
เา้อเธอ อ้าปา้า ่อนะหัวเราะออมา เสียอเาัวานและแหบพร่าในเวลาเียวัน มันเป็นลัษะอเสียแ เฮเลนลืนน้ำลายลอ เธอเือบลืมไปเลย...
ทอมอายุสิบสี่แล้ว
ู่ๆบรรยาาศ็เปลี่ยนไป เาึแนเสื้อเธอ พาเ้าไปในู้รถไฟู้หนึ่ ภายในู้ว่าสนิท ไม่มีแม้แ่ระเป๋า...ทอมเอ็ไม่ไ้อยูู่้นี้เ่นัน แ่เาออมาทำอะไร
ไม่ไ้ั้ใมาหาเธอหรอ...ใ่ไหม...ไม่น่าใ่ริๆแหละ
ทอมผ่อนลมหายใออมา เาล็อประู เสียัริ๊อมันทำเอาเฮเลนสะุ้นิๆ เธอมอเายืนพิทาออเอาไว้ วาสีน้ำาเ้มเหลือบออไปยั้านนอ แล้วหันลับมาหาเธอ เายับัวเล็น้อย เฮเลนถอยไป้านหลั เธอ้อเว้นระยะสัหนึ่เมรเพราะเาไม่—
“อย่า” เาเอ่ยเสียเบา “ไม่้อยับหรอ อยู่รนั้นแหละ”
“เอ่อ...เธอะไม่...ะไม่หนีันใ่ไหม”
ทอมนิ่ไปรู่หนึ่
เาส่ายศีรษะ
“ันแ่อยาอบใน่ะ เรื่ออวัวันริส์มาส”
ราวลับอาาศลับมาบริสุทธิ์อีรั้หนึ่ เฮเลนถอนหายใออมา้วยวามโล่อ
“แ่ไม่ยัิว่าเธอะรู้เส้นทาในลอนอนีนานี้”
เาพูอะไร? เฮเลนถูมือที่เปียื้น้วยเหื่อับระโปร ใบหน้าอทอมไม่แสอารม์ใๆ...เาูสบมา...สบนเธอลัวพายุที่ะมาหลัานั้น
ทอม้าวออห่าาประูมาหาเธอ เานั่ลบนเบาะ้าๆ เฮเลนไม่ล้ามอเาเ็มานั “เธอ-”
“มาร์ธาน่ะไม่ลาหรอ ถ้าเธอู่สัหน่อย หล่อน็พูหมเปลือ”
เ็หิหลับาลอย่าปล เารู้เรื่อนั้นแล้วริๆ
“ทอม” เฮเลนรีบนั่ลฝั่ร้าม สมออเธอำลัประมวล้อมูลอย่ารีบร้อน
ทอมออ รอฟัว่าเธอะพูอะไร
“ัน...ไม่ใ่ว่าะปิเธอนะ แ่ถ้าบอเธอเธอ็ไม่เื่อ แ่ันบริสุทธิ์ใริๆ ันไม่ไ้ั้ใะหลอใ้เธอหรือิอ้าบุุอะไรทั้นั้น ันแ่อยาให้เธอมีวามสุ” เฮเลนสารภาพออมาอย่ารัวเร็ว เธอ้มหน้าเล็น้อย มืออเธอำเ้าหาัน “อนที่ันเห็นเธอรั้แร เธอูแย่มา ันรู้ว่าัน้อ่วยเธอ อนนั้นันยัไม่เ้าใหรอว่าเราเป็นอะไรัน แ่ว่า...แ่เธอรู้ใ่ไหมว่าเราเป็นอะไรัน...อนนี้น่ะ”
ทอมพยัหน้า เาปล่อยให้เธอพู่อไป
“ันิว่ามันเป็นสัาา น่าะนะ อนนั้นันระหนัเพียอย่าเียวือ้อ่วยเธอ ไม่มา็น้อยัน้อทำ ัน็เลย....เลยทำมันผ่านแม่บ้านนนั้น ะ-แ่เธอไม่้อห่วนะ เินที่ันใ้ไปทั้หม ันไม่ไ้โมยมา มันเป็นเินส่วนัวทั้นั้น”
“เธอเ็วบเนี่ยนะะมีเินส่วนัว” ทอมมวิ้ว
“ันไม่ไ้ะอวรวยอะไรนะ” เทียบันในวามริ เธอมีุมสมบัิเทียบทอมไม่ิหรอ...แ่เายัไม่รู้
“ุย่าัน...ท่านอบส่มาให้ันแบบส่วนัวบ่อยๆน่ะ ท่านอบหลานสาวมา ในระูลท่านมีผู้หิน้อย นอาแม่แล้ว็แทบไม่มีใรเลย ันั้น ท่าน็เลย่อน้าะามใัน ่อนที่ันะย้ายไปฝรั่เศสท่าน็ส่เินมาให้เสมอไม่า แ่เพราะันไม่่อยไ้ใ้น่ะ แม่ับพ่อไม่ิะเอาเินับเรื่อประับที่ย่าื้อมารับวัันเ้าริอส์หรอ เพราะพวท่านอยาให้ันถือุแเอพอโึ้น ...อมัน..มัน็เลยอสุมึ้นามอายุ แล้วัน็เอา...มา...เอ่อ” เฮเลนยิ้มแหยๆ
ทอมเม้มปาแน่น เาล้วเ้าไปใ้เสื้อลุม หยิบอสีาวออมาแล้วโยนลบนัเธอ “ืนให้ ถ้าไม่พอเี๋ยวะหามาเพิ่ม”
“ทอม!” เฮเลนอุทาน เธอไม่าิว่าเาะทำแบบนี้
“่วยเียบ่อนแล้วฟััน” ทอมบอ่อ เาถอนหายใออมาพลายมือึ้นลูบ้นออย่าอึอั
...เาูอึอัมาในสายาเฮเลน ...
“ันไม่ไ้ยาโรๆอย่าที่เธอิ” ถึเาะบอไม่ไ้็ามว่าเินที่ให้เธอมันไม่สุริริๆ “ในลอนอนมีร้านอาหารั้มามายที่ะ่าย่า้าให้นัเปียโนแบบามๆ" เาล่าวุนๆ
เฮเลนไม่ยัทราบว่าเาเล่นนรีเป็น...
“เธอเล่น-”
“สิบวบ มิสิสโลอยาหารายไ้ ันเยถูับเ้าวนรีี่เ่าอหล่อนเพราะมันไม่รบน แล้วัน็ั้สิบวบแล้ว”ทอมเน้น “แรๆ็สัปนอยู่เหมือนัน แ่พอนานๆไปเรา็เป็นานึ้น”
เฮเลนมีสีหน้าสำนึผิ
“อย่าอโทษ” ทอมรีบเอ่ย เสียอเาอ่อนล เาับอารม์หหู่อเธอไ้ ...ทอมปลอบใใรไม่เป็น...แ่ถ้าเานั่นิ่แย่ว่านี้
“ันไม่โรธหรอ...ันาบึ้มาับสิ่ที่เธอทำ เพราะมันไม่เยมีใรทำมา่อน” เาแทบะระิบออมา
“อบในะ”
และที่เหลืออยู่ืออาาศ ออิเนอันบริสุทธิ์ึ่เฮเลนรับรู้ไ้ำลัไหลเ้าปออเธอ เธอหายใ...หายใออแล้ว เ็หิยับัวมา้าหน้าเล็น้อย...วาอทอมไม่ละไปาเธอ
แ่เฮเลนถอยหลั
“เี๋ยว” ทอมโพล่ออมา เาระพริบาปริบๆ เริ่มยับัวแบบนนั่ไม่ิที่ ท่าทาเอะะนั่นน่าบันพิล แ่เฮเลนลัวว่าะทายบรรยาาศเลยไม่พู
“เธอไม่้อเว้นหนึ่เมรอีแล้ว เอ่อ ือ ันหมายถึันโอเับมัน...ธะ-เธอไม่้อเว้นระยะห่าหรอ”
มุมปาสีมพูยึ้น แววาอเธอส่อประายในแบบที่ทอมมัไม่่อยเ้าใ มันมีุสว่ารนัยน์าเธอ เียวสใสพอๆับมร ทอมเยพยายามะนิยามมัน...
นระทั่อนนี้เาเ้าใแล้ว...แ่ะไม่บอเธอหรอ
บอเธอไม่ไ้...
“ั้น” ทอมเอ่ยึ้นอี เายืนึ้น ลูบุลุม้าๆ พลาระแอมในลำอ ูล้ายำลัพยายามู้ภาพลัษ์แสนโอหัอย่าหนั
“เินนั่นเ็บเอาไว้นะ อย่าืนันเ็า ันไม่อบิหนี้บุุ”
เฮเลนพยัหน้า เธอทำท่าะพูบาอย่าอี แ่็เียบล ทอมึเินไปที่ประู เาปลล็อมันออ แล้วเหลือบสายาลับมา
เธอยันั่อยู่ที่เิม มอเาอย่ารออย
ทอมเม้มปาแน่น...หลายนาทีผ่านไป...
ยัไม่มีวามเลื่อนไหว
นสุท้ายเา้อยอมแพ้
“เธอ้อารอะไร”
เสียแหบๆนั่นออาปาอเาเอ
เาับที่เปิประูแน่นึ้น
เฮเลนิมือลบนระโปร “อย่าระแวัน...เธอไม่ำเป็น้อระแวัน” เธอบอ “ันไม่ออะไรทั้นั้น...เรื่ออเราะเป็นวามลับ ันสาบาน”
เธอไม่เหมือนเลือบริสุทธิ์นอื่นๆ เธอไม่ใ้วามเมาหรือบุุ่อรอับเา...เธอไม่้อารอะไรเลยทั้นั้น...มันแปลมา...เฮเลนเป็นนแปล เธอเป็นยัยพิลึ
ใ่แล้ว...เพราะทอมอยู่โเี่ยวมานาน เาไมุ่้นเยับารมีเธอ..
แ่มัน็ไม่ไ้แย่เท่าไหร่
ไม่อีแล้ว
“เราเป็น...เพื่อนันไ้ใ่ไหม”
เพื่อนรึ ทอมมวิ้ว เธอถามอะไรไร้สาระอย่าไม่น่าเื่อเลย!
เฮเลนลุึ้น เธอเินมาหาเา แล้วยื่นมือออมา “เป็นเพื่อนันนะ”
เธอ็รู้ว่าพวเาไม่ใ่เพื่อนัน...และวามริมัน็ไม่มีทาะเป็นเ่นนั้น...แ่เธออมาว่านี้เาไม่ให้...ในวามิเธอ เาไม่น่าะให้...มาว่านี้
ทอมลัเลเล็น้อย เายื่นมืออมา้าๆแล้วับมือเธอ
เ็หิยิ้มว้า ฝ่ามืออันอ่อนนุ่มอเธอให้วามรู้สึอบอุ่นอย่าน่าประหลา...มันไม่ไ้น่ายะแย...
มันีมา
ทอมลืนน้ำลายลลำอ...
เมวิ่ไล่ับบลแล้ว...ถัานี้ไป่าหาืออริ
ความคิดเห็น