ᴅ ᴀ ᴛ ᴀ ᴅ ᴇ ɴ ᴀ s ᴄ ɪ ᴍ ᴇ ɴ ᴛ ᴏ

ลำดับตอนที่ #4 : Hold me tight

Matcha

Do you know I fell in love with you,

I can’t remember, how long has it been?  

All I know, is this love within my heart,

Waiting for you

Can’t you see, what you mean to me?

How I wish you could read my mind

All these feelings, I could never find

The right words to explain

Like the snow, all my love,

Falling down from above

In time - in time

It piles high, as if to touch the sky

Hold me tight

I wish I’d never known your light 

It seems that I have gotten used to just living a dream

I haven’t had a place called home for forever, it seems

And so I leap away with my own two legs

But I fear to keep continuing and so I turn around and run away 

I sew up my ever deepening wounds

The two join and spin together round as one

The pain and rhythmic beat, the hurried breathes- I’m used to it

I’ll keep on going, keep pretending not to notice it

Who’s correct, then? A mortal existence?

Who’s been corrected? Should they be compensated?

The one that you hated is surely just like that

Isn’t it unfair? Isn’t this ending just so bad? 

Slowly and gently, scattering our ennui

And when I hear you speak so unethically

I hear the voice of another where yours had been

Slowly and gently, it crumbles down and breaks, you see?

And slowly wrapping around my neck until I can’t breathe

And so the me of yesterday was then finally killed

APPLICATION

" ย อย่าเข้าใกล้เกิน15เมตรนะคะ! "

คู่ : Sakamaki Subaru

นามสกุล - ชื่อ :  อาริสึคาวะ เนเนะ  II Arisugawa Nene II 有栖川寧々

        有栖川 II ชื่อของแม่น้ำตอนปลายลำน้ำเคียวริกาวา ในเมืองเกียวโต

        寧々 II  Nene II เนเนะ เงียบสงบไร้ซึ่งความกังวล

「ちはやぶるいつきの宮の有栖川松とともにぞかげは住むべき」

〈千載・賀〉

" จงอยู่อย่างหนักแน่นมั่นคงให้เสมือนภาพต้นสนที่อยู่เคียงข้างพระราชวังสะท้อนมายังแม่น้ำอาริสึคาวะ " 

งานเขียนของจักรพรรดิลำดับที่ 7 ฟูจิวาระ โนะ ชูเซย์

ชื่อเล่น : เนเนะ II Nene II 寧々

อายุ : 17

สัญชาติ : ญี่ปุ่น 

อาชีพ : นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่ 2

ลักษณะรูปร่างหน้าตา :

               อาริสึคาวะ เนเนะ ทั้งๆที่ขึ้นมัธยมปลายปีที่สองแล้ว แต่รูปร่างหน้าตา สัดส่วนของเธอนั้นกลับไม่ขยับไปไหนตั้งแต่ตอนอยู่ประถมปลาย ส่วนสูงของเธอนั้นถูกหยุดไว้ที่ 141 และน้ำหนัก 39 ขนาดส่วนสูงและรูปร่างนั้นไม่ต่างอะไรกับเด็กประถม หนำซ้ำสัดส่วนโค้งเว้าอย่าได้ถามถึง แม้แต่ขาของเธอนอกจากจะสั้นกว่ามาตรฐานแล้ว ยังรูปร่างเหมือนไชเท้าตรงๆทื่อๆอีกตั้งหาก และ ทรวงอกที่เหมาะสำหรับ ทำอะไรตกกับพื้น แล้วก้มคอลงมองก็เห็นจนถึงหัวตาตุ่ม แบบไม่มีอะไรบดบังเลยทั้งสิ้น หรือแม้แต่เวลากินป๊อบคอร์นในโรงหนัง ไม่ต้องปัดที่อกให้ออก เพียงแค่ดึงชายเสื้อของตนเอง ป๊อบคอร์นก็จะสไลด์จากคอเสื้อมาถึงพื้นอย่างง่ายดาย โครงกระดูกที่ค่อนข้างเล็ก จะบอกว่าโชคดีแค่ไหนที่อย่างน้อยสภาพกระดูกของเธอก็พัฒนา ไม่พุงป่องเหมือนกับเด็กๆอนุบาล

               แต่ต้องยอมรับว่า แม้รูปร่างจะดูเด็กไป.. ไม่นิด แต่ใบหน้าของเนเนะนั้นช่างน่ารักน่าชัง น่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก ไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาของชาวตะวันตกเลย อาจจะเพราะขนาดที่เหมาะสมสำหรับการพกพาด้วย แม้มักจะถูกมองข้าม.. ใช่ มองข้ามแบบข้ามหัวไป ไม่ใช่ว่าโดนเมินอะไรแบบนั้น.. จึงมักจะไม่ค่อยมีชายใดมาชอบเนเนะเสียเท่าไร เพราะความรู้สึกเหมือนเสี่ยงคุกกระมั่ง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เนเนะก็เป็นของขึ้นชื่อที่เรียกว่ามาสคอตประจำชั้นปี ไม่ใช่ดาวนะ มาสคอต อารมณ์ลักกี้ไอเท็ม ด้วยความน่ารัก และ พกพาสะดวกนั้น

               เนเนะไม่ได้มีผิวขาวจัด แต่ก็นับว่าขาวตามประสาคนที่ดูแลตนเองดี ผิวของเธอนั้นทั้งนุ่มนิ่ม และ เรียบเนียน ไร้รอยตำหนิ ผิวบางๆของเธอมักจะชอบเห่อร้อนระเรื่อตามอารมณ์ที่แสดงออกอย่างง่ายดาย แม้มักจะเข้มนิดหน่อย เพราะการตากแดด แต่ก็ไม่ได้คล้ำเสียจนเหมือนเป็นแกลสมัยก่อน เนเนะเป็นหญิงสาวที่ดูแลตนเองดีในระดับหนึ่ง เธอผู้ซึ่งมีกำลังในด้านเงิน ทำให้ผิวกายของเธอมักจะถูกบำรุงด้วยเครื่องสำอางค์ราคาค่อนข้างแพง และ ดีต่อผิว หนำซ้ำยังมีกลิ่นหอมที่คล้ายๆกับกลิ่นฤดูร้อน เช่น กลิ่นผลไม้อมหวานอมเปรี้ยว แต่ก็ไม่ฉุนเกินพอดี เธอมีผมที่เป็นกลุ่มหนาสีทอง เหมือนสีของดอกทานตะวัน เรือนผมของเธอนั้นเป็นผมที่หนา และ มีน้ำหนัก เหมือนกับขนแกะ เส้นผมของเนเนะนั้นถูกดูแลอย่างดี และไว้ผมปกหน้าที่ค่อนข้างเต่อเหนือคิ้วด้วยเหตุผลที่ว่า ค่อนข้างลำบากเวลาผมแยงตา แต่จะให้เปิดเหม่ง เนเนะก็รับไม่ได้ จึงออกมาเป็นทรงแปลกๆแบบนี้ในที่สุด เธอมักจะนำกลุ่มผมกลุ่มหนึ่งมาถักเปียเอาไว้

               ใบหน้าของเนเนะนั้นไม่ต่างอะไรกับเด็ก พวงแก้มที่ป่องพองออกมานั้นนุ่มนิ่มและมักจะอุ่นอยู่ตลอดเวลา พอเกิดหน้าหนาว ผิวที่บาง กับ แก้มป่องๆนั้นก็จะแดงก่ำไปจนถึงปลายจมูกที่โด่งรั้นปลาย ดวงตาของเนเนะนั้นกลมโตไม่ต่างอะไรกับลูกแมว เธอมีนัยตาสีเขียวสดใสเสมือนหยก มันแวววาวอย่างน่ารัก และมักจะแสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจน ขนตานั้นยาวเป็นแพงอนงามแม้จะไม่หนาเหมือนใครอื่น แต่ก็จัดว่ายาวกว่าปกติ ริมฝีปากที่มักจะเคลือบด้วยลิปสติกที่หวานที่ทาไว้เพื่อความชุ่มชื่น ไม่เน้นสีแต่อย่างใด แต่มันก็แวววาวน่าสัมผัสสิ้นดี

               เสื้อผ้าที่เธอชอบใส่ ส่วนใหญ่จะเป็นชุดเดรสสีขาว และตามสมัย แต่ก็มีความสุภาพและไม่เปิดเผยผิวจนเกินไป ชุดนักเรียนของเนเนะ แม้กระโปรงจะสั้นเหนือเข่า แต่ก็ไม่สั้นเกิน 7 เซนติเมตร และมักจะสวมถุงเท้าขาวสีขาว ส่วนใหญ่ทั้งเสื้อและเครื่องประดับของเนเนะจะเน้นเป็นสีขาวเป็นโดยหลัก

          นิสัย :

ลูกแมวจรจัด 

               อยากรู้อยากเห็น แต่ก็หวาดกลัวมนุษย์ แต่ก็อยากรู้อย่างเห็นอยู่ดี ท่าทางที่ดูคล้ายกับหวาดกลัว และ ไม่ไว้ใจ หนำซ้ำยังตัวเล็กที่ดูเหมือนบอบบาง ไม่ต่างอะไรกับเนเนะเลย เธอมักจะเฝ้าระวังอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา และ มักจะงอแงด้วยความสูงระดับนั้น ยิ่งไม่ต่างอะไรกับลูกแมวที่พยายามขู่เพื่อปกป้องตัวเอง เนเนะมักจะอยู่เงียบๆ ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยยุ่งหรือสนใจอะไร แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่า เธอไม่ได้สนใจจริงๆ ตามที่เธอวางท่าทางเอาไว้ 

               ระมัดระวังตัวในสิ่งที่ไม่ควรระมัดระวัง แต่สิ่งที่ควรระมัดระวังกลับไม่ระมัดระวัง เนเนะมักจะคอยจ้องจับผิดผู้คน เช่นจะแกล้งเธอมั้ย หรือ จะมาแกล้งยังไง เธอจดจ่ออยู่แค่สิ่งเดียว จนมักจะลืมหน้าหลัง และ มักจะเปิดช่องโหว่เอาไว้ ยกตัวอย่าง เธอจะมองแค่ด้านหน้าด้านข้าง แต่ไม่ได้ระวังตัวด้านหลัง ไม่ค่อยรอบคอบเท่าไร และ มักจะมีท่าทางเอ๋อๆเด๋อๆ เหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง แน่นอนว่ามันก็ทำให้เธอโดนแกล้งไปตามระเบียบ เป็นประเภทนี่ขับรถไม่ได้แน่ๆ เพราะจะมองแต่ด้านหน้า ไม่มองด้านข้าง และ ด้านหลัง

               มีความซื่อเหมือนกับเด็กๆ เรียกได้ว่าต่อให้ระวังตัวแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังซื่อบื้ออยู่ โง่ยังไงถึงทำตัวฉลาดก็ยังโง่อยุู่ดี หลอกค่อนข้างง่าย และ มีความเอ๋อที่เป็นเอกลักษณ์ แม้ปากจะบอกว่าไม่เชื่อๆๆ แต่ถ้าว่าลึกๆเชื่อมั้ย ก็ครุ่นคิดและหาข้อมูลอยู่ตลอดเวลา

ขี้กลัวแต่ก็ทำตัวเข้มแข็ง

               เธอไม่ไว้ใจคนอื่นตั้งแต่แรกพบ ตั้งการ์ดตั้งแต่แรกพบเลยล่ะ ดูเหมือนว่าสร้างกำแพงขึ้นมา ไม่ต้อนรับใครเข้ามาในจิตใจ เธอมักจะวางตัวที่จะไม่เข้าหาใคร ทำให้เวลาเธอมอง หรือ ทำอะไรสายตาของเธอนั้นจะเหมือนกับจ้องเขม็งอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร แทนที่จริงแล้วก็เป็นเพียงการแสดงออกของเด็กสาวที่เข้าสังคมไม่เป็น ขี้กลัว และ ขี้อายมากๆ เธอมักจะกลบเกลือนด้วยการอารมณ์เสียเล็กๆ แม้ใบหน้าจะแดงก่ำแสดงถึงความรู้สึกเขินอายอย่างชัดเจนก็ตาม ไม่ว่าจะรู้สึกยังไงเธอก็ไม่เคยแสดงออกมาอย่างชัดเจน แม้สีหน้าจะบ่งบอกสุดๆก็ตามแต่ เช่น หากเธอดีใจ หรือ เธอโดนชม เธอก็จะกลบเกลือนด้วยการโมโห ทั้งๆที่ใบหน้านั้นย้อมเป็นสีแดง และกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่

               เธอคล้ายๆกับพวกที่เรียกว่า ซึนเดระ แต่ในความซึนของเธอนั้น ไม่ใช่แข็งเกินไปจนน่าเกลียด เธอเป็นประเภทที่ว่า ไม่อยากให้ใครรับรู้อารมณ์ของเธอมากจนเกินไป และ แซวเธอ ดังนั้นเธอจึงมักที่จะกลบเกลือนด้วยการที่ทำเป็นอารมณ์ไม่ดีเสมอ และ แน่นอนว่าเผลอทำจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว แต่แน่นอนว่าต่อให้เธอโวยวายงอแง นั้นก็เป็นเสียงที่ค่อนข้างเบาหวิว 

               พูดไม่เก่ง ไม่ใช่ในระดับที่ปิดปากเงียบเลยหรือว่าอะไร แต่เธอไม่สามารถที่จะพูดอะไรที่ซื่อตรงออกมาจากจิตใจได้ ว่าง่ายๆคือ ซื่อตรงไม่ได้ เธอไม่สามารถพูดความต้องการตามความรู้สึกได้อย่างเต็มปากเต็มคำ หนำซ้ำ เธอยังไม่รู้ว่า เธอควรที่จะคุยกับคนอื่นยังไงดี อาจจะเพียงแค่ถามว่า เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย เธอก็ไม่กล้าพูด เนื่องจากความขี้อายของเธอ และ ความขี้ขลาดนั้นทำพิษ ไม่สามารถเข้าสังคมได้ตามมาตรฐาน บางครั้งหากจะให้คุยกับคนที่ไม่รู้จัก หรือ คนไม่สนิท เนเนะจะแสดงความเกร็งออกมาอย่างชัดเจน แต่มันก็มีวิธีที่ทำให้เธอนั้นหลุดพูดอย่างเป็นธรรมชาติ คือการทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ หรือ ต้องแก้ตัว (เช่นเรียกเธอว่าตัวเล็ก เธอจะแง่งใส่ทันที) หากไม่มีสถานการณ์นี้ เลี่ยงได้ที่เธอจะคุยกับใครเธอก็จะเลี่ยง

               แต่กระนั้นแล้วเธอก็พยายามที่จะมีความสัมพันธ์กับผู้อื่น แม้จะไม่ได้เรื่องก็ตามแต่ ในหัวของเธอนั้นมักจะคิดว่า ทำยังไงเธอถึงจะมีเพื่อนพูดคุยกับเขา เตรียมสคิปก็แล้ว นับหนึ่งถึงร้อย แต่เนเนะนั้นขี้ขลาดตาขาวเกินไปที่จะทักคนอื่นได้ ดังนั้นในบ้างครั้ง เธอก็จะมีอาการเซื่องซึมอย่างชัดเจน และ ตำหนิตัวเองเรื่องนี้เหมือนกัน แม้พอรวบรวมความกล้าทัก เธอก็เผลอติดฟีลเตอร์ที่กระชับและสั้นห้วนด้วยท่าทางที่เหมือนไม่อยากคุย แท้ที่จริงแล้วก็แค่ ตื่นตกใจจนแพนิคทำตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง

มีความคิดในเชิง กินเยอะๆแล้วจะโตไวๆ

               เธอเกลียดนมสด แต่ก็สามารถทานอาหารที่ประกอบด้วยนมได้ แต่หากมีส่วนผสมของนมเยอะเกินไป แน่นอนว่าเธอจะหนีไปในทันที ทั้งครีมสด ทั้งคาราเมล หรือครีมสตูว์ แต่นอกเหนือจากนั้น เธอทานได้ทั้งหมด และ ทานเยอะมากๆ เอาเสียด้วย พ่อของเธอ บอกว่า หากเธอไม่ดื่มนม เธอก็จะไม่สูง ดังนั้นเนเนะจึงมีความคิดที่ว่า หากทานนมไม่ได้ก็ทานอย่างอื่นทดแทนเพื่อเสริมสร้างร่างกาย ดังนั้นเธอมักจะแบกข้าวกล่องขนาดใหญ่ สามชั้น มาโรงเรียนอยู่เสมอ เรียกว่าใหญ่จนแทบจะใส่ในกระเป๋านักเรียนไม่ได้จนต้องใส่ถุงผ้าใส่ปิ่นโตมาเสมอ ข้างในเบ็ตโตะนั้น มีข้าวปั้นที่อัดแน่น และ ไข่หวาน ไก่กรอกรูปทรงปลาหมึก โรลแฮมชีสที่มีแครอทและหน่อไม้ฝรั่ง คาราอาเกะ เฟรนด์ฟราย มีทบอลขนาดเล็กพอดีคำ และ อีกชั้นก็จะเป็นชั้นของข้าวปั้นที่มีสามรส สาสามคูณสามแถว ชั้นสุดท้ายก็ไม่แคล้วกับเป็นผลไม้นานาชนิด ไม่ต่างอะไรกับข้าวกล่องที่นำมาตอนงานกีฬาสีเลย แน่นอนว่าทานคนเดียวเรียบ แม้บางครั้งก็จะแอบเห็นเธอเดินออกไปต่อแถวซื้อขนมปังยากิโซบะสองชิ้นมาเพิ่มก็ตามแต่

               แต่มันก็เป็นเรื่องปริศนาที่เธอไม่อ้วน หรือ น้ำหนักขึ้นเลยสักนิด หนำซ้ำยังไม่แม้แต่สูงขึ้น ไม่รู้ว่าไขมันไปลงที่ไหนหมด เพราะทรวดทรงของเนเนะก็ไม่ใช่ว่าจะมี เหมือนเป็นเรื่องปริศนาเลยล่ะ

เห็นแบบนี้ก็เป็นคนใจอ่อนง่าย และ มักจะยอมอะไรง่ายๆ

               แม้จะกลบเกลือนด้วยความทำตัวสูงส่ง หรือ วางทางว่าตัวเองไม่ใช่ล่างสุดของพีระมิด แต่พอเนเนะที่โดนลูกตื้อ เธอก็จะยอมอย่างง่ายดาย แม้จะตัวเองจะหงุดหงิดว่าทำไมตัวเธอนถึงใจอ่อนง่ายขนาดนี้ แต่ก็ไม่สามารถฝืนตัวเองไม่ให้ช่วยเหลือคนอื่น บางครั้งแม้ปากจะบอกปฏิเสธแทบตาย แต่สุดท้ายก็ลงมือช่วยอยู่ดี เนเนะผู้ที่ทำตัวเหมือนไม่สนใจใครเลย หรือ พยายามเบรกตัวเองไม่ให้ไปพัวพันกับใครหลายๆคน แต่ความจริงลึกๆในใจของเธอนั้น ค่อนข้างมีความเป็นห่วงคนรอบข้างอยู่ตลอด แม้จะเอาหัวตัวเองไม่รอดก็ตามแต่ เธอเป็นคนที่ช่างใส่ใจในรายละเอียดกว่าที่ตนคิด  เนเนะมักจะคิดว่าตัวเองไม่ใช่สาวน้อยที่น่ารักและใจดีเหมือนนางเอกในเทพนิยาย แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอก็เป็นคนที่น่ารัก ชอบช่วยเหลือ หรือ คอยอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้ แม้เจ้าตัวจะไม่รู้ตัวก็ตามแต่ อย่างที่เคยบอกไปว่า เธอนั้นต่อให้ปฏิเสธ ไม่ให้ความช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็ช่วยเหลือเงียบๆ ปากบอกว่าจะไม่สนใจ แต่ก็อดที่จะสนใจ คอยเป็นกังวลไม่ได้ 

               พื้นฐานตระกูลของเนเนะอบรบและสั่งสอนให้เนเนะมีจิตใจที่มีเมตตา แม้อีกฝั่งที่ค่อนข้างเอ็นดูเธอจะแย้งออกมาว่า เธอเป็นเพียงแค่สาวน้อยตัวเล็กๆ แค่เอาตัวเองให้รอดก็ลำบากแล้ว ดังนั้นเธอจึงมักจะถูกสอนโดยฝั่งบิดาว่าไม่ควรที่จะช่วยเหลือใคร หากตัวเองไม่รอด เอาตัวรอดให้เป็น แต่ฝ่ายมารดานั้นไม่ได้คิดแบบนั้น เธอสอนให้เธอมีเมตตา ช่วยเหลือผู้อื่นเท่าที่ตนจะทำได้ จึงเป็นที่มาของความโลเลของเนเนะ เธอนำความคิดทั้งสองของบิดามารดามาดัดแปลงและใช้ เธอไม่สามารถแสดงออกได้ว่า เธอจะช่วยเหลือเขา เช่น หากมีมีงานเอกสานในห้อง ในตอนแรกเธอคิดว่า เธอไม่สามารถช่วยเหลือคนคนนั้นทำงานได้ตลอด เธอยังต้องรีบกลับบ้าน และ ทำการบ้านให้เสร็จ แต่กระนั้นอีกจิตใจ เธอก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ การทำงานคนเดียวมันเหนื่อยเกินไปว่าที่จะเสร็จคนเดียว ดังนั้น สุดท้ายแม้จะบอกว่าไม่ๆ เจ้าตัวก็ยังแบ่งเบาเท่าที่เธอจะทำได้

               ต่อให้ห้ามตัวเองแค่ไหนก็อดไม่ได้ที่จะช่วย แม้ปัญหานั้นจะใหญ่ต่อแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทิ้งเอาไว้ แม้เธอจะไม่ค่อยมีประโยชน์ก็ตามแต่ เธอไม่สามารถช่วยเหลือผู้อื่นจนทุ่มเต็มกำลังได้ เพราะคำสอนของพ่อของเธอที่ให้เธอจำเอาไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถทิ้งคำสอนของแม่ได้ ดังนั้นหากเธอจนปัญหา ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วก็จะบอกตรงๆ ความขัดแย้งนั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะอ้วก แต่สุดท้าย บ้างครั้งเธอก็เลือกที่จะทิ้งคำสั่งของคุณพ่อ เพื่อคนสำคัญที่สุดของตัวเองก็เป็นได้

รู้ตัวว่าโง่ เลยต้องพยายามว่าใครๆเขา

               เนเนะไม่ใช่เด็กสาวที่เรียนเก่ง การเรียนของเธอนั้นถือว่าค่อยข้างเกือบต่ำกว่ามาตรฐาน แต่เธอมีคำว่าขยัน เลยทำให้เธอถีบตัวเองให้ผ่านอยู่เสมอ เธอไม่เคยติดตัวแดง แต่ก็ไม่ได้มีผลการเรียนที่น่าชื่นชมนัก เนเนะเป็นคนที่มองตัวเองในข้อเสีย เธอรู้ตัวว่าตนนั้นเป็นพวกที่ขี้อาย ขี้กลัว หนำซ้ำยังชอบตื่นตกใจได้ง่าย แต่เธอก็คิดว่า ข้อเสียของเธอนั้นก็ยังดีกว่าคนอื่น หรือเรียกว่าค่อนข้างโง่ในทางที่ดี ด้วยความที่เธอค่อนข้างเป็นคนที่ช่างสังเกตุ ดังนั้นเธอมักจะมองข้อเสีย ข้อดี ของคนอื่นออกอย่างชัดเจน 

          ประวัติ : 

               ครอบครัวของเธอ อาวาชิมะ นั้นเป็นตระกูลที่เก่าแก่แห่งหนึ่งของญี่ปุ่น และเรียกว่าค่อนข้างเป็นตระกูลที่รวยเป็นอันดับต้นๆ และค่อนข้างมีชื่อเสียงในแง่ของ ยากุซ่า ใช่แล้ว พ่อของเนเนะ อาริสึคาวะ มัตสึไดระ เป็นหัวหน้าแก๊ง โดยมีชื่อว่า อาซากิริ -กุมิ ครอบครัวของเธอนั้นมีขนาดใหญ่ ประกอบไปด้วย คุณย่า คุณตา คุณพ่อ พี่ชายอีกสามคน โดยเนเนะเป็นน้องคนสุดท้อง ที่ทุกคนต่างก็เห่อจนหลุดมาดยากุซ่าไปเสียสนิท เธอเป็นคนเดียวในตระกูลที่ไม่ต้องสั่ง หรือ ใช้คำว่า โอยาบุน หรือ อานิกิบุน แต่อย่างใด เธอยังคงเรียกพ่อของตนว่า โอโต้จัง และ พี่ๆ ก็โอนี่จังตามปกติสามัญทั่วไป เพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเธอไม่ยุ่งเกี่ยวกับยากูซ่า 

               พี่คนโตห่างกับเธอถึง15ปี โดยพี่คนรองห่างจากเธอ10ปี และ คนกลางห่างกับเธอ 5 ปี ทำให้เธอไม่ค่อยได้เล่นกับพี่ๆเสียเท่าไร แม้จะถูกเอ็นดูและปกป้องอย่างดี เอาจริงๆคือเธอเพิ่งมารู้ถึงความแตกต่างของครอบครัวตัวเองกับคนอื่นเมื่อตอนเตรียมอนุบาล และ ข่าวลือของคุณครูว่าครอบครัวของเธอเป็นยากูซ่า

               แม้จะขึ้นชื่อเรื่องยากูซ่า แต่แก๊งค์อาซากิรินั้น ก็ไม่มีทีท่าสร้างความเดือดร้อน หรือ ข่มแหงชาวบ้าน ครอบครัวของเธอนั้นค่อนข้างมีเส้นสาย และ เล่นหุ้น คล้ายบริษัทสมัยใหม่มากกว่าแก๊งค์ที่เอาแต่หาเรื่องผู้อื่น และยังมีส่วมรวมอุตสาหกรรมบันเทิง และการลงทุนอสังหาริมทรัพย์ โดยไม่ยุ่งเกี่ยวก้องกับการค้าประเวศ และ ยาเสพติดแต่อย่างใด แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีคนคอยหาเรื่องลอบกัดจากกลุ่มยากูซ่าอื่นตลอดเวลา ทำให้ เนเนะ ลูกสาวเพียงคนเดียว ต้องเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล และ หลบไปอยู่กับลูกน้องคนสนิท คนเดียวในแมนชั่นที่มีการคุ้มครองอย่างดีเยี่ยม 

               อดีตชื่อของเธอก็คือ อาวาชิมะ อิโนอุเอะ แม่ของเธอถูกฆาตกรรมในตอนที่เธออายุเพียง 10ขวบ ในตอนที่ไปเที่ยวโตเกียวดิสนีย์แลนด์โดยการยิงจากด้านหลัง ทำให้แม่ของเธอ อาวาชิมะ มิซุรุ เสียชีวิตทันที ในขณะที่เนเนะกำลังเล่นเครื่องเล่นอยู่กับคนติดตามของตน มารดาของเธอที่ยืนมองจากด้านนอกที่ส่งยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น แต่ทันใดนั้นเสียงราวกับระเบิดก็ดังขึ้นมาปัง ความครื้นเครงจากสวนสนุกก็สลายหายไปในพริบตา โดยที่เนเนะยังนั่งมองคุณแม่ของเธอล้มลงไปกองกับพื้นต่อหน้าต่อตา จากนั้นสติของเธอก็หายไปในพริบตา และ เมื่อเนเนะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเช้าวันที่สองของงานศพมารดาของตน โดยฆาตกรนั้นคือบอดี้การ์ดติดตามตัวของมิซุรุผู้อ้างว่าโดนมาเฟียแห่งหนึ่งสั่งให้สังหารมิซุรุเพื่อให้ครอบครัวของตัวเองรอด เธอไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรต่อ เพราะโดยครอบครัวปิดบังข่าวสาร และ เมื่อเธอรู้ข่าวอีกครั้ง ตอนที่งานเผา ก็มีข่าวหน้าหนึ่งที่ลงว่าบอดี้การ์ดคนนั้นได้หายสาบสูญไปอย่างลี้ลับ โดยที่ครอบครัวของเธอนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด

               จากนั้นไม่นานนัก เธอก็ถูกบังคับให้เปลี่ยนชื่อและนามสกุล และ ถูกส่งตัวไปอยู่กับบอดี้การ์ดที่ไว้ใจได้ เธาชื่อฮารุกะ อายุมากกว่าเธอถึง18ปี ฮารุกะเปรียบเสมือนผู้ปกครองของเธอ ที่คอยดูแลเรื่องเอกสารต่างๆ ทำความสะอาดบ้าน สอนการบ้าน รวมถึงทำอาหาร และ คุ้มครองเธอ หากมีใครถามถึงฮารุกะเธอจะบอกว่าเป็นพี่เลี้ยงของเธอ พ่อแม่ของเธอนั้นไปทำงานที่ต่างประเทศ ในขณะที่ครอบครัวหลัก ก็พยายามไม่ยุ่งเกี่ยวกับเนเนะมากกว่าจำเป็น เพราะนั้นอาจจะเป็นการทำร้ายเนเนะได้ และได้สร้างข่าวลือ และ ใช้อำนาจลงในหนังสือพิมพ์ว่า อิโนอุเอะนั้นได้เสียชีวิตไปพร้อมกับมารดาของตนแล้ว

               แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงรักและเป็นห่วงเธอ ไม่ว่านานๆที่จะส่งขนม หรือ เสื้อผ้าแพงๆมาให้ บ้างครั้งหากอยากเจอจริงๆก็ต้องปลอมตัวเข้ามาหาเลยก็มี และ ในที่สุด เนเนะก็ถูกส่งตัวไปยังโรงเรียนที่มีญาติฝ่ายพ่อที่ค่อนข้างห่างทำงานอยู่ที่นั้น แม้จะไม่แน่ใจว่า ญาติของเธอ โยชิฮิโระ มานัทสึ ( yoshihiro Manatsu ) ถูกบังคับให้มาอยู่โรงเรียนนี้ หรือ เขาตั้งใจมาเรียนอยู่ที่นี้นานแล้วหรือยัง เพราะล่าสุดที่เธอเคยเจอในการแต่งงานของเครือญาติ เห็นมานัทสึบอกว่าเขาเรียนแพทย์อยู่ที่อเมริกา แต่ทั้งสองก็เข้ากันได้ดี ในยามที่เธอมักจะโหยหาครอบครัว เธอก็เดินไปหามานัทสึ และ มักจะหิ้วข้าวกล่องไปทานในห้องพยาบาลเหมือนแหล่งสิงประจำวันของเธอ

              ลักษณะการพูด : 

               เธอมีน้ำเสียงที่ค่อนข้างสูง และ ในน้ำเสียงนั้นมีความใสซื่อของมัน แม้จะไม่ได้หวานเหมือนนกร้อง แต่ก็น่ารักสมวัย เธอมักจะพูดจาสุภาพ มีคะมีขา และ เรียกคนขึ้นตนด้วยคุณ แม้บ้างครั้งหากรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าใคร เธอก็จะตัดคุณและคำสุภาพออกทันที และ เรียกเป็นฟูลเนมแทน เธอมักจะแทนตัวเองว่า เนเนะ เพื่อเตือนว่าตัวเองเปลี่ยนชื่อแล้ว นานๆครั้งถึงจะหลุดคำว่า ฉัน ออกมา เรียกคนอื่นว่าเธอ (คิมิ) ค่อนข้างพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วโมโหนิดหน่อย

" อย่าเรียกว่าตัวเล็กจะได้มั้ยคะ เนเนะมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า อาริสึคาวะ เนเนะค่ะ!  " 

" ไม่มีทางค่ะ เนเนะไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ถ้าจะไปขอให้ช่วยแนะนำไปขอคนอื่นดีกว่านะคะ "

" เนเนะเปล่าที่จะมาช่วยสักหน่อย เนเนะแค่ลืมของเท่านั้นเอง

..............แล้วงานไปถึงไหนแล้วคะ "

" น หนวกหูค่ะ หนวกหู! ถ ถ้ายังไม่หยุดพูด

เดียวจะเย็บปากให้ดูเลยค่ะ! แง่งง "

" ห๊ะ มนุษย์ต่างดาวเหรอคะ ของแบบนั้นจะมีได้ยังไงละคะ

...ที่หลังโรงเรียนเหรอคะ อุหวา.... ม ม ไม่ได้กลัวสักหน่อยค่ะ

ใครกลัวคะ ไม่มี๊! "

" นั้นมัน ข้าวหน้าแกงกระหรี่เนื้อฮอร์โมนจำกัดจำนวนแค่20จานนี่คะ! "

" อึก.. ม ไม่ได้กลัวสักหน่อย..

ไม่ได้กลัว แล้วก็ไม่ได้จะร้องไห้ด้วย อย่ามายิ้มนะ.. "

" ทำไงได้ล่ะคะ ก ก็มันไม่กล้านี่คะ

อะไรล๊า.. ขอโทษด้วยนะที่ขี้ขลาดน่ะ! ฮึ่มม "

          ชอบ : 

               อาหาร : เพราะทำให้เราโตไวๆ! แล้วก็อร่อยด้วย!!

               ขนมหวานที่ที่มีนมเป็นส่วนประกอบน้อย : เพราะว่ามันหวานแล้วก็อร่อย

               เต้าหูเสฉวน : รสจัด แต่สัมผัสนุ่ม ร้อนๆ กินกับข้าวสวยอร่อยมาก!

               โชโจมังงะ : รักหวานๆโรแมนติก ดูแล้วเขินบิดๆ ถ้าถามว่าทำไมถึงชอบก็เพราะว่ามันโรแมนติกยังไงล่ะ

               ตุ๊กตาหมี : โดยเฉพาะหมีพูลชอบมากๆเลยล่ะ

          ไม่ชอบ : 

               นม : มันคาว เลยไม่ค่อยชอบกิน โดยเฉพาะนมวัว ถ้านมแพะยังพอทานได้

               สวนสนุก : ฝังใจจากการที่ไปแล้วแม่เสียชีวิต
               อาหารที่รสชาติจืด : เพราะว่ามันไม่อร่อย

               นิยายไซไฟ : ปวดหัว ตามไม่ทัน (..)

          กลัว : 

               เสียงปืน : มันได้ยินจะสั่นและควบคุมสติไม่ค่อยได้ เหมือนจะช็อคไปเลย จะทรุดลงกับพื้นแล้วหมอบ พูดกับใครไม่รู้เรื่องและเริ่มที่จะร้องไห้ออกมา

          ความสามารถพิเศษ : กินแล้วไม่อ้วน(?) , อ่านสีหน้าออกง่ายมาก(?) , ทำอาหารพื้นฐานได้

          งานอดิเรก : กิน กิน และ กิน , ช่วยมานัทสึที่ห้องพยาบาล

          เพิ่มเติม : 

อาวาชิมะ คัตสึกิ

อายุ 32 ส่วนสูง 187

เป็นพี่คนโตสุดในบ้าน เป็นคนเงียบๆ แต่ต่อยหนัก

ปากหนัก มือก็หนัก เท้าก็หนัก ทำตัวกับสมเป็นผู้ใหญ่

และกำลัง ศึกษาตำแหน่งของหัวหน้าแก๊งค์ยากูซ่า

ชอบแอบปลอมตัวไปหาน้องประจำ

ระดับความโม่ยน้อง : ♡♡♡♡♡ ♡♡♡♡♡

อาวาชิมะ บันริ

อายุ 27 ส่วนสูง 184

ชื่นชอบการออกกำลังกาย โดยเฉพาะการเตะต่อย

แต่ก็มักจะโดนพี่ชายคนโตซ้อมอ่วมกลับทุกครั้ง

กะล่อน ปริ้นปร้อน เลือดร้อนที่สุดในบ้าน

ระดับความโม่ยน้อง : ♡♡♡♡♡ ♡♡♡♡♡

อาวาชิมะ เรียวโนะสุเกะ

อายุ 22 ส่วนสูง 182

เรียนมหาลัย แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ

ค่อนข้างทำตัวเกเร ไม่ยอมเรียน เอาแต่ใจ

และไม่สุงสิงกับพี่น้อง รวมถึงพ่อ ทำตัวเด็กมีปัญหามากๆ

ท้าตีท้าต่อยคนอื่นเก่ง กลับบ้านทีมีแต่แผล

รักน้องมาก ถึงมากที่สุด ค่อนข้างสงสารน้องที่เห็นแม่ตายต่อหน้าต่อตา

และโกรธพ่อที่เอาน้องออกจากบ้านไปอยู่ห่างกับครอบครัว

ชอบโผล่มาในแมนชั่นของน้องสาว และ อ้อนน้องประจำ

ระดับความโม่ยน้อง : ♡♡♡♡♡ ♡♡♡♡♡ ♡♡♡♡♡

อาริสึคาวะ มัตสึไดระ

อายุ 50 ส่วนสูง 185

ดูเงียบๆ และ ปากร้าย แต่จริงๆเป็นคนใจดี

และค่อนข้างรักลูกทุกคน แต่ใจคือหลงลูกสาวที่เหมือนภรรยา

ตั้งแต่ตัวจรดเท้า แค่มารดาเขาไม่จิ๋วขนาดนี้

เห่อขนาดที่ว่าขอให้ฮารุกะส่งภาพเนเนะมาให้ทุกวัน

ใส่กระเป๋าตังส์ แล้วใส่กรอบรูปแขวนเอาไว้ที่โถงทางเดิน

ระดับความโม่ยลูกสาว : ♡♡♡♡♡ ♡♡♡♡♡

อาวาชิมะ มาซาฮิโกะ(ตา) / รูริมิยะ (ย่า)

อายุ 68 (ใบหน้าผ่านการรีทัดมาแล้ว)

มาซาฮิโกะ : 179  รูริมิยะ : 167

เคร่งครัดในกฏระเบียบ เข้มงวด

และมักจะมีการลงโทษที่รุนแรง

สมัยก่อนที่ปกครอง อาซากิริ-กุมิไม่ได้ปกครองอย่างสงบสุขเท่าตอนนี้

เพราะงั้น ต่อให้อายุปูนนี้แล้ว คนที่ทำการลงโทษลูกน้องคือเขาทั้งสอง

แต่หลงหลานสาวมาก เรียกได้ว่า มาซาฮิโกะต้องบ่นกับมัตสึไดระอยู่ทุกวัน

ว่าอยากเจอหลาน(..)

โยชิฮิโระ มานัทสึ 

อายุ 27 ส่วนสูง 178

อาจารย์ห้องพยาบาล นิสัยนุ่มลึก สุภาพชนที่สุด

เป็นคนที่ยิ้มเก่ง และ คารมดี คุยกับใครก็ได้

เก่งเรื่องการแพทย์มาก ว่ากันว่าเรียนจบเมืองนอกมา

แล้วทำไมถึงมาเป็นอาจารย์ห้องพยาบาลมากกว่าเป็นแพทย์ในโรงบาลกัน?

ฮารุกะ (ไม่ทราบนามสกุล)

อายุ 34 ส่วนสูง 173

เป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างเซ็กซี่ พูดจาเพราะ

และเด็ดเดี่ยว เก่งรอบดาย ใจดีเหมือนพี่สาว

แต่ก็มีมุมที่ดุ ชอบสะสมปืน ในห้องหนึ่งในแมนชั่นก็มีคอลเล็ทชั่น

ปืนจากหลากหลายประเทศ

 

 with character

- สวัสดีค่า ชื่ออะไรกันบ้างคะ?

- ร่างเล็กของเนเนะนั้นซ่อนตัวอยู่ด้านหลังกำแพง ยื่นใบหน้าออกมาแล้วก็หดไปดังเดิม
แต่ก็ไม่แล้วใจที่จะโผล่หน้ามามองอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เคลือบแคลง และน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก
ใบหน้านั้นย้อมเป็นสีแดงจากความประมาทที่เจอคนแปลกหน้า
" ท ทำไมเนเนะต้องบอกด้วยล่ะค่ะ!-- อ๊ะ เนเนะไม่ได้ชื่อเนเนะนะคะ ไม่นับ รอบนี้ไม่นับ! "

- เชื่อในแวมไพร์หรือเปล่าเอ่ย?

- ใบหน้าของเนเนะก็ยิ่งยุ่งเข้าไปอีก เธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังกำแพงเหมือนกับจะเดินหนี

แต่ชายกระโปรงที่โผล่มานั้น บ่งบอกว่าเธอยังคงปักหลักอยู่ตรงนี้จนกว่าบทสนทนาจบ

" แวมไพร์ไม่มีอยู่จริงหรอกค่ะ ไม่มีอยู่หรอกค่ะ! ----

.....คิดว่า ตะ ต้องไม่มีสิ ต้องไม่มี " น้ำเสียงที่ลอยออกมาจากหลังกำแพงนั้นสั่นเทา

บ่งบอกที่ไม่อยากให้มีเพราะฟามกัวในระดับหนึ่ง

- ถ้าเกิดว่าต้องรักกับแวมไพร์

รู้ใช่มั้ยคะว่าจะต้องเจอกับอุปสรรคหลายอย่างเลย

-

" --พ--พูดแบบนี้แสดงว่าแวมไพร์มีอยู่จริงๆเหรอคะ " เธอชะโงกหน้ามองออกมาจากกำแพง

ขาสั่นเทาเหมือนลูกกวางแรกเกิดจนต้องคว้าขอบกำแพงมายึดเป็นที่มั่น

" ค ค แค่คนปกติก็ลำบากแล้วค่ะ อย่าว่าแวมไพร์เลย คนปกติยังไม่เคยมีเลยค่ะ "

เสียงครวญครางเหมือนจะร้องไห้ก็ลอยออกออกมาอย่างเศร้าสร้อย

- ขอบคุณที่มาคุยกันนะคะ ไว้เจอกันค่า

- " จบแค่นี้แล้วเหรอคะ " เธอโผล่หน้ามาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ค่อยข้างเหงาหงอย

เธอค้อมหัวอีกครั้งเพื่อเป็นการบอกลาตามมารยาท แต่ก็ไม่แคล้วลืมว่าตอนนี้เธออยู่ใกล้
กำแพงเพียงใด หัวของเธอโขกกับกำแพงดังโป๊กสนั่นไปทั่วบริเวณ พร้อมกับเสียงร้องที่คล้ายจะ
ร้องไห้ออกมา 

------------------------------------

with mommy/daddy

- สวัสดีค่ะ คุณผปค.ชื่ออะไรหรือคะ?

แคนนี้เจ้าเดิม เพิ่มเติมคือสมองตันมากค่ะ โฮ -

- คิดว่าลูกสาวเรามีดีตรงไหนเป็นพิเศษมั้ยคะ?

ความน่าเอ็นดูล่ะค่ะ แกล้งสนุก เหมาะสำหรับยำยี--ไม่ได้เหรอคะ 55 -

- ริคัดไม่โหดจริงๆค่ะ แต่ถ้าไม่ติดจะรับกลับมั้ยเอ่ย

นำไปเป็นตัวประกอบก็ได้ค่ะไม่ว่ากัน

ส่วนตัวก็กลัวเคมีไม่เข้ากับสึบารุ แต่ยังไงก็ปั่นเพื่อคุณริต้าอยู่แล้ว

เป็นยอดตัวประกอบแห่งชายก็ได้ค่ะ -

- ขอบคุณสำหรับลูกสาวนะคะ รอประกาศผลน้า