คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Raven-Haired
Man is for the woman made
And the woman made for man
As the spur is for the jade
As the scabbard for the blade
As for digging is the spade
As for liquor is the can
So man is for the woman made, And the woman made for man.
" ฉันไม่เคยที่จะพบกับคนๆหนึ่งเพื่อให้รู้ว่าฉันไม่สามารถเรียนรู้อะไรจากเขา "
I have never met a man so ignorant that I couldn't learn something from him
― Galileo Galilei
" การอ่านเป็นการประดับตกแต่งสมองด้วยวัสดุคือความรู้ แต่ความคิดทำให้สิ่งที่เราอ่านเป็นของเรา "
Reading furnishes the mind only with materials of knowledge;
it is thinking that makes what we read ours.
― John Locke
บทบาทที่เลือก :: Adopted sister
ชื่อ-นามสกุล :: โดโรธี คราวน์ :: Dorothy Chowne
ชื่อเล่น :: โดธี :: Dothy
สัญชาติ / เชื้อชาติ :: อังกฤษ/อังกฤษ
อายุ :: 18
รูปลักษณ์โดยรวม :
การพูดปะถึงโดโรธีนั้นเกิดขึ้นทุกวันในวงอาหาร ชาวบ้านไม่ว่าจะหญิงสาว หรือ ชายหนุ่ม สูงวัย หรือแม้แต่เด็ก ต่างก็กล่าวถึงโฉมงามนางนี้เป็นเสียงเดียวกัน ว่าในชีวิตอาจจะไม่ได้พบหญิงสาวที่มีความงดงามเหมือนกับ โดโรธี คราวน์ ได้อีกแล้ว ความงดงามของเธอที่เขาลือกันว่าในตอนเธอเกิดนั้น มีนกน้อยคาบดอกไม้สีหวานมาไว้ที่หน้าต่าง ชาวบ้านอีกคนก็เสริมขึ้นมาว่า เธอจำได้ว่าวันนั้นพระอาทิตย์สุกประกายยิ่งกว่าวันใดๆ หรือแม้แต่พ่อค้าที่อยู่หน้าปากซอยปกติมักจะทำหน้าทำตาบึ้งตึ้งพอพูดถึงเรื่องของสาวน้อยนางนี้ก็พูดอย่างเปี่ยมสุข ว่าความงามของเธอนั้น ยิ่งกว่าเทพองค์ใด หากวีนัสมาอยู่คนได้แต่กรีดร้องและ พาสัตว์อสูรมากำจัดโดธีเป็นอย่างแน่แท้
" แต่แน่นอนว่าพวกเราจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น "
" ข้าเคยเข้าไปไปคุยกับนางใกล้ๆน่ะ โห่ย ตาเนี่ยกลมโตยิ่งกว่าแมว แพรวพราวยิ่งว่าดวงดาว ขนตานี่ยาวเชียว จนแม้แต่ข้ายังอดอิจฉาไม่ได้! " เสียงของสาวร่างท้วมวัยกลางคนกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเอ็นดูเหมือนลูกสาวนั้นยิ่งทำให้บทสนทนานั้นมีความคึกครื้นขึ้นไปอีก " ดวงตาสีฟ้าถึงแม้จะซีดมากเลยก็ตาม ต้องเป็นสีฟ้าที่นำความสุขมาให้พวกเราแน่ๆเลย เปล่งประกายอย่างกับอัญมณี! แถมยังใสแจ๋วแหนะ ไม่รู้ไปขัดถูกด้วยอะไรมา "
เสียงเล่าออกรสที่ออกมาจากหญิงที่มีใบหน้าอบอุ่นทำให้เสียงผู้คนโดยรอบนั้นฮือฮา และพูดคุยเรื่องของโดธีอย่างออกรส จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งแทรกออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง " ผิวของเธอนะ ขาวมาก ขาวเหมือนกับหิมะเลย จนข้านึกว่าสโนว์ไวท์ทุกออกมาจากนิทานเองแหนะ ข้าเคยสัมผัสมือนางน่ะ นุ่มนิ่มเหมือนแช่ด้วยน้ำนมเลยล่ะ จนข้าแทบไม่อยากจะปล่อยมือของนางไป "
เสียงของชายกลางวัยกล่าวเสริมด้วยท่าทางที่เคลิบเคลิ้ม เสียจนหญิงสาวที่อยู่ข้างๆต้องยกมือฟาดหัวไปที่หนึ่ง " ข้าอุตส่าห์ไว้ใจเจ้าไปซื้อขนมปัง แต่เจ้ากลับไปลวนลามเด็กสาวนี่นะ ...แต่ข้าก็เข้าใจนะ ผมที่เงางามสีดำสนิทเหมือนท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาวนั้น แถมยังเลี้ยงยาวไว้จนถึงสะโพก มันราวกับเป็นทรงผมที่ออกแบบมาเพื่อนาง! "
จบคำของชาวบ้านนั้นทำให้นักเดินทางทั้งสองมองหน้ากัน คำสรรเสริญที่กล่าวถึงหญิงสาวนามโดโรธีนั้นไม่ต่างอะไรกับเรื่องเล่าประจำเมืองที่ดูเหมือนพูดกันจนคล่องปาก ใบหน้าหวานทรงไข่ จมูกโด่งที่รั้นปลาย ริมปากแดงดังเลือด ผมดำดังไม้มะเกลือหนำซ้ำความสวยงามที่ชาวบ้านหนำเสนอ หากพูดถึงกระจกวิเศษเข้ามาในวงสนทนา เขาก็คงไม่รู้ถึงแปลกใจ ความงามที่เล่ากันปากต่อปากนั้น มันทำให้พวกเขาสนใจทั้งๆที่ตั้งใจมาขายสินค้าเหมือนคนทั่วๆไปแท้ๆ แต่ประเด็นตอนนี้คือ หญิงสาวนาม โดโรธี คราวน์ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้หรือเปล่า
รูปร่างที่อาจจะดูตัวเล็กกว่าวัยไป ก็ไม่ทำให้ความงามของนางนั้นลดลง เอวคอดที่เป็นทรงธรรมชาติไม่ถูกบิดด้วยคอร์เซ็ต ทรวดทรงที่พอดีพองามไม่อวบอิ่มหรือไม่บอบบางจนเกินไปนั้นก็เป็นที่น่าหลงใหล ใบหน้าที่แม้จะไม่ถูกประทิ่นด้วยเครื่องสำอางค์ แต่กลับงดงามโด่ดเด่นไปกว่าใครความสวยและเยาว์วัยนั้น แม้แต่ชาวบ้านที่เล่าอยู่ข้างๆเขาก็เหม่อใจลอยถึงความงามนั้น " เธอมักจะแต่งตัวเรียบง่ายไม่ประดับประดามากเกินไป ชุดที่เข้ม เรียบๆ ก็ไม่ทำให้เสน่ห์ หรือ ความงามของนางมัวหมองไป อีกทั้งยังเข้ากับเส้นผมที่ดำสนิทของนางได้เป็นอย่างดี "
เขาได้ยินมาว่า ขนาดรูปร่างของเธอนั้นเล็ก แต่เพราะตัวขนาดเล็กนั้นทำให้ยิ่งน่าทะนุถนอม ใบหน้าที่โดดเด่น การวางตัวที่มีเสน่ห์ หลังตรง ริมฝีปากสีแดงนั้นมักจะยิ้มให้ใครยามที่ได้พบปะอย่างมีมารยาท กลุ่มของนักเดินทางต่างก็ซดเบียร์จนหมดแก้ว และ ก็มุ่งหน้าไปยังร้านขนมปังคราวน์เพื่อไปดู ของดีเมืองลอนดอน
ส่วนสูง / น้ำหนัก :: 156/43
นิสัย ::
เป็นสาวชนชั้นกลางที่โด่ดเด่นออกมาจากฝูงชน
นอกจากความงดงามชวนต้องมนต์สะกดนั้น นิสัย และรอยยิ้มของโดธีก็ยังชวนน่าลุ่มหลง โดธีมักจะเป็นที่รักของผู้คนเนื่องจากนิสัยช่างประจบ ปากหวาน และ สามารถคุยได้ทุกเรื่อง เธอเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ยอดเยี่ยมจน ไม่มีใครคนไหนที่ไม่รู้จัก โดโรธี หญิงสาวที่สวยที่สุดในลอนดอน หนำซ้ำนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ ทำให้ชื่อเสียงของโดธีก็ยิ่งกระพือขึ้นไปอีก แม้เธอจะช่างพูดช่างจา และ ดูเหมือนเข้าถึงง่าย แต่โดธีนั้นมักจะเว้นระยะห่างจากเพศตรงข้ามพอควร และไม่ยอมให้ใครล้ำเข้าเขตที่ตนขีดเอาไว้
โดธีนั้นเป็นผู้ฟังที่ดี หนำซ้ำจังหวะการพูดของเธอก็ยอดเยี่ยม เธอมักจะพูดจาอย่างออกรส นั้นทำให้ใครๆก็มักจะคุยกับโดธีเพลิน และหลุดเรื่องที่ไม่สมควรหลุดออกมาเยอะเช่นเดียวกัน ทำให้โดธีนั้นรู้จักความลับของผู้คนมากมาย จากผู้คนที่ปากเบาทั้งหลาย " คุณนายร้านทำรองเท้าเป็นชู้กับ คุณเบอร์นาร์ดนายพราน " " คุณบีเวอร์แอบชอบคุณแอนนาอยู่ " และข่าวลือเรื่องอื่นๆอีกมากมาย แต่ถึงจะรู้ความลับจากคนอื่นมามากมาย แต่โดธีนั้นมักจะปิดปากเงียบ ไม่ยอมเปิดเผยความลับให้คนอื่นง่ายๆ แน่นอนว่า เงินก็ซื้อไม่ได้
ความโดดเด่นของโดธียังไม่หยุดแค่นี้ กับ ยุคสมัยที่ผู้หญิงมักจะเรียบร้อย อ่อนหวาน แต่นั้นไม่ใช่ โดธีเลยสักนิด จิบน้ำชาเฉยๆ? นั่งสะบัดพัด? นั่งนิ่งๆรอให้ผู้ชายเอาตัวไป? เธอไม่เชื่อว่าการนั่งกระดิกเท้า หรือ หว่านเสน่ห์คนรวยจะทำให้เธอร่ำรวยได้ นั้นทำให้โดธีเป็นคนขยันขันแข็งหากเปรียบเทียบกับหญิงสาวทั่วไปที่เอาแต่นั่งสวยๆเฉยๆ เธอกลับวิ่งไปมา เพื่อช่วยเรื่องคุณพ่อของตน ปฏิเสธคำขอความรักจากผู้ชายโดยรอบอย่างจริงจัง และ ทุ่มเทแรงและกำลังใจให้กับงาน จนพ่อของเธออดที่จะกังวลไม่ได้ว่า ลูกสาวของตนจะขึ้นคานเสียก่อน
แม้จะเป็นคนที่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่พอใจหลักคำสอนบางเรื่อง เธอมักจะแอบทำอะไรลับหลังเสมอ เรียกได้ว่ามีความกล้าหารพอตัว พอบวกกับความอยากรู้อยากเห็น ทำให้เธอมักที่จะออกไปผจญภัยอยู่บ่อยๆ แม้จะกลับมาพร้อมกับแผลถลอม แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้นบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอมีความสุขแค่ไหน ถึงแม้จะต้องแลกกับการโดนดุที่หลังก็ตามแต่ เธอเป็นประเภทที่ ไม่ถอยหนี ไม่แก้ตัว และ พยายามฝ่าไปให้ได้
เธอไม่ชอบอะไรก็ตามที่วุ่นวายกับชีวิต ถึงขั้นเกลียดเลยก็ว่าได้
อะไรก็ตามที่ทำให้เธอวุ่นวาย(ยกเว้นเรื่องงาน) นั้นเกลียดหมด ถึงเธอจะเกลียดความวุ่นวายมากแค่ไหน แต่ทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้น เช่นการกล่าวหาว่าเธอเป็นชู้นอกใจของชายหนุ่มคนหนึ่ง ทั้งๆที่เขาเป็นคนขอความรักจากเธอเอง และแน่นอนว่าแค่ง้างปาก โดธีก็ปฏิเสธอัดหน้าไปแล้ว หรือ แม้แต่การพบปะกับคนชั้นสูง เนื่องจากข่าวลือ ที่บอกว่าโดธีนั้นสวยที่สุดในเมือง กระพือไปทั่ว อห.(ที่ไม่ใช่เป็นคำว่าโอ้โห) ทุกคนต่างก็มามุ่งอยู่หน้าร้านขนมปัง แม้จะซื้อของติดมือไปบ้าง แต่ก็ไม่ยอมย้ายเท้าออกจากร้านเสียที่ สร้างความเดือดร้อน และ ทำให้โดธีโมโหเป็นอย่างมาก แน่นอนว่า ทุกคนที่รายล้อมบริเวณก็ถูกเสียงหวานๆของโดธีตวาดเข้าไปที่ก็กระเจิงกันเป็นแทบ
ค่อนข้างขี้บ่น จู้จี้ ค่อนข้างประชดและเสียดสีเก่งสมกับเป็นชะนีอังกฤษ แม้จะไม่ใช่ทุกคำที่เธอจะประชดเสียดสี แต่หากมีโอกาสเธอก็ง้างปากได้ตลอด แต่เธอก็ไม่ได้เป็นแบบนี้กับทุกคน เธอจะปะทะฝีปากเฉพาะกับมีคู่กรณีหาเรื่องเธอก่อน โดยปกติเธอจะใช้ภาษามีถ้อยคำที่เหมาะสม ไม่หยาบระคายหู แต่ก็แฝงความหมายที่เจ็บแสบถ้าตั้งใจฟังดีๆ เธอมักที่จะบ่นในใจอยู่บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะ ทำไมวันนี้อากาศร้อน ทำไมวันนี้เมฆถึงไม่ออก จะปล่อยให้รออีกนานมั้ย แล้วเมื่อไรคนเขาจะออกไป แม้สีหน้าจะเคร่งเครียดแต่พอมีคนถามว่าเป็นอะไรมั้ยโดธีก็ตอบอย่างเต็มปากเต็มคำว่า " ไม่มีอะไรค่ะ " แม้จะขี้บ่นยังไงเธอก็ไม่กล้าพูดไปตรงๆ ไม่กล้าตำหนิตามที่ตนคิดหากไม่ใช่เรื่องที่คอขาดบาดตาย ไม่ใช่คนที่ขวางผ่าซากนั้นเอง มีความเกรงใจอยู่ลึกๆ ทำให้ไม่ไปวิจารณ์คนอื่นตรงๆ แต่แน่นอนว่ามันจะเป็นเรื่องกลับกัน หากเธอถูกคนที่ไม่เกรงใจเธอก่อน มีหรือเธอจะยอม
" ทำตัวไม่มีมารยาทสมกับเป็นชนชั้นต่ำ "
" แล้วชนชั้นสูงต้องทำตัวแบบไหนเหรอคะ ไหนความเป็นผู้ดีในตัวคุณคะ?
อ๋อ ผู้ดีคือการพูดจาแซะเสียดสีแบบนั้นสินะคะ จะได้ทำเป็นเยี่ยงอย่าง "
ไม่ชอบเรื่องเครียดมากหนัก มักจะชอบทำอะไรเปลี่ยนบรรยากาศเสมอ
หรือพูดง่ายๆคือหนีความจริงเก่ง เธอพร้อมที่จะกระโดดเข้าไปในบานประตูในโลกไม่รับรู้ใดๆ และนั่งขดกุมหัวอยู่แบบนั้น สติแตกไปพักหนึ่ง แต่ความจริงก็คือความจริง เธอสามารถยอมรับมันได้ แม้ในใจอยากจะไม่อยากรับรู้ ปิดหู ปิดตา ปิดปาก ก็ตามแต่ แต่สิ่งที่เกิดเรื่องขึ้นมาแล้วนั้นช่วยไม่ได้ เธอไม่สามารถย้อนอดีตกลับไปแก้ไข มันสำคัญตรงที่ว่า อนาคตข้างหน้าจะเกิดเช่นนี้ขึ้นอีกรึเปล่า และเธอจะช่างน้ำหนัก ศีลธรรมในจิตใจ อะไรที่ยอมได้เธอก็ยอม แต่หากอะไรที่ยอมไม่ได้ ต่อให้ฆ่าโดธีจนตาย เธอสาบานว่าเธอจะกลายเป็นผีตามหลอกหลอนเขาต่อไป โดธีเป็นคนใจเย็น และ รับฟังเหตุผล แต่ก็มีขีดจำกัดมันอยากชัดเจน เธอยอมให้อภัยได้แค่สองครั้งเท่านั้น เนื่องจากไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต แต่หากเกินไปมากกว่านั้น ถ้าไม่หยุดยั้ง มันก็จะกลายเป็นสิ่งที่ระรานชีวิตของเธอ
เวลาที่เครียดๆโดธีมักจะประกาศว่า ตนนั้นจะอบขนมปังทาเนยเยอะๆ และ น้ำชา! ไม่ว่าวงสนทนานั้นจะเครียดระดับโลกแตกแค่ไหน ว่าง่ายๆนั้นก็คือ การกินจะเยี่ยวยาทุกอย่างเอง/ยัดขนมปังปิ้งร้อนๆใส่มือทุกคน
สวย แต่ไร้สมองจะมีประโยชน์อย่างไร
ฉลาด และ หูตาว่องไว เธอมักจะสงสัย และ ช่างถามมากกว่าคนทั่วไป แต่กระนั้นก็เป็นในระดับที่ไม่ทำให้ใครรำคาญ เธอช่างถามอะไรอย่างตรงจุดเข้าประเด็น และกระหายที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าโดธีนั้นไม่ใช่ชนชั้นสูง หนำซ้ำยังเป็นผู้หญิง ทำให้ตั้งแต่เด็กพ่อของเธอไม่ได้ส่งให้เธอเข้าไปเรียน แต่วิธีการขนขวาย ความขยัน และ หน้าด้าน ปลอมตัวเป็นผู้ชายตั้งแต่เด็ก กระโดดเข้าโบสถ์ไปเรียนหนังสือจนเธอสามารถอ่านเขียนได้ หนำซ้ำยังไม่ยอมจบเพียงแค่นี้ เธอยังตื้อของให้คนที่มีเงินกำลังและเวลา ซึ่งก็คือคนไว้ผู้ดีชราที่ท่าทางใจดี ขอให้สอนหนังสือเธอเพิ่มเติม ทำให้ความรู้ของโดธีนั้นเทียบกับชนชั้นสูงทั่วไป
เธอไม่เคยเกี่ยงที่จะไม่ได้ความรู้ ไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม ทำผัก ทำแปรง เสื้อผ้า เล่นดนตรี หรือ แม้แต่คิดคำนวณ เพราะสกิลฝีปากที่ฝึกฝนมาอย่างดี ทำให้ใครหลายๆคนก็มักจะสอนอะไรเธอหลายอย่าง รวบถึงสอนเคล็ดลับอีกมากมาย และทุกสิ่งนั้น อยู่ในหัวสมองของหญิงสาวที่สวยและแพรวพราวที่สุดในลอนดอน
หนำซ้ำความรู้ของเธอยังไม่จบแค่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ชาวเรือที่ล่องไปทั่ว โดธีก็สนิทอย่างไม่อิดออดใดๆ ไม่ว่าเขาจะสกปรก หรือ กิริยาหยาบคายแค่ไหน แต่คนพวกนี้มีเคล็ดลับในการใช้ชีวิตของตน นั้นเป็นซึ่งที่โดธีนับถือ และต้องขอบคุณโจรสลัดที่ทำให้เธอนั้นเข้าถึงข้อมูลของต่างแดน และเรื่องเล่าต่างๆ(นิทาน)มากมายได้ไวกว่าชาวบ้านเขา แต่ด้วยความเข้าถึงโจรสลัด ทำให้บางครั้งตนก็ติดนิสัยที่ดูโพงพาง ชัดเจน และหนักแน่น มีศักดิ์ศรีเป็นของตัวเอง แทนที่มีคนมอบของให้เธอ เธออยากจะเป็นคนขวนขวายที่จะได้มันเอง
ความฉลาดของเธอนั้นคือการนำข้อเสียของคนอื่นมาปรับปรุง คนที่ฉลาดมักจะเรียนรู้จากข้อผิดพลาดตนเอง แต่คนที่ฉลาดกว่านั้นก็คือเรียนรู้จากข้อผิดพลาดของคนอื่น เธอเรียนรู้ที่จะไม่ไว้ใจใครตั้งแต่แรกเพื่อระมัดระวังตัวอย่างโจรสลัด รู้จักการต่อรองต่อราคาเหมือนนักค้าขาย ฉลาดและช่างพูดเหมือนนักปรัชญา ขวนขวายหาความรู้เสมือนตนเป็นนักพัฒนา อาชีพต่ำๆที่ชนชั้นสูงไม่สามารถเข้าถึงได้ มันทำให้โดโรธีนั้น ฉลาด หัวไว ตามทันเล่ห์เหลี่ยม พลิกแพลงเก่ง เล่นลิ้นเป็น หนำซ้ำบางทียังทำเป็นเล่นหูเล่นตาอย่างซุกซน ช่างน่าตีจริงๆ แต่ก็ดุไม่ลง นั้นคือทุกอย่างที่บ่งบอกถึงความเป็น โดโรธีที่มีเสน่ห์อย่างไม่สามารถอธิบายได้
แม้จะฉลาดเหนือชนชั้นกลาง แต่เธอกลับอยู่ง่ายยิ่งกว่าชนชั้นต่ำ
โดธีนั้นมีความโอบอ้อมอารี ช่างเป็นห่วงเป็นใย รักใครรักจริง หากมีแค่ผ้ารองพื้นผืนบางๆให้ตนแค่ผืนเดียวเพื่อเป็นการนอน โดธีก็จะยินดีรับเอาไว้ และ นอนอย่างไม่กล่าวหรือบ่นใดๆ แต่กระนั้นจะเป็นการตรงกันข้าม หากเป็นการรังแก เธอไม่เหมือนผู้ชั้นสูงทั่วไป ที่หัวเราะโฮะๆๆ แล้วแขวะแล้วก็จบ คำพูดของเธอนั้นหากโมโหขั้นสูงสุดขึ้นมาจริงๆ คำหยาบที่เรียนรู้จากโจรสลัดมักจะได้ผลต่อชนชั้นสูงเสมอ แม้จะโดนด่าว่าไร้มารยาท และ ก้าวร้าว บ้างครั้งเธอจะเท้าสะเอว " ด่าได้แค่นี้เหรอคะ ไม่เห็นเจ็บไม่เห็นคันอะไรทั้งนั้นเลย ถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ "
จริงๆโดโรธีมักจะโหยหาชีวิตที่เรียบง่าย ตื่นขึ้นมาทำงาน ไม่ต้องสบายมาก ต่อให้ลำบากเธอก็มีความสุขกับการนวดแป้ง พูดคุย เม้าส์มอยกับชาวบ้านทั่วไป ครื้นเครงกับสังสรรค์เนื่องในโอกาสบ้าๆ รับประธานอาหารง่ายๆ ที่ทำกินกันเองในครอบครัว อยู่กับพ่ออย่างมีความสุข แต่แน่นอนว่าชีวิตส่วนใหญ่นั้นมีแต่ความไม่สงบ สมกับหญิงงามล่มเมือง แต่คราวนี้หญิงงามจะอาละวาดแทนเพราะรำคาญกับพวกที่มาขอความรักจากเธอ
เอาเข้าตามตรงเธอมีอคติกับคนที่มีเงินร่ำรวยมาก ไม่ใช่เพราะอิจฉาที่รวยกว่า แต่เพราะว่า ความคิดของบุคคลชั้นสูงที่มีต่อชนชั้นกลางหรือล่างกว่าเหมือนไม่สามารถเท่าเทียมและขีดกั้นมาก ดังนั้นเธอจึงไม่ไว้ใจพวกคนรวยเท่าไร และมักจะสามารถหาความรู้และศึกษาเพื่อปกป้องชนชั้นกลาง
แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่ถนัดสิ้นดี
คือการซ่อนความรู้สึกที่เหมือนกับว่าจะเขียนบนหน้าเอาไว้อยู่แล้วว่าเธอนั้นรู้สึกยังไง บางทีก็เผลอหลุดออกมาเป็นคำพูดอย่างน่าตาเฉยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะความรู้สึกรำคาญ ที่แทบจะมีเทคนิคพิเศษ หากเธอเหลืออดมากๆ เธอเคยประกาศออกมาว่า เธอสามารถกลอกตาเป็นรูปโมนาลิซ่าได้เลยเป็นการระบายความรู้สึกรำคาญทั้งหมดที่มีออกมาได้ นี่ยังไม่รวมกับคำอุทานที่สมแล้ววว ที่ไปวิ่งเล่นกับโจรสลัดมา หลุดมาที่หนึ่งเล่นซะไม่หัวใจวายก็อยากจะตัดลิ้นเธอออกมา ไม่ใช่ว่ามันหยาบคาย หรือ รุนแรง แต่มันค่อนข้างที่จะเสียมารยาทเวลาที่อยากเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดและหลุดออกมา " อุแหวะ " ออกมายันหน้าแน่ๆ.. หนำซ้ำหน้าตานั้น ตาที่กระตุกข้างหนึ่ง ไม่สิ ลามมายังคิ้ว ริมฝีปากที่เหยียดและคว่ำลง เหมือนกับเจอซอมบี้ที่โผล่ออกมาจากหลุม แสดงความรังเกียจออกมาจากก้นบึ้งสุดหัวใจ
แม้แต่จะเหวอ จะหัวเราะ จะยิ้ม จะเสร้า จะซึมยังไง หน้าตาที่งดงามนี้ก็แสดงออกมาหมด และ... ค่อนข้างที่จะไปทางเกินจริงด้วย แต่นั้นก็ถือเป็นเสน่ห์ของโดธีอีกอย่างหนึ่ง เธอเป็นพวกอินกับเรื่องเล่าได้ง่าย นั้นก็เลยมีส่วนที่จะ อยากเล่าเรื่องทุกอย่างให้โดธีฟัง เพราะเธอฟังด้วยท่าทางมีความสุขขนาดนั้น ใครอยากจะหลุดเล่าต่อจริงมั้ย?
และอีกเรื่อง นั้นคือการโกหกและบ่ายเบี่ยงประเด็นที่ย่ำแย่จนแม้แต่เด็กยังมองว่าเธอนั้นโกหก ประกอบกับท่าทางและสีหน้านั้น ยิ่งเหมือนกับมีตัวอักษรตัวโตๆแปะขึ้นกลางหน้าผากว่า " โกหกค่า " ออกมาเลยทีเดียว เพราะพื้นฐานนั้นโดธีเป็นคนซื่อตรง ทำให้ยากกับการโกหกอะไรสุดๆ แม้ว่าจะเป็นการให้กำลังใจแบบหลอกๆ... สีหน้าก็ยังออก ต่อให้สวมหน้ากากปิดบังใบหน้า แต่เสียงที่สู๊งแหลมออกมาจากลำคอนั้น... ก็เป็นตัวบอกว่าเธอโกหกเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นหากจะให้เธอโกหกอะไร แนะนำให้ปิดปาก ปิดหน้า และมัดมือมัดเท้า เพราะไม่ใช่แค่สีหน้าที่เธอแสดงถึงความโกหก แต่ท่าทางก็บอกได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะมืออยู่ไม่ซุก เกลี่ยผมบ้าง เล่นมือตัวเองบ้าง ต่างๆนาๆ
และยังพูดจาวกวนช่วงหน้าสงสัย และ ไม่เชื่อมต่ออีก ทั้งๆที่เป็นคนฉลาดและหัวไวแท้ๆ แต่เพราะอาการแพนิคของการโกหกนั้น ตอนแรกอาจจะพูดว่า ตอนเช้า คุยไปคุยมา อาจจะเป็นตอนกลางวันแทน..
กฎเกณฑ์ไม่สามารถพันธนาการเหนี่ยวรั้งเธอไว้ได้
ข้อบังคับ มารยาทของสตรี ทุกอย่างนั้น โดธีกระโดดข้ามมันออกมา แต่ก็ไม่ถึงกับประเจิดประเจ้อออกหน้าออกตา เธอมักที่จะทำมันลับหลัง หรือ บ้างครั้งก็แสดงท่าทางที่สื่อได้อย่างชัดเจนว่าไม่อยากทำเร๊ย แต่โดธีก็ทำตามมารยาทสังคม หรือ การวางตัวได้อย่างดีเยี่ยม แม้ลับหลังจะทำฉุ่ยๆก็ตามแต่ แต่หากเธอไม่ต้องการที่จะทำจริงๆ เธอก็โดดออกมาอย่างดื้อๆ โดยไม่สนใจคำบ่นของพูดใด เธอรู้ตัวดี ว่าไม่มีมารยาทงามเหมือนกับชนชั้นสูง แต่ก็พยายามทำตัวมีมารยาท โดธีไม่ชอบเข้าสังคมชนชั้นสูงเท่าไร เธอต้องยืนหลังเหยียดตรง คอเชิ่ดขึ้น มือก็ต้องถือพัด พยายามเก็บสีหน้าซึ่งทุกคนก็รู้ว่าเธอห่วยเรื่องนี้มาก ดังนั้นหากเลี่ยงได้เธอก็เลี่ยง
แต่กระนั้นเธอก็ทำมารยาทขั้นพื้นฐานได้อย่างดีเยี่ยม เธอมักจะกล่าวคำว่า ได้โปรด และ ขอบคุณอยู่บ่อยครั้ง ปิดปากเมื่อหาวหรือไอ คำพูดคำจาที่ระมัดระวังผู้อื่น อาจจะผสมการเยินยอไปบ้าง
ชื่นชอบการทำงานมากเป็นพิเศษ
ความขยันขันแข็งของเธอนั้นมีอย่างล้นเหลือ ดังนั้นไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน เธอมักจะหาเรื่องที่จนอยากจะทำเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการเดินสำรวจข้างนอก คิดค้นขนมปังสูตรใหม่ โดยเฉพาะตอนนี้เธอมีความสนใจเกี่ยวกับเครื่องเทศสมุนไพรที่นำเข้ามาจากอินเดียเอาเสียมากๆ (ยุคสมัยนั้นเครื่องเทศจากอินเดีย เพิ่งได้เข้ามา และ ค่อนข้างมีราคาสูง)โดยกะจะนำมานวดกับขนมปัง หรือทำเป็นซุปที่เข้ากับขนมปัง บ่อยครั้งที่เธอมักจะยัดเยียดให้คนรู้จักได้ลองชิม และ นำมาปรับปรุงให้ดีขึ้น เธอทำอาหารได้เก่งสมกับเป็นลูกสาวช่างทำขนมปัง รสชาติของขนมปังของเธอนั้นมีความหอมของเนย สัมผัสสากหยาบกำลังดีกับคอเคซอยด์(ชาวตะวันตก)ที่มีน้ำลายมากและเหนียวเป็นพิเศษ ดังนั้นขนมปังของโดธีจึงได้ความนิยมสูง รสชาติของมันยังยอดเยี่ยม ไม่ว่าจะทานเปล่าๆ หรือ ทางคู่กับ แยม ครีมสด และ อาหารคาว
นอกเหนือจากขนมปัง ขนมหวานของเธอก็ยังทำได้ยอดเยี่ยม สโคนที่ร่วงและหวานมัน เหมาะสำหรับน้ำชา หรือยอร์คเชียร์พุดดิ้งหรือในชื่อตอนนั้นคือ พุดดิ้งที่หยด(a dripping pudding) ที่กรอบนอก นุ่มใน และมีสัมผัสที่ฟู (แม้จะทานเป็นของคาวมากกว่าของหวาน) แต่เสียดายที่มันเป็นอาหารของชาวบ้าน ดังนั้นจึงไม่เป็นที่นิยมในชั้นสูงเท่าไร (มันเป็นอาหารที่ถือกำเนิดขึ้น เพราะแต่ก่อน คนเรายังจนอยู่ คนคิดค้นแกไม่มีเนื้อสัตว์รับประทานค่ะ โดยปกติแล้ว ชาวบริเทนเขาจะรับประทานอาหารมื้อพิเศษกันในวันอาทิตย์ซึ่งถือเป็นวันอันศักดิ์สิทธิ์) ไม่ใช่เพียงแค่ขนมที่เธอก็ทำอร่อย แต่อาหารคาวเธอก็มีฝีมือไม่แพ้กัน อาหารของเธอนั้นมีรสชาติดีเสียจนจะมาเป็นแม่ครัวของตระกูลขุนนางเลยก็ว่าได้
หากขังเธอไว้อยู่ในห้องเฉยๆ มีหวังจะต้องเฉาตายแน่ๆ เธอผู้ชอบการขยับตัวไม่ว่าทำงานบ้านงานเรือน ทำสวน ออกไปพบปะทุกคน ขอเพียงแค่ได้ขยับตัว นั้นก็ทำให้โดธีสดใสขึ้นมาได้ อย่างที่บอกว่าตอนนี้เธอมีความสนใจในเครื่องเทศ ดังนั้นเธอมักจะออกจากบ้านเพื่อไปศึกษา หรือตามหาเครื่องเทศที่ดีที่สุด รวมถึงแลกเปลี่ยนวัฒธรรม ความรู้ต่างๆอีกตั้งหาก
เกลียดการประทิ่นเป็นอย่างมาก
ของที่ทำให้กลิ่นกายเธอฉุน หรือ เคลือบผิวเหนียวเนอะนั้น เธอไม่ชอบเลยสักนิด เธอมองว่าเธอต้องคลุกอยู่กับอาหาร ดังนั้นแทนที่เธอจะต้องทา ต้องประทิ่น เธอจึงรักษาความสะอาดมากกว่ารักสวยรักงาม หนำซ้ำน้ำหอมมันยังมีกลิ่นที่รุนแรงเกินไป จนทำให้เธอรับกลิ่นขนมปังเพี้ยน รวมถึงกลบกลิ่นหอมของขนมปัง ดังนั้นน้ำหอมจึงถูกทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย โดธีเป็นคนให้ความสำคัญกับความสะอาดเป็นอย่างมาก แม้จะเริ่มต้นเล็กๆที่บ้าน เพราะความสะอาดที่โดธีเป็นคนจู้จี้ เลยทำให้ขนมปังที่นี้รับประทานแล้วท้องไม่เสีย หนำซ้ำยังอร่อย ทำให้กิจการของเธอก็ยิ่งขายดี เธอมักที่จะอาบน้ำอยู่บ่อยครั้ง แทนที่จะฉีดน้ำหอมเพื่อดับกลิ่น ทำให้กลิ่นของเธอนั้นเป็นธรรมชาติ มากกว่ากลิ่นที่แรงออกมาจากตัวของชนชั้นสูง
และเธอยังเกลียดเครื่องประทิ่นเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพราะว่าไม่ได้อยากสวยงาม แต่เพราะส่วนผสมของผงแป้งที่ทำให้ใครๆขาวและสวยนั้น เธอรับรู้ได้ว่ามันมีพิษที่ร้ายแรงซ่อนอยู่ แม้จะเตือนใครหลายคนไป แต่คนเรานั้นเพื่อความงดงามล้วนแล้วแต่ยอมให้ตนสูญเสียชีวิตไป ดังนั้น โดธีจึงเกลียดเครื่องสำอางค์ และ มีมุมมองว่าคนที่แต่งหน้าจัด หรือ มากเกินไป ก็ไม่ต่างอะไรกับโสเภณี (ในสมัยก่อนคนที่แต่งหน้าจัดคือโสเภณี)
อีกทั้งยังการแต่งกายเกินความพอดีมันทำให้เธอขยับตัวลำบาก โดยเฉพาะคอร์เซ็ต ที่ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ใส่แน่นอน เธอมักจะชื่นชอบการสวมกระโปรงเรียบๆ ความยาวที่ไม่มากเกินไปจนยาวลากพื้น ไม่เน้นอะไรโป่งพอง แต่งตัวเรียบๆ ที่สำคัญไปมากกว่านั้นก็คือ ไม่ใส่รองเท้าส้นสูง เธอมีมุมมองกับมันว่ามันเป็นรองเท้าที่ให้ผู้ชายใส่ ไม่ใช่ของที่ผู้หญิงควรจะสวมใส่ (เพราะสมัยก่อนมันสร้างมาเพื่อผู้ชาย) แม้จริงๆเหตุผลของเธอก็คือ มันเดินลำบาก หากต้องเดินออกไปไหน การแต่งตัวของเธอนั้นจะแหวกทุกกฏทันสมัย แต่ความงามของเธอก็ยังผลิบาน
เธอมีความคิดว่าพระเจ้าไม่ได้สร้างคนมาให้เท่าเทียมกัน
แต่เพราะอาวุธจึงทำให้ทุกคนเท่าเทียมกัน
ดังนั้นโดธีจึงชอบที่จะล้วงความลับของคนอื่นอยู่เสมอ ไม่ใช่เพราะว่าอยากใส่ใจ หรือ ขี้เสือกเรื่องชาวบ้าน แต่เพราะว่ามันสามารถเป็นอาวุธให้แก่เธอโดยที่เธอไม่ต้องเปื้อนเลือด เธอมักจะเน้นจิตวิทยามากกว่า ปฏิบัติ คำพูดที่หว่านล้อม กระตุ้นอีกฝ่าย เสียดสีจิตใจ เธอมักจะถนัดพอๆกับการอบขนมปัง เธอมีพ่อค้าที่สนิทมากพอที่จะเรียนรู้การพูดจาหวานให้เขามาซื้อของตนเอง เธอมีเพื่อนเป็นโจรสลัดที่รู้จักวิธีข่มขู่คู่กรณี หรือ แม้แต่วิธีของคุณนายบ้านๆ ถึงเคล็ดลับการจับผิดสามี ดังนั้นในร่างกายเล็กๆของโดธีนั้น จึงมีวิธีโน้มน้าวจิตใจคนอย่างนับไม่ถ้วน แต่กระนั้นเธอก็ไม่คิดที่จะใช้ไปเรื่อย
เด็กสาวที่มีใบหน้างดงามจนใครๆต่างก็อิจฉา และ ปรารถนาที่จะครองครอบ เธอมักจะเรียนรู้วิชาป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็กเพื่อให้ตนนั้นไม่ถูกจับส่ง ลักพาตัว ไปขาย เธอไม่ใช่สาวบ้านๆที่ไม่รู้จักโลกภายนอก เธอใช้ชีวิตทุกวินาทีเพื่อการศึกษา และ ดิ้นรนเพื่อที่จะเอาชีวิตรอดอยู่ในสังคม
ดูเป็นเด็กอวดดี แต่ก็ทำได้ทุกอย่างที่ตัวเองเคยกล่าว
อาจจะเพราะท่าทางที่เหมือนกับดื้อรั้น ไม่เชื่อฟัง และ ท่าทางที่แสดงเหมือนกันว่าไม่เดือนร้อนอะไรทั้งนั้น ทำให้ภาพลักษณ์ของเธอนั้นมักจะโดนมองว่าอวดดี อวดเก่ง แต่โดธีนั้นไม่เคยบอกว่าตนเป็นคนฉลาด ไม่เคยโอ้อวด แต่ในความเงียบนั้น เธอตั้งใจที่จะฉลาดและอยู่เหนือกว่าใครๆ ราวกับต้นไม้ ยิ่งสูงเท่าไร ก็ยิ่งมีชีวิตรอด ไม่โดยต้นไม้ต้นอื่นบังแสงแดดนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้โดธีใช้ชีวิตอย่างเข้มข้นทุกวินาที
เธอชื่นชอบที่จะเรียนรู้กับคนที่อยู่รอบตัว ไม่ว่าจะใครที่ไหนก็ตาม เหมือนกับผ้าสีขาว ไม่ว่าจะป้ายสีดำลงไป เธอก็จะซึมซับสีดำไปอย่างไม่ปริปากบ่น โดธีคงเปรียบเสมือนเครื่องดูดความรู้ เธอมักจะสังเกตุทุกอย่างที่อยู่รอบตัวจนสามารถจับเคล็ดได้ หนำซ้ำยังความจำดี เธอมักจะจดจำรายละเอียดต่างๆ และ นำมาปรับใช้ หรือ ช่วยเหลือคนอื่น
เป็นคนที่มีธีมเพลง Antonio Bertali - Sonata à 3 ประกอบอย่างชัดเจน
ในจังหวะแรกนั้นช่างนุ่มลึก อ่อนหวาน ละเอียดอ่อน ภายใต้ความอ่อนหวานนั้นก็มีความหยอกล้อ แต่เมื่อรู้จักเธอนานขึ้น ก็จะรู้ว่าภายในตัวของเด็กสาวนั้น มีความหนักแน่น ความวุ่นวาย ประสานออกมาเป็นความงดงาม และ สง่างามอย่างไม่น่าเชื่อ มันให้ความรู้สึกของการไปข้างหน้ามากกว่าการหยุดกับที่ เคลื่อนไหวไปด้วยพลัง มันเป็นเพลงที่ทรงพลัง แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความร่าเริง ซึ่งไม่ต่างอะไรกับโดธี ที่เธอมีใบหน้าที่สวยงาม และ มีความฉลาดขยัน จนหลายคนนั้นคิดว่าเธอ มีความเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย แต่ในความเป็นจริงยังไงเธอก็เป็นเพียงแค่เด็กสาววัย18บ้านๆคนหนึ่ง
ภายใต้ความหนักแน่นนั้น เธอก็ยังมีความสดใสตามวัย และมีความซุกซน รวมถึงหัวแข็งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดื้อรั้นเกินไป หรือ ร่าเริงจนออกนอกหน้า ซุกซนจนน่าปวดหัว เธอร่าเริงในแบบที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งควรจะเป็น ชื่นชอบเรื่องความรักเหมือนคนทั่วไป แต่เพียงเธอคิดถึงอนาคตเสียมากกว่าจะมีเวลามารักใครสักคน ชื่นชอบความครื้นเครง ดังนั้นเธออยู่กับโจรสลัดได้ ชื่นชอบที่จะเรียนรู้และแบ่งเบาภาระ ยิ่งเข้ากับพ่อค้าได้ดี เธอแสดงถึงความอยากเรียนรู้และสนอกสนใจต่อสิ่งที่ไม่เคยพบที่ไหน จึงเป็นที่รักใคร่ของคนต่างแดน จึงไม่แปลกใจที่ทุกอย่างจะหล่อรวมให้ โดธีนั้นมีความน่ารักน่าชัง จนใครๆนั้นก็อดที่จะรักใคร่ไม่ได้
เธอมักจะเถียงว่าตนเป็นผู้ใหญ่ แม้พอจะถามเรื่องคู่ครอง เธอก็กลับลำบอกว่าเด็กอยู่
แหม เพราะไม่พร้อมล้วนๆเลยล่ะ ใบหน้าของเธอจะมักจะความรู้สึกไม่มิดเลยว่า เลิกจับคู่ให้สักที!! ในมุมมองเกี่ยวกับความรัก เธอมองว่าเธอยังเด็กเกินไปจริงๆ มีหลายอย่างที่เธอต้องเรียนรู้ และ ต้องรู้ให้ได้ แต่หากวง่าเธอแต่งงาน ก็กลายเป็นว่าเธอต้องนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร อดที่จะกระโจนออกไปข้างนอก แสวงหาความรู้เหรอ ฝันไปเถอะ!! เป็นผู้หญิงที่ตามหาความรู้มากกว่าวิ่งไปมาหาความรัก และจะแสดงออกนอกหน้าเมื่อมีคนมาขอความรัก ไม่ ออกไป จนฝูงนกต้องร้องว่าอย่าเพิ่มพวกไปมากกว่านี้อีกเลย
และแน่นอนว่าประสบการณ์ทางเพศ คือ 0 เรียกได้ว่า ฉลาดทุกอย่างแล้วมาตกม้าตายตรงนี้สุดๆ จนทุกวันนี้เธอยังมีความเชื่อที่ว่า นกกระสาจะคาบทารกมาให้เลี้ยง หรือ ไม่ก็เด็กเกิดมาจากกระหล่ำอยู่เลย ดังนั้นถ้ามาถามว่า เซ็กส์คืออะไรน่ะเหรอ คืออะไรล่ะ จะถามกลับด้วยซ้ำ ดังนั้นอย่าคาดหวังว่า เธอจะเข้าใจเกี่ยวกับใช้ร่างกายเป็นค่าชดใช้เลย เธอจะตอกกลับไปด้วยซ้ำ " จะให้ทำความสะอาดบ้าน หรือเป็นทาสเหรอคะ " ด้วยซ้ำไป จิตใจบริสุทธิ์มากๆ ไม่มีส่วนไหนที่หมกมุ่นทางเพศเลยสักนิด และไม่เคยคิดจะสนใจ อาจจะเพราะว่า ส่วนหนึ่งที่เธอเรียนน้อยด้วย (แต่ในตอนนั้นใครๆก็เรียนเรื่องเพศศึกษาน้อยอยู่แล้ว)
ประวัติ ::
เพราะว่าเธอนั้นเป็นโฉมงาม
และเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวในตระกูล
ความงามนั้นไม่ต่างอะไรกับคำสาปที่ติดตัว
เธอได้แต่ภาวนาว่าเพื่อหวังให้คำสาปนี้
คงไม่ใช่เหตุผลที่มันพรากเอาพ่อแท้ๆของตนเข้าเรือนจำไป
โดโรธี คราวน์ บุตรสาวคนโตของครอบครัวคราวน์ เกิดเมื่อวันที่ 12 ธันวาคม สุขภาพแข็งแรง และ ในวันที่13 ธันวาคม มาดอนน่า คราวน์ ก็เสียชีวิตจากการตกเลือดมากเกินไป ทำให้ผู้เป็นสามี เบเนดิกต์ คราวน์ต้องเลี้ยงลูกวัยแรกเกิดด้วยตัวคนเดียว แม้จะมีชาวบ้านนับไม่ถ้วนต่างเข้ามาช่วยเบเนดิกต์ดูแลโดโรธีจนเติบใหญ่
คู่สามีภรรยา เบเนดิกต์กับมาดอนน่านั้นมีจิตใจดีมีเมตตา ทั้งสองต่างก็คอยช่วยเหลือทุกคนอย่างเป็นมิตร โดยไม่สนว่า จะเป็นใครที่ไหนมาอย่างไร แต่ตราบที่เป็นมนุษย์โลกเดียวกัน พวกเขาก็ยินดีที่จะช่วยเหลือ แม้แต่ช่วยหางานเล็กๆน้อยๆ ช่วยในด้านเงิน หรือ แม้แต่งานอาสาสมัคร ก็มักจะเห็นพวกเขาเข้าร่วมเสมอ จึงไม่แปลกใจที่ทั้งสองต่างก็เป็นที่รักใคร่ไปทั่ว บางคนก็ตั้งลำได้เพราะมีการสนันสนุนจากครอบครัวคราวน์ เพราะงั้นการสูญเสียมาดอนน่า สำหรับชาวบ้านก็ไม่ต่างอะไรกับการสูญเสียของสมาชิกในครอบครัว และ โดโรธีก็ถือว่าเป็นตัวแทนของมาดอนน่า
เด็กสาวนั้นเติบโตมาอย่างงดงามและน่าเอ็นดู เลี้ยงง่ายกว่าเด็กคนอื่นๆ โดโรธีนั้นฉลาด และเรียนรู้ไวมากกว่าเด็กทั่วไป โดโรธีเริ่มเดินได้เมื่อตอนเธอยังอยู่วัยเพียง8เดือนเท่านั้น (นับว่าเร็วมากในสมัยก่อน) หนำซ้ำยังแสดงความอยากรู้อยากเห็น และ เมื่อ11เดือน เธอก็เริ่มพูดคำแรกออกมา ท่ามกลางความประหลาดใจและความเอ็นดู โดโรธีเติบโตขึ้นอย่างสวยงามและชาญฉลาด เธอเป็นเด็กที่มีมารยาทและเชื่อฟังผู้ใหญ่ มีความอยากรู้อยากเห็นและสนอกสนใจกับทุกเรื่องโดยรอบเป็นอย่างมาก จนกระทั่งเมื่อเธออายุ3ขวบ เธอก็สงสัยว่าทำไมเด็กผู้ชายถึงตอนไปโบสถ์ทุกวันในตอนเช้า จนเธอต้องถามคุณป้าข้างบ้าน
" เพราะไปเรียนหนังสือยังไงละจ่ะ "
" เรียนหนังสือคืออะไรหรือคะ "
" คือการ อ่าน เขียน ตัวหนังสือยังไงล่ะจ่ะ "
" งั้นหนูก็จะไปเรียนด้วย "
" ไม่ได้หรอกจ้ะ หนูเป็นเด็กผู้หญิงนะ มาเรียนถักผ้ากับป้าดีกว่า "
นั้นเป็นครั้งแรกที่โดโรธีไม่เข้าใจว่าเหตุใด พวกผู้ชายจึงทำได้ แต่ผู้หญิงอย่างเธอถึงทำไม่ได้ มันต้องใช้พลังกำลังหรืออย่างไร แม้เธอจะรับการเรียนเย็บปักถักร้อยเหมือนเด็กสาวทั่วไป แต่อีกช่วงเวลาหนึ่ง เธอก็ไปขอยืมเสื้อผ้าของเด็กผู้ชายที่รุ่นราวใกล้เคียงกับตน และ ปลอมตัวเข้าไปยังโบสถ์อย่างแนบเนียน เพียงเพราะอยากรู้ว่ามันคืออะไร และความกล้าในครั้งนี้ ทำให้เธอก็ยิ่งกล้าทำสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าทำในเวลาต่อมา แม้สุดท้ายจะไม่สามารถปิดบังซิสเตอร์ได้ (เพราะว่าค่อนข้างมีชื่อเสียงพอสมควร) แต่สุดท้ายเธอก็ได้รับการยินยอมให้มาเรียนด้วย นึกจากความตั้งใจที่โดโรธีแสดงให้ทุกคนเห็น ในขณะที่เรียนเขียนหนังสือ เธอก้เรียนเย็บปัก และไปช่วยเหลืองานที่บ้านอย่างขยันขันแข็ง ทุกวันเธอมีแต่งานที่จะต้องทำ แม้จะจบหลักสูตรการเขียนหนังสือ หรือ เย็บปักถักร้อย เจ้าตัวก็ยังออกแสวงหาความรู้เข้าหัวสมองอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งเธอไปพบปะกับผู้คนกลุ่มหนึ่ง.. โจรสลัด
มันไม่ใช่เรื่องร้าย ที่ตัวเอกเจอโจรสลัดและจับตัวไปเป็นตัวประกันไปเป็นเมียน้อย หรือจับไปขาย ในตอนนั้นโดโรธียังอายุเพียงแค่10ขวบเท่านั้น อย่าว่าแต่เมียเลย เอาไปขายก็ลำบากแล้ว หนำซ้ำพอปล่อยตัวไป วันต่อมาก็แว่บมาหาอีกพร้อมขนมปัง หัดติดสินบนแต่เด็กอีก ทำให้โจรสลัดแถวนั้นจึงเอ็นดูโดธี อีกทั้งเธอที่สนใจเกี่ยวกับทะเล เด็กสาวที่เวลามาทุกครั้งจะนำอาหารมาให้และถามไถ่เกี่ยวทะเลเสียจนคิดว่า โดนตำรวจสอบปากคำอยู่ จนอดจะเล่าตำนานเกี่ยวกับทะเล และ เรื่องเล่าผจญภัยเกินจริงให้ฟังอยู่เสมอ ถึงแม้จะเป็นเด็กสิบขวบก็จะตอกกลับว่ามันไม่เกินจริงไปหน่อยเหรอคะก็ตามแต่..
ต้องเป็นการยอมรับว่าเธอมีอิสระเป็นอย่างมากในวัยเด็ก เธอได้รับการไว้วางใจจากผู้เป็นพ่อว่าเธอสามารถเอาตัวรอดได้ บวกกับชื่อเสียงคุณงามความดีของคุณพ่อนั้น ทำให้เธอเดินไปไหนก็ได้ แต่แน่นอนว่าต้องมีข้อบังคับว่า ห้ามเดินไปในเขตชนชั้นต่ำ เขตโสเภณี ไม่ว่าจะไปถามใครๆ คนเหล่านั้นก็ห้ามออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า อย่าไปในเขตโสเภณี แม้แต่โจรสลัดที่เธอมองว่าเขานั้นกล้าเหนือสิ่งอื่นใด ยังกล่าวเสียงแข็ง ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเข้าไปในเขตนั้น จนแม้ในยามที่เธอโตเป็นสาว แม้จะถามใครๆว่าโสเภณีคืออะไร เขาก็บอกกับเธอแค่ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี และก็ไม่พูดอะไรกลับไปมาก แม้ตั้งแต่เธอมีเพียงอายุแค่10ปี เธอก็มองออกทันทีว่ามันเป็นสิ่งที่ร้ายกาจขนาดไหน แม้จะไม่รู้ว่า กลุ่มโสเภณีนั้นทำอะไรก็ตาม
โดโรธีนั้นไม่ค่อยยุ่งกับด้านมืดของเมืองลอนดอน เธอมักจะอาศัยอยู่ด้านสว่าง คอยคุยกับพ่อค้า ด้านมืดที่เธอเข้าใกล้มากที่สุดก็คือโจรสลัด แต่เธอได้รับความเอ็นดูมาตั้งแต่เล็ก ดังนั้นจึงไม่มีใครเข้าทำอะไรเธอ แถมเธอยังเป็นที่ถูกใจของกัปตันเรื่องอีกตั้งหาก แต่ด้วยความเป็นสาวงามที่ทุกคนฮือฮากัน ทำให้ด้านมืดนั้นรู้จักเธอดี
เมื่อโดธีอายุครบ17ปี ความงดงามของเธอก็งอกงามอย่างสมบูรณ์แบบ หนำซ้ำยังขึ้นชื่อว่ารอบรู้และขยันขันแข็งช่วยเหลือพ่อทำงาน จึงไม่น่าแปลกใจที่จะมีชายหนุ่มมาล้อมรอบตัวเธอ และปรารถนาในตัวของเธอ เพียงแต่ในหัวของโดโรธีนั้นเต็มไปด้วยการทำงานและพัฒนาไปข้างหน้า และ เหตุการณ์นั้นก็เกิดขึ้น เมื่อบิดาของตน เบเนดิกต์ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ จิตใจที่ดีมีเมตตาอย่างท่านนี่นะ แม้เธอจะพยายามต่อสู้และดิ้นรนยังไง พยายามโต้แย้งหรืออย่างไร ก็ไม่สามารถประกันตัวคุณพ่อออกมาได้ และ ชะตาก็ยิ่งเล่นตลกกับเธอเมื่อมี คนของดยุคคาดอส มาหาตนที่บ้าน และอ้างว่า ดยุคนั้นเป็นบุญคุณกับบ้านของเธอ และ แทนที่จะให้เธอไปรับใช้ กลับเสนอให้เธอไปเป็นน้องบุญธรรม มันเป็นเรื่องที่น่าแปลก ใครกันที่อยากจะได้คนชั้นกลางอย่างเธอไปเป็นน้องสาว แม้เธอจะมีชื่อเสียงในเรื่องความงาม แต่สายเลือดที่สกปรกนี้ คนชั้นสูงก็ต่างที่พยายามจะหลีกเลี่ยงไม่ใช่หรือ
ไม่น่าไว้วางใจ
แน่นอนว่าหล่อนไม่เชื่อว่าพ่อของตนทำ และผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งก็คือตัวดยุคคาดอสที่อ้างตัวว่าเป็นผู้มีบุญคุณกับบ้านของเธอ เธอจึงตัดสินใจรับข้อเสนอเข้ามาเป็นน้องสาวบุญธรรมของเทรย์เลอร์ โดยมีจุดประสงค์จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้พ่อนั่นเอง
ลักษณะการพูดจา ::
เธอมีน้ำเสียงที่หวานและไพเราะเสมือนกับนกไนติงเกล เธอมักจะพูดจาฉะฉานและศัพท์ชั้นสูง พูดจามีสัมมาคารวะ ฉลาดที่จะพูด และ เรื่องคำเก่ง แต่ในขณะเดียวกัน การเป็นการด่าเธอไม่ด่าเหมือนกับผู้ดี แต่หากมีน้ำโหมากจริงๆ เธอจะหยาบคายเสมือนโจรสลัด ด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะนั้นแหละ เธอมักจะมีสำเนียงบริติชที่งดงาม สำเนียงออกเสียงในคอ แทนตัวเองว่า ข้า มักจะลงท้ายด้วยค่ะ เรียกคนอื่นว่า คุณผู้ชาย คุณนาย ท่าน อย่างสุภาพ เธอเป็นคนพูดเร็ว และ มีความกระตือรือร้น หากตื่นเต้นมากๆ เธอก็จะยิ่งพูดรัว
เธอมักจะมีคำอุทาน แหม และ ตายจริง สอดอยู่ในบทสนทนาอยู่บ่อยครั้ง จนทำให้ดูเหมือนคนที่อ่อนหวาน แต่วาจาที่อ่อนหวานนั้นตรงข้ามกับการพูด หรือ การแสดงออกของเธอสิ้นดี แม้กับเทรเวอร์จะเป็นพี่บุญธรรม แต่เจ้าตัวก็พยายามเลี่ยงที่จะเรียก เจ้าพี่ หรือ ท่านพี่ เธอมักจะเรียกว่า ท่านเทรเวอร์ อยู่บ่อยครั้ง
ยกตัวอย่าง
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ เพิ่งอบขนมปังออกมาสดๆร้อนๆเลยล่ะค่ะ กำลังกรุบกรอบเลยนะคะ ตายจริง..! แหม คุณนาย วันนี้สวยจังเลยนะคะ มีเรื่องอะไรดีๆเหรอคะ? " ยิ้มกว้างจนตายี กลายเป็นภาพที่น่ามองของทุกคนในขณะที่ประคองถาดขนมปังร้อนๆออกจากเตา
" คุณผู้ชาย สิ่งนั้นคืออะไรหรือคะ แหม.. ขมิ้น? เหลืองเชียว เครื่องเทศของอินเดียเหรอคะ มีรสชาติอะไรมั้ยคะ " รัวคำถามใส่พ่อค้าด้วยดวงตาที่แพรวพราวระยิบระยับ
" ต้องขออภัยด้วยค่ะ ตัวข้านั้นยังไม่พร้อมที่จะมีความรัก "
" หืม.. สุดยอดเลยนี่คะ " ตอบไปส่งๆในขณะที่นั่งไขว้ห้างอ่านหนังสือด้วยใบหน้าที่เฉยเมยบ่งบอกถึงความไม่สนใจ
" ข้าไม่เห็นจะเข้าใจเลยค่ะ ความภาคภูมิใจของท่านคือการนั่งบนกองเงินกองทองที่บิดาของท่านเป็นคนหามา แล้วท่านได้ลองพยายามที่จะหาเงินเหล่านั้นหรือไม่ แล้วยังมีหน้ามาอวดว่าตัวเองเป็นชั้นสูง ทั้งๆที่หาเงินแค่1เพนซ์ (pence)ก็ยังหาไม่ได้เลยแท้ๆ " ดวงตาที่ใครๆต่างก็ชื่นชมกลับถลึงเหยียดลงต่ำ อย่างไม่คาดคิดว่าเด็กสาวชนชั้นกลางจะกล้าต่อว่าชนชั้นสูง
" แหม.. " ดวงตาล่อกแลกและเสนอความอ่ำอึ่งท่าทางที่เหมือนกับอยากจะกระโจนนี่ออกจากวงสนทนานี้ ทั้งๆที่ภายในนั้นเย็นสบาย แต่กับมีเหงื่ออุ่นๆผุดพรายตามกายา ดวงตาคู่สวยนั้นแหวกว่ายไปมาราวกับพยายามว่ายไปหาข้ออ้างที่จะทำให้ตนไม่ต้องเข้าร่วมงานเต้นรำงี่เง่านี่ได้ " ......คือว่าข้า เพิ่งนึกได้ว่ามีนัด.. "
" ท่านมีอะไรให้ข้าทำหรือไม่ ..ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ไม่สิ ข้าบังคับค่ะ หากท่านไม่ยอมให้ข้าช่วยเหลือ ข้าลงต้องเฉาตายอยู่ที่นี้เป็นแน่แท้ ท่านคงไม่อยากให้ข้าต้องตายใช่มั้ยคะ เพราะฉะนั้น ข้าจะไปทำความสะอาดห้องโถง "
" ข้า... ข้าจะปิ้งขนมปังใส่เนยเยอะๆ!! " เธอประกาศออกมากลางวง และรีบเดินจ้ำอ้าวออกไป
" โอ้ ข้ามีธุระยังต้องทำต่อน่ะค่ะ ข้าว่าจะไปเดินเล่นแถวท่าเรือ เพื่อจะมีสินค้าใหม่ๆแปลกหน้า วันวานที่ข้าไป ข้าเจอสิ่งที่เรียกว่า เส้น? เส้นพาสต้าด้วยล่ะค่ะ เป็นแป้งเหมือนขนมปัง แต่กลับเหนียวนุ่มกว่า ข้าว่าข้าจะไปต่อรองขอเคล็ดลับในการทำมา " เธอพูดอย่างเจื้อยแจ๋ว มือประสานกันอยู่แนบกับอก ก่อนเธอจะเหลียวหลังหันไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อย แม้ดวงตาจะไม่ยิ้มตาม ก็ตามแต่ เธอก็ยังยืนยันในการพูดในสิ่งที่คนเป็นน้องควรการะทำ " แล้วข้าจะกลับมาทำให้ท่านทานนะคะ... ท่านเทรเวอร์ รับรองว่าต้องถูกปากท่านแน่นอน " (พาสต้าจะเข้ามาเป็นที่รู้จักในประเทศอังกฤษในปี1874 แต่คนอิตาลีมีการทำตั้งแต่ปี 1154 )
" ไม่จริงค่ะ คนผู้นั้นดิฉันได้พบเจอตอนที่ข้าออกไปสำรวจ ในช่วงเวลานั้นข้าก็อยู่ด้วย หากท่านคิดว่านางฆาตกรรมคนในช่วงเวลานั้น ท่านก็คงคิดผิดแล้ว หวังว่าการให้การของท่านจะถูกต้องนะคะ ...หากท่านไม่เชื่อการให้การของข้า ท่านสามารถไปตรวจสอบที่ย่านการค้าได้เลยค่ะ หรือว่า ท่านจะลบลู่ตระกูลของคาดอสกัน " ดวงตาสีฟ้าซีดนั้นแพรวพราวอย่างเจิดจรัส " ต่อให้ข้านั้นเป็นน้องสาวบุญธรรม แต่ข้านั้นก็ถือว่าเป็นคนของตระกูลคาดอสแล้ว ท่านคงไม่ได้ดูถูกคนที่เป็นน้องสาวของดยุคแห่งคาดอสใช่หรือไม่? "
" ไม่เหนื่อยเหรอคะ? " ดวงตาสีฟ้าซีดนั้นสบตาอย่างตรงไปตรงมา ริมฝีปากที่แดงคังเลือด ใบหน้าที่แสดงถึงความอ่อนโยนและประสานกับความกังวล " หากเครียด ข้าขอแนะนำให้ท่านลองเดินเปลี่ยนบรรยากาศนะคะ หรือกังวล ให้ข้าเอสคอร์ทข้างๆท่านมั้ยคะ "
ชอบ ::
การทำงาน : ไม่ว่ายังไงเธอก็ขอที่จะขยับตัวให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยร่างกายของเธอจะได้ไม่ฝืด การทำงานคือการขยับร่างกาย ทำความสะอาด ทำบัญชี หรืออะไรก็ตาม ที่ทำให้เธอไม่ต้องนั่งอยู่เฉยๆ ราวกับเป็นคนสมาธิสั้นไม่สามารถอยู่เฉยๆได้
อาหารต่างๆ โดยเฉพาะอาหารทื่ไม่รู้จัก : เธอเป็นถึงลูกของร้านขนมปัง เธอต้องคอยเรียนรู้แม้ดูอาหาร โดยเฉพาะเมนูอาหารที่เข้ากับขนมปัง เช่นน้ำซุปต่างๆ เธอมักจะคอยชิมอาหารอยู่บ่อยครั้ง และลองวิเคราะห์ จดสูตรและนำกลับมา จดรายละเอียดเพื่อที่จะลองทำบ้าง ส่วนใหญ่ก็ออกมาเลิศรสทั้งนั้น
หนังสือ : โดโรธีเกลียดที่สุดที่จะโดนด่าว่าเป็นคนขาดปัญญา ต่อให้เป็นผู้หญิงและได้เรียนน้อยกว่าผู้ชาย เธอก็จะอ่านหนังสือทุกเล่ม เพื่อจะนำความรู้ไปโต้ผู้ชายกลับว่า ผู้หญิงนั้นก็สามารถฉลาดได้มากกว่าผู้ชาย
ความรู้ต่างแดน : มักทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งเมื่อคุยเรื่องต่างดินแดน เธอใฝ่ฝันว่าสักวันอย่างจะลองฝึกภาษาที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ และ ได้ไปเยือนในประเทศที่เธอไม่เคยไปเหยียบ และ ศึกษาความรู้ของที่นั้น
พ่อ : ครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอ ไม่ว่าใครก็รัก
ความเรียบง่าย : ความสงบ นี่แหละความสุขของทุกสิ่ง เธอไม่ชอบอะไรที่หวือหวา หรือ เกินความพอดี เธอชอบอะไรที่เป็นอย่างที่ควรจะเป็นมากกว่า
ไม่ชอบ ::
ความวุ่นวาย(ระดับทนได้) : โดยเฉพาะความวุ่นวายที่ต้องสุมหัวกับชนชั้นสูงที่แทบจะล็อคตัวเองไว้ในห้องเลย เธอก็แค่รำคาญเฉยๆ บวก ความอคตินิดๆ หากเป็นปาร์ตี้บ้านๆ โดธีก็ไม่แสดงอาการไม่ชอบขนาดนี้หรอก
คนที่ไม่มีความรู้แต่ยังอวดดี : เห็นแล้วยังขายหน้าแทน นั้นเป็นสิ่งที่เธอคิด หนำซ้ำยังมาเถียงด้วยความรู้ผิดๆ และ ยังทำเป็นไม่ฟังเพราะหยิ่งไปด้วยศักดิ์ศรีนี้ของยิ่งขึ้น
ชนชั้นสูง : เป็นความอคติแบบไม่มีวัวไม่มีควายผสม เธอเบื่อการที่จะต้องปั้นหน้ายิ่ง พะวงหน้าพะวงหลัง รักษาภาพพจน์ทั้งๆที่จริงๆตัวเองก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น
กฏระเบียบที่จุกจิกเกินไป : มันเป็นความรู้สึกที่รำคาญ อะไรก็ทำไม่ได้ จะทำอะไรนี้ก็ไม่ได้ หากเป็นผู้หญิง กฏก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก
ฤดูหนาว : เพราะมันทำให้วัตถุดิบในการทำอาหารหายาก ทำให้มีคนยากจน หรือ ขาดแคลนสารอาหารไปเยอะ ซึ่งเธอพยายามคิดวิธีแก้ไขปัญหาอยู่
เกลียด ::
ความชั่วร้าย : ทุกอย่างที่ชั่วร้าย ไม่ว่าการจับตัวทาสไปขาย หรือ การต่อสู้ รวมถึงการที่ใส่ความพ่อเธอเป็นกบฏ
การกีดกั้นทางเพศ : เธอไม่คิดว่าผู้หญิงจะด้อยกว่าผู้ชายไปมากหนัก ดังนั้นเธอจึงทำทุกวิถีทางเพื่อเป็นการแสดงออกให้เห็นว่าผู้หญิงก็สามารถเท่าเทียมกับผู้ชายได้
คนที่ไม่รู้จักความลำบาก : พวกคุณหนูทั้งหลาย ที่แม้แต่จะลงมือใส่เสื้อผ้าด้วยตัวเองยังทำไม่ได้ ยังไม่นับการอาบน้ำอีก เธอไม่เข้าใจถึงความที่ว่าต้องมีคนดูแลตลอด ดูแลตัวเองไม่ได้เลยรึยัง
โดนด่าว่าเป็นคนเขลา : อันนี้สุดของแห่งความขึ้น เธอค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองมีความรู้พอควร
กลัว ::
เลือด เครื่องใน : แต่หากเป็นเนื้อเธอยังพอสามารถทนได้ แต่จะกลับกันถ้าเป็นเลือดนองจำนวนมาก ทะลั่กไปด้วยเครื่องใน เธอจะรู้สึกหวาดกลัว ใบหน้าซีดเซียว และ แทบจะไม่มีแรงยืน
แพ้ : -
งานอดิเรก ::
- ศึกษาความรู้
- เดินสำรวจทั่วลอนดอน (แอบแปะแผนที่ดอนลอนสมัยก่อนให้ คลิก )
- แลกเปลี่ยนความรู้กับคนต่างแดน
- ทำอาหารและขนม รวมถึงทำความสะอาด
เพิ่มเติม ::
- ขยันออกไปเดินสำรวจ มักจะใช้ข้ออ้างว่าหาของ สินค้าใหม่ๆ
แต่ความจริงคือหาข้อมูลเกี่ยวกับกบฏ
- ฉลาดและรอบรู้ แม้เรื่องจุกจิกเธอก็ยังสามารถอธิบายได้ แม้ส่วนใหญ่
จะเป็นความรู้ที่เขาเล่าและลือมา แต่เรื่องข่าวสารในลอนดอนนี่
ข้อมูลแน่นมาก เพราะเส้นสารเยอะ
- โดธีไม่มีศิลปะป้องกันตัว เธอเป็นเพียงสาวชาวบ้านธรรมดา
มีเพียงความเฉลียวฉลาด และ หัวไวที่เป็นอาวุธให้เธอได้
- เวลาว่างๆ เธอมักจะออกไปช่วยเหลือผู้คนอย่างที่พ่อของเธอทักจะทำ
แต่สุดท้ายคนที่ได้ชื่อเสียงคำชื่นชมจะเป็นเทรเวอร์มากกว่าตัวเธอก็ตาม
- เวลาเข้าสังคมชั้นสูง เธอมักจะยอมปิดปากเงียบ ยืนเป็นดอกไม้ที่ประดับอยู่ริมทาง
มักจะปฏิเสธการเต้นรำ เพราะสกิลต่ำเรี่ยราดมาก มีโอกาสเหยียบเท้าได้ทุกเมื่อ
- แม้เธอจะค่อนข้างไม่อยากยุ่งกับชนชั้นสูง แต่จะมีข้อยกเว้นหากคนชั้นสูงนั้น
สามารถชวนคุยเรื่องที่ตนสนใจได้ เช่น อาหาร ต่างแดน หนังสือหายาก ความรู้
เธอสามารถยืนจ่อได้ทั้งวันอย่างไม่มีเบื่อ
- ค่อนข้างเอ็นดูเด็กเล็ก แม้จะซนมากๆก็ตามแต่
- พยายามเข้าหาเทรเวอร์ แต่ในขณะเดียวกันก็เว้นระยะห่างไม่เข้าใกล้
- ค่อนข้างแปลกใจที่พี่บุญธรรมของตนมีคู่หมั้น แต่เพราะด้วยความที่อายุใกล้เคียงกัน
เลยมีความรู้สึกอยากจะสนิทด้วยอยู่ แต่หากเอาแต่ใจมากๆ เธอก็เผลอทำหน้าเหวี่ยงใส่
อยู่เหมือนกันแต่ในขณะเดียวกันก็แอบดีใจที่มีคนสนใจโลกภายนอก
- คนชั้นสูงบางคนอาจจะไม่ชอบเธอ โดยเฉพาะผู้หญิงที่เธอผ่าเหลาออกมาแบบนั้น
แต่โดโรธีก็ยังลอยหน้าลอยตาไม่รับรู้
TALK CHARACTER
Quiz :: อำนาจ ชื่อเสียง ความรัก เงินตรา อิสรภาพ สำหรับคุณสิ่งไหนที่สำคัญที่สุด เพราะอะไรถึงเป็นเช่นนั้น
Ans ::
" ข้าไม่คิดว่าทุกสิ่งที่ท่านกล่าวนั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของข้า " เด็กสาวกล่าวขึ้นมาด้วยดวงตาที่ตรงไปตรงมา เธอสบตากับบุคคลตรงหน้าโดยไม่แม้แต่กระพริบตา มือประสานกันอยู่ที่หน้าท้อง หลังตรงอย่างสง่างามในขณะที่น้ำเสียงหวานนั้นทรงพลังและแฝงไปด้วยความจริงใจอย่างหาที่ไหนไม่ได้
" ความเรียบง่ายสำหรับข้านั้นสำคัญที่สุดอย่างไม่มีอะไรจะเปรียบได้ "
" อำนาจนั้นช่างแสนวุ่นวายและมีภาระมากเกินไป "
" ข้าไม่ต้องหาชื่อเสียง เพราะเพียงแค่นี้ก็ทำเอาวุ่นวายมากแล้ว "
" ความรักนั้นมันไม่สำคัญ และเป็นตัวถ่วงให้ข้าไม่สามารถก้าวขาออกไปเรียนรู้ "
" เงินตรานั้นมันเป็นของนอกกาย จะหาใหม่เมื่อไรก็ได้ แต่ต้องใช้จ่ายอย่างระมัดระวัง "
" แต่หากจะให้เลือกทั้งห้า ข้ามีมุมมองว่า อิสระนั้นเป็นสิ่งที่ข้าต้องการมากที่สุด "
เสียงหวานกล่าวขึ้นมาอย่างก้องกังวาล ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายเจิ่ดจรัส
ริมฝีปากที่แดงคังเลือดนั้นยกยิ้มขึ้นมุมปาก
" อิสระที่จะทำให้ข้าหาความรู้ได้เท่าที่ข้าต้องการ "
Quiz :: ถ้าเลือกจะตายกับอยู่ต่อในสังคมที่เน่าเฟะเช่นนี้ คุณจะเลือกอะไร
Ans ::
" ดิฉันเลือกที่จะอยู่ต่อในสังคมเน่าเฟะ " เธอกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม มือก็ยังประสานกันอยู่ง่ายๆบนเอว โดโรธีไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิด แสดงว่าสิ่งที่เธอกล่าว เธอก็ตั้งใจที่จะทำมันอยู่แล้ว
" หากข้ารับไม่ได้กับสังคมแบบนี้ ข้าก็เปลี่ยนมันเสียสิ
แม้จะเป็นเพียงแค่จุดเล็กๆ แม้จะมีเพียงข้าคนเดียวที่ต้องการจะเปลี่ยน
แต่ประกายไฟเล็กๆ มันก็สามารถทำให้ป่าลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง "
Quiz :: คิดว่าตอนนี้ตัวเองได้เป็นอย่างที่ใจปรารถนาไว้แล้วรึยัง
Ans ::
" แหม ตัวข้านั้นยังไม่ทันได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ " เธอยกยิ้มขึ้นกว้าง " ความรู้ที่ข้ากระหาย ต่อให้ร่างนี้สูญสิ้นเหลือแค่ตอตะโก ความรู้ที่ข้าต้องการก็ไม่มีวันหมด "
TALK PARENT
สวัสดีค่ะชาวโลก ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เราชื่อรันรัน หรือจะเรียกอาร์ซีก็ได้ค่ะ!
:: สวัสดีค่ะ คุณรันรัน แคนดี้เองค่ะ!
เบื่อคำถามเบสิคแล้วค่ะ เอาเป็นว่าขอถามนิดนึงเนอะว่าตัวละครของคุณพ่อคุณแม่มีแรงบันดาลใจจากอะไรไหมคะ?
:: มีแรงบันดาลใจจากเบลล์ค่ะ เบลล์ โฉมงามกับอสูร ผู้หญิงบ้านๆที่มีความสวยงาม แต่ในขณะเดียวกันก็มีความฉลาด และความเข้มแข็ง นำมันประสานกับเอ็มม่า วัตสันคนที่แสดงเป็นเบลล์ด้วยค่ะ โดโรธีจะแสดงออกให้เห็นถึงความเฟมินิสต์ที่ในยุคนั้นยังไม่ค่อยมี สวยและเก่งกาจ ส่วนใหญ่ในยุคนั้นจะไม่ค่อยยอมรับกันเท่าไร
สาเหตุที่เลือกบทนี้มีอะไรเป็นพิเศษไหมคะ
:: เพราะว่าชอบนิสัยนี้สุดแล้วล่ะค่ะ เราไม่ค่อยถนัดผู้หญิงที่ค่อนข้างดุ แล้วมีความเป็นควีน หรือดื้อรั้นเท่าไร โฮ เลยมองว่าบทนี้ค่อนข้างเหมาะสมกับที่ตัวเองถนัดสุดแล้วค่ะ จะได้ออกมาดีด้วย
ลองให้คะแนนความพึงพอใจในใบสมัครของตัวเองหน่อยนะคะ ฮาาา สักเต็มสิบนี่ได้ประมาณไหนดีเอ่ย?
:: 7.5ล่ะค่ะ เพราะแอบหงุดหงิดตัวเองตรงประวัตินิดๆ ไม่สามารถคิดประวัติให้ออกมาดี หรือมีเนื้อเรื่องที่สามารถเข้ากับที่คุณรันเขียนได้เลยค่ะ สุดท้ายเลยต้องเขียนแบบคลุมเครือเพื่อที่จะได้ไม่ขัดกับเนื้อเรื่องของคุณรัน
อยากได้คำจำกัดความของน้องหน่อยน่ะค่ะ!
:: เป็นสาวแกร่งที่อยากจะให้ผู้ชายทุกคนได้รู้ว่า ผู้หญิงนั้นเป็นคนเสริมสร้างผู้ชาย แกร่งแข็งและฉลาดกว่าที่ผู้ชายจะมาต้อนได้ รักความเรียบง่าย แต่ทำไมคนรอบข้างต่างก็มาวุ่นวายกับเธอจัง /เหม่อ/
เกริ่นก่อนว่าเนื้อหาในเรื่องนี่รุนแรงระดับหนึ่งเลย (ถึงนังคนเขียนจะอายุไม่ได้มากมายอะไรก็เหอะ.) ถ้าเจอบทลูกตาย มีความสาหัสสากรรจ์ หรือเจอความพลอตทวิสเข้าไปนี่โอเครับได้แน่ใช่ไหมคะ?
:: โอเคไม่เป็นไรค่ะ เดียวจะพกตับสำรองไว้นะคะ!
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมสนุกกับเรามากๆ นะคะ ข่อมค่าา
:: ยินดีค่าาา ถ้าถูกใจจะดีใจมากๆเลยนะคะ โฮ
ความคิดเห็น