My Lie in April : [Short Fic Your Lie in April]

Spring will be here soon. Spring, the season I met you, is coming. A spring without you...is coming.

"ถึงคุณอาริมะ โคเซย์
การเขียนจดหมายหาคนที่เพิ่งจะเจอหน้ากันไปหมาด ๆ นี่มันรู้สึกแปลกดีนะ

นายนี่ใจร้ายมากเลยนะ
อืดอาด เอื่อยเฉื่อย เจ้าทึ่ม
ฉันได้เจอนายครั้งแรกตอนอายุห้าขวบล่ะ
ตอนนั้นฉันไปแสดงให้กับโรงเรียนสอนเปียโนที่ฉันเรียนอยู่น่ะ

มีเด็กผู้ชายทำตัวเงอะ ๆ งะ ๆ เดินขึ้นมาบนเวทีแล้วเอาก้นชนเก้าอี้อย่างน่าขัน
เขานั่งลงตรงหน้าเปียโนที่ดูใหญ่เกินตัว
ทันทีที่โน้ตตัวแรกดังขึ้นเท่านั้นแหละ
เขาก็กลายไปเป็นความใฝ่ฝันของฉัน

การบรรเลงตัวโน้ตที่สีสันสดใสราวกับพาเลท 24 สี ท่วงทำนองที่ราวกับกำลังเต้นรำ
ตอนที่เด็กที่นั่งข้าง ๆ ฉันก็แหกปากร้องไห้ออกมา ฉันตกใจมากเลยล่ะ

แต่แล้วเธอกลับเลิกเล่นเปียโนหลังจากที่เป็นคนพาฉันให้เดินตามมาบนเส้นทางสายนี้
ใจร้ายมากเลยใช่ไหมล่ะ
ฉันจึงได้เปลี่ยนมาเล่นไวโอลินแทน หวังว่าเธอจะมาบรรเลงเปียโนให้ฉันไงล่ะ
แย่ที่สุด เอื่อยเฉื่อย เจ้าทึ่ม

พอได้รู้ว่าเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ฉันตื่นเต้นมากเลยล่ะ
จะต้องทำยังไงถึงจะเข้าไปหาเธอได้กันนะ
ลองไปซื้อแซนด์วิซทุกวันบ้างดีไหมนะ

แต่ท้ายที่สุดฉันก็ได้แต่มองเท่านั้นเอง
ก็ทุกคนน่ะ สนิทกันซะขนาดนั้นนี่นา
ไม่มีที่ว่างให้ฉันแทรกตัวเข้าไปได้เลย

ฉันได้รับการผ่าตัดมาตั้งแต่เด็ก
แล้วก็ต้องเข้าไปรับการรักษาแบบคนไข้นอกอยู่เป็นระยะ
แต่หลังจากที่ฉันล้มพับลงเมื่อตอน ม.1 ฉันก็เริ่มเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยขึ้น
จนกระทั่งอยู่ในโรงพยาบาลมากกว่าอยู่ข้างนอกเลยก็ว่าได้
ฉันเลยแทบจะไม่ได้ไปโรงเรียนเลยล่ะนะ

เรื่องที่สภาพร่างกายไม่ค่อยดีน่ะ ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ
พอได้เห็นคุณพ่อคุณแม่ร้องไห้อยู่ที่ห้องรับรองในคืนนั้น ก็เลยรู้ทันทีว่าตัวเองเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

ตอนนั้นแหละ ที่ฉันเริ่มออกวิ่ง
ฉันเริ่มทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำ เพื่อจะได้ไม่ต้องมานึกเสียดายบนสวรรค์เอาทีหลัง
ใส่คอนแทกเลนส์ที่เคยกลัวนักกลัวหนา
กินเค้กเป็นก้อน ๆ โดยที่ไม่ต้องกลัวอ้วน
แม้แต่บทประพันธ์ที่เคยยึดถือมาโดยตลอดนั้น ฉันก็เปลี่ยนมาบรรเลงมันตามอำเภอใจ

แล้วฉันก็พูดโกหกออกไปเรื่องนึง
เรื่องที่ มิยาโซโนะ คาโอริ ชอบ วาตาริ เรียวตะ นั้น...
ฉันโกหกน่ะ

แล้วคำโกหกนั้นเอง ที่ชักนำให้เธอ...
ชักนำให้อาริมะ โคเซย์ได้มาพบกับฉัน

ฝากขอโทษวาตาริด้วยนะ
คิดว่าถ้าเป็นเขาล่ะก็ น่าจะสามารถลืมฉันได้ในเวลาไม่นานนัก
ในฐานะเพื่อนก็เป็นคนที่เฮฮาดีอยู่หรอก แต่ถ้าจะคบเป็นแฟนฉันก็อยากได้คนจริงจังกว่านี้หน่อยน่ะ

แล้วก็ฝากขอโทษสีบากิด้วยนะ
ฉันกะจะเป็นแค่คนคนหนึ่งที่เดินผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป
เพราะไม่อยากจะทิ้งความรู้สึกแย่ ๆ เอาไว้ก็เลยไม่ได้ขอร้องสึบากิออกไปตรง ๆ น่ะ
อันที่จริง ถึงจะขอให้เธอแนะนำอาริมะ โคเซย์ให้รู้จักหน่อยไปตรง ๆ สึบากิก็คงไม่ยอมอยู่ดีล่ะนะ
ก็สึบากิเขาชอบเธออยู่นี่นา
ใคร ๆ เขาก็รู้กันหมดแล้ว มีแต่เธอกับสิบากิเท่านั้นแหละที่ไม่รู้

แต่เธอที่ฉันได้เจอจากคำโกหกของฉันนั้นต่างไปจากที่ฉันคิดเยอะเลย
ทั้งมืดมน หัวดื้อ ดันทุรัง แถมยังเป็นพวกแอบถ่าย
เสียงของเธอทุ้มกว่าที่คิด เป็นสุภาพบุรุษกว่าที่คิด แล้วก็ใจดีอย่างที่คิด

แม่น้ำที่พวกเรากระโดดลงไปเล่นกันตอนนั้น มันเย็นสดชื่นมากเลยเนอะ
พระจันทร์กลมโตที่พวกเรามองเห็นจากห้องดนตรีนั้น ดูเหมือนกับมันจูน่าอร่อยมากเลยล่ะ
ตอนที่วิ่งแข่งกับรถไฟนั้น คิดว่าน่าจะชนะได้จริง ๆ นะ
ที่ได้ร้องเพลง Twinkle Twinkle Little Star ไปด้วยกันน่ะ สนุกมากเลยนะ
โรงเรียนตอนกลางคืนมันต้องมีอะไรบางอย่างอยู่แน่ ๆ เลยเนอะ
หิมะมันดูคล้ายกับกลีบดอกซากุระจังเลยนะ
ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่การแสดง แต่หัวใจของนักดนตรีอย่างฉันกลับถูกดึงดูดไปด้วยเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ มันน่าแปลกจังเลยนะ

ทิวทัศน์ที่ฉันไม่อาจลืมมันลงได้กลับมีแต่เรื่องเล็กน้อยพวกนี้ น่าขันจังเลยนะ
แล้วเธอล่ะว่าไง...
ฉันนั้นสามารถเข้าไปอยู่ในหัวใจของใครสักคนได้บ้างไหมนะ
แล้วฉันสามารถเข้าไปอยู่ในหัวใจของเธอได้รึเปล่านะ
จะยังจดจำเรื่องของฉันได้บ้างไหมนะ เพียงสักนิดก็ยังดี
ห้ามกดปุ่ม reset เชียวนะ
ห้ามลืมเด็ดขาดนะ
สัญญาแล้วนะ

จะส่งไปถึงไหมนะ...
ถ้าส่งไปถึงได้ก็ดีนะ...
อาริมะ โคเซย์...
ชอบนายนะ...
ชอบนะ...

ขอโทษนะ ที่กินคาเนเล่ไม่หมด
ขอโทษนะ ที่ทุบตีนายไป
ขอโทษนะ ที่เอาแต่ใจ
สำหรับเรื่องราวทั้งหลายที่ผ่านมา ขอโทษนะ

ขอบคุณมาก

ปล. ฉันแนบของสำคัญของฉันไว้ให้ด้วย ถ้าไม่ต้องการก็ฉีกทิ้งได้เลยนะ"

เธอที่ทิ้งจดหมายไว้ให้ผม จดหมายที่ผมไม่อาจตอบกลับได้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...