คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แม่
ภาพวาื่นึ้นมาอนบ่ายสอ มือเล็ยี้าเบาๆ ่อนะลุึ้นนั่ัวร มอไปรอบๆ บ้าน็ไม่พบับนที่มอหา แ่หาาเหลือบไปเห็นโพสอิทที่ิอยู่บนโ๊ะหน้าโฟา ภาพวาหยิบึ้นมาู่อนะเห็นลายมือที่แสนเป็นระเบียบอใรบาน
ใรบานเียนโน๊ั้ไว้ว่า ‘ผมมีเรียนที่มหาลัยฯ อนเที่ย ถ้าภาพวาื่นแล้วทาน้าวทานยา้วยนะ ผมเรียมไว้ให้แล้ว’
ภาพวายิ้มออมาบาๆ อาารปวท้อทุเลาลไปแล้ว อนนี้ภาพวามีแ่อาารหิวแทน นัวเล็เลยัสินใเินไปทาห้อรัวที่อยู่ิับห้อนั่เล่น
ฝาีที่แม่อภาพวาื้อไว้ให้ำลัรอบอาหารหน้าารับประทานที่โยโะเรียมไว้ เป็นไ่พะโล้ที่ไม่ี่วัน่อนภาพวาบ่นว่าอยาิน เป็นผัผัที่ภาพวาอบทาน มือเล็หันไปเปิู้เย็น็พบับบัวลอยไ่หวานสอถุที่วาอยู่ิัน
ภาพวาาวาวับนมหวานมาว่าแทนที่ะเป็นอาหาราว มือเล็เลยเลือหยิบถุบัวลอยไ่หวานออมาหนึ่ถุ ถ้วยใบเล็ลายวอาทิย์ับ้อนถูหยิบมาใ้ในเวลาไล่เลี่ยัน
โ๊ะหน้าทีวีถูใ้เป็นห้ออาหารั่วราว ภาพวาอบูาร์ูนมาๆ ระหว่าทานนมหวานเลยเปิาร์ูนูไป้วย
บัวลอยไ่หวานที่หวาน่ำ มันทำให้ภาพวาอใไม่ไหวนลุึ้นไปหยิบอีถุมาแะินเพิ่ม ปาเล็เี้ยวุ้ยๆ พร้อมับมุมปาที่มีรอยยิ้มประับอยู่ า็แว่ไปมาเล็น้อย
อนนี้ภาพวาถูใบัวลอยไ่หวานที่โยโะื้อให้มาที่สุเลย
บัวลอยไ่หวานีที่สุ!
หลัาทานบัวลอยไ่หวานถุที่สอหมไปไ้ไม่นาน โยโะ็ลับมาพอี ภาพวาเลยรีบวิ่ไปเปิประูบ้านให้ โยโะทำหน้าุหน่อยๆ อนที่ภาพวาวิ่ไปหา แถมยัมาุภาพวาอี้วย ภาพวาอุส่าห์หวัีลัวโยโะะร้อนถ้าปล่อยให้รอนาน
“ภาพวาื่นนานหรือยัรับ”
ภาพวาเินามโยโะไปที่ห้อรัว อีนเปิฝาีออ่อนะเห็นอาหารที่ยัไม่พร่อลไปแม้แ่น้อย านั้น็หันมาถามภาพวา
“ื่นนานแล้วววว” ภาพวาเลยอบเสียยานๆ ลับไปแทน
โยโะทำหน้ารึมว่าเิมหลัาฟัำอบอภาพวาเสร็
“แล้วทำไมยัไม่ทาน้าวทานยารับ ภาพวา้อทานยาให้รบนะ”
“ภาพวาินนมหวานไปแล้ว สอถุ้วยแหนะ”
“…”
“อิ่มมาๆ ภาพวาเลยนั่รอให้น้อนมหวานย่อย่อน แล้ว่อยทานยา…” ภาพวาหน้าหอยลไปนิๆ อนที่โยโะเริ่มทำหน้าุๆ
ภพาวาไม่อบอนโยโะทำหน้าุเลย
โยโะนใีับภาพวาหายไปไหนแล้ว
“แ่เธอ้อิน้าว นมหวานมันแทน้าวไม่ไ้หรอ ถ้าไม่ทาน้าวทานยาแล้วะหายเมื่อไหร่” โยโะพู้วยน้ำเสียนิ่ๆ แมุ
“แ่...นมหวานับ้าวมัน็เหมือนันนั้นแหละ อิ่มเหมือนันเลยนะ” ภาพวาเริ่มเบะ พูไปมือทำท่าอธิบายไป้วย
“โอเ อย่าเบะ เหมือนัน็เหมือนัน ั้นมาทานยา่อน”
“โยโะอบุ ภาพวาไม่ินยาแล้ว” พูบภาพวา็ั้ใวิ่ึ้นบันไไปห้อนอนอัวเอทันที แ่็้อเ็บัว ภาพวาสะุาัวเอล้มในอนที่เหยียบึ้นบันไั้นสุท้ายแล้ว
เสียัุบทำให้โยโะรีบวิ่ามไปู ภาพวาในามนี้ำลันั่ร้อไห้อยู่ที่บันไั้นสุท้าย อีนิเียว็ะถึห้อนอนแล้ว หัวเ่าเล็มีเลือิบออมา
โยโะัสินใ้อนัวภาพวาลมาที่ั้นล่า ่อยๆ วาภาพวาลที่เิม ที่ที่ภาพวาเยใ้เป็นที่นอนำเป็นเมื่ออนลาวัน
โีที่ล่อปมพยาบาลยัมีอยู่ โยโะที่เยถูสอนให้ปมพยาบาลบ่อยๆ อนที่เป็นเ็ อนนี้เลย่อน้าที่ะล่อแล่ว
ภาพวานั่มอโยโะที่ำลัทำแผลให้ัวเอ้วยวามเียบ เียบเพราะโยโะไม่แม้แ่ะเยหน้าึ้นมาูภาพวาเลย ภาพวาที่น้อยใโยโะเป็นทุนเิมอยู่แล้ว เลยนั่ัปาัวเอไปเียบๆ เหมือนัน
ถ้าอนนี้มีภาพเียนอยู่้วย ภาพวาอนป่วยไม่้อเหาแบบนี้ ภาพเียนนั่อภาพวาเอาไว้ เราสอนโยัวันไปมา ภาพเียนระิบปลอบภาพวา
ภาพวาในอนป่วยนั้นอ่อนแอมาๆ ภาพเียนนนั้นรู้ี แ่ในอนนี้ภาพวาลับรู้สึเศร้ายัไ็ไม่รู้ เหมือนว่าอนนี้ฝนำลัะเลย
ในอนนี้น่ะนะ บารั้ภาพวา็เผลอิว่านที่ินมื้อเ้า้วยันทุวันือพี่ายอนเอไปเสียแล้ว ทุๆ อย่า รอยยิ้ม วามใี ปป้อ ูแล ทุอย่าเลย
นบารั้ภาพวา็เือบลืมไป เือบลืมไปว่าอีนือโยโะ ไม่ใ่ภาพเียน
ภาพเียนที่ไม่เยุภาพวา
ภาพเียนที่แสนใี
ภาพวาิถึมาๆ
ในอนที่พลาสเอร์ถูปิลที่แผล โยโะเยหน้ามอภาพวาที่อนนี้ร้อไห้นหลับไปอีรอบแล้ว โยโะัท่าให้ภาพวานอนในท่าที่ถนั ผ้าห่มผืนหนาถูลุมนถึหน้าอ
โยโะในอนนี้ำลัรู้สึผิทีุ่ภาพวาไป ใรบานไม่เยูแลนอื่นมา่อน ใรบานเลยทำัวไม่ถู โยโะอบเวลาที่ไ้ปป้อใรสัน แถมยัรู้สึีมาๆ อี้วย ยิ่นๆ นั้นือภาพวา รอยยิ้มที่ไ้รับอบแทนเป็นสิ่ที่มี่ามาๆ
แ่วันนี้โยโะลับทำภาพวาร้อไห้ ใรบานเลยทำัวไม่ถู
ไม่เยมีน้อสาว
ไม่เยมีแฟน
มีแ่ภาพวา
มือหนาลูบผมให้ภาพวาเบาๆ ราบน้ำายัิอยู่บนใบหน้าาว นิ้วแร่่อยๆ เ็ให้อย่าเบามือ ภาพวาในอนนี้น่าเอ็นูมา
ริ๊ ริ๊ ริ๊
เสียโทรศัพท์บ้านัึ้น มันั้อยู่ที่มุมหนึ่อบ้าน เป็นโทรศัพท์บ้านสีาว ที่อนนี้โยโะไม่รู้ว่าที่ไหนะยัใ้อยู่บ้า แ่บ้านอภาพวายัใ้อยู่
“สวัสีรับ” โยโะรับสายเพราะิว่าถ้าปล่อยไปนานๆ ภาพวาะื่นเอาไ้
‘เอ่อ นี่ใระ’ เสียนุ่มล้ายภาพวาาปลายสายถามึ้น
“ผมเป็นรุ่นพี่ในหมู่บ้านอภาพวารับ อนนี้ภาพวาำลัป่วย”
‘ายแล้ว ร้อยวันพันปีไม่เยป่วยเลย’ อีฝ่ายเอ่ยออมา้วยน้ำเสียร้อนใ
“รับ เมื่อวานภาพวาน่าะินอาหารเป็นพิษเ้าไปรับ เลยทำให้ท้อเสีย”
‘แล้วภาพวาอแไหมลู ร้อไห้หรือเปล่า’
“รับ น้อหลับไปแล้ว”
‘ถ้าภาพเียนอยู่้วยแม่ไม่้อัวลนานี้’
“….”
‘แม่ฝาภาพวา้วยนะะ ฝาบอภาพวา้วยว่าหายไวๆ ไม่้อร้อไห้นะ ถ้าิถึ็โทรฯ มาหาแม่บ้า ไว้ว่าๆ แม่ะไปเยี่ยม’
“ไ้รับ ผมะบอภาพวาให้”
‘อ้อ อีอย่าแม่เือบลืมไปเลย อนป่วยภาพวาอบอแให้พี่ายเาปลอบ ภาพวา็อบเล่าถึุให้แม่ฟับ่อยๆ เหมือนัน แม่ไว้ใุนะ’
“รับ ผมสัาว่าภาพวาะร่าายแ็แร ผมะูแลภาพวาอย่าีเลยรับ”
‘อนนี้แม่้อไปแล้ว อบุมานะที่เป็นพี่ายอีนให้ภาพวา ทั้ีวิภาพวา็มีแ่พี่ายัวเอ’
เป็นารสนทนาที่่อน้าระับ แม่อภาพวาเหมือน้อรีบไปไหนสัแห่ หรือไม่็มีเหุำเป็นให้้อแอบโทรศัพท์ แ่นั่น็ไม่สำัเท่าสิ่ที่โยโะไ้รับปาไว้ับแม่อภาพวา
โยโะเินลับมานั่้าโฟาที่เิม โทรทัศน์ยัเปิ้าไว้ เป็น่อาร์ูนที่ภาพวาอบ โยโะรู้เพราะภาพวาเยบอเอาไว้
โยโะปิโทรทัศน์่อนะหันไปหาภาพวาที่ำลัหลับอยู่ ฝามือยัยึมั่นในสิ่เิม โยโะยัทำแบบเิม
เส้นผมสวยที่โยโะหลใหล อนนี้ถูปล่อยให้ยาวสลวย นิ้วอโยโะ่อยๆ สาเบาๆ ภาพวาหลับาพริ้ม เหมือนลูแมวที่ำลัรู้สึสบายเพราะมีทาสอยสานให้
โยโะัสินใสะิแนอภาพวาเบาๆ ถ้าปล่อยให้ภาพวานอนนานๆ แบบนี้ไม่ีแน่ เพราะอีนะนอนไม่หลับเมื่อถึอนลาืน
ภาพวา่อยๆ ื่นึ้นมา มือเล็ยี้าเบาๆ ่อนที่โยโะะับเอาไว้ แล้วใ้มืออี้าไปเ็เบาๆ ที่เปลือาให้แทน ภาพวาในอนนี้ำลััวเีย เลยนั่นิ่ๆ ให้โยโะเ็าให้
“ภาพวา ินยา่อนนะรับ”
“อื้ม”
โยโะส่ยาให้ภาพวา ่อนะยื่นน้ำามไปให้ ใรบานยัทำหน้าที่บ่บอว่ามเหมือนเิม ภาพวาินน้ำนหมแ้ว านั้น็ยื่นลับให้โยโะ
โยโะลุึ้นเอาแ้วไปเ็บ ่อนะเินมายื่นมือให้ภาพวาับ
“ะ?” ภาพวาเล็น้อยทีู่่ๆ อีน็ยื่นมือมาให้
“มาเร็ว ไปล้าหน้าัน”
ภาพวาับมือโยโะ่อนะพยุัวลุึ้น อนนี้ภาพวาื่นเ็มาแล้ว และโยโะ็เหมือนะรู้ใว่าภาพวาในอนนี้้อารล้าหน้ามาๆ
ภาพวาเินเ้ามาในห้อน้ำ พร้อมับำพูอโยโะที่ำับมาว่าไม่้อล็อประู ในอนแรภาพวา็สสัยว่าทำไม เหมือนอีฝ่ายะรู้ใว่าภาพวาสสัย เลยเลยว่าลัวภาพวาะหล้มในห้อน้ำ
ภาพวาในอนนี้เริ่มเ้าใแล้ว
โยโะือโยโะ โยโะไม่ใ่ใร
ส่วนภาพวาือภาพวา ภาพวาที่ไม่วรเอาใรมาแทนที่ับอีน
ภาพวาเริ่มเ้าใแล้ว
ภาพวาไม่วรหวัมาเินไปแล้ว
แ่โยโะที่เป็นโยโะ็ีที่สุแล้ว
^^
ความคิดเห็น