คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คุณหมอผู้ดื้อรั้น
ผมมอเห็นบรรถูับมับนเ้าอี้รหน้า ใบหน้าอเาเ็มไป้วยรอย้ำและเลือ ภาพรหน้าทำให้ผมรู้สึเ็บใเหมือนะลั่ายให้ไ้ ผมพยายามที่ะยื่นมือออไป่วยเา แู่เหมือนว่าแนและาอผมะไม่สามารถยับไ้ มันาไปหมทั้ร่า ผมเริ่มร้อไห้ ลมหายใอบรร่อยๆ แผ่วล แล้วภาพ่อมาที่ผมเห็น ือภาพอบรรที่นอนอยู่บนเียันสูรศพอันหนาวเย็น
“บรร!” ผมะโนลั่น แล้วภาพที่ผมเห็นทุอย่า็เปลี่ยนไปเป็นภาพอห้อพิเศษภายในโรพยาบาล แสอาทิย์ยามเ้ารู่สาส่อเ้ามาทาหน้า่า ผมะพริบามออย่าอยู่วยอยู่พัหนึ่ แล้ววามรู้สึเหน็บาแนทั้สอ้า็เ้าโมีในทันที “โอย...”
บรรที่นอนอยู่บนเียนไ้้อมอผมอยู่ เาหลุหัวเราะออมา “มาฟุบอยู่้าเียทำไม ทำไมไม่ไปนอนีๆ”
ผมสะบัแนทั้สอ้าแรๆ เพื่อเรียวามรู้สึที่แนลับมา “ไม่อยาไปไลาบรร”
บรรยิ้มแล้วส่ายหัว “โฟารนั้นมันไละที่ไหนเล่า”
“ห่าแ่้าวเียว ็ถือว่าไลเินไปแล้ว” ผมมอใบหน้าอบรร เาูสื่นึ้นาเมื่อืนมา ผมยมือึ้นไปลูบศีรษะอนรัอย่าแผ่วเบา มอเา้วยสายาที่เ็มไป้วยวามรัใร่ “ีึ้นรึยัรับ ที่รั”
“ยัมึนหัวอยู่ แ่โยทั่วไปีึ้นมา ไ้นอนพัอีสัหน่อย็หายแล้ว” วาเรียวสวยอเา้อมอผม “ริๆ แอบมอแทนหลับมาพันึแล้ว ฝันร้ายเหรอ?”
ผมนิ่ไปพัหนึ่ ่อนะส่เสียอบรับเบาๆ “อือ” ผมุมมือบรรแน่นแล้ว้มหน้า “ฝันเห็นบรรถูับแล้วโนทำร้ายนเ็บหนั แทนมันไม่ไ้เรื่อเลยบรร เป็นผัวประสาอะไร ปป้อบรรไม่ไ้ ปล่อยให้บรรไปเอับอันรายอีแล้ว ถ้าวันนั้นแทนเอะใสันิอนที่บรรบอแทนว่ามีนสะรอยาม แทนะไม่ปล่อยทิ้ไว้ รีบามหาแล้วป้อันไม่ให้เิเหุาร์แบบนี้ึ้น”
“โทษัวเอทำไม ไม่ใ่วามผิอแทนเลยแม้แ่นิเียว แทนพาทับุมา่วยบรรไ้ทัน็ถือว่าเ่มาแล้ว ถ้าไม่ใ่แทน ็ไม่มีใรทำไ้” บรรบบ่าผม “แทนำลัเรีย เป็นเพราะพัผ่อนน้อยเินไป แล้ว็นอนในท่าที่ไม่วระนอน ไปนอนที่โฟาะ ไม่้อเป็นห่วบรร”
“บรรเป็นหมอไ้ลอเวลาเลยนะ แม้ระทั่อนัวเอไม่สบาย” ผมยับเ้าไปูบหน้าผาเา เปลี่ยนเสียพูให้ริัมาึ้น “ไว้บรรพันรู้สึโอเแล้ว บรร้อเล่าให้แทนฟัทั้หมนะ ว่าเิอะไรึ้น บรรไปเอนพวนั้นไ้ยัไ แล้วมาิันว่าเราะทำยัไ่อ”
“แล้วแทน็้อเล่า้วยว่าามหาบรรเอ่อนำรวมาไ้ยัไ” บรรี้นิ้ว “อย่าบอนะว่าส่ทัมาามูโยที่บรรไม่รู้”
“อ่า...” ผมรู้อยู่แล้วว่าบรรเป็นนลาแ่ไหน แ่็อรู้สึอึ้ทุรั้ไม่ไ้ที่ไ้ยินารเาที่แม่นยำออาปาบรร
เสียเาะประูามมา้วยเปิประูทำให้ผมับบรรหันไปมอ ายสอนในุไปรเวทเินเ้ามาในห้อ พวเาัผมสั้นเรียนบ่บอถึอาีพที่พวเาน่าะทำอยู่ าสีหน้าอบรร ูเหมือนว่าบรระรู้ัับทั้สออยู่แล้ว “ำรวสอบสวน สสัยว่าะไม่ไ้พั่อนเล่าแล้วล่ะมั้”บรรพยายามยันายึ้นนั่ ผมรีบรีโมทปรับหัวเียึ้นให้เานั่พิไ้สบาย นายำรวนายหนึ่เินรเ้ามาหาผม
“ุือนที่เ้าไปพาหมอบรรออมาใ่ไหมรับ?”
ผมพยัหน้า “รับ”
“ผมร้อยำรวรีนาธิป สารวัรสอบสวน รับหน้าที่เป็นเ้าอีนี้” นายำรว้อมอใบหน้าผม้วยสีหน้าเรียบเย “เรามีเรื่อ้อุยันเยอะเลย ุวีระพษ์”
สิ่ที่ไ้แถมมาาาร่วยบรรออมาือารโน้อหารอบรออาวุธปืนโยไม่ไ้รับอนุา ึ่อาวุธปืนนี้เป็นปืนที่ผมถือิัวมาลอั้แ่ทำานให้ับเฮียปื๊และเฮียปอ และไ้นำิรถมา้วยเมื่อรั้ที่ับรถลมารุเทพมหานร แน่นอนว่าเป็นปืนเถื่อนที่หามาไ้าลามื ผมไม่เยิว่าะไ้ใ้มันอีรั้ แ่ใน่วเวลาที่ผมรู้ว่าบรรำลัอยู่ในอันราย สมอผมไม่ไ้ิสิ่ใไปมาว่าารหยิบปืนนี้ไป่วยบรร ส่วนัวผมะโนอะไรอย่าไรหลัานั้น็่ามัน
ผม้อมอใบหน้าอพ.นาธิปที่ำลันั่อยู่บนเ้าอี้ฝั่ร้าม สารวัรหนุ่มหันไปุยับำรวอีนาย “ออไปหยิบแฟ้มในรถให้ผมหน่อย ผู้อ”
“รับ สารวัร”
เมื่อผู้อเินออไปาห้อแล้ว ผมึพู่อ “ผมยอมรับว่าผมปืนไม่มีทะเบียน และพพาโยไม่ไ้รับอนุา แล้วผม้อทำยัไ่อ สารวัร?”
“็้อฟ้อไปามระเบียบ ยัโีทีุ่ไม่ไ้ยิโนใรบาเ็บหรือถึแ่วามาย” นายำรวยยิ้มมุมปา ทำให้บรรยาาศให้ห้อหนัอึ้พิล ผม้อมอใบหน้าที่สุแสนะน่าสสัยนั้น พยายามวิเราะห์ว่านายำรวรหน้าำลัิอะไรอยู่ “แ่ทั้นี้ทั้นั้น มัน็มีวิธีที่ไม่ทำใหุ้ยุ่ยาไปว่านี้”
ผมเห็นบรรำลัมวิ้วแน่น ห้ออยู่ในวามเียบอยู่รู่หนึ่ ่อนที่ผมะัสินใลุึ้นยืน “อไปุย้านอไ้ไหมรับ?” ผมหันไปมอบรร “เี๋ยวมานะบรร ไม่น่านานหรอ”
สารวัรยิ้มมุมปาแล้วลุึ้นยืน เินามผมออมา้านนอห้อ ผมับสารวัรนาธิปเินออมาุยบริเว้านหน้าประู นายำรวโน้มัวมา้าหน้าแล้วพูับผมเสียเบาล “ผมสามารถที่ะไม่ส่ฟ้อุไ้ ึ่อาะ้อมี่าำเนินารสัเล็น้อย”
ผมนิ่อึ้ไปเล็น้อย ่อนะแ่นหัวเราะออมา “แหล่ะสิ ่าำเนินาร อยู่ที่ไหน็เป็นเหมือนันหม”
“เสียปืนัึ้นโยไม่สามารถระบุอาวุธและผู้ยิไ้ สันนิษานผู้ยิือลุ่มนภายในอาาร” นายำรวเลิิ้วึ้น “ฟัูน่าสนใไหมรับ ุวีระพษ์?”
นี่เป็นสาเหุที่ผมเลือที่ะไมุ่ยเรื่อนี้่อหน้าบรร เาเป็นนีเินว่าที่ะรับไ้ในสิ่ที่ผมำลัะทำ ในะที่ผมทำานอยู่บนวามไม่ถู้อมาเือบทั้ีวิ ผมย่อมรู้ีว่าในโลใบนี้สามารถมีสิ่ที่ไม่ถูไม่วรอะไรไ้บ้า ึ่นี่็เป็นหนึ่ในนั้น แ่เพื่อารัปัหาและปป้อนที่ผมรัแล้ว ผมำเป็น้อทำ “ุะเอาเท่าไหร่?”
นายำรวมอไปทาอื่น ทำสีหน้ารุ่นิ ำลัำนวว่าเาน่าะสามารถรีไถนอย่าผมไ้เท่าไหร่ “สามหมื่น็พอสำหรับ่าใ้่ายำเนินาร”
“ห้าหมื่นสำหรับารยันหาัวลุ่มนที่ับบรรไป” ผมพู่อทันที ทำให้นายำรวหันวับมามอผม “ไหนๆ ็ะทำัวสปรแล้ว ็่วยทำหน้าที่ให้ี้วย หนึ่ ผมไม่อยาให้บรร้อมาเหนื่อยับารให้ปาำอนนี้ สอ ผมำหน้านในนั้นไ้หลายน โยเพาะสอนในนั้นที่ผมำหน้ามันไ้เป็นพิเศษ เอาัวพวมันมาให้ไ้ ัให้ละเอียว่ามันเป็นใรมาาไหน ทำไม้อทำร้ายหมอบรร”
สารวัรโน้ยมือึ้นลูบหน้าัวเอแล้วถอนหายใ “ุเป็นนไม่ธรรมาสินะ รูแทน”
“ผมเป็นแ่นธรรมา” ผมพู้วยน้ำเสียเย็นา “เป็นแ่ิวเอร์สอนเ็มัธยม เป็นแ่นรัอบรร นี่ือผมในปัุบัน ันั้นถ้าุไปุ้ยเออะไรเี่ยวับผม็ไม่สำัอีแล้ว”
“สสัยอยู่แล้วเียวว่าุเป็นแฟนอหมอรึเปล่า” โน้ไหวไหล่ แสสีหน้าเหมือนไม่ใ่เรื่อให่ “โอเ ั้น็ลามนี้”
เมื่อสารวัรโน้ไ้สิ่ที่เา้อาร เา็ล่าวอัวแล้วเินาไปในทันที ผมถอนหายใมอามหลันายำรวนลับสายา แล้วหมุนัวหันหลัลับมาเปิประูห้อ บรรำลันั่บนเียเหมือนเิม เหม่อมอออไปนอหน้า่า ผมเินเ้าไปนั่้าเียเา ับมือเามาุมไว้ “แทนบอำรวไปแล้วว่าบรรยัอ่อนเพลียเินว่าที่ะให้ปาำอะไร ไว้บรรแ็แรีแล้ว แทนะพาบรรไปที่โรพัอีที”
เาหันลับมามอผม “แล้วเรื่อปืนล่ะ?”
ผมยิ้ม “ำรว็้อำเนินารไปามั้นอน ไม่อยาิุเลย ถ้าโนหมายศาล ้ออให้บรร่วยประันัวหน่อย”
“แล้วที่สารวัรบอว่ามีวิธีที่ทำให้ไม่ยุ่ยา ืออะไร?” บรรถามเสียเ้มว เาเป็นนละเอียและี้สสัย ยาเหลือเินที่ะ่อนอะไรานนนี้
“สารวัรบอว่ามันะ่ายึ้นถ้าผมรับสารภาพ ไม่มีอะไรหรอรับ” ผมยับเ้าไปูบหน้าผาบรร ลูบศีรษะเานเาผ่อนลายึ้น ผมับทาไ้นานแล้วว่าเาอบให้ผมทำแบบนี้ ให้เารู้สึว่าไ้รับวามรัและทะนุถนอมาผม บรระเลิมวิ้วไปเอ “ั้นเี๋ยวแทนะเล่าให้บรรฟั ว่าแทนพาทัไปเอบรรไ้ยัไ ฟัแล้วอย่าโรธแทนนะ”
บรรโมโหเล็น้อยที่ผมสั่ให้ทัสะรอยาม แ่เาไม่ไ้่อว่าอะไรผม นึไ้ว่าเป็นเพราะผมที่ทำให้เาถู่วยออมาไ้อย่ารวเร็ว “ราวหลัะสั่ให้ใรามู ็่วยบอัน่อนหน่อย”
“หลัานี้ะไม่มีอะไรแบบนั้นแล้ว เพราะทัะโผล่มาให้บรรเห็นบ่อยเลยล่ะ” พูยัไม่ทันาำ เสียเาะประูห้อ็ัึ้น ามมา้วยร่าอายหนุ่มในุเสื้อแ็เ็สีำับาเยีนส์เินเ้ามาในห้อ ทัพยัหน้าให้ผม เป็นสไล์ารทำวามเารพอมัน “แทน้าทัให้มาเป็นผู้่วย หลัานี้ถ้าแทนไม่อยู่ ทัะเป็นนที่อยู่ับบรรลอเวลา”
บรรเยหน้ามอใบหน้าอทั “ลอเวลา?”
“ลอเวลา” ผมพูย้ำ “นว่าเรื่อทุอย่าะลี่ลาย”
“เี๋ยวๆ” บรรยมือึ้น “ะลอไ้ยัไ บรร้อไปทำานที่ะ ้อสอน ้อผ่าศพ ้อออันสูร ลับบ้านมา็อยู่ับแทนอยู่แล้ว หลัานี้บรระไม่ออไปไหนโยพละาร อยู่ที่ไหนทำอะไระบอแทนลอเวลา ไม่ำเป็น้อให้ใรมาเฝ้า”
“ผมเฝ้าหมอเพาะอนที่พี่แทนไม่อยู่ แล้วถ้าเวลาไหนที่หมออยู่ับพี่แทน ผม็่อยปลีัวออไป” ทัล้วระเป๋า หยิบโทรศัพท์ออมา อะไรบาอย่าบนหน้าอแล้วส่ให้บรร มันือรหัสิวอาร์ที่เอาไว้เพื่อแอไลน์ “เมมเบอร์โทรับแอไลน์ผมเอาไว้ หมอือนายอีนอผม อยาไ้อะไร หมอเรียหาผมไ้เสมอ”
บรร้อมอโทรศัพท์ที่ทัส่มา้วยสีหน้าลำบาใ ่อนะำใรับมาอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้
“น่ารัมาเลยรับ ที่รั” ผมใ้น้ำเสียอ่อนหวานื่นมบรรเพื่อให้เาอารม์ีและยอมทำามผมแบบนี้ไปเรื่อยๆ ในะที่ทัออแล้วลอามอบนเพาน ะเลี่ยนับวามรัระหว่าผมับบรรเ็มทน แ่อโทษ ถ้าเป็นลูน้อผมับบรร ะ้อทนเห็นภาพแบบนี้ไปเรื่อยๆ อีเี๋ยว็ินาไปเอ “อีอย่าที่แทนะอ บรรั้ใฟัีๆ ไม่ว่าบรระเออะไรที่เี่ยว้อับเสไ้าเียวอะไรนั่น อย่าเอาัวเอเ้าไปเี่ยว้อเป็นอันา บรรอยู่เยๆ แล้วแทนะัารทุอย่าให้ ลมั้ย?”
บรรไม่อบผมในทันที สีหน้าื้อรั้นอบรรทำให้ผมรู้สึไม่วาใ “แ่ถ้าบรรไม่ทำอะไร ะมีนายเยอะึ้น”
ผมถอนหายใ “ใรๆ มัน็ายันทั้นั้นแหละบรร เราไม่ใ่พระเ้า ที่ะไปเทียว่ออายุให้ใรไ้ อะไระเิ็่าแม่มัน บรรมีสิทธิ์ที่ะไม่้อสนใำอร้ออใร เพราะมันไม่ไ้มีประโยน์อันใ่อีวิบรรเลย มิหนำ้ำ ยัพาบรรไปสู่อันรายทุรั้ หน้าที่อบรรอนนี้ ือมีีวิอยู่ เพื่อัวเอ เพื่อแทน โอเมั้ย?”
บรรนิ่เียบไปพัให่ ่อนะอบลับสั้นๆ เพียแ่ว่า “โอเรับ” ผมิว่าบรรำลัทำัวเหมือนรั้นั้น รั้ที่เาหลอผมว่าเายอมทำามำสั่ผม แ่สุท้ายแล้ว เา็ใ้ไหวพริบลอุบายอย่าแยบยล แย่ปืนให้ไปอยู่ในมือเานไ้ นี่็เป็นหนึ่ารอบรับไปส่ๆ แ่ในหัวอบรรวาแผนอะไรไว้มามาย เพื่อ้นหาารนที่่าเพื่อนร่วมานอเา และเพื่อำร้อออลุ่มนลึลับที่ลัพาัวบรรไป ทำอะไรไม่ไ้มา นอาำับไอ้ทัว่าอย่าปล่อยให้หมอบรรลาสายาแม้แ่วินาทีเียว
หมอให้บรรนอนที่โรพยาบาลเพื่อสัเอาารอีหนึ่วัน เนื่อาผมไม่สามารถทิ้ารสอนไลฟ์สอนบ่ายโมรไ้ เพราะมีนัเรียนลทะเบียนเรียนไว้ร่วมร้อยน ผมึ้อฝาบรรไว้ับไอ้ทั บรรหน้าอที่้อมีนอย่าทันั่เฝ้าลอเวลา แ่็ไม่ไ้ับไสไล่ส่ทัแ่อย่าใ เพราะเาเอ็มีวามหวาลัวถูลัพาัวอีรั้อยู่ไม่น้อย
ผมับรถฝ่าถนนอันแสนหนาแน่นในเมือมหานรเพื่อรไปยัโรเรียนววิา ูเหมือนว่ารถราบนถนนะไม่่อยเ้า้าผมสัเท่าไหร่ เพราะารรารเป็นอัมพามานานว่ายี่สิบนาทีแล้ว ะว่าไป ในบาอารม์ ผม็ิถึบ้านเิเมือนอนอผมอยู่ไม่น้อย ัหวัเล็ๆ ในภาเหนือที่เียบสบ รายล้อมไป้วยป่าและหุบเา อาาศที่เย็นสบาย อาหารที่ถูปา แ่ในวามเียบสบนั้น ลับมีสิ่ที่น่าลัว่อนอยู่เ็มไปหม ไม่ว่าะเป็นอำนามื ระบบยุิธรรมที่บิเบี้ยว ผมเยิว่าสิ่ที่เิึ้นทั้หมือวามปิในสัม ถ้าหาผมไม่ไ้เอบรร ผม็ไม่รู้ัแสสว่า หาเาไม่ไ้เป็นนึผมออมา ผมะมิ่ ไม่มีวันไ้ึ้นมาานรที่หนาวเหน็บุมนั้นแน่นอน
ผมเอนศีรษะพิพนั้วยวามเหนื่อยหน่ายไ้สัพั เสียโทรเ้าอโทรศัพท์มือถือ็ัึ้น ที่รัอผมนั่นเอ ผมรีบรับในทันที “ว่าไ บรร”
“แทน!” น้ำเสียื่นระหนอเาทำให้ผมสะุ้นั่ัวร รีบมอหาุลับรถที่ใล้ที่สุ“ำอาารย์บัิที่บรรพาแทนไปิน้าว้วยวันนั้นไ้มั้ย?”
ผมมวิ้ว “ำไ้ ทำไมเหรอ?”
“มีนในะบอมาว่า ู่ๆ วันนี้เา็ยื่นใบลาออาารเป็นอาารย์แพทย์!”
“ฮะ?” ผมส่เสีย้วยวามใ “ทำไมล่ะ?”
“ไม่เห็นเหรอว่ามันไม่ปิน่ะ” บรรพู้วยน้ำเสียริั “เาเป็นอาารย์ผู้ให่ ทำานะแพทย์มานานมา แล้วู่ๆ มาลาอออนที่เิเหุาร์แบบนี้เนี่ยนะ ำไ้มั้ยว่าเายัวนบรรทำวิัยอะไรอีเยอะแยะ อนนั้นอาารย์ไม่มีทาิถึเรื่อลาออแน่นอน”
ผมอยาะพูับรรเหลือเิน “นี่ บรร...”
“นพวนั้นบอว่าเาอาะเี่ยว้อับบวนาร้าอวัยวะผิหมาย บรรว่าเา็เี่ยว้อับารายอพี่นเรศ้วย!”
ผมอยาะับบรรไปวาไว้บนเาะร้าไลๆ เหลือเิน ่าหาเรื่อเสียริ “อย่า่วนสรุปอะไรสิบรร มันอาะเป็นแ่เรื่อบัเอิ็ไ้ อยู่เยๆ ไ้มั้ย แทนอ”
“แทน รู้ทั้รู้ว่าอาะมีนที่ายเพิ่มาเรื่อนี้ เราะเพิเยไ้ยัไ”
“ทำไมถึพูันไม่รู้เรื่อ ็บอแล้วไม่ใ่เหรอว่ามันไม่ใ่เรื่ออเราที่ะมาป้อันารายอใร!” ผมพู้วยน้ำเสียหุหิว่าปิ ทำให้บรรเียบไป เาใ เพราะปิผมไม่เย่อว่าอะไรเาเลยนับั้แ่ที่บัน แ่ในเมื่อเรื่อนี้มันร้ายแร ผมำเป็นที่ะ้อหยุบรรให้ไ้ “เอาอย่าี้ บรรเ็บ้อสสัยนี้ไว้พูับำรวสอบสวน แล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่อำรวไป”
บรรหัวเราะหึ “อย่าับะไว้ใไ้”
ผมถอนหายใเสียั โีที่บรรนอนอยู่โรพยาบาล ึ่อยู่ในสายาอทัและเ้าหน้าที่ในโรพยาบาลลอเวลา วันนี้เาไม่สามารถหนีไปสืบเรื่อหมอบัิ้วยนเอ ทำให้ผมสบายใึ้นมาบ้า “พัผ่อนะ บรร สอนเสร็แล้วแทนะรีบลับไปหานะรับ”
“อือ” เาอบรับผม้วยน้ำเสียระาว่าปิ แล้ววาสายไป ผมรู้สึไ้ว่าบรรำลัโรธมา หลัาสอนเสร็ ผม้อื้ออไม้่อให่ ับอาหารานโปรอบรรไปให้ เพื่อให้บรรอารม์ี และยอมที่ะถอยัวเอออมาาเรื่อราวยุ่เหยิเหล่านี้
ผมเินลมาบริเวั้นหนึ่อโรเรียนววิาหลัาที่สอนเสร็ นัเรียนอผมหลายนยันั่อยู่บริเวที่นั่พัผ่อนที่ผมแ่เอาไว้อย่าสวยาม เป็นภาพที่ทำให้รู้สึื่นใทุรั้ที่ไ้มอ เหลือเื่อว่านอย่าผมะสามารถใ้น้ำพัน้ำแร ทำมาหาินอย่าสุรินประสบวามสำเร็นานี้ไ้ ผมเินเ้าไปหาพนัานที่เาน์เอร์เพื่อรับ่ออไม้่อโที่ผมสั่มาให้บรร ยัเหลือเวลาอีเล็น้อย่อนเวลามื้ออาหารเย็น ผมั้ใะแวะื้อไ่ทอร้านโปรอบรรพร้อมับเรื่อื่มเย็นๆ ับอาารหัวร้อนให้เา
ในะที่ผมำลัะ้าวเินออาประู เ็หนุ่มร่าสูนหนึ่ไ้เินัหน้าผมแล้ว้าวยาวๆ ออไปอย่ารวเร็ว ผมมอามเา แล้ว็้อใเมื่อเห็นว่าเ็นนั้นือเพียว ลูายอนายแพทย์บัิ สีหน้าอเาูื่นระหน ราวับเพิ่ไ้ทราบ่าวที่น่าใเป็นอย่ามา เายโทรศัพท์ึ้นแนบหูแล้ววิ่้ามถนนไปโยแทบไม่ไู้รถ ทำให้ผมเริ่มรู้สึเป็นห่ว ผมออมายืนที่้านหน้าอาาร ะเ้อมอเ็หนุ่มที่วิ่เลี้ยวไปยัทิศทาอสถานีรถไฟฟ้านลับา
หรือนี่ะเี่ยว้อับเรื่อที่บรรเพิ่โทรบอผม่อนหน้านี้
ความคิดเห็น