คู่เคียง

ยินดีต้อนรับเพื่อน ๆ ผู้อ่านทุกท่านนะคะ

คู่เคียง

โดย : P-Kao

❤❤

เรากินมื้อเย็นกันที่ชั้นสองของร้านเก่าแก่ในเมืองนี้ วิวจากหน้าต่างกระจกมองเห็นโบสถ์หลังใหญ่ที่เราเพิ่งเดินผ่านมา แสงอาทิตย์อาบไล้ยอดแหลมของหลังคาสีทึบตรงนั้นชวนให้รู้สึกอบอุ่นทั้งที่ตอนนี้ก็เป็นหน้าร้อน

“วันนี้เมื่อปีที่แล้วเป็นวันที่เราแต่งงานกัน” เขาเกริ่นขึ้นมาหลังจากกลืนอาหารในปาก มื้อนี้ก็เป็นอาหารท้องถิ่นเหมือนเคย และที่ขาดไม่ได้ก็คือเบียร์แก้วใหญ่

“เร็วดีนะคะ แป๊บเดียวก็หนึ่งปีผ่านไปแล้ว”

ณิชดูจะปรับตัวได้แล้วกับรสชาติอาหารที่ไม่คุ้นเคย เธอดูสนุกขึ้นมากกับการลิ้มรสอาหารจานใหม่ ๆ ที่บางครั้งก็จิ้มมั่ว ๆ จากเมนู

หนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่ดีมาก ๆ สำหรับเขา และก็ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีของเธอเช่นกัน เราเปลี่ยนจากคนที่ไม่เคยคุ้นมาเป็นคนที่คุ้นเคย เราเปลี่ยนจากการเดินคนเดียวมาเดินด้วยกัน

เป็นคู่เคียงกัน

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ส่งอาหารเข้าปากตามปกติ มีรอยยิ้มแต้มริมฝีปากและมองคนตรงหน้าด้วยนัยน์ตาหวานเชื่อม แต่นั่นก็ทำให้ณิชดูขัดเขินไม่น้อย ทั้งที่เธอยังยิ้มแต่กลับหลบตา ทั้งที่ไม่หนาวแต่เธอก็หน้าแดง

“ไม่รู้ว่าเคยทำให้หนูไม่พอใจหรือขัดใจตรงไหนบ้างหรือเปล่า ยังไงก็บอกกันได้ตลอดเลยนะครับ” แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกขัดใจกับการกระทำของตัวเองในบางครั้ง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่หรือหากเขาจะเผลอทำให้เธอขัดใจในบางที

ณิชส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วพูดบ้าง “ถ้าพี่อยากให้หนูปรับปรุงตรงไหนก็บอกได้ตลอดเหมือนกันนะคะ”

เขายิ้มแล้วพยักหน้า ก็ไม่รู้ว่าเราถูกสร้างมาเพื่อกันและกันหรือเปล่า แต่ต่อให้ไม่ใช่ เราก็พร้อมจะปรับตัวเพื่อให้เป็นคนที่ใช่ของกันและกันเสมอ

❤❤

“ดาวดวงเดียวกับที่บ้านเราเลยค่ะ” ณิชชี้ไปบนฟ้า ตรงนั้นมีดาวลูกไก่อยู่เจ็ดดวง เขามองตามสายตาเธอแล้วยิ้ม กี่ครั้งแล้วนะที่เราดูดาวด้วยกัน

“แป๊บเดียวเองนะคะที่เราอยู่ด้วยกันครบปี และคงอีกอึดใจเดียวเราก็จะอยู่ด้วยกันครบสองปี สามปี และมากกว่านั้นไปเรื่อย ๆ” ณิชพูดจบก็ถอนหายใจ “หนูสามสิบเอ็ดแล้วยังรู้สึกเหมือนสิบห้าอยู่เลย”

“พี่สี่สิบสี่แล้วก็ยังรู้สึกว่าอายุสิบสี่เหมือนกันครับ”

ณิชเงยหน้ามองเขาแล้วก็ส่ายหน้าน้อย ๆ เธอรู้ว่าเราพูดกันคนละความหมาย

“รู้มั้ยครับว่าเด็กอายุสิบสี่เป็นยังไง” เขาดันตัวเธอออกจากไหล่ ณิชมองเขาตาใสพลางขยับนั่งพิงพนัก “มุทะลุ บางทีก็ใจร้อนและทำอะไรไม่คิด” เขาให้คำจำกัดความเพิ่มอีก

ตรงนี้ไม่มีใครอื่น ไม่มีคนรู้จัก และเงียบสงบ

เขายกมือลูบแก้มของเธอ สายตาของเขามีประกายบางอย่าง อีกมือถูกยกไปวางทาบที่หลังคอและดันศีรษะของเธอเข้ามาอีกนิด และความปรารถนาในแววตาของเขาก็ดูจะชัดขึ้นกว่าเดิม

“แต่พี่ก็ไม่ใช่เด็กวัยสิบสี่” เขาพูดชิดริมฝีปากของเธอ แววตาติดจะกังวลปนกับการพร้อมจะตามใจของเธอทำให้เขายิ้มน้อย ๆ อยู่เสมอ

“ขึ้นห้องกันเถอะนะครับ” เขาเอ่ยชวนบ้าง ตรงนี้ไม่เหมาะกับการแสดงออกอย่างลึกซึ้งด้วยประการทั้งปวง และเขาก็ไม่แม้แต่จะสัมผัสริมฝีปากที่อยู่ห่างกันไม่กี่มิลลิเมตร

เขาจะทำให้เธอรู้ว่าชายวัยสี่สิบสี่ใจร้อนและร้อนแรงกว่าเด็กวัยสิบสี่หลายเท่านัก

❤❤

งานเขียนที่จบสมบูรณ์เรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าเพื่อน ๆ สนใจลองแวะไปดูได้นะคะ

คู่เคียง P-Kao www.mebmarket.com ชีวิตหลังแต่งงานของคู่รักคู่หนึ่งที่ตัดสินใจร่วมทางชีวิตกัน และจะอยู่เป็นคู่เคียงกันตราบจนวันสุดท้าย"ค่าจ้างของพี่นาถจะทำให้หนูต้องเปลืองตัวหรือเปล่าคะ"ดูท่าว่าหากมีคนอื่นเผลอได้ยินประโยคนี้อาจจะต้องยกมือทาบอกเพราะตกใจ แต่เขารู้ว่าคงไม่มีอะไรมากไปกว่าปลายจมูกแตะแก้มเขาสักเสี้ยววินาที หรือยอมแตะริมฝีปากเขาเพียงชั่วอึดใจ"ไม่จำเป็นครับ"เขาตอบโดยไม่มองหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้บอกใบ้อื่นใด แม้จะแอบหวังให้รู้ว่าคำหวานสักคำก็จ่ายแทนค่าจ้างได้เช่นเดียวกัน หรือหากจะจ่ายมากกว่านั้นเขาก็ย่อมยินดี"หนูไม่ต้องจ่ายค่าจ้างเพราะหนูเป็นเจ้าของพี่นาถแล้ว ถูกไหมคะ"เขายิ้มกว้างแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดถามต่อเล่น ๆ ไม่ได้"หนูจ่ายไปเท่าไหร่ครับถึงได้พี่มาครอบครอง"เธอยังไม่หลบตา แม้เพียงเศษเสี้ยววินาทีที่เธอกะพริบตา แต่เขาก็ยังถือว่าสายตาของเราประสานกันอยู่ตลอด"ไม่รู้ว่าเท่าไหร่ค่ะ แต่จ่ายด้วยหัวใจของหนูทั้งดวง"คำตอบน่ารักจริง ๆ และแม้แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าเท่าไหร่ รู้แค่ว่ามากกว่าเงินไปทำงานห้าวัน มากกว่าแหวนวงเกลี้ยงที่เธอสวมให้ที่นิ้วนางข้างซ้าย แต่ถึงอย่างนั้นก็คงไม่มากไปกว่าหัวใจทั้งดวงของเขา

แสนรักที่สุด P-Kao www.mebmarket.com ชีวิตหลังแต่งงานของหมอวัยต้นเลขสี่อย่างเขา ถึงจะธรรมดา เรียบเรื่อยและไม่หวือหวา ทว่าก็มีความสุขมาก ๆ เพราะมีคนที่รักที่สุดอยู่ด้วยในทุกวัน "เขาบอกว่าผู้ชายยิ่งแก่ยิ่งหล่อนะคะ"ปิ่นพูดกลั้วหัวเราะ “เขานี่ใครครับ เชื่อได้หรือเปล่า จริง ๆ ต้องยกงานวิจัยมาอ้างด้วยนะครับจะได้ดูน่าเชื่อถือ”เขาอมยิ้มพลางมองเธอไม่ละสายตา“แล้วถ้าปิ่นเป็นคนพูดเองล่ะคะจะน่าเชื่อถือมั้ย แค่คำพูดปิ่นจะทำให้พี่แสนยอมเชื่อหรือเปล่า”นิ้วเรียวของคนที่นั่งให้เขาหนุนตักยกมาไล้กรอบหน้าเขาอย่างอ่อนโยน เขาจึงจับมือเธอแล้วยกจรดที่ริมฝีปาก“เชื่อสนิทใจเลยครับ”