คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Character of สมาพันธ์รั่ว : Cordial Lyne(เปลี่ยนแปลงข้อมูลหน่ะจ้า~)
(วาดรูปผู้ชายไม่เป็น_ _""" นำส่งร่างหญิงอย่างเดียว...ลงสีก็บ่เป็น555)
ประเภทตัวละคร: NPC
ชื่อตัวละคร: Cordial Lyne คอร์เดียล ไลน์
ชื่อเรียก(ชื่อเล่น) : Whisky วิสกี้
อายุ : ปาเข้าไปพันกว่าปีแล้ว = =""(แต่มันก็ประมาณ16ปีอายุมนุษย์)
ชั้นเรียน : ปี5 (ซ้ำชั้นมา2ปีแล้ว)
วันเดือนปีเกิด : 08/08/xx08
กรุ๊ปเลือด : AB
เพศ: 2 เพศ(จริงแล้วๆอาจจะมีเพศที่3ด้วยก็ได้!) เดี๋ยวก็หญิงเดี๋ยวก็ชายเดี๋ยวก็กระเทย(?) มันแปลงไปแปลงมาเจ้าตัวก็ยังไม่รู้ว่าตอนไหนตัวเองจะกลายเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง (ทำใจฮร้า...)
สรรพนาม แทนตัวเองว่า: เค้า เฮา ข้าพเจ้า ท่านวิกสกี้ผู้นี้บลาๆ
เผ่าพันธุ์: จิ้งจอกเก้าหาง(ที่ยังมีแค่5หาง)
สายการเรียน : Warlock
ลักษณะรูปลักษณ์ตัวละคร: ผมสีทองแซมฟ้าอ่อนๆ[ถ้าเป็นผู้หญิงก็ผมยาวตรง(แต่ฟูๆเพราะไม่เคยหวีผม)ตัดหน้าม้า ถ้าเป็นโหมดผู้ชายก็ผมสั้นหน้าม้าตรงเหมือนเดิมนั่นหละ = =””] ตาสีโตสีน้ำตาลทอง...ผิวขาวปกติ หน้ายิ้มตลอดเวลาถึงพี่แกจะง่วง จะหิว จะดร๋อยอะไรหน้าแกก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น(หน้าค้างเพราะเมา) ตัวเล็กแต่ความถึกย่อมมีมากกว่าที่ตาเห็น เวลาตกใจจะหูหางโผล่..ปกติไม่เอาออกมาหรอกเพราะมันรำคาญ(ก็หาง5หางแถมหางนึงก็ยังเป็นพวงใหญ่ๆอีก)
การแต่งกาย (ไปรเวท) : (เหมือนกันทั้งภาคหญิงและชายนะจ๊ะ) เสื้อแขนกุดมีฮู๊ดหูกระต่ายสีครีมๆ เอี้ยมสีดำขาสั้นเหนือเข่า (สายเอี้ยมห้อยๆข้างนึง) รองเท้าผ้าใบสีแรงได้ใจ = =””” หรือไม่ก็เป็นแองเคิ้ลบู๊ทสีดำ ...วันไหนพี่แกเบื่อพี่แกก็จะใส่เสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์ออกมาในที่สาธารณะ...
อุปนิสัย : เหมือนจะเต็ม(อีกนิดจะเต็ม...อีกนิดมานานแล้ว) หัวเราะได้เรื่อยๆยิ้มได้ทั้งวัน ร่าเริงนะ...แต่บางทีก็ขี้รำคาญขึ้นมาดื้อๆแล้วหลังจากนั้นบ้าน(มัน)ก็บึ้มทีเดียว อารมณ์ขึ้นๆลงๆ มีความสุขกับการกิน(อาหารทุกชนิดยกเว้นแมลง)และการฆ่าฟันหรือซัดกับคนอื่นเพื่อเป็นการออกกำลังกายหลังการกินอย่างยิ่ง พี่แกจะดูเมานิดๆเพราะติดแอลกอฮอล์พอสมควร(ชอบนอนกอดขวดวิสกี้) ขี้งอน ขี้งก(เห็นเงินตาเป็นกระกาย) ขี้ลืมมากๆ วันไหนหน้าปกติหรือบึ้งๆคือพี่ไม่ได้ดื่มไม่ได้มาหลายชาติ สรุปแล้วเหมือนเด็กไม่รู้จักโต...
อาวุธ : ของมีน้ำหนักรัศมี5เมตรรอบตัวหยิบอะไรมาได้ก็จะใช้อันนั้นแหละ(ไม่ว่าจะเป็นขวดเหล้า บ้านคน ผ้าม่าน(มันก็พอมีน้ำหนักนะ)แล้วค่อยใส่ศาสตร์มืดเข้าไปในของ แล้วก็คัตเตอร์ยักษ์(ไม่แบกไปแบกมาหรอกนะแค่เอาไปใส่ไว้อีกมิติแล้วค่อยเรียกออกมา เป็นอ๊อพเสริมเวลาอับจนซึ่งพี่แกจะเรียกออกมาไม่ทันทุกที...)
ท่าต่อสู้/วิธีการสู้: N/A (เปลี่ยนไปเรื่อยแต่ส่วนใหญ่จะเน้นแบบประชิดตัว)
จุดแข็ง: ใช้เวทย์โจมตีรุนแรงติดกัน(ได้ในระยะหนึ่ง)
จุดอ่อน: แต่เป็นคนเหนื่อยง่ายและไม่ถนัดเวทย์ป้องกัน(ส่วนการฮีลก็ใช้ไม่เป็น)
ความสามารถ (แบบคนธรรมดา) : วิ่งเร็วมากนะแต่จะสะดุดเศษฝุ่นตายตอนจบเสมอ(เพราะก่อเรื่องบ่อยเลยส่งผลให้การวิ่งมีประสิทธิภาพมากขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ = =) กับ กิน...กินเร็วมากๆ(ตะกละ) ทั้งๆที่เป็นจิ้งจอกแต่จมูกไร้ประสิทธิภาพโดยสมบูรณ์แบบ ,, เต้นระบำหน้าท้อง(เน้น555)
ความสามารถ (แบบพิเศษ) : N/A(โปรดติดตามชมชาติหน้า)
สิ่งที่ชอบ : เหล้า ไวน์ แอลกอฮอล์ ของมึนเมาทุกชนิด ,, หิมะ
สิ่งที่เกลียด : คนตัวสูงๆ(เพราะพี่แกเตี้ยไง เตี้ย เตี้ย เตี้ย เลยอิจฉาคนสูงๆ)
Background(ภูมิหลัง ที่มาของตัวละคร) : ถูกแก๊งปาหินปาหินใส่หัวจนความจำเสื่อม-.- ...ไม่ใช่ว้อยยย!! ปิดปากเงียบไปยอมบอกว่าเป็นใคร แต่ถ้ามีใครถามก็บอกว่าลองไปเปิดชีวิตหมาน้อยในโลกกว้างดู(แล้วก็จะโดนถรีบไม่ก็เอาโดนเอาหัวกดส้วม)แล้วจะรู้
เหตุผลที่เข้าโรงเรียน(เป้าหมายที่อาจจะนอกเนื้อจากธีมเรื่อง) : ไร้ซึ่งเป้าหมาย(รอไปหลังๆอาจจะมี)
ความปรารถนา : N/A(โปรดติดตามชมชาติหน้าๆโน้นๆ)
Intro : เนื่องจากผู้คิดค้นตัวละครยังหัวสมองว่างเปล่าผสมขี้เลื่อยนิดๆจึงยังคิดไม่ออก(เดี๋ยวมาลงนั่นแหละ)
สติมา ปัญญาเกิด สติเตลิด จะเกิดปัญหา สติมาหมาไม่กัด สติวิบัติไปกัดกับหมา
(ไม่เกี่ยวแต่อย่างใด....)
‘ไอ้คุณคอร์เดียลครับพรุ่งนี้มีประชุมตอนเช้าก่อนเข้าเรียน อย่าลืมมานะครับ’ เสียงใสของประธานนักเรียนสุดแสนหน้าตาดี สุดแสนโมเอะ สุดแสนเพอร์เฟคของเขาที่มีชื่อยาวจนเขาไม่คิดจะจำ ดังก้องกังวลอยู่ในสมองสุดกลวงของคนตัวเล็ก
.
.
.
“ตุบ ตุบ ตุบ พรืดดดดดดดดดดดดดดด โครม” เจ้าตัวเดินลงไปตามบันไดก็เกิดการสะดุดขั้นบันไดขั้นที่25ด้วยความผิดพลาดเล็กน้อยก่อนจะกลิ้งถลาลงไปแทนการเดิน แล้วสุดท้ายก็ถูกหยุดไว้ด้วยโต๊ะที่มีไหดอง5พันปีวางไว้อยู่(เพราะถ้าแตกจะต้องหมดเงินไปจำนวนไม่น้อย) ช่างเป็นการประหยัดพลังงานที่ต้องใช้ในการเดินได้ดีทีเดียว
“โอ้ย...เจ็บ” เจ้าตัวว่าพลางยันตัวลุกขึ้น ก่อนจะเดินต่อแต่ก็ต้องหยุด “พรุ่งนี้เช้าเราต้องไปไหนรึแปล่านะ?” ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ให้คำตอบกับตัวเอง “ต้องไม่มีซิ ฮ่าๆเพราะเราจะได้ไปเที่ยวคืนนี้” โดยไม่พยามคิดเลยซักนิด...ช่างเป็นคนที่ดีจริงๆ!
ณ ผับสะบัดช่อ
ที่นี่คือแหล่งรวมวัยรุ่นที่กำลังฮอตที่สุดในขณะนี้เพราะห่างจากโรงเรียนเซนต์ เบริเอลไปแค่ครึ่งชั่วโมง
‘ห้ามเด็กต่ำกว่า1เดือนเข้าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ปกคอรง’ ป้ายประกาศพื้นหลังสีดำตัวอักษรสีแดงเด่นหราอยู่หน้าทางเข้าร้าน... ไม่ห้ามเด็กเกิด1วันเข้าไปเลยหละ
“ตึงๆๆๆๆ เอ้วๆ เอิ้วๆ วี้ดว้าย กระตู้วู้” เสียงวัยรุ่นในผับดังแข่งกับเสียงเพลงอย่างต่อเนื่อง เด็กหนุ่มผมสีทองอ่อนแซมสีฟ้าจางๆในเสื้อเชิ้ตสีเขียวอ่อนกับกางเกงขาเดฟสีน้ำเงินเข้มพร้อมรองเท้าสีแดง(ให้ความรู้สึกนกแก้วดีๆนี่เอง)เดินผ่านผู้คนมากหน้าหลายตาไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่มีคนนั่งเรียงกันมากมาย
“ขอโทษครับที่ตรงนี้มีคนนั่งอยู่รึเปล่า” เด็กหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวตัวอ้วนล่ำเท่าหมูหันที่เขาเห็นไปตอนคาบเรียนวิชาคหกรรมเมื่อกลางวัน
“หุหุ ว่างเค่อะ” หญิงสาวหัวเราะหื่นๆก่อนจะยิ้มให้เขา...นี่ถ้าที่อื่นว่างเขาคงไม่มานั่งตรงนี้หรอกนะ อึ๋ย~ แต่เพื่อได้ดี่มเขาก็ย่อมทำได้ วะฮ่าๆ
“ขอบคุณฮะ” แต่ก็ต้องยิ้มสร้างไมตรีกับประชาชี “คุณบาร์เทนดี้สุดสวยฮะขอคามัสแก้วนึงฮะ” เด็กหนุ่มว่าก่อนจะกวาดนัยน์ตาสีน้ำตาลทองหาบาร์เทนดี้คนสนิท
“อ้าว ต้ายวิสกี้~ ทำไมวันนี้มาเป็นผู้ชายหละหนูน้อย” บาร์เทนดี้หันกลับมายิ้มให้เด็กหนุ่ม
“ฮะๆ อะไรผมเป็นผู้ชายต่างหากป้า” เด็กหนุ่มว่าก่อนจะพูดแทงใจดำบาร์เทนดี้สาวสวย
“ชิ เอาไปเลยรีบดื่มรีบกลับได้เลย ไอ้หนูน้อย” ว่าจบก็ตีหัวเด็กหนุ่มแรงๆทีนึงเป็นการเอาคืน
“โอ้ย!” เด็กหนุ่มนามที่มีนามเต็มๆว่า คอร์เดียล ไลน์ หรือที่เรียกกันว่า วิสกี้ เพราะความที่พี่แกชอบดื่มวิสกี้เป็นชีวิตจิตใจ ลูบหัวตัวเองจากแรงตีอันมหาศาลของคนที่เขาเรียกว่าป้า
“แล้วพรุ่งนี้ไม่มีเรียนตอนเช้าหรือไงถึงมานั่งดื่มดึกๆดื่นๆอย่างนี้ฮะวิสกี้” บาร์เทนดี้สาวเดินวกกลับมาถามเขา...นึกว่าจะมาถามว่าเจ็บหัวมากไหมซะอีก
“ไม่มีใครนัดอะไร ถึงยังไงก็ไม่ค่อยนอนอยู่แล้ว ฮะๆจะให้ตื่นตลอดเวลาก็ได้นะป้า” เขาหัวเราะร่วนพลางดื่มคามัสไปด้วย
ก็ว่าอย่างนั้นนะ...ไม่น่ามีใครนัดอะไรไว้ ละมั้ง...?
.
.
.
3ชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนตอแหล(เพราะตรูตอแหลจริงๆ)
“เฮๆ ตึงๆๆๆๆ ยะฮุ้~” เสียงในผับยังคงครื้นเครงอยู่ดี ต่างกับใครบางคนที่นอนเมาแอ๋อยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์
“ไม่อาวววววว ไม่นอนนนนนน ยางงงงดื่มมมมด้ายยยต่อออออ” ในสภาพที่ดูไม่ได้จริงๆ...
“กลับบ้านได้แล้ววิสกี้ เมาจนไม่รู้เรื่องแล้วไอ้เด็กบ้า” บาร์เทนดี้สาวว่าพลางเขย่าเด็กหนุ่มให้ได้สติ ...แน่ใจเรอะว่าสภาพขนาดนี้จะสร่างเมาง่ายๆ?
“ไม่กลาบบบบบบบบบ เหอ” คอร์เดียลยังคงเมาไม่ได้สติต่อไป ผมที่เซ็ทมาซะดูดีกลับกลายเป็นยุ่งเหยิงเหมือนรังนกดีๆนี่เอง เนคไทน์ก็พึ่งโดนชาวหมูสวรรค์ที่นั่งอยู่ข้างๆดึงไปดมเล่มเมื่อกี้นี้เอง(ท่าทางชีจะหื่นจัด)
“โอ้ย พ่อหนุ่มนี่เมาแล้วไม่เลิกจริงๆนะจ๊ะ” สาวรูปร่างน่ากลัวข้างๆพูดขึ้นในมือยังถือเนคไทน์ของเด็กหนุ่มที่ว่าอยู่...คาดว่าชีจะไม่คืนให้เขาแล้วแหละ
“เหอ...ผมมมมจะกลาบบบบบ แล้ววววววว” เด็กหนุ่มว่าจบก็ลุกขึ้นทันที “พรุ่ง..นี้..ผมมมม ค่อยยยมาจ่ายยยย” ก่อนจะพาร่างของตัวเองโซเซออกมาจากผับ ก่อนจะค่อยๆก้าวขึ้นไปบนรถด้วยความเมา...แล้วสตาร์ทรถก่อนขับออกไปด้วยความเมาเช่นเคย
รถคันเล็กแต่ราคาแพงหูฉีก(ที่ยังผ่อนไม่หมด555)ถูกคนขับๆเบี้ยวไปมาตลอดทางจนถึงที่หมายและหยุดจอดที่ที่จอดรถของโรงเรียนที่ทำไว้ให้นักเรียนโดยเฉพาะ
“เง้อ...” คอร์เดียลครางเสียงเบา ค่อยๆกลิ้งลงมาจากรถ (เน้น *กลิ้ง*)แล้วเดินเข้าไปในพอพักตรงไปยังห้องพักของตนทันที นับว่าโชคดีหน่อยที่พี่แกเริ่มสร่างเมาแล้วเพราะเอาน้ำมาราดหัวตัวเองทันทีที่ได้เข้าห้องเพื่อทำให้ตัวเองตื่น
“โอย อย่าหลับนะ อย่าหลับนะเว้ย” เขาบ่นกับตัวเอง ผมที่เคยสั้นอยู่เริ่มยาวจนมาหยุดอยู่ถึงเอว แต่ใบหน้ายังคงเดิม นัยน์ตาสีน้ำตาลทองเบิกกว้างจากการถ่างตาของเจ้าตัว
“ยังไงก็ห้ามนอนๆ เผียะๆๆ” และเสียงที่แหล่มขึ้น เจ้าตัวยกมือขึ้นมาตีหน้าตัวเองเพื่อไม่ให้หลับจนแก้มทั้งสองข้างเป็นรูปมือสุดแสนอลังการงานสร้าง
“โอย...” เธอบ่นกับตัวเอง ดวงตาที่เบิกกว้างค่อยๆปรือลง ‘ยังไงก็ขอให้ถึงเตียงแล้วค่อยนอนเหอะ’ แต่ก็ไม่วายห่วงเรื่องที่นอนอีก
“ตุบ!” ร่างเล็กหล่นถึงเตียงพอดี พร้อมกับการหลับที่แสนยาวนาน...และหลอกหลอน
‘แฮกๆ’ ร่างเล็กที่เปื้อนไปด้วยเลือดสดๆกำลังวิ่งหนีศัตรูอย่างเหนื่อยล้า
‘อย่าให้มันหนีไปได้!’ ฝูงมนุษย์ที่แสนต้อยต่ำที่เอาแต่หวังสูงวิ่งไล่ตามมาพร้อมคบเพลิงในมือ ดูแล้วเหมือนกองเพลิงใหญ่ๆที่สามารถเคลื่อนที่ได้
‘แฮก.. แฮก...’ ร่างเปื้อนเลือดเริ่มหมดแรงหอบถี่และแรงขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลทองมองหาที่ซ่อน และเมื่อเห็นบางสิ่งจึงรีบวิ่งไปทางนั้นทันที ..ศาลเจ้า..
‘เฮ้ย! มันหายไปไหนแล้ว รีบๆตามหาให้เจอซิ ไอ้พวกบ้านี่ ตัดหางมันมาให้หมดเลยด้วยถ้าหาเจอ!’ คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าสั่ง ในมือมียันต์ที่ลงอาคมไว้พร้อมที่จะสะกดให้ปีศาจหยุดนิ่ง
‘ทางนั้น! ลองแยกไปดู’ เสียงชายฉกรรจ์มากมายดังและผ่านไปทำให้คนที่ถูกล่าอยู่ถอนหายใจออกมาได้ครู่หนึ่งก่อนที่จะมีอีกเสียงดังขึ้น
‘เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงเปื้อนเลือดเช่นนั้น’ เสียงเรียบแต่ดูนุ่มและก้องกังวาลดังทำให้ร่างเปื้อนเลือดหันไปมองทางต้นเสียงทันที ‘ไหนบอกข้ามาที’ พลางส่งรอยยิ้มให้คนตรงหน้า
‘ขะ...แฮก ข้าเป็นจิ้งจอกเก้าหาง มีนามว่า คอร์เดียล แฮกๆ’ เจ้าของร่างตอบด้วยเสียงแหลมที่ยังคงสั่นอยู่
‘อ้อ เจ้าจิ้งจอกที่ถูกล่าหางกันอยู่ซินะ...หากใครได้หางจิ้งจอกไปจะมีพลังเกินมนุษย์สามัญชนปกติ อ๋อเจ้าสงสัยซินะว่าทำไมข้าถึงไม่ทำร้ายเจ้าและรู้เรื่องพวกนี้’ คนในชุดนักบวชยิ้มเรียบๆให้กับจิ้งจอกเก้าหาง ‘เพราะข้าคือนักบวชผู้วางเฉยในทุกสิ่งไงหละเจ้าหนู’
‘อะ...’ ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ก็ดูเหมือนว่าเธอใกล้จะหมดสติแล้ว
‘เด็กน้อยผู้น่าสงสาร...ข้าจะให้พรเจ้า เจ้าจะมีอีกร่างเป็นผู้ชายพอที่จะปกป้องตัวเองได้และเมื่อโตขึ้นเมื่อเจ้าสามารถปกป้องตนเองได้เมื่อไหร่ ค่อยตามหาข้าเพื่อปลดคำสาปนี่แล้วกัน…ลาก่อนเด็กน้อย’ ว่าจบก็แตะนิ้วชี้ข้างหนึ่งลงไปที่หัวของเด็กผู้หญิงผมสีทองแซมฟ้าจางที่นอนหมดสติไม่รู้เรื่อง
“จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ” เสียงนกร้องที่ดูเหมือนเบาๆแต่ดังลั่นเพราะมันเป็นนกของโรงเรียนที่ดูเหมือนจะไว้ปลุกเด็กขี้เซาทั้งหลายที่ไม่ยอมตื่นจากห้วงนิทราต่างหาก ซึ่งการร้องครั้งนี้เป็นการร้องครั้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเรียน
“โอย...” ร่างเล็กกุมขมับ “ฝันอีกแล้ว” เขาถึงไม่อยากหลับเพราะต้องฝันถึงเรื่องที่จำไม่ได้เสมอและก็ไม่คิดอยากจะนึกให้ออกหรอก... ว่าแล้วก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูเวลา...แต่กลับได้เจอหลากหลายมิสคอลของเหล่าคนในสภาเสียก่อน “อุ๊...” เขาอุทานเหมือนจะคิดอะไรออก
‘ไอ้คุณคอร์เดียลครับพรุ่งนี้มีประชุมตอนเช้าก่อนเข้าเรียน อย่าลืมมานะครับ’ .. คุ้นๆเนอะ
“ครืนๆๆๆ” และแล้วโทรศัพท์ก็เริ่มสั่นอีกครั้งปรากฏเบอร์ของรองประธานนามรีเบคก้าขึ้นมา ถ้าไม่รับคงเป็นเรื่องยาวน่าดู.. “ตริ๊ด ฮัลโหล สวัสดีจ้าคุณรอง”
“อรุณสวัสดิ์วิสกี้ หลับสบายไหมเอ่ย” ปลายเสียงส่งมา สามารถรับรู้รังสีอำมหิตได้จากปลายสาย
“สบายดีคะ แหะๆ...” เนื่องจากเริ่มรู้ตัวแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“หรอจ๊ะ งั้นคืนนี้ก็เข้าเวรดึกตรวจโรงเรียนไปเลยนะจ๊ะ ไม่ต้องหนีไปเที่ยวดึกๆดื่นๆอีกแล้ว โหะๆ” หัวเราะร่าอย่างได้ใจก่อนจะพูดต่อ “แล้วอย่าลืมมาเอาใบรายงานการประชุมวันนี้ด้วยหละนะ ไม่งั้นพรุ่งนี้ก็ได้เข้าเวรต่ออีกคืนนะจ๊ะวิสกี้ ตรู๊ด...” งานเข้าจริงๆด้วย
“เฮ้อ...” คอร์เดียลถอนหายใจยกใหญ่ก่อนจะเดินไปใส่ชุดนักเรียนแล้วเดินออกจากห้องไป...
.
.
.
ที่ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังหนะ...
เพราะตอนนี้มีความสุขเกินกว่าจะอยากคิดว่าในอดีตจริงๆของตัวเองเป็นเช่นไร
หากรู้หากจำได้...
ความสุขอาจจะไม่เหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย
.
.
.
...แต่ใครจะไปรู้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นได้ตลอดไปหรือ...
ความคิดเห็น