คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Character of สมาพันธ์รั่ว : Rebecca & Dente (เปลี่ยนประเภทตัวละคร)
ประเภทตัวละคร : NPC
ชื่อตัวละคร : รีเบคก้า ซาวิเอร่า - Rebecca Xaviera -
ชื่อเรียก(ชื่อเล่น) : เบค
อายุ : 18
ชั้นเรียน : ปี 6
วันเดือนปีเกิด : 31 ธันวาคม เวลา 5 ทุ่ม 58 นาที
กรุ๊ปเลือด : B
เพศ : หญิง
สรรพนาม แทนตัวเองว่า : ฉัน
สรรพนาม แทนคนอื่นว่า : นาย เธอ คุณ ท่าน มีอะไรให้เรียกก็เรียกให้หมด
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ผู้มีความศักดิ์สิทธิ์
สายการเรียน : Knight
ตำแหน่ง : รองประธานนักเรียน
ลักษณะรูปลักษณ์ตัวละคร : ผมม้วนยาวถึงเอว(แบบน้องม้วนจิบริลเลย)สีฟ้า ดวงตาข้างขวาเป็นสีแดง แต่ข้างซ้ายจะเป็นสีฟ้า สลับกับน้องสาวฝาแฝด ใบหน้าแอบกลม ๆ คิ้วโก่งได้รูป ปากเล็กจมูกหน่อย ผิวขาวอมชมพูดูเป็นพวกคุณหนู รูปร่างกกำลังโอเค ไม่เตี้ยเกินไม่สูงเกิน
การแต่งกาย (ไปรเวท) : ชุดคล้าย ๆ พวกขุนนางอังกฤษ เสื้อนอกจะชุดสูทสีดำเป็นแขนทรงตุ๊กตายาวจนคลุมซะไม่เห็นมือเลย ชายเสื้อถูกปัดและเย็บติดไปทางด้านหลังยาวถึงตาตุ่มซึ่งยังมีการผูกโบว์อันใหญ่สีขาวด้วย กระดุมสีทองผูกผ้าผูกคอสีขาวติดเข็มกลัดอัญมณีทับทิม ใส่กระโปรงโป่ง ๆ สั้น ๆ สีขาว ถุงเท้าสีดำยาวถึงเลยเข่า ใส่รองเท้านักเรียนสีดำ
อุปนิสัย : เธอค่อนข้างมาแนววีรสตรีผู้กอบกู้ประเทศชาติ ผู้ร่าเริง มีความกล้าเต็มเปี่ยม ลุยก็คือลุย ดังนั้นดูเป็นคนใจร้อนไปโดยปริยาย ท่าทางของเธอแสดงให้เห็นความเป็นผู้นำสูง... บางครั้งความใจร้อนของรีเบกก้าก็ทำให้ดูเป็นผู้นำที่ไม่ได้เลยเอาซะเลย มือและเท้าหนักเอาการ... ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นอัจฉริยะเรื่องการต่อสู้นะ เอ่อ ! และสุดท้ายโคตรใช้เงินเก่งเลย...
อาวุธ : ดาบปลายแหลมที่ทำมาจากแก้วชั้นดี ไม่มีวันแตกเพราะถูกปลุกเศษด้วยวัดXX มาแล้ว
ท่าต่อสู้/วิธีการสู้: คุณเธอมีท่าและวิธีต่อสู้ค่อนข้างเยอะมาก ๆ ดังนั้นแล้วก่อนต่อสู้ของรีเบคก้าจึงไม่มีอะไรตายตัวนัก แบบว่าอยากใช้ท่าหรือวิธีไหนล่ะก็ใช่เลย อย่างเช่น
- การร่ายเวทให้ร่างเป้าหมายมีสีขาวแดงสลับเหมือนเป้ายิง แต่แทนจุดกึ่งกลางอยู่แถวบริเวณท้อง กลับเป็นที่หน้าอกด้านซ้ายแทน (แต่การที่รีเบคก้าจะแทงเข้าจุด ๆ มีแต่พวกสัตว์ประหลาดเท่านั้น)
- ใช้ธาตุแสงมาร่วมในการโจมตี เพราะดาบคุณเธอทำมาจากแก้วทำให้การประกายแสงได้มีประสิทธิภาพสูง ทำให้เป้าหมายเกิดอาการแสบตา มองอะไรไม่เห็นเป็นเวลา 30 วินาที หลังจากนั้นเธอก็สั่งให้ลูกน้อง(ดันเต้)โจมตี(เพราะมันเคลื่อนไหวเร็วกว่า) หรือไม่ก็ใช้วิธีรุมซะ
- ฯลฯ
จุดแข็ง : เธอเป็นหญิง “ถึก” และมีความเร็วในระดับปานกลาง
จุดอ่อน : ถ้าโดนเวทอัดก็แย่หน่อย แล้วยิ่งโดนรุม
ความสามารถ (แบบคนธรรมดา) : หัวไว มีไหวพริบสูง (แต่ไม่เคยเอามาใช้)
ความสามารถ (แบบพิเศษ) : ก็คงไม่พ้นความ “ถึก” ที่มีอยู่ติดตัวหรอกนะ แถมเธอยังเป็นเผ่ามนุษย์ที่มีความศักดิ์สิทธิ์อยู่ในตัว ดังนั้นก็สามารถธาตุแสงมาเข้าร่วมในการต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพสูง
สิ่งที่ชอบ : วีรสตรีหรือผู้หญิงที่สร้างชื่อเสียงในด้านกอบกู้/ช่วยเหลือประเทศชาติ (โดยเฉพาะโจนออฟอาร์ค), เสื้อผ้าแบบขุนนางยุโรป, น้องสาว, ม้าสีขาวคู่ชีพที่ชื่อฟิลิกส์
สิ่งที่เกลียด : อาหารที่มีรสชาติไม่ได้เรื่อง, คนที่คิดร้ายต่อโรงเรียน
Background (ภูมิหลัง ที่มาของตัวละคร)
เพราะอยากช่วยเหลือโรงเรียน(เพื่อมีอะไรเกิดขึ้นอย่างโรงเรียนโดนยึดจะได้กอบกู้กลับคืนมา) รีเบคก้าจึงเข้าสมัครมาเป็นรองประธานนักเรียนของโรงเรียนเซนต์ เบริเอลแห่งนี้ ซึ่งผลก็เป็นอย่างที่เห็น ๆ กันว่าเธอได้รับตำแหน่งเป็นรองประธานเมื่อตอนปี 5 โดยการสมัครครั้งนั้นน้องสาวฝาแฝดได้เคยเตือนรีเบคก้าไว้แล้วว่าเป็นงานหนักเอาการ ถึงกระนั้นแม่คุณก็ไม่สนอยู่ที่ ซึ่งน้องสาวฝาแฝดที่ว่านี้เกิดกันคนละวัน เดือน และปี
เหตุผลที่เข้าโรงเรียน(เป้าหมายที่อาจจะนอกเนื้อจากธีมเรื่อง) : โดนพ่อแม่ถีบส่ง
ความปรารถนา : เป็นวีรสตรีได้อย่างโจนออฟอาร์ค, ให้น้องสาวมีความสุขกับว่าที่สามี(น้องเขย)
+++++++++++++++++++++++++++++++
ประเภทตัวละคร : NPC
ชื่อตัวละคร : ดันเต้ ฮาร์เบิร์ต - Dente Harbert -
ชื่อเรียก(ชื่อเล่น) : ไม่มี เพราะชื่อสั้นอยู่แล้ว
อายุ : 18
ชั้นเรียน : ปี 6
วันเดือนปีเกิด : 16 พฤษภาคม
กรุ๊ปเลือด : B
เพศ : ชาย
สรรพนาม แทนตัวเองว่า : ผม, ฉัน
สรรพนาม แทนคนอื่นว่า : คนที่มีตำแหน่งสูงกว่า ท่าน พวกที่อยู่เท่ากันก็ นาย เธอ
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
สายการเรียน : Guardian
ตำแหน่ง : เลขาฯ รองประธานนักเรียน
ลักษณะรูปลักษณ์ตัวละคร : ผมสั้นระต้นคอหยักศกสีส้ม ดวงตาคมสีม่วงเข้ม ร่างสูงประมาณ 180 กว่า ๆ ใบหน้าเรียวได้รูป คิ้วโก่ง จมูกมีสัน สรุปหน้าตาหล่อดูดี
การแต่งกาย (ไปรเวท) : ชุดคล้าย ๆ พวกขุนนางอังกฤษ เป็นชุดสูทสีแดงแต่ชายเสื้อด้านหน้าจะสั้นกว่าด้านหลังมาก ๆ โดยด้านหน้ายาวเลยเอวนิด ๆ ขณะที่ด้านหลังยาวถึงตาตุ่ม แขนเสื้อยาวแต่ถกขึ้นอยู่ประมาณศอก ไหล่เสื้อประดับด้วยพู่สีทอง ช่วงอกมีเชือกคล้องสีทองระหว่างกระเป๋าเสื้อกับกุหลาบขาว ด้านในจะใส่เสื้อเชิ้ตธรรมดาสีขาวแขนกุด (ตัดแขนออกเอง เพื่อความแนว...) แล้วยังใส่ถุงมือครึ่งนิ้วหนังสีดำ กางเกงจะใส่รัดรูปไม่มากสีขาวแล้วถูกรองเท้าบูทสีดำเหมือนส้นตึกทับอีกชั้น
อุปนิสัย : เป็นชายที่มีความอดทนสูงโคตร! เพราะตอนทนรับมือเท้าของรองประธานเป็นประจำ จนบางครั้งดูเป็นพี่เลี้ยงซะมากกว่าในบางครั้ง แอบซึนกับรองบ่อยครั้ง มีความรับผิดชอบสูงกว่าหัวหน้าตัวเอง ถึงจะหัวหน้าจะนิสัยแย่แบบไหนก็คอยช่วยเหลือตลอดเวลา จะเรียกได้ว่าเป็น “ภรรยาผู้แสนดี” ก็เป็นได้ เพราะเขาทำทั้งทำความสะอาดห้อง ทำกับข้าว ฯลฯ (ยกเว้นซักเสื้อ) รวมทั้งดูเงินของจับจ่ายใช้สอยของรองฯด้วย...
อาวุธ : ดาบที่ใช้เวลาตี 7 วัน 7 คืน 7 คนทำ มีส่วนผสม 7 ชนิด ทำให้เกิดดาบที่ไม่มีใครกล้าทำ เพราะราคามันแพงเวอร์จัด
ท่าต่อสู้/วิธีการสู้: ง่าย ๆ คือ บุก !!
จุดแข็ง : มีความรวดเร็วเป็นจุดเด่นให้การโจมตี ทำให้การหลบเลี่ยงนั้นทำได้ดีมาก แต่ส่วนนี้นั้นเองทำให้การโจมตีลดแรงลดไปเพื่อทดแทน และค่อนข้างถึก
จุดอ่อน : ถึงจะเร็วปานนั้น แต่ถ้าโดนรุมอัดก็ล้มได้นะ ยิ่งโดนสายเวทตะรุมบอลเนี่ย...
ความสามารถ (แบบคนธรรมดา) : จดจำสิ่งต่าง ๆ รอบตัวได้ดี ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม เพราะฉะนั้นอย่าติดหนี้มันเป็นดีที่สุด
ความสามารถ (แบบพิเศษ) : ความสามารถของดันเต้ไม่ค่อยจะมีนัก นอกจากจะฟังนกพิราบที่เลี้ยงเอาไว้เพื่อส่งจดหมายให้คนอื่น ๆ (เพราะผู้ปกครองยังไม่อนุญาต (ผอ.โรงเรียน) ไม่ให้ใช้เนื่องจากดันทำผิดกฏมาก่อนในอดีต)
สิ่งที่ชอบ : นกพิราบ(เพราะมันจะอยู่นิ่ง ๆ เพื่อรับฟังเรื่องทุกข์ใจ แต่ก็ตอบให้ไม่ได้หรอกนะ)
สิ่งที่เกลียด : ความบ้าบิ่นของรีเบคก้า
Background (ภูมิหลัง ที่มาของตัวละคร)
เมื่อก่อนเป็นแค่นักเรียนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แล้วดันส.เสือกับรองประธานเข้าในระหว่างแม่คุณกำลังกอบกู้อะไรบ้างอย่าง จึงเกิดการปะทะเข้าให้แต่ก็แพ้ไป เพราะความถึกตัวต่ำกว่า แต่นั้นทำให้รองประธานถูกใจเลยไปขอบอสใหญ่(ผอ.โรงเรียน)ให้รับมาเป็นเลขาฯตัวเอง ทว่า... กลับมาเป็นคนรับใช้ทะแม่ง ๆ....
เหตุผลที่เข้าโรงเรียน(เป้าหมายที่อาจจะนอกเนื้อจากธีมเรื่อง) : N/A
ความปรารถนา : ขอให้ท่านรองประธานลดความบ้าบิ่นหน่อยก็ดี
+++++++++++++++++++++++++++++++
Rebecca and Dente’s Introduction
Knight and Guardian ~ อัศวินผู้ส่งศักด์และผู้พิทักษ์อันส่งเกียรติ์ ~
“รองประธานรีเบคก้าหายศีรษะไปไหนหรือครับ ?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มจากชายร่างผอมสูง ผมตัดซอยสั้นระต้นสีน้ำเงินเข้ม เอ่ยถามกับดันเต้ ฮาร์เบิร์ต ผู้เป็นเลขาฯ ประจำตัวของรองประธานแห่งโรงเรียนเซนต์ เบริเอล ซึ่งตัวรองประธานนักเรียนสาวคนนี้ได้หายตัวไปอย่างลึกลับไปเมื่อวานก่อน ปล่อยให้เลขาฯ ตัวเองอยู่ตั้งรับคำถามของเลขาฯ จากฝั่ง ‘ประธานนักเรียน’
“เอ่อ... ผมไม่รู้หรอกว่าท่านรองฯ เขาไปไหน แต่ถ้าให้เดาคงพาม้าตัวเองไปออกกำลังแถว ๆ เนิบเขาใกล้ ๆ นี่แน่” ดันเต้ตอบด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายที่รองประธานของเขาชอบหายตัวไปดื้อ ๆ ตอนที่กำลังจะมีประชุมในอีกกี่ชั่วโมงข้างหน้า !
“เอาเถอะ อีกสักพักเจ๊แกคงกลับมาแล้วล่ะนะ” เลขาฯ ประธานนักเรียนว่า “แต่นายเองก็ควรเอาผ้าไปตากได้แล้วล่ะนะ เดี๋ยวแดดมันจะหมดไปซะก่อน แล้วทำให้เสื้อผ้าของรองประธานเหม็นอับ... ฉันรู้สึกอิจฉารองฯ จริง ๆ ที่มีภรรยาแสนดีอย่างนายน่ะดันเต้”
“ถ้านายอิจฉาแบบนั้นฉันไม่เอาด้วยหรอกเรเรส แล้วก็อย่าเรียกให้มันเทียบรุ่นนักสิ ถึงนายจะเป็นเลขาของท่านประธานเฟโรก็เถอะ”
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณรองประธานดันอยากให้ลงกฏสำหรับสภาว่าไม่มีการเทียบรุ่นสักหน่อยนี่นะ” เรเรสหัวเราะ “แต่ผมว่าคุณควรไปตามหารองประธานได้แล้วนะ เพราะอีกสักสองสามชั่วโมงก็มีการประชุมเรื่องสำคัญกันแล้ว” ชายหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามเรียก “อืม อย่าลืมตากผ้าก่อนนะครับ แล้วเจอกัน”
ว่าแล้วเรเรสก็โบกมือลาดันเต้ที่ในมือทั้งสองข้างถือตะกร้าผ้ากองโต ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยล้า เพราะหน้าที่ที่แท้จริงของเขาคือการเป็นเลขานุการให้กับรองประธานนักเรียนหญิงที่ชื่อ รีเบคก้า ซาวิเอร่า แต่ทำไมกลับต้องมาทำหน้าที่เหมือนพ่อบ้านไม่มีผิดเพี้ยน
ดันเต้เดินหอบตะกร้าขึ้นชั้นบนสูงซึ่งเป็นบริเวณพิเศษของเหล่าสภานักเรียน โดยที่แห่งนั้นเป็นที่โล่งแจ้งเหมาะเป็นที่ตากเสื้อผ้าที่สุด... ก็แน่ล่ะเพราะที่ตรงนี้ผู้อำนวยการโรงเรียนสร้างจุด ๆ นี้เพื่อตากผ้าโดยเฉพาะ... มันเป็นปัญหาที่เขาแก้ไม่ตกจริง ๆ ว่าเพราะเหตุอันใดต้องมานั่งซักมือด้วย ทำไมไม่ซื้อเครื่องซักผ้ามาเลยล่ะ มันแพงนักหรือไงฟร่ะ ??
ระหว่างที่สะบัดผ้าใส่ไม้แขวงเสื้อ นัยน์ตาสีม่วงเข้มพลันไปเห็นนกพิราบสีขาวตัวหนึ่งเกาะอยู่บนขอบระเบียบ ดันเต้ละออกจากงานที่ทำอยู่ไปยังนกตัวนั้น ซึ่งที่ขาของมันมีเศษกระดาษผูกติดกับเชือกสีขาวเส้นเล็กบางอยู่ด้วย ดันเต้แกะปมเชือกให้หลุดจากขานกพิราบ แล้วหยิบกระดาษแผ่นจิ๋วออกมาคลี่อ่านข้อความในนั้น
ถึง เลขานุการ ดันเต้ ฮาร์เบิร์ต
ขอโทษด้วยนะที่จู่ ๆ หายไป แต่ตอนนี้กำลังติดธุระกู้หมู่บ้านที่เขตมินิเธอรี่อยู่ อาจจะกลับมาประชุมสาย ดังนั้นแล้วรับหน้าแทนที่นะ แล้วเจอกัน
รองประธานที่น่ารักของนายเอง วู้!
ปล. พอดีไม่ได้พกตังค์มาจ่ายค่าบริการส่งข้อความ เลยต้องใช้นกพิราบของนายมาส่งข่าวแทน
.... มันเป็นความจริงหรือนี่ ชายหนุ่มคิด สีหน้าของเขาตอนนี้ไม่สามารถอ่านออกได้เลยว่ากำลังคิดอะไรกันแน่ วิตกกังวล เสียใจ ดีใจ หรือสิ้นหวัง ที่จู่ ๆ มีข้อความที่ใช้นกพิราบเป็นตัวสื่อสารระหว่างคนสองคนที่อยู่ห่างกัน อืม เรื่องนั้นช่างมัน แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่า ‘ท่านรองประธาน’ ของเขาดันลืมเงินซะนี่ มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายจริง ๆ เลยเชียว แล้วไอ้ที่ว่ารับหน้าแทนที่มันหมายความว่าเช่นไรกัน อย่าบอกนะว่าให้เขาเป็นคนรับคำดุด่าจากประธานนักเรียนแล้วยังมีคำกัดเจ็บ ๆ จากเลขาฯ ประธานอีกหนึ่งตัวเนี่ย
แบบนี้ไม่ได้แล้ว เราจะมาถูกดุด่าว่ากล่าวคนเดียวไม่ได้เสียแล้ว เราต้องลากหัวไอ้รองประธานนักเรียนกลับมาเข้าประชุมเรื่องสำคัญให้ได้ !!
ผมเริ่มชักสงสัยแล้วว่าตัวเองเป็น ผู้พิทักษ์ หรือ คนรับใช้ กันแน่ ใครรู้ช่วยตอบผมได้หรือเปล่า ?...
“ขอบคุณ...”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ขอบคุณท่านมากจริง ๆ” เสียงชาวบ้านต่างกล่าคำขอบคุณให้แก่เด็กสาวร่างเล็ก เจ้าของผมยาวลอนเป็นม้วนสีฟ้า นัยน์ตาสองสีประหลาดโดยข้างขวานั้นเป็นสีแดง ส่วนข้างซ้ายกลับเป็นสีฟ้า
“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะนี้เป็นหน้าที่ของหนูอยู่แล้วล่ะค่ะ” เธอส่ายศีรษะปฏิเสธรับของจากหญิงชราผู้หนึ่ง
“ถ้าคุณหนูไม่รับของ ก็โปรดบอกชื่อให้พวกเราได้ทราบเถอะ” หญิงชราคนเดิมว่าอย่างอยากรู้ชื่อเสียงเรียงนามของเด็กสาวผมฟ้า
“รีเบคก้า ซาวิเอร่า ค่ะท่านยาย...” รีเบคก้าตอบ “แต่ถึงเวลาที่หนูต้องไปแล้วล่ะค่ะ เพราะยังมีธุระสำคัญรอหนูอยู่ที่โรงเรียน”
“ที่โรงเรียนหรือ ?” ชายในกลุ่มขมวดคิ้วเข้าหาสงสัย
“ใช่ค่ะ โรงเรียนเซนต์ เบริเอล นั้นเป็นโรงเรียนที่หนูเรียนอยู่”
“อืม... ก็ช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อคุณหนูมีธุระที่โรงเรียนแห่งนั้น...”
ชาวบ้านต่างเศร้าสลดทันทีที่รีเบคก้าไม่สามารถอยู่ร่วมเลี้ยงฉลองได้ภายในคืนนี้ ทว่าเด็กสาวก็บอกพวกเขาว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลับมาหาอีกครั้ง ก่อนจะกระโดดขึ้นควบม้าสีขาวกลับไปยังโรงเรียนที่ตั้งอยู่บนเหวซึ่งอยู่ห่างไกลไปอีก
ระหว่างที่เดินทางอยู่นั้นได้มีนกพิราบสีขาวตัวหนึ่งโบกบินลงมาหาเธอ รีเบคก้าคุมม้าให้หยุดนิ่งเพื่อที่จะสามารถรับข้อความตอบกลับของดันเต้ เลขานุการประจำตัวเธอ
กลับมาด่วนเลยนะท่านรองประธาน !! เดี๋ยวจะมีการประชุมเรื่องสำคัญกันแล้วนะ !!!
คนที่ท่านรู้ว่าใคร !
“หวา~ วันนี้มีเข้าประชุมเหรอเนี่ย” รีเบคก้าเขกหัวตัวเองเบา ๆ แล้วทำหน้าแบ๊ว ๆ เปลี่ยนในการ์ตูนตาหวานหยด รู้แบบนี้แล้วเด็กสาวจึงรีบควบม้าคู่ใจกลับไปที่โรงเรียนทันที โดยไม่มีแวะข้างทาง
เมื่อมาถึงหน้าประตูโรงเรียนที่ตั้งอยู่บนเนินเขาลูกหนึ่ง รีเบคก้าได้พบกับชายหนุ่มร่างรูป หน้าตาคนหนึ่งเข้าให้ เด็กสาวหยุดม้าแล้วลงไปทักทายชายหนุ่มผู้นั้น
“สวัสดีเอเลส”
ไม่มีเสียงตอบรับ... มีแค่การโค้งศีรษะทักกลับ “คุณไปไหนมาหรือครับ รู้หรือเปล่าว่าดันเต้ตามหาคุณอยู่”
“ถ้าเรื่องนั้นรู้แล้วล่ะนะ ว่าแต่นายเถอะเดี๋ยวก็จะมีประชุมแล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ ?”
“ฉันกำลังจะไป” เอเลสตอบสั้น ๆ แล้วเดินจากรีเบคก้าไปอย่างรวดเร็ว
“อะไรจะรักสันโดษปานนั้นหว่า” รีเบคก้าเกาหัวแกระ ๆ กับนิสัยของชายหนุ่มผมดำที่ตัดซอยสั้น
เด็กสาวเดินไปทางเส้นทางเดียวกับเอเลสที่เดินไปก่อนหน้านี้ ในหัวก็คิดแต่เรื่องเรื่อยเปื่อยจนบางครั้งก็ต้องบ่นอุบที่คิดผิดที่มาเป็นรองประธาน
“รู้แบบนี้เชื่อรีเบลดีกว่า”
ระหว่างบ่นไป เสียงตะโกนเรียกจากดันเต้ดังมาจากที่สูง ทันใดนั้นเองร่างของเขาได้กระโดดลงจากชั้นสองแล้วมายืนอยู่เบี้องหน้าของรีเบคก้า !
“ท่านรองฯ คุณไปไหนมา รู้หรือเปล่าเขากำลังจะเข้าร่วมประชุมกันแล้ว ดูสิ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีประชุมก็ดันหนีออกนอกโรงเรียนซะอย่างนั้น ท่านรองฯ ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้คนอื่นเขาลำบากนะครับ !!”
“โธ่... ดันเต้ ไม่เอาน่าฉันกลับมาอยู่ในโรงเรียนแล้วนะจะโวยวานอะไรอีก แถมตอนนี้เขายังไม่ได้ประชุมไม่ใช่หรือไง”
“ยังไม่ได้ประชุม !? ท่านรองประธานครับ ตอนนี้เขาเริ่มประชุมกันแล้วต่างหาก !!” ดันเต้เถียงกลับทันควัน จนรีเบคก้าสะดุ้งเพราะความตกใจ
“บ้าน่า !! เมื่อกี้ฉันเจอเอเลสที่หน้าประตูยังบอกว่าเขากำลังเข้าประชุมกันอยู่ไม่ใช่เหรอ ??”
“แสดงว่าเจ้านั้นมันมั่ว ไม่ก็ลืมแล้วล่ะครับท่านรองฯ แต่ตอนนี้ผมว่าเรารีบไปกันเถอะ !”
ว่าแล้วดันเต้ฉุดข้อมือเล็กของรีเบคก้า พาเธอไปยังห้องประชุมที่ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของหอพักสำหรับสภานักเรียน พอทั้งคู่มาถึงหน้าประตูที่ทำมาจากทองคำขาวชั้นดี(หรูซะ) ดันเต้ส่งสายตาให้รีเบคก้าเป็นผู้เปิดประตูเข้าไป เพื่อคนที่ถูกว่าก่อนจะเป็นเธอไม่ใช่เขา (ถึงจะโดนด้วยก็โดนคนหลังล่ะว่ะ...)
แอ็ด...
รีเบคก้าเปิดประตูเข้าห้องประชุมที่มีเหล่าสภานักเรียนร่วมเกือบสิบคนนั่งประจำตำแหน่ง โดยหัวโต๊ะนั้นคือเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลไฮไลท์ตรงข้างผมด้วยสีแดงสลับขาว
“มาช้านะรีเบคก้า...” เขาเอ่ย “แต่เอาเถอะ ในเมื่อมากันครบแล้วเราก็เปิดประชุมเรื่อง ‘อาญาสิทธิ์’ กันเลยดีกว่า...”
“ถูกแล้วล่ะครับ หลังที่ท่านประธานพาไปเที่ยวทะเลไปตั้งนานแน่ะ ฮะ ๆ” คำพูดคำจาอันเป็นเอกลักษณ์ของเรเรสพูดเสริม ดังนั้นแล้วเฟโรเบเอล เอลอัลแลนเชอร์ เรพารอค ออฟ เธียทอร์เรี่ยน ที่ยี่สิบ จึงกระแอมเสียงให้เรเรสหยุดพูด
“เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เพราะต่อจากนี้เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่งที่มีผมเสียต่อโรงเรียนของเรา... อาญาสิทธิ์...”
“แต่ก่อนจะว่าเรื่องนั้นน่ะ เฟโร่...” รีเบคก้าที่กำลังเดินเข้าใกล้เฟโร่พร้อมกระชับดาบพร้อมชักออกทันทีที่เธอต้องการ “รีบไปง้อน้องสาวฉันซะ !” ไม่กี่อึดใจปลายดาบได้จ้องอยู่ปลายจมูกเพียงไม่กี่เซนติเมตร ดันเต้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็เป็นลมล้มพับไป
“รองประธานคะ เรื่องง้อแฟนประธานเอาไว้เถอะ... เอ๋... หรือไม่ดี เพราะเรื่องนี้ก็งานใหญ่เหมือนกัน” เด็กสาวที่มีอายุราว ๆ สิบหกที่มีผมยาวสีแดงมัดหางม้าครุ่นคิดว่าเรื่อง ‘ง้อแฟน’ ของประธานหรือเรื่อง ‘อาญาสิทธิ์อสูธ’ อันไหนสำคัญกว่ากัน
“ดิฉันว่าเรื่องง้อแฟนประธานสำคัญกว่า” หญิงอีกคนเห็นด้วยที่การง้อแฟนประธานสำคัญกว่า... สำคัญว่าอาญาสิทธิ์ฯ ที่มีพลังอำนาจทำลายโลกนี้ได้เสียอีก !!
“ผมก็เห็นด้วยกับสป้อนท์ครับ และถ้าใครเห็นว่าเรื่องนี้สำคัญกว่า เราก็มานั่งคุยเรื่องหาวิธีง้อแฟนของประธานกันเถอะครับ” เรเรสบอกต่อ แต่เด็กสาวผมแดง เดลฟินิลาเอล เมอซิลอน หรือเดลฟี่ ยังตีหน้าเครียด แล้วดันเต้ยังคงเป็นลมกองอยู่กับพื้นแบบนั้นต่อไป
ด้วยเหตุนี้นั้นเองการประชุมเรื่องอาญาสิทธิ์อสูธจึงตกเป็นเรื่องสำคัญอันดับสองไปปริยาย...
+++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น