คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Player character : Camelot Ret Chamel
ของ : meaw.. มิ้วมิ้ว!!
ประเภทตัวละคร : Player
ชื่อตัวละคร: คาเมล็อต เรท ชาเมล (Camelot Ret Chamel)
ชื่อเรียก(ชื่อเล่น) : คาเมล
อายุ : 13
ชั้นเรียน : ปี 1
วันเดือนปีเกิด : 10 พฤศจิกายน
กรุ๊ปเลือด : AB
เพศ: หญิง
สรรพนาม แทนตัวเองว่า : แทน ตัวเองว่าฉัน แทน คุณ กับคนแปลกหน้า แทนเธอกับทุกๆคนที่รู้จัก(แต่ไม่ถึงกับสนิทมาก)ไม่เว้นหญิงชายหรือต่อให้ อายุเท่าไหร่ก็แทนด้วย ‘เธอ’ แต่คนสนิทจะเรียกต่างๆกันไปตามฐานะ
เผ่าพันธุ์: มนุษย์ ที่ ปัจจุบันไม่ใช่มนุษย์
สายการเรียน : Slayer
ลักษณะรูปลักษณ์ตัวละคร: เด็กสาวร่างเล็กผอมบาง ผิวขาวเนียนละเอียดแต่บางครั้งก็ดูซีด ผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกเป็นลอนคลื่นยาวระเอว ดวงตากลมโตสีน้ำตาลใสงดงามยากหยั่งถึงความคิด จมูกเล็ก ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูกุหลาบ ส่วนสูงราวๆ 140 กว่าๆ น้ำหนักสมส่วนกับร่างกายหรืออาจจะผอมกว่า ทั้งๆที่อายุ 13 แล้วแท้ๆแต่กลับเป็นราวกับเด็กไม่ยอมโต ร่างกายนั้นยังเป็นทรงกระบอกอยู่เลยด้วยซ้ำ
การแต่งกาย (ไปรเวท) : เสื้อ สีขาว แขนกุด คอปกกะลาสี ผูกด้วยริ้บบิ้นสีแดงสด ที่แขนสวมใส่ปลอกแขนยาว แขนด้านซ้ายใส่ปลอกแขนลายทางสีแดงสลับขาว ด้านขวาเป็นปลอกแขนสีขาวประดับด้วยโบว์เล็กๆ กระโปรงสั้นสีแดงลายสก็อตประดับด้วยระบายสีขาว กับถุงเท้ายาวเลยเข่าขึ้นมา 15 เซนติเมตร ถุงเท้าข้างซ้ายเป็นถุงเท้าลายทางสีขาวสลับแทง ส่วนถุงเท้าด้านขวาเป็นถุงเท้าสีขาว สวมใส่รองเท้าบู๊ทหนังสีน้ำตาล
อุปนิสัย : เวลา ปกติก็ดูเป็นสาวน้อยธรรมดาไม่มีพิษภัยอะไร เพียงแต่ว่าชอบปั้นหน้าราวกับแบกโลกทั้งใบเอาไว้ตลอดเวลา เวลาปกติก็เป็นคนร่าเริงแจ่มใส หัวเราะเก่ง ยิ้มบ้างเป็นบางเวลา แอบอ่อนโยนนิดๆ มีค่ะคะตามสถานการณ์ บางครั้งก็เห็นยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง หรืออาจจะทำหน้าเบื่อโลกบ้างตามอารมณ์ อารมณ์แปรปรวนใช้ได้เลยทีเดียว และก็เป็นคนร่าเริงขี้เล่นแบบลมเพลมพัด เป็นคนที่ใครดีมาด้วยก็ดีตอบ ร้ายมาก็ต้องร้ายคืน!! แล้วถ้าโดนหาเรื่องก็ต้องมี เรื่อง โกรธง่ายหายเร็ว อารมณ์ร้อนสุดๆ ใครที่มายั่วอารมณ์ละก็สามารถวีนใส่ได้เป็นชุดๆ ตอนโมโหละก็ ใครขวางหูขวางตาก็โดนไปหมด แล้วยังด่าหรือเถียงได้แบบไม่ยอมแพ้จนกว่าจะมีคนมาห้าม บางครั้งคนห้ามก็อาจจะห้ามไม่อยู่ เจ้าคิดเจ้าแค้นแบบชั่ววูบ ปล่อยไว้หน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นเองนั่นแหละ ไม่ยอมใคร เกลียดความพ่ายแพ้ แต่ภายในนั้นแอบอ่อนไหว แล้วจิตใจก็แอบเปราะบาง ถึงจะดูแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมาตวาดใส่เท่าไหร่
อาวุธ : ดาบ ขนาดใหญ่สีขาวโพลน ที่กั้นดาบเป็นปีกนกสีดำ ตัวดาบประดับอักขระงดงาม เป็นดาบที่คนทั่วไปต้องถือกันสองมือ แต่เธอสามารถถือมันได้ด้วยมือเดียว ทั้งๆที่ขนาดมันดูขัดกับตัวแท้ๆ ยาวราวๆ 1.5 เมตร หนักพอๆกับตัวเธอเลยทีเดียว
ท่าต่อสู้/วิธีการสู้: ท่าต่อสู้ บุกแบบมุทะลุไม่มีท่า ใช้สติและสัญชาติญาณในการต่อสู้ แค่นั้น ไม่มีท่าพิเศษอะไรมากนัก แต่ชอบที่จะรุกมากกว่าที่จะรับ
จุดแข็ง: พละกำลังโจมตีสูงมาก!! รวดเร็วพอดี(เพราะถือดาบด้วยมือเดียว) แม่นย่ำสูง แกว่งดาบทีไม่มีเหลือ บุกทะลุทะลวงได้ดี
จุดอ่อน: การ ป้องกันอยู่ในระดับต่ำ ที่ป้องกันได้คงเพราะมีดาบเล่มใหญ่ที่ถือได้ด้วยมือเดียว แต่ว่าโดนทีก็แทบกระอักเลือดเหมือนกัน แต่แน่นอนว่าเก่งในทางรุก การรับก็กลับกัน คือ แย่ใช้ได้เลยเชียว
ความสามารถ (แบบคนธรรมดา) : กินๆๆได้ไม่มีพอสักที ถึงอย่างนั้นก็ไม่โตมันซะที พูด(วีน)ได้ไม่มีเหนื่อย
ความสามารถ (แบบพิเศษ) : เวทมนต์ความมืดที่บางครั้งก็เอาไปสาปแช่งคนอื่นเล่นๆได้ (แค่เบาๆ อย่างปวดท้องอะไรเงี้ย) มองเห็นวิญญาณ(วิญญาณที่ไม่มีกายเนื้อ)
สิ่งที่ชอบ : กิน เอิ่ม ประมาณว่าของกินน่ะนะ กินได้หมด แต่ที่ชอบเป็นพิเศษเห็นจะเป็นของหวานทั้งหลาย ชอบจนเบาหวานเรียกพี่ , ตุ๊กตากระต่ายสีขาว
สิ่งที่เกลียด : ของกินที่รสชาติแย่ , คนยั่วโมโห , การสูญเสีย
Background(ภูมิหลัง ที่มาของตัวละคร) : ทั้งๆ ที่เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาแต่กลับมีพละกำลังมากกว่าคนทั่วไป นั่นเพราะการเล่นแร่แปรธาตุ ที่เปลี่ยนจากมนุษย์ จนตอนนี้ ไม่ใช่มนุษย์ ครอบ ครัวของเธอนั้นมีความสามารถในการเล่นแร่แปรธาตุ เปลี่ยนหินเป็นทองได้ราวกับเล่นกล แม้แต่เรียกคนที่ตายกลับคืนมาแต่ก็แทบกระอักเลือด ครั้งหนึ่งตอนคาเมลอายุได้ 7 ขวบ พ่อของเธอได้ลองที่จะนำปิศาจมาใส่ให้กับลูกสาวของตัวเอง..แต่ผลลัพธ์กลับ... ยอดเยี่ยมทีเดียว!! คาเมลเสียแขนขวาเดิมไป แต่ได้แขนขวาใหม่มาแล้ว เป็นเหตุผลที่เธอถือดาบได้ในมือเดียว แต่ก็ต้องถือด้วยมือขวาเท่านั้น แล้วยังได้พลังของปิศาจมาอีก แต่แขนขวาอัปลักษณ์นั้นน่าเกลียดเหลือเกิน เธอได้ผนึกแขนตัวเองเอาไว้ด้วยปลอกแขนสีขาวบริสุทธิ์
เหตุผลที่เข้าโรงเรียน(เป้าหมายที่อาจจะนอกเนื้อจากธีมเรื่อง) : เพราะไม่ใช่มนุษย์ จึงถูกคนอื่นๆรังเกียจ เลยคิดจะมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ เพราะว่า พอเธออยู่ที่นี่ เธอจะได้ไม่แปลก
ความปรารถนา : เดี๋ยวลงเพิ่มนะคะ (ง่ายๆก็จนปัญญาแล้วละค่ะ)
Intro
‘พ่อ..หนู...กลัว..’
‘อย่าได้กลัวไปเลย..หากงานนี้สำเร็จ จะไม่มีอะไรที่ลูกกลัวอีก’คำ กล่าวของผู้เป็นพ่อทำให้เด็กสาวเบาใจลงบ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังกลัวไม่หาย มือหนาสัมผัสที่ผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอก่อนจะลูบเบาๆ เด็กสาวยิ้มบางๆออกมาให้ผู้เป็นพ่อ แล้วเดินไปกลางวงกลมที่เขียนอักขระสีดำเต็มไปหมด สองมือของเธอสั่นระริก กุมมือเอาไว้ที่กลางอก ยิ้มบางๆออกมาราวกับให้กำลังใจตัวเอง แล้วหลับตาลงช้า ทุกอย่างมืดสนิท แต่จู่ๆก็มีแสงส่องสว่างมาก ถึงหลับตาอยู่ก็ยังรู้สึกแสบตาขึ้นมาทันที....
‘พ่อ!..หนู..เจ็บ ฮึก’
น้ำ ใสๆเอ่อออกมาจากดวงตาที่ยังหลับอยู่ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มแน่น ความรู้สึกในตอนนี้ ราวกับมีอะไรบางอย่างมาดึงแขนของเธอจนแทบจะขาด แล้วในที่สุด...
ราวกับแขนขวานั้นขาดไปแล้ว!! ความรู้สึกชาไปทั้งตัวปนกับความรู้สึกเจ็บปวด เด็กสาวที่ยืนอยู่ทรุดลงกับพื้นทันที แล้วสัมผัสแขนตัวเองอย่างแผ่วเบา ยังอยู่..โล่งอกไปที แต่ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆอย่างนี้นะ
เด็ก สาวตัดสินใจที่จะลืมตาขึ้น แพขนตางอนยาวสีน้ำตาลงดงามขยับขึ้นเผยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนงดงาม เธอจ้องมองไปรอบๆตัวแล้วพลันมาสังเกตตัวเอง...
‘กรี๊ด!!’
จิ๊บ จิ๊บ...
เสียง นกฟังดูไพเราะลอยเข้ามากระทบกับโสตประสาทการได้ยินของเด็กสาวคนหนึ่ง เธอหลับตาแน่น เพราะแสงที่ส่องเข้ามา ก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น ปรากฏห้องที่แสนคุ้นเคย ห้องนอนสีขาวสะอาด ตู้เสื้อผ้าข้างๆเตียงนอน โต๊ะเขียนหนังสือ ผ้าม่านสีขาวโปร่งที่พัดพลิ้ว และโคมไฟดอกไม้ หน้าต่างไม้สีขาวถูกเปิดออกรับสายลมและแสงแดดยามเช้า แล้วสิ่งแรกที่เธอมองก็คือ แขนขวาของเธอ คาเมล็อต ขยับแขนขวาและนิ้วมือเรียวของเธอเล็กน้อย ปกติดีสินะ..มองไล่ขึ้นมาจากมือก็เห็นปลอกแขนสีขาวที่ใส่เอาไว้ มันมอบสัมผัสอุ่นๆ และแผ่อะไรบางอย่างที่รับรู้ได้อย่างกับมีพลัง
คา เมล็อตลุกจากเตียงสีขาวสะอาด จัดผ้าห่มให้เรียบร้อย แล้วเดินมากลางห้องนอน จ้องมองที่แขนขวา ก่อนจะบรรจงดึงปลอกแขนออก...จากแขนสีขาวเนียนกลับกลายเป็นสีขาวสนิทราวกับ กระดาษ นิ้วเล็กๆของเธอเรียวและยาวขึ้น เล็บสีแดงยาวออกมา มันทำให้เธอค่อยๆใส่ปลอกแขนสีขาวเข้าไปใหม่อีกครั้ง ทุกอย่างก็เป็นปกติ เธอมองอย่างเศร้าๆแล้วถอนหายใจ หยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างเหนื่อยๆ
“ไม่อยากอาบน้ำเลยแฮะ”คาเมล็อตเอ่ยกับตัวเองแล้วก็หัวเราะกับตัวเอง ช่วยไม่ได้สินะ
เด็ก สาวถอดเสื้อผ้าออกแล้วค่อยๆลงไปนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ น้ำเย็นทำให้เธอรู้สึกหนาวยะเยือก แต่ก็ยังนั่งอยู่ เธอขยับตัวเล็กน้อยแล้วนั่งชันเข่าอยู่ในน้ำ ระดับน้ำสูงจนถึงจมูก เธอหลับตาลงนิ่ง แล้วก้มหน้าลงไปในน้ำ ภาพเมื่อ 6 ปีก่อนก็ฉายชัดขึ้นมาในจิตใจ….
เด็ก สาวเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกถึงต้นขางดงาม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสดใส ใบหน้านวล ผิวขาวเนียนละเอียด ร่างเล็กราวๆเด็กอายุ 6-7 ขวบ ในชุดกระโปรงสีฟ้าแขนยาว เดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ดูเก่าคร่ำครึ ด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง และเศร้าสร้อย เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็มาเจอกับเหล่าเด็กๆที่เล่นกันอยู่ที่ลานกว้างหน้าบ้านของเธอ พวกเขาเล่นกันสนุกสนานเสียงดัง แต่เสียงกลับเงียบลงในวินาทีที่คาเมล็อตเดินเข้ามา
“สวัสดีคาเมล”เด็กหนึ่งในกลุ่มนั้นกล่าวสวัสดีคาเมล็อตด้วยชื่อเล่นอย่างสนิทสนม คาเมล็อตพยักหน้าเนือยๆรับแล้วเดินมาข้างหน้าก้าวสองก้าว
“เป็นอะไรไปเล่า ถูกผีดูดเลือดในบ้านสิงมารึไงเนี่ย”เด็ก อีกคนว่าขึ้นมาบ้าง ซึ่งมันทำให้เด็กที่เหลือต่างพากันหัวเราะชอบพอใจแล้วช่วยส่งเสริมกันยกใหญ่ คาเมล็อตทำหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ ที่ใครๆก็ว่าบ้านเธอเป็น’คฤหาสน์ผีสิง’
“ไม่ใช่สักหน่อย!!”คาเมล็อตเถียงเสียงดัง
“จะไม่ใช่ได้ไงกันละ ก็บ้านเธอน่ะใหญ่แล้วก็น่ากลัว แถมยังเก่ามากๆด้วย ถ้ามันเป็นคนนะ ป่านนี้คงจะตายไปแล้วมั้ง!”แล้วพวกเขาก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง มันยิ่งทำให้คาเมล็อตโกรธจัด เธอกัดฟันกรอดๆแล้วกำมือแน่น
“ฉันว่าเธอคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่านอนอยู่กับผีน่ะ ผีหน้าตาอย่างนี้ไง แบร่ๆ”เด็ก คนหนึ่งล้อเลียนขึ้นมา วิ่งเข้ามาใกล้ๆตัวของคาเมล็อตแล้วแลบลิ้นปลิ้นตายกมือขึ้นโบกล้อเลียนยก ใหญ่ คนอื่นๆก็วิ่งล้อมตัวเธออย่างสนุกสนาน มือของเธอยิ่งกำแน่นจนเส้นเลือดโผล่ขึ้นมาเด่นชัด
“ฮ่าๆๆ”
“หุบปาก!!”เสียงกรีดร้องของคาเมล็อตดังก้อง รอบๆบริเวณเงียบกริบจนได้ยินเสียงของใบไม้ไหว และนกที่โบยบินออกจากต้นไม้ เสียง ของเธอดังก้องจนเด็กๆเหล่านั้นต้องเอามือมาปิดหู คำพูดของเธอสะท้อนอยู่ในหูของเด็กเหล่านั้นราวกับอยากให้มันประทับลงไปในจิต ใจ พวกเขาบางคนถึงกับร้องโหยหวน
ครืน!!
เสียงของบางอย่างล้มครืน! ต้นไม้ใหญ่ใกล้ตัวสั่นคลอนแล้วหล่นโค่นลงมา จนทำให้แผ่นดินสะเทือนเล็กน้อย หล่นลงมากั้นคาเมล็อตกับเด็กๆเล่านั้น
“ยัยปิศาจ!!”
ปิศาจ..ปิศาจ..........ปิศาจ...?
เสียงนั้นดังก้องในจิตใจของคาเมล็อต เธอเอามือมาปิดปากตัวเองอย่างตกใจ
“กรี๊ดดด!”
“ยัยปิศาจๆๆ”
“ออกไปนะ!!”
โป๊ก!
เสียง ของก้อนหินก้อนเล็กมากระทบกับศีรษะของคาเมล็อต เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มสีขาว แต่เธอกลับยืนนิ่งราวกับสติหลุด ในใจของเธอตอนนี้มีเพียงแต่คำว่า...ปิศาจ ที่สะท้อนอยู่ในใจไปมาไม่ยอมหยุด
“ยัยนี่เป็นปิศาจจริงๆด้วย!!”
“หนูกลัว!!”ทั้ง เสียงกรีดร้องและเสียงสะอื้นไห้ดังออกมา ตอนนี้เริ่มมีเหล่าผู้คนมายืนมุงดูกันอย่างสงสัย พอพ่อกับแม่ของเด็กๆเหล่านั้นมาเจอเข้าต่างก็รีบกอดลูกของตัวเอาไว้ แล้วปลอบประโลม
“ยัยนั่นน่ะปิศาจ!!”
“ต้นไม้โค่นเป็นฝีมือของหล่อน”เสียงฮือฮาดังขึ้นมา ผู้คนเริ่มซุบซิบกันเสียงดัง
“ปิศาจ!”
..ปิศาจเหรอ...
“ยัยปิศาจ”
...ปิศาจงั้นเหรอ ไม่ใช่นะ...
“นังปิศาจ”
…อีกแล้ว คนพวกนั้นพูดคำนี้อีกแล้ว ไม่ใช่ซักหน่อย....
น้ำตา ใสๆเริ่มไหลรินลงมา ปนกับเลือดที่ไหลออกมา เธอเอามือจับหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง ยิ่งทำให้หน้าขาวๆของเธอนั้นเลอะไปด้วยเลือดสีแดง เสียงกรีดร้องของเด็กๆยิ่งดังมากขึ้นทุกที
“ไม่ใช่นะ..”เธอเอ่ยออกมาเบาๆ”ไม่ใช่...ไม่ใช่!ไม่ใช่!!!”
“พอสักที!!!”เสียงกรีดร้องของคาเมล็อต แสงสีดำมัวๆพุ่งตรงไปยังกลุ่มคนที่รายล้อม แล้ว...
“กรี๊ด!”
เลือด ไหลทะลักออกจากตัวของเด็กคนหนึ่ง เด็กคนนั้นทรุดลงกับพื้น เลือดส่งกลิ่นคาวชวนอ้วกออกไปรอบบริเวณ ผู้คนกรีดร้องเสียงดังอย่างโหยหวนจนคาเมล็อตรู้สึกแสบแก้วหูไปหมด เสียงต่างๆนั้นดังผสมกันจนฟังไม่รู้เรื่อง ปวดหัว ปวดหัวเหลือเกิน
“ลูกชั้น!!”ผู้คนเริ่มขว้างสิ่งของใส่เธอ ทั้งก้อนหิน ทั้งกิ่งไม้ ขวดน้ำบ้างก็มี
สายตาของคาเมล็อตเลื่อนลอย เธอเหลือบไปเห็นมือขวา มือขวาของเธอ มือขวาของเธอ นี่สินะปิศาจ! ปิศาจอยู่ตรงนี้! ฮึก มือขวาสีขาวโพลนเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน กระโปรงของเธอเองก็เปื้อนเลือดเต็มไปหมด คาเมล็อตลุกขึ้นมา แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เธอวิ่ง! วิ่ง! วิ่งไปจนถึงห้องนอน คาเมล็อตใช้มือเปิดประตูแล้วปิดประตูเสียงดัง เธอทรุดลงกับเตียง เลือดที่เลอะมือ ก็เลอะผ้าห่มไปหมด
“พ่อคะ..”เธอคร่ำครวญและสะอึกสะอื้น ตอนนี้ เธอรู้สึกปวดไปทั้งตัว
แอด...
ชาย ร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องนอนของเธอ เขามีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน สีเดียวกับสีผมของเธอ เขาเดินมาแล้วอุ้มเธอเอาไว้ กอดเธอเอาไว้ในอ้อมอกแข็งแรงของเขา
“คุณพ่อ..”เธอ กอดคุณพ่อของเธอแน่น ความรู้สึกเจ็บปวดหายไปหมดพอเห็นผู้เป็นพ่อ แต่ความรู้สึกเหนื่อยจะอยากจะหลับมันกลับเข้ามาแทนที เธอเหลือบไปมองที่ประตู ร่างของอีกคนหนึ่ง เรือนผมสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกับเธอเดินเข้ามา ร่างนั้นเอามือคู่สวยมาสัมผัสที่หลังของเธอเบาๆ
“คุณแม่..”
“ฮ้าวว”ร่างเล็กหาวหวอดๆแล้วทิ้งตัวลงซบอกของผู้เป็นพ่อ มือเปื้อนเลือดนั้นยังกอดผู้เป็นพ่อเอาไว้แน่น
“หลับให้สบายนะลูกรัก”เพียงแค่นั้น..ร่างของพ่อแม่ลูกทั้งสามก็หายไป ไม่เหลือทิ้งไว้เลยแม้แต่เงา....ส่วนคนอื่นๆในบ้าน ก็หายไปราวกับถูกเสกให้หายไป
คืนนั้น..
ครืน..ครืน
เสียง ของเปลวเพลิงที่ลุกไหม้คฤหาสน์หลังเก่า มันเผาทุกสิ่งทุกอย่างในบ้าน เศษขี้เถ้าลอยฟุ้งขึ้นไปบนฟ้า ควันขนาดใหญ่ลอยออกมาแล้วลับหายไป ท้องฟ้ายามค่ำเปลี่ยนเป็นสีเทา ไม่เห็นแม้ดาวแม้เดือน..ผู้คนยืนที่ยืนมองเปลวเพลิงที่ลุกโชนต่างส่งเสียง หัวเราะอย่างน่ารังเกียจ หารู้ไม่ว่า ไม่มีใครอยู่ในบ้านหลังนั้นแล้ว...
ซ่า!!
คา เมล็อตเงยหน้าขึ้นมาจากน้ำหลังจากเธอก้มหน้าลงไปนานสองนาน เธอหันซ้ายขวา ผมสีน้ำตาลที่เปียกปอนก็สะบัดทำให้น้ำหยดลงพื้น คาเมล็อตลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วรีบวิ่งออกไปนอกห้องน้ำ มาที่หน้าต่างสีขาวของห้องนอน ใช้มือจับหน้าต่าง มองไปรอบๆก็พบทิวทัศน์งดงาม มันทำให้เด็กสาวใจชื้นขึ้นมา
“ฉันอยู่ตรงนี้!! อยู่บ้านหลังใหม่หลังนี้!! อยู่ที่นี่..ไม่มีใครเรียกฉันว่าปิศาจแล้วขว้างก้อนหินใส่อีกแล้ว!!”เด็กสาวตะโกนออกมาเสียงดังอย่างกับคนบ้า เสียงของเธอดังก้องไปรอบๆบ้านๆ แต่เธอก็ได้แต่ยิ้มอย่างดีใจ แล้วหัวเราะกับตัวเอง
“อะไรเหรอ คาเมล็อต”แม่ของเธอเดินเข้ามาในห้องนอน สายตาสงสัยของแม่จ้องมองมาที่เธอ แต่เด็กสาวไม่มีทีท่าจะตอบ กระโดดมากอดคุณแม่ของเธอเอาไว้เสียเต็มรัก
“หืม..”
“หนูรักคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ”แม่ ยิ้มให้กับเธอ แล้วเดินออกจากห้องไป เด็กสาวยิ้มบางๆ แต่ถึงอย่างนั้น ถึงจะดีใจแค่ไหน แต่ว่า..แววตาของคาเมล็อตกลับเศร้าสร้อย เธอก้มหน้าลงต่ำ เซตัวไปมาแล้วทรุดลงกับพื้น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า มือบางถอดปลอกแขนสีขาวออก มือนี้ของเธอ...แขนนี้ของเธอ..ไม่ใช่ของเธอ....พลังในกาย ก็ยังไม่ใช่ของเธอ
น้ำตายิ่งรื้นขึ้นมาจนดวงตานั้นร้อนไปหมด
ตอนนี้ฉัน..
ไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว..
ฉันฆ่าคนตาย..
แล้วฉันยังเป็น..แปดเปื้อน...เป็นดั่งปิศาจ...
ปรารถนาที่อยากจะกลับเป็น’มนุษย์’ต่ำต้อยไร้พลัง…
แต่ทำไมกัน..กลับมีความสุขกับ..’ปิศาจ’…ที่แข็งแกร่ง...
ไม่เข้าใจ..
ตอนนี้ฉัน.....!!
พระเจ้าคงไม่ต้อนรับฉัน...ที่แปดเปื้อนคนนี้...
‘สู่สรวงสวรรค์อีกแล้ว’
ความคิดเห็น