คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro : Fiction Fighting
+Fiction Fighting+
By : +สมาพันธ์รั่ว+
Special intro : ฤกษ์เบิกม่านรัตติกาล
ความปรารถนาเจ้าเอ๋ย ความปรารถนา...
ความปรารถนาอันเป็นที่สุด เจ้ายอมแลกทุกสิ่งเพื่อความปรารถนานั้นหรือไม่?
ความมืดครอบงำไร้สิ้นสุด ละเลงพื้นปฐวีอันงดงามให้กลายเป็นน่าผวาชั่วพริบตา สายน้ำแปรเป็นสีเลือด สายลมแผ่วเบากลายเป็นพายุเกรี้ยวกราดพร้อมทำลายทุกสิ่งสรรพ ฝนเลือดหลั่งเท ต้นไม้ใบหญ้าแห้งตาย สรรพชีวิตน้อยใหญ่หลีกลี้หนีภัยแม้รู้ดีว่าไม่มีที่ใดในโลกที่จะอยู่ได้อย่างปลอดภัยอีกต่อไป
เวลานี้... วินาทีนี้...
“มันกำลังแผ่อำนาจ” เสียงหวานพึมพำแผ่ว ภายในถ้ำอับชื้นมืดทึมกำลังส่องสว่างด้วยแสงสีชาดจากต้นกำเนิดแสงหนึ่งเดียวภายในถ้ำเล็กๆบนแนวเขาสูงชัน ต้นกำเนิดนั้นคืออัญมณีแผดแสงสีทับทิมเรืองรองดูเปี่ยมไปด้วยพลังลึกลับ อัญมณี... ที่ประดับบนแผ่นป้ายสี่เหลี่ยมสีทองคำสลักเสลางดงามประณีตจากฝีมือช่างชำนาญ
“อาญาสิทธิ์สั่งอสูร... นึกว่าเอามาโยนทิ้งไว้ที่นี่แล้วก็จบเสียอีก” อีกเสียงหนึ่งว่า
“ของวิบัติอัปรีย์” เสียงหนึ่งเปรยอย่างติดจะหงุดหงิด
“จริงของเธอ แต่ก็ช่วยไม่ได้ มันเป็นของที่ทำลายกันไม่ได้นี่นะ” เสียงแรกเห็นด้วยกับเสียงที่สาม หลังจากจบประโยคนั้นเสียงหัวเราะคิกคักก็แทรกขึ้น
“คิก... ของวิบัติ ของวิบัติ สาเหตุเภทภัยบนโลกที่สมควรจะลบให้หายไป แต่ก็ทำไม่ได้” ในท่อนท้ายของน้ำเสียงทอดลงอ่อนเหมือนปลงอนิจจัง “ของอย่างนั้นกลับกลายเป็นสิ่งวิเศษในสายตาบางคนไปได้ เฮ้อ”
“จะอัปรีย์หรือวิเศษตอนนี้ไม่เกี่ยวกัน” เสียงต่อมาแย้งขวับ “ก่อนที่มันจะอาละวาดโลกจนเละไปมากกว่านี้หาทางทำอะไรกับมันเข้าสักอย่างสิ!”
สิบบุคคลในคูหาผู้ยืนล้อมตัวการภัยพิบัติต่างมองหน้ากันเหมือนรอให้ใครคนใดคนหนึ่งเสนอความคิดเงียบๆ
“...ต้องย้ายที่อยู่” เสียงแรกสุดที่กล่าวบทสนทนาออกความเห็น อีกเก้าคนที่เหลือให้ความสนใจมาที่เธอทันที “ต้องส่งไปที่ที่มีเวทมนตร์คุ้มครองกล้าแข็งพอให้มันสงบ”
“ที่ไหนล่ะ?”
“จะมีที่ที่แข็งแกร่งพอ ปลอดภัยพอเหลืออยู่อีกเร้อ~” หนึ่งในนั้นเปรยลากเสียงยาวอย่างละเหี่ย
“ ‘ที่นี่’ กำลังจะตาย” หญิงสาวเจ้าของเสียงแรกที่ดูเป็นผู้นำหลับตาลง “แต่ยังไม่ตาย อะไรที่พอทำได้ก็ทำจะดีกว่า ...และเรายังมีที่แข็งแกร่ง แต่อาจไม่ปลอดภัยอยู่นะ”
“ตกลงว่าที่ไหน?” หนึ่งในสิบคนถามย้ำ
“โรงเรียนเซนต์ เบริเอล”
ความเงียบเข้าครอบงำทันที มีแต่เสียงลมพายุกรีดร้องอยู่ข้างนอกกับเสียงฟ้าครวญครางให้ได้ยินแว่วๆในความคิดเท่านั้น นามของสถานที่ราวกับสาปทุกคนให้ตกลงสู่ห้วงคิดอีกครั้ง
“อืม... มีอาคมแข็งแกร่งคุ้มกันที่นั่น... ปลอดภัย” หนึ่งในนั้นครางเสียงให้เหตุผล
“ผู้คนเยอะแยะอันตราย” อีกเสียงแย้ง
“ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด”
“ของอันตรายยากจะคาดเดาเมื่ออยู่ในที่ที่อันตราย”
“ตอนนี้เราไม่มีที่ที่แข็งแกร่งและปลอดภัยเหลืออีกแล้ว...” สิ้นคำโต้เถียงล่าสุด ทุกเสียงก็เงียบลงอย่างจำใจยอมรับ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!” เสียงหัวเราะไม่เกรงใจใครดังขึ้นถามกลางความเครียด สายตาทุกคู่หันมองต้นเสียงที่มุมหนึ่งของถ้ำ “จะไปคิดอะไรให้ยาก ผู้คนที่เข้าออกได้ในโรงเรียนนั้นมีมากก็จริง แต่ใครอยากจะได้มันก็ให้มันมาเอาไปเสียสิ อ้อ ถ้ามีปัญญาล่ะก็นะ... หึๆ”
“งั้นตกลงตามนี้” เจ้าของเสียงที่เสนอสถานที่สรุป แล้วเอ่ยคล้ายจะภาวนา
“เราคงต้องฝากความหวังให้พวกเขา... ขออย่าให้เกิดเรื่องขึ้นอีกเลย”
ยามดวงตะวันสีชาดเคลื่อนขึ้นเยี่ยมรุ่งสาง ณ ปลายฟ้า แว่วเสียงหมู่สกุณาขับขาน สายลมพัดผ่านแผ่วเบารับบรรเลง ผ่านลอดช่องหน้าก่อด้วยอิฐหินก้อนใหญ่ ผ้าม่านกำมะหยี่ต้องลม ภายในห้องหรูหราบนชั้นสูงของหนึ่งในหอคอยนับร้อยของปราสาทหลังงาม
“อะไรนะ!?” เสียงหวานแผดลั่นห้องในยามชาวอันสดใส เปลี่ยนเป็นเช้าที่แสนน่ารำคาญไปเลยสำหรับใครบางคน “ข่าวเรื่องของนั่นรั่วออกไปแล้ว!? เป็นไปได้อย่างไรกัน”
“หึๆ รองประธานเสียงดังไปแล้วนะครับ” ร่างสูงของชายหนุ่มผมสีน้ำเงินสั้นระต้นคอ เจ้าของดวงตาสีเทาดุจขี้เถาหลังกองเพลิงประกายพราวระยับราวถูกใจขึ้น เขาพาดขาขึ้นไขว่ห้างบนเก้าอี้พลางจิบชาด้วยท่าทีสบายๆ
“นั่นสิ เบก ไม่เลวร้ายนักหรอก” นัยน์ตาคู่คมสีแดงของชายผมน้ำตาลไฮไลท์สีขาวสลับแดงมองร่างหญิงสาวผมฟ้าม้วนเป็นลอนยาวสยายประเอวคอด เจ้าของนัยน์ตาสีแดงดุจดั่งทับทิมข้างขวาและสีฟ้าราวกับอะความารีนที่ข้างซ้าย คิ้วเรียวบนดวงหน้ามนมุ่นลงอย่างแรงบ่งบอกถึงความไม่พอใจกับความสบายเรื่อยๆเฉื่อยๆขอชายหนุ่มทั้งสอง
โดยเฉพาะ... เฟโรเบเอล เอลอัลแลนเชอร์ เรพารอค ออฟ เธียทอร์เรี่ยน ที่20 ประธานนักเรียนแห่งโรงเรียนเซนต์ เบริเอล ที่ยังพูดถึงเรื่องใหญ่ว่าเป็นเรื่องไม่เลวร้ายนักออกมาหน้าตาเฉย!
“มิน่า รายชื่อเด็กนักเรียนที่เข้าใหม่ปีนี้ถึงได้มากกว่าปกติ ...มีพวกย้ายมาจากโรงเรียนอื่นด้วย คงเพราะความลับเรื่องที่อยู่ของอาญาสิทธิ์สั่งอสูรหลุดออกไปสินะ” เด็กสาวผมหางม้าถักแซมด้วยเปียเล็กๆสีส้มแดงราวกับพระเพลิงขนาดย่อมกล่าว ก่อนจะตวัดนัยน์ตาสีเขียวมรกตใส่หน้าสองบุรุษแรกอย่างเอาเรื่อง “ฝีมือใคร?”
ประธานนักเรียนหัวเราะหึๆอย่างแฝงนัย ส่วนชายหนุ่มผมน้ำเงินนั้นยกมือยอมแพ้ประมาณว่า ผมไม่รู้เรื่องไปเป็นที่เรียบร้อย กวาดตาไปมองผู้เข้าประชุมในห้องประธานนักเรียนที่เหลือทุกคนต่างก็พากันส่ายหน้าไม่รู้ไม่เห็นทั้งนั้น
“เฮ้อ... หาเรื่องยุ่งจริงนะพี่เฟโร่” ร่างเล็กของเด็กสาวคนเดิมส่ายหน้าไปมาพลางวางรายชื่อเด็กนักเรียนเข้าใหม่ที่หนาเป็นตั้งไว้ที่โต๊ะทำงานตามเดิม
“เถอะน่าเดลฟี่ เผลอทำข่าวหลุดไปแล้วจะแก้ข่าวยังไงก็คงช่วยไม่ได้” ประธานนักเรียนหนุ่มยิ้มอมพะนำ ส่งผลให้หนุ่มผมน้ำเงินคนเดิมหรี่ดวงตาสีเทาลงอย่างจับทัน
“มีแผนชั่วอยู่ในใจอยู่แล้วสินะครับ”
“ระวังคำพูดหน่อย เรเรส หรือไม่ก็มามีเรื่องกับฉันนี่” เดลฟี่ถลึงตาวาวโรจน์ใส่เจ้าคนพูดจาหยาบคายกับพี่ประธานนักเรียนของเธอ แต่ก่อนที่จะมีรายการปีศาจเจ้าเล่ห์ต่อยตีกับเอลฟ์ร่างเตี้ย รีเบกก้า ซาวิเอร่า รองประธานนักเรียนหญิงก็ยกมือห้ามทัพทั้งคู่ขึ้นก่อน
“ตกลงว่ามีสินะ แผนในใจอย่างที่เรเรสพูดน่ะ” เบกหันไปพูดกับเฟโร่ คนอื่นๆในที่ประชุมที่แม้จะเป็นพวกประเภทขี้เกียจ ไม่ไยดียังต้องหันมาสนใจ “เราในที่นี้สมควรรับรู้แผนของนาย เฟโร่”
ร่างสูงหน้าตาดีถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างจำนน ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มขึ้น พร้อมกับนัยน์ตาสีแดงสั่นระริกมองไปที่ผู้อยู่ใต้บัญชาทั้งเจ็ดคนภายในห้อง บรรยากาศอึดอัดลงในพริบตาหลังจากผู้มีอำนาจสูงสุดตอบคำถามสั้นๆแฝงไว้ด้วยปริศนาคลุมเครือที่ต้องขบให้แตกกันอีกรอบ
“จากจุดเริ่มต้นถึงจุดสิ้นสุด... ถ้าไม่ปล่อยให้มันเริ่มแล้วเมื่อไหร่มันจะถึงที่สุดกันล่ะ”
...อาญาสิทธิ์สั่งอสูร...
นำพามาซึ่งอำนาจที่สั่งได้ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่มนุษย์ต่ำต้อยจวบจนปีศาจ อสูรโดยไม่มีกฎเกณฑ์ ข้อบังคับใดๆ สั่งได้แม้กระทั่งยมทูตให้พาอริแห่งเราไปลงนรก หรือสั่งเทพยดาให้คืนวิญญาณแก่คนรักแด่เรา อำนาจที่จะทำให้ทุกๆความปรารถนาเป็นจริง...
ความหอมหวานจากความลุ่มหลง ความสุขจากการได้มา ต้นเหตุของการเข่นฆ่าแย่งชิง
โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาโดยง่าย
หากอยากได้จงแย่งเอามา เข่นฆ่าผู้อื่นแล้วเอาตัวเองก้าวไปอยู่ ณ จุดสูงสุดแห่งความปรารถนาทั้งมวล สู่อำนาจ สู่บาป สู่เส้นทางที่ตรงกันข้ามกับพระผู้เป็นเจ้า
...เดิมพันด้วยชีวิตของตัวเจ้าเอง...
และขออวยพรให้ผู้สละตนสู่ความมืดมิดอันนิจนิรันดร์จงประสบความสำเร็จ
‘มันอยู่นี่... อยู่ในนี้... จงหาเข้า... ที่โรงเรียนเซนต์ เบริเอล’
-----------------------------------------------------------------
อันนี้เป็นเรื่องราวคร่าวๆ ธีมหลักของเรื่องที่ดำเนิน
ตัวละครของผู้เข้าแข่งขัน จะแสดงเป็นนักเรียนเข้าใหม่เป้าหมายนั้นอาจเป็นนอกเหนืออย่างอื่นได้แล้วแต่แต่ละคน
แต่เมนหลักของเรื่องคือตามหาอาญาสิทธิ์สั่งอสูรที่เป็นรางวัลสุงสุด
สิ่งที่ต้องทำคือดำเนินเรื่องตามโจทย์ ในส่วนนี้ดูได้ในรายละเอียดกติกาจะดีกว่า
ไม่ขออธิบายในขั้นนี้
ความคิดเห็น