คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Character of สมาพันธ์รั่ว : YOVOWICH >แก้อินโทร
ประเภทตัวละคร : (Player/NPC) NPC
ชื่อตัวละคร: (ควรใส่ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ) โยโววิช YOVOWICH
ชื่อเดิม : มิลล่า เกรซ ทาทอรี Milla grace Thartory
ชื่อเรียก(ชื่อเล่น) : โยโววิช, วิชจัง
อายุ : (12-18 หรือใครอยากเป็นเด็กโข่งเด็กอัจฉริยะก็ได้ ตามสบาย) 12 ปี
ชั้นเรียน : (ปี1-ปี6) ปี2
วันเดือนปีเกิด : มกราคม
กรุ๊ปเลือด : มาร
เพศ: (หญิง ชาย สองเพศ ไม่มีเพศ ก็เอาเลย สองตัวอย่างหลังกรณีที่คุณลงตัวละครเป็นตัวประหลาดมองเพศไม่ออก) หญิง
สรรพนาม แทนตัวเองว่า: หนู ไม่ก็ละคำแทนตัว
สรรพนามที่ใช้เรียกคนอื่น: ถ้าเป็นพี่ชาย/พี่สาวที่สนิท ก็เรียก "คุณพี่" (คุณพี่รีเบคก้า,คุณพี่เรเบลอตเต้) ไม่ก็ "คุณ" ตามด้วยชื่อ เช่น คุณสปอนท์ คุณเฟโร่ ..แต่บางคนก็เรียกชื่อโดดๆ เช่น เรเรส
เผ่าพันธุ์: (ไม่กำหนด มนุษย์ ภูติ เอลฟ์ หูแมวหูสัตว์ทั้งหลาย ผี ปีศาจ แวมไพร์ ก็อบลิน พวกมีปีกทั้งหลาย บลาๆๆ ได้หมด ความสามารถพิเศษที่เป็นเฉพาะเผ่าพันธุ์อธิบายเพิ่มที่ความสามารถ(แบบพิเศษ)ข้างล่าง) แม่มด
สายการเรียน : (สายการเรียนตามClassอาชีพในเกมออนไลน์ ดูรายละเอียดที่บทความตอน ข้อมูลสายอาชีพ) Conjurer
ตำแหน่ง : เลขาฝ่ายซ้าย (ที่มักทำงานผิดพลาดด้วยความซุ่มซ่ามเสมอ..)
ลักษณะรูปลักษณ์ตัวละคร: เด็กผู้หญิงวัยสิบสองปี สูง 160ซม. ค่อนข้างผอมสูงถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน ผมยาวตรงสีดำสนิท หวีเรียบทั้งศีรษะ ผมหน้าม้าเต่อ ตัดปลายผมคล้ายทรงบ๊อบเท ดูเรียบร้อยและแฟชั่น ผิวพรรณขาวซีดเนียนละเอียด เน้นขับให้ดวงตากลมโตสีดำงดงาม จมูกเล็กเหมือนตุ๊กตา ริมฝีปากสีเรื่อแดง ไว้เล็บยาวทาเล็บสีดำเสมอ เป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่กำลังเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น แขนขาเรียวยาว เอวคอด ร่างกายเริ่มเปลี่ยนไป ที่แน่ๆคือตอนนี้หน้าอกคัพBแล้วละ (เดลฟี่อิจฉา...=w=?กร๊าก)
การแต่งกาย (ไปรเวท) : (เอาแบบบทบรรยายหรือหารูปภาพได้เพื่อให้เข้าใจ ไปรเวทในที่นี้หมายถึงชุดที่ใส่อยู่ประจำนอกเหนือชุดนักเรียน) ชุดแฟชั่นโลลิต้า กระโปรงบานๆติดโบว์หรือระบาย เป็นแฟชั่นอังกฤษยุคศตวรรษที่90แบบประยุกต์ สีดำไม่ก็สีขาว มีชุดหลายแบบเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ชอบสวมถุงน่องสีดำ เครื่องประดับก็เป็นแหวน ที่คาดผม ไม่ก็หมวกเล็กๆติดริบบิ้น มักถือตุ๊กตาคุณภูติสีดำไปไหนมาไหนกับตัวเองเสมอ เป็นสาวหวานแบบดาร์กๆ
อุปนิสัย : (ละเอียด ได้ใจความ) สาวน้อยน่ารัก ผู้ใสซื่อ ไร้เดียงสา และมักจะก่อเรื่องเพราะความซุ่มซ่ามเสมอ ชื่นชอบสีดำและความดาร์กมาก (ดาร์ก: ความหมายประมาณว่า ความมืด สิ่งที่น่าสยดสยอง หลอนๆ ลี้ลับ หรืออาการเวลาคนสติหลุดที่มักจะแผ่ไอสีดำออกมารอบๆตัว) ชื่นชอบถึงขั้นแปะรูปดาร์กไว้เต็มฝาผนังและมักหาตัวประหลาดมาประดับห้องนอนเสมอ
[ยกตัวอย่างเช่น (เหตุการณ์จริง)
โยโววิช: เรเรส ตัวนี้น่ารักไหม? (อุ้มตัวประหลาด สี่เหลี่ยมสีดำขนหยิกๆ ตาหลุดออกจากเป้าไปข้างหนึ่ง ชูให้เรเรสดูด้วยความพิศวาส)
เรเรส: ไม่น่ารักครับ..(โว้ย)]
เป็นเด็กหญิงที่พูดน้อย ดูขี้อายไม่ช่างพูด แต่เป็นคนที่มีความคิดเป็นตัวของตัวเอง ถ้าสงสัยอะไรก็จะถามเสมอ ถามจนกว่าจะหายสงสัย ถ้าไม่มีอะไรจะพูดต่อก็เงียบฟังคนอื่น บางครั้งไม่พูดอะไรเป็นชั่วโมงก็มี (แต่กับคนสนิท บางครั้งก็คุยกันนานเป็นชั่วโมงๆ) มีความสุขกับการฟังเพลงและเย็บปักถักร้อย ชอบชีวิตที่เป็นอยู่ แต่บางครั้งก็รู้สึกว่างเปล่า จึงออกไปตะลอนๆช่วยคนอื่นทำงาน เพราะงานเลขาของตนเองเป็นงานเอกสาร โยโววิชมักจะเผลอเผาเอกสารสำคัญโดยไม่ตั้งใจเสมอ คนทำงานจึงเป็นเรเรส(ทำไมต้องผลักงานมาทางนี้วะครับ สาดดด)ตอบแทนเรเรสด้วยขนมที่เจ้าตัวอยากกิน(และกระเทียมดับความสถุล) จริงๆโยโววิชก็เป็นเด็กดี พยายามตอบแทนคนอื่นด้วยสิ่งที่ตนเองทำได้ นั่นคือความจริงใจและการนั่งรับฟัง
อาวุธ : พลังจิต
ท่าต่อสู้/วิธีการสู้: (ท่าไม้ตายและท่าย่อย อธิบายลักษณะและอาจใส่ชื่อให้ท่าด้วย ที่อาจเพิ่มภายหลังได้ในเนื้อเรื่องตามการพัฒนาของตัวละคร) มีพลังจิตอยู่ในตัวแต่กำเนิด แต่ยังไม่รู้วิธีนำออกมาใช้ พลังที่ออกมาเองตามสัญชาตญาณก็คือ การล่วงรู้จิตใจคน (รับรู้เพียงผิวเผินว่าตอนนี้เป้าหมายรู้สึกอย่างไร แต่บางครั้งก็ถึงกับอ่านใจคนได้ หรือมองทะลุเข้าไปในหัวอีกฝ่ายเลยก็มี)
พลังควบคุมสิ่งของ อย่างยกพื้นขึ้นมาเป็นที่กำบังเวลาถูกยิงเวทใส่ ซึ่งโยโววิชยังไม่แน่ใจว่านั่นคือพลังของตัวเอง เพราะคนทำท่าร่ายเวทคือ ‘คุณภูติสีดำ’ ตุ๊กตาของเธอ คุณภูติสีดำทำท่าบังคับสิ่งของให้ลอยขึ้นและปกป้องเธอจากอันตราย
*จริงๆแล้วเป็นพลังของเธอเอง แต่โยโววิชเชื่อว่าคุณภูติสีดำมีชีวิต เธอจึงใช้พลังบังคับให้คุณภูติสีดำทำท่าร่ายมนตร์โดยไม่รู้ตัว*
ถ้าเข้าตาจนจริงๆ พลังมักจะพุ่งพล่านออกมาป้องกันตัวเองเสมอ นั่นคือพลังตัดประสาท ที่มีผลทำให้คนที่อยู่รอบๆโยโววิช ทำท่าเหมือนตายแล้วทุกคน (จริงๆแค่สลบ)
จุดแข็ง: (ไม่ควรใส่มากจนโอเว่อร์ เทพเกินจนลำบากตัวละครอื่นหากต้องตีกันในโจทย์ ควรสอดคล้องกับอาชีพ เช่น อาชีพนักลอบสังหาร เน้นความเร็วเป็นจุดแข็ง เป็นต้น) พลังมักจะออกมาป้องกันตัวเองโดยอัตโนมัติเสมอ
จุดอ่อน: (สอดคล้องกับอาชีพ) มีร่างกายเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดา บอบบาง ไม่ถนัดการต่อสู้
ความสามารถ (แบบคนธรรมดา) : เย็บปักถักร้อยเก่ง ชอบเย็บตุ๊กตาหรือของที่ทำจากผ้าชิ้นเล็กๆ บางครั้งก็ใส่ชุดที่ตัวเองเย็บเอง
ความสามารถ (แบบพิเศษ) : มีสายเลือดแม่มดและสายเลือดมารขั้นสูงในตัว จึงมีพลังต้านทานเวทมนตร์ของพวกปีศาจด้วยกัน (มนต์ดำทำอะไรเธอไม่ได้) ถ้าโดนคุณไสย เผลอๆมีสะท้อนกลับอีกต่างหาก
*แต่แพ้ทางแสงสว่างมาก ออกแดดต้องกางร่มตลอด อะไรที่มีชื่อไลท์ ต้องรีบถอยห่างให้ไกลที่สุด*
สิ่งที่ชอบ : ความดาร์กทุกชนิด ลูกอม ไอศกรีมคาราเมลและการแต่งตัวด้วยชุดแฟชั่น จริงๆชอบการทำอาหาร...แต่หยิบจับอะไรเป็นทำครัวระเบิดทุกที
สิ่งที่เกลียด : ยามเที่ยงที่แดดจัดๆ แสงสว่าง ห้องผู้ชายที่มีเสื้อผ้าถอดทิ้งระเกะระกะและถุงเท้าไม่ได้ซัก (ถ้าเห็นจะเกิดอาการโรคจิต หอบเสื้อผ้าทั้งหมดไปซักตากไห้ (ไม่เว้นแม้แต่กางเกงใน/เฮ้ย!?) และเธอเป็นพวกจะระบายความโกรธด้วยการรีดผ้า
สัตว์เลี้ยง : สัตว์ประหลาดสยดสยองทั้งหลายแหล่ในห้องนอน, ตุ๊กตาคุณภูติสีดำถือเป็นสัตว์เลี้ยงด้วยรึเปล่านะ?
Background(ภูมิหลัง ที่มาของตัวละคร) : เด็กหญิงแห่งตระกูลทาทอรี สายเลือดแม่มด แต่กลับมีรูปลักษณ์แปลกไปจากแม่มดตนอื่นๆจึงถูกตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่เกิด เธอมีชีวิตที่ถูกกลั่นแกล้งตลอด จนเกิดเรื่องเข้าตอน 7 ขวบ ทำให้เธอถูกไล่ออกจากปราสาท กลายเป็นเด็กไร้ที่ซุกหัวนอน ร่อนเร่ไปทั่วอย่างไม่มีจุดหมาย ดิ้นรนเพื่อที่จะมีชีวิตรอดไม่ต่างอะไรจากสัตว์ จนกระทั่งได้พบกับ ‘โยโววิช’ ผู้ที่มอบชีวิตใหม่ให้เธออีกครั้ง เธอจึงใช้ชื่อโยโววิชตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเพื่อจะได้ไม่ลืมเขา หลังจากแยกกัน เธอไปทำงานที่ร้านเสื้อผ้า เก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง แล้วก็เดินทางมาเรียนที่เซนท์เบริเอล (เงินที่เก็บมากพอเรียนไปจนจบ จึงไม่ดิ้นรนหาเงินมากนัก)
เหตุผลที่เข้าโรงเรียน(เป้าหมายที่อาจจะนอกเนื้อจากธีมเรื่อง) : (เพิ่มหรือเปลี่ยนได้ภายหลังตามเนื้อเรื่อง) มาเรียนตามคำแนะนำของโยโววิช เพราะได้ฟังมาว่าการเรียนจะทำให้เราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้
ความปรารถนา : ในชีวิตนี้ อยากพบโยโววิชอีกสักครั้ง
Intro : (คือฟิคตอนสั้นๆไม่ต่ำกว่า2000ตัวอักษรหรืออาจเรียกได้ว่าเป็นบทนำของตัวละคร ใช้อธิบายถึงที่มา ต้นกำเนิดของตัวละคร สาเหตุของการกระทำ เป็นต้น ไม่ต้องเขียนให้ครบทุกอย่างที่บอก และอาจเขียนนอกเนื้อตัวอย่างที่กล่าวในข้างต้น เอาให้ผู้อ่านพอเข้าใจตัวละครนั้นๆ ใช้สิ่งที่กรอกมาทั้งหมดในการเขียน สามารถอ้างอิงสถานที่อื่นๆ (หรือไม่เขียนถึงสถานที่ตั้งก็ได้) และบุคคลอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับตัวละครได้)
Intro
น่ารังเกียจ....
ริมฝีปากสีแดงเม้มสนิท
ดูมิลล่าสิ หน้าตาน่าเกลียดชะมัดเลย...
เสียงหัวเราะดังมาจากห้องนอนใหญ่ที่มีเด็กตัวน้อยๆวิ่งเล่นไปมา
เด็กอะไรหน้าตา “น่าเกลียด” ขนาดนี้นะ...
มิลล่ายืนอยู่ท่ามกลางเด็กที่เล็กกว่า
...เหล่าเด็กเล็กที่มีจมูกโค้งราวตะขอ...ผิวปูดโปนเหมือนคางคก..และดวงตาสีเหลืองแทบจะถลนจากเบ้า...
ที่นี่ไม่มีใครหน้าตาน่าเกลียดเท่ามิลล่าอีกแล้ว
.
.
เหล่าเด็กที่มีใบหน้า ‘ปกติ’ หัวเราะคิกคัก
มือแข็งซีดจับกันเป็นวง
กระโดดพร้อมกันเป็นวงกลม
ร้องเพลงที่ซื่อตรงและจริงใจ
มิลล่าผู้น่าเกลียด
ผิวกายขาวละเอียดเหมือนขนหนูนา
ดวงตาดำเหมือนก้อนถ่าน
หลังตรงตึงเหมือนถูกจับขึงบนแผ่นกระดาน
อ้า!
มิลล่าผู้มีเล็บสีแดง
ปากก็แดงราวเลือดศพ
คงออกไปจับผู้ชายกินสิท่า
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
มิลล่าผู้ทนถูกจิกใช้…
ทำงานทุกอย่างเพื่อหวังความเห็นใจ
โง่จนไม่ได้คิดเลยหรือไร
ตัวเป็นได้แค่ “ทาส” ที่น่ารังเกียจเท่านั้น
ฮ่ะ..ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..
ฮ่าฮ่า..ฮ่าฮ่า..ฮ่าฮ่า..
ฮ่า..ฮ่า..ฮ่าฮ่า...ฮ่าฮ่า
มิลล่าน่าเกลียด
น่าเกลียด
..น่าเกลียด...
ยัยอัปลักษณ์ ..ตัวประหลาด
มีชีวิตอยู่ได้อย่างไร น่าสมเพส
ไม่น่าจะเกิดมาแท้ๆ...
ใช้อะไรก็ไม่ได้เรื่อง
ยังไม่รีบตายๆไปอีกเหรอ
นังอุบาทว์...
น่ารังเกียจ
ทุเรศ..
..น่าสมเพส..
อัปลักษณ์
“ ”
“ ”
.
.
.
อ๊าาาาา!!!
กรี๊ดดด
เสียงกรีดร้องดังขึ้น
...เจ็บปวด
และโหยหวน
ประตูเปิดโครมเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น”
ภาพที่ผู้มาเยือนเห็น....
คือมิลล่ายืนอยู่ท่ามกลางเด็กที่เล็กกว่า...
เหล่าเด็กเล็กที่มีจมูกโค้งราวตะขอ...
ผิวปูดโปนเหมือนคางคก...
และดวงตาสีเหลืองกำลังหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา...
มิลล่าหันไปทางผู้มาเยือน...มองพวกเขาด้วยดวงตาสีดำราวก้อนถ่าน
...มือถือมีดที่เปื้อนเลือด
“จิซาเบล!”
มิลล่าใช้มีดกรีดหน้าของเด็กคนหนึ่ง
เลือดสดของเด็กน้อยสาดบนผิวขาวซีด
....เหมือนขนหนูนาของเธอ
“ฮึก...ฮึก....ฮือ”
จิซาเบลผู้ถูกทำร้ายนำมือปิดหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด
ผู้มาเยือนโอบอุ้มเด็กน้อยผู้บาดเจ็บไว้ในอ้อมแขน
“แกนางเด็กปีศาจ”
มิลล่ามีสีหน้าที่ตื่นตระหนก
มีดเหล็กถูกทิ้งลงบนพื้น
“นังเด็กสกปรก ทำเรื่องร้ายกาจนัก!”
เคาท์เตสแมรี่ตะโกนกรีดร้อง
เชือกและคบเพลิงถูกหยิบขึ้น
พ่อของจิซาเบลกอดลูกสาวร่ำไห้
“ไล่มันออกไปซะ”
“ฆ่ามันซะ”
“ฆ่ามันให้ตายสาสมกับสิ่งที่มันทำ”
หึ.......
หึ.....หึ.................
หึหึ..คิกคิกคิก...ฮ่าฮ่า!
ทั้งแม่มดและคนรับใช้ ต่างครวญเสียงเพลงกันทั่วปราสาท
อีกาตาแดงบินมาเกาะกำแพงเพื่อเป็นสักขีพยาน
สลับกับเสียงระฆังที่ดังก๊องแก๊ง
มิลล่า...มิลล่า.....
ครืน...ครืน....
มิลล่าผู้มีนามที่ไม่อยากจะเอ่ยถึง.....
..ก๊อง..แก๊ง
นางคือตัวบาปแห่งเรา...
พั่บ..พั่บ..
ตัวหายนะแห่งเรา....
ครืน...ครืน..
ตัวเสนียดจัญไรที่จะพาเราทั้งหมดไปลงนรก....
..ก๊อง..แก๊ง
มิลล่า เกรท ทาทอรีผู้บ้าคลั่ง...
...ความผิดของหล่อนนั้น...
“มีอะไรจะแก้ตัวไหม”
...คือ...ความตาย...
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นครั้งแรก ตามด้วยเสียงฟ้าร้องอีกหลายครั้ง เหนือปราสาทซึ่งเมฆฝนสีดำตั้งเค้ามาแต่เมื่อครู่ ร่างเล็กของเด็กหญิงผมดำซึ่งเป็นจุดรวมสายตาของเหล่าภูตผีปีศาจหน้าตาอัปลักษณ์เงยหน้ามองผู้พิพากษาอย่างไม่หวั่นเกรง หล่อนมีร่างกายสะบักสบอมจากการถูกซ้อม ทั้งยังเปรอะไปด้วยเลือดของน้องสาว
จิซาเบล น้องสาวต่างมารดาผู้เปรียบหล่อนเป็นสิ่งเลวทราม ต่ำช้า
ไร้ค่ายิ่งกว่าทาส
น่าตลกคือพวกปีศาจทุกตนที่นี่ก็คิดแบบนั้นเช่นกัน...
พ่อของจิซาเบลยืนอยู่ตรงนั้น เขามองหล่อนด้วยสายตาเคียดแค้น แต่อีกครู่หนึ่ง ใบหน้าซีดเผือดเปี่ยมไปด้วยความแค้นของเขาจะระบายด้วยรอยยิ้ม
อีกเดี๋ยวมิลล่าผู้ก่อเหตุ ก็จะไปลงนรกแล้ว
นรก....นรก....นรก....
.....อีกเดี๋ยวก็ลงนรกแล้ว.…
....
นรกงั้นเหรอ?
เสียงหนึ่งดังขึ้น
ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ..
ฮ่ะ.....ฮ่ะ....ฮ่ะ.....
เสียงนั้น
ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ..
ฮ่ะ.....ฮ่ะ...ฮ่ะ....ฮ่ะ....
...ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ
...ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...
.
.
เสียงหัวเราะ??
ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ...
ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ.....ฮ่ะ..ฮ่ะ.....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.....
....ฮ่ะ..ฮ่ะ.. ....ฮ่ะ..ฮ่ะ......ฮ่ะ..ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า
ฮ่าฮ่าฮ่ะฮ่ะ...
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ.....
ฮ่ะฮ่ะ....ฮ่าฮ่า!...
....ฮ่ะ....ฮ่าฮ่า...ฮ่า..ฮ่าฮ่าฮ่า!
“นรก”
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ.... “นรก”
“นรก” “นรก” ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ....คิ....
คิกคิกคิกคิก....
“นรก” “นรก”
อร๊า....ฮ่ะๆๆ
คิกคิกคิก....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
“ที่นี่คือ...นรก...อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ!”
เพี๊ยะ!
.....ฮ่ะ..ฮ่ะ...ฮ่ะ...ฮ่ะ
”นังเด็กบ้า” เคาท์เตสควักกริชออกมาจากเสื้อคลุม
พุ่งลงแทงที่นัยน์ตาสีก้อนถ่าน
ท่ามกลางปีศาจนับร้อยตนที่นั่น
ฉึก!
เลือดสีสดพุ่งอาบไปทั่วพื้น
เสียงกรีดร้องแหลมสูง...
ดังโหยหวน...
จนสั่นประสาท..
คิก..คิก...คัก..คัก.
...กายของมิลล่าอาบไปด้วยเลือด
เหล่าภูตผีปีศาจต่างโห่ร้องดีใจ
....ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ…
หารู้ไม่....
....ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ…
ปีศาจทุกตนต่างตกอยู่ในความตะลึง
กริชลอยขึ้นบนอากาศ...
หยอกล้อไปมาดุจการบินของผีเสื้อ...
อ้ากกก!
เสียงกรีดร้องสลับกับเสียงระฆังเหง่งหง่าง
ปีศาจและคนรับใช้แห่งตระกูลทาทอรี
....ต่างถูกพิพากษา...
ชะล้างคราบสีสดบนผิวของมิลล่า....
เด็กสาวร้องฮัมเป็นเพลง
นิ้วมือควงกริชเปื้อนเลือดไปมา
สีขาวเอยสีขาว
ไยสีขาวจึงถูกแต้มด้วยสีสัน
ฮิฮิ...
อมยิ้มน้อยๆบนริมฝีปากสีแดงสด
ร่างที่นอนรอบกายต่างแน่นิ่ง...
ทุกร่างยังมี ‘ชีวิต’
แต่ ‘มือ’ และ ‘ลิ้น’ ที่หายไปคงทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างลำบาก
“ไปกันเถอะค่ะคุณภูตสีดำ”
เด็กหญิงตัวน้อยลากตุ๊กตาสีดำไร้หัวออกมาจากห้องใต้ดิน
จับมือราวกับเป็นเพื่อนสนิท
เล็บสีแดงจับมือกับตุ๊กตาไร้ศีรษะ....
ไร้หน้าตา...ไร้ชีวิต...
ร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยก้าวไป
กับตุ๊กตาชื่อคุณภูติสีดำที่เริ่มขยับ
เคลื่อนไหวได้เองราวกับมีชีวิต...
เท้าสีขาวเปลือยเปล่าเหยียบย่ำไปตามทางเดิน
สู่ประตูทางออกที่บัดนี้ไม่ได้ปิดตายอีกต่อไป
ไปกันเถอะ...ไปกันเถอะ.....
ไม่ว่าจะไปที่ไหน.....
เราสองคนจะไปด้วยกัน....
ทางเดินอิฐสีเทาใต้ร่างของมิลล่า
เจิ่งนองด้วยฝนเลือด
...เราจะอยู่ด้วยกัน.....ไม่ต้องถูกรังแก
ความคิดเห็น