สือหลัน

ลำดับตอนที่ #1 : องค์หญิงรอง(ฉบับแก้ไข)

เผ่ามายาเป็นเผ่าลับแห่งหนึ่ง  เป็นเผ่าที่ตัดขาดจากโลกภายนอก น้อยครั้งที่จะรู้ว่าเผ่านี้ตั้งถิ่นฐานอยู่ที่ใด แต่ครั้งหนึ่งเคยมีตำนานว่า ราชวงศ์ของเผ่ามายาล้วนเป็นเอกลักษณ์  สีดวงตาสวยงาม ชวนให้ไม่ละสายตา ราวกับมีพลังแอบแฝงไว้   ใครได้ลิ้มรสเลือดของพวกเขาจะเป็นอมตะ  ไม่แก่ ไม่ตาย และยังสามารถรักษาโรคทุกชนิดได้ อีกทั้งยังเลื่อนขั้นวรยุทธ์ได้ง่าย 

“องค์หญิงท่านจะหนีเรียนไม่ได้นะเพคะ”สาวใช้รีบวิ่งตามร่างบางที่ควบม้าออกไปจากจวนตัวเอง  เส้นผมสีเงินเปล่งประกายหยอกล้อกับเเสงอาภากรซึ่งถูกรวบเป็นหางม้า  ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหมดจด คิ้วเรียวโค้งได้รูปรับกับดวงตากลมโตข้างซ้ายเป็นสีเขียวมรกต และข้างขวาเป็นสีฟ้ากระจ่าง ในแววตาเผยถึงความซุกซนและดื้อดึงชวนให้คนเตรียมกุมขมับ เธอหัวเราะร่าอย่างมีความสุข หันกลับไปมองสาวใช้เงอะงะของตนที่วิ่งราวกับจะหยุดนางให้ได้ 

“หวงเออร์ เจ้ากลับไปปอกมะม่วงให้ข้ากินเถอะ รอข้ากลับมา ฮ่าๆๆๆ”หลังจากนั้นหลังบางๆของนางก็ไกลลิบจากสายตาของสาวใช้ชื่อ หวงเออร์ ทิ้งไว้เพียงฝุ่นฟุ้งจากการไปของเด็กสาว

นี่คือองค์หญิงรองของเผ่ามายา ทุกคนในชนเผ่าต่างก็เอือมระอาที่เด็กสาววันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากเที่ยวเตร่  และสร้างความวุ่นวายไปทั่ว กฎในเผ่านางเองล้วนไม่อยู่ในสายตา ไม่มีข้อไหนที่นางไม่กล้าทำ พี่ชายผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าเผ่าเองก็ตามใจจนนางเคยตัว 

ร่างบางควบม้ามายังกลางตลาด มือข้างหนึ่งก็คว้าขวดสุรารสชาติดี แล้วโยนเงินลงใส่มือพ่อค้าที่จะทักท้วง  นางหันไปขยิบตาแล้วมุ่งหน้าไปทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่  ที่นั่นมีต้นไม้ใหญ่ๆต้นหนึ่งอยู่บนเนินเล็กน้อย กวาดสายตามองไปรอบๆล้วนแต่เป็นดอกไม้สีสันงดงาม  ซึ่งตัวนางเองก็ไม่ได้รู้จักชื่อดอกไม้อะไรอยู่แล้ว นางวางขวดเหล้าสองขวดไว้ข้างกาย หลังจากนั้นก็หยิบขนมเฉียนกั่วที่ไปจิ๊กมาจากโรงครัวมากินอย่างสบายใจ

“สือหลิว!” ร่างบางหันไปตามเสียง เห็นเด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้ามา หอบขนมมากมายวิ่งขึ้นเนินมาหานาง

“หมิงเจ๋อ เร็วๆหน่อย ข้าหิวจะตายแล้ว”มือเล็กๆกวักอย่างเร่งรีบ  เท้าน้อยๆของหมิงเจ๋อเองก็สับขาวิ่งอย่างเหนื่อยหอบ

“เจ้าดื่มเหล้าอีกแล้วหรือ”หนุ่มน้อยหน้าหวานขมวดคิ้ว อ้าปากหวังจะตำหนินาง

“ทำไม ถึงยังไงโตมาก็ต้องดื่มตอนโตอยู่ดี  อีกอย่างข้ากำลังเติบโต  เจ้าเองก็ด้วย ฝึกๆดื่มตอนนี้ไม่เสียหายหรอก”นางยัดจอกเหล้าใส่อุ้งมือหมิงเจ๋อ

หมิงเจ๋อ “……………..” 

เด็กหนุ่มเงียบ เก็บคำที่จะตำหนิกลืนลงไปในคอของตนอย่างจนใจ 

“นี่ๆ ถ้ากินกับขนมเฉียนกั่วรสชาติก็ไม่เลว เจ้าลองดูซิ”

หมิงเจ๋อเป็นองค์ชายรองจากแคว้นหยาง  ตอนนั้นเขามาคำนับอาจารย์ชื่อโด่งดังใกล้ๆกับทุ่งหญ้าแห่งนี้  ตอนนั้นเขาเจอเด็กสาวที่กำลังนั่งดื่มสุรา และนั่งมองทุ่งหญ้าโล่งกว้าง  ตอนเจอกันครั้งแรกนึกไม่ถึงว่านางจะชวนเขาร่วมวงพาเขาดื่มเหล้า หลังจากนั้นเขาก็โดนมอมจนเมามาย นางต้องพาเขาไปส่งที่ใกล้ๆแห่งนั้น ตอนนั้นเขาติดใจที่ไม่ได้ถามชื่อ หลังเลิกเรียนก็ไปที่ทุ่งหญ้าอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าจะเจอนางเช่นเดิม แล้วเขาเองก็ไปทุกวันหลังเลิกเรียน

“สือหลิว ในวันข้างหน้าข้าจะพาเจ้าไปดูแคว้นหยางของข้า ที่นั่นล้วนเเต่มีของกินมากมายที่เจ้าไม่เคยได้ลองชิม หากได้ชิมเเล้วจะติดใจ” สือหลันได้ยินเช่นนั้น รีบหันไปสบตาคนข้างๆดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็นของตน

“จริงรึ ข้ารอเจ้าเอ่ยปากคำนี้มาตลอดเลย” นางสบตาเขา  สีดวงตาที่ไม่เหมือนใครเป็นเอกลักษณ์ของนาง เขามองทีไรชวนให้ใจเต้นทุกครา ดวงตาที่กำลังสว่างไสวราวกับแสงอาทิตย์สดใสเสียจนเขาอยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอด   อยากจะเฝ้าทะนุถนอมนางที่เป็นเช่นนี้ไปตลอด

“ข้าเบื่อที่นี่ เป็นเพราะว่าทุกคนในเผ่าของข้าไม่เคยย่างก้าวออกจากเผ่า”นางพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย  แล้วยกไหเหล้ากระดก  ทำสีหน้าซาบซึ้งหลังจากได้ลิ้นได้สัมผัสกับน้ำเมา

“ไว้มีเวลาว่างมากพอ  ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวเล่นในเผ่าของข้า  เจ้าจะได้เห็นว่าเผ่ามายาที่เจ้าเคยบอกว่าเป็นเผ่าลึกลับ  เขาใช้ชีวิตอย่างไร”

“สัญญา”เจ๋อหมิงยกนิ้วก้อยเพื่อเป็นคำสัญญา 

“แน่นอน สัญญา”นางฉีกยิ้มแล้วเกี่ยวก้อยทำสัญญา นิ้วโป้งแตะกันเป็นการลงนาม 

“กลับมาแล้ว” เด็กสาวเปิดประตูในห้อง  เห็นผู้เป็นพี่ชายของตนกำลังนั่งมองภาพวาดที่นางวาดทิ้งไว้   สือชีเองก็เป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาของเขาสีแตกต่างจากผู้เป็นน้อง ด้านซ้ายเป็นสีม่วง และด้านขวาเป็นสีแดง เขาฉีกยิ้มต้อนรับน้องสาวซุกซนดั่งลิงของตน 

“พี่รอน้อง มากินข้าวด้วยกัน ไปดูสิวันนี้มีแต่ของโปรดที่น้องชอบทานทั้งนั้น” เขาจูงมือพาร่างเล็กๆไปยังห้องโถง

“ท่านพี่ทำเองเหรอเพคะ”

“แน่นอน เจ้าเองก็กำลังเติบโตเป็นสาว ต้องทานเยอะๆหน่อย”น้ำเสียงอบอุ่น  มือใหญ่ๆลูบหัวนางอย่างเอ็นดู แล้วพาสือหลันไปยังโต๊ะที่มีอาหารโปรดของร่างบางวางไว้ 

“ไม่ว่าท่านพี่ทำอะไรให้ข้าทาน  ข้าก็ล้วนชอบหมด” นางยิ้มตาหยี มือคว้าตะเกียบเตรียมคีบอาหารเข้าปาก

“ปากหวาน”เขาขำเล็กน้อย  แล้วนั่งตรงข้าม  คีบอาหารให้น้องเล็กอย่างใส่ใจ 

แม้ว่าท่านพ่อและท่านแม่ของพวกเขาจะเสียไป แต่ตอนนี้เขาเหลือผู้เป็นน้องสาวเป็นครอบครัวเพียงคนเดียว เขาล้วนหวงแหนและดูแลอย่างดี  ไม่ทำให้นางรู้สึกถึงความขาดหายหรือความว่างเปล่า  โดดเดี่ยวแม้แต่น้อย 

“วันนี้ออกไปเที่ยวหนีที่ไหนล่ะ”พูดเสียงระรื่น ตาก็มองร่างเล็กเคี้ยวข้าวเเก้มตุ่ยๆ จนอยากจะยื่นมือหยิกแก้มเล็กๆนั่น เเต่ก็ต้อหักห้ามใจ

“วันนี้ข้าไปอุทยานอานผิง  แล้วก็เจอเจ๋อหมิงเหมือนเช่นเคย เขาพูดกับข้าว่าจะพาข้าไปดู เเคว้นอะไรนะ” เด็กสาวทำท่านึก ก่อนจะร้องอ๋อออกมาว่า “แคว้นหยาง” เขายกชาจิบขึ้น มองน้องสาวตนพูดเจื้อยเเจ้วด้วยความเอ็นดู ไม่มีทีท่าจะหยุด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพูดถึงบุคคลที่สาม

“เด็กคนนั้นอีกแล้วรึ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม 

“เพคะ”

“………………” เกิดความเงียบชั่วครู่ สือหลันเองก็รู้ดีว่าสือชีนั้นไม่อยากให้นางออกไปผูกมิตรกับคนนอกเผ่า ยิ่งเผ่ามายาที่ตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่ต้องการยุ่งข้องเกี่ยว เเม้นางจะเป็นถึงทายาท เเต่นางก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อคร่ำครึเกินไป   

มือเล็กๆวางตะเกียบลง เเล้วลุกขึ้นยืนเดินไปหาสือชี 

“ท่านพี่ ข้าอยากพาเขาเข้าเที่ยวเล่นในเผ่ามายา”นางกะพริบตาหวังจะพาให้ใจเขาอ่อนยวบ 

“ไม่ได้” เขาทำใจเสียงเเข็งเล็กน้อย มือวางตะเกียบลง จ้องมองน้องสาวตนเองที่ยังไร้เดียงสาบริสุทธิ์เกินไป

“ทำไมเพคะ เขาเป็นเพื่อนคนแรกของข้า ข้าอยากพาเขามาอีกอย่าง เขาก็บอกกับข้าด้วยว่าวันนึงจะพาข้าไปที่บ้านเกิดของเขา”

“หลันเออร์ เจ้าจะไว้ใจคนแปลกหน้าไม่ได้” มือใหญ่ๆเอื้อมมือลูบหัวนางเบา

“เขาไม่ใช่คนแปลกหน้า  เขาคือเพื่อนของข้า” มือเล็กๆปัดมือใหญ่ออกด้วยความขุ่นเคือง ความน้อยใจซ่อนลึกอยู่ภายใต้คำพูดประชดประชัน นางลุกขึ้นแล้วเดินดุ่มๆออกจากห้องไป 

เหลือแต่สือชีที่มือค้างอยู่กลางอากาศหลังจากนั้นก็ก็เก็บมือ ปล่อยให้คำพูดนั้นผ่านหูไปเฉยๆ เขานั่งนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนจะเรียกสาวใช้ส่วนตัวของนาง

“หวงเออร์”

“เพคะ” ร่างบางเข้ามาในห้อง ก้มหน้าเคารพอย่างนอบน้อม

“ทำขนมเฉียนกั่วไว้ เดี๋ยวกลางคืนนางจะหิวอีก”

“เพคะ” หลังจากนั้นสือชีก็ออกไปจากห้องทานอาหาร 

“ข้าไม่เข้าใจ ทำไม่พี่ชีต้องห้ามหมิงเจ๋อเข้ามาด้วย เขาเป็นถึงเพื่อนคนแรกของข้าเลยนะ” ร่างเล็กนอนคว่ำ ใบหน้าจมไปกับหมอน พูดน้ำเสียงอู้อี้ด้วยความน้อยใจ

“หัวหน้าเผ่าคงจะเป็นห่วงองค์หญิงนะเพคะ” สาวใช้วางขนมเฉียนกั่วไว้บนโต๊ะ กล่าวด้วยความหวังดี

เธอยกตูดขึ้น เเล้วหันหน้าไปตอบหวงเออร์ทั้งๆที่ใบหน้ายังแนบติดกับหมอนอยู่ 

“มีอะไรให้ห่วง วรยุทธ์ข้าเก่งขนาดนี้  ใครอยากทำร้ายข้า  ข้าล้วนมีแต่ตีให้เขาร้องขอชีวิต” สาวใช้ขำเล็กน้อยกับท่าทางของนาง

“เพคะๆ นี่ก็ดึกแล้ว  อากาศยิ่งหนาว  พระองค์รีบนอนเถอะเพคะ” เธอจัดสรรให้ผู้เป็นนอนด้วยท่าทางสบายห่มผ้าห่มด้วยความใส่ใจ

“อื้อ” เด็กสาวหาวเล็กๆ ก่อนจะหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง แล้วจมอยู่ในนิทรา