สือหลัน

ลำดับตอนที่ #4 : กักบริเวณ 30%

เด็กน้อยอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน พากันวิ่งกระหน่ำฝนไปหลบตรงปากถ้ำที่พอจะเป็นที่พักพิงของพวกเขาได้ 

ปลาที่จับได้ก็ล้วนไม่ได้กิน เพราะพวกเขาวิ่งมาตัวเปล่า ถึงวิ่งกลับไปเอาตอนนี้มันคงว่ายลงน้ำไปเรียบร้อยเเล้ว

เส้นผมที่เเนบลู่กับใบหน้าเกลี้ยงเกลา ไม่ได้ทำให้ดูขี้เหร่ลงเลยเเม้ซักนิด ร่างเล็กๆเกิดอาการหนาวสั่นเย็นยะเยือกของน้ำฝนเล็กน้อย ปากที่เคยฉ่ำวาวตอนนี้ก็ซีดลง  

เจ๋อหมิงเห็นสภาพหมาตกลูกน้ำเเล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ทว่าสือหลันก็คิดเช่นกัน 

"มองอะไร" 

"มองลูกหมาตกน้ำ"

"ใครลูกหมา? เจ้าน่ะสิลูกหมาตกน้ำ" ทั้งสองฝ่ายยก็หยุดกึก ....

สภาพพวกเขาต่างก็เหมือนลูกหมาตกน้ำ แค่มองหน้าก็พากันขำ พรืด  พลันเกิดความเงียบขึ้นมา 

อยู่ๆก็รู้สึกว่า บรรยากาศมันอึดอัด และชวนให้รู้สึกอะไรบางอย่างมวนๆตรงหน้าท้อง 

ใช่ปวดท้องอึรึไม่! 

"ฮัดชิ่ว" ตามมาด้วยเสียงลากน้ำมูกที่สูดกลับไปที่เก่า  เป็นสือหลันที่ใช้หลังมือเช็ดส่วนเกินของน้ำเหลืองๆออกมา เเล้วสูดกลับเข้าไป 

 ''........."

"อยากกินรึ ข้าจะสั่งให้"

".........." ให้ตายเถอะ หญิงผู้นี้

ถึงจะก่นด่าในใจเบาๆ เจ๋อหมิงก็อดกล่าวมาตรงๆไม่ได้ "ข้าว่าเราถอดเสื้อผ้า-"

เด็กสาวที่ฟังยังไม่ทันจบ ก็ร้อง"อ๋อ นี่เจ้าจะจับข้ากินรึ" ว่าพลางก็ปิดส่วนตกอกที่ยังเป็น 'ไม้กระดานอยู่' อย่าเก้อกระดาก 

พลันเด็กหนุ่มก็ยีหัวไปด้วยความหมดคำพูด หน้าแดงไปด้วย ไม่รู้ควรจะกล่าวอะไรออกมาดี

"ไม่ใช่ คือเจ้าฟังข้านะ ข้าหมายถึงตอนนี้เรา เสื้อผ้าเปียก อย่างน้อยก็เอาผ้า มาตากกับความร้อนซักหน่อย" 

"อ๋อ ตกลง"ว่าง่าย ก็จะถอดออกตรงนั้นเลย 

"เดี๋ยวๆ" เขาตาเลือก รีบปิดตา หันหลังทันที

"อะไรอีกล่ะ" เด็กสาวถามขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

"เจ้า จะถอดตรงนี้ไม่ได้ ไปถอดขะ ข้างใน" พูดตะกุกตะกัก เเล้วไล่นางให้เข้าไปในถ้ำที่มืดเล็กน้อย 

ชิ เรื่องมาก