คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นักรบเกราะขาว
บทที่ 9 นัรบเราะาว
ทั้สอฝั่ล้วนเป็นั้นนายพล
บันี้ทั้สอฝ่าย่าวบม้าพาอำลัพุ่เ้าประหารัน
สุท้ายนายพลทั้สอพบันที่ลาทา
เมื่อทั้สอเ้าใล้ันลับเห็นว่า
อาาสีำอนายพลรร์เพรนั้นัวสูให่ว่าอาาอนายพลหัถ์โลหิ เทียบนาพบว่าศีรษะออาาแม่ทัพให่สูเพียออาาสีำัวนั้นเท่านั้น ทว่าเวลาหาใ่เวลาสมวรเทียบนาม้า เวลาห้ำหั่น
ไม่ว่าี่ม้าเล็หรือม้าให่ อเพียห้ำหั่นเป็นพอ นายพลหัถ์โลหิเอย่อมทราบ
เสือแทาบสีแออราหนึ่
นายพลรร์เพรพลันวบม้าหัออ้านวาอนายพลหัถ์โลหิ
สะบัาบออราหนึ่
าบอยู่เยเปล่ประาย
ยามอยู่ในมือเปล่ประายยิ่ว่า ยามนี้สะบัออยิ่เปล่ประายสุสว่าว่าเิม
ฟาเ้า้านวาอนายพลหัถ์โลหิ
เร้!
มิทราบั้แ่เมื่อใ
โล่ให่เบื้อหลันายพลหัถ์โลหิพลันเลื่อนัวมาอยู่ที่แนวา ป้อันร่าายไว้าาบอนายพลไว้ในเวลาวิฤ
นายพลรร์เพรยัไม่หยุเท่านั้น
เห็นโล่อยู่ที่แนวา พลันวบม้าวิ่อ้อม้านหลั ม้าำลับับไวปานสายฟ้า ้านนายพลแห่พาหุพุโไม่ทันับม้าาม
นายพลแห่มีารา็ปราที่เบื้อ้าย
าบเปล่ประายเิ้าอีราหนึ่
ฟาเ้าเบื้อ้าย
เร้!
เป็นเสียาบปะทะับโล่ให่เิมอีรั้
โล่อันเิมบันี้ลับปราที่แน้ายแม่ทัพให่แล้ว
นายพลรร์เพรแสสีหน้าประหลาใึ้นแวบหนึ่
ระาม้าออห่า
แม่ทัพให่หัถ์โลหิลโล่ล
มอหน้านายพล ล่าวึ้นว่า
“อาาสีำัวให่นี้เป็นอัสนีำ
าบเปล่ประายนั้นเป็นาบพัระ
เ่นนั้นท่านย่อมเป็นนายพลรร์เพรแห่มีารามิมีผิเพี้ยน”
ไ้ยินันั้น
นายพลรร์เพรอบำึ้น
“รู้ัม้า รู้ัาบ
ทว่าไม่รู้ัน อาศัยาเาเอาาสิ่อ หูานายพลหัถ์โลหิแห่พาหุพุโหาไ้ว้าไลเท่าใ”
“เป็นผู้ใหูาว้าไลเท่าท่าน
ถึับทราบนามเราโยมิ้อไถ่ถาม” นายพลหัถ์โลหิอบำ “ทว่ารู้ัน
หาไ้รู้ัาบ รู้ัโล่ไม่”
นายพลรร์เพรพอโนย้อนำ
เหลือบมอโล่นั้นราหนึ่ สลับับาบสีแโลหินั้นอีราหนึ่
เป็นโล่ที่ับไวยิ่นั
ราแรอยู่ลาหลั พริบาอยู่แนวา พริบาอยู่แน้าย
ไม่ว่าู่โมเ่นไร็ไม่อาทำร้ายศัรูไ้โย่าย
“นี่เรียาบโลหิ”
แม่ทัพให่ยาบึ้นล่าว “แลนี่เป็นโล่ไร้นาม”
“เราทราบศัยภาพโล่ท่านแล้ว
มิทราบาบท่านเป็นเยี่ยไร” นายพลอบำ
“อท่านทสอบู”
เ้าอาบล่าวอบ
พลาเหยียาบออ้าน้าสุแน
่อนหเ้าฟาฟัน้าศึเิเป็นรัสีาบสีแานสาออทั่วบริเว
ทว่ารัสีทุเส้นล้วนมีเป้าหมายเียวที่นายพลรร์เพร
นายพลเห็นันั้นไม่รอ้า
สะบัาบพัระในมือายประายเ้ารับมือ เห็นรัสีาบสีแ เปลี่ยนทิศทาออทุรั้ที่โนประายาบระทบ
นายพลรร์เพรย่อมไม่อาปัป้ออยู่ฝ่ายเียว
ับอาาพุ่เ้าประาบับแม่ทัพให่โยร าบายรัสีสีแพอปะทะเ้าับาบพัระที่เปล่ประายราหนึ่ะเิเสียัราหนึ่
พร้อมประายาบและรัสีาบสีแสาระายออโยรอบ
ารสู้รบอแม่ทัพผู้นำมัเป็นเ่นนี้
ยามใผู้มาฝีมือเ้ารบัน รอบ้าัเิอำนา่าฟัน สร้าพื้นที่ว่าเปล่าไร้ทหารลิ่วล้อ
ปราแ่รอยอาวุธรอบบริเว
เป็นารสู้รบที่ัสินผลสรามไ้รึ่หนึ่
เป็นารสู้รบที่ไม่อาเห็นผลไ้โย่าย
อำลัมีาราผ่านพ้นประูพลันพบับอำลัพาหุพุโถือาบรออย
ทหารหลัพันโรมรันฟาฟันอาวุธในมือเ้าใส่ัน
ศึบนำแพบันี้ลุลามถึพื้นเบื้อล่า สนามรบะนี้ือเเหนืออนรพาหุพุโ
เป็นอาาเส่วนเหนืออ่ายทหาร
เห็นแม่ทัพาบอัสนีบันี้ำาบยาววบม้าเ้าหาอทหารอหนึ่
าบยาวนั้นมีมยาวประมาหัวถึหาม้า
ยาวว่าาบทั่วไปหลายเท่า บันี้เปล่พลัฟาลราหนึ่
เิเสียเร้ึ้นสอสามรา ปราพลทหารปลิวระเ็นไป้านหลัสามนาย
เป็นาบที่ยาวยิ่ ไวยิ่
ทรพลัยิ่
แม่ทัพาบอัสนียัฟาฟันาบไม่หยุยั้
ทุรั้ที่ฟันลาบหนึ่ ปราทหารปลิวระเ็นออไม่่ำว่าสอนายทุรั้ไป
“ท่านแม่ทัพ” ทหารนายหนึ่
แ่ัวเป็นนายอพุ่เ้าหา ะโนเรีย “เิระเบิึ้นหลัแถวทหาร บันี้ส่ทหาริามไปหนึ่อ
าว่าศัรูลอบส่ไส้ศึเ้าภายในอรับ”
ที่แท้เป็นาร่อาร์อหน่วยนัรบเาที่เบื้อหลันั่นเอ
แม่ทัพาบอัสนีฟาไปอีาบหนึ่
่อนหันลับมาอบำ “เ่นนั้นส่เพิ่มไปอีสออ รวสอบให้แน่ั
หาเป็นไส้ศึภายในริ เราัไปัาร้วยัวเอ”
“อรับ” ล่าวบวิ่ลับไปทาเิม
้านแม่ทัพาบอัสนีหันลับทาเิม
ฟาฟันาบ่อไป
ทหารพาหุพุโโยรอบแม่ทัพาบอัสนีพาันรุืบไ้เปรียบทีละน้อยเนื่อาผลอาบยาวเล่มนั้น
ฝั่ร้ามยัไม่พบฝ่ายใไ้เปรียบ
ทหารบนำแพบันี้ถอนำลัลมาเบื้อล่าหมสิ้น ิาม้วยทหารมีาราส่วนหนึ่
และุนพลไรั์นหนึ่
เมื่อถึพื้นเบื้อล่า
ุนพลไรั์ั้้นสาธนูเ้าใส่อำลัพาหุพุโที่อยู่ไลออไป
ิวามไ้เปรียบให้แ่ฝั่มีารา
ฝั่หนึ่รุืบ้วยมาบ
อีฝั่รุืบ้วยมธนู รลายัเป็นผู้นำสอฝั่ห้ำหั่นัน
หาทหารทั้สอฝั่มีเท่าันยาทราบผลแพ้นะ ทว่าบันี้ทหารพาหุพุโโนระเบิลลวทำลายเสียส่วนหนึ่
บนำแพโนไส้ศึทำลายเสียส่วนหนึ่
อปรับำลัมีาราที่นำพามามาว่าอยู่หนึ่พัน
ส่ผลให้ทัพพาหุพุโเสียเปรียบอยู่สามส่วน
ทัพมีารา่อยๆืบลานเ้าภายในนรทีละน้อย
รบันล่วเลยมาถึเวลาบ่ายล้อยใล้ยามเย็น
ทหารทั้สอฝ่าย่าเหนื่อยล้า
แ่ที่เหนื่อยล้าว่าย่อมเป็นทหารพาหุพุโที่บันี้ยัเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
และสูเสียอำลัมาึ้นเรื่อยๆ
้านผู้นำทั้สอ
แม้เหนื่อยล้าทว่ามิอาล่าถอย เห็นนายพลรร์เพร ยัฟาฟันับนายพลหัถ์โลหิ
แม่ทัพาบอัสนียัฟาฟันทหารมีารา
ุนพลไรั์ยัสาธนูใส่ทหารพาหุพุโ
สนามรบยายออ
บันี้ทั่วทั้่ายทหารล้วนเป็นเสนามรบ ที่ใล้อบรั้ว่ายทหาร
ปรานัรบสออำลัสู้รบัน
อแรเป็นอมีารา
บันี้เหลือทหารเ็นาย อีอเป็นอพาหุพุโ บันี้เหลือทหารสามนาย
ผ่านไปอึใ าบอนายอมีาราผ่าร่าทหารนายหนึ่
ลูธนูสอออพลทหารัารทหารสอนายที่เหลือ
บันี้อทหารที่เหลือำลัเ็าสิบนายำลัะเป็นอแรอทหารมีาราที่วิ่ผ่านเ่ายทหาร
เ้าสู่เนร
พลันที่ประูปราายนหนึ่
ายผู้นี้รูปร่าสูให่ สวมุเราะสีาว ถือาบสีาว ท่าทาสบนิ่
ยืนวาประูั้นทาอทหารอนั้นไว้
“ประูนี้มิอายินยอมให้พวท่านผ่านเ้าไปไ้”
ายเราะาวล่าว่ออทหาร ที่บันี้หยุะัลแล้ว
“มิอาทำามำอ”
นายอฝั่ร้ามล่าวึ้น “หาท่านยัอยามีีวิสืบไปแล้วไร้ วาาบหลีทาแ่เราแ่โยี”
“หาไม่แล้ว...”
“หาไม่แล้วท่านำ้อเป็นศพนอนล
ที่แห่นี้”
ล่าวบนำพาทหารทั้เ็ลุ้มรุมายเราะาว
เห็นเป็นาบสี่เล่ม ลูธนูอีสามอพุ่เ้าหา
ายเราะาวนอาไม่แสท่าทีใ
ยัล้ายสบยิ่ว่าเิม นิ่ยิ่ว่าเิม
พอทหารทั้อเ้าใล้พลันเปลี่ยนท่าที
ยาบสะบัสอราส่พลทหารสอนายปลิวออ้ายนายหนึ่ วานายหนึ่
เสร็พลันถอยหลัไปสอ้าวฟันาบออแนวหนึ่รับไ้ทั้สอาบที่เหลือ
ระโหมุนัวราหนึ่พลันหลบลูธนูไ้ทั้สามอ
นายอเห็นันั้นะโนลั่น
“ฝีมือมันไม่ธรรมา ระายัวออ”
ล่าวบทหารที่เหลือทั้ห้าระโออนละทิศละทา
ระายออเป็นวว้า
“ไม่ลาเท่าในั” ายเราะาวล่าวเบาๆพลาหันหลัให้แ่ทหารสี่นายพุ่ัวออหาพลทหารเพียนายหนึ่
เ่นนี้ึลมือสัหารไ้โย่ายาย านั้นพุ่ัวระโอออีสาม้าว็ัารพลธนูไ้หมสิ้น
“เป็นผู้ใสามารถสัหารเรา”
ายเราะาวบันี้ยืนอยู่หน้านายอที่เหลืออยู่เพียนเียวล่าว
“ใยไม่เ้ามาทลอู”
นายอผู้นั้นวัำลัหหายในบัล
พุ่ัวระโถอยหลัหมายลี้ภัยาายเราะาวผู้น่าลัวผู้นี้
ทว่าถอยไ้ไม่ี่้าวพลันโนแทา้าน้า โลหิระเ็นเป็นสาย ร่าระเ็นหายไป
ายเราะาวยัยืนอยู่ที่เิม
เ้าอาบปลิีพลับเป็นายเราะาวอีนหนึ่
้านหลัยัพบายเราะาวอีหลายสิบ
ายเราะาวนายเียวสามารถสัหารไ้เ็นาย
บันี้ปราัวออหลายสิบมิทราบอำนาสัหารมีเท่าใ
พวมันมอาันแวบหนึ่
พลาระายัวออนละทิศละทา มุ่หน้าเ้าสู่สนามรบ
เป็นำลัไม่ทราบที่มาที่ปราึ้นบนสนามรบ
ทว่าเป็นำลัที่ทรอำนาุมหนึ่
เมื่อรั้วาแผนาร
นัรบเาหมายสัหารแม่ทัพนายอหวัทอนำลั้าศึ
ทว่านบันี้ำลัสอฝ่ายเ้าห้ำหั่นันแล้วยัมิพบแม่ทัพนายอนใถูลอบสัหาร
แผนารเปลี่ยนเป็นลทอนำลั้าศึ และนำพาอทหารไส้ศึึ้นำแพ
ึ่สำเร็ลุล่ว ยัผลให้ทัพมีาราเป็นฝ่ายิวามไ้เปรียบไ้่อน
บันี้นัรบเาหลบ่อนัวใ้เามืบนหลัาอาารหลัหนึ่
บันี้ไม่ทราบอนัรบเาที่เหลือทำาร์อันใ
ทว่าัวนัรบเานั้นำลั้อมอไปทาหอเอื้อมฟ้าทาทิศใ้
สายาล้ายเิำถามมามาย
พลันสัเาร์เห็นอทหารอหนึ่ถูายเราะาวสัหารสิ้น
พร้อมารปราัวอายเราะาวอีหลายสิบ
สายาพลันเปลี่ยนไปล้ายไ้รับำอบที่สสัย
ผ้าลุมบนัวสะบัึ้นราหนึ่
ร่าพลันพุ่ลาอาารมุ่หน้าเ้าสู่สนามรบ
มอไป้ายวาพบายเราะาวปราายราวละสอสามนาย
ทว่าพอปราัว พลันสามารถปลิสัหารทหารมีาราไ้หนึ่อ
นัรบเาเพียส่สัาราหนึ่
ปรามือสัหารโผล่ออาุอับแทมีสั้นเ้าสูุ่อ่อนอุเราะายเราะาวหนึ่ในนั้น
ที่แท้เป็นนัรบในหน่วยนัรบเาที่รอำสั่อยู่นั่นเอ มีสั้นนั้นไม่สามารถลอบสัหารไ้ในมีเียว
ทว่า็สามารถเหนี่ยวรั้ายเราะาวนั้นให้มาสนใที่ัวนัรบเาไ้
นัรบเาพุ่ัวสู่ศูนย์ลาสนามรบ
พบเห็นนายพลรร์เพรำลั่อรับนายพลหัถ์โลหิ พลันะโนเรียำหนึ่
นายพลรร์เพรหันมาอบำ
“ท่านนัรบเา มิทราบภาริสัหารแม่ทัพนายอเป็นเยี่ยไร”
“สัหารแม่ทัพไม่อาสัมฤทธิ์ผล
เนื่อ้วยแม่ทัพนายอทุนายล้วนมีอรัษ์ลับเฝ้าำับูแล
แม้สามารถสัหายแม่ทัพนายอใไ้ ทว่าไม่สามารถอยู่ในที่ลับไ้อี อรัษ์เหล่านี้ล้ายเป็นอรัษ์ลับที่แม้แ่นที่ไ้รับารปป้อยัไม่ทราบว่ามีัวนอยู่”
“เหลวไหล” นายพลหัถ์โลหิที่ำลัสู้รบสอำึ้นำหนึ่
“ทำารมิสำเร็แอบอ้าำลัล่อหน ัวเราหรือำ้อมีอรัษ์
้ำยัเป็นอรัษ์ลับที่เรามิทราบว่ามีอยู่”
“หามิใ่เพราะอรัษ์
บันี้ัวท่านมิอามีลมหายในวันนี้” นัรบเาอบ
“เ่นนั้นใยท่านไม่ำัอรัษ์เหล่านั้น
แล้วึมาสัหารเรา” แม่ทัพให่หยุรบแล้ว
หันมาอบำ
“เนื่อ้วยแม้เราทราบว่าเป็นอรัษ์ลับ
ทว่าเราไม่สามารถหาัวอรัษ์ลับเหล่านั้นพบ าร์ะนั้นึมิอาเสี่ยลมือ”
“ยิ่ฟัยิ่เหลวไหล
ล่าวว่าเรามีอรัษ์ที่เราไม่รู้ เป็นอรัษ์ที่ท่านหาไม่พบ
มิทราบอรัษ์เหล่านี้มีัวนอยู่หรือเป็นเพียินนาารอท่าน”
“หาเป็นินนาารเราย่อมมิอายับยั้เราไ้”
นัรบเาอบ “ทว่าทั้สถานที่และาร์รอบ้าล้ายระเรียมไว้ันภัยแน่นหนา อรัษ์ประำอยู่ทุุลอบสัหาร
ทว่ามิอาเห็นัวาร ึมิอาลมือ”
“เ่นนั้นเวลานี้มิมีอรัษ์ใ
ใยไม่ลอมาสัหารเราู”
“เป็นผู้ใว่าไม่มี”
นัรบเาล่าวพลาสะบัมีบินออหนึ่เล่ม พุ่เ้าหาลำออแม่ทัพให่หัถ์โลหิ
ทันใปราายเราะาวนายหนึ่พุ่าที่ใไม่ทราบ
ว้าเอามีบินเล่มน้อยนั้นไว้ในมือ ยืนนิ่ระห่านระหว่าายทั้สาม
นายพลรร์เพรแสสีหน้าสสัยราหนึ่
ระับาบในมือ
นายพลหัถ์โลหิแสสีหน้าสสัยยิ่ว่า
้อมอายเราะาวนั้น้วยวามุน มิทราบะล่าวำใ ไ้แ่ถามออไปว่า
“ท่านเป็นผู้ใ”
“นี่ย่อมเป็นอรัษ์ลับที่้าล่าวถึ
บันี้ไ้พบัวแล้วพลันลวามน่าลัวล ยามนี้ย่อมสามารถสัหารท่านไ้แล้ว”
นัรบเาอบแทร
“เราอยู่ฝ่ายนรพาหุพุโ”
ายเราะาวล่าว “มิอายินยอมให้ท่านสัหารผู้ใ
และมิอายินยอมให้พาหุพุโเสียินแนแ่มีารา”
“ทว่าเราไม่รู้ัท่าน” นายพลหัถ์โลหิยัสสัยุน
“เราือไม้ายที่พระยาหัถ์เินล่าวถึ”
ายเราะาวอบ “พวท่านอาไม่ทราบ ทว่าพวเรานั้นไ้อยู่ในหอเอื้อมฟ้าเป็นเวลานานแล้ว
และในารประุม พวเรายัอยู่ในห้อประุมบนหอเอื้อมฟ้าับพวท่าน้วย”
“ถึับมีเรื่อเ่นนี้” นายพลล่าวเหม่อลอย
มอไปรอบ้าปราายเราะาวหลายสิบอยู่ในสนามรบ สัหาร้าศึไ้มาโ
ทั้นายพลรร์เพร
แม่ทัพให่หัถ์โลหิ นัรบเา และายเราะาวบันี้ยืนนิ่ระวัท่าที
หลัาปราอำลัสีาวนี้ึ้นมาสถานาร์ลับพลิผัน
ฝ่ามีาราเสียทหารมาึ้นเรื่อยๆ นัรบเาเห็นันั้นพลันพุ่ัวล่าถอย
ุพลุอให่อออหนึ่ ะโน่อนายพลรร์เพร
“ท่านนายพล
บันี้้าเรียนัรบเาทั้หมออมาแล้ว ยามนี้ศัรูมีุมำลัใหม่
อท่านพิาราสถานาร์เสียใหม่ให้รอบอบ”
ายเราะาวพุ่ัวามิ
ทว่ามิอาิามไ้ไลพลันปรานัรบเาสามนายปราเ้าวา
ทั้สามพลันปามีออนละเล่ม
ายเราะาววัาบราหนึ่
แม้ว่าะสัมีทั้สามไ้ ทว่าำ้อหยุัวล
ายเราะาววัาบอีราหนึ่
นัรบเานายหนึ่หมอบล่ำ อีนายโเียออ้าน้า อีนายโึ้น้านบน
พลันปราาบเล่มเล็ึ้นสามเล่มในมือนัรบเาทั้สาม
บันี้ฟันเ้าหาายเราะาวทั้้านบน ลา และล่า
ายเราะาวพลันหมอบหลบลรอพ้นาาบเบื้อบน
ปัาบลพื้นสัาบเบื้อล่า
ทว่าาบรลาลำัวนั้น
ฟาเ้าลำอเ็มแร ส่หัวายเราะาวาระเ็นไป
นัรบเราะาวที่สามารถรับมือับพลทหารทั้อ
ลับไม่สามารถ้านทานนัรบเาเพียสามน นี่ึแสว่านัรบเาเหล่านี้
มีฝีมือสูส่ว่าพลทหารทั่วไป หรือแม้ระทั่ระับนายอเสียอี
หัวหน้านัรบเาที่ยืนมออยู่้าน้าพลันล่าว่อลูน้อ
“ฝีมือนัรบเราะาวเหล่านี้เหนือว่าระับนายอ ทว่ายัไม่เท่าระับแม่ทัพ พวเอ็ระายันไปสนับสนุนอทหารที่รบับายเราะาวอละหนึ่นาย
่วยอทหารอเรารับมือับายเราะาวเหล่านี้”
“อรับ” รับำพลาระายัวออ
บันี้สมุลสรามึลับมาเป็นเสมอันอีรั้หนึ่
ความคิดเห็น