\"สายไปแล้วใช่มั้ย\"

เนื้อเรื่อง

--
     แซน หรือ ทราย เป็นชื่อของฉัน ฉันเติบโตขึ้นที่นี่ ที่ที่ชั้นเรียกว่าบ้าน มันอาจจะดูไม่เหมือนบ้านในสายตาของใครๆ คอนแวนต์แห่งนี้นี่แหละคือบ้านของฉัน ตอนนี้ฉันอายุ 17 แล้ว อีกไม่กี่วันคุณแม่จะมารับฉันกลับไปอยู่กับท่าน ถึงแม้ฉันจะรักที่แห่งนี้มาก แต่ฉันจำเป็นต้องไป ที่นี่มีเพื่อนๆ ที่ฉันรักมากมาย รวมทั้ง เรย์ เด็กหนุ่มในละแวกนี้ ฉันรู้สึกดีกับเขา... เขาเองก็รู้สึกดีกับฉันเช่นกัน สำหรับเขาแล้วคงเป็นแค่แบบเพื่อนสนิทกันมากกว่า แต่สำหรับความรู้สึกของฉันมันยิ่งใหญ่กว่านั้น ...

         วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่กับเพื่อนๆและเรย์ พรุ่งนี้เช้าคุณแม่ก็จะมารับฉันกลับไปแล้ว วันนี้เรย์มาหาฉันแต่เช้าพร้อมดอกไม้ช่อสวย ฉันชอบมันจริงๆ
        "แซน...ฉันมีอะไรจะบอก...เอ่อ...คือ..." เขาอ้ำอึ้ง
        "มีอะไรเหรอ มีอะไรก็พูดมาสิ" ฉันเร่งเร้า
        "วันนี้เราไปเที่ยวในเมืองกันนะ" เขาพูดตะกุกตะกัก
        "ได้ ไปสิ แต่ฉันขอไปบอกซิสเตอร์แปปนะ" ฉันว่า

         จากนั้นเราก็เข้าไปในเมืองด้วยกัน ไปเที่ยวเล่นตามประสา นานแล้วที่ฉันไม่ได้เข้ามาในเมือง และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเข้ามาในเมืองกับเรย์ ฉันชวนเขากินน้ำแข็งใสเจ้าประจำของฉัน มันยังคงอร่อยเหมือนเดิม วันนี้ดูคนจะเยอะกว่าปกติ อาจเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุด เรย์พาฉันเข้าร้านโน้นร้านนี้จนเวียนหัว แต่ฉันก็สนุก วันนี้ฉันมีความสุข มีความสุขมากจริงๆ ถ้าหากว่าฉันรู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉันก็คงจะดี ฉันพยายามเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีดีช่วงนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉันคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว

        "เรย์ เธอต้องดูแลตัวเองดีๆรู้มั้ย  อย่ามัวแต่เล่นจนลืมทานข้าวล่ะ ฉันจะไปแล้ว เธอต้องคิดถึงฉันมากๆนะ" ฉันว่า ... น้ำตาเริ่มเอ่อ ฉันพยายามจะไม่ร้องไห้
        "เธอก็ต้องดูแลตัวเองดีดีนะ เวลาข้ามถนนก็ต้องระวังด้วย ดูซ้ายดูขวาดีดีล่ะ" เขาว่า
        
        ฉันรู้ดีว่าเขาห่วงฉันแค่ไหน  ตอนนั้นเรย์ตกใจมากที่รู้ว่าฉันโดนรถชน เขาต่อว่าฉันยกใหญ่ จนทำให้ตอนนั้นฉันไม่กล้าข้ามถนนเองไปอีกนาน

       "ได้สิ ฉันสัญญาว่าจะดูรถดีดี ก่อนข้ามถนน"

        ฉันยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วของเรย์แทนคำสัญญา หลังจากเราทานน้ำแข็งใสกันเสร็จแล้ว เรย์จึงพาฉันไปดูหนังที่ตอนจบพระเอกนางเอกครองรักกันอย่างมีความสุข ฉันก็อยากให้รักของฉันเป็นแบบในหนังเหมือนกัน แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ .....ฉันอยากบอกเขาว่าฉันรู้สึกอย่างไร ฉันอยากถามว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่ฉันก็ไม่กล้า.....

         ตอนนี้รถบนถนนว่างอยู่...
        "ฉันจะข้ามถนนเองให้ดู คอยดูนะ" ฉันตะโกนบอกเขาที่กำลังชื้อขนมให้ฉันอยู่ ฉันมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีรถ ฉันจึงค่อยๆ เดินข้ามไปอย่างระวัง เเต่กลับมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งสวนมาทำให้ฉันล้มลง  ขณะนั้นได้มีรถคันหนึ่งวิ่งตรงมาที่ฉันด้วยความเร็ว... ฉันรู้สึกเบาหวิวแล้วหล่นลงพื้น เรย์หันกลับมาเห็นพอดีมาเห็นพอดี ภาพตรงหน้า คือ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบ เลือดสีแดงไหลนองเต็มพื้น

        "แซนนน......................."เขาตะโกนยาวนานราวกับว่าสูญเสียคนที่รักไป

         เด็กผู้หญิงคนนั้นถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เรย์วิ่งตามเตียงไปจนหยุดอยู่หน้าห้องไอซียู เสื้อของเขาโชกไปด้วยเลือด
         "เธอต้องไม่เป็นอะไรสิ แซน เธออย่าเป็นอะไรนะ....แซนๆๆๆๆ"เขาพูดกับตัวเองอย่างคลุ้มคลั่ง เขาโทษว่าเป็นความผิดของเขาเอง ชั่วโมงต่อมาหมอเดินออกมาจากห้อง เรย์วิ่งเขาไปหาหมอ
         "หมอ หมอ เธอเป็นยังไงบ้างครับ เธอจะต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ย หมอๆๆ บอกผมสิ หมอ"
         "สงบสติอารมณ์ก่อนครับ หมอเสียใจด้วยจริงๆ หมอทำเต็มที่แล้ว"

          เขาแทบหมดแรงเมื่อได้ยิน เรย์ทรุดตัวลงเอามือกุมขมับ แล้วจู่ๆก็วิ่งเข้าไปในห้องไอซียู เข้าไปเกาะที่ข้างเตียง
          "แซน ผมรักคุณนะ คุณได้ยินมั้ย ผมจะบอกคุณตั้งนานแล้ว แต่ผมไม่กล้า ผมขอโทษๆ ผมไม่น่าปล่อยให้คุณข้ามถนนเอง" เขานั่งคร่ำครวญอยู่ตรงนั้น เป็นภาพที่น่าสะเทือนใจต่อคนผู้ที่พบเห็น ทั้งแม่ของเธอ หมอ พยาบาล และเพื่อนๆของเเซน


          ...........แต่สำหรับฉัน ฉันไม่รู้ ฉันไม่เห็น และไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ฉันกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนแห่งหนึ่งกับเด็กๆหลายคน ในหัวของฉันมีแต่เสียงหัวเราะของตัวเองก้องอยู่ข้างใน .............

         วันนี้ของทุกๆปี เรย์จะมาที่หลุมศพของเธอ พร้อมกับดอกลิลลี่สีขาวที่เธอชอบ เขาจะนั่งอยู่ที่นั่นทั้งวัน ไม่พูดไม่จา เพราะรู้ดีว่า เธอ...คงไม่รับรู้อะไรแล้วทั้งสิ้น


         ^^ คำว่ารัก จะมีความหมายอะไร ถ้าหากบอกตอนที่สายไปแล้ว............. เขาคนนั้นคงไม่มีวันได้รับรู้ T_T