ยุ่งนัก(ผม)รักลูกสาวยากูซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : อีกองอู นักธุรกิจหนุ่ม & คัตสึดะ ไอร่า ยากูซ่าแก๊งค์ไคมีร่า

ตอนที่ 1

                เมื่อเครื่องบินลงจอดที่สนามบินนาริตะ เสียงประกาศผู้โดยสารขาเข้าก็ดังขึ้น

“เที่ยวบินสายตรงจากโคเรียแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 286 ท่านที่มารับผู้โดยสารกรุณารับที่ประตูทางเข้า 8 ค่ะ และท่านผู้โดยสารที่จะโดยสารเที่ยวบินที่ 481 จากญี่ปุ่น ปลายทางเกาหลีใต้ กรุณามาที่จุดตรวจผู้โดยสารขาออกค่ะขอบคุณค่ะ”

เมื่อสิ้นเสียงประกาศ เหล่าผู้คนที่เตรียมตัวจะออกเดินทางไปต่างประเทศก็เริ่มกุลีกุจอกันเตรียมข้าวของ

“ทางนี้ครับ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อผู้โดยสารขาเข้าเดินมาตามระเบียงทางเดินผู้โดยสาร ในมือเขาถือป้าย “อีกองอู อีเคเอกรุ๊ป อีคอเปอร์เรชั่น” เมื่อเขาชูป้ายเป็นครั้งที่สาม ก็มีชายหนุ่มสามคนเดินตรงเข้ามา

“คุณอีกองอูใช่มั๊ยครับ” เขาถาม

“ชั้นชื่ออิคิ โทยะ เป็นเลขาส่วนตัวของคุณอี นี่คือคุณอีกองอู” เขาผายมือไปที่เด็กผู้ชายที่ท่าทางและหน้าตาอายุไม่น่าจะเกิน 17

“แล้วนี่คือคุณจาจุนกิว เป็นเพื่อนสนิทของคุณอี จะมาอยู่ที่นี่ด้วย ตอนนี้คุณอีกลับมาบริหารงานเองแล้ว” เขาพูดอย่างคล่องแคล่ว

อีกองอู ถอดแว่นกันแดดออกแล้วมองไปรอบๆอย่างสนใจก่อนจะพูดขึ้น “ที่นี่ยังน่าสนใจเหมือนเดิม”

“คุณพูดญี่ปุ่นชัดมากเลยนี่ ผมคิดว่าคุณจะพูดเกาหลีซะอีก” ชายที่มารับพูดขึ้น

“ว่าแต่นายเป็นใคร” โทยะถาม

“ผมชื่อ โอมิ คาคาชิครับ เป็นพนักงานที่บริษัทลูกของอีเคเอ เค้าส่งผมมารับคุณอีไปที่ที่พัก และผมรับหน้าที่ดูแลคุณอีระหว่างที่อยู่ที่นี่ครับ”

“ก็ดี ขอบใจ แต่ไม่ต้อง ผมอยู่กับจุนกิวได้ ส่วนโทยะ นายกลับบ้านได้นะ ชั้นกะว่าพรุ่งนี้จะไปสมัครเรียนโรงเรียนที่นี่ซะหน่อย” กองอูพูดแล้วยิ้มอารมณ์ดี

“คุณอีครับ ผมเกรงว่า”

“ชั้นเป็นประธานของบริษัทนะ ส่วนบริษัทของนายก็เป็นเพียงบริษัทลูก ชั้นมาทำงานที่นี่เพราะจะย้ายบริษัทแม่มาที่นี่ เราจะรวมบริษัทเข้าด้วยกัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องทำอะไรมาก เรามีตึกแล้ว เพียงแต่ผู้จัดการที่ดูแลอยู่ต้องส่งรายงานของบริษัทนี้ทั้งหมด” กองอูพูดแล้วเดินนำหน้าไป

“เราจะไปที่พักไม่ใช่เหรอ แล้วยังยืนเซ่ออะไรกันอยู่อีก พรุ่งนี้มีงานต้องทำนะ” เขาพูด

จุนกิวหัวเราะแล้วเดินตามไป “เฮ้อ เอาอีกแล้วคุณกองอู เอาแต่ใจประจำ” โทยะว่า

เช้าวันต่อมากองอูตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกของโทยะ “คุณกองอูครับ เช้าแล้ว ตื่นเถอะครับ เราต้องเข้าบริษัทแต่เช้า ไม่มีเวลามาเล่นนะครับ”

“รู้แล้วน่าโทยะ นายนี่ก็...” กองอูพูดงัวเงีย แล้วลุกจากที่นอนโดยดี

“อาบน้ำ แปรงฟังเถอะครับ ผมเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว”

“แล้วจุนกิวล่ะ” กองอูถาม ขณะที่คว้าผ้าเช็ดตัว

“คุณจุนกิวตื่นแต่เช้าแล้ว ตอนนี้อยู่ที่โต๊ะอาหารครับ” กองอูพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

ที่สำนักดาบคัตสึดะ สำนักดาบของอดีตมาเฟียฝ่ายกังฉินชื่อดังของญี่ปุ่น ที่ปัจจุบันเป็นเจ้าของธุรกิจอุตสาหกรรมซอร์ฟแวร์ ในตอนเช้าพวกลูกศิษย์ต้องมาฝึกซ้อมกันอย่างหนัก

“ชนะอีกแล้ว โอ้โหวันนี้มือขึ้นจัง” เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งร้องอย่างดีใจ

“คุณหนู อย่าเอาจริงสิครับ” เสียงคนที่ล้มพูด เด็กสาวถอดหน้ากากเคนโด้ออกเผยให้เห็นสีหน้าดีใจแบบเด็กๆ เด็กสาวอายุสิบเจ็ด ลูกสาวเจ้าของสำนัก คัตสึดะ ไอร่า สาวน้อยที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถ เพราะมีพ่อเป็นอดีตมาเฟีย ดวงตาสีน้ำตาลที่เต็มไปด้วยอาการดีใจ คิ้วขมวดเล็กน้อย

“ถ้าไม่เอาจริงแล้วนายจะเก่งได้ไง วันนี้พอแค่นี้แหละ ชั้นจะไปโรงเรียน ฝากเก็บดาบด้วยนะโคยาม่า” เธอพูดแล้วโยนดาบให้คู่ซ้อมรับก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และอาบน้ำ

“อรุณสวัสดิ์ทุกคน” เสียงไอร่าดังขึ้นและประตูเลื่อนเลื่อนเสียงดัง ‘ผลัวะ’

“คัตสึดะมาสายนะ” เสียงอาจารย์มิโดริโกะพูด อาจารย์ที่ปรึกษาเธอกำลังยืนอยู่หน้าชั้น “กระดิ่งเข้าเมื่อกี้ และเสียงก็จบแล้ว เพราะฉะนั้นเย็นนี้ไปถอนหญ้านะจ๊ะ” อาจารย์ยิ้มอย่างใจดี

ไอร่าถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งที่

“ทำไมมาสายล่ะ” อาดะ ลูกะ เพื่อนสนิทเธอถาม ลูกะนั่งข้างไอร่าในชั้นเรียน

“อย่าแกล้งถามน่า ชั้นก็มาสายแบบนี้เป็นประจำแหละ” ไอร่าพูดแล้วเปิดกระเป๋าเอาหนังสือเรียนออกมา

“ทุกคนจ๊ะ เปิดหน้าแปดสิบ อ่านออกเสียงนะ” อาจารย์พูด ทุกคนทำตามเหมือนเป็นหุ่นยนต์

บริษัทอีคอเปอร์เรชั่น กองอูกำลังเซ็งเต็มที่แล้ว

“อะไรกัน เซ็นอีกแล้วเหรอ” เขาพูดเมื่อโทยะวางแฟ้มเล่มหนาอีกเล่มลงตรงหน้า

“ครับผม ตอนนี้เป็นเวลางานนะครับ”

“รู้แล้ว แต่ชั้นมาญี่ปุ่นเพื่อรวบรวมบริษัท และตอนนี้เราก็รวมเสร็จแล้ว ชั้นตั้งใจมาเรียนที่นี่นะ” กองอูพูด

“คุณอีครับ ผมไม่เข้าใจ ในเมื่อคุณจบมหาวิทยาลัยเคมบริจแค่อายุสิบห้าปี ในปีเดียวธุรกิจได้กำไรเกือบพันล้าน มีชื่อติดอันดับมหาเศรษฐีของเกาหลีทำไมต้องมานั่งเรียนปีสาม ให้เมื่อยด้วย” คาคาชิถาม

“ก็ชั้นอยากรู้นี่นาว่าเรียนปีสามที่ญี่ปุ่นเป็นยังไง ว่าแต่หาโรงเรียนได้รึยังล่ะ”

“ได้แล้วครับ ม.ปลายสึจิมิเนะ เขต 10 ครับ เราเอาเกรดเฉลี่ยสมัย ม.ต้นของคุณไปให้ทางโรงเรียนเค้ารีบรับทันที ส่วนคุณจุนกิวเองก็เรียนที่เดียวกัน” โทยะพูด

“ดีมาก แล้วจุนกิวไปไหนล่ะ”

“จิบกาแฟข้างนอกครับ บอกว่าขอพักสมองหน่อย”

“ทำไมตานั่นถึงได้พักล่ะ นายลำเอียงนี่โทยะ”

“ช่วยไม่ได้ครับ งานของคุณจุนกิวนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว” กองอูพยักหน้าแสดงความเข้าใจแล้วก้มหน้าลงอ่านเอกสารแล้วเริ่มเซ็นที่ละหน้า

ที่โรงเรียนมัธยมปลายสึจิมิเนะ ห้องทำงานของสารวัตรนักเรียน

“หัวหน้าครับ! หัวหน้า!” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ไอร่าหันไปมอง

“เกิดอะไรขึ้น คาตาโอกะ”

คาตาโอกะหน้าตามีรอยฟกช้ำเหมือนโดนทำร้ายมา “ใครทำร้ายนายมาแบบนี้” ไอร่าถามเสียงเข้ม

“พวกแก๊งไอวาเขต 4 น่ะสิครับ พวกผมออกไปซื้อของนิดหน่อยบังเอิญผมทำเงินตกพวกมันเก็บได้ผมไม่ยอมให้เลยโดนซ้อมแบบนี้”

ไอร่ามองเพื่อนๆของคาตาโอกะอีกสองคนซึ่งก็มีอาการเหมือนกัน

คาตาโอกะและเพื่อนอีกสองคนเป็นลูกน้องในแก๊งไคมีร่า แก๊งยากูซ่าฝ่ายกังฉินของเธอ

“ลูกะ รวบรวมคนในแก๊งทั้งหมด เย็นวันนี้เราจะไปบุก” ไอร่าสั่งแล้วกำหมัดแน่น “มันจะมากเกินไปแล้ว”

คาตาโอกะมองหน้าไอร่า หน้าตาเธอดูน่ากลัวมาก “บังอาจเหยียบจมูกคัตสึดะ ไอร่าแห่งแก๊งไคมีร่า”...

กองอูเมื่อถึงเวลาเลิกงานก็มาเดินเที่ยวกับจุนกิว และเป็นเวลาเดียวกับที่ไอร่าพาลูกน้องมาถล่มแก๊งไอวา

“นั่นเขาทำอะไรกันน่ะ” กองอูถามจุนกิว จุนกิวเองก็สนใจและยืนดูอยู่นานแล้ว

“ไม่รู้สิ สงสัยจะถ่ายหนังมั้ง เด็กผู้หญิงคนนั้นเก่งจังนะ” จุนกิวพูดแล้วชี้ไปที่ไอร่า

ไอร่าโดนเด็กผู้ชายสามคนรุม แต่เธอไม่กลัวเลยสักนิดเดียว แถมยังซัดเจ้าพวกนั้นเสียหมอบ

กองอูสนใจไอร่าขึ้นมาทันที “เด็กคนนั้นทำอะไรน่ะ”

จุนกิวส่ายหน้า “ไม่รู้สิ”

เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ไอร่าก็พาลูกน้องทั้งหมดออกมา

ระหว่างที่ออกมา คนหนึ่งในแก๊งก็ปามีดใส่เธอระหว่างที่เธอกำลังเดินหันหลังกลับ กองอูเห็นก็วิ่งเข้าไปกระชากไอร่าหลบทันที มีดเล่มนั้นเฉี่ยวผมเธอไปนิดเดียวเท่านั้น

“เฮ้ย พวกเรามันลอบกัด” ลูกน้องในแก๊งไอร่าพูดแล้วเข้าไปรุมสกรัมเจ้าตัวแสบนั้นทันที

ลูกะวิ่งเข้ามาหาไอร่าแล้วถาม “เป็นไงบ้างไอ โดนตรงไหนมั๊ย”

ไอร่าส่ายหน้าแล้วหันไปขอบใจกองอู “ขอบใจนายมากนะที่ช่วยชั้น” ไอร่าพูดแล้วลุกขึ้นยืน

จุนกิวฉุดกองอูลุกขึ้น กองอูหันมาสบตาไอร่า “ไม่เป็นไร เธอระวังตัวหน่อยละกัน”

“ขอบใจ แต่ทีหลังนายอย่าเข้ามายุ่งดีกว่า เดี๋ยวจะพาลเดือดร้อน” ไอร่าว่าแล้วเดินนำลูกน้องทั้งหมดจากไป

กองอูมองตามตาค้าง “เท่ห์ มากเลย” กองอูครางเป็นภาษาเกาหลี

จุนกิวหันมามองหน้าเขาแล้วส่ายหัวอย่างรู้ใจ “กองอูนายชอบเด็กคนนั้นเหรอ” จุนกิวถาม

กองอูหันไปมองหน้า “เปล่าซะหน่อย แค่คิดว่าเธอน่ารักดีก็เท่านั้น” กองอูพูด

“โถ่ พ่อเพลย์บอยกลับใจ คิดจะออกลายอีกแล้วเหรอ” จุนกิวพึมพำ

ทางด้านไอร่า เธอย่องกลับบ้านเพื่อไม่ให้นายคัตสึดะรู้ว่าไปทำเรื่องมา

“ไอ..” เสียงเรียกดังขึ้นเรียบๆ ไอร่าสะดุ้งแล้วหันไปยิ้มรับ

“หวัดดีค่ะพ่อ หนูเหนื่อยจังเลยวันนี้เรียนหนักน่ะ” ไอร่าพูดแล้วเอามือเกาหัว “ขอตัวนะคะ” เธอว่าแล้วเดินเร็วๆและมีสีหน้าต้องสงสัย

“วันนี้ไปถล่มแก๊งไอวาเหรอไง” นายคัตสึดะพูด

ไอร่าชะงักแล้วหันไปมองบิดา “พ่อรู้ได้ไงคะ”

“พ่อเป็นพ่อลูกนะ ทำไมจะไม่รู้แล้วอีกอย่างเรื่องแบบนี้พ่อก็ทำมาก่อนด้วย ลูกทำผิดกฎของบ้านเรา ทำไมไปทำร้ายเจ้าพวกนั้น” “มันทำร้ายคาตาโอกะก่อนนะ และที่สำคัญพวกมันต่างหากที่ผิด” ไอร่าพูดดื้อๆ

“แต่ถึงยังไงลูกก็ไม่ควรทำแบบนั้น หากมันมีเรื่องมาถึงตระกูลลูกจะทำยังไง พรรคเราล้างมือ และล่มสลายมานานแล้ว เราไม่สมควรจะก่อตั้งมันขึ้นมาอีก ลูกต้องทำโทษตัวเอง” นายคัตสึดะว่า

ไอร่ารู้ดี บทลงโทษของตระกูลคือต้องขังตัวเองในหอสูงเพื่อสำนึกผิด

“ค่ะ” ไอร่ารับคำ เธอเดินเข้าไปอาบน้ำในบ้าน แล้วสวมกิโมโนสีขาวสะอาดออกมาที่หอสูง

“เชิญครับคุณหนู” คนใช้เปิดประตู

ไอร่าเดินเข้าไปภายใน แล้วนั่งลงคุกเข่าเพื่อสำนึกผิด เมื่อคนใช้ปิดประตู ความมืดเข้าครอบงำห้อง ไอร่าไม่ได้สำนึกผิด แต่เธอกำลังแค้นจัด ใครกันนะที่มาฟ้องพ่อเธอ

XTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTX