**\'หกแสบซ่า...หกแบบรัก\'**(พระเจ้าส่งรักมาให้)

ลำดับตอนที่ #6 : *รู้สึกตัว...ครั้งแรก*

     หลังจากที่พวกเราออกมาพร้อมกับยัยพีชที่ไปกระทืบรถใครก็ไม่รู้ พวกเราก็ถึงร้านส้มตำที่ห้องอาหารห้างของยัยมิ้น ต่างคนต่างบ่นอุบอิบในเรื่องเมื่อครู่ ขนาดฉันยังบ่นอุบอิบตามเลยค่ะ แหะๆ ที่จริงฉันเริ่มบ่นน่าน หล่ะค่ะ ดูท่าทางมันจะสร้างความรำคาญให้ยัยมิ้นแล้ว

    

     \"หยุดได้ไหม แค่นี้ก็เสียหน้าจะตายอยู่แล้ว!!”   มิ้นตคอกพวกเรา เหอะๆ กลัวแล้วจ้า -0-\"

     “แล้วแกได้สู้กับใครล่ะมิ้น”  พีชถาม ยัยนี้หน้าตาสวยหายหมด มีแต่คิ้วผูกโบว์ได้

     “ไปป์”   ยัยนี้พูดน้อยได้ใจความเหมือนเดิม

     “เป็นไงว่ะ”  ฉันถามต่อ

     “ไม่ไง...ก็ชกได้ที”  โห ยัยมิ้นเรา แล้วจะขายหน้าทำไมว่ะเนี้ย



     ดูท่าทางมิ้นจะจับความคิดฉันได้ เลยหันหน้ามาทางฉันแล้วตอบ

      \"แลกกับจูบ”  OoOโอ้โห้....คือ..... พวกเราต่างคิดในใจว่า โอ้โห้ เหอะๆ ชกแลกจูบคุ้มไหมว่ะเนี้ย



      “แล้วแกไม่ฆ่ามันเลยล่ะ”  พีชถามต่อหลังจากปมคิ้วยัยนั่นหายเหลือแต่เพียงตาโตด้วยความสงสัย

      “จะฆ่าแล้ว แต่สู้มันไม่ได้ หมดแรงก่อน”  อืมๆ ยัยมิ้นตอนนี้หน้าแดงเท่ามะเขือเทศ โห...เพื่อนฉัน แต่เข้าใจนะที่สู้ไม่ได้ ดูพวกมันหลบกันแต่ล่ะคน ยิ่งกว่าลิง



      “แก้แค้น”  ฉันว่า

      “อืมม”  เสียงยัยมิ้นครางออกมา

      “แกโดนมากกว่านั้นรึเปล่า”  พีชถามหลังจากดื่มน้ำเปล่าเย็นๆอึกใหญ่ และสีหน้ามิ้นที่คิดหนัก

    

      “อืมม........ไปป์บอกชอบฉัน”  ยัยมิ้นว่าต่อหลังจากคิดอยู่ครูว่าจะตอบดีไหม



       O_o\" หน้าพวกเราแต่ละคน

      “แล้วแกจะเอาไง”  ฉันถามยัยมิ้น

       “คงพูดเล่นละมั่ง ไม่สนใจหรอก”  แล้วยัยนี้ก็โซ้ยส้มตำไปคำใหญ่

       พวกเราเลยหยุดคำถามเพียงแค่นี้ (ถ้ามันโมโหจะซวยกันหมดน่ะค่ะ แค่ยัยพีชก็กลัวจะแย่แล้ว- -“)

    

     หลังจากที่โซ้ยส้มตำเล่นคลายเครียดหมดแล้วก็พากันกลับบ้าน และฉันมั่นใจว่าไม่ต้องให้ใครไปส่ง

    

     เนื่องจากวันนี้ฟ้าดูครึ้มๆเหมือนฝนจะตก เพื่อนๆเลยถามฉันกันเกือบทุกคน แต่ปฏิเสธหมด ตกก็ดีฉันจะตากฝนแก้เครียด(แกเครียดกับเค้าเป็นหรอย่ะ-พีช) วันนี้มันน่าเจ็บแค้นจริงๆ เฮ้ออออ

    

     หลังจากที่ฉันเดินเล่นไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียนตัวเอง ฉันเดินไปหยุดที่ป้ายรถเมล์ นั่งรอรถไปเรื่อยๆที่จริงบ้านฉันก็ไม่ไกลจากที่นี้เท่าไหร่ มันเป็นคอนโดน่ะค่ะ ฉันซื้อไว้ แต่ขี้เกียจเดินล่ะ นั่งรถดีกว่า

     แต่ฉันก็ยังหวังให้ฝนตกอยู่ เลยยังไม่ขึ้นรถซักที

     จังหวะที่ฉันกำลังตัดใจนั่นหล่ะ มีเสียงหนึ่งมาทำให้ฉันชะงับไป



     “มุก......มุกใช่ไหมครับ ให้ผมไปส่งไหม”  เสียงของอีตาไหนนะ ฉันหันไปมองซ้ายมองขวา (- - )(  - -)

      อ้อ - -\"สุภาพบุรุษญี่ปุ่น อีตาคาโอะนิเอง อีตานี่ เดินมาแล้วยังบอกว่าจะไปส่งอีก มาทำไมย่ะ กำลังอารมณ์ไม่ดี-_-^^



     “ไม่เป็นไรค่ะ เพราะฉันไม่ต้องการ”  แล้วฉันก็ปัดตูดหนี ชิชะ อย่ามาจีบนะย่ะ ถึงจะสเป๊กก็เถอะ...เซ็งขี้หน้า -_-^^

    

      แต่ก่อนที่ฉันจะเอาหยิ่งปัดหน้าหนีไปขึ้นรถเมล์ รถเมล์ก็ไม่รอฉันแล้ว ชิ!ขึ้นรถแท็กซี่ก็ได้ย่ะ แต่เราเอากระเป๋าเงินมาไหมเนี้ย ให้อียัยพีชไปแล้วนิ (ยัยนั่นเขาไปขึ้นแท็กซี่ค่ะ เพราะฉันบอกว่าจะเดินไป) ชิส์ยกกำลัง! เดินไปก็ได้ย่ะ เอ่า ฝนตก อะไรกันเนี้ย วันนี้วันโชคร้ายรึไงT^T

     “ให้ผมไปส่งเถอะนะ รถผมอยู่ใกล้แค่นี้เอง”  อีตาคาโอะยังหันมามองฉันเหมือนกับว่าเค้าอยากคุยด้วยเหลือเกิน

      เฮ้อออ เอาเถอะ ไปก็ไป - -

    

      หลังจากที่ฉันขึ้นรถตานั่นแล้ว ฉันก็เริ่มนิสัยปากมากทันที

     “บอกไว้ก่อนนะ ว่าพวกเรายังไม่แพ้”  นี้~~ ฉันพูดเอาไว้ก่อนเลย ทนไม่ไหวแล้ว นิฉันแพ้หรอไม่ๆๆๆ

    

     แต่ดูท่าทางฉันพูดมันจะตลกมาก ไอ้คาโอะขำ - -\"

    

     “ผมก็ไม่คิดว่าพวกคุณแพ้หรอก พวกผมต่างหาก ยิ่งไอ้ไปป์นะ โดนคุณมิ้นชกเป็นรอยแผล พวกผมล่ะขำแทบตายมันกลับทำหน้าเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว 555+”  เหอะๆ นั่นหน่ะ เพราะเพื่อนแกไปจูบเพื่อนฉันนะโว้ย ว่ะ..ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด

     “แล้วเพื่อนเธอจะไม่รับผิดชอบเลยรึไง ทั้งๆที่มันผิดขนาดนั้น!!”  ฉันเดือดทันที คาโอะที่กำลังสตาสรถหยุดกึก หันมาทางฉันอย่างสงสัย   “ทำไมหรอ”  ตานั่นถาม

    

     อ้าววว ยังไม่รู้เรื่องอีกหรอ งั้นไม่บอกดีกว่า

     “ก็ไม่มีอะไรหรอก ไปถามเพื่อนเธอเองแล้วกัน”  แล้วฉันก็ ผิวปากอย่างอารมณ์ดี

     “งั้นผมจะไม่ไปจนกว่าจะบอก”  เอ่า...อีตานี้ เดินก็ได้ว่ะ แล้วฉันก็เปิดประตูรถ พร้อมกับเดินออกมา

    

     โอ้ฝนตกหนักจริงๆเลย แต่น้องมุกไม่หยั่นค่ะ สู้ตายยยย

     “อ้าววว ก็ได้ๆ ไม่บอกก็ได้ เดี๋ยวไปถามกับไปป์เอง”  แล้วตานั่นก็ลากฉันขึ้นรถ เอ๋ ตานั่นมองฉันแบบอึ้งๆ จะอึ้งทำไมย่ะ ไม่เคยเห็นคนสวยหรอ แต่เดี๋ยว! อ้ายยย!! >< ตอนนี้ฉันเปียกนิ >///<

    

     โอ้ สารรูปฉันตอนนี้ เสื้อนักเรียนสีขาวเปียกจนเห็นเสื้อใน กระโปรงสั่นๆตอนนี้รัดเข้ารูปทรงเห็นเนื้อหนังชัดเจน อยากบ้าจริงๆ อีตาคาโอะนั่นเห็นจะไม่เป็นหมาป่าแล้วหรอ โอ้...ฉันยังไม่อยากโดนหมาป่ากินนะT^T

    

      แต่มันกลับตระปัดเพราะเค้ากลับโยนผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ กับเสื้อกันหนาวให้ฉัน

     “ใส่ซะ เช็ดผมด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบาย”  แววตาอันอ่อนโยน นิเค้าก็เปียกเหมือนกันไม่ใช่หรอ แต่เค้ากลับเอามาให้ฉัน แล้วนี่ฉันเป็นอะไรเนี้ย



     ตึกๆ ตึกๆ หัวใจบ้า อย่าเต้นแบบนี้สิ ไม่นะ อย่า ฉัน......>///<

    

     “เป็นอะไรหรอ ผมไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า สบายใจได้”  เค้ามองฉันแล้วยิ้มๆใช้มือลูบหัวแผ่วเบา หลังจากนั้นก็หันหลังไปอีกทาง ฉันใช้โอกาสนี้ใส่เสื้อกันหนาวแล้วเรียกเค้าให้หันมา

     “ขอบใจนะ”  เสียงกระซิบฉันแสนแผ่วเบา

     “ไม่เป็นไรครับ คุณผู้หญิง บ้านอยู่ไหนครับ”  แล้วเค้าก็ก้มหัวลงเล็กน้อย หันมามองฉันแล้วสายตาที่ทำให้ฉันอ่อนแอ



     โอ้ยย เขินโว้ยยย >///<

    

     “อยู่คอนโดพิมาลัยน่ะค่ะ ตรงไปอีกนิดหน่อย”  ฉันตอบไปซื่อๆแบบที่หันหลังให้เค้า คงเพราะหัวใจทำงานเร็วเกินจนสมองไม่รู้สึกอะไรแล้ว จะแกล้งตามแบบฉันคงไม่ได้ เพราะแค่หันหน้าไปคุยเหมือนก่อนยังไม่กล้าเลย หน้าฉันตอนนี้คงเป็นมะเขือเทศแทนยัยมิ้นแล้วล่ะ



     โอ้ยย~~ จะทำยังไงกับชีวิตดีล่ะเนี้ยยย>///<