**\'หกแสบซ่า...หกแบบรัก\'**(พระเจ้าส่งรักมาให้)

ลำดับตอนที่ #2 : *ความรักหรอ...ไม่เคยคิดเร้ยยย* (ตอนที่2)

       รอพวกมันอยู่ซักครู่แต่ล่ะคนก็ออกมาด้วยชุดสีสดใส

       แนะนำเพื่อนฉันก่อนดีไหมคะ มียัยพีช ข้าว คุกกี้ ไอวี่ แล้วก็ยัยมิ้นที่ยัยติดต่อไม่ได้

                  

       คิดไปแล้วชื่อเพื่อนฉันเหมือนของกินทุกคนเลยนะคะ  แอบคิดไม่ได้ว่าที่คบกับมันเพราะเผื่อเวลาหิวรึเปล่า เหอะๆ-.,-

       แต่ยัยพวกนี้สวยและรวยทุกคนค่ะ(รวมฉันด้วยนะคะ) โฮะๆๆๆนิหล่ะค่ะเพื่อนฉัน ^0^



       “นิ เราก็โทรไม่ติดล่ะ”  ยัยข้าวบอกพร้อมกับปิดมือถือ

       ยัยข้าวเนี้ย ที่จริงชื่อข้าวจ้าว ผมสีดำตรง สูงซัก165ได้ ตัวเล็กๆแต่แต่งตัวเปรี้ยว แต่ก็น่ารักดีนะคะ ยัยนี้เป็นนักร้องชั้นนำเลยนะคะ ผ่านเวทีประกวดมาอย่างโชกโชน อ้อ..ยัยนี้ชื่อว่ายัยข้าวเพราะพ่อแม่มันทำอาหารค่ะ ไม่อยากจะบอกเลยว่าระดับสุดยอดเพราะสาขาขยายสาขาทั่วโลกเชียวล่ะค่ะ มีเพื่อนดีงี้หล่ะค่ะ สบายท้อง~ ^^

                

      “ไปถามพ่อมิ้นเลยแล้วกัน ดีไหม”  คุกกี้ออกความเห็น

      พวกเราจึงพากันเดินไปที่ห้องประธานบริษัท

          

      พูดถึงยัยคุกกี้นะคะ ไม่พูดถึงเดี๋ยวหาว่าไม่ขายเพื่อน(มันชอบให้ขายค่ะ)ยัยผมสีดำหยักประบ่า ยัยนี้เป็นคุณหนูสุดเลิศ ของคุณแม่และคุณพ่อที่มีบริษัทขายส่งและปลีกคอมพิวเตอร์ชื่อดัง พ่อแม่ของคุกกี้เค้ารักคุกกี้มากค่ะถึงขนาดฝากบริษัทยักษ์ใหญ่ไว้ที่อังกฤษ แล้วมาเปิดสาขาที่ไทยไว้อยู่กับลูก พ่อแม่เลยต้องไปๆมาต่างประเทศบ่อยๆ อีกอย่างที่ฉันอิจฉาคือ ยัยนี้เรียนเก่งถึงขนาดได้ที่1ของประเทศเชียวค่ะ  ชิชิ - -“



     พร่ำพอสมควรก็ถึงห้องของคุณพ่อมิ้นแล้ว พวกเราก็คงกริยามารยาทอันผู้ดี(ที่ลืมไปบางขณะ)เคาะประตู แล้วถือวิสาสะเข้าไป(บอกแล้วค่ะว่าลืมทุกขณะ เอ๋ย บางขณะค่ะ แหะๆ)

        

     “อ้าว พ่อนึกว่าใคร ลูกๆเองเหรอ มาหามิ้นหรอลูก”  คุณพ่อผู้ใจดีของยัยมิ้นถามขึ้นขณะที่กำลังเซ็นกระดาษและรายงานที่แฟ้มที่เรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ

      “ค่ะพ่อ มิ้นไปไหนคะ”  ฉันถาม



      “มิ้นเค้าไปอังกฤษลูก ไปซื้อรถคันใหม่ บอกว่าอยากได้ๆ แล้วก็เครื่องเสียงรถ”  ลืมบอกค่ะยัยมิ้นชอบแต่งรถมากๆ ที่บ้านมีเป็นลัง ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรมากมาย แต่ก็ดีค่ะ มีรถขับ อิอิ^-^

      “อ๋อ~”  พวกเราร้องขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ติดใจมากนัก

      \"ไปหามิ้นเค้าไหมล่ะลูก เดี๋ยวพ่อจองตั๋วให้ พ่อก็ไม่รู้ว่ามิ้นเค้าจะกลับมือไหร่ ลูกมิ้นลืมเอามือถือไป”  คุณพ่อผายมือเชิญให้เรานั่งที่โซฟารับแขก



      “ค่ะ รบกวนนะคะ”  ฉันรีบพูดก่อนคนอื่นปานสายฟ้าแลบ โฮะๆๆๆๆ เที่ยวๆ~~^3^

      ก่อนที่คุณพ่อมิ้นจะเปิดเน็ตเข้าจองตั๋วให้พวกเราก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อน

  

     กริ๊งๆ (เสียงลาวมากค่ะ คุณพ่อเปลี่ยนด่วน- -\")

      “ท่านประธานคะ คุณมิ้นโทรมาค่ะ”  พี่เลขาบอกผ่านโทรศัพท์ คุณพ่อกดปุ่มรับสาย

      “ไงลูกมิ้น เพื่อนๆเค้าถามหาน่ะ พ่อเลยกะจะให้ไปหาที่อังกฤษเลย”

                  

      แก๊!! ยัยมิ้น แกห้ามบอกนะโว้ยว่าแกจะกลับแล้ว!!!

      “ก็ได้จ้า เดี๋ยวพ่อบอกให้ แค่นี้จ้า”แล้วคุณพ่อก็วางสาย  เอิ้กO_Oตกลงว่า...

                  

     “มิ้นกลับมาแล้วจ้าลูกๆ เที่ยวห้างพ่อก่อนแล้วกันนะ ซักครู่ก็มาแล้ว มิ้นบอกว่ารถติดอยู่ เอาคีการ์ดพ่อไปไหม”  คุณพ่อพูดเหยียดยาวแต่ฉันกลับไม่ฟังเลย T^T ไม่ได้เที่ยวอังกฤษเลย ยัยมิ้น แกตายยยย -_-^^^

      “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว”  ยัยพีชว่า แล้วเราทั้งหมดก็ขอตัวออกจากห้องไป (ส่วนฉันโดนมันลากไป TOT” อังกฤษ~~)



      เราเดินกันลงมาที่ร้านเสื้อผ้า ฉันกับพีชใส่ชุดนักเรียนเดี๋ยวเด่นเกินไป



      อ้อ ฉันยังแนะนำเพื่อนไม่หมดใช่ไหมคะ อีกคนเดียวแล้วทนๆอ่านไปอีกหน่อยแล้วกันค่ะ ยัยที่สวยน้อยกว่าฉันนิดหน่อย โฮะๆๆ (หลงตัวเอง-ไอวี่) ยุ่งย่ะ -_-^ ยัยไอวี่ค่ะเป็นลูกครึ่ง ผมสีน้ำตาลอ่อน ยัยนี้เป็นนางแบบค่ะ เลยสูงเปรตมาก 173 ฉันเตี้ยไปเลยค่ะ -_-“ยัยคุกกี้ก็ 177 ไม่รู้จะสูงอะไรนักหนา แม่ยัยไอวี่แต่ก่อนเป็นนางแบบค่ะ ตอนนี้เป็นเบื้องหลังไปแล้ว ส่วนพ่อเป็นโค้ดแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นประธานฟีฟ่าไปเรียบร้อย ไอวี่ได้เชื้อพ่อแม่เยอะค่ะ มันเก่งทั้งฟุตบอลและนางแบบ=__=\"

  

      พวกเรานั่งดื่มน้ำเล่นที่ร้านขายกาแฟ คุยกันรอยัยมิ้น

      “แกว่าแถวนี้มีผู้ชายหน้าตาดีไหม”  ยัยข้าวเอ่ยเสียวหวานพลางมองผู้ชายที่อยู่โต๊ะข้างๆ

      “อย่ามาพูดนะโว้ย จ้างก็ไม่เอา”  ยัยพีชว่าต่อ ทำหน้าตาเหยเก

              

      “แต่หล่อนะ ดูสิ”  ข้าวชี้ไปทางโต๊ะนั้น

      “ผู้ชายอ่ะ ให้ตายยังไงก็ไม่เอาหรอก”  คุกกี้ว่าต่อ

      “เราโรงเรียนหญิงล้วนพาผู้ชายมามันแปลกๆนะ”  เอ๋ เหตุผลฉันแปลกกว่าเพื่อนไหมเนี้ย-_-

       อยู่ๆยัยมิ้นก็เข้ามาแล้วบอกกับพวกเราเสียงดัง

                  

       “ความรักน่ะหรอ ไม่เคยคิดเลยล่ะ”



      ยัยมิ้นบอกแล้วก็ยิ้มอย่างมั่นใจ พวกเราทั้งหมดยังอึ้งๆอ้าปากค้างกัน ยัยนี้เอาเก้าอี้จากพนักงานแล้วนั่งลงอย่างอ่อนล้า

      “อะไร ฉันพูดเรื่องแบบนี้มันผิดเหรอ”  มันสั่งน้ำแล้วหันมาพูด

      อีหน้าตาย อย่ามาพูดยิ้มๆนะโว้ย มันมาแปลกจริงๆ- -\"

    

      คุยกันได้ซักพัก(เมื่อยพิมพ์แล้วย่ะ)พวกเราก็จะไปดูรถใหม่ของยัยมิ้น

      ระหว่างที่เดินคุยเล่นกันยัยซุ่มซ่ามอันดับหนึ่งของกลุ่มก็ทำพิษ (ฉันอันดับสองค่ะ เหอะๆน่าภูมิใจ- -\")

      ตุ๊บ!!! โครม!! เสียงล้มดังสนั่น พวกเราต่างหันหลังกลับไปมอง

      

     โอ้มาก๊อดดดด!!!~~ ยัยข้าว อยากมีเรื่องขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ต้องหาหรอก ฉันหาเองได้ --\"

      “ขอโทษนะคะ”  ยัยนั้นละล่ำละลักบอกเป็นการใหญ่

    

      เค้ามีสีหน้าไม่พอใจทันที ลุกขึ้นปัดตัวเล็กน้อยหันไปหายัยข้าวแล้ว......

       “ขอโทษแล้วหายไหม”  เสียงเรียบๆธรรมดาๆแต่รู้ไม่

                  

      กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง~~

      เสียงระฆังหัวใจของยัยข้าวดังกังวาน

                  

         ยัยนี้ตกหลุมรักภายใน สามวินาที สธิติโลก เหอะๆ --\"

..................................................................................................................

    โฮะๆๆๆ จบไปอีกตอน ตัวละครเยอะสับสนไหมคะ แหะๆ

แต่มันก็เอาออกไม่ได้ซักคนเลย อ่านไม่รู้เรื่องบอกด้วยแล้วกันค่ะ

ว้า ไม่มีอะไรจะเขียนแล้ว มันเขิน-///- กริ๊สๆๆๆ

ยังไงก็ขอบคุณล้วงหน้าถ้าเม้นชมหรือวิจารย์อะไรมา ลงสองตอนแบบนี้คงไม่เบื่อก่อนนะคะ

โอ้ยยยย ไม่รู้เขียนอะไรแล้วเขิน เอาเป็นว่าทางผู้อ่านเขียนมาบอกบ้างเนอะ คริๆ (หลอกให้เม้นทางอ้อม ฉลาดจริงๆกู- -\")