สุขสันต์วันเกิดนะ

ลำดับตอนที่ #4 : Happy Birth Day นะ

L.4

      เป็นอีกหนึ่งคืนที่แสนทรมาน...ริวเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย....สายตามองต่ำ..เค้าไม่อยากคิดถึงเรื่องราวข้างหน้าอีกต่อไป....เค้าเริ่มคิดต่างๆนานา....ถ้าเธอตายไป....เค้าจะทำเช่นไร....เค้าจะตามเธอไปดีมั้ย....หรือจะอยู่แทนเธอ....ไม่สิเธอต้องรอด...เธอต้องกลับมาเป็นปกติ.........ในใจของเค้าแสบวุ่นวาย...เค้าเดินคิดไปเรื่องๆจนกระทั่งได้ยินเสียงๆหนึ่งดังออกมาจากห้องพักห้องหนึ่ง

“เราจะทำไงดี.....ไม่คิดว่าจะเป็นร้ายแรงในคืนนี้...หัวใจเทียมยังไม่มาเลย..” คุณหมอหลาายท่านกำลังประชุมอย่างเคร่งเครียด

“อืม...ถ้าอย่างนั้นจะต้องผ่าตัดให้อยู่อีกสักระยะหนึ่งไปก่อน...แล้วหลังจากนั้นวันต่อมาค่อยคิดต่อไป”หมอทุกท่านพูดอย่างถอนหายใจเพราะไม่รู้จะทำเช่นไร

      ในขณะที่กำลังจบการประชุม หมอทุกท่านกำลังเก็บของเพื่อที่จะไปช่วยเด็กคนหนึ่งอย่างสุดความสามารถ...เพื่อในเด็กคนนั้นรอดแม้ว่าจะรู้ว่าไม่มีทางเลยก้อตาม....แต่ก้อเป็นจรรยาบรรณอย่างหนึ่งของคนที่เรียกว่า..หมอ....แต่ในขณะที่กำลังเปิดประตูออกไปนั้น....

“หยุดก่อนครับ” ริวดักอยู่หน้าประตู...ทำให้หมอทุกท่านสงสัย

“มีอะไรหรอครับ...ถ้าไม่มีผมต้องขอตัวเพราะมีงานเร่งด่วนอย่างมาก” หมอท่านหนึ่งพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

“คือ.....ผมอยากถามคุณหมอว่าอุปกรณ์ที่นี้มีครบใช่มั้ยครับ” ริวก้มหน้าถามหมอ



“ที่นี้จะต้องมีอุปกรณ์ครบอยู่แล้ว.....อย่าถามอะไรบ้าๆได้มั้ย...ผมบอกแล้วว่ากำลังรีบ”



“.............ผมอยากให้คุณหมอช่วยอะไรหน่อยครับ...”ริวที่กำลังก้มหน้าอยู่กลับเงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตา





    ในเวลาต่อมา....การผ่าตัดได้สิ้นสุดลง...ในที่ๆหนึ่งซึ่งเป็นสีขาวล้วน......โรสได้เห็นบางอย่าง.......เธอพยายามจ้องมองไปที่บางอย่างนั้น....เธอมองเห็นชัดขึ้น......ชัดขึ้น....จนกระทั่งมองเห็นบางอย่างนั้น.....เธอตกใจจนต้องร้องออกมา

“ริว” เธอรีบเดินไปหาเค้าอย่างรวดเร็ว

   แต่ริวมิได้ตอบเธอแต่อย่างใด...เค้ายิ้มให้เธอ....และเธอก้อยิ้มตอบเค้าอยู่อย่างนั้นนาน...จนกระทั่งเค้าได้พูดขึ้น



--โรสลืมตาขึ้นได้แล้ว....เธอต้องตื่น....เพราะทุกคนต้องการให้เธออยู่....ไม่ว่าใครก้อตาม- -



“ริวเดี๋ยว.....เดี๋ยว....อย่าเพิ่งไป...”ในขณะที่โรสกำลังตะโกนอยู่นั้น....เธอก้อได้ยินอีกเสียงหนึ่ง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



“โรส....ลูก...โรสตื่นเร็วลูก...”เสียงของคุณแม่กำลังเรียกลูกของตนอย่างเป็นห่วง

    .

         .........โรสตื่นขึ้น...เธอคิดเธอต้องเห็นคนที่เธอรักอีกครั้ง...เธอลืมตาขึ้น...ค่อยๆมองคนที่เธอรักทุกคน....



-คนแรกที่เธอคิดคือ.....พ่อของเธอ.....คนที่เธอรักและเคารพตลอดมา- คุณพ่อยิ้มอย่างอ่อนโยนอยู่ข้างๆเธอ



-คนที่สอง....คือ...แม่ของเธอ...คนที่ให้กำลังใจเธอตลอดมา...- คุณแม่ของเธอยิ้มให้เธอทั้งน้ำตา



-และคนสุดท้าย.....คือริว....คนที่เธอรัก....คนที่ให้กำลังใจเธอตลอดมา...-......แต่เธอกลับมองไม่เห็นเค้า...ริว....ริว...ริวอยู่ไหน...

    เธอลุกขึ้นและมองไปรอบๆ ....เธอรู้สึกว่ามีคนหนึ่งกอดเธออยู่ข้างหลัง...เธอยิ้มและหันไปมอง...แต่ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด...นั้นคือเพื่อนของเธอที่กอดเธอและร้องไห้....เธอเริ่มกังวล....ริว...ริวเธออยู่ไหน

“แม่คะ...ริวล่ะ..” เธอหันไปหาแม่และถามแม่ของเธอ

“คือ.......ริวเค้า....ริวเค้า....เค้าเอาหัวใจของตัวเองให้ลูกน่ะจ้า...” แม่ของเธอร้องไห้หนักขึ้น....เธอหันไปหาแม่....น้ำตาคลอ...น้ำตาของเธออาบแก้ม



ย้อนกลับไปในระหว่างที่ริวดักรออยู่หน้าห้องประชุม

“.............ผมอยากให้คุณหมอช่วยอะไรหน่อยครับ...”ริวที่กำลังก้มหน้าอยู่กลับเงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตา

“รอก่อนได้มั้ยผมกำลังจะไปผ่าตัด...”หมอเดินไปอย่างไม่สนใจเค้า

“ผม...อยากให้หมอเอาหัวใจของผมไป..” ริวตะโกนจนทำให้หมอสะดุดในคำพูดเค้าจนหันมา

“ผมอยากให้คุณหมอเอาหัวใจของผมให้คนที่หมอจะผ่าตัดตอนนี้คับ..” ริวย้ำกับหมออีกครั้ง..มองหมอส่งสายตาจริงจัง



“เธอต้องบ้าแล้ว.....ไม่มีทางผมไม่มีทางเอาคนที่มีชีวิตมาผ่าตัดเล่นอย่างเด็ดขาด” หมอบอกเค้าและเดินต่อไป

“แต่เค้าคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม....ผมรักเธอมากนะครับ..” เค้าพูดพร้อมวิ่งไปดักหน้าหมอ

“ยังไงก้อไม่ได้ครับ.....ถ้ามันผิดจรรยาบรรณของหมอ....ทางเราจะผ่าตัดเปลื่ยนเครื่องในคนที่ยังมีชีวิตและยังปกติไม่ได้เด็ดขาด” หมอบอกเค้า....และเดินออกห่าง



“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอคงผ่าตัดคนที่....ตายไปแล้วใช่มั้ยครับ...”ริวพูดและยิ้มอย่างมีเลิศนัย



“หา!!” หมอหันมาหาริวแล้วเค้าก้อต้องตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น...ริววิ่งเข้าไปนำเครื่องมือสาธิตการผ่าตัดครั้งนั้นปาดข้อมือของตนเอง...



“คุณทำแบบนี้ทำไม....อยากตายรึไง..”หมอวิ่งเค้าห้ามแต่ริวกลับหลบ..เค้าเดินเซไปเรื่อยๆตามทางเดิน...หมอเดินตามเค้าด้วยความเป็นห่วง....หมอพยายามจะเตือนเค้าหลายครั้ง...เมื่อไหร่ที่หมอจะจับข้อมือ...เค้าก้อจะหลบทุกครั้ง...เลือดที่ออกตลอดทางเดินบ่งบอกถึงขีดสุดของชีวิตทุกครั้งไป



“ขอโทษนะครับหมอ..ที่ผมเอาแต่ใจแบบนี้”ริวพูดเค้าเดินไปเรื่อย...จนถึงห้องผ่าตัด....

“คุณหมอค่ะ” พยาบาลที่ตามเรียกคุณหมออย่างหวั่นๆ



“ผมเข้าใจแล้ว....คุณพยาบาล...นำเค้าไปใส่ชุดฆ่าเชื่อโรค...”

“ขอบคุณครับ..”ริวยิ้ม...เป็นยิ้มที่มีความสุขที่สุด...ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นต้องแลกกับความตายก้อตาม



“ขอให้คุณทำตามที่ต้องการขณะที่ยังมีชีวิตเถอะครับ..”หมอบอกเค้า

“....”ริวยิ้ม

..........................................................................................................................................................

ขณะผ่าตัด

“โรส...ชั้น....รัก...เธอ..”คำพูดสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่....เค้าพูดขณะที่พลังชีวิตเหลืออีกไม่นานแล้ว...พยายามลุกออกจากเตียงเพื่อไปหาเธอ.....จูบครั้งสุดท้ายพร้อมน้ำตาและล้มลง....ใช่เค้าหมดลมหายใจแล้ว



“นำชายคนนี้ขึ้นเตียง...เตรียมผ่าตัดเปลี่ยนตัวใจได้..” หมอเช็ดน้ำตา

“คุณหมอคะ...”พยาบาลร้องไห้ออกมาอย่างเห็นได้ชัด..เธอเรียกหมอ....และจับมือของทั้งสองคนให้หมอได้เห็น......มือของเค้าทั้งสองได้สัมผัสกันอย่างแน่นหนา.....ห้านิ้วของโรสจับที่ห้านิ้วของริวทั้งสองจับมือกัน...ไม่ว่าจะดึงออกอย่างไรก้อไม่มีผลซักนิด..



“ไม่เป็นไร...ปล่อยไว้อย่างนั้นหล่ะ..”หมอบอก

    

และเมื่อการผ่าตัดสำเร็จ...เป็นที่น่าแปลกใจเพราะมือของริวได้ปล่อยออกจากโรสเมื่อชีพจรของโรสเต้นปกติ...



กลับมาที่เดิม

“ก้อเป็นแบบนี้หล่ะลูก..”แม่ของเธอนำผ้าเช็ดหน้าให้ลูกสาวที่ตั้งใจฟังพร้อมน้ำตาและไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“ไม่ค่ะ!!!......ไม่....ริวตอนนี้ต้องออกไปข้างนอก...ต้องไปหาอะไรกินไม่ชวนหนู...หรือไม่ก้อซ่อนอยู่ที่ไหนซักแห่ง....หนูรู้เค้าต้องออกมาแล้วทำให้หนูตกใจ.....”เธอพูดพร้อมดันผ้าเช็ดหน้าออกห่างตัวเอง



“ออกมาริว!!!ไม่ออกมาชั้นฆ่านายแน่!!!.....ไม่เห็นหรอ...ชั้นหายแล้วไง!!!นายมาดีใจกับชั้นหน่อย....!!!”โรสตะโกนออกมาพร้อมกับร้องโฮอย่างดัง....เสียงร้องไห้ดังระงม



“โรส.....ลูก....ริวเค้าบอกให้หนูน่ะจ้า..”คุณแม่ของเธอยื่นจดหมายที่เปื้อนเลือดให้กับโรส

“เค้าบอกด้วยว่าเค้าไม่เสียใจที่ทำแบบนี้เลย”แม่ของเธอบอกด้วยเสียงสะอื้น

    โรสรีบดึงจดหมายจากมือของแม่เธอทันที....แต่ก้อต้องตกใจเมื่อมีสิ่งเล็กๆสิ่งหนึ่งออกมาจากจดหมายมันตกลงที่ตักของเธออย่างพอดี...แต่เธอกลับไม่สนใจมันแม้แต่น้อยเธอสนใจอีกสิ่งหนึ่งมากกว่า......



ถึงเธอที่ฉันรักมากที่สุด........โรส

        

    ไง  โรส ตอนที่เธออ่านจดหมายนี้อยู่ฉันคงจะไม่มีชีวิตแล้วสินะ  ตลอดมาฉันคิดว่าตลอดว่า  ฉันจะเอาอะไรที่จะให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุด  แต่ในที่สุดฉันก็หาคำตอบเจอแล้ว ในที่สุดคำตอบที่แท้จริงคือหัวใจนี้เอง  ฮะฮะ ตลกนะ  ฟังแล้วดูเอียนๆ  หัวใจอย่างนั้นหรอ  แต่แปลกที่มันจริง ในที่สุดฉันก็หาสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอจนได้  แต่มันกลับแลกด้วยชีวิต  แต่ก็รักษามันให้ดีที่สุดนะ  รักใครมากกว่าฉันก็บอกเค้าไปเลย  ไม่ต้องกลัวฉันเสียใจล่ะ  ฉันจะเกิดเป็นลูกของเธอแล้วกัน  จะตลอดมาฉันอยากบอกเธอว่า

“ฉันรักเธอ”

ที่ผ่านมาฉันไม่เคยบอกเธอเลยซักครั้ง  แต่มันก็ก้อคือความจริงที่ฉันต้องพูดออกมา  รักษาตัวเองให้ดีนะ  ฉันคงไม่มาดูแลเธอเหมือนเคยอีกแล้ว  ขอบใจสำหรับทุกอย่างนะ รู้มั้ยในตอนที่ฉันเขียนมันฉันคิดตลอดเลยว่า

ถ้าฉันไม่ตายล่ะ  ถ้าหัวใจเทียมมาทันล่ะ    หรือถ้าเธอฟื้นขึ้นมาล่ะ ตอนนี้ฉันคงอยู่ร่วมกับเธอ  คงจะอยู่คอยดูเธอลืมตาขึ้นมาและยิ้มให้ฉันเหมือนเช่นเคย  แล้วเราก็ตั้งใจเรียนให้จบ มีงานทำดีๆ  แต่งงานสร้างบ้านหลังใหญ่ๆ มีลูกซักสองคน เหมือนที่เธอเคยบอกฉันตอนเด็กๆไงล่ะ แต่ความจริงมันก้อไม่ใช่สินะ  ความจริงคือฉันไม่มีอะไรอีกแล้ว  แทนที่จะเป็นสามีที่ดีของเธอ ฉันกลับได้เป็นลูกของเธอแทนซะได้   ตั้งชื่อลูกว่า”ริว” นะ

    ขอโทษนะที่จริงก้อจะเขียนให้ยาวๆหน่อยแต่เวลากลับไม่มีซะได้  แล้วก็เจ็บแผลเต็มทีแล้ว สุดท้ายฉันอยากขอเธอ  ‘ยิ้มตลอดไปนะ’ เศร้าฉันโกรธด้วย

                                 Happy Birthday  My Dear



                                          รักและ........................



    ประโยคสุดท้ายเค้าไม่ได้เขียนเอาไว้  โรสคิดว่าสเค้าคงเขียนไม่ไหวแล้ว  เธอยิ้มออกมาเบาๆ และปาดน้ำตา หัวเราะออกมาครั้งใหญ่

“555555+ ตาบ้า คนกำลังจะตายน่ะ เค้าไม่เขียนจดหมายบ้าบอสั่งตายได้แบบนี้หรอกน่ะ  น้ำเน่าชะมัด” เธอพูดเบาๆออกมา

“...................แต่ก้อยังดีกว่าไม่มีอะไรทิ้งให้ฉันได้รู้เลยล่ะนะ” น้ำตาหยดสุดท้ายตกลงพอดีกับสิ่งของเล็กๆนั้น...เธอหยิบขึ้นมาจึงเห็นแหวนนั้นสลักว่า Love Neverdie พร้อมกับสวมมันที่นิ้วนาง

“ให้แหวนมาแบบนี้ชั้นจะไปมีคนใหม่ได้ยังไงล่ะ ....ตาบ้าเอ๋ย” เธอยิ้มให้แหวนอย่างอบอุ่น



5 ปีต่อมา

ที่สวนแห่งหนึ่ง มีใบไม้หลากหลายสีหล่นที่ทุกที่ของสวนบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของแมกไม้ในบริเวณนี้อย่างชัดเจน หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในสวนกว้าง ผมยาวสวยสับเล็กน้อยของเธอทำให้คนมองตามได้ราวกับเสกเวท พร้อมทั้งใบหน้าได้รูป แก้มที่ปัดด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อยบ่งบอกถึงความเป็นสาว ปากที่แสนจะบอบบางสีแดงสดและเข้มได้กลบลงด้วยลิปสติกสีชมพูใส เธอเดินไป ณ สถานที่แห่งหนึ่ง ที่มีต้นไม่ใหญ่และหินก้อนหนึ่งที่สลักชื่อว่า....

“นาคาซากิ  ริว  สุขสันวันเกิดนะ เอ้า!!ของขวัญ” เธอนั่งลงและพูดอยู่ข้างๆก้อนหินนั้น

    โรสแกะของขวัญของเธอออกจากกล่อง....นั้นคือแหวนอีกวงหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่เล็กน้อย มันสลักคำเดียวกันรูปแบบและรูปทรงเหมือนกันทุกอย่าง



“ไม่บอกกันเลยนะว่ามันไม่ใช่เงิน แต่เป็น หินที่มีเพียง สองชินในโลกที่เราสองคนหาเจอกัน”เธอพูดและยิ้มออกมาอย่างน่ารัก

“กว่าจะเก็บเงินทำแบบที่เหมือนกันขึ้นมาได้ลำบากนะเนี้ย “เธอขุดหลุมขนาดเล็กๆพอที่แหวนจะใส่ลงไปได้

“แล้วที่ว่ารักใครให้บอกเค้าเลยอ่ะ....ชั้นคงทำไม่ได้หรอก...โทษนะจ๊า...ขอขึ้นคานแล้วกัน”เธอกลบดินพร้อมกับยิ้ม



“ชั้นคงต้องไปแล้วล่ะ...กับหัวใจนาย...ไม่ต้องห่วงนะ พอชั้นได้งานทำดีๆชั้นจะรับเด็กมาเลี้ยงเพราะงั้นชั้นคงต้องขอ นามสกุล -นาคาซากิ- ของนายแล้วกันนะ “เธอยิ้มหวานให้ก้อนหินนั้นและเดินออกไป



                                                 ขอบคุณสำหรับสิ่งที่ผ่านมานะริว



                                              นาคาซากิ ณัฐธิกา(โรส)

                                                     15/8/2532