สุขสันต์วันเกิดนะ

ลำดับตอนที่ #3 : และแล้วก้อเกิดขึ้น

L.3



แอ๊ด~~~



             เสียงประตูดังขึ้น หมอรักษาอาการของโรสหันมาด้วยท่าทางผิดหวัง

“หมอคับเธอเป็นยังไงบ้าง “ริวรีบรี่เข้ามาถามด้วยสีหน้าอิดโรย



“หมอคิดว่าเธอคงอยู่ได้ไม่นานแล้ว.....ตอนนี้เธอต้องอยู่ ICU รอผลตรวจอีกครั้ง “หมอตอบ

“แล้วเธออยู่ได้นานเท่าไหร่ครับ “ริวถาม เค้ารู้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ แต่มันเร็วเกินไปสำหรับเค้า เธอและเค้ายังอายุ 17 อยู่ เธอต้องอยู่ได้อีกปีสิ

“ก็คงอีก 5 วันนะ หมอจะพยายามให้ดีที่สุด” หมอบอกริว และโค้งรับให้กับแม่ของโรส



“ริวลูก.....แม่ควรทำยังไงดี...โรสแกจะจากแม่ไปแล้ว “แม่ของโรสมองริว ในตาเธอชุ่มไปด้วยน้ำตา



“.........................” ริวไม่สามารถตอบเธอได้....

“ผมว่าเราควรไปดูโรสก่อนดีมั้ยครับ “ริวบอกแม่ของโรส



“จ้า “แล้วทั้งสองเดินไปห้อง ICU ด้วยกัน

----------------------------------------------------------------------

ณ ห้อง ICU

               ผมสีน้ำตาล...ดวงตาคู่สวยสีเดียวกับผมที่เข้ากันอย่าลงตัว....ใบหน้าสีขาวชมพู....ปากเรียวสีแดงใบหน้ารูปไข่โค้งสวย.....บัดนี้มันกลับเป็นใบหน้าสีขาวสีซีด....ปากสีแดงที่ใครก้อก้อต้องหันมามองจนทำให้โรสรำคาญ...ตอนนี้กลับสีเขียวไม่ชวนมองอีกต่อไป....ใบหน้าได้รูปก้อกลับซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด



“ลูกแม่.....ลูก......โรสของแม่...อย่าจากแม่ไปอย่านี้นะลูก....” แม่ของเธอร้องไห้กอดลูกสาวที่ไม่ได้สติ

“คุณน้าคับ....เธอต้องได้สติแน่นอน...เชื่อผมเถอะคับ...” ริวเข้ามาปลอบคุณแม่ของโรส เค้ารู้ดีว่าผู้เป็นแม่ต้องเสียใจกว่าเค้าเป็นหลายเท่านัก



จากนั้นทั้งสองคนก้อหลับพักผ่อนที่โซฟา ห้องICU

    ริวไม่สามารถหลับได้เค้ารู้ว่าแม่ของโรสก็เช่นกัน....เธอร้องไห้จนหลับไป...ริวเข้าใกล้เตียงของโรส....เค้าสัมผัสแก้มที่แทบจะไม่มีสีของเธอ....ใบหน้าของเธอซีด...เรียวปากที่เคยอวบอิ่มสีแดงสดของเธอบัดนี้กลับกลายเป็นสีขาวซีด....ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอด้วย.....เธอควรจะมีชีวิตอีกปีสิ.....แต่เรากลับทำลายชีวิตของคนที่รัก...คนที่น่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป......เราต่างหากล่ะ...ที่ไม่ควรมีชีวิต....เราต่างหากที่ควรเป็นโรคนี้...เพราะคนที่เรารักคนแรกและจะเป็นคนสุดท้ายคือเธอ......



“ริว.....” เสียงๆหนึ่งดังกังวานขึ้น...ถึงแม้ว่าจะค่อยเต็มทีก็ตาม...แต่เป็นเสียงที่ปรารถนามากที่สุดสำหรับเค้า..ริว....ในตอนนี้



“โรสเธอฟื้นแล้ว....” ริวยิ้ม...เค้าดีใจที่สุด

“ผมจะไปบอกคุณน้านะ....”ริวที่เดินไปบอกคุณแม่ของโรส..แต่กลับโดนเธอจับมือเอาไว้...



“ไม่ต้องหรอก....ชั้นรู้ว่าท่านต้องร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว....ชั้นไม่อยากให้ท่านร้องไห้อีก” โรสบอกเค้า



“อืม...” ตัวริวเองก็เห็นด้วยเช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนเงียบไปนาน.....ได้แต่มองหน้ากัน...มีคำพูดมากมายที่อยากบอก.....มีประโยคมากมายที่จะพูด....แต่แปลกที่แม้เพียงจะหายใจยังยากสำหรับทั้งสองคน



“ริว...นายจะบอกชั้นได้มั้ยว่าชั้นเป็นอะไร”โรสดึงคำถามที่เธออยากรู้มากที่สุดทำลายความเงียบ..

“โรส....เธอไม่ต้องรู้หรอกนะ....มันจะทำให้เธอ..” เค้าคิดในใจ..ถึงเวลาแล้วล่ะ...เรื่องไปถึงขั้นนี้แล้ว..เค้าคงปิดบังต่อไปไม่ได้...



“โรสตั้งใจฟังนะ” ริวบีบที่แขนของโรสเล็กน้อยเพื่อปลอบใจเธอ...แล้วเค้าก็กลั้นหายใจยกใหญ่..แล้วพูดขั้นอย่างชัดเจนว่า......

“โรส...เธอเป็น.....โรคหัวใจ....”ริวสังเกตเห็นสีหน้าของโรสได้...เธอต้องการถามต่อแน่ว่าเธอเป็นมากหรือไม่...เพียงแต่ร่างกายของเธอทำให้เธอรับรู้ได้เร็วกว่าคำถามต่อไปของเธอ



“อึก.....”เธอกลั้นหายใจ....หัวใจของเธอทำงานไม่ทันเนื่องจากช๊อก...และร่างกายเธออ่อนแอ..ริวค่อยๆจัดที่ให้

โรสนอนดีๆ



“ริว...ชั้นไม่อยากนอน...ชั้นกลัวว่าถ้าชั้นนอน...ชั้นจะไม่ตื่น..” โรสร้องไห้...เธอหายใจหอบ...เสียงหัวใจที่เครื่องมือของเธอจังหวะเริ่มรวนขึ้นเรื่อยๆ



“เธอต้องตื่น....ไม่ต้องกลัวนะ...ผมจะอยู่กับเธอตรงนี้....จะอยู่ตรงนี้....จนกว่าเธอจะหลับ...เธอต้องไม่เป็นไรแน่..”ริวค่อยๆลูบหัวและให้พูดกำลังใจเธอ...แต่ตัวเค้าจริงๆแล้วก็กลัวเหมือนกัน...กลัวเธอจะหลับแล้วไม่ตื่นไม่น้อยกว่าเธอ



“อืม..” เธอเชื่อฟังริวแต่โดนดี...หายใจให้ลึกและและค่อยๆผ่อนออกตามจังหวะตามที่ริวบอก....เธอหลับตาลง...และหลับในที่สุด



    ริวดูที่เครื่องมือวัดจังหวะหัวใจของโรส....ตอนนี้เริ่มจังหวะดีขึ้น...เสียงของเครื่องเป็นไปตามจังหวะหัวใจ...เค้าถอนหายใจ..และฝุบหลับข้างๆตัวเธอ

…………………………………………………………………………….



                เมื่อเช้าขึ้นมา..วันนี้ทั้งสองคนก้อยังคงต้องอยู่ที่ห้อง ICU เช่นเคย...ริวฟุบที่เตียงของโรส...ทั้งสองอยู่เคียงข้างกัน...เมื่อแสงไฟของโรงพยาบาลส่องมาถึงห้องที่มืดอย่างห้อง ICU ทำให้ริวตื่นขึ้นมา...เค้ามองโรสที่หลับไม่ได้สติ....เมื่อมีคนเคาะประตูห้องเค้าจึงลุกไปเปิดและเมื่อรู้ว่าเป็นใครเค้าจึงเชิญเพื่อนของโรสเข้ามา....ทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นโรส...เด็กสาวผู้ร่าเริง...แต่ตอนนี้กลับซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด.....บางคนร้องไห้...เด็กๆที่เข้ามาเยี่ยมบางคนร้องไห้ข้างๆเธอ...ทำให้ริวต้องพาเด็กคนนั้นออกห่าง...เพราะเค้ากลัวว่าเธอจะตื่น...ถึงแม้ว่าเค้าจะต้องการให้ตื่นแต่ถ้าโรสตื่นแล้วเห็นคนมาเยี่ยมเค้าเป็นอย่างนี้เธอต้องเสียใจมากอีกแน่นอน...เค้าไม่ต้องการให้เธอเสียใจอีกต่อไป…เมื่อในห้องเสียดังขึ้น..แม่ของโรสจึงตื่นขึ้นและขอร้องให้ทุกคนหยุดร้องไห้...



“อืม......ใครน่ะ....บุ๋ม...หลี...อาย...อ้อม...เพื่อนๆทุกคน”โรสเมื่องัวเงียได้ครู่จึงมองเห็นเพื่อนๆของเธอมาเยี่ยม...เธอดีใจจนยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด..มันทำให้ริวยิ้มไปกับเธอด้วย



ทั้งหมดยิ้มให้เธอเช่นเดียวกัน..ถึงแม้ว่าจะมีน้ำตาคลออยู่บ้างก็ตาม....



“ไงจ้าโรส....หลับสบายมั้ย...เดี๋ยวก็คงออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะนะ” หลีเริ่มพูด...เธอให้กำลังใจโรส..

“จ้าเดี๋ยวเราก็กลับไปเรียนได้แล้วล่ะ....ยังไงก็ช่วยติวบทเรียนให้ด้วยนะ”เธอยิ้มและคุยเล่น...ทำให้ทุกคนยิ้มได้และหัวเราะด้วยกัน...จนกระทั้งเพื่อนๆกลับไป



“ผมไปส่งเพื่อนๆนะ...โรสนอนแล้วกันเดียวคุณพยาบาลก้อมาตรวจ..” ริวยิ้มให้และไปกับเพื่อนๆของโรส



             สักครู่นางพยาบาลก็มาตรวจโรส....ดูท่าทางนางพยาบาลเธอดีใจใช่น้อยเมื่อเธอเห็นว่าโรสผ่านเมื่อคืนมาได้...แต่ความสุขก็มักจบลงด้วยความเศร้า....เพราะคุณหมอต้องการให้เธอผ่าตัด.....เธอรู้สึกกลัว..แต่คุณหมอบอกว่าเค้าได้รับหัวใจเทียมมาพอดี...ถ้าไม่ผ่าตัด....อาจจะไม่รอด....เธอจึงยอมแต่โดยดี..และพอดีกับที่ริวเข้ามา



“มีอะไรกันหรอคับ”ริวถาม

“ริวหมอให้ชั้นผ่าตัดน่ะ” โรสบอกเค้า



“อืมดีแล้วล่ะ...เธอจะได้หายซะทีไง...”ริวหันไปมองเซร่าอย่างอ่อนโยน

“ก้อได้ค่ะ..ถ้าริวเห็นด้วย..”เธอหันไปมองหมอ



“ครับถ้าอย่างนั้นผมจะเริ่มดำเนินได้เลย...ส่วนวันผ่าตัดผมจะบอกอีกที”คุณหมอบอกทั้งสาม

...........................................................................................................

             ในตอนกลางดึก....ทุกอย่าเงียบสงัด....ตกอยู่ในวังวนของความมืดและชีวิต....เป็นอีกวันที่ริวต้องนอนไม่หลับ....เพราะอะไรน่ะหรอ...เพราะเค้ารู้ว่าวันนี้เป็นวันที่สองของการทดสอบจากมัจจุราช...เค้าต้องการให้โรสรอดพ้นไปอีกวัน....อักสักวัน

“ริว....นอนหลับแล้วหรอ..” โรสหันไปมองนาฬิกา....ห้าทุ่ม...ดึกมากทีเดียว

“อืม...ชั้นไม่เป็นไรหรอก....เธอนอนไปเถอะ”ริวหันไปยิ้มให้โรส...เค้ายิ้มอย่างอ่อนโยน



“ชั้นก็ไม่เป็นไรหรอก...แค่อึดอัดที่หน้าอกนิดหน่อยน่ะ.” เด็กสาวพูดพลางยิ้มให้คนที่อยู่ตรงหน้า

“อืม...”ทุกอย่างเงียบอีกครั้ง..

จนกระทั่ง..............................................................................



โครม........................!!!!!!!!!.เสียงเตียงและอุปกรณ์ที่ติดตั้งต่างๆล้มลง...เด็กสาวตกลงที่พื้น...มือจับที่หน้าอก..เธอหายใจไม่ออก!!!!..



“โรส....!!!!!”ริวตะโกนดัง...

“..............................”ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากปากของโรส



“โรสลูก....ลูก.....ใจเย็นๆนะจ้า...หมอกำลังมาแล้ว”แม่ของโรสที่ตกใจตื่นบอกเธอ...ทั้งสองค่อยๆพยุงเธอออกจากเตียงที่อยู่ไม่ห่างจากเธอเท่าไหร่นัก

ตึกๆๆๆ...ตึกๆๆๆ...เสียงนางพยาบาลวิ่งเข้ามา...



“โรสเป็นยังไงมากคะ” แม่ของเธอถามนางพยาบาล

“เราคงตอบอะไรไม่ได้ค่ะ...แต่หมอสั่งว่าถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาต้องส่งผ่าตัดเพียงอย่างเดียว”นางพยาบาลตอบอย่างเป็นห่วงเช่นเดียวกัน



ในตอนนี้ริวมึนไปหมด...แต่สิ่งที่เค้ารู้ในตอนนี้คือเค้ากำลังจับมือโรส...สัมผัสมืออันแสนนุ่มของเธอ....เธอกำมือของเค้าแน่น....มือที่แสนอบอุ่น...ถ้ามือที่แสนดีหายไป....เค้าจะทำยังไง

“ริว....”เธอจับมือของริวแน่น...สายตาที่แทบมองไม่เห็นอะไรมองริวอย่างอ่อนโยน



“โรส....”ริวตอบเธอ...ยิ้มทั้งน้ำตา

“ริว...ชั้น...แฮ่กๆๆๆ..ชั้นมีเรื่องจะบอกเธอ”น้ำตาใสๆออกมาจากตาของเธอ...

“อะไร...โรส..เธออืดอัดตรงไหนรึเปล่า” มืออีกข้างหนึ่งจับแขนของเธอ



“อย่างเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยค่ะ...”นางพยาบาลที่กำลังเตรียมอุปกรณ์ห้ามเธอ..ในตอนนี้พยาบาลยกโรสขึ้นเตียงใหม่อีกครั้ง...และเข็นเธอออกจากห้องทันที



“ริว.......”โรสจับมือริวแน่น....เธอยังต้องการพูดอยู่



“ริว...............ฉัน..........รัก...เธอ...” เสียงอันเล็กน้อยของโรสได้พูดประโยคสุดท้ายออกไป...



มือทั้งสองออกจากกันด้วยนางพยาบาล..ริวอยากบอกเธอแทบขาดใจว่าเค้าก็รักเธอ....แต่ตอนนี้แม้เพียงคำว่า “โรส “เค้ายังไม่สามารถพูดได้แม้แต่น้อย



“ชั้น........ชั้นก็เหมือนกัน........”ริวเสียงสั่น.....ในตอนนี้โรสได้เข้าห้องผ่าตัดแล้ว..

“โรส.............!!!!!!!!!!!!!!!!!..........ฉันรักเธอ...............” ริวตะโกนดังพร้อมน้ำตา

....................................................................................................................

ยังแต่งไม่ค่อยดีเหมือนเดิม....ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะคะ...ช่วยกันลุ้นด้วยนะคะ...ว่าสุดท้ายโรสจะตายหรือไม่....โพสมาบอกด้วยนะคะ



ขอบคุณที่อ่านค่ะ