สุขสันต์วันเกิดนะ

ลำดับตอนที่ #2 : ความลับที่ปกปิดมานาน

L.2

วี๊ หว่อ ๆๆ

เสียงของรถพยาบาลที่มารับเด็กผู้หญิง......ในระหว่างทางกลับบ้าน ...เสียงที่ทำให้รู้ว่า..ในวันต่อไป...คงจะไม่มีร่างเล็กๆบางๆคนนี้อีกแล้ว....นางพยาบาลได้พาร่างที่ไร้สติขึ้นรถ..พร้อมกับคนที่ทำร้ายจิตใจร่างนี้มาด้วย



“โรส........ลืมตาขึ้น.....ลืมตาขึ้นมาสิ....ซักวินาทีเดียวก้อได้....ผม....โรส...ผมมีบางอย่างที่ต้องพูดกับเธอ...” ริวพูดทั้งน้ำตา เด็กชายเสียงสั่น...จากนั้นก้อค่อยๆซบที่ข้างๆเธอ.......ทั้งๆที่อยากบอกเธอแต่ก้อคงสายไปแล้ว

“ริว......” เสียงเล็กที่ที่ต้องการพูดกับใครซักคนดังอ่อยๆขึ้น

“ โรส....” รีบมองที่โรส....มองใบหน้าที่สวยได้รูปนั้น...ทั้งๆที่สีหน้าบ่งบอกถึงอาการของเธอก้อตาม

“ริว........ชั้นฝันร้าย.....ฝันว่าจะไม่มีเธออีกแล้ว....ฝันว่าถูกใครไม่รู้ดึงไปน่ากลัวมากเลย.....ชั้น..แฮ่กๆ...” เสียงเล็กๆพยายามบอกเรื่องต่างๆแต่ก้อคงจะพูดได้ไม่มากไปกว่านี้....เพราะเลือดที่ออกจากปากเธอ



“ไม่ต้องพูดแล้ว....โรสเธอไม่ต้องกลัวนะ....ซักวันหนึ่ง.....เธอต้องหาย...” ริวพูดทั้งน้ำตา ...แต่ความหมายที่พูดไปมันทำให้โรสงง

“...........อะไรหรอ......หายอะไร.....ชั้นเป็นอะไร.......ริวๆ” พยายามพูด....ทั้งๆที่รู้ว่ายิ่งพูดเลือดที่ออกมาจากปากจะต้องใหลเพิ่มก้อตาม

“.......................................................................” ไม่มีเสียงอะไออกมาจากปากริว....เค้าร้องไห้ข้างๆโรสที่เต็มไปด้วยเลือด

………………………………………



ที่โรงพยาบาล...พยาบาลและหมอได้นำโรสเข้าห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน......ริวที่ไม่สามารถทำอะไรได้ก้อได้แต่อยู่คอยฟังอาการ



“ริวลูก......โรสเป็นยังไงบ้าง” แม่ของโรสวิ่งมา

“ไม่ทราบครับ......ตอนนี้หมอบอกว่า 50/50 บางทีอาจจะร่างกายทนไม่ไหวก้อได้ครับ “ริวบอกตามความจริงที่หมอได้บอกมา



“ลูกแม่.....ไม่น่าเลย...ลูกๆลูก....ลูก....” เสียงของแม่ที่คร่ำครวนหน้าห้องผ่าตัดดังไปทั่ว



“ผม.......เป็นเพราะผม”

...............................................................................................

ย้อนหลังไป 10 ปี

ในตอนที่ผมและโรสเป็นเพื่อนที่รักกันมาก....ในตอนนั้นผมไม่รู้หรอกนะว่าเธอรักผมรึเปล่า.....แต่ผมรู้ว่าผมรักเธอที่สุด.......

“ริว...ดอกไม้....ให้นะ....เราทำเป็นมงกุฎให้ริวด้วย” โรสในวัยที่สดใส.....วัยที่เด็กเล็กๆกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน

“ขอบใจนะ.....โรส.....” ตอนนั้นผมมีความสุขมาก



และแล้วมันก้อเกิดขึ้น



“โรส......เลือด...เลือดออกมาจากปากเธอ..”ผมได้เห็นสิ่งที่ผมไม่อยากเจอเลยชั่วชีวิต

“ฮือ.....ๆ....ริว......คุณแม่......คุณพ่อ.....ฮือ............” เสียงที่ผมคิดว่าเพราะที่สุดกลับกลายเป็นเสียงที่ทรมานใจผมที่สุดไปแล้ว



และแล้วผมก้อได้รู้อะไรบางอย่าง...........อะไรที่ผมไม่อยากรู้



“ริว...รู้มัยลูก...ว่าโรสน่ะเป็นโรคหัวใจ.....เธออาจจะต้องตาย...อึก..อืม...ในตอนอายุ 18..แม่อยากบอกริวเอาไว้นะ.....ดูแลโรสเค้าด้วยนะ.....” เสียงของคุณแม่ของโรสที่ไปๆมาๆต่างประเทศบ่อยๆพยายามกลั้นเสียงร้องไห้



“คับ....” ตอนนั้นผมยังเด็ก...โรคหัวใจอะไรนั้นผมไม่รู้หรอก....แต่ผมรู้ว่าตายเป็นยังไง...พ่อแม่ของผมก้อตายไปแล้ว.....มีแต่พ่อแม่ของโรสนี้ล่ะ...ที่รับเลี้ยงผม.....และโรสคือคนที่ผมรักที่สุด.....ผมไม่อยากให้โรสตาย...ตอนนั้นผมคิดได้แค่นั้น



ตั้นแต่นั้นมา ผมโตขึ้นผมก้อไม่ลืมโรสที่โรสเป็นอยู่.....โรสไม่รู้หรอกเพราะพ่อแม่ของโรสปิดเธอไว้ตลอด..เพราะรู้ว่าถ้าโรสรู้จิตใจของโรสอาจจะรับไม่ไหวและร่างกายจะเป็นไปด้วย........ผมจึงปิดโรสเอาไว้จนบัดนี้...และเมื่อผมรู้เรื่องขึ้นผมก้อพยายามศึกษาโรสหัวใจที่โรสเป็นอยู่มาตลอด....และผมก้อได้รู้เรื่องหนึ่ง



“ริวรู้มั้ยว่า ชั้นเป็นอะไร....” เสียงของโรสที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก้อไม่เคยเปลี่ยน

“ไม่มีอะไรมากหรอก....อย่าคิดมากเลย....” ผมพยายามไม่ให้เธอคิดมาก...ในตอนนั้นเธอเจ็บก้อจริง....แต่ผมเจ็บกว่าเธอหลายเท่า...เจ็บที่รักเธอแต่ไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้....เจ็บที่เธอต้องเจ็บทั้งใจและกาย...และเจ็บที่ต้องโกหกเธอ



“ใกล้ถึงวันเกิดโรสแล้วนี้นา.....ถ้าหายแล้วนะ....เรามีของขวัญให้ด้วยนะ.....” ผมพูด

“ไม่เอา.......เราไม่ต้องการหรอก....วันเกิดเราน่ะ......ของขวัญไม่ต้องหรอก....เราขอแค่ให้ริวพูดความจริงว่าเราเป็นอะไรเท่านั้นเอง....” โรสมองผม...ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง.......ผมจึงพูดความจริงกับเธอ



…………………………………



“งั้นหรอ......เราต้องตายหรอ....เราจะไม่ได้เจอริวอีกแล้วหรอ.....ไม่นะ....ม่าย..” โรสรับความจริงไม่ได้เหมือนกับที่แม่ของเธอพูด



“โรส.....ไม่เป็นไรหรอกนะ......เราจะอยู่ด้วยกัน....เรารักโรสนะ....โรสจะมาเป็นเจ้าสาวเรา.....เราไม่ยอมให้โรสตายหรอก.......”

“สัญญากันนะ....ริว....ของขวัญวันเกิดเราริวไม่ต้องให้หรอกนะ....ถ้าเราได้เราต้องพอแค่นี้แน่....เราก้อรักริวนะ.....รักนะ” แล้วผมกับโรสก้อจูบกัน..........ในตอนนั้นผมรู้แต่ความรู้สึกของจูบแรกของคนที่รักที่สุดเท่านั้น



นี้หละสัญญาที่เราได้ให้ต่อกัน......แต่มันก้อทลายลงเมื่ออาการเธอกำเริบอีกครั้ง.....เธอลืมทุกอย่างไปหมด....ทั้งเรื่องที่เธอเป็นโรคหัวใจ....และเรื่องที่ผมรักเธอ......เรื่องจูบแรกของกันและกัน....แต่ผมต้องทำตามสัญญาที่เรามีไว้ให้กัน.......

..............แต่ตอนนี้สัญญานั้น...ถ้าผมผิดสัญญามันอาจจะดีกว่ามั้ย....ผมก้อไม่รู้เหมือนกัน…………………..



2 b con จ้า

จบตอนที่2 แล้ว ก้อบอกหมดแล้วอ่ะนะ...แต่ความประทับใจยังมีต่อแน่นอนจ้า..