คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชะตาแกล้งให้เด็กชายผู้รอดชีวิตพานพบกับทายาทจอมมาร
ชะตาแกล้งให้เด็กชายผู้รอดชีวิตมาพานพบกับทายาทจอมมาร
ผ้าม่านที่ขาดวิ่นเป็นรอย แสดงถึงความเก่าและทรุดโทรมอย่างมากของบ้านหลังนี้ แสงไฟสลัวๆในบ้านจากตะเกียงที่ผู้ถือคือชายสูงอายุคนหนึ่ง เขามีหนวดเคราสีขาวที่ยาว ดวงตาสีฟ้าอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมกอดอย่างสงสารในตัวของเด็กน้อย
เพราะสงครามที่เด็กน้อยไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิดทำให้เธอต้องแบกรับในชะตากรรมที่ไม่ควรเกิด
“เด็กคนนั้นคือทายาทของจอมมาร”เสียงของเจ้าของบ้านเลขที่สิบสอง กริมโมลด์เพรซที่ชายสูงอายุรู้จักดี “ใช่รึเปล่า อาจารย์ใหญ่?”และถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ
“ถูกต้องแล้วแบล็ค”ผู้เป็นอาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนพ่อมดแม่มดว่า
“คุณต้องการให้ผมดูและเด็กคนนี้ใช่ไหม?”
“เกรงว่าจะใช่แบล็ค อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ไม่เหลือใครแล้ว จอมมารต้องการตัวเด็กคนนี้อย่างมาก”ดัมเบิลดอร์ว่าอย่างจริงจัง “อย่างน้อยเธอควรจะเห็นแก่การเป็นเพื่อนกับซีรีฮิลแม่ของเด็กคนนี้”
“โอเค ผมจะช่วยดูแลเด็กคนนี้แต่ขอร้องอย่าพูดถึงแม่ของเธออีก”
“ชื่อของเด็กคนนี้คือ เฟลิเซีย”ดัมเบิลดอร์ยิ้มกับคำพูดของซิเรียสก่อนจะบอกชื่อของทารกหญิง
ผ่านมาเกือบสิบปีที่ชาวโลกเวทย์มนต์คิดว่าทายาทจอมมารเสียชีวิตและหายสาบสูญไป โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าเด็กคนนี้อยู่ในรั้วของบ้านโรเจอร์ในซอยพรีเว็ต
มันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ซิเรียส แบล็ค ถูกจับเข้าอัซคาบัน ในวันที่จอมมารหายตัวไป และเกิดเป็นเด็กชายผู้รอดชีวิต
ดัมเบิลดอร์นำเธอมาวางมอบให้แก่ครอบครัวนี้ที่ประตูไม้ของบ้าน
ซึ่งแน่นอนพวกไม่รู้และเธอก็เช่นกัน....
พวกเขาเลี้ยงเธอมาดังลูกสาวในใส้ ตามใจเธอทุกอย่าง
“วันนี้แม่จะพาลูกไปเที่ยวนะจ๊ะ เพราะพ่อเรามีธุระน่ะ”ผู้เป็นแม่เอ่ยกับลูกสาว เธอเดินขึ้นรถไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ซึ่งลูกสาวของเธอไปนั่งอีกฝั่ง
“แล้วลูกอยากจะไปไหนเอย??”
“สวนสัตว์ล่ะกันค่ะ”เด็กน้อยตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
“งั้นก็ไปกันเลย”ผู้เป็นแม่ว่าแล้วขับรถออกไป
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่แดดออกอย่างสว่างไสว สวนสัตว์เปิดมีผู้คนมาเที่ยวกันอย่างคับคลั่ง เฟลิเซีย และนางโรเจอร์คือหนึ่งในนั้น พวกเธอเข้าไปในบ้านสัตว์เลื้อยคลานที่มีสัตว์อาทิ งู เป็นต้น ข้างในเย็นและมืด
“สวัสดีค่ะ คุณนายโรเจอร์วันนี้พาลูกสาวมาเที่ยวเหรอคะ?”เสียงของหญิงวัยเดียวกับแม่ของเธอว่า
“สวัสดีเช่นกันค่ะ คุณเดอร์สลีย์ ใช่ค่ะฉันพาลูกสาวของฉันมาเที่ยว”แม่เลี้ยงของเธอตอบไปพลางยิ้มให้ “คุณก็พาลูกชายกับหลานมาเหรอคะ?”
“วันนี้วันเกิดของลูกชาย ดัดลีย์น่ะค่ะ ส่วนหลานชายพามาด้วย”เฟลิเซียสังเกตพฤติกรรมของนางเดอร์สลีย์เมื่อพูดถึงหลานชาย
“แม่คะหนูขอไปดูงูได้ไหมคะ?”เฟลิเซียว่าขอร้องแม่ของตน
“จ๊ะ อย่าก่อเรื่องนะ”
“ลูกสาวน่ารักนะค่ะ”นางเดอร์สลีย์เอ่ยชม ก่อนที่เฟลิเซียจะเดินห่างออกมา
เธอเดินมาหยุดตรงตู้ที่มีงูตัวใหญ่นอนอยู่
“เคาะให้มันตื่นสิ”เสียงของเด็กชายวัยเดียวกับเธอว่ากับพ่อของตนอย่างออกคำสั่ง
“ตื่นสิ”พ่อของเด็กคนนั้นเคาะที่ตู้
‘ให้ตายสิคนพวกนี้ไม่รู้จักมารยาทรึไง?’
เธอคิดก่อนจะหันไปสบตากับดวงตาสีมรกตของเด็กชายซึ่งเขาก็สบตาเธอกลับ เธอจึงยิ้มตอบกลับเป็นมารยาท
“มันหลับอยู่”เขาว่ากับพวกที่เคาะตู้กระจกอยู่ ดูแล้วพวกเขาอาจเป็นญาติกัน
“ไม่เห็นสนุกเลย”เด็กคนนั้นว่าก่อนจะออกไปพร้อมพ่อของตน
“ขอโทษแทนเขาด้วย”เขาว่ากับงูตัวนั้นเธอรู้สึกได้ “เขาไม่เข้าใจความรู้สึกที่ต้องอุดอู้อยู่บนพื้นทั้งวัน เฝ้ามองพวกที่เข้ามาดูนาย”
ทันใดนั้นงูเหลือมก็ลืมตาขึ้น จนตาของมันอยู่ในระดับเดียวกับเขา เขาจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา มันหลิ่วตาให้เขา เขามองดูรอบๆว่ามีใครอยู่รึเปล่าเมื่อพบว่ามีเฟลิเซียอยู่จึงไม่กล้าพูดอะไร
“นายได้ยินสิ่งที่เขาพูดใช่ไหม?”เฟลิเซียว่ากับงูอย่างใจดีราวกับมันเป็นเพื่อน
งูเหลือมพยักหน้า
“นายได้ยินฉันเหรอ?”เขาว่ากับงูเหลือม
งูเหลือมพยักหน้าอีกครั้ง
“นายมาจากบราซิลใช่ไหม? ที่นั้นเป็นยังไง? นายคิดถึงครอบครัวรึเปล่า?”เขาถามกลับเป็นชุด
งูโบ้ยหน้าไปทางป้ายที่ติดกับกระจก
“ดูถ้าว่ามันจะเกิดในกรงนะ”เฟลิเซียตอบกลับแทน
“งั้นเหรอ...ฉันเองก็ไม่เคยพบหน้าพ่อแม่เหมือนกัน”เขาว่ากับงูต่อ
เธอเองก็อยากบอกว่าเธอก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน
“พ่อเจ้างูเหลือมมันตื่นแล้ว!!”เสียงตะโกนอย่างไม่มีมารยาทดังขึ้น เด็กไม่มีมารยาทคนเดิมวิ่งเข้ามากระแทกให้เฟลิเซียและเขาที่คุยกับเธอล้มลง ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งไปที่ตู้กระจก
สิ่งที่ตามมาไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเกิดขึ้นอย่างไร เมื่อกระจกที่กั้นหายไป เด็กไม่มีมารยาทคนนั้นเสียหลักตกลงไปในแอ่งน้ำเล็กๆ งูเหลือมรีบคลานออกมาอย่างรวดเร็วท่ามกลางความตกใจของเขาและเธอ
“ขอบใจ”มันเอ่ยขอบคุณก่อนจะเลื้อยไปเรื่อยๆทำให้คนแตกตื่น เฟลิเซียได้ยินเสียงมันว่า “บราซิลจ้ารอฉันก่อน ฉันกำลังจะไปหา”
“แม่ แม่”เสียงร้องของเด็กไม่มีมารยาทคนเดิมดังออกมาเขากำลังทุบกระจกให้ตัวเองออกมา ซึ่งอยู่ในความขำของเฟลิเซีย
“นายชื่ออะไรเหรอ?”เธอถาม
“แฮร์รี่ แฮร์รี่ พอตเตอร์ แล้วเธอล่ะ?”เขาแนะนำตัวก่อนจะถามชื่อเธอ
“เฟลิเซีย เอลิสัน เรียกว่า เฟย์ หรือ เซีย ก็ได้”เธอแนะนำตัว
“ลูกรัก ลูกเข้าไปอยู่ในนั้นได้อย่างไร?”เสียงโวยวายของนางเดอร์สลีย์ทำให้เธอรู้เลยว่าเด็กคนนั้นคือดัดลีย์ เช่นเดียวกับสามีอย่างนายเดอร์สลีย์
“เฟลิเซียลูกเป็นอะไรไหม?”นางโรเจอร์รีบวิ่งเข้ามาหาเธอก่อนจะกอดเธอ “พระเจ้าลูกไม่เป็นอะไร”
หลังจากนั้นนางโรเจอร์ก็ขับรถมาส่งเฟลิเซียที่บ้าน ก่อนที่นางจะบอกว่ามีธุระจะกลับมาดึกทำให้เด็กหญิงตัวน้อยต้องอยู่บ้านคนเดียว
บัดนั้นเธอพบจดหมายวางบนโต๊ะและเธอจะไม่สนใจหากมันไม่เขียนว่า
คุณ ฟ.เอลิสัน
บ้านโรเจอร์ เลขที่ 3 ซอยพรีเว็ต
ลิตเติล วินจิน เซอร์รีย์
“จดหมายถึงฉันเหรอเนี่ย?”เฟลิเซียพูดกับตัวเองเด็กน้อยพลิกซองเพื่อดูมาจากที่ไหน น่าแปลกที่จดหมายฉบับนี้ไม่ติดแสตมป์ “ฉันโดนแกล้งรึเปล่าเนี่ย?”
หลังจากวันนั้นมีจดหมายถูกส่งมาอีกเป็นสิบๆฉบับถึงเด็กน้อย
“ฉันว่าคุณจะเล่นมากไปหน่อยแล้วนะ”หญิงชราว่ากับอาจารย์ใหญ่ เธอคือศาสตร์จารย์มักกอนนากัล “คุณส่งจดหมายไปถึงบ้านพอตเตอร์จนพวกลุงและป้าของเขาประสาทเสียแล้ว และยังไม่รวมกับที่คุณส่งจดหมายให้ยัยหนูเอลิสันนะ”ศาสตร์จารย์ร่ายยาว
“ผมส่งแฮกริด กับ เซเวอรัสไปแล้วไม่ต้องห่วง”
“คุณว่ายังไงนะ?”
“ผมส่งแฮกริดไปหาแฮร์รี่ ส่วนเซเวอรัสส่งไปหาแม่หนูเอลิสัน”ดัมเบิลดอร์ว่าทำให้ความเครียดของมักกอนนากัลลดลงนิดนึง
“งั้นก็ดี ถ้าคุณส่งเซเวอรัสไปหาแฮร์รี่ฉันขอบอกเลยว่าเป็นความคิดที่ผิด”
_____________________________________________________
คุยกับผู้แต่ง
: สวัสดีนักอ่านค่ะ ยินดีที่ได้พบต้องขอโทษที่หลบตอนแรกออกนะค่ะ(เนื่องจากแต่งไปมึนไป)
แต่นี้จะเป็นตอนแรกที่เราคิดว่าสมบูรณ์แล้ว
ยังไงก็ติดตามกันนะค่ะ รักนักอ่านที่สุด
ความคิดเห็น