{FIC Yandere Creepypasta x Reader} สามีของฉันเป็นฆาตกรทั้ง 3 คน (ผัวฉันขี้หึงมาก เตือนแล้วนะคะ❤) [Proxies x Reader]

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 : If you want to survive, you must marry us. [ 49% ]

Chapter 2 : If you want to survive, you must marry us.

       ภายในความมืดมิดที่ไร้แสงสว่างอันเปรียบเสมือนเป็นห้วงมิติแห่งหนึ่ง ความมืดที่อยู่รอบๆอันไร้ที่สิ้นสุดมีเพียงร่างของคุณที่ยืนอยู่ตรงจุดนั้น...

       คุณคิดกับตัวเองว่าที่นี่มันที่ไหน? แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? คุณตายแล้วหรอ?

       " เฮ้!!! "

       มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้คุณสะดุ้งพร้อมหันควับไปตามต้นเสียง แต่ทว่าอยู่ๆรอบๆมันกลับเปลี่ยนไปเป็นสถานที่แห่งหนึ่ง พื้นที่มีหญ้ากับรอบๆที่เต็มไปด้วยป่า สิ่งที่คุณเห็นตอนนี้คือร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเจ้าของเส้นผมสีนํ้าตาลกับดวงตาสีฟ้าที่วิ่งไปหาชายหนุ่มทั้งสองที่ดูๆแล้วน่าจะอายุราวๆยี่สิบขึ้นไป...

       " มาแล้วหรอยัยบ้อง ฉันนึกว่าเธอจะนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงละ " ผู้ชายคนหนึ่งที่มีเส้นผมสีนํ้าตาลเอ่ยอย่างกวนๆ แต่ว่าน่าเสียดายที่คุณไม่สามารถเห็นใบหน้าของเขาได้อันเนื่องมาจากว่าใบหน้าของทั้งคู่มันเหมือนถูกแสงสว่างปกปิดเอาไว้

       แปลก...

       " ยังไม่ตายย่ะ__! "

       " ไม่เอาน่าทั้ง 2 คน วันนี้เรามาเพื่อหาตั้งแคมป์นะอย่าเพิ่งทะเลาะกันกลางป่าล่ะ " ผู้ชายอีกคนที่ดูแล้วน่าจะรุ่นราวเดียวกับคนผมนํ้าตาลพูดเพื่อห้ามศึกประชันครั้งนี้

       " เราไม่เคยทะเลาะกันหรอกน่าแต่เขาชอบกวนใส่ฉัน "

       " ไม่ได้กวนสักหน่อย "

       " เหรอออออ!! "

       " เอาน่า พวกเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวก็เย็นซะหรอก "

       เมื่อกล่าวจบ พวกเขาทั้งสามจึงได้เดินเข้าไปในป่าพร้อมกับกระเป๋าเป้สำหรับเดินทางเพื่อไปตั้งแคมป์ ภาพที่คุณเห็นนั้น...มันช่างเต็มไปด้วยความอบอุ่น...มิตรภาพ...และความรู้สึกโหยหาบางอย่างจากสิ่งเหล่านั้น...

       นั่นคือความทรงจำของคุณ...

       เฮือก! คุณสะดุ้งตื่นจากความฝันที่เกิดขึ้น เสียงหายใจของคุณมันแรงราวกับว่าคุณเพิ่งจะผ่านศึกหนักมาอย่างไรอย่างงั้นแหล่ะ คุณค่อยๆหันไปมองรอบๆทั้งซ้ายขวาบนและล่างเพื่อสำรวจพื้นที่บริเวณรอบๆ แต่ทว่า....คุณไม่ได้อยู่ในป่า...หรือตายในป่าเลย สิ่งที่คุณเห็นตอนนี้มันคือห้องนอนสีขาวที่ถูกจัดตกแต่งอย่างเรียบหรู มีสิ่งเอื้ออำนวยความสะดวกพร้อมกับโคมไฟระย้าที่ประดับอยู่บนเพดานกลางห้องอย่างสวยงาม

       "ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"คุณเอ่ยกับตัวเองเบาๆด้วยความงุนงงและสงสัย แต่จู่ๆคุณก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาจนต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ คุณค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับค่อยๆทบทวนถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้....

       คุณจำได้ว่าตอนนั้นคุณมาตั้งแคมป์กับพวกเพื่อนๆ จากนั้นพอถึงจุดที่จะตั้งหลักปักฐานทั้งคุณและเพื่อนของคุณต่างก็แยกย้ายกันทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย คุณช่วยเก็บฟืนแต่คนละที่กับปีเตอร์...

       ปีเตอร์...จริงสิ! ล่าสุดเขาถูกมีดแทงนี่นา!! แล้วเพื่อนๆอีก 2 คนล่ะ...ทั้งมาธาห์และโอลิเวีย พวกเธอจะเป็นยังไงบ้าง!?

       *ก๊อก ก๊อก ก๊อก*

       แอ๊ด~~

       เสียงของคนเคาะประตูห้องนอนของคุณสองถึงสามครั้งกับเสียงของคนเปิดประตูดังขึ้น คุณหันควับด้วยความสะดุ้งตกใจ แต่ที่ตกใจยิ่งกว่านั้นอีกนั่นก็คือร่างของบุคคลตรงหน้าของคุณ...

       ผู้ชายตรงหน้าคือ....คือคนที่แทงปีเตอร์จนตาย

       "ตื่นแล้วสินะ..."เสียงที่คลับคล้ายกับว่าเขาใช้เครื่องดัดเสียงจนมันทำให้ดูเหมือนเสียงของพวกแฮกเกอร์ชวนให้มีความลึกลับพิศวงไหนจะหน้ากากสกีที่เขาสวมใส่ คุณเริ่มรู้สึกกลัวแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมามากนัก

       "ตามฉันมาสิ...มาสเตอร์ต้องการพบเธอ..."

       คุณเดินตามหลังของชายหนุ่มเจ้าของฮู้ดสีเหลืองตามที่เขาบอก แม้ภายในใจกับหัวสมองของคุณเต็มไปด้วยคำถามมากมายเกี่ยวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น คุณมาทำอะไรที่นี่? และพวกเขาต้องการอะไรจากคุณ? เพื่อนของคุณจะปลอดภัยดีหรือเปล่า? คุณทั้งกังวลและเป็นห่วงเหลือเกินและภาวนาขอให้เพื่อนของคุณยังปลอดภัยดี...

       อยากถาม...แต่ไม่กล้า

       ตอนนี้คุณมาถึงที่หน้าห้องทำงานของมาสเตอร์ที่ชายหนุ่มบอก ตรงหน้าของคุณเป็นประตูที่เหมือนปกติแต่กลับมีความเป็นเหมือนประตูห้องทำงานอย่างมาก ไม่ได้หรูแต่มีความเรียบง่ายของมัน

       "ฮู้ดดี้..นั่นคือชื่อของฉัน ฉันหวังว่าเธอจะจดจำเอาไว้"เขาเอ่ยแนะนำตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไมคุณรู้สึกเหมือนว่าจะต้องจำชื่อของเขาเอาไว้ให้ลึกที่สุดเพื่อความปลอดภัยแน่ะ คุณพยักหน้าแล้วจากนั้นเขาก็ได้เปิดประตูให้คุณ คุณเดินเข้าไปในห้องนั้น...และมองมันรอบๆทั่วภายในห้องราวกับว่ากำลังสำรวจอะไรบางอย่าง

       "มาแล้วงั้นสินะ..."เสียงทุ้มเรียบนิ่งดูสุขุม แต่กลับเป็นเสียงของปีศาจได้เอ่ยขึ้น คุณสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา...เปรียบเสมือนเป็นโต๊ะทำงานของบอส

       เอ่อ....คนตรงหน้าก็เป็นบอสนิ?

       เขาเป็นชายร่างสูงโปร่ง มีผิวสีขาวเหมือนกระดาษ สวมใส่ชุดสูทสีดำกับเนคไทสีดำ ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว แต่ที่น่าประหลาดและน่าตกใจกว่านั้นนั่นก็คือเขาไม่มีใบหน้า ไม่มีทั้งปาก หู จมูก และตา 

       "เชิญนั่งลงก่อน..."เขากล่าวพร้อมกับผายมือบอกให้คุณนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา คุณนิ่งสักพักแล้วจึงเดินไปเลื่อนเก้าอี้พร้อมกับนั่งลง...

       บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความกดดันและความอึมครึม ความเงียบที่เริ่มครอบงำไปทั่วบริเวณมันทำให้คุณรู้สึกกังวลและรู้สึกได้ถึงรางไม่ดีบางอย่างถ้าหากอีกฝ่ายพูดบางสิ่ง

       "ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เธอตกใจ แต่พวกฉันจำเป็นที่จะต้องพาเธอมาที่นี่"และเขาก็เปิดบทสนทนาขึ้น แต่คำพูดของเขามันเล่นเอาคุณรู้สึกตกใจและไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการเท่าไหร่ อะไรนะ? จะให้ฉันอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไง? ถ-ถ้าอยู่ที่นี่แล้วฉันจะได้กลับไปที่บ้านเมืองของฉันหรือเปล่า

       "เสียใจด้วยนะสาวน้อย..เธอจะต้องอยู่ที่นี่"

       ยังไม่ทันที่คุณจะได้เอ่ยถามอะไร คนตรงหน้าก็ตอบคุณเสียก่อนราวกับว่าเขาสามารถอ่านใจคุณได้ นี่เขาแอบอ่านใจฉันงั้นเหรอ! คุณคิดแต่ก็พอจะรู้ข้อมูลเกี่ยวกับคนตรงหน้ามาบ้าง และ...ข้อมูลค่อนข้างลึกด้วย

       "...ฉันจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนเหรอคะ...?"ในเมื่ออีกฝ่ายรู้ความคิดของคุณ คุณก็เลยเลือกที่จะลองถามออกไปตรงๆและคาดว่าคุณคงไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้แน่ๆแต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นเขาบอกว่าเขายังบอกเรื่องนี้ไม่ได้ว่าคุณจะต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน ดังนั้นคุณก็ไม่คิดจะเซ้าซี้ถามถ้าไม่อยากตาย จึงเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อคำถาม

       คุณต้องการจะถามอะไรต่อมั้ย?

       [ ถามเรื่องเพื่อนทั้ง 2 ] <

       [ ไม่ถามต่อ ]

       คุณเลือกที่จะ ถามเรื่องเพื่อนทั้ง 2 ของคุณ

       "มาธาห์...กับโอลิเวีย...เพื่อนทั้ง 2 ของฉันอยู่ที่ไหนคะ?"คุณเลือกที่จะถามเรื่องเพื่อนสาวทั้งสองของคุณ เพราะตั้งแต่ที่คุณสลบไปคุณก็ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆเลยว่าตั้งแต่ที่คุณหมดสติมันเกิดอะไรจึ้นบ้าง

       "ตอนนี้พวกเธอทั้ง 2 ปลอดภัยดีและเพื่อนของเธอก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ตอนแรกๆก็จะกำจัดพวกเพื่อนเธอแล้วเพื่อไม่ให้นำเรื่องของพวกเราไปบอกใคร แต่ฉันก็เปลี่ยนใจให้พวกเธอนั้นมาอยู่ที่นี่กับเธอ"เขา...หรือก็คือ 'สเลนเดอร์แมน' ตอบคุณ ซึ่งคำตอบในกลางๆนี้ก็เล่นเอาคุณแทบจะหยุดหายใจ แต่โชคยังดีที่เขาไม่ฆ่าเพื่อนทั้งสองของคุณ...

       "เอาล่ะ...ตอนนี้ก็ใกล้ได้เวลามื้อคํ่าแล้ว ฉันจะให้ฮู้ดดี้เป็นคนนำทางเธอไปที่ห้องทานอาหาร พวกเพื่อนของเธอเองตอนนี้ก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน..."สิ้นคำพูดของชายร่างสูง ประตูก็ได้ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของชายหนุ่มเจ้าของฮู้ดสีเหลืองกับหน้ากากสกีสีดำที่เปิดเข้ามาราวกับรู้หน้าที่ สเลนเดอร์แมนบอกให้ฮู้ดดี้ช่วยพาคุณไปที่ห้องทานอาหารซึ่งเขาก็พยักหน้ารับคำสั่งและบอกให้คุณตามเขามาอย่างเงียบๆ คุณลุกขึ้นโค้งให้คนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตามชายหนุ่มออกไป...

       ภายในโถงทางเดินที่เงียบสงัด...ไร้เสียง...ไร้บทสนทนา...มีเพียงบรรยากาศที่ชวนให้ความรู้สึกกดดันจนแทบอยากจะอาเจียนออกมา...

       แต่ในขณะเดียวกัน....คุณกลับรู้สึกคุ้นเคยกับผู้ชายที่อยู่ด้านหน้า...

       ไม่รู้สิ...คุณเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น แต่คุณก็ไม่คิดจะเอ่ยถามออกไป...

       "ถึงแล้วล่ะ..."เสียงของเขาช่วยในการดึงสติให้คุณหลุดออกจากภวังค์แห่งความคิดไว้ จริงสิ...นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เพราะว่าตอนนี้พวกคุณก็เดินมาถึงที่หน้าห้องอาหารแล้ว ถ้าเสร็จจากการร่วมทานอาหารแล้วล่ะก็คุณก็คงต้องกลับไปที่ห้องแล้วลองคิดทบทวนดูว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่

       "โซเฟีย(คุณ)!"

       "โอลิเวีย! มาธาห์!"

       เสียงเรียกของเพื่อนสาวทั้งสองดังขึ้นจนคุณต้องหันไปแล้วพบกับทั้งสองคน คุณรีบเดินไปหาเพื่อนทั้งสองด้วยความดีใจที่พวกเธอยังปลอดภัยดีและ...ไร้บาดแผลด้วย

       "เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ยโซเฟีย(คุณ)? เขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่มั้ย?"คุณเข้าสวมกอดเพื่อนสาวทั้งสองแล้วโอลิเวียจึงเอ่ยถามขึ้น คุณเองก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงใคร แต่ดูจากสายตาแล้วน่าจะหมายถึงสเลนเดอร์แมน

       "ไม่หรอก เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย วางใจเถอะโอลิเวีย"คุณพูดแล้วผละออกจากอ้อมกอดของเพื่อนเพื่อให้ดูว่าตอนนี้คุณยังปกติไม่มีส่วนไหนเป็นรอยแผลแต่อย่างใดเลย โอลเวียถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนที่พวกคุณจะนั่งลงเก้าอี้และเลือกที่จะนั่งข้างกัน...

       แต่คุณเองก็แอบสะดุ้งเล็กๆเพราะฮู้ดดี้ดันมานั่งข้างๆคุณ ตามจริงคุณก็แอบระแวงเขานิดหน่อยแต่เหมือนว่าเขาไม่ได้ทำอะไรคุณก็พอจะวางใจได้บ้าง...

[ 49% ]