ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 : พบเจอ [ 100% ]
Chapter 1 : พบเจอ
"เย้!! ในที่สุดวันนี้ก็เป็นวันจบการศึกษาแล้ว!!"เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เธอมีเส้นผมสีบลอนด์กับดวงตาสีเขียวเอ่ยขึ้น วันนี้เป็นวันที่พวกคุณจบการศึกษาของมหาลัยแล้ว และพวกคุณก็ได้รับใบจบการศึกษามาแล้วด้วย
"อย่างงี้พวกเราก็ได้ไปเปิดร้านอาหารแล้วล่ะนะ"หญิงสาวอีกคนที่มีผมสีนํ้าตาลเอ่ยขึ้น
"โอลิเวีย มาธาห์ ตอนนี้พวกเธอรู้หรือยังว่าอยากจะทำอาหารแบบไหน?"คุณถามพวกเพื่อนทั้งสองของคุณแล้วเดินไปเปิดรถเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านพักของพวกคุณ
"ฉันอยากทำอาหารญี่ปุ่นน่ะ เอาอาหารบ้านเกิดฉันมาให้ต่างชาติลองก็ดีนะ"มาร์ธาห์พูด
"งั้นฉันเอาอาหารอิตาเลี่ยนนะ"โอลิเวียพูด
"โอเค ถ้าอย่างงั้นก็เปิดเป็นร้านอาหารฝรั่ง ไทย ญี่ปุ่นและอิตาเลี่ยนไปด้วยเลยเนอะ จะได้ให้พวกชาวต่างชาติได้รับรู้และได้ลองอาหารของชาวเอเชียบ้านเราไปด้วยก็ดี"คุณพูดแล้วจดบันทึกไว้ในโทรศัพท์กับสมุดของคุณด้วย....
ช่วงเวลาที่พวกคุณได้มาเรียนนั้นก็มีหลายอย่างที่ทำให้คุณได้เรียนรู้มากมาย อาจจะมีพวกผู้ชายมาจีบคุณบ้างกับเพื่อนบ้าง แต่เพื่อนทั้งสองของคุณก็เป็นแฟนกันอยู่แล้ว ส่วนคุณก็ถูกเป็นเป้าหมายในการจีบอยู่ด้วยจนมีผู้หญิงบางคนหมั่นไส้ แต่อย่างน้อยคุณก็ผ่านมันมาได้ด้วยดีเพราะตัวคุณและเพื่อนๆทั้งสองของคุณนั่นแหล่ะ...
แต่มันก็มีสิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นในช่วงเรียนมหาลัย เพราะมันเคยมีข่าวเรื่องนักศึกษาชายในมหาลัยที่ได้ถูกฆาตกรรมอย่างโหดร้ายและทารุณ ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่เข้ามาจีบคุณ โดยส่วนมากแล้วคนที่ถูกฆาตกรรมมักจะเป็นผู้ชายที่เข้ามาจีบคุณ บางรายก็ถูกกลั่นแกล้งแต่ก็ไม่สามารถตามหาผู้ที่กระทำได้
มันอาจจะฟังดูแปลกๆจนคุณก็กังวล แต่อย่างน้อยก็ผ่านไปด้วยดีแหล่ะ
"เอาล่ะ งั้นพวกเราก็ไปซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารให้พวกลูกค้ากันดีกว่านะ"คุณพูด เพราะก่อนที่จะเรียนจบนั้นพวกคุณทั้งสามได้รวบรวมเงินในหารสร้างร้านอาหารของตัวเองไว้ก่อนแล้วเพื่อเตรียมสำหรับเปิดร้านหลังจากที่พวกคุณเรียนจบ และในอีกสามวันก็จะเป็นวันเปิดร้านของพวกคุณแล้วด้วย ดังนั้นในช่วงเวลาสามวันนั้นพวกคุณก็จะต้องทำงานพิเศษหรือไม่ก็ฝึกทำอาหารแต่ละอย่างเพื่อเตรียมสำหรับลูกค้าที่จะเข้ามาในร้านอีกด้วย
"ดีเลย งั้นเดี๋ยวฉันจะไปซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารญี่ปุ่นนะ ส่วนโอลิเวียก็เป็นอาหารอิตาเลี่ยน"มาธาห์พูด
"แต่พวกเราก็ต้องรู้ปริมาณสำหรับลูกค้าที่จะเข้ามาในร้านด้วยนะคะ เพราะพวกฝรั่งเขาจะทานแบบอิ่มนะคะฉันคิดว่าช่วงสามวันเราอย่าซื้อเยอะมากเลยจะดีกว่า กลัวของจะบูดเสียซะก่อนแค่ซื้อมาเพื่อลองฝึกทำแล้วก็กินค่ะ"คุณพูด
"งั้นพวกเราจะรออะไรกันล่ะ ไปซื้อกันเถอะ ฉันหิวแล้วววววว"โอลิเวียพูดขึ้น จนคุณและมาธาห์ก็หัวเราะออกมากับความตะกละของเพื่อนสนิทและแฟนสาวของมาธาห์
"กินเยอะมากระวังอ้วนลงพุงล่ะ"มาธาห์พูดหยอก
"หล่อนเองก็ไม่ต่างกันแหล่ะยะ!"
"ไม่เอาน่าทั้งสองคน งั้นเราไปกันเถอะนะคะ เดี๋ยวฉันจะขับไปเอง"คุณพูดจากนั้นพวกคุณทั้งสามก็เข้าไปนั่งในรถ แต่ว่ามาธาห์บอกว่าจะขับไปเองซึ่งคุณเองก็ไม่ปฏิเสธ เพราะไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอให้คู่สามีภรรยา(?)ในอนาคตหรอกนะ คุณเลยไปนั่งหลังแทน....
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง พวกคุณที่มาถึงห้างและแน่นอนว่าพวกคุณก็ต้องแยกย้ายกันไปซื้อของตามที่ได้เตรียมกันไว้ล่วงหน้า และหากซื้อของเสร็จแล้วก็ต้องกลับมารวมตัวกันที่จุดนัดพบ แต่หากว่ามันมีวัตถุดิบบางอันที่ไม่มีในห้างนี้ก็คงต้องสั่งซื้อของออนไลน์จากประเทศบ้านคุณแล้วล่ะนะ ซึ่งแน่นอนว่าในการซื้อของในครั้งนี้ถือว่าใช้เวลาพอสมควร...
แต่คุณรู้สึกแปลกๆ....
ตมันเป็นแบบนี้มานานมากแล้วตั้งแต่ที่เปิดเทอมภาคเรียนที่สองของมหาลัย คุณรู้สึกว่าเหมือนมีสายตานับสามคู่ที่จับตาดูคุณอยู่ แม้ว่าคุณจะเคยลองหันไปมองดูรอบๆก็ไม่เห็นมีใคร ตอนแรกๆคุณคิดว่าตัวคุณคงคิดไปเองมากกว่า แต่ว่าเดี๋ยวนี้คุณชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว...
สงสัยคุณคงต้องเตรียมมาตรการป้องกันแล้วล่ะ เผื่อมีโจรขึ้นบ้านหรือพวกโรคจิตชอบข่มขืนขึ้นมาเดี๋ยวซวย คงต้องเตรียมอาวุธของประเทศไทยแล้วล่ะ....
"ขอโทษ นั่นใช่คุณโซเฟีย(คุณ)หรือเปล่าครับ?"เสียงของผู้หชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น คุณหยุดมือที่กำลังเลือกวัตถุดิบอยู่แล้วค่อยๆหันไป คุณพบกับผู้ชายคนหนึ่ง เขามีผมสีนํ้าตาลกับตาสีฟ้า สูงราวๆ 185 เซน ใบหน้าหล่อตามแบบฉบับฝรั่งแต่ก็มีความอ่อนโยนและเขาสวมเสื้อสีนํ้าเงินกับกางเกงยีนส์ขายาวสีขาว...
เขาเป็นเพื่อนในมหาลัยคุณเอง เขาชื่อ 'ปีเตอร์ ทอมสัน' ถ้าคุณจำไม่ผิดเขาเป็นผู้ชายที่ถือว่าฮอตพอสมควรในมหาลัย
"อะ สวัสดีค่ะปีเตอร์ คุณเองก็มาซื้อของเหมือนกันงั้นเหรอคะ"คุณเอ่ยทักทายชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มเหมือนปกติ เขาเองก็เช่นกัน
"อื้ม ฉันกะว่าจะมาซื้อวัตถุดิบสำหรับทำมื้อคํ่าน่ะ แล้วเธอล่ะ"ปีเตอร์พูด
"ฉันมาซื้อของกับเพื่อนน่ะค่ะ อีกสามวันฉันกับเพื่อนก็จะเปิดร้านแล้วยังไงก็คงต้องเตรียมตัวและฝึกซ้อมไว้สักหน่อยน่ะค่ะ ส่วนตอนนี้ฉันก็มาซื้อของกินของใช้ส่วนตัวค่ะ"คุณตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
"ถ้างั้นเธอจะว่าอะไรมั้ยถ้าหากฉันอยากจะขอไปกับพวกเธอด้วยน่ะ มีเพื่อนไปด้วยแบบนี้ฉันว่ามันคงจะสนุกดีนะ" ปีเตอร์พูด คุณที่ได้ยินก็ลองพิจารณานิดหน่อยแล้วจึงพยักหน้า "ก็ดีนะคะ มีเพื่อนไปด้วยคงสนุกน่าดูเลยค่ะ งั้นก็มาสิคะ" คุณยิ้มแล้วจากนั้นพวกคุณทั้งคู่ก็เดินไปซื้อของด้วยกัน...
อันที่จริงคุณกับปีเตอร์ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากนักหรอกนะ คุณรู้ว่าปีเตอร์ไม่ได้คิดกับคุณแบบเพื่อนแต่คุณก็ปฏิเสธและคิดกับเขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น ยังไงซะคุณก็ขอเป็นเพื่อนดีกว่าที่จะเป็นคนรักกันเพราะคุณไม่อยากจะรักใคร...
แต่ถึงคุณจะไม่ได้สนิทกับเขามากคุณก็พอจะรู้จักเขาจากเพื่อนและคนอื่นๆกันแหล่ะ ปีเตอร์เป็นคนที่หล่อ น่ารัก อ่อนโยน เอาใจและเทคแคร์คนอื่นเสมอแล้วยังมีความฝันที่อยากจะทำงานเป็นดีไซเนอร์เสื้อผ้าสำหรับผู้ชายด้วย กีฬาของเขาก็เก่งเหมือนกันจึงทำให้มีสาวๆชื่นชอบเขามาก ส่วนคุณหรอ ก็เฉยๆนะ
เฉยๆแบบ...ไม่ได้สนใจเขา แต่อค่อยากรู้เฉยๆแค่นั้นแหล่ะ
ในระหว่างการเลือกซื้อของนั้น พวกคุณทั้งคู่ต่างก็พูดคุยกันบ้างนิดหน่อย ส่วนมากจะเป็นเรื่องของที่จะซื้อนี่แหล่ะและก็เรื่องที่คุณนั้นก็เป็นผู้หญิงที่ฮอตพอสมควร คุณไม่ได้สนใจว่าตัวคุณจะฮอตหรือไม่ฮอต แต่พอปีเตอร์พูดแบบนั้นก็ทำเอาคุณเอ๋อแดKไปเลย คุณถึงกับเกิดคำถามเลยว่าคุณไปทำอะไรให้ทั้งๆที่คุณก็แค่ชอบคุยแล้วก็ทักทายไม่ก็สนิทกับทุกคนได้แค่นั้นแหล่ะ ไม่ได้ไปเป็นเชียร์ลีดเดอร์แบบสาวฮอตคนอื่นนักหรอก
แต่ก็เอาเถอะ ตอนนี้คุณก็เรียนจบแล้วและคุณก็ผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมาแล้วด้วย ยังไงซะคุณก็ขอชีวิตที่สงบสุขหน่อยละกัน...
ไม่สิ....จริงๆชีวิตคุณมันไม่สงบอยู่แล้ว....
"โซเฟีย(คุณ)!!!"เสียงของเพื่อนสาวของคุณดังขึ้นและเรียกให้คุณหันไปก็พบกับสองสาวที่คุณคิดว่าแยกกันไปซื้อของตอนนี้ก็มาอยู่กันครบสองคน คุณคาดว่าระหว่างซื้อของกันก็เจอะเจอกันพอดีแน่ๆ นี่มันจะพรหมลิขิตไปมั้ยคะคุณเพื่อน
"อ้าวโอลิเวีย มาธาห์ ฉันก็นึกว่าพวกเธอแยกไปซื้อของแล้วนะหรือว่าดันเจอกันระหว่างซื้อพอดีน่ะ"คุณเอ่ยทักเพื่อนแล้วก็เอ่ยถามเล็กน้อย
"ก็ใช่น่ะสิ! ว่าแต่......"มาธาห์พูดแล้วสายตาก็มองไปทางปีเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆคุณ
"ปีเตอร์น่ะค่ะ คนที่พวกคุณเคยเล่าให้ฉันฟังไง"คุณพูด
"อ๋อ! สวัสดี ไม่ทราบว่ารู้จักกับเพื่อนของฉันได้ยังไงหรอคะ?"โอลิเวียเอ่ยทักทายด้วยนํ้าเสียงปกติแต่หลังๆ...ก็ค่อยๆกลายเป็นนํ้าเสียงเรียบๆถ้าหากไม่ลองฟังดีๆ
"พอดีในตอนที่เรียนมหาลัยน่ะฉันและโซเฟีย(คุณ)บังเอิญเดินชนกันพอดีก็เลยรู้จักกันน่ะ"ใช่ นั่นคือการพบเจอกันครั้งแรกของพวกคุณทั้งคู่และเขาก็เป็นคนช่วยคุณเก็บหนังสือที่ทำตกไว้ด้วย
"อย่างงี้นี่เอง ฉันโอลิเวีย ส่วนนี่แฟนฉันมาธาห์ ยินดีที่ได้รู้จัก"โอลิเวียเอ่ยแนะนำตัวแล้วก็แนะนำตัวแฟนสาวของเธอด้วย...
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
"นี่ๆโซเฟีย(คุณ) พรุ่งนี้เราไปตั้งแคมป์ที่ป่ากันมั้ยก่อนที่จะเปิดร้านน่ะ"โอลิเวียที่หลังจากทักทายเสร็จก็หันมาพูดกับคุณ ตั้งแคมป์ที่ป่าหรอ??
"ก็ดีเหมือนกันนะคะ แล้ว....ป่าที่ไหนล่ะ?"คุณถาม
"เดี๋ยวมาธาห์จะเป็นคนขับรถนำทางไปเอง ส่วนฉันจะบอกตำแหน่งให้ยังไงพวกเราก็คงต้องซื้อของเพิ่มหน่อยแล้วล่ะ"โอลิเวียตอบ ซึ่งคุณเองก็เห็นด้วย หากว่าจะไปตั้งแคมป์ยังไงก็ต้องเตรียมของอยู่ดีแหล่ะ อีกอย่าง...หากพวกคุณอยู่แต่ในบ้านมันก็ไม่ดีน่ะสิ
"เอาสิคะ แล้ว...ให้คุณปีเตอร์ไปด้วยได้หรือเปล่าคะ?"คำถามนี้มันทำให้ทั้งสองสาวต่างก็หุบยิ้มฉับพลันเมื่อได้ยินคำถามของคุณ....
[ ต่อ ]
บรรยากาศอันแสนน่าอึดอัดได้แผ่ออกมาเฉพาะรอบๆตัวพวกคุณทั้งสี่คน มันทั้งน่าอึดอัดและชวนกดดันอย่างบอกไม่ถูกจนปีเตอร์นั้นสัมผัสได
".....แน่ใจนะ?"มาธาห์เอ่ยถามขึ้น
"อื้ม! ก็พวกเราไปกันในสถานะเพื่อนนิคะ อย่างน้อยๆคุณปีเตอร์ก็เป็นเพื่อนอีกคนนึงนะคะ"คุณตอบกลับไปเพราะคุณไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเขาเท่าไหร่นักหรอก
"............แล้วแต่เธอละกัน" มาธาห์พูดจบแค่นั้นแล้ว คุณพยักหน้าแล้วหันไปพูดกับปีเตอร์ "แล้วคุณปีเตอร์ว่างหรือเปล่าคะ? ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอกนะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ช่วงนั้นฉันว่างพอดีน่ะยังไงก็ไปตั้งแคมป์ด้วยกันได้อยู่ดี"ปีเตอร์พูดกับคุณแล้วยิ้มให้ซึ่งคุณเองก็ยิ้มตอบเขาไปหากแต่ทว่าสำหรับมาธาห์และโอลิเวีย...กลับมองด้วยใบหน้าอันเรียบนิ่งจนไม่อาจจะคาดเดาอารมณ์ได้....
หลังจากที่พวกคุณได้นัดกับปีเตอร์แล้วปีเตอร์ก็ได้ขอตัวกลับไปซื้อของต่อพวกคุณจึงโบกมือลาเขา....
"เธอทำบ้าอะไรน่ะโซเฟีย(คุณ)..."มาธาห์พูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"เธอก็รู้ว่าปีเตอร์ชอบเธอแล้วเธอจะไปชวนหมอนั่นมาทำไม"โอลิเวียกล่าวขึ้น
"ถึงฉันจะรู้ว่าเขาชอบฉันแต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขาหรอกนะคะ อย่างมากก็คิดเป็นแค่เพื่อน"พอคุณพูดแบบนั้นก็ทำเอาทั้งสองสาวถอนหายใจ พวกเธอละเหนื่อยใจกับความใจดีของคุณจริงๆ นี่เธอช่วยหัดระวังตัวจากหมอนั่นหน่อยก็ดีนะยัยโซเฟีย(คุณ)
"ช่างเถอะ งั้นพวกเราก็ไปจ่ายตังค์กันเถอะ หิวแล้วว่ะ"มาธาห์พูดเพื่อตัดบทสนทนาเพราะยังไงเธอคิดว่าให้คุณรู้ด้วยตัวเองน่าจะดีกว่า คุณตอบรับก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อให้พนักงานคิดเงิน.....
หลังจากกลับมาจากห้าง
ตอนนี้พวกคุณกลับมาถึงบ้านของพวกคุณแล้วได้ช่วยกันนำของไปเก็บให้เข้าที่เป็นระเบียบ คุณมองไปที่ตาราวเวรทำอาหารก็พบว่าวันนี้เป็นเวรของโอลิเวียดังนั้นแล้วหญิงสาวจึงได้ยกกำปั้นขึ้นและใช้มืออีกข้างจับแขนเหมือนการ์ตูนเรื่องหนึ่งในเว็นตูบแล้วเธอก็บอกว่า เชื่อฝีมืออาเจ้คนนี้ได้เลย! แล้วแน่นอนโอลิเวียก็เดินเข้าไปในครัวโดยมีคุณที่ส่ายหน้ายิ้มระอาเล็กน้อย
อาหารมื้อคํ่าคืนนี้ก็มีหลากหลายมาก! อย่างกะว่าเปิดงานเลี้ยงฉลองแน่ะ พอคุณถามว่าทำไมมันเยอะแบบนี้! ซึ่งโอลิเวียก็ตอบกลับมาว่าวันนี้ขอฉลองสำหรับการเรียนจบหน่อยยยย มันมีทั้งสปาเกตตี้ ไก่ทอด เฟรนฟราย สเต็ก เอาเป็นว่ามันเป็นอาหารที่พวกฝรั่งนิยมทานกันนั่นแหล่ะ
แล้วคิดว่ารีแอคชั่นคุณที่มีต่อเพื่อนเป็นแบบไหนหรอ
' โอเค '
"รีบมากินกันเถอะ! เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมดแล้วไม่อร่อยนะยะ!"โอลิเวียพูดอย่างตื่นเต้นและกระตือรือร้นมาก คงเพราะเรียนจบแล้วแน่ๆเลยดูดี้ด้าขนาดนี้ มาธาห์มองแฟนสาวก็ถอนหายใจออกมาเบาๆทั้งยิ้มๆ เอาเถอะ...แฟนสาวของเธอก็อุตส่าห์ทำน่ะนะ คุณมองสายตาของเพื่อนสาวก็เข้าใจเลย ก็คงจะต้องกินแหล่ะนะ ถ้าเหลือก็ไม่เป็นไร
หลังจากนั้นพวกคุณทั้งสามคนก็นั่งที่โต๊ะแล้วเริ่มทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย พวกคุณต่างพูดคุยกันไปหยอกล้อกันมาตามประสา ซึ่งบทสนทนานั้นล้วนแล้วเกี่ยวกับเรื่องของอนาคตอย่างเช่นจะทำอะไรดี จะทำยังไงลูกค้าถึงจะเยอะ อยากได้ชุดแบบไหน บลาๆๆ สารพัดพวกนี้ เออ...ก็พวกคุณทำเป็นร้านอาหารนี่เนอะ
"เออนี่...แล้วเรื่องตั้งแคมป์นี่จะเอายังไงดีล่ะ นัดกี่โมงดี"โอลิเวียพูดขึ้น
"เอาเป็น 8 โมงดีมะ"มาธาห์เสนอ ซึ่งทั้งคุณและโอลิเวียต่างก็เห็นด้วยดังนั้นคุณจึงได้ทักแชทไปหาปีเตอร์เพื่อบอกเวลานัด ถามว่าคุณไปได้แชทมาจากไหน ก็มาจากตอนที่ยังเรียนอยู่ในมหาลัยนั่นแหล่ะ และการตอบกลับของปีเตอร์ก็คือเขาตกลงที่จะมาตามเวลานัด
"งั้นพวกเราไปเตรียมตัวกันดีกว่ามั้ย"คุณพูดและทั้งสองสาวต่างก็ตอบตกลงจากนั้นพวกคุณจึงเดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อที่จะกลับห้องไปเตรียมข้าวของสำหรับตั้งแคมป์...
คุณเดินกลับเข้ามาในห้องของคุณพลางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเตรียมชุดสำหรับเข้าป่า คุณหยิบกระเป๋าเป้เดินทางออกมาจากตู้พร้อมเปิดซิบจากนั้นจึงไปหาของสำคัญสำหรับการเดินทาง ทั้งไฟฉาย ทั้งถุงนอน ทั้งเชือก แต่ก็ต้องพกแผนที่หรือเข็มทิศไปด้วยเพราะถึงแม้จะมีโทรศัพท์แต่ก็ใช่ว่ามันจะมีสัญญาณทุกที่เสียหน่อยโดยเฉพาะพวกป่าหรือหุบเขาไรพวกนี้น่ะ อ้อ ต้องพกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลด้วยเผื่อเกิดอุบัติเหตุหรือมีพวกสัตว์มีพิษทำร้ายขึ้นมาซวยเลย ที่ขาดไม่ได้ก็คือพวกเสบียง มีดพก ไฟแช็คและไม้เท้าเดินป่า
ส่วนเสบียงเห็นว่าปีเตอร์กับมาธาห์อาสาจะเตรียมมาให้เอง รวมถึงอุปกรณ์สำหรับทำอาหารในป่าด้วย แบบนี้ก็สะดวกดีนะ ส่วนโอลิเวียจะเตรียมพวกเต็นท์ให้ ส่วนคุณหรอแน่นอนว่าต้องพกพวกของจำเป็นสำหรับเดินป่าอยู่แล้ว
*ชิ้ง!!*
สัญชาตญาณในตัวคุณบ่งบอกว่ามีคนกำลังแอบมองคุณอยู่ทางหน้าต่าง คุณจึงหันควับอย่างรวดเร็วเพื่อมองดูว่าเป็นใครแต่กลับไม่พบคนที่แอบมองอยู่เลย มีเพียงความว่างเปล่าที่กระจกหน้าต่างสะท้อนให้เห็นพวกพื้นหญ้าในสวนของพวกคุณ คุณคิดกับตัวเองว่าคุณอาจจะคิดไปเองก็ได้จึงหันกลับมาแล้วเดินเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อเตรียมอาบนํ้า....
แต่คุณกลับไม่รู้ตัวเลย....
ว่ามีคนแอบเฝ้ามองคุณอยู่ 'จริงๆ' ....
ภาพเงาปริศนาของชายคนหนึ่งที่ไม่อาจสามารถคาดเดาได้ว่าเขามีรูปร่างลักษณะอย่างไร แต่ที่พอจะเห็นได้ลางๆนั่นคือเขาสวมแว่นสีส้มกับแมสปิดปากสีดำที่คล้ายๆรูปยิ้ม ก่อนที่ร่างของเขาจะหายเข้าไปในความมืดโดยไร้ร่องรอย....
และแล้ววันนี้ก็มาถึง...
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก พวกคุณทั้งสามต่างตื่นเช้าเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเที่ยวแคมป์ในป่า ซึ่งคุณรู้ดีว่าในการตื่นเช้ามักจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นโดยเฉพาะ...สองสาวคู่เลสเบี้ยนที่ทุกครั้งตื่นเช้าทีไร เวลาจะปลุกใครสักคนนี่มันต้องเป็นการ....
"กรี๊ดดดดดด!! อีบ้าโอลิเวีย!! ใครให้เอาไก่ขันมาปลุกย๊ะ!!!"
"ปลุกธรรมดาโลกมันไม่จำว้อยยยย!!!"
นั่นแหล่ะนะท่านผู้ชม พวกนี้ปลุกกันธรรมดาซะที่ไหนกันล่ะ บางครั้งแม่มก็ปลุกด้วยการเป่านกหวีดบ้างแหล่ะ บางทีก็ปลุกด้วยการตีลังกา(?)ตะโกนอัดหูบ้างแหล่ะ ตีลังกาเอานํ้าแข็งใส่เสื้อบ้างแหล่ะ
"รอนานมั้ยครับ?"ตอนนี้พวกคุณก็มาอยู่ที่นอกบ้านและก็พบกับปีเตอร์ที่ขับรถมาถึงหน้าบ้านพอดีเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเดินทางท่องเที่ยว เอาจริงๆ...ปีเตอร์ก็ถือว่าเป็นคนที่ตรงเวลาดีนะ แม้อาจจะช้าแค่นิดนึง ส่วนทางมาธาห์ที่ถูกปลุกด้วยไก่ขันไปเมื่อกี้ก็ดูมีท่าทีสะลึมสะลือบ้างแหล่ะ ให้ตายสิยัยโอลิเวีย ถ้าอยู่กันสองคนเมื่อไหร่เดี๋ยวแม่จับกดเลยนี่! นั่นคือสิ่งที่มาธาห์คิด(?)
"ไม่นานหรอก พวกเราเองก็พึ่งออกมากันน่ะ"โอลิเวียตอบกลับ ปีเตอร์พยักหน้าแล้วบอกให้พวกคุณขึ้นรถโดยให้คุณเป็นคนนั่งหน้าและทั้งสองสาวคู่รักนั่งหลัง เมื่อพวกคุณขึ้นรถกันแล้วปีเตอร์ก็ได้ขับรถออกเดินทางเพื่อไปสู่ที่หมายที่พวกคุณจะไปในทันที...
เมื่อมาถึงที่หมายแล้ว
ระยะทางในการเดินทางถือว่าค่อนข้างไกลพอสมควร และป่าที่พวกคุณมาก็คือป่า XXX เห็นว่าที่ป่านี้มีนํ้าตกที่สวยงามมากๆด้วย คุณเองก็รู้สึกสนใจและอยากลองไปดูสักครั้งแต่ความปลอดภัยต้องมาก่อนเสมอนั่นแหล่ะ
"ตอนนี้เราเดินมาไกลพอแล้วใช่มั้ย"หลังจากที่ออกมาจากรถแล้วเตรียมพวกของสำหรับเดินป่าเหมือนนักท่องเที่ยว(ป่า)พวกคุณก็ได้เดินเข้าไปที่นั่นทันที แต่ก็ใช้เวลาสักห้าชั่วโมงซึ่งถือว่าเดินทางมาไกลพอสมควรเลยล่ะ โอลิเวียบอกว่ามาไกลพอแล้วล่ะและพวกเราจะต้องหาสถานที่ตั้งเต็นท์ด้วย พวกคุณจึงเดินต่อไปอีกสักหน่อย...
"อะเจอแล้วล่ะ!"เสียงของมาธาห์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าตรงจุดนั้นเป็นพื้นที่ราบเรียบ ไม่มีต้นไม้รายล้อมเหมือนที่เดินผ่านมา ไม่มีบ้านกระท่อม มีเพียงพื้นหญ้าที่อยู่บนพื้นซึ่งมันก็กว้างมากพอที่พวกคุณจะมาตั้งปักหลักฐานที่นี่ เต็นท์ที่เตรียมมามีสองเต็นท์โดยที่คุณเลือกที่จะช่วยโอลิเวียและให้มาธาห์ช่วยปีเตอร์คงเพราะคุณต้องการจะรักษาระยะห่างกับเขาเอาไว้เพื่อให้เขารู้ว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับอีกฝ่ายในเชิงคนรักเลย
ใช้เวลาในการทำไม่นานนักก็เสร็จสิ้นแล้ว ต่อไปก็จะเป็นการหาฟืนมาก่อไฟสำหรับตอนกลางคืนและเพื่อทำอาหารคืนนี้ด้วย โดยในครั้งนี้จะต้องแยกกันไปหาฟืนมา
"งั้นพวกเราแยกกันไปหาพวกฟืนไม้กันเถอะนะ เสร็จแล้วก็มารวมตัวกันที่นี่ คืนนี้พวกเราจะทำบาร์บีคิวกัน!"โอลิเวียพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นกับการตั้งแคมป์ในป่าครั้งนี้ โอ๊ยยยย อยากมานานแล้วววว อยากเปลี่ยนบรรยากาศการกินที่นี่มานานแล้วววว
"ตะกละดีนะเธอ"
"อะไรเล่ายัยมาธาห์ เดี๋ยวปัดถีบเลยนี่!"
"เอาน่าๆ งั้นพวกเรารีบไปหาของกันเถอะ"
ก่อนที่มันจะมีการปะทะสงคราม(?)ฝีปากไปมากกว่านี้คุณก็ต้องห้ามทัพไว้ก่อนแล้วบอกว่าให้รีบไปหาของในป่ากันได้แล้วก่อนที่ท้องฟ้ามันจะมืด ซึ่งทั้งสองเองก็ยอมสงบศึกกันแล้วแยกย้ายกันไปหาฟืนทันทีเช่นเดียวกับคุณและปีเตอร์ด้วย
"ให้ฉันไปด้วยมั้ย?"ปีเตอร์พูดแต่คุณก็ปฏิเสธเขาไปว่าไม่เป็นไร เพราะคุณไม่ค่อยอยากไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองคนเพียงลำพัง กลัวโดนทำมิดีมิร้ายอ่ะ ยิ่งในป่ามันเป็นใจปลุกสัญชาตญาณดิบของพวกผู้ชายบ้ากามบางคนแล้วด้วย แม้คุณจะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรแต่คุณก็ยังไว้ใจเขาไม่ได้อยู่ดี
ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองคนกลางป่าลึกมันน่าไว้ใจตรงไหนฟระ!!!
คุณเดินแยกออกมาจากปีเตอร์แล้วเดินไปรอบๆเพื่อดูว่าตรงไหนพอจะมีพวกเศษกิ่งไม้หรือไม่ที่พอจะเอาไปทำก่อไฟได้บ้าง พวกใบไม้แห้งก็สามารถเอาไปก่อไฟได้ดีเลยล่ะ
คุณเดินสำรวจไปรอบๆแล้วก็คอยเก็บพวกไม้ฟืน พวกใบไม้แห้งที่อยู่รอบๆตัว บางอันก็อยู่ห่างไกลพอสมควรแต่คุณก็ยังคงเดินเก็บมันไว้อยู่ดี
ท่ามกลางป่าอันแสนเงียบสงัด แม้จะเป็นช่วงเวลาบ่ายแต่มันกลับชวนให้บรรยากาศดูวังเวงและกดดันแปลกๆ อาจเพราะคุณอยู่คนเดียวในป่านั่นเลยทำให้ทั้งบรรยากาศและความรู้สึกเป็นเช่นนั้น แต่ว่า...ที่ต้องระวังก็คือพวกสัตว์ที่อาศัยอยู่ที่นี่ต่างหากล่ะ แต่ที่คุณเห็นคือ...มันเหมือนไม่ค่อยมีสัตว์อาศัยอยู่ที่นี่เลยแฮะจนคุณเริ่มสงสัย
คุณค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆว่ามีอะไรหรือเปล่า พื้นที่แถวนี้ไม่ค่อยมีอะไรมีเพียงแค่พวกพุ่มไม้ ต้นไม้สูงกับใหญ่ ใบไม้ที่อยู่บนพื้นบางส่วนและสายลมที่พัดเข้ามากรายๆ...
ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่
เมื่อคุณหันกลับมาเพื่อที่จะก้มเก็บอีกครั้ง แต่ทว่า...คุณก็หยุดชะงักเมื่อมองเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้าที่ห่างจากคุณไม่ไกลมากนัก
บุคคลปริศนาที่อยู่ใต้เงานั้นเมื่อสังเกตดีๆแล้วก็จะเห็นว่าเขาสวมฮู้ดสีเหลือง หน้ากากสกีสีดำที่ดวงตากับปากสีแดงที่ทำหน้าเหมือนบูดบึ้ง ถุงมือสีดำ สวมกางเกงยีนส์ขายาวสีนํ้าเงินและรองเท้าหนังสีดำ คุณคาดเดาว่าเขาน่าจะเป็นผู้ชายเพราะเขามีรูปร่างสูงใหญ่เหมือนวัยรุ่น ความสูงของเขาน่าจะราวๆ 175-180 ได้ เขามีท่าทางที่ดูลึกลับ แต่ในขณะเดียวกันมันกลับแฝงไปด้วยความไม่น่าไว้วางใจและไร้ความเป็นมิตรแปลกๆ...
คุณจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและตกใจอย่างมาก คุณไม่รู้ว่าเขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่แต่แล้วอยู่ๆชายหนุ่มก็เดินเข้ามาใกล้ๆคุณ ด้วยสัญชาตญาณคุณจึงรีบก้าวเท้าถอยแล้วหันหลังวิ่งหนีแบบสุดชีวิตเพื่อไปให้ถึงจุดมุ่งหมายและจะได้เอาของมาจัดการกับเขาหากเขายังตาม...
คุณวิ่งมาเรื่อยๆได้สักพักหันไปมองด้านหลังเพื่อดูว่าเขายังตามคุณมาหรือไม่ แต่ก็พบว่าเขายังคง 'ตามคุณ' มาอยู่...
ในเมื่อเป็นแบบนี้คุณคงต้องหาอะไรมาถ่วงเวลาเขาไว้ ในขณะที่คุณวิ่งคุณก็จัดการเอาฟืนที่หามาได้ปาไปด้านหลังเขา แต่ชายปริศนาคนนั้นกลับหลบได้ คุณยังไม่หมดแค่นั้นคุณยังหยิบสเปรย์พริกขึ้นมาไว้ป้องกันตัวหากเขาเข้าใกล้คุณมากกว่านี้
เสียงฝีเท้าที่กระทบกับพื้นไม่สนว่าจะไปเหยียบพื้นเหยียบหญ้าเหยียบใบไม้แห้งเหยียบห่าเหวอะไรต่างๆ คุณรู้เพียงแค่ว่าคุณจะต้องหนีจากผู้ชายแปลกๆคนนี้ไปให้ได้ ชายหนุ่มคนนั้นยังคงวิ่งตามคุณมาติดๆและตอนนี้ก็เข้าใกล้คุณมากขึ้นเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...มือสีดำที่ถูกยื่นขึ้นมาทางคุณเมื่อระยะห่างที่ตอนนี้ใกล้เข้าถึงตัวคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อมือของเขาได้สัมผัสที่ไหล่ของคุณ...
*พลั่ก!! ซู่!!!*
คุณหันไปผลักเขาแล้วจากนั้นจึงฉีดสเปรย์ใส่หน้าเขาจนนํ้าสเปรย์พริกนรกนั่นได้โดนหน้าเขาเต็มๆ ชายคนนั้นร้องออกมาอย่างปวดแสบปวดร้อนพร้อมหยุดชะงักแล้วยกมือขึ้นมากุมหน้าของเขาและพยายามจะเช็ดออก
"นั่นน่ะมันเป็นสเปรย์พริกนรกสูตรประเทศไทยที่ฉํนคิดขึ้น ถ้าไม่ล้างด้วยนํ้าเย็นระวังตาบอดนะเฮ้ย!!"คุณพูดตะโกนออกมาแล้วจากนั้นจึงใช้โอกาสนี้รีบชิ่งหนีออกมาทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เพราะถ้าคุณยังคงยืนอยู่ตรงนั้นล่ะก็มีหวังหมอนั่นกลับมาหายปกติเมื่อไหร่มันพุ่งเข้าโจมตีเยี่ยงเสือโคร่ง(?)แน่ๆ
ในส่วนทางด้านของปีเตอร์
ในขณะที่เขากำลังเก็บพวกฟืน เขาก็ไม่ได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นัก ตอนแรกๆตัวเขาก็กะจะตามคุณไปเพื่อความปลอดภัยของตัวคุณ ทว่าก็ดันถูกปฏิเสธแถมยังเดินหนีเขาไปอีกแบบนี้ก็คงตามไปไม่ได้แน่ๆ ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงแค่ต้องแยกตัวไปเก็บไม้มาก่อไฟเท่านั้น...
ใช่ว่าปีเตอร์จะไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงพยายามรักษาระยะห่างจากเขา เธอไม่พร้อม ใช่นั่นคือเหตุผลของคุณ แต่ไม่เป็นไร เขาคงจะต้องรอวันที่คุณพร้อมแล้วล่ะ...
แต่แล้วชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีสายตาบางอย่างกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหนแม้ว่าตัวเขาจะพยายามมองไปรอบๆก็หามันไม่พบอยู่ดี ในตอนแรกๆคิดว่าเขาคงคิดไปเองมากกว่าแต่ว่า....ความรู้สึกที่เหมือนถูกจับจ้องนั้นมันมีตั้งแต่ที่เขาแยกทางกับคุณเมื่อตอนนั้นจนเขาเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้ว...
เขาคงต้องรีบหน่อยแล้ว คิดได้ดังนั้นปีเตอร์จึงหันกลับมาก็พบกับชายปริศนาคนหนึ่งที่ยืนกอดอกพิงต้นไม้และมันกำลังจ้องมองหน้าเขาอยู่พอดิบพอดี เขาตกใจจนร้องเสียงหลงออกมาจนแทบลั่น นี่มันอะไรกัน? ผู้ชายคนนี้มันเป็นใครฟะเนี่ย!! ปีเตอร์ได้แต่คิดในใจอย่างตื่นตระหนกและงุนงงสับสนอย่างมาก ตอนแรกๆเขาหันไปหันมาก็ไม่เห็นมีใครเลย แล้วดันมาจ้ะเอ๋ก็ตอนนี้เนี่ยนะ!!?
*ตึก*
ในขณะที่เขากำลังตกใจอยู่นั้นสติของชายหนุ่มก็กลับมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าบุคคลปริศนาได้ก้าวเท้าจะเข้ามาหาเขาแล้วสักพักมันก็ได้รีบพุ่งเข้ามาหาปีเตอร์อย่างรวดเร็ว แต่ฉับพลันเขาดันตั้งสติได้แทบทันจึงรีบติดเกียร์หมาวิ่งหนีทันที
"Sh*tๆๆๆๆๆ!!!!"ปีเตอร์วิ่งหนีแบบสุดชีวิต เมื่อเขาหันไปก็พบว่าชายคนนั้นยังคงวิ่งตามเขามา ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ฆาตกรที่หลบหนี? หรือคนบ้าเขาก็ไม่รู้แต่สิ่งที่เขารู้คือเขาจะต้องหนีจากหมอนี่ไปให้ได้
ปีเตอร์วิ่งหลบหลีกสิ่งกีดขวางตรงหน้า ทั้งต้นไม้ที่ขวางหน้าเขาก็หลบไปอีกทาง ทั้งต้นไม้ที่หักขวางทางเขาก็กระโดดขึ้นไป แต่แล้วเหมือนมีบางอย่างวิ่งพุ่งเข้ามาขวางตรงหน้าไม่ให้เขาวิ่งต่อไป สิ่งนั้นทำให้ปีเตอร์หยุดชะงักเท้ามองไปยังผู้ชายตรงหน้า คราวนี้เขาได้เห็นรูปร่างลักษณะแบบชัดเจนมากที่สุด....
เส้นผมสีนํ้าตาลแบบปัดข้าง ผิวสีนํ้าตาล สวมแจ็กเก็ตสีเหลืองเข้ม กางเกงยีนส์ขายาวสีนํ้าเงิน รองเท้าหนังสีนํ้าตาล แต่ที่แปลกกว่านั้นคือเขาสวมหน้ากากสีขาวที่มีตาสีดำกับริมฝีปากสีดำคล้ายผู้หญิง รูปร่างของชายคนนั้นสูงใหญ่เหมือนวัยรุ่น แต่ที่ทำให้เขาต้องตกใจมากที่สุดคือในมือของผู้ชายคนนี้ถือชะแลงไว้ด้วย!!
ชายหนุ่มทั้งหวาดกลัวจนตัวสั่นเล็กน้อย เขาจะต้องหาอาวุธสักอย่างมาไว้ป้องกันตัวแล้วก็หันมามองในมือของเขากำท่อนไม้ยาวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นอีกแล้ว ปีเตอร์หันมาก็พบว่าบุคคลปริศนาได้เข้าใกล้เขาแล้วเอาชะแลงยกขึ้นฟาดเข้าที่ตัวเขา แต่ชายหนุ่มก็หลบได้อย่างหวุดหวิดก่อนจะเอาท่อนไม้ฟาดกลับไป ทว่ามันกลับตั้งรับไว้ได้แล้วพยายามดันเขา
อึก..ข-แข็งแกร่งมาก ผู้ชายคนนี้มันอะไรกัน ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกหลากหลาย ทั้งแปลกใจ ทั้งประหลาดใจและตกใจจนทึ่งผู้ชายคนนี้อย่างมาก ผู้ชายที่มีรูปร่างคล้ายๆกับชายคนนี้ก็ไม่น่าจะแข็งแรงมากขนาดนี้นี่ แรงของอีกฝ่ายมันสามารถทำให้เขาถึงกับทรุดลงไปได้ แต่เขาไม่สน และเขาก็จะไม่ยอมแพ้ ปีเตอร์ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักดันผู้ชายปริศนาคนนั้นแล้วจึงออกตัววิ่งหนีออกไปอีกครั้ง
เขาจะต้องเบี่ยงเบนความสนใจให้มันวิ่งไปทางอื่นเพื่อไม่ให้มันตามเขามาจนถึงเต็นท์ที่มีพวกคุณอยู่ มิเช่นนั้นชายแปลกหน้านั่นคงสามารถตามหาจนเจอแล้วบุกมาฆ่าพวกคุณทั้งหมดเลยก็ได้ ปีเตอร์จึงตัดสินใจไปหลบซ่อนที่หลังต้นไม้เพื่อรอจังหวะให้ผู้ชายคนนั้นมา เขาจะต้องให้อีกฝ่ายลองมองหาเขาและถ้ามันหาเขาไม่เจอก็ต้องขว้างก้อนหินไปอีกทางเพื่อเบี่ยงเบนมัน...
เมื่อชายหนุ่มเห็นว่ามันมองหาเขาไม่เจอ ปีเตอร์จึงใช้โอกาสนี้ขว้างปาก้อนหินไปอีกทางจนเกิดเสียงดัง ตุ้บ! พร้อมเสียงที่เหมือนกับไปโดนใบไม้แห้งจนเกิดเสียงดัง แกร๊บ! ชายในหน้ากากสีขาวหันควับมองไปตามต้นเสียง ปีเตอร์รอดูสังเกตการณ์ว่ามันจะเดินตามเสียงนั้นไปหรือไม่...
มันได้ผล! ชายแปลกหน้านั่นมันเดินไปอีกทางแล้ว และเมื่อเห็นแบบนั้นปีเตอร์จึงใช้โอกาสนี้ค่อยๆถอยออกไป...ค่อยๆย่อง...ย่องออกมาให้ห่างจากมันให้ได้มากที่สุดแล้วจึงออกตัววิ่งหนีออกไปทันที
"มาแล้วหรอโซเฟีย(คุณ) แล้วนี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าตาตื่นๆแบบนั้นล่ะ?"
"นั่นสิ เหมือนคนไปเจอผีอะไรมาเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?"
หลังจากที่คุณวิ่งหนีจากอีฮู้ดสีกี้(ข)นั่นมาได้สำเร็จก็ได้วิ่งมาจนถึงที่พักของพวกคุณแล้ว ทั้งมาธาห์และโอลิเวียที่เหมือนว่าจะกลับมาจากการหาของในป่าได้สักพักแล้ว คุณหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ก็ตอบกลับไปว่าไม่เป็นอะไร และพยายามบอกให้มาธาห์กับโอลิเวียรีบออกไปจากที่นี่
"มีอะไรกันแน่โซเฟีย(คุณ) ทำไมพวกเราจะต้องหนีออกไปจากป่านี้ด้วย"มาธาห์ถามอย่างไม่เข้าใจ
"พวกเราอุตส่าห์มาเที่ยวทั้งทีนะ ทำไมต้องหนี มีอะไรหรือเปล่าโซเฟีย(คุณ)
"ฉันไปเจอคนแปลกๆมาน่ะ เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ ไม่สิ....เราต้องบอกปีเตอร์ด้วย อะ เขามาแล้ว"คุณพูดแต่แล้วสายตาของคุณก็ไปเห็นชายหนุ่มที่กำลังวิ่งมาทางนี้พอดีเลยพูดขึ้น แต่คิ้วของคุณก็ขมวดเข้าหากันด้วยความฉงนและสงสัย เพราะท่าทางของปีเตอร์เองก็เหมือนคนวิ่งหนีอะไรมาเไม่ต่างอะไรจากคุณ...
หรือว่า...เขาก็เจออะไรมาเหมือนกัน
"อ้าวปีเตอร์ นายมาแล้วหรอแล้วทำไมนายวิ่งหน้าตั้งแบบนั้นมาล่ะ หรือว่าเจออะไรมาเหมือนโซเฟีย(คุณ)"มาธาห์พูด แต่ปีเตอร์ดูเหนื่อยมากๆ เขาตั้งสติและค่อยๆสูดลมหายใจเข้าออกจากนั้นจึงบอกพวกคุณว่า
"ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!!!"ปีเตอร์พูดสร้างความสงสัยและตกใจให้พวกคุณทั้งสามอย่างมาก
"หมายความว่ายังไงกันแน่ปีเตอร์? เกิดอะไรขึ้นกัน?"
"ฉันไปเจอชายแปลกหน้าที่สวมชุดแปลกๆกับหน้ากากสีขาวมา หมอนั่นมันแข็งแกร่งมากแล้วพยายามจะฆ่าฉัน พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!! ก่อนที่มันจะตามมาเจอพวกเรา!"ปีเตอร์พยายามจะบอกให้พวกคุณหนีไปจากที่นี่ คุณเบิกตากว้างเพราะไม่ต่างจากที่คุณคาดเอาไว้เลย แต่ที่บอกว่าเจอคนหน้ากากสีขาว? แต่ของคุณเจอคนสวมหน้ากากสกีสีดำนะ
"นายเจอคนสวมหน้ากากสีขาวงั้นเหรอ?"คุณถาม และเลิกใช้คำสุภาพกับเขา
"ใช่! หมอนั่นเป็นผู้ชายที่อายุน่าจะราวๆ 18-22 ปีได้ รูปร่างสูงใหญ่หน่อย สวมแจ็กเก็ตสีเหลืองออกเข้มหน่อยและหน้ากากสีขาวกับริมฝีปากสีดำ!"ปีเตอร์พูด
"แต่ฉัน...ฉันเจอผู้ชายสวมฮู้ดสีเหลืองกับหน้ากากสกีสีดำพร้อมตากับปากสีแดงมานะปีเตอร์"คุณพูดนั่นจึงทำให้ปีเตอร์เบิกตากว้างด้วยความตะลึง อย่าบอกนะว่ามันไม่ได้มีแค่คนเดียว
"หมายความว่ายังไงกันแน่? พวกเธอไปเจออะไรกันมา"โอลิเวียยิ่งสับสนงุนงงมากๆ มาเที่ยวทั้งทีต้องมาเจอเรื่องบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย!
"ไม่มีเวลาแล้ว! เราต้องรีบเก็บข้าวของแล้วออกไปจากที่นี่---"
"ปีเตอร์! ระวัง!!"
*ปัง!!*
เสียงกระสุนปืนที่ถูกยิงมาทางปีเตอร์ แต่คุณก็ดึงกระชากเขาให้หลบมาได้อย่างหวุดหวิด คุณมองไปก็พบเข้ากับชายคนเดิมที่คุณเพิ่งวิ่งหนีมา ในมือของเขาถือปืนที่ชัดเจนว่ามันตั้งใจยิงมาทางปีเตอร์ โอลิเวียกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมนำมือปิดปาก ทั้งสองสาวต่างก็มองไปทางชายคนนั้นเช่นกัน
"วิ่ง!!!"ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะต้องมาเก็บข้าวของสัมภาระกันอีกแล้ว การปรากฎตัวของชายแปลกหน้านั้นตอนนี้คือต้องวิ่งหนีเท่านั้น!! พวกคุณทั้งสี่ต่างวิ่งหนีออกไปยังจุดที่พวกคุณเดินมาเพื่อที่จะไปที่รถของพวกคุณ
คุณสัมผัสได้ว่าชายคนนั้นวิ่งตามพวกคุณมา เมื่อคุณหันกลับไปก็พบว่ามีชายสองคนที่วิ่งตามมาติดๆ และชายอีกคนหนึ่งที่น่าจะเป็นคนที่ปีเตอร์ไปเจอมาก็ตามพวกคุณมาเช่นกัน
ในระหว่างที่พวกคุณพยายามวิ่งหนี จู่ๆก็มีชายปริศนาอีกคนหนึ่งได้เข้ามายืนขวางพวกคุณเอาไว้ เป็นชายสวมแว่นกลมสีส้มกับหน้ากากปิดปากรูปยิ้ม เขาสวมฮู้ดคลุมสีฟ้าหม่นแซมเทากับตัวเสื้อของเขาเป็นสีนํ้าตาลอ่อนอมเทาตัวแขนเสื้อนั้นเป็นลายทางสีเทาอมนํ้าตาลอ่อนสลับกับสีเข้มและสีอ่อนมาก แต่จะเป็นรูปแบบใหญ่กลางเล็ก สวมกางเกงยีนส์ขายาวสีเทาเข้มและรองเท้าผ้าใบสีดำ คาดว่าน่าจะเป็นชายที่มีอายุราวๆ 18-22 ปีเช่นกัน ใรมือของเขาถือขวานสองเล่มที่มีคราบเลือดติดอยู่ โดยรวมแล้วภาพนั้นก็สร้างความตกใจให้พวกคุณอย่างมาก ทั้งน่าหวาดกลัวและขนลุก
แต่คุณก็ตั้งสติได้เร็วกว่า คุณรีบไปคว้าท่อนไม้ท่อนหนึ่งแล้วพุ่งเข้าไปโจมตีอีกฝ่าย แต่เขาก็จับท่อนไม้เอาไว้ได้ ทว่าโดยที่ชายสวมแว่นส้มนั้นไม่ทันตั้งตัวก็โดนสเปรย์พริกนรกฉีดเข้าตาของเขา แม้จะไม่โดนตาแต่เพราะมันเป็นนํ้าจึงทำให้อีกฝ่ายมองไม่เห็นแล้วถอยออกมา
ก่อนที่คุณจะได้หันไปบอกเพื่อนๆของคุณให้รีบวิ่งหนีเมื่อมีโอกาส แต่ทว่าคุณกลับได้ยินเสียงกรี๊ดจากเพื่อนสาวคุณหันไปอย่างรวดเร็วแล้วต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจและหยุดนิ่งจนทำให้มือที่ถือท่อนไม้อยู่ต้องสั่น...
มุมปากของชายหนุ่มที่มีเลือดไหลออกมาทั้งสองมุม ใบหน้าค่อยๆก้มลงมองตรงท้องที่มีเลือดซึมออกมา ของมีคมที่แทงทะลุร่างของเขา...มันถูกแทงจากด้านหลังโดยที่ปีเตอร์ไม่ทันได้ตั้งตัว ภาพนั้นมันทำให้คุณต้องร้องเฮือก!แล้วยกมือขึ้นกุมปากตนเองราวกับกลัวว่าเสียงนั้นจะดังมากจนอาจทำให้ฆาตกรนั่นคลั่งแล้วพุ่งเข้ามาทำร้ายคุณได้
*ฉึบ*
มีดได้ถูกกระชากออกพร้อมกับร่างของปีเตอร์ที่ค่อยๆทรุดเข่าลงกับพื้น ดวงตาที่เบิกกว้างของเขากับปากที่สั่นจนไม่อาจจะพูดหรือร้องออกมาได้ ชายหนุ่มค่อยๆเงยหน้ามองคุณที่ตอนนี้กำลังมองเขา...
อา....ฉันคงไม่รอดแล้วล่ะ...
รอยยิ้มของเขาค่อยๆผุดขึ้นมาบางๆ มันเป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยนหากแต่ทว่า...มันกลับเป็นรอยยิ้มที่ราวกับจะบอกว่าเขายอมรับชะตากรรมเหล่านี้...แววตาของเขาที่แม้จะดูอ่อนโยนแฝงไปด้วยความห่วงใจแต่มันกลับซ่อนความเศร้าสร้อยเอาไว้ ริมฝีปากค่อยๆเผยอขึ้นและพยายามส่งเสียงออกมา...
"ขอโทษ..ที่ไม่อาจไปต่อได้ ม-แม้เป็นช่วงเวลาสั้น...แต่..ฉันรักเธอ..และ..ม-มีชีวิตต่อไปนะ"
จากนั้นร่างของเขาก็ฟุบลงไปนอนกับพื้นก่อนจะแน่นิ่ง...สิ้นลมหายใจ
คุณทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวและเสียใจอย่างมากกับการตายของเพื่อนที่เพิ่งจะได้สนิทกันไม่นาน คุณอยากจะกรีดร้องออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกวัตถุของแข็งกระทบเข้ากับศีรษะของคุณเข้าอย่างจังจนทำให้ร่างของคุณลงไปนอนกับพื้นด้วยเช่นกัน...
คุณรู้สึกเวียนหัว..และเหมือนกับว่าสติของคุณค่อยๆดับลง ภาพที่คุณเห็นนั้นมันช่างพร่ามัว สิ่งสุดท้ายที่คุณได้เห็นคือภาพของชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่ง..กับเสียงของเพื่อนสาวที่ร้องเรียกชื่อของคุณก่อนทุกอย่างจะดับลง...และถูกแทนที่ด้วยภาพสีดำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น