{FIC Yandere Creepypasta x Reader} Love is the drug นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ทิม... [Masky x Reader]

ลำดับตอนที่ #1 : Addict love (1) : บทนำ

Addict love (1) : บทนำ

       ณ บาร์ในย่านแห่งหนึ่ง ภายในร้านถูกประดับตกแต่งออกแนวสไตล์คล้ายๆกับของยุคสมัยโจรสลัดผสมความเป็นยุโรปกลางเล็กน้อย โดยให้บรรยากาศและกลิ่นอายของสถานที่แห่งนี้มันให้อารมณ์เหมือนกับว่าพวกเขาได้เข้ามาในเรือของพวกโจรสลัดจริงๆ แน่นอนว่าลูกค้าที่ชื่นชอบเรื่องราวของโจรสลัดก็มักจะมาที่บาร์นี้กัน หรือไม่ก็คนที่ผ่านทางมาแล้วเกิดสนใจเข้ามา

       ร้านนี้ลูกค้าจะค่อนข้างเยอะหน่อย ส่วนมากแล้วคนที่เข้ามาในร้านก็จะเป็นผู้ชายซะส่วนใหญ่ และแน่นอนว่าส่วนหนึ่งเพราะ 'เจ้าของร้านอย่างคุณ' นี่เอง....

       คุณยอมรับว่าตัวคุณเองนั้นถือว่าเป็นผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่คุณก็ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร...

       ถึงแม้ว่าจะมีลูกค้าหลายคนมาจีบคุณมากแค่ไหน แต่สุดท้ายคุณก็ปฏิเสธพวกเขาไป เพราะอะไรน่ะหรอ....

       "คุณผู้หญิงครับ ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยครับ"

       "มีผัวแล้วค่ะ"

       ใช่แล้วฟังไม่ผิดหรอก คุณมีผัวแล้วก็แต่งงานแล้วด้วย ดังนั้นคุณก็ไม่จำเป็นจะต้องรับเบอร์ใครทั้งนั้นเพื่อความปลอดภัยต่อตัวคุณ....และคนอื่นด้วย เอาน่า...คุณไม่อยากให้มีข่าวคดีฆาตกรรมจนมันลามมาหาคุณหรอกนะ

       วันนี้ก็เป็นรอบที่ห้าร้อยกว่าๆแล้วล่ะมั้งที่มีผู้ชายมาขอเบอร์รวมคนที่พยายามตามตื้อคุณด้วย แม้ว่าคุณจะทำงานมานานแล้วแต่ไอ้เรื่องพวกนี้ยังไม่หายไปสักที เกิดมาสวยนี่ลำบากชะมัดเลยแฮะ

       "แหมๆๆเหนื่อยหน่อยนะคุณเจ้าของร้าน~"เสียงของเพื่อนสาวคนสนิทของคุณเอ่ยทักขึ้นเชิงกวนๆ เธอชื่อ 'นาเดีย'

       "เฮ้อ ฉันละไม่เข้าใจเลยจริงๆกับไอ้ผู้ชายประเภทที่รู้ว่าเธอมีสามีแล้วก็ยังจะใช้เล่ห์กลอุบายในการจีบเธออีก น่ารังเกียจชะมัด"เสียงเพื่อนชายของคุณพูดขึ้นพลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาคนนี้ชื่อ 'ไมเคิล' คุณบอกเขาไปว่าช่างมันเถอะ เดี๋ยวถ้าพวกนี้ยังตามตื้ออีกก็คงต้องเตรียมมาตรการป้องกันภัย(?)ให้ได้มากที่สุด ถ้าเตือนแล้วไม่ฟังคงต้องแล้วแต่เวรกรรมแล้วล่ะ

       "แต่ว่านะ....นี่มันผ่านมากี่ปีแล้วนะ..."เสียงของนาเดียเอ่ยออกมา คุณค่อยๆเงยหน้ามองเธอก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงเล็กน้อย....

       นั่นสินะ....ผ่านมากี่ปีกันแล้วนะ....

       "นี่ก็ผ่านมาราวๆ 20 ปีได้แล้วล่ะนะพวกเราก็ยังไม่แก่หรอก ยังไงเดี๋ยวอีก 2 ปีพวกเราก็ต้องรีบปิดร้านแล้วไปอยู่กับเจ้าพวกนั้นซะ"ไมเคิลเป็นคนตอบขณะที่เขากำลังง้วนอยู่กับการจัดโต๊ะเพราะตอนนี้มันก็ใกล้จะถึงเวลาปิดร้านแล้วด้วย

       "นั่นสินะ...อีก 2 ปีพวกเราก็ต้องปิดร้านนี้แล้วก็ชิ่งหนีออกมาจากประเทศนี้ซะ ไม่สิ...หากจะหนีก็ต้องจัดฉากก่อนแล้วล่ะนะเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย"นาเดียกล่าวพลางลุกขึ้นเดินไปช่วยไมเคิลจัดโต๊ะและเก็บพวกจานพวกแก้วไปล้างที่หลังร้าน ส่วนคุณเมื่อรู้ว่านี่ใกล้ถึงเวลาปิดร้านแล้วจึงลุกขึ้นไปช่วยเพื่อนอีกแรง

       "ฮะๆ นั่นสินะ"คุณพูด แม้คำพูดเหล่านั้นจะดูเหมือนมีบางอย่างแอบแฝง...แต่มีเพียงแค่พวกคุณเท่านั้นที่รู้ดี

       *กริ๊ง*

       "คุณลูกค้าคะ ตอนนี้ร้านปิดแล้----ทิม!"คุณที่กำลังจะหันไปบอกเพราะคิดว่าเป็นลูกค้า แต่พอหันไปก็พบกับชายร่างสูงเจ้าของเส้นผมสีนํ้าตาลเข้มกับนัยน์ตาสีนํ้าตาล ผิวสีนํ้าตาลอ่อน ใบหน้าหล่อคมดูดีพอสมควรก็ทำให้คุณนั้นต้องเอ่ยชื่อของเขา...

       เพราะคนที่เข้ามาไม่ใช่ลูกค้า....แต่เป็น 'แฟน' ของคุณเอง ไม่สิ...ต้องเรียกว่า 'สามีของคุณ' ต่างหาก

       "ไง"เขาทักคุณ ซึ่งคุณก็ได้เข้าไปสวมกอดคนรักด้วยความรักเช่นเดียวกับเขาที่สวมกอดคุณเองเช่นกัน คุณบอกเขาว่าดีใจที่ได้พบเขาและตอนนี้คุณกำลังจัดเก็บร้านอยู่ ทิมบอกว่าเขาจะช่วยพวกคุณเก็บด้วยดังนั้นคุณก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ได้รับเสียงแซวปนหมั่นไส้จากเพื่อนสาวอย่างนาเดียแทน

       "โอ้ยยยย อย่าเพิ่งมาสวีทนะยะ เก็บร้านก่อนๆ"นาเดียพูดพร้อมทำมือเหมือนคล้ายไล่แบบชิลๆเป็นท่าประกอบไปด้วย คุณหัวเราะแล้วจากนั้นจึงช่วยเก็บร้านทันที....

       เวลาผ่านไปไม่นานหลังจากที่พวกคุณเก็บของและปิดร้านเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พวกคุณทั้งสี่ยืนอยู่นอกร้านที่ถูกปิดล็อกกุญแจอย่างดีและแน่นหนาเพื่อป้องกันหัวขโมย นาเดียบอกว่าเดี๋ยวจะไปซื้อของสักหน่อยพร้อมถามว่าคุณจะไปด้วยกันมั้ย คุณเองก็อยากไปนะเลยต้องหันไปอ้อนแฟนหนุ่มตัวเองเลย

       "ทิม...นะ"

       "ไม่"

       "แค่ไปซื้อของเองไม่ได้จะไปไหนไกลเสียหน่อย ก็เพราะฉันจะพานายไปด้วยไง น้าาา"คุณพยายามอ้อนเขาสุดความสามารถ แม้จริงๆแล้วนิมันไม่ใช่นิสัยของคุณเลยที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทว่า...คุณเองก็ชินกับมันแล้วล่ะนะตั้งแต่ 'ตอนนั้น'

       "เฮ้อ ก็ได้ๆ แต่ห้ามอยู่ห่างจากฉันเข้าใจมั้ย?"เขาพูด ซึ่งคุณเองก็พยักหน้าและตอบตกลงพร้อมกับพุ่งกอดเขาด้วยความดีใจแบบสุดๆทำให้ทิมมีแววตาที่อ่อนลงยามเมื่อเห็นท่าทางของคุณที่เป็นแบบนี้ เขาค่อยๆตอบรับอ้อมกอดของคุณไว้ค่อนข้างแน่นเล็กน้อยราวกับกลัวว่าคุณจะหายไป

       "ไม่เอาน่าทิม ฉันอยู่นี่ ฉันไม่ไปไหนหรอกนะ"คุณเอ่ยปลอบเขาพ้อมค่อยๆยื่นใบหน้าจุมพิตที่โหนกแก้มของเขาเสริม คุณเข้าใจดีว่าเขารักคุณมาก เขาคงกลัวมากว่าคุณจะหายไปเหมือนตอนก่อนที่จะได้มารักกันแบบปัจจุบันนี้ แต่ไม่ต้องห่วง...ตอนนี้คุณจะอยู่กับเขาและ ตลอดไป

       "อืม...รู้แล้วน่า"

       "โอ้ยยย จะมาสวีทหวานแหววแบบไม่แคร์เพื่อนแบบนี้พวกเราไปกัน 2 คนก็ได้วะ ไปกันเถอะ"

       "อ้าวเฮ้ย! ไหงงั้นอ่ะ! รอด้วยสิพวกแกร์! ทิม! รีบปล่อยได้แล้วเดี๋ยวจะตามเพื่อนไปซื้อของไม่ทันนะ!"

       "เออๆ รู้แล้วน่า ไม่ต้องบ่นมากหรอกแ่ไปช้าก็ดี จะได้อยู่กัน 2 คน"

       "ทิม!!!"

       คุณหน้าแดงกํ่ามากเมื่อถูกเขาหยอกขนาดนี้รู้เลยว่าเขาคงจงใจอยากไปแบบสองต่อสอง แต่ก็ทำไม่ได้แหล่ะ เดี๋ยวไม่รู้ว่าอีพวกเพื่อนจะไปซื้ออะไรกัน เผื่อๆว่าจะซื้อของแบบเดียวกันด้วย คุณทั้งคู่จึงเดินจับจูงมือกันแน่นเป็นเหมือนสิ่งที่ยึดเหนี่ยวและสัญญาณว่าจะไม่แยกจากกันแล้วจะอยู่ด้วยกันตลอดไป สองสายตาสอดปะสานเข้าหากันพร้อมรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขก่อนจะรีบเดินตามพวกนาเดียออกไป...

      คุณสามารถบอกได้เลยว่าทิมนั้นไม่ใช่คนธรรมดา...

       เพราะเขาเป็นถึงพร็อกซี่ ฆาตกรต่อเนื่องที่ใครๆต่างหวาดกลัวกัน แต่ตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ

       หากถามว่าทำไมคุณถึงมาคบกับเขาจนถึงขั้นแต่งงานกันล่ะก็...

       คงต้องย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนเลยล่ะ

       [ ย้อนอดีตเมื่อหลายปีก่อน ]

       คุณได้ย้ายมาอยู่ที่ทวีปยุโรปประเทศXXX พร้อมกับพ้องเพื่อนอีกสองคนที่ตามมาด้วย เนื่องจากว่าพวกคุณต้องการสัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆและคิดว่าจะถือโอกาสเที่ยวไปด้วยเสียเลย รวมไปถึงเปิดร้านที่นี่ด้วยชั่วคราว นาเดียบอกว่าให้ลองไปเดินดูสักหน่อยเผื่ออยากจะซื้อของอะไรกลับไปที่บ้านพัก ซึ่งทั้งคุณและไมเคิลเองต่างเห็นด้วยจึงออกเดินทางไปตามร้านค้าต่างๆข้างถนน หรือแม้แต่...ห้าง ซึ่งการเดินทางของพวกเขานั้นใช้การขึ้นแท็กซี่หรือการเดินนั่นเอง...

       ในระหว่างที่พวกคุณกำลังซื้อของนั้น ก็เหมือนจะไม่ทันได้สังเกว่ามีคนแอบติดตามพวกคุณมาตั้งแต่อยู่ที่สนามบินจนถึงตอนนี้แล้ว...

       แต่ด้วยความที่คุณเป็นคนเหมือนจะมีไหวพริบดีนิดหน่อยจึงหันไปมองหาต้นตอ แต่ก็ไม่มีใคร

       "มีอะไรหรอ[ชื่อคุณ]?"นาเดียถาม

       "ฉันรู้สึกเหมือนมีคนแอบติดตามพวกเราแล้วยังแอบมองพวกเราน่ะ แต่ก็ไม่มีใคร"คุณตอบแล้วคิ้วขมวดเล็กน้อย แม้จะพยายามมองหาแค่ไหนก็ไม่พบเลย

       "สงสัย...เราคงต้องไปอีกทางแล้วล่ะ เพราะบางทีการมาอยู่ที่นี่ยังไงก็ต้องระวังอยู่ดี"ไมเคิลกล่าว

       "เอาแบบนั้นก็ได้ งั้นเรารีบซื้อแล้วรีบไปกันเถอะ"นาเดียเห็นด้วยหลัจากนั้นพวกคุณจึงรีบซื้อของ จ่ายเงิรแล้วเร่งเดินออกจากร้านเพื่อไปอีกทางไม่ให้ถูกติดตามอีก ซึ่งแน่นอนว่ามันได้ผล เพราะคุณไม่รู้สึกว่ามีคนตามมาอีกแล้ว...คุณได้แต่แอบภาวนาในใจว่าขอให้เป็นเพียงแค่คิดมากไปเองหรือว่าต่อให้ไม่คิดมากยังไงก็ขอให้ตามมาไม่ทัน...

       และมันคือความจริง..ที่มีคนแอบติดตามพวกคุณมา แต่ก็ดันคลาดกันจนได้

       "เธอคิดจะหนีฉันไปไหนกัน...ซันชายน์.."