Dairy เรื่องเล่าของพวกเรา

ลำดับตอนที่ #3 : ครอบครัว xความพยายาม xความสำเร็จ

            

            แม่ของผมอาจจะเรียกได้ว่าไม่เหมือนกับแม่คนอื่นๆก็ว่าได้  แต่สิ่งที่ผมคิดว่ายังมีอยู่อีกสิ่งหนึ่งที่แม่ทุกคนมีเช่นเดียวกันนั้นก็คือความรักที่แม่มีให้ต่อลูก  แม่ไม่ได้มาฝึกโหดๆให้กับผมเหมือนกับพ่อ  แต่แม่เหมือนจะคอยเป็นกำลังใจให้ทุกครั้งที่ผมจะออกไปฝึก  และเมื่อผมกับพ่อกลับมาท่านก็จะต้อนรับผมด้วยรอยยิ้มเสมอ   แม่ของผมค่อนข้างที่ห่วงผมเอามากๆ มากซะยิ่งกว่าพ่อเลยด้วยซ้ำ   อย่างเช่นถ้าวันไหนผมจะออกไปข้างนอกล่ะก็ถ้าพ่อไม่อยู่แม่ก็จะไม่ให้ออกไปโดยเด็ดขาด   ส่วนเรื่องระเบียบเนี่ยแม่ของผมไม่ค่อยเคร่งครัดสักเท่าไหร่หรอกครับ   ส่วนใหญ่แม่มักจะบอกว่าอย่าทำบ้านให้รกซะมากกว่า   แต่ว่าคนที่ทำให้บ้านรกไม่ใช่ผมคนเดียวนะครับ    พ่อของผมเองก็ร่วมด้วยช่วยกันทำรกเหมือนกันแม่เองก็ขยันเก็บใช่ย่อยนะครับ    พอๆกับที่ผมและพ่อขยันทำรกนั้นแหล่ะครับ   แล้วคนที่โดนดุส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นพ่ออีกนั่นแหล่ะครับ   แต่ทุกครั้งที่พ่อถูกแม่ดุการฝึกของผมก็ดูเหมือนกับโหดขึ้นโขเลยล่ะครับ   เหมือนกับว่าพ่อจะแก้แค้นคืนยังไงก็ไม่รู้ครับ   ทำนองว่าถ้าพ่อโดนลูกก็ต้องก็โดนด้วยเหมือนกัน   แต่ว่าผมไม่ได้โดนพ่อดุเหมือนกับที่พ่อโดนแม่ดุนะครับ   กลับกันเลยครับพ่อพาผมไปฝึกอะไรที่มันโหดๆให้คุ้มกับที่โดนดุมา( มันไม่ยุติธรรมผมขอค้าน ) แต่มันก็เป็นเรื่องที่ทำให้ครอบครัวของพวกเราอยู่กันด้วยเสียงหัวเราะนะครับ   เพราะผมไม่เคยโกรธพ่อที่ฝึกผมโหดขึ้น พ่อก็ไม่เคยโกรธแม่ที่ว่าพ่อ และแม่ก็ไม่เคยโกรธผมและพ่อที่คอยทำบ้านรกอยู่เสมอ   เหมือนกับว่าพวกเราได้ตกลงกันไว้แล้วยังไงอย่างนั้นเลยล่ะ     อีกอย่างพ่อกับแม่ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะทะเลาะกันต่อหน้าผมหรือว่าด่ากันเสียงดังจนผมได้ยิน    ถ้าหากว่าอยู่บนโลกมนุษย์ผมคิดว่าพวกท่านทั้งคู่คงจะได้เป็นพ่อแม่ตัวอย่างแล้วล่ะมั๊งครับ( อ้อ! ลืมบอกไปเลยว่าผมอยู่ในอาณาจักรเวทย์มนต์ ) แต่สิ่งที่ผมสงสัยไม่หายก็เห็นจะเป็นตำแหน่งที่ตั้งของบ้านพักพวกเรานี่แหล่ะครับ    ทั้งๆที่พ่อเป็นถึงทหารคนสนิท ( เรียกว่าองครักษ์ เท่กว่านะผมว่า ) ของแม่ทัพแท้ๆ  จนวันหนึ่งเพราะผมสงสัยมากจริงๆผมก็เลยถามพ่อไปว่า    ทำไมพ่อถึงไม่ไปตั้งที่พักของพวกเราให้อยู่ใกล้ๆที่พักของเจ้านายของพ่อให้มากกว่านี้     พ่อก็เลยตอบผมว่า “ ราชองครักษ์น่ะนะมักจะตกเป็นเป้าการโจมตีรองลงมาจากแม่ทัพเลยก็ว่าได้   การที่เรามาตั้งที่พักอยู่ที่นี่ก็เพื่อให้อยู่ห่างไกลจากแม่ทัพเข้าไว้    เราจะต้องพยายามดึงตัวให้ห่างออกมามากที่สุด   แต่นั้นไม่ใช่การหนีหรอกนะ   นั่นเป็นเพียงแค่การล่อให้ศัตรูหันมาสนใจทางนี้แทนต่างหากล่ะ”  อีกทั้งพ่อยังบอกอีกว่าเจ้านายของพ่อน่ะรู้จักที่นี่ดี    ตอนที่ผมยังเล็กๆอยู่เขายังเคยมาเล่นด้วยเลย ( เรื่องนี้ผมจำไม่ได้นะครับตอนนั้นยังเด็กเกินไป )  พ่อบอกว่าเจ้านายของพ่อยังชมเลยว่าผมน่ะรูปร่างดีมากในอนาคตข้างหน้าจะต้องยิ่งใหญ่ไม่แพ้พ่อเลย   จากนั้นพ่อกับแม่ก็คุยอะไรกันก็ไม่รู้ผมได้ยินไม่ค่อยถนัด    แต่ว่าพ่อมีสีหน้าดูเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้ครับ    เหมือนกับว่าพ่อกำลังยิ้มไปด้วยทำท่าทางเหมือนกับจะร้องไห้ไปด้วย    ในวันเกิดอายุครบ 7 ปีของผม   พ่อและแม่มาบอกกับผมว่าอยากให้ผมฝึกเวทย์ไปพร้อมๆกับฝึกร่างกาย    ผมในตอนนั้นไม่รู้จักเวทย์มนต์เลยแม้แต่น้อย    ถึงบางครั้งผมจะเคยเห็นแม่ใช้บ้างแต่แม่ก็ไม่คิดที่จะสอนผมแม้แต่ครั้งเดียว    มันทำให้ผมแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก   หลังจากวันนั้นพ่อกับแม่ก็เริ่มแบ่งเวลาการฝึกให้กับผม   โดยแม่ของผมจะสอนเวทย์ในตอนเช้าส่วนตอนบ่ายพ่อจะเป็นคนรับช่วงต่อจากแม่    การฝึกนั้นโหดไม่ใช่ย่อยเลยล่ะครับ    บางครั้งมันทำเอาผมเกือบร้องไห้แต่พ่อกับแม่ก็จะมาบอกผมตลอดว่าเป็นเด็กผู้ชายน่ะห้ามร้องไห้เด็ดขาด   หลังๆมาผมก็เริ่มชินกับการฝึกของทั้งคู่    ประมาณครึ่งปีหลังจากนั้นผมสามารถใช้เวทย์ง่ายๆได้มากขึ้น    พ่อกับแม่ก็เริ่มฝึกให้ผมหนักขึ้นเรื่อยๆเช่นเดียวกัน    พ่อบอกว่าตอนนั้นพ่อได้คิดอยู่ว่าระหว่างนักรบกับเทพผมควรเป็นแบบไหนมากกว่า    ผมก็ตอบพ่อไปด้วยความไร้เดียงสาว่าผมอยากเป็นนักรบเหมือนกับพ่อ    แต่อยากใช้เวทย์ให้เก่งๆเหมือนกับแม่    พ่อยิ้มให้กับผมจากนั้นก็หันไปยิ้มให้กับแม่ ทำเอาผมงงเลยล่ะครับ    หลังจากนั้นในวันเกิดอายุครบ  10 ปีของผมพ่อก็มาบอกกับผมว่าจะฝึกผมให้เป็นเทพ    มันทำให้ผมงงอย่างมาก   ทั้งๆที่พ่อเคยบอกกับผมว่าอยากให้ผมเป็นนักรบเหมือนกับพ่อ    แต่มาตอนนี้พ่อกลับมาบอกว่าอยากให้ผมเป็นเทพแล้วพ่อก็พูดอะไรแปลกๆว่าพ่อกับแม่เหลือเวลาอีกไม่นาน    พ่อกับแม่อยากฝึกให้ผมเอาตัวรอดจากสิ่งร้ายๆในโลกภายนอกให้ได้    ผมงงกับคำพูดของพ่อแต่ว่าไม่กล้าถาม    หลังจากวันนั้นพ่อกับแม่เริ่มฝึกเวทย์ให้ผมอย่างจริงจัง    บางครั้งพ่อกับแม่ก็เข้ามากอดผมอย่างไม่มีสาเหตุ    บางครั้งแม่ก็น้ำตาซึมออกมาเมื่อมองหน้าผม    มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่ไม่ดีทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ    ผมเพิ่งมารู้ความจริงว่าที่พ่อกับแม่พยายามเปลี่ยนอนาคตให้กับผม    พ่อกับแม่รู้ว่าพวกท่านกำลังจะตาย    พวกท่านไม่อยากให้ผมต้องถูกตามล่า   ในคืนก่อนวันที่พ่อกับแม่จะโดนฆ่าพ่อกับแม่เข้ามาในห้องนอนของผม    พวกท่านทั้งคู่กอดผมพร้อมกับร้องไห้ออกมา    เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อกับแม่ร้องไห้    มันทำให้ผมใจไม่ดีเอาเสียเลย    วันที่พ่อกับแม่ถูกฆ่าแม่บอกให้ผมไปซ้อนในบ้าน    และผมคิดว่าที่พวกมันหาผมไม่พบก็เพราะเวทย์ของแม่    แต่มันก็น่าแปลกที่ผู้มีพระคุณของผมหาผมเจอ   ตอนนั้นผมยังนึกอะไรไม่ออกแม้แต่ชื่อของตัวเอง   ชื่อของผมในตอนนี้ก็เป็นชื่อที่ผู้มีพระคุณของผมตั้งให้    แม้กระทั้งตอนนี้ผมก็ยังไม่สามารถที่จะนึกชื่อเดิมของผมได้เลย    แต่ว่าถ้าหากตอนนี้พ่อกับแม่ยังอยู่ก็คงจะดีนะครับ    ผมมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังหลายเรื่อง    การที่พ่อและแม่เสียสละเพื่อรักษาชีวิตของผมไว้     ผมอยากให้พ่อกับแม่ฟื้นขึ้นมาดูผมในตอนนี้ดูความสำเร็จของผม  อยากให้พ่อกับแม่รู้ว่าผมในตอนนี้ได้โตขึ้นมาขนาดนี้แล้วและได้ทำความฝันที่พ่อกับแม่ได้ทุ่มเทฝึกอย่างหนักให้กับผม    
       ...................พ่อครับแม่ครับ  ผมได้เป็นเทพแล้วนะครับ...................