Dairy เรื่องเล่าของพวกเรา

ลำดับตอนที่ #2 : ประสบการณ์การฝึกสุดโหด

            การฝึกที่ไหนก็ไม่โหดเท่าการฝึกของพ่อผมหรอก   ไม่รู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้ขยันฝึกผมนักหนา    ทุกๆวันพ่อจะพาผมออกไปนอกบ้านแต่เช้าตรู่   และกลับมาตอนหัวขึ้น   มีแต่นะครับตอนเช้าเนี่ยไปในมาดคุณชายเลย   ชุดเนี่ยขาวสะอาด   แต่ตอนกลับนี่สิกลายมาเป็นผู้ดีตกบ่อตมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้   แม่เนี่ยก็ขยันซักเสื้อน่าดูชมเลยล่ะครับ    มีวันหนึ่งพ่อพาผมไปฝึกที่ลานกว้างแถวๆชานเมือง    ลานกว้างมันก็กว้างสมชื่อล่ะครับ    พ่อบอกว่าวันนี้จะมาฝึกความอดทน   เท่านั้นแหล่ะผมแทบจะใส่เกียร์Dogวิ่งกลับบ้านในทันที แต่ดูเหมือนพ่อผมจะรู้ทันด้วยสิ   พอพ่อพูดจบก็วิ่งมาดักหน้ากันไม่ให้ผมกลับบ้านในทันที   ( คนมีสัมผัสพิเศษก็ดีอย่างนี่ล่ะลูกเอ๋ย : พ่อ )   เล่นเอาวันนั้นทั้งวันผมต้องวิ่งหนีพ่อตลอดจนเย็นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้   ผมอึ้งตั้วเองมากๆเลยที่สามารถวิ่งได้ทั้งวันแบบนั้น( ไม่ให้อึ้งได้ไงล่ะ )   แต่แปลกนะครับผมเนี่ยเหงื่อแตกท่วมตัวแต่พ่อไม่ยักจะมีเหงื่อซักหยด   พ่อใช่คนรึเปล่าเนี่ย( โป๊ก! ถ้าฉันไม่ใช่คนแกก็ไม่ใช่คนแล้วไอ้ลูกบ้า : พ่อ )   แต่นั่นยังไม่สะใจพ่อครับ    พ่อบอกว่าแค่นี้เด็กๆ เดี๋ยววันหน้าจะพาไปฝึกที่ๆมันหนักกว่านี้ ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบเลยครับ แม่ผมก็บ่นกับพ่อหลายรอบนะครับว่าอย่าพาผมไปฝึกอะไรที่มันอันตรายเกินไป   แต่ก็อย่างว่าล่ะครับพ่อผมซะอย่าง ฟังซะที่ไหนล่ะ และแล้ววันนั้นก็มาถึง   พ่อพาผมเข้าป่า   เห็นบอกว่าจะให้ผมปราบเสือด้วยมือเปล่า    โธ่!พ่อคร้าบผมเพิ่งจะ7-8 ขวบเองนะครับ   ทำไมพ่อถึงได้ทำยังกับว่าผมอายุ 27-28 ล่ะคร้าบ   จะโหดกับผมไปถึงไหนคร้าบพ่อ  สรุปคือวันนั้นทั้งวันผมวิ่งหนีเสือเกือบตาย    พ่อเห็นท่าว่าคงจะไม่ไหวก็เลยพากลับบ้าน    โอกาสของผมน่ะสิครับ   ผมฟ้องแม่ใหญ่เลยว่าพ่อพาผมไปให้เสือไล่กัดมา    แม่ก็เลยว่าพ่อต่อ    ก่อนที่ผมจะนอนพ่อเข้ามากระซิบข้างหูผมว่า " พรุ่งนี้แกเจอหนักกว่านี้แน่ ไอ้ตัวแสบ "  เล่นทำเอาผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลยละครับ ตอนเช้าขึ้นมาผมเลยเป็นไข้   แม่ก็เลยสั่งให้อยู่บ้าน    โอ้!สวรรค์ทรงโปรดนั่นทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยล่ะครับ แต่พ่อก็ยังไม่ล่มเลิกความคิด ในที่สุดพ่อก็พาผมเข้าป่าอีกจนได้   โธ่!ท่านพ่อคร้าบทำไมถึงได้ทำกับลูกชายสุดน่ารัก(ษา)คนนี้ได้ลงคอล่ะครับ   และแล้ววันนั้นผมก็ได้วันรอบป่าเป็นสิบๆรอบ (สมใจพ่ออ่ะดิ) ส่วนพ่อน่ะรึ    ยืนดูผมวิ่งกับช่วยส่งเสียงเชียร์เท่านั้นแหล่ะครับ   แต่แปลกนะครับตอนนี้ผมกลับคิดถึงการฝึกโหดๆของพ่ออย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่มันเป็นการฝึกที่ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะเลี่ยงมัน แต่ในตอนนี้ผมกลับคิดว่าถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ผมก็อยากที่จะตั้งใจฝึกให้มากกว่านี้   และถ้าพ่อยังอยู่ล่ะก็ผมก็อยากจะฝึกกับพ่ออีกครั้งหนึ่ง   ขอบคุณมากครับพ่อที่ช่วยฝึกหลายสิ่งหลายอย่างให้กับผม  ขอบคุณจริงๆครับที่ช่วยสอนผมตลอดมา ผมจะไม่มีวันลืมการฝึกของพ่อไปตลอดชีวิตเลยครับพ่อ  ผมสัญญา

                                         ..........................................