Dairy เรื่องเล่าของพวกเรา

ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำที่อยากให้หายไป

       ตอนที่1
      สำหรับผมนี่คงจะเป็นความทรงจำที่ไม่สามารถลบออกไปจากหัวสมองนี้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามที  มันไม่ใช่ความทรงจำที่มีความสุข  ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ผมรู้สึเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงมัน  ภาพของพ่อกับแม่ที่ถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาของผม  คืนวันอันแสนโหดร้ายที่ผมไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้เลย  ไม่แม้แต่จะช่วยเหลือพวกท่านได้  ผมในตอนนั้นอาจจะเรียกได้ว่าเป็นเด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งความตาย พ่อของผมเป็นทหารส่วนแม่เป็นพยาบาลประจำกองทัพ พ่อถือได้ว่าเป็นคนที่มีความสามารถมากๆ  อาจเรียกได้ว่ามากจนมีคนอิจฉาความสามารถนี้ก็ว่าได้ พ่อก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งผู้นำได้หลังจากที่แต่งงานกับแม่ได้ไม่นาน(ตามที่พ่อกับแม่เคยเล่าให้ผมฟัง)  จากนั้นไม่นานพวกท่านก็มีผม พ่อกับแม่บอกว่าดีใจมาเมื่อผมเกิดมาและดีใจที่สุดก็คือผมเกิดมาเป็นเด็กผู้ชาย  พ่ออยากให้ผมเป็นทหารเหมือนกับพ่อ พ่อก็เลยฝึกพื้นฐานต่างๆให้ผมตั้งแต่เด็กๆ วันหนึ่งพ่อกลับมาที่บ้านบอกว่าวันนี้รบชนะแต่ว่าหัวหน้าของฝ่ายตรงข้ามหนีไปได้มันทำให้พ่อและเจ้านายของพ่อไม่ค่อยสบายใจนัก เพราะคนๆนั้นเป็นคนที่ชอบลอบกัดคนอื่น พ่อบอกว่านี่แหล่ะเป็นวิธีที่ทำให้คนๆนั้นชนะมาหลายครั้ง ตอนนั้นผมเพิ่งอายุ 10 ขวบ ยงคงไม่ค่อยเข้าใจคำที่พ่อพูดมากนัก แต่ก็พอเข้าใจว่าพ่อไม่มีทีท่าดีใจเหมือนแต่ก่อน  แถมพ่อยังพูดกับผมเหมือนการสั่งเสียว่า ถ้าหากว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่ขึ้นมาก็อยากให้ผมตั้งใจเรียนจะได้มาเป็นทหารเหมือนพ่อ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าพ่อหมายถึงอะไรเพียงแต่รู้สึกแปลกใจในคำพูดของพ่อนิดหน่อยเท่านั้น  แต่สำหรับแม่ท่านดูมีท่าทีตกใจมากเมื่อพ่อพูดจบ  ในตอนนี้ผมเพิ่งมารู้ว่าพ่อเป็นคนที่มีลางสังหรณ์แม่นมากๆอย่างไม่น่าเชื่อ และหลังจากนั้นประมาณ 2-3 วัน  ก็มีเสียงดังลั่นมาจากทางหน้าบ้านพักของผม พ่อหยิบดาบประจำตัวของท่านพร้อมกับใส่ชุดเกราะสำหรับออกรบ  ส่วนแม่ของผมก็หยิบดาบอีกเล่มหนึ่งขึ้นมาอย่างชำนาญ  ผมแทบไม่เคยเห็นแม่จับอาวุธมาก่อนมันเลยทำให้ผมงงอยู่นิดๆว่าแม่สู้เป็นด้วยหรือ  แม่เดินมาบอกกับผมว่าให้หาที่ซ่อนดีๆและห้ามออกมาเด็ดขาด จากนั้นแม่ก็เดินไปสมทบกับพ่อ  และนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าแม่  ผมวิ่งไปหลบตามที่แม่สั่ง  แต่ด้วยความอยากรูอยากเห็นทำให้ผมแอบโผล่หน้าออกมาดูหลายต่อหลายครั้ง   ผมเห็นภาพผู้ชายตัวใหญ่หลายคนกำลังรุมทำร้ายพ่อกับแม่ ทำให้ผมหลบกลับเข้าไปเหมือนเดิม  เมื่อผมโผล่หน้าออกมาอีกครั้ง  ภาพพ่อกับแม่ที่นอนจมกองเลือดอยู่ดูเป็นภาพที่ไม่น่ามองเลยสำหรับเด็กอย่างผม พวกที่เหลือเข้ามารื้อค้นบ้านผมจนเละเทะไปหมด  ตอนนั้นผมกลัวจนร้องไห้ไม่หยุด  ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังตามหาผมอยู่  เวลาผ่านไปพักใหญ่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  พอผมตื่นขึ้นมาก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  เขาอายุมากกว่าผมประมาณ 4-5  ปี เขาบอกกับผมว่าไม่ต้องกลัว  ต่อไปนี้ให้ผมอยู่ที่นี่  มันจะทำให้ผมปลอดภัยจนกว่าผมจะโต  ตอนนี้ผมอายุ 17 ปีแล้วครับ เป็นเวลา  7  ปีเต็มที่ผมอยู่กับเขาจนอาจเรียกได้ว่าเขาก็เป็นเหมือนกันพี่ชายและผู้มีพระคุณของผมไปโดยปริยาย  ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคนนั้นอยู่ที่ไหนเพราะเขาได้ออกไปจากที่นี่เมื่อ 1 ปีก่อน ถ้าเขายังอยู่กับผมที่นี่ตอนนี้ผมอยากจะบอกกับเขาว่า   ขอบพระคุณมากครับที่ดูแลผมและห่วงใยผมเหมือนกับที่พ่อกับแม่เคยทำอยู่เสมอ ขอบคุณมากจริงๆที่ให้ผมได้มีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้