คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 สมกับเป็นพระรอง
บทที่ 8 สมับเป็นพระรอ
"นาย...ะ ะทำอะไร?" ผมยับัวออารัศมีใบหน้าออีฝ่าย แ่็ถูมือหนาทั้สอ้าประบแ้มแล้วันใบหน้าอผมให้ลับมาประสานาันอีรั้
"อยู่นิ่ ๆ"
ในเมื่อเบือนหน้าหนีไม่ไ้ ผมึหลับาลแทนเพราะทนสบาับผู้ายอย่าหมอนี่ไม่ไหว
ุบ
หน้าผาอเราสอนนันเบา ๆ ่าน่าสัมผัสลมหายใอันและันไ้
"เมื่อืนันอยู่ที่่าัหวั เลยทัมาถามว่านายะเอาอะไรหรือเปล่า แ่นาย็ไม่อ่านไม่อบ" เาหลับาพูล้ายไม่อยาให้ผมเห็นอารม์ผ่านทาแววาอเา
"อโทษ..."
อีฝ่ายลืมาึ้นเบา ๆ นนัยน์าอเราทั้สอประสานัน
ผม้อมอแววาทีู่เหมือนพยายามะอ้อนอเาพร้อมทั้เิำถามในใว่าหมอนี่ทำสายาแบบนี้ไ้้วยเหรอ?
เาถอนหายใ่อนะถอยใบหน้าออห่า
"ันไม่ใ่นโหร้ายถึนาที่ิลโทษนป่วยหรอนะ"
นี่สิถึะสมับบทบาทพระรอ
ผมมออีฝ่ายที่ำลันั่ลับเ้าอี้ัวเิม่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเพื่อโทรหาใรนหนึ่
"เอาระเป๋าอันแล้ว็มินมาส่ที่โรพยาบาล xx ให้เวลา 10 นาที ห้ามลืมเ็า"
ผมไม่รู้ว่าเาุยอยู่ับใร แ่เนส์อผมมันบอว่าปลายสาย็ือหนึ่ในลูน้อนสนิทที่เยมาเยี่ยมผม่อนหน้านั้น
หลัานั้นไม่เินสิบนาที ็มีนมาเาะประูห้อ ึ่นั่น็ือนาพยาบาลที่เินนำทาให้ลูสมุนสอนนั้นมาที่ห้อพิเศษนี้
ระเป๋าใบหนึ่ถูยื่นให้นที่นั่อยู่บนเ้าอี้ อีใบถูวาล้า ๆ ผม
"เสร็แล้ว็ลับไปเรียนะ" เาสั่สอนนั้น้วยน้ำเสียราบเรียบ
ภายในห้อเหลือเพียแ่เราสอนอีรั้
ผมภาวนาใหุ้รูลับมาเร็ว ๆ เพราะบรรยาาศมัน่อน้าะเยือเย็นแปล ๆ
ผมอยาบอให้อีฝ่ายให้ลับไปเรียนหนัสือโยที่ไม่้อสนใเรื่ออผม แ่ปามันลับไม่ยอมพูเลยนี่สิ
"นายรู้สึันเวลาที่ันอยู่้วยเหรอ?"
เหมือนเาอ่านใผมออ แ่ว่า...เรื่อแบบนี้นลัวนัเลอย่าผมะล้าพูออไปร ๆ ไ้ยัไันเล่า
"ปะ เปล่าสัหน่อย" ผมบอปัไป่อน
เสียโทรศัพท์อหมอนั่นัึ้น ราวนี้ผมเริ่มไม่แน่ใละ ว่าัวเอเป็นเบ๊อพระรอหรือเป็นเบ๊อารานัแสัันแน่ ถึมีนิ่อันเ้ามาิ ๆ นานี้
"รับอาารย์ เ้าใแล้วรับ"
เาัสายอย่ารวเร็ว่อนะหันมาสบาับผม
ูาสถานาร์ผมวระถามสินะ
"มีเรื่ออะไรหรือเปล่า?"
"ที่โรเรียนเิปัหา อาารย์ประำั้นเลยถูเรียัวลับไปโย่วน"
"อ๋อ..."
"ั้นเรา็ไปันเถอะ"
"ไปไหน?"
"ไปรับยา แล้วันะไปส่นายที่บ้าน" เาเ็บโทรศัพท์มือถือลระเป๋าาเ ่อนะระาระเป๋าอัวเอรวมทั้อผมไปสะพาย
บาทีอาะเป็นเพราะวามเยิน เาเลยสะพายระเป๋า้าเียว แม้ะมีระเป๋าถึสอใบ็เถอะ
"อทราบื่อ - สุลอผู้ป่วย้วย่ะ"
"นายเมธานินท์ สิหรารับ"
"อบัรประาน้วย่ะ"
โีที่่อนหน้านั้นหมอนั่นเอาบัรประานที่อยู่ในระเป๋าอผมมาให้เผื่อไ้ใ้ในอนรับยา เพราะใบเสร็รับยาอผมอยู่ับอาารย์ สสัยเธอรีบเลยไม่ไ้นึถึเรื่อนี้
"นายเมธานินท์ สิหรา...สินะะ" นาพยาบาลทวนื่ออผมอีรั้พร้อมับปุ่มีบอร์เพื่อ้นหา้อมูลยาอผู้ป่วย
เมื่อรับยาเสร็ ผมเลยเินไปบอเาว่าะโทรบอให้พ่อมารับ เพราะไม่อยารบวน ไม่สิ เพราะไม่อยาให้หมอนี่ัวิับผมไปมาว่านี้่าหาล่ะ
"ไ้สิ ถ้านายแย่ระเป๋าไปาันไ้ล่ะ็นะ"
เออว่ะ...ผมลืมว่าโทรศัพท์อยู่ในระเป๋าที่หมอนั่นสะพายอยู่
"อาารย์บอว่าโทรบอพ่ออนายแล้ว แ่พ่ออนายันไม่ว่า ัน็เลย้อรับภาระนี้แทน สิ่ที่นายวรทำ็ือ 'อบุ' ่าหาล่ะ"
อบุ? ้าให้ผม็ไม่พูหรอโว้ย!
Talk to the writer
Hello~ รี้ทุน อบุนะะที่เ้ามาอ่านอนที่ 8 ยัไ็ฝาอมเมน์เพื่อเป็นำลัใให้ไรท้วยน้า♡
ความคิดเห็น