ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ห้องเรียนวันแรก
//ติ้งนิงเนงหนองตองนองเงงงี่//
เสียงระฆังเตือนว่าอีก 20 นาทีข้างหน้าไม่เข้าห้องเรียนตายแน่ฉันเลยรีบวิ่งไปที่ห้องแล้วมองหา ยองซาน
เพื่อนรักนานเท่านานยายนี่ถามอะไรก็รู้ไปหมดฉันเลยเรียกว่าห้องสมุดเครื่อนี่นอกจากเรื่องเรียนแล้วเรื่อง บันเทิง
ผู้ชายมันยังรู้ยิ่งกว่านั้นมันรู้ด้วยว่าใครคบกับใครอยู่และอีกอย่างมันเคยที่จะหาแฟนให้ฉันด้วยแหละ อ๊ะน้นยอง
ซานแล้วฉันก็ตะโกนออกไปว่า
“ยองซานจ้าาาาาาาาาาาาา” แล้วยายยองซานก็หั่นมาหาฉันแล้วทำปากให้เงียบๆฉันเลยค่อยๆเดินเข้าไป
ในห้องแล้วถามว่า “ไมหรอ” แล้วมันก็ตอบว่า
“ครูบอกให้เงียบๆถ้าใครเสียงดังเป็นคนสุดท้ายก่อนครูเข้าห้องจะโดน…”แค่คำพูดประโยคไม่ยาวมากทำ
ให้ฉันสะอึก
“อึก…อึก…อึก…” ลืมบอกไปว่าถ้าฉันตกใจฉันจะสะอึก ฉันยืนค้างตรงนั้นนานกว่าห้านาทีแล้วนายคืมซู
โจวก็เดินมาแล้วเรียกฉัน
“นี่…”
“อะไร อึก…ว่ามา…อึก”แล้วนายนี่ก็เอามือบีบจมูกและปิดปากฉันสิบวินาทีแล้วปล่อยออก เออฉันหาย
สะอึกแล้วแล้วฉันก็บอกว่า
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรฉันทำอย่างนี้กับสุนัขบ่อยจะคิดว่าฉันช่วยสุนัขอีกตัว” แหะตอนนี้อารมณ์ฉันวิ่งถึงขีดสุดแล้วแต่
ก็พยายามยิ้มแล้วพอนายคิมจะเดินไปฉันเลยยกขาขึ้นทำให้นายคิมล้มหัวฟาดพื้นไม่เป็นไรมากแต่ยายผู้หญิงใน
ห้องทั้งหลายก็กรี้ดกร้าดอย่างกะดาราซุปเปอร์สตาขวัญใจของใครหลายคนตายงั้นแหละ แล้วครูก็เดินเข้ามาทุก
คนเงียบสนิทรวมฉันด้วยไม่มีใครกล้าพูดว่าอะไรแล้วครูก็เริ่มทักทายว่า
“ฮันเนียงฮาเซโย นักเรียนทุกคน”
“สวัสดีค่ะ/ครับคุณครู”นักเรียนทุกคนทักทายครูกลับดูเผินๆแล้วก็เรียบร้อยปกติแต่ฉันขอทายไว้ก่อนว่าอีก
ไม่นานห้องจะมีแต่เสียงและฉันคงได้กลับบ้านรู้งี้ไม่มาก็ดี
“นักเรียนค่ะครูชื่อ ซอกึมเยนะค่ะ ครู้เป็นครูประจำชั้นสอนวิชาคณิตค่า แล้วต่อจากนี้นะค่ะภายในอาทิตย์นี้
เราคงไม่ได้เรียนแต่คงทำความรู้จักกับทุกๆอย่างกับคู่บัดดี้ชายหญิงเราจึงควรมาคัดเลือกกันก่อนนะจ้าาาา แล้วในเทอมนี้ครูจะให้ผู้
ชายเป็นฝ่ายเริ่มเลือกก่อนนะจ้า”ทุกคนรวมฉันเค้าใจกับสิ่งที่ครูสั่งก็เลยแบ่งฝ่ายชายหญิงแล้วผู้ชายก็เดินหลับตามา
จับมือหญิงแล้วนั่งลงและตอนนี้ก็เลือกคู่บัดดี้กันเสร็จแล้ว คู่บัดดี้ของยองซานเป็นผู้ชายผิวขาวผมดำใส่แว่นแต่ดู
หล่อหมอนี่เรียนดีมากไม่เคยตกสักวิชาเดียวแต่คู่ฉันสิพูดแล้วอยากร้องไห้จิงๆฉันต้องคู่กับนายคิมนี่สิจะบ้าตาย
“นี่ทำไมฉันต้องคู่กับนายด้วย”
“สวรรค์จริงๆที่ได้คู่กับเธอ”
“แต่ฉันไม่เลยสักนิดเดียว”<>^<> แล้วต่างคนก็นั่งตามโต๊ะแล้วก็คดเหมือนปีก่อนๆที่พออยู่ในช่วงนี้ทุกคนก็
จะคุยทำความรู้จักกับบัดดี้ของตนเองดังยิ่งขึ้นยิ่งขึ้นจนฉันเกิดอาการอักเสบที่หูเพราะฉันเป็นโรคชนิดหนึ่งที่ไม่
สามารถรับเสียงที่ดัง(คนอื่นทนได้)มากๆได้เพราะจะทำให้หูเกิดอาการอักเสบชั่วแป็บๆแต่จะทำให้ฉันต้องไป
นอนห้องพยาบาลไม่ก็กลับบ้านหาหมอไปเลยแหละ แล้วสิ่งที่ฉันคิดก็เป็นอย่างนั้นทุกคนเริ่มทำความรู้จักกัน
และเสียงดังยิ่งขึ้น คู่ของนองซานก็เหมือนกันคู่ของยองซานพยายามจะช่วนคุยแต่ยองซานมองาแต่ฉันเพราะความ
เป็นห่วง โรคของฉันนอกจากครอบครัวที่รู้ก็มีแต่ยองซานรู้เท่านั้น เสียงรอบข้างดังขึ้นเรือยๆแล้วฉันก็พยายามหา
ควานหาหูเสียบสำหรับปิดกันเสียงภายนอกแต่ฉัน ลืมเอามาตายแน่เลยฉันหั่นไปมองหน้ายองซานที่เป็นห่วงอยู่
แล้วก็ส่ายหน้าว่าไม่มีทำให้ยองซานแสดงสีหน้ากังวลมากขึ้นแต่ฉันก็ยิ้มกลับเสียงก็ดังมาขึ้นอีกจากที่ฉันนั่งอยู่ก็
ลงไปฟุบกับพื้นแล้วสลบไปเมื่อยองซานเห็นงั้นก็โดดจากทีนั่งมาหาฉันแล้วเรียก
“ซองจีน..ซองจีนตื่นก่อนดิวะ…”แล้วเสียงรอบข้างก็เงียบลงแล้วเสียงจากนายคิมซูโจวก็
“ยายนี่เป็นอะไร”
“ช่างเถอะพาย่องจีนไปห้องพยาบาลด่วน”แล้วคืมซูโจวก็อุ้มซองจีนไปว่างไว้ที่ห้องพยาบาลส่วนยองซานก็
คว้าโทรศัพท์ยองจีนเลือกเบอร์พี่ชายแล้วโทรหา
“ฮโลพี่ชายหรอค่ะนี่ยองซานนะค่ะมารับยองจีนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
(ได้เดี๋ยวพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ) ติ้ด แล้วนายซูโจวก็ถามอีกว่า
“ตกลงยายนี่เป็นอะไร”
“เออเอาง่ายๆว่ายองจีนอยู่ที่เสียงดังมากๆแล้วจะเกิดการอักเสบที่โสตประสาทหูทำให้ปวดหัวแล้วก็จะกลาย
เป็นแบบนี้โรคนี้ไม่มียากินมีแต่หูเสียบป้องกันเสียงแต่ถ้าเอาไม่ไหวก็ต้องผ่าตัดเอานะ”แล้วยองซานก็หันมามอง
ยองจีนต่อ ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีพี่ก็ขี่รถมาถึงและวิ่งมาที่ห้องพยาบาล
“ยองซาน ยองจีนเป็นไงบ้าง”
“ยัง…ยั่งไม่ฝื้นเลยค่ะ”แล้วพี่ชายสุดหล่อก็รวบตัวฉันขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ไปแล้วไปส่งโรงบาล
“หมอดูน้องสาวผมให้หน่อยครับ”แล้วหมอก็รับตัวยองจีนไปส่วนพี่ก็โทรหาแม่
“ฮโล แม่ครับ”
(อ้าวจองฮุคมีอะไร)
“แม่มาโรงบาลด่วนน้องอยู่ทึ่นี่”แล้วก็ว่างสายไปและอีกสิบนาทีต่อมาหมอก็ออกมา
“หมอน้องเป็นไงบ้าง”
“ต้องผ่าตัดเพื่อการอยู่รอดต่อไปนะครับและเพื่อความสบายจะได้ไม่ต้องมีโรคแปลกอีกนะครับ”
“ผ่าเลยหมอ”
“ต้องมีผู้ปกครองครับ”
“อ๊ะนั้นไงแม่มาแล้ว”จองฮุคหันไปเจอแม่พอดี
“น้องเป็นไงมั้งจองฮุก”
“น้องต้องผ่าตัดครับแม่”
“ใช่ครับเพื่อการอยู่รอด”หมออธิบาย
“ค่ะตกลงผ่าเดี๋ยวนี้เลยนะค่ะ”
“ได้ครับเชิญคุณแม่ไปกรอกใบตกลงด่านนู้นด้วยนะครับ”แล้วแม่ก็พยักหน้าและเดินไปส่วนโทรศัพท์
______________________________________________________________________________________________________
ยังมีต่อนะเดี๋ยวมาลงต่อตอนนี้ต้องกลับแล้ว
เสียงระฆังเตือนว่าอีก 20 นาทีข้างหน้าไม่เข้าห้องเรียนตายแน่ฉันเลยรีบวิ่งไปที่ห้องแล้วมองหา ยองซาน
เพื่อนรักนานเท่านานยายนี่ถามอะไรก็รู้ไปหมดฉันเลยเรียกว่าห้องสมุดเครื่อนี่นอกจากเรื่องเรียนแล้วเรื่อง บันเทิง
ผู้ชายมันยังรู้ยิ่งกว่านั้นมันรู้ด้วยว่าใครคบกับใครอยู่และอีกอย่างมันเคยที่จะหาแฟนให้ฉันด้วยแหละ อ๊ะน้นยอง
ซานแล้วฉันก็ตะโกนออกไปว่า
“ยองซานจ้าาาาาาาาาาาาา” แล้วยายยองซานก็หั่นมาหาฉันแล้วทำปากให้เงียบๆฉันเลยค่อยๆเดินเข้าไป
ในห้องแล้วถามว่า “ไมหรอ” แล้วมันก็ตอบว่า
“ครูบอกให้เงียบๆถ้าใครเสียงดังเป็นคนสุดท้ายก่อนครูเข้าห้องจะโดน…”แค่คำพูดประโยคไม่ยาวมากทำ
ให้ฉันสะอึก
“อึก…อึก…อึก…” ลืมบอกไปว่าถ้าฉันตกใจฉันจะสะอึก ฉันยืนค้างตรงนั้นนานกว่าห้านาทีแล้วนายคืมซู
โจวก็เดินมาแล้วเรียกฉัน
“นี่…”
“อะไร อึก…ว่ามา…อึก”แล้วนายนี่ก็เอามือบีบจมูกและปิดปากฉันสิบวินาทีแล้วปล่อยออก เออฉันหาย
สะอึกแล้วแล้วฉันก็บอกว่า
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรฉันทำอย่างนี้กับสุนัขบ่อยจะคิดว่าฉันช่วยสุนัขอีกตัว” แหะตอนนี้อารมณ์ฉันวิ่งถึงขีดสุดแล้วแต่
ก็พยายามยิ้มแล้วพอนายคิมจะเดินไปฉันเลยยกขาขึ้นทำให้นายคิมล้มหัวฟาดพื้นไม่เป็นไรมากแต่ยายผู้หญิงใน
ห้องทั้งหลายก็กรี้ดกร้าดอย่างกะดาราซุปเปอร์สตาขวัญใจของใครหลายคนตายงั้นแหละ แล้วครูก็เดินเข้ามาทุก
คนเงียบสนิทรวมฉันด้วยไม่มีใครกล้าพูดว่าอะไรแล้วครูก็เริ่มทักทายว่า
“ฮันเนียงฮาเซโย นักเรียนทุกคน”
“สวัสดีค่ะ/ครับคุณครู”นักเรียนทุกคนทักทายครูกลับดูเผินๆแล้วก็เรียบร้อยปกติแต่ฉันขอทายไว้ก่อนว่าอีก
ไม่นานห้องจะมีแต่เสียงและฉันคงได้กลับบ้านรู้งี้ไม่มาก็ดี
“นักเรียนค่ะครูชื่อ ซอกึมเยนะค่ะ ครู้เป็นครูประจำชั้นสอนวิชาคณิตค่า แล้วต่อจากนี้นะค่ะภายในอาทิตย์นี้
เราคงไม่ได้เรียนแต่คงทำความรู้จักกับทุกๆอย่างกับคู่บัดดี้ชายหญิงเราจึงควรมาคัดเลือกกันก่อนนะจ้าาาา แล้วในเทอมนี้ครูจะให้ผู้
ชายเป็นฝ่ายเริ่มเลือกก่อนนะจ้า”ทุกคนรวมฉันเค้าใจกับสิ่งที่ครูสั่งก็เลยแบ่งฝ่ายชายหญิงแล้วผู้ชายก็เดินหลับตามา
จับมือหญิงแล้วนั่งลงและตอนนี้ก็เลือกคู่บัดดี้กันเสร็จแล้ว คู่บัดดี้ของยองซานเป็นผู้ชายผิวขาวผมดำใส่แว่นแต่ดู
หล่อหมอนี่เรียนดีมากไม่เคยตกสักวิชาเดียวแต่คู่ฉันสิพูดแล้วอยากร้องไห้จิงๆฉันต้องคู่กับนายคิมนี่สิจะบ้าตาย
“นี่ทำไมฉันต้องคู่กับนายด้วย”
“สวรรค์จริงๆที่ได้คู่กับเธอ”
“แต่ฉันไม่เลยสักนิดเดียว”<>^<> แล้วต่างคนก็นั่งตามโต๊ะแล้วก็คดเหมือนปีก่อนๆที่พออยู่ในช่วงนี้ทุกคนก็
จะคุยทำความรู้จักกับบัดดี้ของตนเองดังยิ่งขึ้นยิ่งขึ้นจนฉันเกิดอาการอักเสบที่หูเพราะฉันเป็นโรคชนิดหนึ่งที่ไม่
สามารถรับเสียงที่ดัง(คนอื่นทนได้)มากๆได้เพราะจะทำให้หูเกิดอาการอักเสบชั่วแป็บๆแต่จะทำให้ฉันต้องไป
นอนห้องพยาบาลไม่ก็กลับบ้านหาหมอไปเลยแหละ แล้วสิ่งที่ฉันคิดก็เป็นอย่างนั้นทุกคนเริ่มทำความรู้จักกัน
และเสียงดังยิ่งขึ้น คู่ของนองซานก็เหมือนกันคู่ของยองซานพยายามจะช่วนคุยแต่ยองซานมองาแต่ฉันเพราะความ
เป็นห่วง โรคของฉันนอกจากครอบครัวที่รู้ก็มีแต่ยองซานรู้เท่านั้น เสียงรอบข้างดังขึ้นเรือยๆแล้วฉันก็พยายามหา
ควานหาหูเสียบสำหรับปิดกันเสียงภายนอกแต่ฉัน ลืมเอามาตายแน่เลยฉันหั่นไปมองหน้ายองซานที่เป็นห่วงอยู่
แล้วก็ส่ายหน้าว่าไม่มีทำให้ยองซานแสดงสีหน้ากังวลมากขึ้นแต่ฉันก็ยิ้มกลับเสียงก็ดังมาขึ้นอีกจากที่ฉันนั่งอยู่ก็
ลงไปฟุบกับพื้นแล้วสลบไปเมื่อยองซานเห็นงั้นก็โดดจากทีนั่งมาหาฉันแล้วเรียก
“ซองจีน..ซองจีนตื่นก่อนดิวะ…”แล้วเสียงรอบข้างก็เงียบลงแล้วเสียงจากนายคิมซูโจวก็
“ยายนี่เป็นอะไร”
“ช่างเถอะพาย่องจีนไปห้องพยาบาลด่วน”แล้วคืมซูโจวก็อุ้มซองจีนไปว่างไว้ที่ห้องพยาบาลส่วนยองซานก็
คว้าโทรศัพท์ยองจีนเลือกเบอร์พี่ชายแล้วโทรหา
“ฮโลพี่ชายหรอค่ะนี่ยองซานนะค่ะมารับยองจีนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
(ได้เดี๋ยวพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ) ติ้ด แล้วนายซูโจวก็ถามอีกว่า
“ตกลงยายนี่เป็นอะไร”
“เออเอาง่ายๆว่ายองจีนอยู่ที่เสียงดังมากๆแล้วจะเกิดการอักเสบที่โสตประสาทหูทำให้ปวดหัวแล้วก็จะกลาย
เป็นแบบนี้โรคนี้ไม่มียากินมีแต่หูเสียบป้องกันเสียงแต่ถ้าเอาไม่ไหวก็ต้องผ่าตัดเอานะ”แล้วยองซานก็หันมามอง
ยองจีนต่อ ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีพี่ก็ขี่รถมาถึงและวิ่งมาที่ห้องพยาบาล
“ยองซาน ยองจีนเป็นไงบ้าง”
“ยัง…ยั่งไม่ฝื้นเลยค่ะ”แล้วพี่ชายสุดหล่อก็รวบตัวฉันขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ไปแล้วไปส่งโรงบาล
“หมอดูน้องสาวผมให้หน่อยครับ”แล้วหมอก็รับตัวยองจีนไปส่วนพี่ก็โทรหาแม่
“ฮโล แม่ครับ”
(อ้าวจองฮุคมีอะไร)
“แม่มาโรงบาลด่วนน้องอยู่ทึ่นี่”แล้วก็ว่างสายไปและอีกสิบนาทีต่อมาหมอก็ออกมา
“หมอน้องเป็นไงบ้าง”
“ต้องผ่าตัดเพื่อการอยู่รอดต่อไปนะครับและเพื่อความสบายจะได้ไม่ต้องมีโรคแปลกอีกนะครับ”
“ผ่าเลยหมอ”
“ต้องมีผู้ปกครองครับ”
“อ๊ะนั้นไงแม่มาแล้ว”จองฮุคหันไปเจอแม่พอดี
“น้องเป็นไงมั้งจองฮุก”
“น้องต้องผ่าตัดครับแม่”
“ใช่ครับเพื่อการอยู่รอด”หมออธิบาย
“ค่ะตกลงผ่าเดี๋ยวนี้เลยนะค่ะ”
“ได้ครับเชิญคุณแม่ไปกรอกใบตกลงด่านนู้นด้วยนะครับ”แล้วแม่ก็พยักหน้าและเดินไปส่วนโทรศัพท์
______________________________________________________________________________________________________
ยังมีต่อนะเดี๋ยวมาลงต่อตอนนี้ต้องกลับแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น