คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รัตติกาลที่ 2 ดยุคลำดับที่สิบสองแห่งตระกูลขุนนางเฟรเบล
“...ภาพแรกที่เห็นแม้ว่ามันจะเรือนรางซักเพียงใด...แต่รอยยิ้มอบอุ่นที่ปรากฏบนใบหน้านั้นก็ทำให้ความว้าเหว่ในใจเติมเต็มไปกว่าครึ่งแล้ว...แม้ว่าผมจะไม่รู้จักเขาก็ตาม และถึงผมจะรู้ว่ารอยยิ้มนั้นจะเป็นสิ่งที่เสแสร้งขึ้นมาเพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริง…”รีเวน เรลาคลอฟ
“...สวัสดียามเมื่อตกอยู่ในห้วงรัตติกาล...รีเวน เรลาคลอฟ เพชฌฆาตผู้ต้องคำสาปแห่งเรทีเซีย”น้ำเสียงนุ่มทุ้มสุขุมดังขึ้นเมื่อนัยน์ตาสีมรกตกระพิบขึ้นถี่ๆ
...ใครกันนะ...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นภาพเรือนรางก็ตามที แต่รอยยิ้มที่เด่นชัดกว่าส่วนอื่นนั้นมันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...เขา...เขาเป็นใครกัน...
ปึก!! เสียงกระทบดังก้องขึ้นเมื่อรีเวนขยับตัว
“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์เฟรเบล...”มือหนายื่นมาข้างหน้า เด็กหนุ่มยื่นมือออกไป ก่อนร่างทั้งร่างจะถูกดึงขึ้น
“ฉัน...คาไม เฟรเบล ดยุคลำดับที่สิบสองแห่งตระกูลเฟรเบล...ยินดีที่ได้รู้จัก”ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเสียงเอ่ยกับเด็กหนุ่มเบื้องหน้า
“ยินดี...ครับ”รีเวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งราวกับคนไม่มีแรง นัยน์ตาสีทับทิมจับจ้องชายแปลกหน้าเบื้องหน้า ใบหน้าคมคายใต้เรือนผมสีน้ำตาลแดงที่กำลังคลี่ยิ้มบางๆ นัยน์ตาสีเขียวใบไม้หลังกรอบแว่นสี่เหลี่ยมมองชายหนุ่มเช่นกัน
“ท่าทางจะแย่นะโดนซาเทล่าจับยัดใส่กล่องมาซะขนาดนั้น”มือหนาวางลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มพลางหัวเราะลั่น
...ไม่น่าเชื่อว่าโลกนี้ยังมีคนบ้าที่ชอบหัวเราะกับอะไรเล็กๆน้อยๆเหลืออยู่อีกด้วยหรือ...
เด็กหนุ่มคิดก่อนชำเลืองมองกล่องไม้ที่เคยบรรจุร่างของตนมาก่อนหน้านี้
...ยัยเด็กแสบนั่นทำเหมือนกับฉันไม่ต่างกับหมาเลย...น่าโมโหจริงๆ...
‘...ฮะ...ฮ่าๆ จับใส่กล่องไม้แทนโลงแล้วก็ไปเผาให้ตายซะ...ฮ่าๆ’
...ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย...
รีเวนคิด
“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าจุดประสงค์อะไรถึงมาที่นี่...แต่เมื่อเธอเข้ามาที่นี่ฉันก็ถือว่าเธอเป้นแขกคนสำคัญของเฟรเบล...เราจะดูแลเธออย่างดีราวกับเธอเป็นสมาชิกคนหนึ่ง”ชายหนุ่มยิ้ม
“ผม...ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”รีเวนเอ่ยเป็นเชิงถามก็ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรจริงๆ
“เฮ้อ...เธอคงจะเหนื่อยมากแล้วสินะ เดี๋ยวฉันจะให้คนพาไปที่ห้องพัก”ชายหนุ่มขยับแว่นพลางพูดตัดบท
“ฟีออน! พารีเวนไปห้องพักทีสิ”
“เจ้าค่ะ...”น้ำเสียงที่ดังขึ้นข้างๆทำให้เด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้ง
“มาตั้งแต่เมื่อไรกัน”เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ก็ก่อนที่คุณจะรู้สึกตัวน่ะเจ้าค่ะ”ฟีออนเปรยเสียงเย็น ดวงตาสีหยกขุ่นแสดงแววตานิ่งเรียบเช่นเดียวกับเรือนผมสีเดียวกันที่คาดด้วยลูกไม้สีขาว
“...กรุณาเอามือออกจากฟีออนด้วยค่ะ คุณรีเวน!”น้ำเสียงเย็นกดต่ำ
“ขอโทษทีลืมตัวไปหน่อย”รีเวนรีบชักมือออกจากเด้กสาวพลางหัวเราะแห้งๆออกมา
“...อยจ่าให้มีครั้งหน้าล่ะเจ้าค่ะ...ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน”นัยน์ตาสีหยกขุ่นตวัดมองเด็กหนุ่ม
...สองคนนี่ทำตัวแปลกๆยังไงชอบกล...
“นี่ฟีออนทำตัวดีๆหน่อยสิ”คาไมส่งเสียงเตือน
“...ฟีออนจะระวังค่ะ...นายท่าน”ฟีออนโค้งตัวทำความเคารพชายหนุ่มในชุดสูทยาวสีดำก่อนหันไปหาเด็กหนุ่ม
“กรุณาตามฟีออนมาด้วยค่ะ”ร่างบางในชุดกระโปรงชายลูกไม้ทับด้วยผ้ากันปื้อนสีขาวเดินพ้นประตูบานใหญ่ออกไป
“...แต่กรุณาอยู่ห่างจากฟีออนหนึ่งเมตรด้วยน่ะค่ะ”คำพูดของเด็กสาวเล่นเอาทำให้เด็กหนุ่มถึงกับชะงักมือที่เอื้อมปิดประตูบานใหญ่
...เอาใจชะมัดยากเลยแฮะ!...
ความคิดเห็น