เทอร์ริเอล แม่มดพันธุ์สังหาร

ลำดับตอนที่ #2 : Period 2 การเสแสร้งของแม่มด!!!

            “โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อาร์ลลูกแม่! ทำไมเจ้าต้องจากแม่ไปเช่นนี้ด้วย”เสียงร้องไห้ระงมของหญิงชราดังลั่นไปทั่วพลางทุบประตูไม่โอ๊คบานใหญ่รัวเร็ว

                ปังๆๆๆๆๆ

                “ท่านกลอเรียได้โปรดสงบลงก่อนเถิดพะย่ะค่ะ ตอนนี้หมอหลวงกำลังตรวจพระศพของท่านราชาอยู่นะขอรับ ข้าว่าท่านควรใจเย็นๆแล้วไปพักผ่อนก่อนเถิดนะขอรับ”องค์รักษ์ส่วนตัวของอดีตราชินีพูดขึ้นบางช่วยกันกับทหารคนอื่นฉุดกระชากพระนางให้ออกห่างจากประตูบานใหญ่ให้เร็วที่สุด

                “ม่ายยยยยยยยยยยย...เจ้าจะให้เราสงบอยู่ได้อย่างไรเมื่อลูกชายของเราได้ตายจากไปเช่นนี้”หญิงชราพูดด้วยน้ำตานองหน้า ใบหน้าซึ่งมีริ้วรอยเพียงน้อยนิดขัดกับอายุของเจ้าตัวที่ดูอัศจรรย์ยิ่งนักเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตา

                “อาร์ลลลลลลลลลลลลล!!!”หญิงแก่แผดเสียงร้องแสบแก้วหู  เล่นเอาเส้นความอดทนของแม่มดในชุดสีดำที่ยืนอยู่ข้างหลังอย่างสงบมานานขาดผึงลงอย่างช่วยไม่ได้

                “พระนางกลอเรีย! ได้โปรดสติอารมณ์ลงเถิดพะย่ะค่ะ”ท่ามกลางความวุ่นวายของทหารและนางกำนัลรอยยิ้มบางดุจฆาตกรคลี่ยิ้มขึ้น  นัยน์ตาสีน้ำเงินดุจน้ำทะเลสีเข้มจ้องมองเหล่าคนเบื้องหน้าด้วยสายตาเย็นเยียบ

                “พอที หยุดแหกปากกันซักทีได้ไหม!”แม่มดตวาดลั่น เสียงทรงอำนาจดังก้องทำเอาให้บรรยากาศที่วุ่นวายหน้าห้องบรรทมสงบขึ้นทันตา

                “ขอบใจ”แม่มดกล่าวเรียบๆก่อนกลับไปยืนพิงกำแพงหินอ่อนเช่นเคยด้วยท่าทีสงบ

                “เจ้าเป็นใครกัน ถึงได้กล้ามาเสียมารยาทกับข้าเช่นนี้!!!”พระนางกลอเรียกรีดร้องเสียงแหลมสูงเล่นเอาให้อารมณ์ของเทอร์ริเอลที่สงบลงกลับมาปะทุดังเดิม

                “เราคือใครงั้นรึ...เราก็คือ!!!”ก่อนที่เทอร์ริเอลจะได้เอ่ยฐานะของตนออกไปก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัว

                “ท่านผู้นั้นคือผู้ที่เป็นผู้สืบต่อบัลลังค์นี้พะย่ะค่ะ”

                “เอเทเรียส!”เสียงของพระนางกลอเรียอุทานขึ้นอย่างตกใจ

                “พะย่ะต่ะ”มหาดเล็กหนุ่มโค้งตัวลงอย่างนอบน้อม

                “เจ้าต้องอยู่ทำศึกที่‘นอรธ์แชงค์’ชายแดนอณาจักรไม่ใช่รึ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”อดีตราชินีถามขึ้นด้วยท่าทีที่ดูสงบลงทันตาพลางดึงชายกระโปรงสีแดงเลือดหมูขึ้นเพื่อไปดูหน้าของมหาดเล็กหนุมชัดๆ

                “ฮะๆพระองค์ไม่ต้องเข้ามาดูกระหม่อมใกล้ๆหรอกพะย่ะค่ะ”มหาดเล็กหนุ่มหัวเราะก่อนพูดต่อด้วยท่าทีที่ต่างออกไปจากเมื่อครู่

                “พอดีข้าได้รับข่าวการสวรรณคตขององค์ราชา ข้าก็เลยให้ท่านจอมเวทรีเนียร์พาข้ากลับมาที่ราชวังโดยด่วนพะย่ะค่ะ”

                “อ้อข้าเข้าใจแล้วแต่ว่า...ตกลงนังนี่มันเป็นใคร!!”เสียงแหลมสูงตะโกนขึ้น

                “แอะแฮ่ม...คำว่า‘นังนี่’ไม่ควรกับฐานะของท่านเลยนะขอรับ  โปรดระวังพูดด้วยนะพะย่ะค่ะ”ชายหนุ่มร่างสูงส่งเสียงกระแอม ใบหน้าคมเข้มใต้เรือนผมสีดำขลับยาวประมาณเอวที่ถูกมัดมาข้างหน้ายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

                “ขะ...ข้าจะระวัง”อดีตราชินีพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกักพร้อมหน้าแดงด้วยความอาย

                “...ท่านผู้นี้คือ‘เทอร์ริเอล ลูเฟล’ เป็นราชธิดาของจอมกษัติรย์อาร์ล และเป็นผู้ที่จะมาปกครองบัลลังค์แห่งบริทาเนียสืบต่อจากท่านองค์ราชาอาร์ล”เอเทเรียสชี้แจง

                “หา!”พระนางกลอเรียกับเทอร์ริเอลตะโกนขึ้นพร้อมกัน  เอเทเรียสทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะชี้แจงต่อ

                “...ก็อย่างที่กระหม่อมพูดไป...และนี่เป็นจดหมายที่องค์ราชาส่งมาถึงกระหม่อมเมื่อสองวันก่อน”มหาดเล็กหนุ่มยื่นซองจดหมายให้กับอดีตพระราชินี พระนางกลอเรียรับจดหมายมาอ่านก่อนอุทานขึ้นด้วยเสียงอันดัง

                “นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ!...ทำไมนังเด็กนี่ถึงได้เป็นองค์หญิงล่ะ ลูกของเราไม่เคยอภิเษกเลยนะ”อดีตราชินีกล่าวพลางส่งสายตาเป็นเชิงถามไปที่มหาดเล็กหนุ่มหลังจากที่กลอเรียได้กวาดตาดูเนื้อความในจดหมายที่ระบุไว้ว่าเทอร์ริเอลเป็นราชธิดาของจอมกษัตริย์อาร์ลโดยลงนามของพระองค์กำกับไว้ด้วย

                “กระหม่อมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ”เอเทเรียสตอบเสียงเรียบพลางมองไปที่เด็กสาวในชุดสีดำทมิฬ

“ข้าต่างหากที่ต้องพูดว่านี่มันเรื่องอะไร ทำไมเราถึงกลายมาเป็นเจ้าหญิงได้!!!”แม่มดตวาดอย่างหัวเสียก่อนแย่งจดหมายจากในมือของอดีตราชินีกลอเรีย

...ตาแก่นั่นบอกให้ข้ามาช่วยปกครองเมืองนี้ในฐานะตัวแทนชั่วคราวไม่ใช่รึ แต่ไหนถึงมาบอกให้ข้าเป็นเจ้าหญิงล่ะ!!!?... แม่มดคิด

“ทำไมล่ะ...ก็ท่านเป็นลูกของจอมกษัตริย์อาร์ลไม่ใช่รึ จะให้เป็นเจ้าหญิงก็ไม่เห็นแปลกนี่พะย่ะค่ะ”เอเทเรียสกล่าวด้วยน้ำเสียงงุนงงกับคำพูดของเด็กสาว

...อ๋ออย่างนี้นี่เอง...น่าสนุกดีนี่นา หีๆ งั้นเราจะเล่นตามบทบาทที่เจ้าต้องการให้เอง...อาร์ล!!...

แม่มดแสยะยิ้มก่อนจะเปลี่ยนทีทำหน้าเศร้า

“...เราเองไม่เคยเจอท่านพ่อมาก่อนเลย มีเพียงแต่รูปของท่านพ่อที่ท่านแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนที่จะจากไปเท่านั้น  วันนี้เราเองก็ได้เข้าเฝ้าท่านพ่อเป็นครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้าย...เรา...เรา ฮีก”เทอร์ริเอลพูดออกมาด้วยเสียงเศร้าๆก่อนจะสะอื้นออกมา(แน่นอนว่าแกล้งทำ)

มหาดเล็กหนุ่มทำท่าลำบากใจเล็กน้อยก่อนดึงเด็กหญิงมาซบอกของตน

“ฮึกๆ...เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าท่านพ่อใจดีขนาดนี้เลย...เราเองรู้สึกลำบากใจเหลือเกินหากที่จะรับตำแหน่งองค์หญิงแบบนี้”เด็กสาวกล่าวน้ำเสียงสั่นแต่ใบหน้าที่อยู่ใต้อ้อมแขนของมหาดเล็กหนุ่มกลับแสยะยิ้มออกมา

“งั้นก็ไสหัวไปจากวังของข้าเดี๋ยวนี้เลยสิ”พระนางกลอเรียรับสั่งเสียงเรียบ  เหล่าข้าราชบริพารแถวนั้นมองไปที่อดีตราชินีกันเป็นแถว

...ชริ!... เทอร์ริเอลสบถขึ้นในใจก่อนผละตนเองออกจากชายหนุ่มร่างสูง แขนสีซีดยกขึ้นปิดหน้าเพื่อปิดบังสายตาที่ขุ่นเคือง

“...ถ้าท่านยายเกลียดเราถึงขนาดนี้ ฮึกๆ...เรา...เราจะไปจากที่นี่...ยังเราเองก็อยู่คนเดียวมาตลอดอยู่แล้ว หากท่านยายเกลียดเรา เราก็จะไปจากที่นี่”เด็กสาวกล่าวพร้อมน้ำตา

“ลาก่อน...ท่านยาย”เทอร์ริเอลตีหน้าเศร้าก่อนหันหลังทำท่าจะเดินจากไป

“ทำไมท่านถึงพูดแบบนี้ล่ะขอรับ นี่เป็นหลานของท่านนะ”เอเทเรียสพูดขึ้นทำให้แม่มดที่ได้ยินหัวเราะอย่างมีชัยอยู่ในใจ

“แต่...”พระนางกลอเรียทำท่าจะเถียง แต่เมื่อข้าราชบริพานทั้งหมดมองมาที่พระองค์ด้วยสายตาเศร้าหมอง

“เอาล่ะ...”อดีตราชินีถอนหายใจก่อนตรัสต่อ

“ถ้าเจ้าเป็นเชื้อสายของควอนเทอริสจริงเจ้าก็ต้องทนรับการทดสอบและการฝึกฝนก่อนที่จะเป็นรัชทายาทได้”

...หึ! แม่มดสบถพลางคลี่ยิ้มออกมาอย่างสะใจ

“ท่านยาย...”เด็กสาวตีหน้าซื่อใส่พลางเอามือปาดน้ำตา

“แต่เดี๋ยวเจ้าต้องตามไปตามเราที่ห้อง...เราต้องการที่จะคุยกับเจ้า อย่าง ละ เอียด”กลอเรียกล่าวทำเอาแม่มดเหงื่อตก

“ฮึกๆ แต่ตอนนี้เราเหนื่อยและเศร้าโศกเสียใจเรื่องของท่านพ่อเกินกว่าที่จะพูดคุยกับใครได้อีก”เด็กสาวกลับมาร้องไห้อีกครั้ง

...ที่จริงข้าไม่อยากจะคุยกับเจ้าต่างหาก! เรื่องอะไรที่ข้าจะต้องมาทนฟังเสียงแหลมๆของเจ้าด้วย!!...

“งั้นรึ...เราเองก็รู้สึกเศร้าเสียใจที่อาร์ลจากเช่นกัน งั้นเจ้าก็ไปพักผ่อนเสียเถอะ”พระนางกลอเรียรับสั่งอย่างเหนื่อยอ่อนดูเศร้าเสียใจก่อนรับสั่งให้นางกำนัลสองคนพาเด็กสาวไปที่ห้องรับรองก่อนชั่วคราว

“เอเทเรียส...เดี๋ยวเจ้าตามไปพบเราที่ห้องด้วยนะ เราจะจัดการเรื่องพิธีศพก่อนน่ะ...แต่ก่อนอื่นเราก็ต้องรีบประกาศการสวรรณคตให้เร็วที่สุด”พระนางกลอเรียกล่าวก่อนหันไปรับสั่งกับข้าราชบราพานกลับห้องบรรทม

“เอ่อ...องค์หญิงเทอร์ริเอล”เอเทเรียสวิ่งตามเด็กสาวไปตามระเบียงในทิศทางตรงข้ามกับอดีตราชินี

“...”แม่มดหยุดฝีเท้าก่อนหันไปมองมหาดเล็กหนุ่มด้วยสายตาเรียบนิ่ง ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในเสื้อนอกก่อนหยิบแหวงสีทองสลักลายนกฟีนิกซ์ขึ้นมา

“นี่เป็นแหวนประจำราชวงศ์ควอนเทอริสซึ่งจะมอบให้แก่ผู้ปกครองบัลลังค์เท่านั้น”

“ให้เราเหรอ...”แม่มดถาม

“นี่เป็นของที่องค์ราชาแนบมากับซองจดหมายเพื่อมอบให้ท่านโดยเฉพาะ”มือสีซีดรับสิ่งของนั้นมาพิจารณาชั่วครู่ก่อนสวมมันลงไปบนนิ้วนางข้างขวา ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

“ขอบใจ...เอเทเรียส”

...ทีนี้ก็เท่ากับว่าบัลลังค์และอำนาจของควอนเทอร์ริสทั้งหมดตกอยู่ในกำมือของข้าแล้ว...