Slaughter of death เพชรฆาตแห่งความตาย

ลำดับตอนที่ #1 : รัตติกาลอันมืดมิด

 

           “เจ้าก็รู้ว่าเด็กคนนี้ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะขึ้นเป็นราชาแห่งโซวาดิค แทนที่เจ้าจะฆ่ามันทิ้งเจ้ากลับนำมันมาเลี้ยงดู อย่านี้หรือสิ่งที่มหาปราชญ์เขาทำกัน”ชายร่างท้วมตะคอก ก่อนปัดขวดแก้วที่บรรจุน้ำสีแดงข้างในตกกระทบพื้น แต่บุรุษข้างหน้าเขาก็ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย มือที่ไร้เครื่องประดับใดๆเอื้อมหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบก่อนเอ่ยออกมา

            “แล้วขุนนางผู้โลภมากอย่างเจ้าคิดว่าใครสมควรกับตำแหน่งนี้เล่า…เจ้าหรือ?เจ้าก็รู้นี่ว่าตอนนี้ในราชวงศ์ไพมานอฟก็เหลือรัชทายาทเพียงพระองค์เดียว แล้วใครจะสามารถปกครองโซวาดิคได้นอกจากเด็กคนนี้”นัยน์ตาสีเขียวเหลือบมองเด็กชายผมสีเงินที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้อง นัยน์ตาสีเงินดูไร้ชีวิตทอดมองออกไปยังเบื้องหน้า

            “ใครบอกเจ้าว่าราชวงศ์ไพมานอฟเหลือรัชทายาทเพียงพระองค์เดียว”ขุนนางอ้วนยิ้มเยาะชายตรงหน้า

            “ผู้นั้นคือใคร”มหาปราชญ์ถาม

            “จะเป็นใครซะอีกนอกจาก เอไลน์ ไพมานอฟ เจ้าหญิงแห่งโซวาดิค”ขุนนางอ้วนกล่าว มหาปราชญ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยออกมา

            “หึ!เด็กคนนั้นหรือ…เจ้ายังถือว่าเด็กคนนั้นเป็นคนในราชวงศ์ไพมานอฟได้อีกยังไง มันก็แค่เด็กเลือดผสมที่ไม่ใช่ปีศาจดั่งเช่นพวกเรา!”แสงเทียนที่ตั้งอยู่บนโต๊ท่ามกลางความมืดส่องให้เห็นใบหน้าคมคายใต้เรือนผมสีน้ำตาลแดงแต่สิ่งที่ดูขัดกับใบหน้าก็คือหูที่ยาวออกมา

            “และเจ้าคิดหรือว่าไอ้เด็กปีศาจนี่มันจะปกครองโซวาดิคได้!”ขุนนางอ้วนตวาด

            “เจ้าพูดอย่างกับว่าจ้าหญิงเอไลน์จะสามารถปกครองโซวาดิคได้ ลืมไปแล้วหรือว่ามันก็แค่เด็กเลือดผสม แม้แต่แปลงร่างเป็นปีศาจก็ไม่ได้ ไอ้เด็กไร้น้ำยา! อย่างนี้รึจะมาปกครองโซวาดิค”มหาปราชญ์พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

            “อย่างที่ข้าพูดเด็กนี่ไม่มีคุณสมบัติพอ…สู้เจ้าหญิงผู้แสนน่ารักของข้าก็ไม่ได้”ขุนนางอ้วนกล่าว นัยน์ตาสีนิลพราวระยับ

            “เหรอ”มหาปราชญ์กล่าวสั้นๆก่อนจะมองชายร่างม้วมข้างหน้าด้วยสายตาดูถูก

            “หรือเจ้าลืมไปแล้วว่าเจ้าหญิงเอไลน์มีพลังบริสุทธิ์ของเทพ…”มืออวบลูบท้องกลมๆของตน

            “แล้วเจ้าล่ะขุนนางชั่ว! เจ้าลืมกฎอันสำคัญไปแล้วหรือว่าป๊ศาจไม่สามารถสู้หลังอันบริสุทธ์ของเทพได้”มหาปราชญ์ค้านลั่น

            “แต่ถ้าใจมืดดำถึงขีดสุด…เทพก็ย่อมกลายเป็นปีศาจ”ขุนนางอ้วนเปรยเสียงเย็น

            “เช่นนี้ข้ารู้ดี”มหาปราชญ์เอ่ยเสียงเรียบ

            “งั้นมาดูกันว่าเจ้าชายของเจ้ากับเจ้าหญิงผู้น่ารักของข้าใครจะได้ครองโซวาดิค”มือท้วมดึงหมวกสูงลงปิดครึ่งหน้าพลางถอย่างออกไป

            “ได้”มหาปราชญ์กล่าวก่อนลุกขึ้นเดินไปหาเด็กชายที่นั่งกอดเข้าอยู่ตรงมุมห้อง

            “ไปกันเถอะเจ้าชายน้อย”มหาปราชญ์ยื่นมือข้างหนึ่งมาข้างหน้าเด็กชาย เด็กชายเงยหน้ามองมือตรงหน้าก่อนค่อยๆยื่นมือของตนมาแตะ

            “ยินดีที่ได้พบกันอีก…เรออส ไพมานอฟ เจ้าชายแห่งโซวาดิค”มหาปราชญ์เอ่ยปิดท้ายก่อนแสงเทียนจะดับวูบลงกลืนกินทั้งสองเข้าสู่ห้วงแห่งรัตติกาล…