อบอุ่นในหัวใจ

☔????️????️ในวันที่ฝนตกอากาศเย็นยะเยือกพร้อมกับลมเย็นๆที่โชยมากระทบผิวหนังจนเนื้อตัวสั่นคลอน เสียงกริ่งดัง ??””??””กริ๊งกริ๊งเป็นถี่ๆ

บ่งบอกบอกถึงเวลาเลิกเรียน ทุกๆคนในโรงเรียนเริ่มทยอยกลับบ้านกันหมด บางคนมีพ่อแม่มารับ บางคนก็กลับกับเพื่อนๆ นั้นเป็นภาพที่ฉันพยายามจะละสายตามองในทุกๆวัน.......

แล้วภาพที่อยู่ตรงหน้าเหล่านั้นก็เริ่มจางหายไปอย่างช้าๆโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเหลือแค่ฉันตัวคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่   ฉันแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าพร้อมกับได้ยินเสียงของฝนที่ดูเหมือนกำลังจะหยุดตก   ติ๊ง ... ติ๊ง ...  ติ๊ง และเม็ดฝนเล็กๆที่กระทบมาโดนใบหน้าจนทำให้รู้สึกถึงความหนาวเย็นของฝน  

ฉันเริ่มพึมพำออกมาว่า "ไม่อยากกลับบ้านเลย" ความคิดแบบนี้ที่เข้ามาในหัวของฉันไม่รู้กี่ร้อยครั้งกันแน่ …ในระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินกลับบ้าน ฉันพยายามเดินให้ช้าลง

เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันกลัว... กลัวที่จะต้องกลับบ้าน บ้านที่ไม่มีแม้แต่เสียงหัวเราะหรือรอยยิ้มตั้งแต่จำความได้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความอบอุ่นเป็นยังไง   และไม่รู้ด้วยว่ากลับไปจะเจออะไรอีกฉันจะรับมือได้มั้ย....                             

"เอาล่ะอบอุ่นพร้อมหรือยัง"    

นั่นคือเสียงที่ฉันพูดกับตัวเองในระว่างทางเพื่อให้กำลังใจตัวเอง.....

"เฮ้ยหยุดนะ"

"พอได้แล้ว"

"อย่าทำแบบนี้"

"รีบไปห้ามสิ"

เสียงดังเอะอะโวยวายของผู้คน ที่กำลังตะโกนอยู่ ดังมาแต่ไกล จนฉันสามารถได้ยินแล้วรู้ได้ทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่….