Mysterious Detective

ลำดับตอนที่ #10 : ความเงียบความมืดและแสงสว่าง

                    



              \" อะไรเหรอจ๊ะ..มัย  หนาวงั้นเหรอ \" เมพูดอย่างแปลกใจเมื่อเห็นมัยขยับเข้ามาหา   มัยส่ายหัวอย่างช้าๆแต่ก็ไม่พูดอะไร  เมยิ่งประหลาดใจไปใหญ่

              \" เป็นอะไรน่ะมัย..\" เมขยับตัวออกเพื่อที่จะดูรูมเมทของเธอ  แต่ปรากฎว่ามัยดูเหมือนจะหลับไปซะแล้ว

              \" อะไรกัน  วันนี้มาแปลกนะมัย \" เมพึมพัมก่อนจะขยับตัวมัยให้นอนบนตักเธอดีๆ   ตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกได้ว่าตัวเพื่อนเธอร้อนมากทีเดียว  เมเอามืออังหน้าผากของมัยอย่างตกใจ  ตอนนี้ก็มืดมากซะแล้วสิ   นี่ถ้าเกิดมัยเป็นอะไรหนักเข้าไปซะก่อน  พวกเธอคงไม่มีหวังได้ออกไปแน่  เพราะลำพังเมเองคงไม่มีความคิดดีๆหรอก  แล้วถ้าไม่มีคนมาช่วยจะทำยังไงกันดี  เมคิดหนักอย่างกระวนกระวายใจและรู้สึกโมโหตัวเองที่ลำพังเธอคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้  

             \' ไม่ได้ๆ  เราต้องเข้มแข็งเอาไว้สิ  พยายามคิดเข้า  วิธีที่จะทำให้มีคนมาช่วยเร็วๆน่ะ \' เมตบหน้าตัวเองเบาๆพอให้รู้สึกตัว   เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบนผ่านปากปล่องของบ่อน้ำ   ทั้งๆที่คืนนี้มีดวงดาวมากมายส่องแสงระยิบระยับ   แต่ไม่รู้ทำไมเธอกลับเห็นมันมัวๆชอบกล  ยิ่งดูก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออก   เมจึงหันกลับมาดูรอบๆบ่อน้ำที่มืดสลัวเช่นเดิมเผื่อจะคิดอะไรออกมากกว่ามองดาวนั่น

             เมนั่งนิ่งคิดอยู่เนิ่นนาน  ลมเย็นๆพัดผ่านช่องว่างระหว่างแผ่นหิน  ถึงจะเพียงเล็กน้อย  แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกเย็นได้   ทั้งๆที่อยู่กลางป่าแท้ๆ  แต่ว่าไม่รู้ทำไมถึงไม่มีเสียงแมลงหรือเสียงใบไม้ไหว  ไม่มีเสียงอะไรเลย  มีแต่ความเงียบ  ความมืดและแสงสว่างเท่านั้น  นานเข้าเมก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

             \" พี่แพรคะ..\" เสียงของมัยปลุกเมให้ตื่นจากภวังค์  ดูเหมือนว่ามัยจะเพ้อ  แต่สักครู่เธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมา  และมองเมอย่างแปลกๆสักครู่  ก่อนจะผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนเมอุทานออกมาด้วยความตกใจ

             \" ขอ..ขอโทษ..เมื่อกี้ฉันพูดอะไรแปลกๆรึเปล่า... \" มัยว่าหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย  แสงจันทร์ที่ส่องผ่านลงมาที่ก้นบ่อน้ำทำให้เมเห็นลางๆว่ามัยทำหน้ายังไง

             \" เปล่าจ้ะ  เธอพูดว่า..เธอแค่เรียกชื่อพี่สาวเท่านั้นเอง  นอกนั้นก็..ไม่มีอะไร \" เมว่า  มัยยังมีท่าทีเคลือบแคลงใจอยู่  แต่เธอก็ไม่ได้พูดว่าอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก

             \" นี่เม  รู้ไหมว่าตอนแรกที่ฉันเจอเธอ  ตอนที่ย้ายมาใหม่ๆน่ะ  ฉันตกใจน่าดูเลย \" จู่ๆมัยก็พูดขึ้น  เมนึกแปลกใจยิ่งกว่า  สีหน้านั้นเป็นสีหน้าแสดงความตกใจของมัยหรอกเหรอ  เมคิดว่าเธอกำลังถูกสำรวจทุกซอกทุกมุมซะอีก

            \" เพราะอะไรเหรอ  ทำไมเธอถึงตกใจล่ะ \" เมฉุกคิดขึ้นมาได้ถึงเรื่องที่ควรถาม

            \" เธอเหมือนมากน่ะสิ..\" มัยพูดน้ำเสียงจริงจัง   หลังจากนั้นก็หันมามองหน้าเมตรงๆ  เมรู้สึกเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว  รู้สึกเหมือนถูกเอกซเรย์

           \" เธอเหมือนพี่สาวของฉันที่ตายไปแล้ว..\"  มัยพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่โหยหาเหลือเกิน   จนเมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

           \" พูดเป็นเล่นไปน่ะมัย   ฉันจะไปหน้าเหมือนคุณ...พี่แพรของเธอได้ยังไงกันล่ะ   ที่สำคัญเราก็ไม่ได้เป็นญาติกันด้วยไม่ใช่เหรอ \"  เมพยายามหาคำพูดอะไรมาพูด

                              \" พี่ฉันก็ชอบหนูแฮมสเตอร์เหมือนกับเธอเลยเลี้ยงไว้ตั้ง 3 ตัวแน่ะ   แต่หลังจากที่..ตอนนั้นน่ะ  ฉันก็ไปเรียนที่อเมริกา  ตอนนี้เจ้าพวกนั้นอยู่ที่บ้านนา   แปลกดีนะตอนที่ฉันไปหาคราวที่แล้วมันแสดงท่าทีเหมือนจำฉันได้ด้วย.. \"  มัยยังคงพูดต่อ   เมมองเธออย่างไม่รู้จะพูดอะไร

             \" เอ่อ..ขอโทษนะที่ฉันพูดอะไรแปลกน่ะๆ  พอดีเกิดนึกถึงวันเก่าๆขึ้นมาน่ะ  ขอโทษนะ  อย่าคิดอะไรมากมายเรื่องฉันล่ะ   ก็ความจริงเมไม่ใช่..นี่นา \" มัยว่าเหมือนพึ่งจะรู้สึกตัว   เมค่อยมีความกล้าที่จะพูดขึ้นมาบ้าง

            \" แล้วพี่สาวของมัยน่ะ  เป็นคนยังไงเหรอ   และก็ฉันน่ะเหมือนพี่เธอตรงไหนงั้นเหรอ \" เมตะล่อมถาม

            \" ก็..\" มัยหันมามองหน้าเธอ  \" ทั้งหน้าตา  ทั้งเสียง  และก็หลังจากคบกับเธอไปอีกก็รู้สึกว่านิสัยหลายๆอย่างก็เหมือนน่ะ  ที่สำคัญถ้าเธอไว้ผมยาวล่ะก็ใครเห็นก็ต้องว่าเป็นฝาแฝดกันแน่ๆ \" มัยพูดยิ้มๆ

            \" แล้วพวกพี่ฝาแฝดกุ๊ก-กิ๊กนั่นน่ะ  ยังไม่เห็นจะพูดอย่างนี้เลยนี่นา  เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทเหมือนกันไม่ใช่เหรอ \" เมนึกสงสัย  สองคนนั่นก็ดูไม่เหมือนคนขี้ลืมสักเท่าไหร่

            \" จะว่าไปฉันเองก็นึกสงสัยเหมือนกันนะเรื่องนี้   ที่น่าสงสัยกว่าก็คือ  ไม่ว่าจะเป็นในแฟ้มข้อมูลอันไหนของโรงเรียนนี้น่ะ  รูปของพี่แพรก็ไม่เคยเป็นรูปที่เห็นหน้าชัดๆเลย  ยังกับว่าทางโรงเรียนพยายามทำเป็นว่าไม่มีคนๆนี้เป็นนักเรียนของที่นี่เลยน่ะ  เธอว่าเรื่องมันแปลกๆไหม \" มัยพูด  เมชะงักไปชั่วขณะ

            \" จะว่าแปลกก็แปลกนะ..แต่ว่ามัยรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงน่ะ \" เมแปลกใจ  เพราะว่ายังไม่เคยเห็นมัยหาข้อมูลอะไรพวกนี้มาก่อน

            \" อ๋อ..Need  not  to  know  ไงล่ะ  ฉันไม่บอกเธอหรอก \" มัยพูดหน้าตาเฉย  



            \" มืดจังเลย..ฉันไม่ชอบเลยที่มืดๆและแคบๆอย่างนี้น่ะ \"  มัยเอ่ยทำลายความเงียบที่ยาวนาน

            \" เอ๊ะ!!..\" เมสะดุ้งที่จู่ๆมัยพูดขึ้นมา

            \" มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องนั้น..ตอนนั้น..\" มัยมีท่าทีลังเลที่จะพูดขึ้นมา  แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งมัยก็ตัดสินใจพูดต่อ

            \" คือขอโทษนะเรื่องตอนที่มานี่น่ะ  ที่ฉัน..บอกให้เธอไปนั่งกับครูรัตนานั่นน่ะ   ฉันว่าเธอคงนึกสงสัยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ  เธออย่าว่าฉันยึดติดกับอดีตละกัน..\" มัยมองหน้าเมสักครู่เหมือนจะดูว่าเมจะว่ายังไงต่อ  แต่เมก็ไม่พูดอะไร

            \" ที่..ฉันไม่อยากนั่งรถคันนั้นก็เพราะว่ามันเหมือนกับรถคันนั้น  คันที่ครอบครัวฉันนั่งไปประสบอุบัติเหตุเมื่อ 8 ปีก่อน \" มัยว่า  มีท่าทีหวาดกลัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน  แต่เธอก็ยังคงพูดต่อไปด้วยเสียงที่สั่นๆเล็กน้อย

            \" และก็ที่ฉันไม่ชอบที่มืดๆและก็แคบๆนี่ก็เพราะว่า...มันทำให้คิดถึงตอนที่ติดอยู่ในรถคันนั้น  และก็เห็น..พ่อกับแม่สิ้นใจไปต่อหน้าต่อตาฉัน  โดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง \" ตอนนี้มัยเริ่มตัวสั่นอีกแล้ว  เธอขยับตัวมาใกล้เมอย่างหวาดๆ

            \" ขอโทษนะที่ฉันพูดเรื่องแปลกๆ   มันคงทำให้เธอรู้สึกไม่ดีใช่ไหมล่ะ \" มัยพูดเบาๆ   เมขยับตัวเข้ามาใกล้มัยอีกนิด  พร้อมทั้งกุมมือที่สั่นเทาของมัยเอาไว้  พยายามคิดหาคำพูดเหมาะๆที่จะนำมาพูดได้

            \" ฉันจะไม่บอกให้เธอลืมเรื่องนั้นหรอกนะ  และฉันก็จะไม่ว่าอะไรหรอกถ้าเธอจะยึดติดกับอดีตหรือกับใคร  เธอคงจะผ่านอะไรต่อมิอะไรมากมายกว่าพวกฉัน  แต่ว่าถึงอดีตจะไม่สามารถลบหายไปได้  เราก็สามารถก้าวไปสู่อนาคตพร้อมกับมันได้นี่  อีกอย่างอย่าลืมสิเราเป็นเพื่อนกันนะ \" เมยิ้มให้มัยที่ทำหน้าแปลกๆ

            \" เพราะฉะนั้นเวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็ระบายมาให้พวกฉันฟังบ้างก็ได้  ทั้งฉัน  พิม  ก้อยและก็นาด้วย  ต่างก็อยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้น  และก็อยากจะช่วยอะไรเธอได้บ้างน่ะ  ถึงจะช่วยอะไรได้ไม่มากแต่ว่าขอให้เธอรู้ว่ายังมีพวกเราอยู่ก็พอแล้วล่ะ  แล้วมัยก็ห้ามขอโทษฉันด้วย  เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย  คงต้องมีบ้างแหละที่คนเราอยากจะพูดในสิ่งที่เก็บเอาไว้บ้างน่ะ \" เมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  ทำให้มัยคิดถึงพี่สาวขึ้นมาอีกครั้ง  แต่เธอต้องไม่ลืมว่าเมไม่ใช่แพร  คนที่กำลังพูดปลอบใจเธออยู่ตอนนี้เป็นเพื่อนของเธอไม่ใช่พี่สาว  ดังนั้นเธอควรจะ..

            \" ขอบใจเธอมากนะ  เม   ฉันรู้สึกดีขึ้นนิดนึงแล้วล่ะ  ขอโทษนะที่เอาเธอไปเปรียบกับพี่แพร.. \" มัยกำลังจะพูดต่อก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเมทำสีหน้าไม่พอใจ

            \" บอกแล้วไงว่า  \' ห้ามขอโทษ \' \" เมพูด  แล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของมัย

            \" ถึงตอนนี้จะมืดมากแล้วก็เถอะ  แต่ก็มีคำพูดที่ว่า \' ยิ่งมืดก็ยิ่งดึก  ยิ่งดึกก็แสดงว่าใกล้สว่างแล้ว \' ไม่ต้องห่วงยิ่งมืดเท่าไรยิ่งดีจะได้เช้าไวๆ \" เมพูดแล้วกันมายิ้มให้กับมัยที่ยิ้มตอบไป   นี่อาจเป็นคืนอันมืดมิดที่ยาวนานอีกคืนหนึ่งของมัยก็ได้   แต่อย่างน้อยครั้งนี้เธอก็ไม่ได้อยู่คนเดียว





ในตอนนี้จะได้รู้เรื่องในอดีตของมัยมากขึ้นนะแต่ว่า..ขอโทษด้วยสำหรับคนที่คิดว่าน่าเบื่อ -_-