ปฏิบัติการซ่า ตามหาอาร์ตติส

ลำดับตอนที่ #6 : ค้นพบ[50%]

ค้นพบ

            “ไพชนคร๊าบบ” ปรีชญาร้องเรียกเสียงหวานมาแต่ไกล

            “อะไรของเธออีกล่ะ”

            “พี่พลอยอยู่บ้านใช่มั๊ยล่ะ อยู่ใช่ม๊า ฉันล่ะคิดถึ๊งงง คิดถึงพี่พลอยจัง” พอปรีชญามาไม้นี้ ไพชนจึงรีบถอยหนีทันที

            “แหะๆ เธอคงไม่ได้หมายความว่า...”

            “ว่าวันนี้ฉันจะไปค้างบ้านนาย ^^ ”

            “ว๊ากก ม่าย ครั้งล่าสุดแกทำบ้านฉันพังพินาศ ยัยตัววายร้ายยยยยย” ไพชนทำท่าจะวิ่งหนี แต่ก็ต้องหงายหลังตึง เพราะกระเป๋าเป้บนหลังเขาเกี่ยวอยู่ในแขนปรีชญาซะ

แล้ว

            “ขอล่ะ เมื่อคืนฉันโดน ผอ-สระอี-ผี หลอกด้วยน๊า”

            “คิดมากน่า เครียดเกินไปล่ะสิ ฉันรู้นะ เมื่อวานนั่งปั่นงานมาให้ทันลูกค้าวันนี้ใช่มั๊ยล่ะ อดนอนจนสมองเสื่อมแล้วยัยบ้า”

            “แล้วเห็นหน้าอีตารัตตินั่นตอนหอบรูปพวกนั้นมั๊ยล่ะ ท่าทางคงอึ้งในฝีมือสุดยอดของฉัน 555+”

            “-_- ^”

            “เอ่อจริงสิ เมื่อเช้าฉันทำรูปนายนั่นกระจายล่ะ แต่มีคนมาช่วยเก็บ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย  เมื่อเช้าก็เห็นหน้าไม่ชัด มันเบลอๆอ่ะ  พอดียังตื่นไม่เต็มตา”

            “แล้วเมื่อเช้ามันกี่โมงล่ะ”

            “อืมมม....หกโมงกว่าได้มั๊ง พอดีกะว่าจะรีบมาเก็บรายละเอียดบางส่วนที่โรงเรียนน่ะ”

            “ไม่มีใครเขามาเช้าขนาดนั้นกันหรอกนอกจากพาลโรง ยิ่งโรงเรียนเราด้วยแล้ว  เจ็ดโมงโน่นล่ะถึงจะมีใครมาซักคน  หรือจะเป็น ผอ-สระอี-ผะ ผะ ผี ว๊ากก!!” พอพูดขึ้นมาปรีชญาก็ตรงเข้ากระชากหัวเขาทันที  ก็รู้ๆกัน ว่าสิ่งที่ยัยนี่กลัวที่สุดก็คงเป็น....นี่แหล่ะ เหอะๆ

            “เอ่อ จริงสิ!” ไพชนพูดเหมือนึกบางอย่างขึ้นได้

            “อาราย”

            “นึกได้ว่า มีคนคนนึง มาเช้าม๊ากกกมากกก ถึงมากกสุดๆ”

            “ใคร” เธอตาโตขึ้นทันที

            “เขาบอกว่า ชอบมาเช้าๆ จะได้หลบความวุ่นวาย จะได้รู้สึกสงบ และยังให้ความรู้สึกอิสระ...อั๊ก!?” ปรีชญาเขกหัวไพชนอย่างแรง [แม้จะมีอุปสรรคเรื่องความสูงก็ตาม]

            “ก็แล้วมันใครล่ะ บอกชื่อมาก็จบ”

            “เขาก็คือ...[แท่น แทน แท๊น]”

            ???

“.... พี่รัตติไงล่ะ”

            “ห๊ะ!!! O;O” เอาแล้วไง ไม่น่าพี่แกตามมารังควาญ TT^TT 

            พี่รัตติไงล่ะ

พี่รัตติไงล่ะ

พี่รัตติไงล่ะ

อ๊ากกกกก เสียงของไพชนยังวนเวียนอยู่ในหัว เหมือนอัดเสียงมาเล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ข้างหู  ไม่น่าล่ะปฏิเสธขนาดนั้นแล้ว เขายังตื้อไม่เลิก กะแค่ลายเซ็นนิดเดียวเขาถึงมั่นใจว่าเป็นเธอขนาดนั้น  นี่ตกลงเป็นเขาจริงๆหรอเนี่ย!!!

ยังไงก็ยังไม่มีหลักฐาน อาจจะเป็นใครสักคน ที่บ้าจี้อยากมาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่โรงเรียนก็ได้

“เฮ้อ!” ปรีชญาถอนหายใจออกมา แล้วเก็บผ้าเช็ดตัวใส่เป้  เธอเดินวนไปรอบห้องนอน แล้วหยิบของใช้จำเป็นสองสามอย่างมาใส่กระเป๋า

พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์  เธอตั้งใจจะไปบ้านไพชน ครั้งล่าสุดที่ไปคือเมื่อสองสามเดือนก่อน เธอกับพี่พลอยช่วยกันทำอาหารอย่างสนุกสนาน และพูดคุยกันถูกคอ

พี่พลอยเป็นพี่สาวแท้ๆของไพชน  แก่กว่าเธอและไพชนสองปี  เธอเป็นคนสวย และเป็นคนเก่งในหลายๆด้าน ทั่งการเรียน กีฬา เทคโนโลยี แล้วยังมีความเป็นแม่ศรีเรือน[เล็กน้อย] 

ปรีชญายังจำได้ดี วันนั้นพ่อแม่ของไพชนไม่อยู่ หรือที่จริง พวกเขาแทบไม่เคยอยู่บ้านเลย   ส่วนไพชนไปเที่ยวกับเพื่อน  ปรีชญากับพี่พลอย ทำอาหาร ดูทีวี ทำขนม กิน เล่นแล้วก็คุย เรื่องแฟชั่น เรื่องหนัง การ์ตูน แม้กระทั่งการเมือง อย่างเมามัน  พอไพชนกลับมาถึง บ้านของเขาก็กลายเป็นทะเลขยะไปแล้ว  เปลือกขนมเกลื่อนเต็มห้องรับแขก ครัวสกปรกเลอะเทอะ หนังสือการ์ตูน นิตยสารวางเรี่ยราด  กระทั่งรูปสมัยเด็กๆของเขาที่น่าอับอายก็ถูกรื้อออกมาด้วย  แล้วสองสาวก็นอนหลับสบายใจเฉิบ แล้วยังเปิดทีวีทิ้งเอาไว้อีก[บอกแล้วว่าแม่ศรีเรือน...ตรงไหน!?]

ไพชนแหกปากเป็นเด็กๆ โกรธแทบดิ้นตาย นึกถึงตอนนั้นแล้วยังอดขำไม่ได้

เสียงหัวเราะเล็กๆ ลอดมาจากริมฝีปากบาง แล้วเจ้าของผมสีดำสนิทจึงลุกจากเตียงเดินไปยังตู้เสื้อผ้า    ปรีชญาหยิบชุดนอนออกมา แล้วจึงปิดประตูตู้ ซึ่งปกติเธอจะเปิดทิ้งเอาไว้ตลอด แล้วภาพที่ปรากฏก็ทำให้ปรีชญาต้องยิ้มออกมาเล็กน้อย  

            กระดาษ A4 แผ่นหนึ่งแปะบนกำแพงหลังประตูตู้ มันถูกเก็บซ่อนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เธอจัดห้องครั้งสุดท้าย[ซึ่งก็นานพอดู]  มันเป็นภาพของตัวการ์ตูนตัวหนึ่งที่เธอชอบ ปรีชญามองภาพนั้นแล้วยิ้มให้  ขณะที่แวมไพร์หน้าตาน่ากลัวในภาพนั้นก็แสยะยิ้มให้เธอเช่นกัน  เขี้ยวสีขาวโผล่พ้นออกมาจากริมฝีปากสีดำน่ากลัว  ดวงตาสีแดงฉานจ้องมองอย่างมุ่งร้าย  เธอเคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้สมัยเด็กๆ โดยในเรื่องตัวเอกเป็นคนสองบุคลิก คือบาทหลวงผู้อ่อนโยน และปิศาจกระหายเลือด เขาคือปิศาจครูสนิค แต่ชื่อจริงๆคือ อาเบล  ไนท์ลอร์ด

            เอะ!! เดี๋ยว

            อาเบล อาเบล อาเบลหรอ ชื่อนี้มัน...

            ‘"ก็ใช่น่ะสิ  นั่นที่ยืนอยู่ตรงนั้นอาเบล ออกจะกวนโมโหนิดๆ แต่ก็เขาเป็นคนดีนะ"   

            "ฉันไม่ได้กวนโมโห ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ มีปัญหารึเปล่าล่ะ" เสียงเยียบเย็นหัวเราะ’

            มันคงไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอ ที่มันจะตรงกับไอ้เสียงประหลาดนั่นพอดี  แต่แล้วความรู้สึกบางอย่างก็ทำให้เธอต้องเหลียวมองรอบตัวอีกครั้ง

            เอ่อ ถ้ามีตัวการ์ตูนนั่นจริง ก็ต้องมีคนอื่นๆ ด้วยสิ  ว๊ากกก นี่ฉันคิดบ้าอะไรให้ตัวเองกลัวอยู่เนี่ย!!!!