ปฏิบัติการซ่า ตามหาอาร์ตติส

ลำดับตอนที่ #4 : ขอโทษค่ะ...ฉันพลั้งมือ

            ทันทีที่ปรีชญาหันกลับมา กระดาษกองใหญ่ก็ถูกทิ้งลงบนโต๊ะตรงหน้าของเธอ จนปลิวว่อน  และคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอตอนนี้ก็คงเป็นใครไปไม่ได้  นอกจากเจ้าของใบหน้าที่อยู่ในกระดาษทุกแผ่นตรงหน้าเธอ

            "เธอใช่มั๊ย? " เขาเอ่ยขึ้นช้าๆ

            "หืม? ฉันหรอ ฉันทำไมอ่า" เด็กสาวมองซ้ายมองขวา พลางชี้หน้าตัวเอง

            "เธอน่ะ วาดรูปพวกนี้ใช่มั๊ย"

            "ฮะอ้าวว แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ"

            "เพราะมีลายเซ็นเธออยู่ตรงนี้นะสิ" รัตติฉีกยิ้มอย่างร้ายกาจที่สุดในสายตาปรีชญา แล้วดึงภาพๆ หนึ่งออกมาทันทีเหมือนกับเตรียมการไว้แล้วอย่างนั้นแหละ แต่แล้วปรีชญาก็ต้องสะอึก กับลายเซ็นตัวเล็กๆ ที่ใต้ภาพนั้น

            ใช่แล้ว! นั่นเป็นลายเซ็นของเธอจริงๆ ลืมลบไปได้ยังไงกันนะ กะว่าลบหมดแล้วเชียว

            "แกเผลอเซ็นชื่ออีกแล้วสิ เขาถึงสาวมาเจอแบบเนี๊ยะ" ไพชนกระซิบขึ้นเบาๆ แต่คงไม่พ้นที่หูของรัตติจะได้ยินอยู่ดี

            "อ้าว ของเธอจริงๆหรอเนี่ย" เขาปั้นหน้าประหลาดใจสุดขีดเต็มที่

            "ก็แค่แผ่นนั้น ที่เหลือฉันไม่เกี่ยว" ปรีชญาตอบเสียงดังฟังชัดบ้าง

            คนเราถ้าโดนจับผิดได้แล้ว ควรจะยอมรับผิดซะ แต่รับแค่ครึ่งเดียว ใครจะไปรู้ ก็เรารับแล้วนี่ ฮึๆ

            "เฮ้อ! เธอนี่นะ ฉันไม่ได้โง่นะ"

            "O_o"

"ใครๆก็ดูรู้ทั้งนั้นล่ะ ว่าทั้งหมดเนี่ยคนวาดคนเดียวกัน ดูรูปนี้สิ  แสงเข้าด้านขวา... หน้าฉันลงเงาด้านซ้าย  แต่ตัวฉันกลับลงเงาไปทางขวาซะงั้น คนๆเดียวแสงเข้าทางเดียว แต่เงาไปได้ทีสองข้างเลยทั้งๆ ที่ในรูปถ่าย[ต้นฉบับน่ะ] ก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ซะหน่อย แปลว่าคนวาดเนี่ย ต้องกำลังง่วงสุดๆ แหงเลยใช่มั๊ยล่ะ"

        "นี่นาย!"

            "อะไร นี่เธอยอมรับแล้วหรอ"

            "เอ่อ...ฉัน ป่าวซะหน่อย ก็แค่ไม่อยากให้นายไป เอ่อ พูดถึงคนอื่นเสียๆหายๆนี่"

            "ก็ดี อ่า ฉันเคยเห็นรูปแบบนี้ครั้งนึงนะ" ว่าแล้วรัตติก็ลงนั่งข้างปรีชญาโดยไม่รอคำเชิญ และไม่ฟังคำค้านของเด็กสาวข้างๆ แล้วเริ่มพูดต่อ

            "เมื่อปลายปีที่แล้วล่ะมั๊ง จากการประกวดวาดภาพเนื่องในวันครบรอบก่อตั้งโรงเรียน มีพรสวรรค์นะ แต่ไร้ความละเอียดรอบคอบ หยาบ! ฉันก็เลยโยนทิ้ง ก่อนจะให้กรรมการคนอื่นดูซะอีก" รัตติอมยิ้มนึกถึงคนวาดสติไม่เต็มเต็งคนนั้น โดยลืมสังเกตปฏิกิริยาของคนข้างๆไปซะสนิท

            "อ๋อ นายนี่เอง ชื่อฉันถึงหายต๋อมไปเลย! ตอนประกาศผลก็ไม่มีข่าวมีคราว นายตัดสินอะไรๆ คนเดียวแบบนี้ได้ยังไง มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ นั่นเป็นสิทธิ์ของฉันน๊า!!!"

        พลั่ก!

 - - - - - - - - - - - - - - - 

 - - - - - - - - -- - - -

 - - -- - - - -- - 

- - - --  - -

 - - -- - -

 - - --  -

 -- - - -

 - -- -

 - - -- 

 - -- 

 - - 

            ทำไมมันเบลอไปหมด แต่รู้ตัวอีกทีผมก็รู้สึกปวดหัวหนึบเหมือนออกซิเจนไม่เลี้ยงสมอง  ผมสัมผัสได้ถึงน้ำหนักที่โถมลงมา และมือเล็กๆ คู่หนึ่งที่  กำลังพยายามบีบคอผม

            "ญา ปล่อยนะ ปล่อยสิ!"  หูผมแว่วอีกแล้วสิท่า ผมว่าผมได้ยินเสียงของไพชนรุ่นน้องในทีมบาสของผมนะ ดังมาจากที่ไหนซักแห่ง

            ทันใดนั้น น้ำหนักที่กดทับอยู่ก็หายไป ตาที่พร่าของผมเริ่มมองเห็นอีกครั้ง  ใช่แล้ว ผมเห็นคนสองสามคน กำลังล็อกแขนเด็กสาวผมดำคนหนึ่งไว้ แล้วอะไรอีกนะ

            แล้วสติของผมก็หยุดลง เหมือนสวิตไฟที่ถูกปิด...