ปฏิบัติการซ่า ตามหาอาร์ตติส

ลำดับตอนที่ #3 : ...และอะไรที่ทดแทน

...และอะไรที่ทดแทน

……………………..

"นายว่าเธอหลับรึยัง" เสียงของเด็กหนุ่มถามขึ้น

"ถ้ายัง ก็คงลุกขึ้นมาด่าเราเปิงเพราะรบกวนเวลานอนล่ะ" ชายอีกคนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงขี้เล่นเช่นเคย  'ใช่ พวกนายรบกวนเวลานอนฉันเกือบทุกคืนเลยให้ตายเถอะ' แต่ปรีชญาก็แค่คิด ยังคงฟังคนเหล่านั้นคุยต่อไป

"นึกถึงตอนนั้นฉันยังขนลุกไม่หาย" เสียงเยียบเย็นกล่าวแล้วส่งเสียงหัวเราะในละคอ อย่างขำตัวเอง

"อะไรหรอฮะ วอเรน"

"ก็ตอนนั้น..." วอเรนหยุดหัวเราะนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ

"พวกเรากำลังตั้งวงนินทาเพื่อนของวิกโก้กันอย่างเมามันส์ เพราะเขาพึ่งกลับจากไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างประเทศ เราหัวเราะกันเสียงดัง  แล้วจู่ๆ เจ๊นั่น" วอเรนลดเสียงนิดหนึ่ง  แล้วเว้นจังหวะเพื่อความตื่นเต้น ขณะนั้นปรีชญาคิดว่าเขาคงทำท่าพยับพเยิดมาทางเธอ

"ก็ลุกขึ้นมานั่งหัวโด่ กวาดตามองไปรอบห้อง พวกเราวิ่งวุ่นหลบกันแทบไม่ทัน แล้วก็ตะโกนว่า 'หุบปากกันซะทีเซ่' เท่านั้นแหล่ะ เจ๊แกก็ล้มลงนอนไปเฉย พวกเราเลยถึงบางอ้อว่า 'เจ๊ละเมอ' 55+" วอเรนเล่าอย่างออกรส พาลให้หลายเสียงฮาครืนตามมาถึงความเปิ่นของตัวเองในตอนนั้น

'ละเมอบ้าอะไรล่ะ ตอนนั้นฉันหนวกหูพวกแกจริงๆนะ ตกลงพวกแกเป็นใครกันแน่ มานั่งคุยในห้องฉันอยู่เรื่อย บ้านช่องไม่มีรึไง เอาวะ วันนี้ต้องรู้ให้ได้'

คิดได้ดังนั้นปรีชญาก็ลุกพรวดขึ้น กวาดสายตาไปท่ามกลางความมืดทั่วทุกมุมห้อง

"ออกมาเซ่ พวกบ้า" ปรีชญาตะโกนลั่น

"ไม่เป็นไรหรอกดิซ สงสัยละเมออีกแล้ว" เด็กสาวได้ยินเหมือนเสียงกระซิบเบาๆ อยู่ข้างหลัง จึงหันตามไป แต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่า มีเพียงผนังซึ่งมีภาพเหมือนของดาราคนหนึ่งซึ่งเธอวาดเองติดอยู่ ถัดไปเป็นรูปการ์ตูนลายเส้นขนาดใหญ่เด็กผู้ชายวัยรุ่นถือเคียวแบบของยมทูต ซึ่งเธอปริ้นจากอินเตอร์เน็ตมาติดไว้วันก่อน ข้างๆนั้นก็เป็นโต๊ะเขียนหนังสือ ไม่มี... ไม่มีวี่แววของผู้บุกรุกเลย  หรือจะเป็นผีจริง!!!

"ฉะ..ฉันได้ยินน๊า  และ และ ฉะ ฉันก็ ไม่ได้ละเมอ ดะ ด้วย" ญาพูดเสียงดัง พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นไปตามตัว

"ออกมาน๊า ฉะฉันรู้ว่าพวกนายอยู่แถวเน้"

"......."  เงียบ....ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ใจเธอลงไปกองแทบเท้าแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าขึ้นทุกที  จะทำยังไงดี!!! รู้งี้นอนฟังมันไปเรื่อยๆก็ดีหรอก ไม่น่าลุกขึ้นมาเลย

ตอนนี้ปรีชญาไม่ต่างจากคนไข้โรคจิตประสาท เด็กสาวผมดำยุ่งเหยิงเดินวนไปมารอบห้องนอนตัวเอง ตัวสั่นเทาหน้าซีด และคอยแต่มองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง

"ฉะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าผีมีจริงน่ะ!!!" หมดแล้ว สิ้นสุดแล้ว ความอดทนที่มี แม้การแหกปากตะโกนบอกตัวเองดังๆ โดยไม่กลัวรบกวนเพื่อนบ้านว่าผีไม่มีจริง จะเป็นการหลอกตัวเองทางจิตวิทยาที่คนไข้โรคจิตชอบทำ แต่ก็ไม่ช่วยให้อาการของปรีชญาดีขึ้นเลยสักนิด

ปัง!!!

ประตูห้องปิดดังลั่นตามหลังเด็กสาวหัวยุ่งไป  แล้วเธอก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลย...ทั้งคืน

"สงสัยนอนหน้าห้องแน่เลย" เสียงสยองขวัญเอ่ย

"ก็ดูสิ กลัวซะขนาดนั้น เฮ้อ!" น้ำเสียงที่เคยขี้เล่นกลับถอนหายใจหนักๆ กับสิ่งที่ตัวเองพึ่งทำลงไป

"เราจะไม่ไปดูเธอหน่อยหรอครับ"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเช้าก็คงกลับเข้ามาเองแหละ"

"งั้นผมจะไปดูซักหน่อย"

"เฮ้ย! ดิซ   ไปซะแล้วว่ะ" ท้ายประโยค วอเรนหันไปพูดกับเพื่อนแทน โดยที่อาเบลได้แต่ส่ายหน้าไปมา

"ฮือ...มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกะฉ้าน" ปรีชญาได้แต่รำพึงประโยคเดิมกับตัวเองซ้ำๆ จนผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย

ดิซออกมาจากห้อง โดยพยายามให้เสียงรบกวนร่างบางซึ่งนอนขดตัวอยู่หน้าห้องให้น้อยที่สุด

"หลับแล้วหรอ ขอโทษด้วยนะฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอกลัว ถึงฉันจะไม่ใช่ผีแต่ก็คงให้เธอเห็นไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ"

เด็กหนุ่มเหม่อมองไปที่หน้าต่างตรงทางเดิน ตอนนี้เริ่มมีแสงอ่อนๆ ของดวงตะวันส่องลอดเข้ามา  'พระอาทิตย์กำลังขึ้นสินะ'

"ใกล้เช้าแล้วล่ะ ยังฉันก็ต้องขอโทษเธอจริงๆนะ ขอโทษ...เพื่อนของฉัน"

            "ญาไปไหนมาน่ะ" ไพชนรีบถามทันทีที่เด็กสาวในสภาพสะลึมสะลือทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แล้วคว้าแก้วกาแฟของเขาไปดื่มอย่างรวดเร็วอย่างกับดื่มน้ำเปล่า

            "เอางานไปส่งมา" พอพูดจบปรีชญาก็วางเงินค่าจ้างที่ได้ทั้งหมดลงตรงหน้าไพชน แล้วฟุบลงหลับทันที

            "ให้มันได้อย่างงี้สิ ปรีชญา =_="

            "........"

            "หลับจริงหรอเนี่ย" เมื่อคืนมันฝันอะไรอีกหว่า ถึงไม่ได้หลับไม่ได้นอนแบบนี้เนี่ย

            "ญา!!!!! ปรี-ชา-ญา ค๊าบบบบบบบ" ไพชนตั้งหน้าตั้งตาเขย่าปรีชญาสุดแรง

            "อารายว๊าไอ้ชน นี่พักอยู่นะว้อย ยังไม่ถึงคาบเรียนซะหน่อย"

            "นี่ไง ไอ้นี่ไง" ไพชนรีบคว้าดอกกุหลาบสีแดงสดที่วางอยู่ตรงนั้นให้ปรีชญาทันที เพราะเธอทำท่าจะนอนอีกแล้ว

            "ไรอ่ะ ให้ฉันทำไมเนี่ย" จริงๆ แล้วเป็นดอกกุหลาบที่รุ่นน้องให้ไพชน แต่เขาจำเป็นต้องยืมมาแก้ขัดก่อนที่ปรีชญาจะหลับอีกรอบ

            "ก็วันนี้วาเลนไทน์ไง"

            "เฮ้ย พึ่งเดือนมกรามะใช่รึ"

            "O_O นี่แก  ฉันก็รู้นะว่าแกฝันแปลกๆ แต่มันคงไม่หนักหนาขนาดไม่รู้เดือนรู้ตะวันหรอกนะ"

            "แกอำฉันเล่นอ๊ะเป่า" ปรีชญาหรี่ตาอย่างเจ้าเล่ห์

            "นั่นไงญา หลักฐาน" ไพชนปรายสายตาไปทางข้างหลัง ปรีชญารีบหันตามทันที

            เด็กหนุ่มร่างสูง ผิวขาว ผมสีดำออกน้ำตาล หน้าคม แก้มใสยังกะตูดเด็ก คิ้วเข้ม ตาหวาน จมูกโด่งเป็นสัน  หุ่นแบบนักกีฬา ท่าเดินมั่นใจในตัวเองสุดๆ บอกได้คำเดียวว่าหล่อ!  แต่ที่สะดุดตาคือ ปึกกระดาษสีอ่อนๆสดใสมากมาย ทั้งขนาด 4x6 ขนาด A4 และกระทั่งที่เป็นกระดาษปอนขนาดใหญ่ที่ถึงขั้นต้องหอบกันเลยทีเดียว ทำให้ปรีชญาต้องเลื่อนสายตาไปมองเจ้าของกระดาษเหล่านั้นอีกครั้ง

ใช่เลย! รูปหน้าแบบนี้ ตาแบบนี้ จมูกก็ใช่ ตาคนนี้ที่ปรีชญาไม่มีวันลืม  จะลืมได้ยังไงล่ะ เมื่อวานนี้ปรีชญาต้องเสียเวลามากมาย กับการวาดรูปของเขาหลายสิบภาพ ที่ได้รับการว่าจ้างจากสาวๆในโรงเรียน และรูปเหล่านั้นตอนนี้ก็อยู่ในอ้อมแขนของเขานั่นเอง

"ไงญา อึ้งไปเลยหรอ" ไพชนเอ่ยถามปรีชญาที่พยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ฉันนึกว่ายัยพวกนั้นจะเอารูปไปเก็บไว้เพ้อฝัน ที่ไหนได้ เอามาให้หมดเลยเรอะ"

"สงสัยหมอนี่จะฮอตจริงๆ ซะด้วย"

"ช่าย....เอ่อชน แล้ว แล้ว... เขาเป็นใครวะ" (ถ้าเป็นหนังสือการ์ตูนคุณอาจจะเห็นหนุ่มหน้าตาดีนักกีฬาโรงเรียนตกโต๊ะก็ได้)

"อะไรนะ! แกไม่รู้จักหรอก"

"ก็เคยเห็นอ่ะ แต่ไม่ได้สนใจ ตกลงเขาเป็นครายอ๋อ" 

"ก็...จะเอาอะไรก่อนดีล่ะ ชื่อรัตติ เป็นรุ่นพี่เราปีหนึ่ง เป็นคนเดียวในโรงเรียนที่เล่นกีฬาชนะฉันทุกชนิด เป็นรองประธานนักเรียน ประธานชมรมศิลปะ นักเรียนเรียนดีอันดับสองของโรงเรียน นักดนตรีวงโรงเรียนที่กวาดรางวัลมาจากการแข่งขันทั่วประเทศ เป็นหนุ่มฮอต รูปหล่อ พ่อรวย เป็นลูกชายผู้บริหารบริษัทที่พ่อฉันทำงานอยู่ เป็น..."

"พอเถอะ ไอชน มันจะเวอร์ไปละ ขืนต้องเป็นคนเดียวทั้งหมดนี่ได้สติแตกตายพอดี" 

"แล้วเชื่อยังล่ะว่าวันนี้วาเลนไทน์"

"ยังอุตส่าห์ถามอีก ก็เชื่อ เอ่อ...หา! นี่วาเลนไทน์จริงอ๋อ ตายแล้ว!!!แล้วฉันจะเอาอะไรไปให้พี่แบงค์ของฉันล่ะเนี่ย" ตาสว่างขึ้นมาเชียวนะ

            "เอาอันนี้ไปก็ได้" ไพชนชี้ไปที่ดอกกุหลาบซึ่งส่งให้ปรีชญาไปเมื่อครู่

            "ก็ได้ขอบใจ เฮ้ย!ๆ แล้วตกลงแกให้กุหลาบฉันทำไมวะ" ปรีชญาส่งยิ้มหวานจ๋อบเหลือบมองไพชนตาเยิ้ม

            "หรือว่า....."

            โป๊ก!!! แล้วกำปั้นงามๆ ของไพชนก็ถูกทิ้งลงกลางหัวเด็กสาวทันที

            "โอ้ยชน มันเจ็บนะ" ปรีชญาบ่นมือยังลูบหัวตัวเองไปมา

            "ฉันก็เหมือนพี่แบงค์น่ะแหละ"

            "ตรงไหนไม่ทราบ ฟ้ากับเหวเลยนะ"

            "ตรงที่...เราไม่พิศวาสเธอไง"

            "ไอ้ช๊น!!!!" ว่าแล้วเด็กสาวก็ตรงเข้ารัวกำปั้นใส่เพื่อนรักทันที

            "เอ่อ...นี่เธอ" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังปรีชญา

            "ฉันไม่ปล่อยแกไว้หรอก เพื่อนทรยศ!!!!"

            "นี่เธอ!" เสียงนั้นเพิ่มความดังขึ้นอย่างหัวเสีย พร้อมกับที่มือใหญ่ตบหัวปรีชญาอย่าแรง

            "โอ๊ย ใครวะ!!!"  ทันทีที่ปรีชญาหันกลับมา กระดาษกองใหญ่ก็ถูกทิ้งลงบนโต๊ะตรงหน้าของเธอ จนปลิวว่อน  และคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอตอนนี้ก็คงเป็นใครไปไม่ได้  นอกจากเจ้าของใบหน้าที่อยู่ในกระดาษทุกแผ่นตรงหน้าเธอ