ปฏิบัติการซ่า ตามหาอาร์ตติส

ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่ขาดหาย...

สิ่งที่ขาดหาย...

            "ญา! ไอ้ญาเป็นไงวะ" ไพชนวิ่งเข้ามาทันทีที่เห็นปรีชญา ไพชนเป็นเพื่อนกับปรีชญามาตั้งแต่สมัยมอต้น จึงไม่ค่อยเกรงใจกันเท่าไร เขาเป็นคนตัวสูง ผิวขาวออกแทนนิดๆ รูปร่างสมส่วนเพราะเป็นนักกีฬา ตาโต จมูกโด่ง คงได้เชื้อพ่อ เพราะพ่อมันเป็นคนไทย(?) ในสายตาของสาวๆ ไพชนอาจเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่เพราะซี้กันสุดๆ ปรีชญาจึงไม่สามารถมองเห็นได้ว่า 'ไอ้ชน' มันหล่อตรงไหน 

            "ก็ดี" ปรีชญาตอบเบาๆ น้ำเสียงบอกว่ายังไม่ตื่นเต็มที่

            "เฮ้ย ตอนTest ฉันเห็นแกสัปหงกนี่ ทำได้ป่าว"

            "ก็พอได้ ไม่ยากเท่าไหร่อ่ะ ถึงคะแนนไม่ดีแต่ก็ผ่านแน่" ญาชูสองนิ้ว 'สู้ตายค่ะ'

            "วันนี้แกดูง่วงๆนะ  เมื่อคืนนอนเลยเวลาเดิมรึไง" ไพชนถามขึ้นขณะเดินนำไปโรงอาหาร

            "ป่าว นอนก่อนเวลาเดิมตั้งสองชั่วโมง(งั้นเวลาเดิมก็....!?)  แต่นอนไม่ค่อยหลับ"

            "ฝันอีกแล้วสิแก" ไพชนถามอย่างรู้ทัน

            "เอ่อ ว่ะ วันนี้มันแนะนำเด็กใหม่กันด้วย" ปรีชญาตอบเซ็งๆ

            "ยินดีด้วยนะไอ้ญา ห้องแกมีผีเพิ่มอีกตัวแล้ว" ไพชนตบบ่าเพื่อนรักด้วยสีหน้าจริงจัง

            "ไอ้ชน ไอ้โรคจิต แกจะบ้ารึไงวะ"

            "55+"

            "พี่ปรีชญา พี่ปรีชญาใช่มั๊ยคะ" เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามายืนหอบแฮกอยู่ตรงหน้าปรีชญา สายตาสำรวจมองปรีชญาอย่างละเอียด ผมยาวสีดำดูยุ่งๆ เหมือนไม่ได้หวี ส่วนสูงประมาณเกือบร้อยหกสิบ หน้ากลมๆ ตาโตๆ ผิวซีดๆ ขอบตาคล้ำเหมือนคนอดนอน  เสื้อผ้าโทรมๆ เหมือนพึ่งไปต่อยกับใครมา ใช่เลย! เหมือนที่บอกมาเป๊ะ 

            "เอ่อ...ค่ะ น้องมีอะไรรึเปล่า" ญาถามเนือยๆ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วจึงไม่ได้รีบอะไรมาก

            "คือ...คือหนูมีงานมาน่ะค่ะ" เด็กสาวพูดทั้งที่ยังไม่หยุดหอบ

            "อ๋อ งั้นไปคุยตรงอื่น...ที่คนน้อยกว่านี้ ดีมั๊ยคะ"  ปรีชญาพูดเบาลงพร้อมกับเดินนำเด็กคนนั้นไปที่ม้าหินใต้ต้นไทรเก่าแก่ตรงมุมตึก  โดยมีไพชนซึ่งกลับบ้านพร้อมกับปรีชญาเดินตามมา

            "มาจากใครคะ" ปรีชญาถามขณะที่ทุกคนนั่งกันเรียบร้อยแล้ว

            "พี่ภา มอสี่ห้องสามค่ะ"

            "มีอะไรให้ช่วยคะ" ปรีชญาเอ่ยอีกครั้ง ถึงรหัสที่รู้กันเฉพาะภายในกลุ่ม

            "ปากกาเฮงซวยหมึกหมดน่ะค่ะ"

            "ใช้หมึกสีแดงหรือดำคะ"

            "ใช้เจลสีเขียวค่ะ" น้องคนนั้นตอบอย่างชัดเจน

            "โอเค แป๊บนะ" ปรีชญายิ้มแล้วก้มลงเปิดกระเป๋าหยิบสมุดโน้ตขึ้นมา

            "เอาล่ะ ชื่อเจ้าของงาน"

            "แป้ง 3/2 ค่ะ"

            "นี่ค่ะ" น้องแป้งพูดพร้อมกับส่งรูปถ่ายใบเล็กให้

            "เฮ้ย! ตานี่อีกแล้วเรอะ" ปรีชญาอุทานเสียงดัง ทำให้ไพชนซึ่งนั่งมองอยู่เฉยๆต้องชะเง้อมาดู

            "ทำไมหรอคะ" น้องแป้งเอียงคอถามอย่างใคร่รู้  'น้องแป้งน่ารักดีนะเนี่ย จีบดีมั๊ย เฮ้ย ฉันเป็นผู้หญิงนะ อิอิ'           

"ก็พึ่งมีคนมาสั่งงานเดียวกันนี่หลายรายแล้วน่ะสิ นี่พี่ญาเค้าก็ยังไม่ได้ลงมือเลย"ไพชนเอ่ยตอบแทนปรีชญาซึ่งนั่งยิ้มคิกคักอยู่คนเดียว

"...!?" 

"เอาล่ะ ไซด์งานล่ะ" ไพชนถาม พลางดึงสมุดโน้ตมาจากปรีชญา

            "กลางค่ะ"

            "แล้วเรื่องราคาล่ะคะ" แป้งถามไพชนที่กำลังจดยิก

            "น้องสะดวกเท่าไหร่ล่ะคะ"ปรีชญารีบถาม 'ทีเรื่องเงินล่ะเร็วเชียวนะไอ้ญา' ไพชนคิดแล้วก็ต้องยิ้มน้อยๆ (อีกคนละ)

            "หนูมีแค่นี้เองค่ะ" แป้งหยิบธนบัตรราคาห้าสิบบาทและยี่สิบบาท กับเศษเหรียญมากองไว้บนโต๊ะหิน  ปรีชญานับรวมทั้งหมดแล้วได้เพียงหนึ่งร้อยบาท ปรีชญาเงยหน้ามองแป้งด้วยสายตาที่สื่อความหมายบางอย่าง

            "หนู  หนูมีแค่นี้จริงๆค่ะ คือ..." ปรีชญายิ้มน้อยๆ

            "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องเอาคืนไปเถอะ พี่คิดแค่นี้ก็พอ" ปรีชญาหยิบเหรียญออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วส่งที่เหลือทั้งหมดคืนให้น้องแป้ง

            "คะ? อะไรนะคะ" แป้งทำหน้าไม่เชื่อ เพราะสิ่งที่พี่ภาบอกไว้คือ 'จะจ้างยัยนี่หรอ มันหน้าเลือดนะ งานนึงเก็บแพงกระเป๋าฉีกเลย พี่อ่ะขาประจำ พี่รู้'

            "ก็พี่เค้าบอกว่าเอาแค่นี้ไง ก็ถือเป็นค่าจ้างเริ่มต้นของพี่เค้า แล้วพองานเสร็จก็ค่อยจ่ายค่าจ้างที่เหลือตามความพึงพอใจที่น้องมีต่อผลงาน แล้วแต่น้องจะให้เลย" ไพชนพูดรัวเร็ว  น้องแป้งจึงยิ้มแหยๆ

            "แหะๆ ค่ะ ก็เห็นเค้าว่าหน้าเลือด"

            "ครายว่าว๊า" ปรีชญาก้มหน้าอุทานเบาๆ

            "เอาน่า แล้วน้องจะเอาวันไหนล่ะ ต้อง 2-3 วันก่อนนะเพราะพวกพี่ก็ต้องเรียนแล้วยังงานอื่นอีก"

            "ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ"

            "งั้นเดี๋ยวพี่จะติดต่อไปนะ" ไพชนบอกให้เสร็จสรรพ เพราะปรีชญาเอาแต่นั่งบ่นงึมงำเรื่อง 'หน้าเลือด' อยู่คนเดียว

            "นี่อยากรู้มานานละ ทำไมต้องใช้โค้ดลับแล้วเวลาสั่งงานต้องมีสายงานด้วยล่ะ ถ้าไม่ใช่ขาประจำแนะนำมาก็ไม่รับอีก" ไพชนเอ่ยขึ้นในที่สุดระหว่างทางกลับบ้าน พลางพลิกดูสมุดจดงานของปรีชญา

            "ชู่ว! นายนี่ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันหมดหรอก มันเป็นการป้องกันคนนอกน่ะสิ ถ้าลูกค้าเราเป็นคนที่คนในแนะนำมาก็จะได้ไว้ใจได้ว่าจะไม่ปูดเรื่องงานของเราไง" ปรีชญากระซิบ

            " …(o_o?)"

            " …(=o=)"

"ไอ้การรับจ้างวาดภาพเหมือนเนี่ยนะ!!!!" (อย่าเข้าใจผิดว่ารับจ้างฆ่าใครนะครับ หุหุ)

"ก็นั่นแหละชน ก็เราน่ะวาดด้วยใจรัก ที่รับจ้างวาดก็เพื่อขัดเกลาฝีมือไม่ให้มันฝืด ไม่ได้คิดเอากำไร เงินที่ได้นี่ก็ถือเป็นผลพลอยได้ ผีมือเราก็ไม่ได้ห่วยแตก(แต่ก็ใช่ว่าจะดีอ่ะนะ) ช่ายมะๆ" ปรีชญาพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อขอความเห็นจากไพชน

"แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนไม่ทราบ คุณอาร์ตติส" เขาเริ่มกอดอก อย่างหัวเสีย

"ก็...ก็แบบ เพราะงั้นค่าจ้างเราก็ถูกใช่มะ แล้วถ้าไปจ้างมืออาชีพ พวกเด็กๆ จะไปกันได้ไง ค่าจ้างก็ต้องสมกับชิ้นงานอีก ฉะนั้นจ้างเราที่อยู่ใกล้ๆในรั้วโรงเรียนก็ง่ายกว่า" ปรีชญาเริ่มทำตาแป๋ว

"เลิกชักแม่น้ำทั้งห้าซะทีสิญา  ฉันถามว่าทำไมแกให้คนนอกรู้ไม่ได้นอกจากขาประจำเล่า"  

"เพราะเด็กสาวโรแมนติก ที่อยากมีรูปเหมือนของแฟนอีกกว่าครึ่งโรงเรียนก็จะแห่กันมาจ้างเราน่ะเซ่"

"ก็ดีนี่ กำไรดี แล้วจะกลัวอะไร" เด็กสาวคว้าสมุดจดงานคืนมาจากเพื่อนซี้ แล้วใช้สมุดนั้นชี้หน้าเพื่อนตัวเอง

"ชน แกลองคิดดูนะ เด็กครึ่งโรงเรียนแห่มาจ้างแก ไม่วาดกันมือหงิกเลยเรอะ แล้วไหน เรียนอีก กิจกรรมอีก  การบ้านอีก ฉันก็คนนะว้อย ไม่ใช่หุ่นยนต์ ได้นั่งหลังขดหลังแข็งทำเข้าไปได้หมดน่ะ แกคิดถึงหัวอกฉันบ้างสิวะ"

"คิดไม่ออกว่ะ อกแกเล็กเกินไป"

"ไอ้ชน!!! ชิส์ โกรธแล้วไม่ต้องมาง้อเลย" ปรีชญาสะบัดหน้าเดินหนีอย่างรวดเร็ว แต่ไพชนก็ยังไม่วายตะโกนไล่หลังมา

"ฉันไม่ง้อแกหรอก หน้าตาอย่างฉันมีผู้หญิงมาจีบมากพออยู่แล้ว" ใช่ ถึงไพชนจะพูดอย่างนั้น แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยปล่อยให้สาวขี้โมโหคนนี้ โกรธเขาได้เกินสองวัน สุดท้ายก็กลับมาคุยกันอยู่ดีนั่นล่ะ หากเขาไม่ง้อ ปรีชญาก็จะมาง้อเองตลอด

"เง้อ~ เหนื่อยจังเลยนะ เริ่มทำงานที่ดองไว้ดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ทันส่ง แล้วลูกค้าทวงจะเสียเครดิตหมด" เด็กสาวผมดำนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มบางๆ ยิ้มอบอุ่นที่หาดูได้ยาก ให้กับรูปต่างๆ รอบตัวเธอ ใช่ไม่ผิดหรอก เด็กสาวกำลังคุยกับรูปภาพนั้นอยู่ 

รูปภาพต่างๆ ที่เธอวาดขึ้นมามากมาย เป็นเสมือนเพื่อนของเธอในยามที่เหงา เวลาที่อ้างว้าง เป็นครอบครัวของเธอ ซึ่งเธอไม่เคยมี  พ่อกับแม่ของเด็กสาวเลิกกันตั้งแต่เธอยังเด็ก พ่อแต่งงานใหม่ และมีลูกที่น่ารัก
นานๆ แม่จะมาเยี่ยมเธอสักครั้งและคอยส่งเงินมาให้ใช้ เธอมีพี่ชายสองคน ที่สอบชิงทุนไปเรียนต่อเมืองนอก 
แต่สวรรค์ก็ยังไม่พอใจ   ตอนนี้แม่ของเธอเสียไปแล้ว 
มีแต่ป้าของเธอส่งเงินมาให้เรื่อยๆ และเมื่อเรียนจบเมื่อไร เธอก็คงจะย้ายไปอยู่กับป้า
แต่ตอนนี้ เธอโดดเดี่ยว ไม่มีคำว่าครอบครัว ไม่มีความรัก ไม่มีความอบอุ่น ไม่มี...